To My Dear Readers

ခ်စ္ေသာစာဖတ္သူမ်ားသုိ႕

ဟက္ပီးပရင့္ဖတ္ျပီးသြားရင္ေရွ႕ႏွစ္မွျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေလ။

ခနနားလုိက္ဦးမယ္ေနာ္။

ဟက္ပီးနယူးရီးယား မဲရီးခရစ္စ္မတ္ပါ

အားလုံးစိတ္ခ်မ္းသာပါေစ။ႏွစ္သစ္မွာေပွ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

Read More

The Happy Prince – Oscar Wilde – translated by juniorwin

မေဟသီမဂၢဇင္းေအာက္တုိဘာ၂၀၀၉တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာဘာသာျပန္၀တၳဳတစ္ပုဒ္

Oscar Wilde ၏ The Happy Prince

ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး

ဂ်ဴနီယာ၀င္း ဘာသာျပန္သည္။

ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕အထက္ကရွည္ေမ်ာေမ်ာအုတ္နံရံေပၚ ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး ဟုအမည္ေပးထားေသာရုပ္တုေလး

တစ္ခုရွိသည္္။သူ႕တကုိယ္လုံးတြင္ေရႊျပားကေလးမ်ားဖုံးလြမ္းေနေအာင္ကပ္ထားသည္။သူ႕မ်က္လုံးႏွစ္လုံးတြင္

ေတာက္ပလွတဲ့နီလာေက်ာက္မ်က္ရတနာႏွစ္လုံး၊သူလြယ္ထားတဲ့ဓါးစလြယ္ထိတ္ဖ်ားမွာအနီေရာင္ပတၱျမား

ၾကီးေတာက္ပစြာရွိေနသည္။

သူ႕ကိုၾကည့္ရတာျမင္ရသူတုိင္းမက္ေမာစရာ၊အားက်စရာအျပည့္ပါ။“သူကေလေၾကာင္းျပငွက္မ်က္နားလုိပဲသိပ္

ကိုလွပါတယ္”ဟုျမိဳ႕စားၾကီးကမွတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ သူကအႏုပညာေျမာက္သည့္ အရသာမ်ဴိးကို

ခံစားတတ္သူဟုအမည္ေကာငး္ရခ်င္ပုံျဖင့္“သိပ္ျပီးအသုံး၀င္တဲ့ပစၥည္းတစ္ခုတည္းလုိ႕လည္းမဆုိႏုိင္။” ဟုျဖည့္

ေျပာလုိက္သည္။သူတကယ္လည္းလက္ေတြ႕က်သူမဟုတ္ပဲနဲ႕သူ႕ကိုလူေတြကအထင္ေသးသြားမွာကိုလည္း

ေၾကာက္ေနသည္။

“ဘာလို႕ ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး မျဖစ္ႏုိင္ရတာလဲကြယ့္”ဟုဆင္ခ်င္တတ္သူမိခင္က လ ကုိတမ္းတငုိေၾကြး

ေနေသာသားငယ္ကုိေမးေနသည္။“ေဟာဒီ ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး ဆုိရင္ဘာလုိခ်င္တယ္ဆုိျပီးတခါမွမငုိဘူး

ကဲြ႕”

ဟုဆက္ေျပာေနသည္။

“ကမာၻေပၚမွာအခုလုိေပွ်ာ္ရႊင္ျပီးေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ရွိေနတာကိုငါ၀မ္းသာပါတယ္။”ဟုစိတ္ညစ္ေနသူတစ္ဦး

ကလွပခန္းနားေသာရုပ္တုကိုေငးၾကည့္ရင္း ေရရြတ္လုိက္သည္။

“သူ႕ကုိၾကည့္ရတာနတ္သားေလးတစ္ပါးအတုိင္းပါပဲ”ဟုဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းထဲမွအျဖဴေရာင္၀တ္ရ၊ုံေတာက္ပ

ေသာၾကက္ေသြးေရာင္၀တ္စုံျဖင့္ထြက္လာၾကေသာကေလးတသိုက္ကေျပာလုိက္သည္။

“ဘယ္လုိလုပ္သိတာလဲ”ဟုသခ်ာၤဆရာကေမးလုိက္သည္။“မင္းတုိ႕တခါေတာင္မျမင္ဘူးပဲနဲ႕”

“အား…ျမင္ဘူးတာေပါ့။အိပ္မက္ထဲမွာေလ”ဟုကေလးေတြကေျဖၾကသည္။သခ်ာၤဆရာက ကေလးေတြ၏

အိပ္မက္ကုိသက္ေသျပခုိင္းလုိ႕မရသျဖင့္မ်က္ႏွာသုန္မုန္သြားကာေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားေနသည္။

တညတြင္ျမိဳ႕ၾကီးေပၚတြင္စာကေလးငွက္ေလးတစ္ေကာင္ပ်ံေနသည္။လြန္ခဲ့ေသာ၆ပတ္ကသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ

အီဂ်စ္သုိ႕သြားကုန္ၾကျပီျဖစ္သည္။သူကေနာက္ခ်န္ေနရစ္သည္။သူကအလွပဆုံးက်ဴရုိးကေလးကိုခ်စ္မိသြား

၍ျဖစ္သည္။သူမကုိေႏြဦးတစ္ေန႕မွာျမစ္ေခ်ာင္းေတြေပၚပိုးဖလန္အုပ္စုေနာက္လုိက္ပါပ်ံသန္းေနရင္းေတြ႕ခဲ့တာ

ျဖစ္သည္။သူမ၏ရွည္လ်ားေပ်ာ့ေျပာင္းေသာအသြင္သဏာန္ုေၾကာင့္သူရပ္တန္႕ကာစကားေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။

“မင္းကုိခ်စ္လုိ႕ရလားကြယ္”ဟုစာကေလးကေမးလုိက္သည္။က်ဴရုိးကေလးကဦးေခါင္းေလးကုိညြတ္ျပသည္။

စာကေလးကက်ဴရုိးမေလးကုိပတ္ကာပ်ံသန္းေနရင္းေရျပင္ကုိသူ႕အေတာင္ပံျဖင့္ထိရုိက္ကာေရပြက္မ်ားထလာ

ေအာင္လုပ္ျပသည္။ဤသို႕ျဖင့္ေႏြတကာလလုံးေက်နပ္ေပွ်ာ္ရြင္ေနရွာေလသည္။

“အဲဒါမျဖစ္ႏုိင္တဲ့သံေယာဇဥ္ပဲ”ဟုတျခားေသာစာကေလးမ်ားကတီးတုိးေျပာၾကသည္။“သူမမွာပိုက္ဆံလဲတျပား

မွမရွိ၊ျပီးေတာ့ေဆြမ်ဴိးေတြလည္းမ်ားတယ္။”ဟုတ္တယ္ေလ။က်ဴပင္ေတြဆုိတာျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္ေတြမွာေပါ

မွေပါ။ယခုေဆာင္းေရာက္ျပီဆုိေတာ့စာကေလးေတြေဆာင္းကိုေရွာင္ေျပးၾကရေတာ့သည္။

သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးမရွိေတာ့စာကေလးတစ္ေကာင္တည္းအထီးက်န္မိသည္။သူ႕ခ်စ္သူကေလးကို

လည္းစတင္၍ျငီးေငြ႕လာျပီျဖစ္သည္။“သူကစကားလညး္တစ္ခြန္းမွမေျပာဘူး”စာကေလးကေျပာလုိက္သည္။

“သူကၾကည့္ရတာျမဴဆြယ္ေနတဲ့သူမ်ားလား။တခ်ိန္လုံးေလတုိက္တုိင္းခါယမ္းေနတာပဲ”။အဲဒါလည္းဟုတ္သည္။

ေလတုိက္လုိက္တုိင္းက်ဴပင္မေလးကအလွပဆုံးအမူအယာေတြျပဳမူလ်က္ရွိသည္။“ဟုတ္ပါျပီ-သူကအိမ္ခ်စ္သူ

ျဖစ္ရမယ္။”စာကေလးကဆက္ေျပာေနသည္။“ဒါေပမယ့္ ငါကေလွ်ာက္သြားရတာကိုေပွ်ာ္တယ္။ဒီေတာ့

ငါ့ဇနီးဆုိရင္လည္းေလွ်ာက္သြားရတာကိုေပွ်ာ္ရမယ္။”

“မင္းငါနဲ႕လုိက္ခဲ့ပါလားကြယ္။”ေနာက္ဆုံးေတာ့စာကေလးကက်ဴပင္မေလးကိုေျပာလုိက္သည္။သုိ႕ေသာ္က်ဴပင္

မေလးကေခါင္းခါယမ္းသည္။သူမ၏ေနရာကိုခဲြမသြားလုိပါ။

“မင္းကငါ့ကုိကစားေနတာပဲ”ဟုစာကေလးကေျပာလုိက္သည္။“အခုေတာ့ငါပီရမစ္ေတြရွိရာကုိသြားရမယ္။တာ့

တာ။”။ထုိ႕ေနာက္အေ၀းသုိ႕ပ်ံသန္းသြားေလေတာ့သည္။

တေန႕လုံးပ်ံသန္းေနကာညအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ျမိဳ႕ေရွ႕ကုိေရာက္လာသည္။“ဘယ္ေနရာမွာနားရပါ့။”စာကေလး

ကေျပာလုိက္သည္။“ျမိဳ႕ကေလးမွာနားခုိစရာေကာင္းေကာငး္ရွိမယ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕”။

ထုိ႕ေနာက္သူကရွည္လေမ်ာေက်ာက္ရုပ္တုၾကီးကုိေတြ႕လုိက္ပါသည္။

“အဲသည္မွာနားရမယ္။”စာကေလးကေအာ္ေျပာလုိက္သည္။“ေလေကာင္းေလသန္႕ေကာင္းေကာင္းရမယ့္ေနရာ

ေကာင္းတစ္ခုပဲ”။သည္ေတာ့စာကေလးက ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး ရုပ္တု၏ေျခေထာက္နွစ္ဘက္ၾကားတြင္နား

လုိက္ပါသည္။

“ငါ့အတြက္ေရႊအိပ္ရာပဲ။”ဟုစာကေလးကပတ္၀န္းက်င္ကုိၾကည့္ရင္းသူ႕ကုိယ္သူတီးတိုးေျပာလုိက္

သည္။ထုိ႕ေနာက္အိပ္ဖုိ႕ျပင္ေတာ့သည္။သုိ႕ေသာ္သူ၏ငွက္ေတာင္ထဲသူ႕ေခါင္းေလး၀ွက္လုိက္စဥ္မွာေရေပါက္

ၾကီးတစ္ေပါက္ကသူ႕ေပၚက်လာသည္။“အိုး..ထူးဆန္းလုိက္တာ”စာကေလးကေအာ္ေျပာလုိက္သည္။“ေကာင္း

ကင္ယံမွာလည္းဘာတိမ္ညိဳတိမ္လိပ္မွမေတြ႕ပါဘူး။ၾကယ္ေလးေတြကလည္းေတာက္ပထင္ရွားလုိ႕။ဒါေပမယ့္

မိုးကရြာတယ္။ဥေရာပေျမာက္ပုိင္းကရာသီဥတုကေတာ္ေတာ္ဆုိးတာပဲ။က်ဴပင္မေလးကမိုးကုိႏွစ္သက္တယ္။

ဒါတကယ့္ကုိတကိုယ္ေကာင္းဆန္တာပဲ။”

ေနာက္ထပ္မိုးေရေပါက္ၾကီးတစ္ေပါက္က်လာျပန္သည္။

“ဘယ္လုိရုပ္တုလဲကြ။မုိးေရစက္ကုိေတာင္မကာကြယ္ႏုိင္ဘူး။”စာကေလးကေျပာလုိက္သည္။“ငါမီးခိုးေခါင္းတုိင္

ေကာင္းေကာင္းသြားရွာမွျဖစ္ေတာ့မယ္။”။ထုိ႕ေနာက္သူကပ်ံသြားဖုိ႕စိတ္ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။

သို႕ေသာ္သူ႕အေတာင္ပံေတြမဖ်န္႕လုိက္ခင္တြင္တတိယမိုးေရစက္တစ္စက္က်လာသည္။သူကအေပၚကိုေမာ့

ၾကည့္သည္။သူျမင္တာက……..အား…သူဘာျမင္ပါလိမ့္။

ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး ၏မ်က္လုံးေတြဆီမွက်လာေသာမ်က္ရည္စက္ေတြ။သူ႕မ်က္ရည္လုံးမ်ားသည္သူ၏

ေရႊေရာင္ပါးျပင္တေလွ်ာက္စီးဆင္းလ်က္ရွိသည္။လအေရာင္တြင္သူ႕မ်က္ႏွာသည္အလြန္လွပလ်က္ရွိ၏။စာက

ေလးသည္အလြန္သနားေသာစိတ္ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။

“ခင္ဗ်ားဘယ္သူတုန္း”ဟုစာကေလးကေမးလုိက္သည္။

“ကၽြန္ပ္ကား ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး ျဖစ္ပါသည္။”

“ဘာေၾကာင့္ငိုေနတာတုန္း”ဟုစာကေလးကေမးသည္။“ခင္ဗ်ားေၾကာင့္က်ဴပ္ေရေတြစုိကုန္ျပီ။”

ရုပ္တုကအခုလုိအေျဖေပးပါသည္။

“ကၽြႏုိပ္ လူ႕အသည္းႏွလုံးနဲ႕ အသက္ရွင္ခဲ့စဥ္ကမ်က္ရည္ဆုိတာ ဘာလဲမသိခဲ့ပါဘူး။

ကၽြႏုိပ္ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ဆြန္-ဆုိစီ ဆုိတဲ့နန္းေတာ္ၾကီးက၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာေတြကုိေပးမ၀င္ခဲ့ပါဘူး။

မနက္ခင္းမွာ အေဖာ္ေတြနဲ႕ ပန္းျခံထဲ ေပွ်ာ္ပါးလုိ႕၊ညေနခင္းမွာေတာ့ ခန္းမၾကီးထဲကခုန္လုိ႕ေပါ့။

ပန္းျခံပတ္ပတ္လည္တစ္ေလွ်ာက္ ျမင့္မားတဲ့တံတုိင္းၾကီးရွိေလရဲ႕။အဲဒီတံတုိင္းၾကီးတစ္ဖက္မွာ ဘာရွိလဲလို႕

ကၽြႏုိပ္ ေမးဖုိ႕စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူး။ကၽြႏုိပ္နဲ႕ပတ္သက္သမွ် အရာရာဟာ လွပလုိ႕ေပါ့။

ကၽြႏုိပ္ရဲ႕မင္းညီမင္းသားေတြကကၽြႏုိပ္ကုိ“ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး” လုိ႕ေခၚတယ္။

ဟုတ္တာေပါ့…..ေပွ်ာ္လုိက္တာ။ရွိရွိသမွ်ေတြဟာေပွ်ာ္စရာ။

ဒီလုိနဲ႕ …. ကၽြႏု္ပ္ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ဒီလုိနဲ႕ … ကၽြႏုိပ္ေသဆုံးခဲ့တယ္။

အင္း …. အခုေတာ့ ကၽြႏုိပ္ေသဆုံးျပီ။သူတုိ႕က ကၽြႏုိပ္ကုိ အခုလုိျမင့္ျမင့္မားမား

ထုဆစ္ထားလုိ႕။ဒီေတာ့ … ကၽြႏုိပ္ေလ….ကၽြႏုိပ္ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕အရုပ္ဆုိးအက်ဥ္းတန္မူေတြ

စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ ေတြ႕ျမင္ေနရျပီ။ကၽြႏုိပ္အသည္းနွလုံးက ခဲနဲ႕လုပ္ထားေပမယ့္

ကၽြႏုိပ္ ငိုေနတယ္။”

“အုိ…သူတကယ့္ေရႊနဲ႕လုပ္ထားတာဟုတ္ရဲ႕လား။”စာကေလးကသူ႕ကိုယ္သူေျပာလုိက္သည္။သူကသူ႕

ကိုယ္ပိုင္အေတြးမ်ားကုိယဥ္ေက်းမူအရတုိးတုိးေျပာဖုိ႕မစဥ္းစားမိေျခ။

“ဟုိး…အေ၀းၾကီးမွာ..”ရုပ္တုကဆက္လက္၍ခပ္တုိးတုိးကဗ်ာဆန္ဆန္ဆက္ေျပာေနသည္။“ဟုိး..အေ၀းၾကီးမွာ

လမ္းတုိတုိေလးမွာသူဆင္းရဲအိမ္တစ္အိမ္ရွိတယ္။ျပဴတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ပြင့္ေနတယ္။အဲဒီကေနၾကည့္ရင္

စားပဲြမွာအမ်ဴိးသမီးတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတာကုိကၽြႏုိပ္ေတြ႕ေနရတယ္။သူ႕မ်က္ႏွာကပိန္လွီျပီးႏြမ္းနယ္ေနတယ္။

သူကပန္းသီတဲ့အလုပ္ကုိလုပ္ေနရတယ္။ဘုရင္မၾကီးရဲ႕အလွဆုံးသမီးေတာ္တပါးအတြက္အခုလာမယ့္နန္းေတာ္

ကပဲြမွာ၀တ္ဖုိ႕၀တ္စုံေပၚမွာပန္းပုံေဖာ္တဲ့ဒီဇုိင္းကိုထုိးေနရတယ္ေလ။အခန္းရဲ႕ေထာင့္စြန္းကုတင္ေပၚမွာသူ႕ရဲ႕

သားငယ္ေလးကေနမေကာင္းျဖစ္ျပီးလဲေနတယ္။သူ႕မွာအဖ်ားရွိတယ္။လိေမာ္သီးကိုေတာင့္တေနတယ္။

သူ႕မိခင္ကစမ္းေခ်ာင္းကေရကလဲြျပီးမေပးႏုိင္ဘူး။စာကေလး..စာကေလး..စာကေလးေရ…ကၽြႏုိပ္ရဲ႕ဓါးခၽြန္

ထိတ္ဖ်ားကပတၱျမားကိုယူျပီးသြားေပးေပးပါလားကြယ္။ကၽြႏုိ္ပ္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကေဟာဒီေက်ာက္သား

မွာနစ္၀င္ေနတာမို႕လွဴပ္ရွားလုိ႕မရဘူးကဲြ႕။”

“ကၽြန္ေတာ့္ကုိအီဂ်စ္မွာေစာင့္ေနၾကျပီ။”စာကေလးကျပန္ေျဖတယ္။“ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြႏုိင္းျမစ္ၾကီးတ

ေလွ်ာက္ဟုိသည္ပ်ံသန္းရင္းၾကီးမားတ့ဲၾကာပန္းၾကီးေတြနဲ႕စကားေျပာေနၾကေရာေပါ့။မၾကာမီွသူတုိ႕တေတြ

ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးရဲ႕အုတ္ဂူထဲမွာအိပ္စက္ၾကေတာ့မယ္။အေရာင္ခ်ယ္ထားတဲ့အုတ္ဂူထဲမွာဘုရင္ၾကီးရွိတယ္။သူ႕

ကိုအ၀ါေရာင္၀တ္ရုံနဲ႕လႊမ္းျခဳံထားျပီးအေမႊးန႕ံသာေတြနဲ႕ဖုန္းအုပ္ထားတယ္။လည္ပင္းမွာေတာ့အစိမ္းေရာင္

ေက်ာက္စိမ္းၾကိဳးရွိျပီးသူ႕လက္ကေလးေတြကေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့သစ္ရြက္ေလးေတြအလားရွိေနတယ္။”

“စာကေလး..စာကေလး..စာကေလးေရ..”မင္းသားေလးကေျပာလုိက္သည္။“ဒီတညေလာက္ကၽြႏုိ္ပ္ႏွင့္အတူေန

ေပးျပီးကၽြႏုိ္ပ္၏ဆက္သားလုပ္ေပးပါလားကြယ္။ေကာင္ကေလးကေရအရမ္းဆာေနရွာတယ္။သူ႕မိခင္

ဟာလည္းအရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာတယ္။”

“ကၽြန္ေတာ္ေကာင္ကေလးေတြကိုသေဘာမက်ဘူး။”စာကေလးကအေျဖေပးလုိက္သည္။“မႏွစ္ကေႏြတုန္းက

ေပါ့။ကၽြန္ေတာ္စမ္းေခ်ာင္းေလးနားမွာေနေနတုန္းစက္ရုံပုိင္ရွင္ရဲ႕ေကာင္ဆုိးေလးႏွစ္ယာက္ေယာက္လာျပီးကၽြန္

ေတာ့္ကုိခဲေတြနဲ႕ေပါက္ၾကတယ္။အျမဲတမ္းပဲအဲသည္လုိလုပ္တာခံရတယ္။သူတုိ႕ကၽြန္ေတာ့္ကုိထိေအာင္မပစ္

ႏုိင္ၾကပါဘူး။ဟုတ္ပါ့။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကအေ၀းကုိပ်ံေျပးၾကတာ။ေျပာရရင္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကအဲသည္လိုလုပ္

တတ္တဲ့မိသားစုေတြအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိတာေပ့ါ။အခုထိကုိရုိေသထုိက္တဲ့သူမေတြ႕ဖူးေသးဘူး။”

ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး ကစာကေလးေျပာုလိုက္ေသာစကားမ်ားေၾကာင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။“ဒီမွာ

အရမ္းေအးတယ္။”ဟုစာကေလးကေျပာလုိက္သည္။“ဒါေပမယ့္ဒီတညေတာ့ဒီမွာေနျပီးခင္ဗ်ားရဲ႕ဆတ္သား

လုပ္ပါ့မယ္”

“ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ စာကေလးရယ္။”ဟုမင္းသားေလးကေျပာလုိက္ပါသည္။

ထုိ႕ေနာက္စာကေလးကမင္းသားေလး၏ဓါးစလြယ္ထိတ္မွပတၱျမားၾကီးကုိဆဲြထုတ္ယူကာျမိဳ႕ကေလး၏ေခါင္မိုး

မ်ားကုိေက်ာ္၍ပ်ံသန္းသြားေလသည္။

အျဖဴေရာင္နတ္ရုပ္ေက်ာက္သားမ်ားထုထားရာဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေဆာင္ကိုလဲေက်ာ္သြားရသည္။ကခုန္သံမ်ား

ဆူညံေနေသာနန္းေတာ္ၾကီးကိုလည္းေက်ာ္သြားသည္။လွပေသာမိန္းမပ်ဴိကေလးတစ္ဦးသူ႕ခ်စ္သူႏွင့္အတူ

လသာေဆာင္မွထြက္လာသည္။“ၾကည့္စမ္းပါဦး။လွလုိက္တဲ့ၾကယ္ကေလးေတြ။”ေကာင္ကေလးကေျပာလုိက္

သည္။“ျပီးေတာ့အခ်စ္ရဲ႕စြမ္းအားကလည္းဘယ္ေလာက္တန္ခုိးၾကီးသလဲလုိ႕။”

“ကပဲြမွာ၀တ္ဖုိ႕ကၽြန္မရဲ႕အက်ီအဆင္သင့္ျဖစ္ဖုိ႕ေမွ်ာ္လင့္ပါရဲ႕။”မိန္းမပ်ဴိေလးကေျပာေနသည္။“အဲဒီ၀တ္စုံေပၚ

မွာေမႊးရနံ႕သင္းျပန္႕တဲ့ပန္းေတြထုိးထားဖို႕အမိန္႕ေပးထားတယ္။ဒါေပမယ့္အဲသည္ပန္းထုိးတဲ့မိန္းမေတြကအရမ္း

အပ်င္းထူတာပဲ။”

စာကေလးကစမ္းေခ်ာင္းေပၚကေနပ်ံသန္းသြားသည္။သေဘၤာထိတ္ဖ်ားမွာမီးအိမ္ေတြထြန္းထားတာေတြေတြ႕

လုိက္ရသည္။ျပီးေတာ့ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေပၚကေနပ်ံသန္းေနရင္းဂ်ဴးလူမ်ဴိးေတြအခ်င္းခ်င္အေရာင္းအ၀ယ္

လုပ္ေနၾကတာေတြေတြ႕သည္။သူတုိ႕ကေငြျပားမ်ားႏွင့္ပုိက္ဆံအေလးခ်ိန္ေနၾကသည္။ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့စာက

ေလးသည္သူသြားလုိေသာဆင္းရဲသူမအိမ္ရွိရာသုိ႕ေရာက္သြားျပီးအတြင္းကုိၾကည့္လိုက္သည္။ေကာင္ကေလး

ကအပူခ်ိန္တက္ေနျပီးကတင္ေပၚတြင္တုန္ေနသည္။သူ႕မိခင္ကအလြန္ေမာပန္းစြာျဖင့္အိပ္ေမာက်ေနသည္။

စာကေလးကခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္သြားကာအမိ်ဴးသမီးၾကီး၏နေဘးကအပ္ခ်ဴပ္လက္စြပ္နေဘးမွာပတၱျမားကုိခ်လုိက္

သည္။ထုိ႕ေနာက္ညင္သာစြာျဖင့္ကုတင္ကုိပတ္ကာပ်ံသန္းကာေကာင္ကေလး၏ဦးေခါင္းကုိသူ၏ေတာင္ပံ

ျဖင့္ယပ္ခတ္ေပးေနသည္။“အို…ေအးျမသြားလုိက္တာ။”ဟုေကာင္ကေလးကေျပာသည္။“ငါေနေကာင္း

သြားသလုိပဲ။”ဟုေျပာကာေကာင္ကေလးကအားရပါးရဆက္လက္အိပ္စက္သြားေလသည္။ထုိ႕ေနာက္

စာကေလးသည္ ေပွ်ာ္ေနေသာမင္းသားေလး ထံသုိ႕ပ်ံလာကာသူလုပ္ခဲ့တာကို ေျပာျပလုိက္သည္။

“ထူးဆန္းလုိက္တာ။”ဟုစာကေလးကမွတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။“ေအးေနတာေတာင္မွေႏြးေထြးေနတယ္။”။

“အဲဒါမင္းကေကာင္းတဲ့အမူကိုလုပ္လုိက္လုိ႕ေပါ့။”ဟုမင္းသားေလးကေျပာလုိက္သည္။စာကေလးကစဥ္းစားခန္း

စ၀င္လုိက္ကာေနာက္ေတာ့အိပ္ေပွ်ာ္သြားသည္။စဥ္းစားျခင္းျဖင့္သူ႕ကုိအျမဲတန္းအိပ္ေမာက်ေစေလသည္။

တရက္ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးေနာက္စာကေလးသည္စမ္းေခ်ာင္းရွိရာသြား၍ေရမိုးခ်ဴိးေလသည္။“အုိ..တကယ့္ကုိထူးျခား

တဲ့ျမင္ကြင္းပါလား။”ဟုေက်းငွက္ေလ့လာသူပညာရွင္ပါေမာကၡကတံတားေပၚမွေျပာလုိက္သည္။“စာကေလးနဲ႕

ေဆာင္းရာသီ။”သူကေန႕စဥ္သတင္းစာမွာထည့္ဖုိ႕ရွည္လ်ားေသာစာတစ္ပုဒ္ခ်ေရးလုိက္သည္။ယင္းကုိလူတုိင္း

ကဆဲြယူသုံးစဲြၾကကာဘယ္သူမွနားမလည္ႏုိ္င္ေသာအျဖစ္အပ်က္အျဖစ္ေျပာဆုိေနၾကေလေတာ့သည္။

(ဆုိလုိသည္မွာေဆာင္းရာသီတြင္စာကေလးငွက္ေလးမ်ားမေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္မွာသဘာ၀ျဖစ္သည္။ယခုလုိ

ျမင္ေတြ႕ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္လူေတြအထူးအဆန္းျဖစ္ကုန္ၾကသည္ကုိဆုိလုိပါသည္။-ဘာသာျပန္သူ)

“ဒီညေတာ့အီဂ်စ္ကုိသြားေတာ့မယ္။”စာကေလးကေျပာလုိက္သည္။သူကအေတာ္အဆင့္ျမင့္ျမင့္လူၾကည့္ခံစရာ

ျဖစ္လုိ႕ေနသည္။သူကအေဆာက္အဦေတြအားလုံးဆီအလည္ေရာက္ခဲ့သည္။ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းထိတ္မွာလည္း

အၾကာၾကီးနားေနခဲ့သည္။သူဘယ္ကိုပဲသြားသြားစာကေလးေတးသံဆုိေနခဲ့ရာတေလွ်ာက္တြင္“အုိ..ထူးဆန္းလွ

တဲ့ဧည့္သည္ေလးပါလား။”ဟူေသာအခ်င္းခ်င္းေျပာသံေတြၾကားေနရသည္။ဒီေတာ့သူကသူ႕ကိုယ္သူေက်နပ္

လ်က္ရွိေနေလသည္။

လမင္းၾကီးထြက္လာခ်ိန္မွာစာကေလးက ေပွ်ာ္ေနေသာမင္းသားေလး ဆီျပန္ေရာက္လာသည္။“အီဂ်စ္ကုိဘာ

မွာဦးမလဲ။”ဟုစာကေလးကေျပာလုိက္သည္။“အခုကၽြန္ေတာ္ခရီးစထြက္ေတာ့မွာ။”

“စာကေလး..စာကေလး..စာကေလးေရ။”မင္းသားေလးကေျပာလုိက္ပါသည္။“မင္းတညေလာက္ထပ္ေနေပးႏုိင္

မွာလားကြယ္။”

“ကၽြန္ေတာ့္ကုိအီဂ်စ္မွာေစာင့္ေနၾကျပီ။”စာကေလးကအေျဖေပးလုိက္သည္။“ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကမ

နက္ျဖန္ဆုိရင္ေရတံခြန္ဆီသြားၾကလိမ့္မယ္။အဲဒီၾကားထဲမွာေရ-နဂါးကအိပ္စက္သတဲ့။နတ္ဘုရားေက်ာင္း

ေဆာင္မွာခန္းနားတဲ့အိမ္ၾကီးရွိသတဲ့။တညလုံးသူကၾကယ္ေတြကုိေငးေမာၾကည့္ၾကမယ္။မနက္ခင္းၾကယ္ပြင့္

ေလးေတြေတာက္ပလင္းလက္လာရင္ေပွ်ာ္ရြင္စြာေအာ္ဟစ္ၾကမယ္။ျပီးရင္ေတာ့တိတ္တိတ္ေလးျပန္ေနမယ္။

ညေနေစာင္းေတာ့အ၀ါေရာင္ျခေသၤ့ၾကီးေတြဆင္းလာျပီးေရလာေသာက္မယ္။သူတုိ႕ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကအစိမ္း

ေရာင္ေက်ာက္သားလုိေတာက္ပလုိ႕၊သူတုိ႕ရဲ႕ဟိန္းေဟာက္သံကေရတံခြန္သံထက္ေတာင္က်ယ္ေလာင္သတဲ့။”

“စာကေလး..စာကေလး..စာကေလးေရ။”မင္းသားေလးကေျပာလုိက္သည္။“ျမိဳ႕ရဲ႕ဟုိးအေ၀းၾကီးတုိက္အျမင့္

အေပၚဆုံးအထပ္မွာလူငယ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္။သူကစာရြက္ေတြပုံေနတဲ့စားပဲြေပၚမီွလို႕၊သူ႕နေဘးက

ဖန္ခြက္မွာေတာ့ႏြမ္းေနျပီျဖစ္တဲ့ခရမ္းေရာင္ပန္းစည္းတစ္စည္းထုိးထားတယ္။သူ႕ဆံပင္ေတြကအညိဳေရာင္သန္း

ျပီးလိမ္ေကာက္ေနတယ္။သူ႕နွဴတ္ခမ္းဟာသလဲသီးအလားနီေထြးေနတယ္။သူ႕မွာၾကီးမားတဲ့စိတ္ကူးယဥ္မ်က္

လုံးေတြပုိင္ဆုိင္တယ္။သူကျပဇာတ္ဒါရုိက္တာအတြက္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကုိၾကိဳးစားျပီးအျပီးသတ္ေနတယ္။ဒါေပ

မယ့္ေအးလြန္းလို႕သူဆက္ျပီးမေရးႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။မီးဖိုလညး္မရွိရွာဘူး။ဆာလြန္းလို႕ေမ့ေမ်ာေတာ့မယ္။”

“ကၽြန္ေတာ့္ဒီတညခင္ဗ်ားနဲ႕အတူေနေပးပါ့မယ္။”ဟုစာကေလးကေျပာလုိက္ပါသည္။သူကတကယ့္ကိုစိတ္

ေကာင္းရွိသည့္စာကေလးပါပဲ။“ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ေက်ာက္ကေလးယူသြားေပးရမလား။”

“အုိး…ကၽြႏု္ပ္မွာေနာက္ထပ္ေက်ာက္တစ္လုံးမရွိေတာ့ဘူး။“ဟုမင္းသားေလးကေျပာလုိက္ပါသည္။“ကၽြႏု္ပ္၏

မ်က္လုံးမ်ားပဲက်န္ေတာ့တာ။သူတုိ႕ကုိလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သန္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းကအိႏၵိယကယူလာတဲ့

ရွားပါးတဲ့နီလာေက်ာက္မ်က္ရတနာနဲ႕လုပ္ထားတာျဖစ္တယ္။အဲဒီထဲကတစ္လုံးကုိသာျဖဳတ္ယူသြားေပးလုိက္

ပါ။သူကေက်ာက္ျမက္ရတနာ၀ယ္တဲ့သူဆီသြားေရာင္းလိမ့္မယ္။ျပီးရင္ထင္းေတြ၀ယ္လိမ့္မယ္။ဒါဆုိရင္ေတာ့

သူ႕ျပဇာတ္ကိုျပီးေအာင္ေရးႏုိင္သြားမယ္။”

“အုိ..ခ်စ္ခင္ရတဲ့မင္းသားေလးရယ္။”စာကေလးကေျပာလိုက္သည္။“ကၽြန္ေတာ္အဲဒါေတာ့မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။“

ဟုေျပာျပီးစငိုေလေတာ့သည္။

“စာကေလး..စာကေလး..စာကေလးေရ..”မင္းသားေလးကေျပာလုိက္သည္။“ကၽြနု္ပ္ခုိင္းသည့္အတုိင္းလုပ္ပါ။”

ထုိအခါစာကေလးသည္မင္းသားေလး၏မ်က္လုံးတစ္လုံးကုိႏုတ္ယူကာအႏုပညာသည္၏ျပဴတင္းေပါက္ရွိရာသို႕

ပ်ံသြားေလေတာ့သည္။ေခါင္မိုးမွာအေပါက္ရွိေသာေၾကာင့္၀င္သြားရတာလြယ္ကူပါသည္။ေခါင္မုိးတုိင္တ

ေလွ်ာက္ထုိးဆင္းသြားရင္းအခန္းထဲေရာက္သြားပါသည္။လူငယ္ေလးကမ်က္ႏွာကိုသူ႕လက္ေတြမွာႏွစ္္ျပီး

အိပ္ေနေသာေၾကာင့္ငွက္ကေလးေတာင္ပံခတ္သံကိုမၾကားလုိက္ပါ။သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေျခာက္ေသြ႕

ေနေသာခရမ္းေရာင္ပန္းေတြေပၚမွာနီလာေက်ာက္တုံးေလးကိုေတြ႕ပါေတာ့သည္။

“ငါဟာအခုကစျပီးအသိအမွတ္ျပဳခံရတာပဲ။”ဟုသူကေျပာလုိက္ပါသည္။“ဒါအႏုပညာကုိေလးစားတဲ့သူတစ္

ေယာက္ေယာက္ဆီကျဖစ္ရမယ္။ငါ့ျပဇာတ္ကိုအဆုံးသတ္ေရးႏုိင္ေတာ့မယ္။”သူကေပွ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ေျပာလုိက္

ပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕တြင္စာကေလးသည္သေဘၤာဆိပ္တေလွ်ာက္ပ်ံသန္းေနသည္။ထုိ႕ေနာက္ၾကီးမားေသာ

သေဘၤာေပၚတြင္နားေနရင္းသေဘၤာသားမ်ားစစ္တုရင္ကစားေနသည္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္း

လည္းေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနၾကသည္။“ေဟး…ေဟး”။စာကေလးက“အင္း…ငါအီဂ်စ္သြားေတာ့မယ္။”ဟုေျပာ

လုိက္သည္။သို႕ေသာ္ဘယ္သူမွသူ႕ကုိသတိမထားမိၾကပါ။လထြက္လာေသာအခါစာကေလးသည္ ေပွ်ာ္ေန

ေသာမင္းသားေလး ရွိရာပ်ံသန္းသြားေလသည္။

“ကၽြန္ေတာ္လာႏွဴတ္ဆက္တာပါ။”ဟုေျပာလုိက္သည္။

“စာကေလး..စာကေလး..စာကေလးေရ။”မင္းသားေလးကေျပာလုိက္သည္။“ဒီတညကၽြႏုိ္ပ္ႏွင့္ေနေပးပါလား

ကြယ္။”

“အခုေဆာင္းေရာက္ေနျပီ။”စာကေလးကအေျဖေပးလုိက္သည္။“မၾကာမီနွင္းေတြက်ေတာ့မယ္။အခုဆုိရင္အီဂ်စ္

မွာေနမင္းၾကီးကသစ္ပင္ေတြေပၚေႏြးေထြးေစျပီေပါ့။မိေခ်ာင္းၾကီးေတြကေတာ့ရႊ႕ံေတြေပၚနားရင္းအဲဒါေတြကုိပ်င္း

ပ်င္းနဲ႕ေငးၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဟာဘဲလ္ဘက္ဆုိတဲ့ဘုရားေက်ာင္းမွာအသိုက္ေတြ

ေဆာက္ေနၾကေရာေပါ့။အျဖဴေရာင္နဲ႕ပန္းေရာင္ခ်ဴိးငွက္ကေလးေတြကအခ်င္းခ်ငး္ကူၾကရင္းေငးၾကည့္ေနမယ္။

ခ်စ္ခင္ရေသာမင္းသားေလးရယ္..ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကုိခဲြသြားရေတာ့မယ္။ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားကုိဘယ္ေတာ့မွမေမ့

ပါဘူးဗ်ာ။ေနာက္နွစ္ေႏြက်ရင္ခင္ဗ်ားေပးလုိက္တဲ့ေက်ာက္ႏွစ္လုံးအစားကၽြန္ေတာ္လွပတဲ့ရတနာႏွစ္လုံးျပန္ရွာ

ထည့္ေပးပါ့မယ္။အဲဒီရတနာကအနီေရာင္ႏွင္းဆီထက္ေတာင္ရဲတြတ္ေနရမယ္။ပတၱျမားဟာလညး္က်ယ္ျပန္႕

တဲ့ပင္လယ္သမုဒၵရာၾကီးထက္ကုိျပာႏွမး္ေနရမယ္။”

“ဟုိးကရပ္ကြက္ထဲမွာေလ….”မင္းသားေလးကေျပာေနသည္။“အဲသည္မွာမီးျခစ္ဆံလုပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလး

ရွိတယ္။သူ႕ရဲ႕မီးျခစ္ဆံေတြဟာေရတံေလွ်ာက္ထဲက်သြားလုိ႕အားလုံးပ်က္ဆီးကုန္ျပီ။သူအိမ္ျပန္လုိ႕ပိုက္ဆံ

တျပားမွပါမသြားရင္ေတာ့သူအေဖရုိက္တာခံရေတာ့မယ္။သူ႕ခင္ဗ်ာငိုေနရွာတယ္။ေကာင္မေလးမွာဖိနပ္လည္း

မရွိ၊ေျခစြပ္လည္းမရွိ၊သူ႕ဦးေခါင္းမွာေဆာင္းစရာလည္းမရွိ။ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ေနာက္မ်က္စိတစ္ဖက္ကိုျဖဳတ္ယူျပီးသူ႕ထံ

သြားေပးေခ်။ဒါဆုိသူ႕အေဖလည္းရုိက္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။”

“ကၽြန္ေတာ္တစ္ညေတာ့ေနေပးပါ့မယ္။”စာကေလးကေျပာလုိက္သည္။“ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္စိတစ္ဘက္ကုိ

ေတာ့ျဖဳတ္ယူမသြားႏုိင္ဘူး။ခင္ဗ်ားမ်က္စိကန္းသြားလိမ့္မယ္။”

“စာကေလး..စာကေလး..စာကေလးေရ။”မင္းသားေလးကေျပာလုိက္ပါသည္။“ကၽြႏုိ္ပ္ေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္ပါ။”

ထုိ႕ေနာက္စာကေလးသည္မင္းသားေလး၏ေနာက္မ်က္စိတစ္ဖက္ကိုျဖဳတ္ယူလိုက္ကာပ်ံသန္းသြားေလသည္။

စာကေလးသည္မီးျခစ္ဆံလုပ္ေသာေကာင္မေလးရွိရာသုိ႕တဟုန္ထုိးပ်ံသြားသည္။ထို႕ေနာက္ေကာင္မေလး၏

လက္ဖ၀ါးေပၚသုိ႕ေက်ာက္မ်က္ရတနာကိုခ်ေပးလုိက္ေလသည္။“အို…လွလုိက္တဲ့ဖန္ကေလးပါလား။”ဟု

ေကာင္မေလးကေအာ္ေျပာလုိက္ေလသည္။ထုိ႕ေနာက္ရယ္ေမာလ်က္အိမ္သုိ႕အေျပးေလးျပန္သြားသည္။

စာကေလးက မင္းသားေလးရွိရာသို႕ပ်ံလာသည္။“ခင္ဗ်ားမ်က္စိမျမင္ေတာ့ဘူး။“ဟုေျပာလုိက္သည္။“ဒီေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားေဘးနားမွာအျမဲတန္းေနေပးမယ္။”

“မဟုတ္တာကြယ္။စာကေလးရယ္။”ဟုမင္းသားေလးကေျပာသည္။“မင္းအီဂ်စ္ကုိျပန္ရမယ္ေလ။”

“ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားနဲ႕အျမဲတန္းေနသြားမယ္။”စာကေလးကေျပာကာမင္းသားေလး၏ေျခရင္းတြင္အိပ္ခ်လုိက္ပါ

သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕တြင္မင္းသားေလး၏ပုခုံးထက္တြင္နားေနသည္။ျပီးေတာ့သူျမင္ျမင္သမွ်ေတြကုိမင္းသားေလးကုိ

ေျပာျပေနသည္။ႏုိ္င္းျမစ္ရုိးတစ္ေလွ်ာက္မွာရပ္နားေနေသာငွက္တသုိက္အေၾကာင္း၊သူတုိ႕၏ႏွဴတ္သီးမ်ားျဖင့္

ေရႊငါးေလးမ်ားကုိဖမ္းယူေနပုံ၊သဲကႏၱရထဲမွာစံျမန္းေနေသာစပင့္(ျခေသၤ့တပုိင္းလူတပုိင္းရုပ္တု)ၾကီးသည္

ကမာၻၾကီးေလာက္ကုိအသက္ရွိ၍အရာရာတုိ္ငး္ကုိသိေနပုံ၊သစ္ကုလားအုပ္မ်ားနေဘးတြင္ေလးေလးလံလံ

လမ္းေလွ်ာက္လာေနၾကေသာကုန္သည္မ်ားကပယင္းေက်ာက္မ်ားကုိသူတုိ႕လက္ထဲမွာသယ္လာပုံ၊လ၏

ေတာင္မ်ား၏မဲနက္ေနေသာေက်ာက္မီးေသြးတုံးကဲ့သို႕အဆင္းရွိေသာဘုရင္ကၾကီးမားေသာေက်ာက္မ်က္

ကုိရွိခုိးေနပုံ၊အစိမ္းေရာင္ေျမြကသစ္ပင္ထက္အိပ္ေမာက်ေနပုံ၊သူ႕ကုိအေယာက္၂၀ခန္႕ရွိေသာဘုန္းေတာ္

ၾကီးမ်ားကပ်ားရည္ဆက္ေနၾကပုံ၊က်ယ္ျပန္႕ေသာေရျပင္ထက္မွာျပားခ်ပ္ေနေသာသစ္ရြက္ေတြေပၚရြက္လႊင့္

ေနေသာပစ္ကမီလူပုေလးေတြကလိပ္ျပာမ်ားႏွင့္အျမဲတန္းစစ္ျဖစ္ေနၾကပုံေတြစုံလွေပေတာ့သည္။

“ခ်စ္လွစြာေသာစာကေလးေရ။”မင္းသားေလးကေျပာလုိက္သည္။“မင္းကကၽြႏု္ပ္ကုိသိပ္ကုိ္အံ့ၾသရ

တဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာျပတယ္။ဒါေပမယ့္ဒီ့ထက္မကအံ့ၾသစရာေကာင္းတာကေလ..ေယာက်ၤားေတြ၊မိန္းမ

ေတြခံစားေနရတဲ့ဒုကၡေတြေပါ့ကြယ္။စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတဲ့အျဖစ္ေတြေလာက္ဆန္းၾကယ္တာမရွိဘူး။

ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕တုိင္းျပည္ေပၚကုိပ်ံသန္းလုိက္စမ္းပါကြယ္..စာကေလးရယ္။မင္းေတြ႕တာေတြေျပာျပစမ္းပါ။”

ထုိအခါစာကေလးသည္ၾကီးမားေသာျမိဳ႕ၾကီးေပၚပ်ံသန္းလုိက္ေလသည္။လူခ်မ္းသာေတြကသူတုိ႕၏လွပေသာ

အိမ္ေဂဟာကုိသေနသည့္အခ်ိန္တြင္သူေတာင္းစားမ်ားကအေပါက္၀မွာထုိင္ေနၾကသည္။စာကေလးကမဲေမွာင္

ေနေသာလမ္းေတြေပၚပ်ံသန္းေနခ်ိန္တြင္မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႏွင့္ကေလးေလးေတြေမွာင္ေနေသာလမ္းေတြ

ေပၚေျခဦးတည့္ရာသြားေနၾကသည္။တံတားဂုံးေအာက္တြင္ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္တစ္ဦးကုိတစ္ဦး

လက္ေတြေပၚမွီတြယ္ရင္းေႏြးေထြးေအာင္ၾကိဳးစားေနၾကသည္။“ဆာလုိက္တာကြာ။”ဟုသူတို႕ကေျပာလုိက္

သည္။“မင္းတုိ႕ဒီေနရာမွာမေနရဘူး။”ဟုအေစာင့္တစ္ေယာက္ကလာေအာ္သည္။သူတုိ႕လည္းမုိးေရထဲ

ထြက္သြားၾကေလေတာ့သည္။

စာကေလးသည္မင္းသားေလးကိုသူေတြ႕တာေတြကုိျပန္ေျပာျပေလသည္။

“ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္မွာတကယ့္ေရႊစေတြနဲ႕ဖုံးအုပ္ထားတယ္။”ဟုမင္းသားေလးကေျပာလိုက္သည္။“မင္းအဲဒါေတြ

ခြာယူျပီးသူဆင္းရဲေတြသြားေပးေပးပါ။ေရႊဟာသူတုိ႕ကုိေပွ်ာ္ရႊင္မူေပးႏုိင္လိမ့္မယ္။”

ေရႊျပားေလးေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုကုိစာကေလးကခြာယူလုိက္သည္မွာမင္းသားေလးတစ္ကုိယ္လုံးမီးခုိးေရာင္

ညိဳမွဴိင္းသြားသည္အထိျဖစ္ပါသည္။ေရႊျပားမ်ားတစ္ခုစီတစ္ခုစီကုိဆင္းရဲသားမ်ားထံစာကေလးကယူသြားေပး

ပါသည္။ကေလးေလးေတြ၏မ်က္နွာမ်ား၀င္းပသြားကာနွင္းဆီေရာင္လႊမ္းသြားျပီးလမ္းေတြေပၚမွာေပွ်ာ္ရႊင္စြာ

ရယ္ေမာကစားေနၾကေလသည္။“ငါတုိ႕ေပါင္မုန္႕ေတြရျပီေဟ့”ဟုေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနၾကေလသည္။

မၾကာမွီႏွင္းေတြက်လာျပီ။ႏွင္းေတြျပီးေတာ့ဆီးႏွင္းခဲေတြက်လာသည္။လမ္းေတြကုိၾကည့္ရသည္မွာေငြထည္

ျဖင့္လုပ္ထားသကဲ့သုိ႕ျဖစ္သည္။အလြန္ေတာက္ပျပီးအေရာင္ေတြလက္ေနသည္။အိမ္ေတြ၏တစက္ျမိတ္

ေတြေပၚမွေတာက္ပေသာပယင္းေက်ာက္ကေလးမ်ားသီထားသကဲ့သုိ႕၎၊ခၽြန္ျမေသာဓါးသြားသကဲ့သို႕၎၊

တဲြေလာင္းခုိေနၾကသည္။လူတုိ္င္းသည္သုိးေမြးအက်ီထူထူမ်ား၀တ္ဆင္၍အျပင္သုိ႕ထြက္ၾကသည္။ေကာင္

ကေလးမ်ားသည္အနီေရာင္ဦးထုတ္ေလးမ်ားေဆာင္းလ်က္ေရခဲျပင္ေပၚတြင္စကိတ္စီးေနၾကသည္။

သနားဖြယ္စာကေလးသည္တေျဖးေျဖးေအးလာသည္။သုိ႕ေသာ္မင္းသားေလးကုိထားျပီးဘယ္မွထြက္မသြား

ပါ။သူကမင္းသားေလးကုိအလြန္ခ်စ္ခင္လ်က္ရွိသည္။စာကေလးသည္ေပါင္မုန္႕ဖုတ္သူ၏တံခါး၀သုိ႕ေပါင္မုန္႕

ဖုတ္သူအလစ္တြင္ပုန္းလ်ဴိးကာသြားကာ သူ႕အေတာင္ပံကေလးမ်ားကုိခတ္ကာေႏြးေအာင္လုပ္ေနသည္။

သုိ႕ေသာ္ေနာက္ဆုံးတြင္စာကေလးသိလုိက္သည္မွာသူေသေတာ့မည္ဆုိတာျဖစ္သည္။စာကေလးသည္မင္း

သားေလး၏ပုခုံးထက္သုိ႕ပ်ံတက္ဖုိ႕ရန္ပင္အင္အားမရွိေတာ့ေပ။“ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္-မင္းသားေလးေရ။”

ဟုစာကေလးကေရရြတ္လုိက္ပါသည္။“ကၽြန္ေတာ့ကုိအသင့္ရဲ႕လက္ကုိနမ္းခြင့္ျပဳပါ။”

“အို..ေနာက္ဆုံးေတာ့မင္းအီဂ်စ္ကုိသြားေတာ့မယ္ဆုိလုိ႕ကၽြႏု္ပ္၀မ္းေျမာက္ပါတယ္-စာကေလးရယ္။”

ဟုမင္းသားေလးကေျပာလုိက္သည္။“မင္းကဒီေနရာမွာေနတာအေတာ္ၾကာေနျပီ။သုိ႕ေပမယ့္မင္းင့ါႏွဴတ္ခမ္းကုိ

လာနမ္းဖုိ႕ခြင့္ျပဳပါတယ္။ခ်စ္ခင္ရတဲ့-စာကေလးရယ္။”

“ကၽြန္ေတာ္သြားမွာအီဂ်စ္ကုိမဟုတ္ဖူးမင္းသားေလး။“ဟုစာကေလးကေျပာလုိက္ပါသည္။“ကၽြန္ေတာ္သြားမွာ

ေသမင္းရဲ႕အိ္မ္ေဂဟာကုိပါ။ေသျခင္းဆုိတာအိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ညီအကုိေတာ္စပ္ပါတယ္။ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။”

ထုိ႕ေနာက္မင္းသားေလး၏ႏွဴတ္ခမ္းကုိနမ္းကာမင္းသားေလး၏ေျခရင္းသို႕လဲက်သြားေလေတာ့သည္။

ထုိအခ်ိန္မွာပင္ေက်ာက္ရုပ္တုအတြင္းမွအံ့ၾသဖြယ္ျမည္သံၾကီးၾကားလုိက္ရသည္။တစ္ခုခုကဲြသြားသည့္အသံမ်ဴိး

ျဖစ္သည္။အျဖစ္ကေတာ့ခဲသတၱဳထည္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာအသဲႏွလုံးသည္ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ေတာက္သြားျခင္းျဖစ္ပါ

သည္။ ဤကားၾကီးမားနက္ရွဴိင္းေသာဒဏ္ရာကုိရလုိက္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေစာေစာျဖစ္ပါသည္။ျမိ႕စားၾကီးသည္သူ႕အတုိင္ပင္ခံႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ရုပ္တုေျခရင္းရွိရာသို႕

ေရာက္လာသည္။ထုိေက်ာက္တုိင္ေျခရင္းသုိ႕ေ၇ာက္ေသာအခါရုပ္တုကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။“အမေလး…

ေပွ်ာ္ေနေသာမင္းသားေလး ကစုတ္ခ်ာလွေျခလား။”ဟုေျပာလိုက္သည္။

“အို…ဟုတ္ပါ့။စုတ္ခ်ာလုိက္တာ။”ဟုအတုိင္ပင္ခံကေျပာလုိက္သည္။သူကျမိဳ႕စားၾကီးဘာေျပာေျပာေထာက္ခံ

ေျပာသူျဖစ္သည္။သူတုိ႕ကအေပၚကုိေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။

“ဓါးရုိးကေက်ာက္လည္းျပဳတ္က်သြားျပီ။သူ႕မ်က္လုံးေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူး။သူကေရႊမင္းသားေလးမဟုတ္

ေတာ့ဘူး။”ဟုျမိဳ႕စားကေျပာလုိက္သည္။“ေျပာရရင္ေတာ့သူကသူေတာင္းစားနဲ႕ဘာမွမထူးေတာ့ဘူး။”

“သူေတာင္းစားနဲ႕ဘာမွမထူးေတာ့ဘူး။”ဟုအတုိင္ပင္ခံကေျပာလုိက္သည္။

“ဟုိမွာငွက္အေသေကာင္ကသူ႕ေျခရင္းမွာပါလား။”ဟုျမိဳ႕စားကဆက္ေျပာေနသည္။“ဒီေနရာမွာငွက္ေတြ

လာမေသရဘူးလုိ႕ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ရမယ္။”ျမိဳ႕ကစာေရးကစာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ျပီးအၾကံေပးခ်က္ကုိ

ေရးမွတ္ေနသည္။

ထုိ႕ေနာက္္တြင္သူတုိ႕က ေပွ်ာ္ေနေသာမင္းသားေလး ကုိလွဲခ်ၾကသည္။“သူကလွလည္းမလွေတာ့ဘူး။

အသုံးလည္းမ၀င္ေတာ့ဘူး။”ဟုတကၠသုိလ္မွအႏုပညာဆုိင္ရာပါေမာကၡကေျပာလုိက္သည္။

ထုိ႕ေနာက္မီးဖုိတြင္ရုပ္တုကုိအရည္ေဖ်ာ္ၾကသည္။ျမိဳ႕စားကဒီသံထည္ေတြကုိဘာလုပ္ရမည္ဆုိတာဆုံးျဖတ္ဖုိ႕

အစည္းအေ၀းထုိင္သည္။“က်ဴပ္တုိ႕ေနာက္ရုပ္တုတစ္ခုထားရမယ္။”ဟုသူကေျပာလုိက္သည္။“အဲဒီရုပ္တု

ဟာက်ဴပ္ရဲ႕ရုပ္တုပဲျဖစ္ရမယ္။”

“ငါ့ရုပ္တုထားရမယ္။”ဟုအၾကံေပးနွစ္ဦးစလုံးကေျပာလုိက္သည္။သူတုိ႕ႏွစ္ဦးသားရန္ျဖစ္ေနၾကသည္။သူတုိ႕

ရန္ျဖစ္ေနသည့္အသံေတြကိုေနာက္ဆုံးၾကားလုိက္ရပါသည္။

“ထူးဆန္းလုိက္တာ။”ဟုမီးဖိုေသာေနရာကအလုပ္သမားေတြကုိၾကီးၾကပ္ေနသူကအေပၚစီးမွၾကည့္ေနရာမွလွမ္း

ေျပာလုိက္သည္။“ေဟာဒီႏွစ္ျခမ္းကဲြေနတဲ့ခဲသတတၱဳအသည္းနွလုံးကမီးဖုိမွာအရည္မေပွ်ာ္သြားဘူး။လႊတ္ပစ္

လုိက္တာပဲေကာင္းတယ္။”၎တုိ႕သည္ေသဆုံးေနေသာစာကေလးကိုပစ္ထားေသာအမိွဴက္ပုံရွိရာသုိသြားကာ

လႊတ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။

“ျမိဳ႕ထဲကအဖိုးတန္ဆုံးအရာႏွစ္ခုကိုယူခဲ့ပါေလာ့”ဟုဘုရားသခင္ကသူ၏နတ္မင္းတစ္ပါးကုိခုိင္းေစလုိက္ပါ

သည္။နတ္မင္းကၾကိဳးပဲ့ေနေသာခဲသတၱဳအသည္းႏွလုံးႏွင့္စာကေလးကိုယူေဆာင္လာပါသည္။

“မင္းကမွန္ကန္ေအာင္ေရြးခ်ယ္တတ္ပါေပတယ္။”ဟုဘုရားသခင္ကေျပာလိုက္ပါသည္။“ေဟာသည္ငါ၏

ဧဒင္ဥယာဥ္ထဲမွာဒီစာကေလးငွက္ကေလးကအားလုံးအတြက္သီခ်င္းသီဆုိေနပါေစ။ ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး

ဟာလည္းငါ၏ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာငါ့ကုိေကာင္းခ်ီးေပးပါေစသတည္း။”

Read More

Painting Appreciation - Parasol

အေတြးအျမင္ အမွတ္ ၂၀၂ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၉

ပါရာေဆာ္လ္

ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ပါရာေဆာ္လ္ (Parasol) အမည္ရွိပန္းခ်ီကားကုိေရးဆဲြသူမွာ Fransisco de Goya ( ဂိုရာ )

ျဖစ္သည္။ယင္းပန္းခ်ီကားသည္ရက္ထည္ပိတ္သားေပၚတြင္ဆီေဆးႏွင့္ေရးဆဲြထားျခင္းျဖစ္သည္။စပိန္ႏုိင္ငံ၊

မက္ဒရစ္ျမိဳ႕ရွိ ပါရ္ဒုိနန္းေတာ္နံရံမ်ားတြင္ခ်ိတ္ဆဲြဖုိ႕အတြက္အထူးေရးဆဲြထားေသာဆီေဆးပန္းခ်ီကားစီးရီး

မ်ားထဲကတစ္ခ်ပ္ျဖစ္သည္။ထုိခ်ိတ္ဆဲြထားေသာပန္းခ်ီကားမ်ားမွာေန႕စဥ္ဘ၀လွဴပ္ရွားမူမ်ား၊လူမူဘ၀ေန႕စဥ္

မွတ္တမ္းသရုပ္ေဖာ္မ်ားကိုသာအထူးျပသထားသည္။ယင္းသည္မင္းသားနွင့္မင္းသမီးမ်ား၏စားေသာက္ခန္း

အတြက္အထူးတင္ဆက္မူျဖစ္သည္။ဘုရင္ခ်ားလ္IV ၏မိဘုရားသည္ ဂုိရာကိုေခၚ၍သူတုိ႕၏ထမင္းစားခန္းအ

တြက္လွပျပီးေပွ်ာ္ရႊင္ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာငး္သည့္ျမင္ကြင္းမ်ားျဖင့္တန္ဆာဆင္ဖုိ႕ပန္းခ်ီကားအပ္ခဲ့သည္။ယခုတင္

ျပထားေသာ ပါရာေဆာ္လ္သည္ထုိပန္းခ်ီကားေတြထဲကတစ္ခုျဖစ္သည္။ဂုိရာ၏မိဘုရားအတြက္တုန္႕ျပန္မူ

တစ္ခုျဖစ္သည္။ယခုအခါစပိန္ရွိမက္ဒ္ရစ္၌ The Prado ျပတုိက္တြင္ထားရွိသည္။

ပန္းခ်ီကားသရုပ္ေဖာ္မူ။ ။

ပန္းခ်ီကားတြင္ဂုိရာသည္ျပင္သစ္ဖက္ရွင္တစ္ခုကိုစပိန္ဖက္ရွင္ႏွင့္ဆက္သြယ္ေပးထားသည္။ပန္းခ်ီကားထဲက

အမ်ဴိးသမီးငယ္သည္ေျမျပင္ေပၚတြင္ထုိင္ေနသည္။သူ႕ၾကည့္ရသည္မွာလမ္းအရွည္ၾကီးေလွ်ာက္လုိက္ရ၍အ

နားယူေနဟန္ျဖစ္သည္။အမ်ဴိးသမီးငယ္သည္ထုိေခတ္ကျပင္သစ္စတုိင္ျဖင့္၀တ္စားဆင္ယင္ထားသည္။

လက္ယာဘက္တြင္ယက္ေတာင္တစ္ခုက္ိုကိုင္ထားျပီးလက္၀ဲဘက္ကအျဖဴအမဲေခြးကေလးကုိက်မသြားေအာင္

ထိန္းထားသည့္ဟန္ျဖစ္သည္။လူရြယ္ကေလးသည္ ပါရာေဆာ္လ္(ျပင္သစ္အသုံးတစ္ခုျဖစ္၍အဓိပၸါယ္မွာေနပူ

သည့္အခါ ေဆာင္းသည့္ထီးဟူ၍ျဖစ္သည္။)ျဖင့္အမိ်ဴးသမီးငယ္၏မ်က္နွာေနမထုိးေစရန္ကာထားေပးသည္။

လူငယ္ကေလး၀တ္ထားသည့္စတုိင္မွာ မာဂ်ဴိ ဟုေခၚေသာထုိေခတ္အခါကဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားမ်ား

၀တ္ဆင္ေသာ၀တ္စားဆင္ယင္မူျဖစ္သည္။သူ႕ဆံပင္ေတြကိုပုိက္ကြန္ျဖင့္သိမ္းဆည္းထားျပီးခါးတြင္

အေရာင္အေသြးစုံေသာပိုးထည္ခါးပတ္ကိုပတ္ထားသည္။ေနာက္ခံမွာေကာင္းကင္ယံတြင္ရွိအနက္ေရာင္တိမ္

ဆုိင္မ်ားကုိေတြ႕ၾကရသည္။သစ္ပင္မ်ားသည္ယိမ္းႏြဲ႕လ်က္ရွိ၏။ၾကည့္ရသည္မွာျပင္းထန္မည့္ေလမုန္တုိင္း

လာေတာ့မည့္ဟန္ျဖစ္သည္။ပန္းခ်ီကားသည္ေႏြးေထြးေသာရာသီဥတုကိုျပလ်က္ရွိျပီးယိမ္းႏြဲ႕ေနေသာသစ္ပင္

မ်ားကမုန္တုိင္းတစ္ခုလာေတာ့မည္ကုိသတိေပးေနဟန္ျဖစ္သည္။လူငယ္ေလးမတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ဟန္မွာ

ေျခတစ္ဖက္ကနံရံေက်ာက္သားကုိမွီေနျပီးတစ္ဖက္ကအလြတ္ျဖစ္သည္။သူ႕ၾကည့္ရသည္မွာအမ်ဴိးသမီးငယ္ကို

ေနေရာင္ဒဏ္မွ၎၊ ျပင္းထန္သည့္မုန္တုိင္းဒဏ္မွ၎ ကာကြယ္ေပးေနရ၍ဂုဏ္ယူေနသည့္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္

ျဖစ္ေလသည္။

ပန္းခ်ီးကားထဲကသူတို႕နွစ္ေယာက္စလုံးသည္ေနပူဒဏ္ကိုေရာ၊ေလမုန္တုိင္းကုိေရာမမူသည့္ပုံသဏာန္ျဖစ္

သည္။ဂုိရာ၏ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ေပွ်ာ္ရြင္သည့္ဟန္အမူအယာမ်ားကိုပုိင္ဆုိင္ၾကသည္။သူတုိ႕၏မ်က္လုံး

မ်ားကုိၾကည့္မိသည့္သူသည္အျပဳံးမ်ားပင္ကူးစက္ေအာင္ျပဳစားႏုိင္စြမး္သည္ဟုအဆုိရွိၾကသည္။ထီးအကာအ

ကြယ္ေအာက္တြင္မ်က္နွာေပၚေနေျပာက္မ်ားက်ေနပုံ၊ထီးအမိုးေပၚေနေရာင္က်သည့္ဘက္တြင္အရိပ္မ်ားထင္

ဟပ္ပုံ၊မ်က္လုံးေပၚေန၏အရိပ္ထင္က်ေနမူမ်ားမွာဂိုရာ၏လက္စြမး္ထက္မူမ်ားပင္ျဖစ္သည္။

ပန္းခ်ီကားကို ဂုိရာသည္ ၁၇၇၇ ခုနွစ္တြင္ေရးဆဲြခဲ့သည္။ပန္းခ်ီကား၏ဧရိယာမွာအလ်ား ၁၅၂ စင္တီမီတာ

(၅၉ ၁/၄ လက္မ)၊အနံ ၁၀၄ စင္တီမီတာ(၄၀ ၃/၄ လက္မ)တုိ႕ျဖစ္သည္။

ဂုိရာအေၾကာင္း။ ။

ဂိုရာ(၁၇၄၆-၁၈၂၈)သည္စပိန္လူမ်ဴိးပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည္။၁၉ ရာစုႏွင့္ ၂၀ရာစုပန္းခ်ီဆရာမ်ားထဲတြင္

အေ၇းပါဆုံးသူေတြထဲကတစ္ဦးျဖစ္သည္။၁၇၈၆ခုႏွစ္တြင္ဘုရင္ကုိယ္တုိင္ဂုိရာကုိေတာ္၀င္အကယ္ဒမီအႏုပညာ

(Royal Academy Art )တြင္ေရြးခ်ယ္ခန္႕အပ္ခဲ့သည္။ ၁၇၈၉တြင္ပထမဦးဆုံးရုံးေတာ္ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္လာသည္။

၁၇၇၃ ခုႏွစ္ဂ်ဴလုိင္လ၂၅ တြင္ေတာ္၀င္အကယ္ဒမီပန္းခ်ီအႏုပညာမွအသင္း၀င္ Josefa Bayeu နွင့္လက္ထက္

ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကဂုိရာသည္၅နွစ္အတြင္းတြင္ပန္းခ်ီကားပုံစံေပါင္း ၄၂ ခ်ပ္ေရးဆဲြခဲ့သည္။

၁၇၉၂ ခုႏွစ္တြင္အျပင္းအထန္ေနမေကာင္းျဖစ္ကာလုံး၀နားေလးသြားရသည္။ သူ႕ဘ၀တြင္ ထူးျခား

ေျပာင္ေျမာက္ေသာေရးဆဲြမူမ်ား၊သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ဟန္ပန္းခ်ီကားမ်ား၊သူ႕တီထြင္ဆန္းသစ္ေသာစိတ္ကူးမ်ား

ကုိထည့္သြင္းေရးဆဲြမူမ်ားကုိမ်ားစြာေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကရပါသည္။ထုိ႕အျပင္ သူေရးဆဲြမူမ်ားတြင္ပုံတူ ကာတြန္း

ပန္းခ်ီဟန္ (ကာရီေကးခ်ား)မ်ားကုိလည္းသူ၏လြတ္လပ္ေသာစတုိင္မ်ားျဖင့္ေရးဆဲြမူမ်ား၊ခပ္မာေက်ာေက်ာ

ဒီဇုိင္းမ်ားျဖင့္မထိတထိဟန္ပန္မ်ားကုိလည္းေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။

၁၈၂၄ ခုႏွစ္တြင္ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ ေဘာဒုိးျမိဳ႕တြင္ႏုိင္ငံေရးခုိလွဴံဖုိ႕ထြက္ခြာသြားရင္းပန္းခ်ီဆဲြသည့္

အလုပ္ကုိဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရင္းျဖင့္၁၈၂၈ခုႏွစ္တြင္ထုိအရပ္၌ပင္ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။သူ႕ပန္းခ်ီကား

တခ်ဴိ႕ကိုထပ္မံခံစားတင္ျပလုိပါေသးသည္။

Read More

Usher – 2 ဂ်ဴနီယာ၀င္း

Usher – 2

Ray Bradbury

1920 -

ေရးဘရက္ဘာရီ ၏ အာရွာ ၂

အာရွာ ၂ (Usher II) သည္သိပၸံ၀တၳဳစာေရးဆရာ ေရးဘရက္ဘာရီ ၏သိပၸံသည္းထိတ္ရင္ဖုိ၀တၳဳျဖစ္သည္။

ထို၀တၳဳအျပင္အာရွာ ၁ (Usher I)လည္းရွိသည္။အာရွာ ၁ ေရးသားေသာအခိ်န္ႏွင့္ အာရွာ ၂ ေရးသား ခ်ိန္

ႏွစ္ေပါင္းတရာကြာသည္။ပထမအာရွာကိုေရးသူကအေမရိကန္စာေရးဆရာၾကီးအက္ဂါအယ္လန္ပိုး(1809-

1849)ျဖစ္သည္။အမွန္မူရင္းအမည္က House of Usher အာရွာ၏အိ္မ္ ဟုအမည္ရသည္။အက္ဂါအယ္

လန္ပုိးသည္ေခတ္သစ္စုံေထာက္၀တၳဳမ်ား၏ဖခင္ဟုေခၚဆုိႏိုင္သည္။အာရွာ ၂ တြင္စာေရးဆရာ ဘာရီ

သည္သိပၸံ၀တၳဳမ်ား၏သဘာ၀အတုိင္းေရွ႕အနာဂတ္ကုိၾကိဳ၍ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။ယခုအာရွာ၂ ၀တၳဳ

အေၾကာင္းတင္ျပသြားမည္။

အခ်ိန္ကား၂၀၀၅ AD။

William standalသည္အယ္ဂါအယ္လန္ပုိး၏အာရွာအိမ္ၾကီး၀တၳဳအစပုိင္းကုိဖတ္ရင္းေမွာင္မုိက္ေသာေတာင္

ကုန္းေပၚကအိမ္ၾကီးကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။အယ္ဂါအယ္လန္ပုိးရဲ႕အိမ္အတုိင္းေဆာက္လုပ္ထားတာဟု

ဗိသုကာဆရာကသူ႕ကိုေျပာလုိက္ေလသည္။

“အႏုပညာဟာအႏုပညာမဆန္ေတာ့ဘူး။စာေပဆုိတာကလည္းေပၚပင္ေတြ၊ဟန္ေဆာင္တာေတြပဲရွိေတာ့တယ္။

ေနာက္ပို္င္းျပဇာတ္ရုံေတြ၊ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာလည္းလူမရွိေတာ့ဘူး။လူေတြမွာစိတ္အပန္းေျဖစရာဆိုတာေတာင္

မရွိေတာ့ဘူး။စိတ္အပန္းေျဖျခင္းဆုိတဲ့ေ၀ါဟာရကုိေျပာတာေတာင္အျပစ္ျဖစ္ေနတယ္။”

သူသည္ဂႏၹ၀င္စာေပမ်ားအဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရျခင္းအတြက္ေဒါသထြက္ကာတကုိယ္လုံးတုန္ရင္လ်က္ရွိသည္။

ထုိအျဖစ္ကိုလက္စားေျခဖုိ႕အတြက္အယ္ဂါအယ္လန္ပုိး၀တၳဳထဲကအာရွာ၏အိမ္ကုိေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္

သည္။

ထုိ႕ေနာက္ William standalသည္စာရိတၱထိန္းသိမ္းေရးဌာနကစုံစမ္းေရးမွဴးGarret၊ ထူဆန္းေထြလာမ်ား

ကိုတားဆီးေရးအဖဲြ႕၊စုနး္ကေ၀မ်ားသရဲတေစမ်ားကိုႏွိမ္နင္းေရးအဖဲြ႕၊စာအုပ္မ်ားကုိမီးရူိ႕ဖ်က္ဆီးေရးအဖဲြ႕၊

ေသြးစုပ္ေကာင္မ်ားနွင့္လင္းႏုိ႕မ်ားကုိသတ္ျဖတ္ေရးအဖဲြ႕၊အဂၤါျဂိဳလ္သားမ်ားကုိသတ္ပစ္ျပီးျမိဳ႕သစ္၊

ရြာသစ္၊ႏုိင္ငံသစ္မ်ားတည္ေထာင္ခဲ့ၾကေသာ၊သန္႕ရွင္းေသာလမ္းမ်ား၊တံတားမ်ားေဆာက္လုပ္ျပီး

အရာရာစိတ္ခ်ေစရန္အက်င့္စာရိတၱထိ္မ္းသိမ္းေရးေကာ္မတီကလူမ်ားကုိမိတ္ေဆြဖဲြ႕ကာသူ၏

အာရွာ၂ အိမ္သုိ႕ဖိတ္ေခၚလုိက္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။

ထုိ၀တၳဳကို The Ray Bradbury Theatre (Usher II)အမည္ျဖင့္1990တြင္ရုိက္ကူးခဲ့သည္။ထုိကား

တြင္ဇာတ္ညႊန္းRayBradbury မွေရးသားခဲ့သည္။ယင္းသည္1985တြင္တီဗီစီးရီးအျဖစ္ျပသခဲ့သည္။

ဂဲရက္အျဖစ္ Ian Mune ၊ Stendahl အျဖစ္ Patrick Macnee ကပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားသည္။

ထုိUrsher I ႏွင့္ II ကုိေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္းမွေန၍သိပၸံႏွင့္နည္းပညာဂ်ာနယ္ အမွတ္၁၆၇ ႏွင့္ ၁၆၈

တြင္အခန္းဆက္ဘာသာျပန္ေဖၚျပခဲ့ဘူးပါသည္။ေခတ္မီွလွေသာဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ဆုိရမည့္

သည္းထိတ္ရင္ဖုိဇာတ္လမ္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။၀တၳရွည္ၾကီးကိုဖတ္ရမွာျပင္းရင္ျဖင့္တုိတုိတုတ္တုတ္ႏွင့္

ရင္ခုန္ရမည့္၀တၳဳမ်ားအျဖစ္လမ္းညြန္ေပးလုိက္ရပါသည္။

Read More

Three Years Under the Japs – Khin Myo Chit

ဂ်ပန္ေခတ္မွာသုံးႏွစ္တာ - ခင္မ်ဴိးခ်စ္

ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဴိ၏အမွာစာ - ဂ်ဴနီယာ၀င္း (ဘာသာျပန္)

ဂ်ပန္ -

အေရွ႕တုိင္းသားလူမ်ဴိးစု။အေနာက္တုိင္းသားမ်ားသာမက၎တုိ႕အေရွ႕တုိင္းသားအခ်င္းခ်င္းပင္လွ်င္

ဥာဏ္မမွီႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကဲြျပားဆန္းျပားသည့္အဓိပၸါယ္မ်ားကုိပုိ္င္ဆုိင္သူမ်ားျဖစ္သည္။မိုးေကာင္းကင္က

ထာ၀ရဘုရားသခင္ရွိသည္ဟုယုံၾကည္ေနလ်က္ႏွင့္ဘုရားသခင္ကိုဆန္႕က်င္သည့္အျမင္မ်ားရွိသူ၊

ဗုဒၶဘာသာပါဟုေၾကြးေက်ာ္ေနကာဘုရားမဲ့၀ါဒကိုလည္းစဲြကိုင္လ်က္ရွိသူ၊အေရွ႕တုိင္းေျမရွင္ပေဒသရာဇ္

ေခတ္အယူအဆမ်ားကုိဆုတ္ကိုင္ထားလ်က္ႏွင့္ေခတ္မွီသည့္အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမူေတြကုိလည္းကူး

ေျပာင္း ဖို႕ၾကိဳးစားေနသူ၊ရုပ္ရွင္ေတြထဲခ်စ္ခန္း၊ၾကိဳက္ခန္းမ်ားကုိတားျမစ္ပိတ္ပင္ထားျပီးေန႕စဥ္ဘ၀ထဲတြင္

ခုႏွစ္လႊာအကကိုအားေပးခြင့္ျပဳထားသူမ်ား၊သူရဲေကာင္းဆန္သည္ဟုေၾကြးေက်ာ္ကာကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္

သတ္ေသျခင္းကုိအရွက္နွင့္အသက္လဲသည့္ပမာသူရဲေကာင္းတုိ႕အလုပ္အျဖစ္သတ္မွတ္တတ္သူမ်ား၊

ပါးရုိက္ျခင္းဓေလ့ကုိအားေပးလုပ္ေဆာင္တတ္သူမ်ား၊အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမူ မ်ားေရာထားေသာ

အေရွ႕တုိင္းသားမ်ားအျဖစ္သာမကအတိတ္ကိုဖက္တြယ္ထားေသာပစၥဳပန္တြင္ ေနထုိင္ကာအရွက္တရား

ႏွင့္ရူးမုိက္မူကုိေရာစပ္ေမႊထားသည့္သည့္လူမ်ဴိးစုတစ္စုျဖစ္ေလသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္အရာရာသည္မုန္းျခင္း

ခ်စ္ျခင္း၊သိမ္ေမြ႕ေသာၾကမ္းတမ္းမူ၊ၾကင္နာေသာရက္စက္ျခင္းဟူသကဲ့သို႕ဆန္႕က်င္ဘက္မ်ားဒြန္တဲြလ်က္

ရွိေနသည္။ စာေရးဆရာ (Kipling)ကစ္ပလင္၏အဆုိျဖစ္ေသာ “အေနာက္ကအေနာက္၊အေရွ႕ကအေရွ႕။

သူတုိ႕ႏွစ္ခုဘယ္ေတာ့မွမဆုံေတြ႕”ဟူေသာအျမဲမွန္သည့္အဆုိတစ္ခုကုိပင္ေဖာက္ခဲြဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေလ

ေတာ့ျပီ။၎တုိ႕၏ေရွးလူရုိင္း လူ႕အရုိင္းအစုိင္းမ်ား၏စိတ္ေနသေဘာထားသဘာ၀ကိုကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္

အထင္ၾကီးမူႏွင့္ေမာက္မာမူတုိ႕ျဖင့္ေရာစပ္ေမႊပစ္လိုက္ကာျမန္မာျပည္ကုိအင္ပါရာေမဂ်ီ(Emperor Meiji)

၏တာ၀န္ေပးခ်က္အရ “အလင္းေရာင္ျခည္မ်ားေပးသနားအံ့”ဟုေၾကြးေက်ာ္လ်က္ေရာက္ရွိ လာၾက

ေလျပီ။

ျမန္မာျပည္ကားအာလ္ဖာေရာင္ျခည္၊ဘီတာေရာင္ျခည္၊ဂါမာေရာင္ျခည္တုိ႕အျပင္ထုိေဆးေရာင္စဥ္မ်ား

ေရာစပ္ကာျဖစ္ေပၚလာေသာေရာင္ခ်ည္မ်ား၏အလႊမ္းမုိးခံျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ထုိအလင္းေရာင္ျခည္တန္း

မ်ား၏္အက်ဴိးဆက္မ်ားအျဖစ္ -အဓမၼျပဳက်င့္ျခင္း၊မခံသာေအာင္ေျပာျခင္း၊ကဲ့ရဲ႕ေျပာဆုိျခင္း၊စိတ္ဆိုး

ေဒါသထြက္ေစျခင္း၊ညွင္းပန္းႏွိတ္စက္ျခင္း၊စိတ္ပူပင္ရေစျခင္း၊ျပင္းထန္ေသာေ၀ဒနာခံစားရျခင္း၊စိတ္ႏွလုံး

ေၾကကဲြျခင္း၊စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းရျခင္းႏွင့္အသက္ေသဆုံးျခင္းတုိ႕ျဖစ္ေပၚလာရေလေတာ့သည္။

ကင္ဆာအက်ိတ္ကုိစားသုံးဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ႏုိင္သည္ဟူေသာေရဒီယမ္ဓါတ္သတၱဳအပ္ဖ်ားမွျဖစ္ေပၚ

လာေသာ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ကဲ့သို႕ဂ်ပန္တုိ႕ပို႕လႊတ္လိုက္ေသာအလင္းေရာင္ျခည္တန္းမ်ားသည္ျမန္မာ

ျပည္သူျပည္သားတုိ႕ကိုကိုယ္ အားျဖင့္၎၊စိတ္အားျဖင့္၎၊ကုိယ္က်င့္တရားအားျဖင့္၎၊ စီးပြားေရး

အားျဖင့္၎၊ယဥ္ေက်းမူအားျဖင့္၎အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာေခ်မြဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ေတာ့သည္။

ဤစာအုပ္ကုိေရးသားသူစာေရးဆရာသည္သာမန္ဗမာအမ်ဴိးသမီးငယ္တစ္ဦး၏အျမင္ထက္မပိုေသာ၊

၃ နွစ္တာ၈်ပန္လက္ေအာက္အတြင္းသူမ၏ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိေရးသားခဲ့ယုံသာရွိပါသည္။မွန္ကန္ေသာ

အေၾကာင္းအရာ၊ရူပ္ေထြးမူမပါသည့္ျပည့္စုံေသာေရးသားခ်က္မ်ားျဖစ္ပါ၏။ဤစာအုပ္သည္သာမန္ျမန္မာ

လူမ်ဴိးတစ္ဦး၏ခံစားခ်က္မ်ားကိုေရာင္ျပန္ဟပ္ပါသည္။တစ္ဖက္တြင္လည္းသမိုင္းသုေတသီမ်ားအတြက္

ဂ်ပန္ေခတ္သုံးႏွစ္တာအတြင္းျမန္မာႏုိင္ငံ၏သမုိင္းျဖစ္စဥ္မ်ားနွင့္ပတ္သက္၍မွတ္တမ္းမွတ္ရာသဲလြန္စ

မ်ားကုိရရွိႏုိင္ပါသည္။ ၃ နွစ္တာဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြကုိလွစ္ဟျပထားသည့္

ေရးသားခ်က္မ်ားတြင္ဗမာတစ္ျပည္လုံးစစ္အက်ဥ္းစခန္းၾကီးအျဖစ္သို႕ေရာက္ရွိခဲ့ရပုံ၊ရုိင္းစုိင္းဆုိးရြားနာဇီ

စခန္းမ်ား၏ရွက္ဖြယ္မွတ္တုိင္မ်ားအျဖစ္ကုိအလြယ္တကူသိျမင္လာရေပလိမ့္မည္။ထုိအက်ဥ္းစခန္းၾကီး

သည္နာမယ္ဆုိးျဖင့္ေက်ာ္ၾကားေသာ“ရွက္စရာေမာ္ကြန္းေက်ာက္တုိင္မ်ား”ဟုအမည္တြင္သည့္နာဇီ

အက်ဥ္းစခန္းမ်ားထက္ပင္သာလြန္ေသာမွတ္တုိင္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္းကိုဤစာအုပ္ေလးတြင္ေတြ႕ရွိရ

မည္ျဖစ္ပါသည္။

ဦးဘခ်ဴိ (ဒီးဒုတ္)

ရန္ကုန္ ၁၀-၈-၄၅

မွတ္ခ်က္။

ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္သည္ ၁၉၄၅ ခုနွစ္က Three Years under the Japs(ဂ်ပန္ေခတ္မွာသုံးႏွစ္တာ)အမည္ရွိ

စာအုပ္ကိုအဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာသုံးႏွစ္တာအပိုင္းသုံးပိုင္းဂ်ဴနီယာ၀င္းမွ

ျမန္မာဘာသာျပန္ကုိအေတြးအျမင္ မဂၢဇင္းတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။ယခုဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဴိ၏အမွာစာ

ကုိျမန္မာပရိသတ္မ်ား သိေစရန္ျပန္ ဆိုေပးလုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။စာအုပ္၏အတြင္းဖုံးတြင္

“ဆရာဦးပန္းခ်ီငို-ကၽြန္မအားသတင္းစာေလာကႏွင့္ပထမဆုံးမိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူ -သုိ႕” ဟူ၍ေရးသား

ေဖၚျပထား ပါသည္။ ထုိစာအုပ္တြင္ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဴိကအမွာစာကုိအဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေရးသားခဲ့ပါသည္။

ယင္း၏ျမန္မာလုိဘာသာ ျပန္ကုိ အေတြးအျမင္အုပ္(၂၁၁)၂၅ ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရေအာက္တုိဘာ၂၀၀၉

တြင္ေဖာ္ျပေပးထားသည္ ကုိအျမည္း အေနႏွင့္တင္ျပေပးလုိက္ပါသည္။

Read More