Saturday, May 23, 2009

Selected Poem – The Happy Prince


English for All မဂၢဇင္း ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ

ခံစားမိေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္

The Happy Prince – Oscal Wilde(1854-1900)

ဂ်ဴနီယာ၀င္း

"When I was alive and had a human heart," answered the statue, "I did not know what tears were, for I lived in the Palace of Sans- Souci,

where sorrow is not allowed to enter. In the daytime I played with my companions in the garden, and in the evening I led the dance in the Great Hall.

Round the garden ran a very lofty wall, but I never cared to ask what lay beyond it, everything about me was so beautiful. My courtiers called me the Happy Prince,

and happy indeed I was, if pleasure be happiness. So I lived, and so I died. And now that I am dead they have set me up here so high that

I can see all the ugliness and all the misery of my city, and though my heart is made of lead yet I cannot chose but weep."


OscarWilde၏TheHappyPrince

ကိုဖတ္ရင္းကဗ်ာဆန္ဆန္စာေၾကာင္းမ်ားကုိခံစားမိပါသည္။ျမိဳ႕ၾကီးကုိ

မိုးေနသည့္အလား၊ျမင့္မားလွသည့္HappyPrince

ဟုအမည္တြင္ေသာရုပ္တုၾကီးကုိေတြ႕ရသည္။"ေပွ်ာ္ေန

ေသာမင္းသားေလး"တဲ့။တစ္ကုိယ္လုံးေရႊျပား၊ေရႊရြက္ကေလးမ်ားတပ္ထားျပီး

မ်က္စိႏွစ္လုံးမွာေတာက္ပလွေသာနီလာေက်ာက္မ်က္ရတနာႏွစ္လုံးရွိသည္။

သူလြယ္ထားေသာဓါးအိမ္၏ထိ္တ္ဖ်ား

မွာေတာ့အနီေရာင္ပတၱျမားၾကီးကိုေတာက္ပစြာေတြ႕ရေပသည္။ျမင္ရသူအေပါင္း

HappyPrince၏ဘ၀ကုိအားက်ၾက၊သေဘာက်ၾကႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ေဆာင္းကုိေရွာင္ဖုိ႕တျခားအရပ္သုိ႕ေျပာငး္ရမည့္စာကေလးငွက္ကေလး

တစ္ေကာင္ကHappyPrinceရုပ္တုေျခရင္း၌ေခတၱနားခုိစဥ္သူ႕အေပၚက်လာေသာ

happyPrince ၏မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီး

မ်ားေၾကာင့္ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ားမ်က္ရည္က်ရပါသလဲဟုဂရုဏာသက္စြာ

ငွက္ကေလးကေမးသည္ကုိေျဖလုိက္ပုံျဖစ္ပါသည္။



"ကၽြႏုိပ္ လူ႕အသည္းႏွလုံးနဲ႕ အသက္ရွင္ခဲ့စဥ္က

မ်က္ရည္ဆုိတာ ဘာလဲမသိခဲ့ပါဘူး။

ကၽြႏုိပ္ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ဆြန္-ဆုိစီ ဆုိတဲ့နန္းေတာ္ၾကီးက

၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာေတြကုိေပးမ၀င္ခဲ့ပါဘူး။

မနက္ခင္းမွာ အေဖာ္ေတြနဲ႕ ပန္းျခံထဲ ေပွ်ာ္ပါးလုိ႕၊

ညေနခင္းမွာေတာ့ ခန္းမၾကီးထဲကခုန္လုိ႕ေပါ့။

ပန္းျခံပတ္ပတ္လည္တစ္ေလွ်ာက္ ျမင့္မားတဲ့တံတုိင္းၾကီးရွိေလရဲ႕။

အဲဒီတံတုိင္းၾကီးတစ္ဖက္မွာ ဘာရွိလဲလို႕

ကၽြႏုိပ္ ေမးဖုိ႕စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူး။

ကၽြႏုိပ္နဲ႕ပတ္သက္သမွ် အရာရာဟာ လွပလုိ႕ေပါ့။

ကၽြႏုိပ္ရဲ႕မင္းညီမင္းသားေတြက

ကၽြႏုိပ္ကုိ"ေပွ်ာ္ေနတဲ့မင္းသားေလး" လုိ႕ေခၚတယ္။

ဟုတ္တာေပါ့…..ေပွ်ာ္လုိက္တာ။

ရွိရွိသမွ်ေတြဟာေပွ်ာ္စရာ။

ဒီလုိနဲ႕ …. ကၽြႏု္ပ္ရွင္သန္ခဲ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႕ … ကၽြႏုိပ္ေသဆုံးခဲ့တယ္။

အင္း …. အခုေတာ့ ကၽြႏုိပ္ေသဆုံးျပီ။

သူတုိ႕က ကၽြႏုိပ္ကုိ အခုလုိျမင့္ျမင့္မားမား

ထုဆစ္ထားလုိ႕။

ဒီေတာ့ … ကၽြႏုိပ္ေလ

ကၽြႏုိပ္ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕အရုပ္ဆုိးအက်ဥ္းတန္မူေတြ

စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ ေတြ႕ျမင္ေနရျပီ။

ကၽြႏုိပ္အသည္းနွလုံးက ခဲနဲ႕လုပ္ထားေပမယ့္

ကၽြႏုိပ္ ငိုေနတယ္။"


OscarWilde

ကမင္းသားေလးသည္နံရံ၏တစ္ဖက္မွာဘာရွိသလဲစိတ္မ၀င္စားဘူး၊ေမးရမွန္းလဲမသိဘူးဟု

ဆုိထားသည္။နံရံတစ္ဖက္မွာသူ႕တုိင္းသူျပည္သားေတြဆင္းရဲေနတာေတြ၊စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ေနတာေတြ

ဘာမွမသိဟုဆုိလုိပုံရသည္။ထုိ႕ျပင္အသက္ရွိစဥ္ကလူသားတစ္ေယာက္၏အသည္းနွလုံးကုိပုိင္ဆုိင္ပါလ်က္

ႏွင့္ခဲသတၱဳအသည္းနွလုံးရုပ္တုအျဖစ္ေရာက္မွခံစားတတ္ျပီးမ်က္ရည္က်ရသည့္အျဖစ္ကုိေထာက္ျပထား

သည္။ယင္းသည္ခဲသတၱဳအသည္းႏွလုံးေလာက္မွမျမင့္ျမတ္သည့္ထုိျမဳိ႕ကအုပ္ခ်ဴပ္သူမ်ားကိုသေရာ္

ေလွာင္ေျပာင္လုိက္သည္ဟုကဗ်ာကုိခံစားလုိက္မိပါသည္။


ဂ်ဴနီယာ၀င္း

Thursday, May 7, 2009

April-May

ဧျပီ - ေမ စကား

 

နာဂစ္မုန္တုိင္းရ႕ဲပထမဦးဆုံးေႏြကာလကိုျဖတ္ေက်ာ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ဒါဟာနာဂစ္ရဲ႕အစတဲ့လား။


နာဂစ္ကေပးလုိက္တဲ့အေမြကိုပထမဦးဆုံးခံစားလုိက္ရတာကေတာ့ေတာ္ေတာ္ပူျပင္းတဲ့ေနမင္းၾကီး


ရဲ႕အပူပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။သၾကၤန္ကာလမွာရြာလုိက္တဲ့မိုးဟာမုန္တုိင္းရဲ႕အရွိန္ေၾကာင့္ျဖစ္လုိ႕


ရလုိက္တဲ့အေအးဟာေနာက္ပုိင္းပူလုိက္တာလြန္ပါေရာလုိ႕ဆုိရမွာေပါ့။ေန႕လည္းပူ ညလည္းပူလြန္းလို႕


ေအာ္ဟစ္ေနလုိက္ရတာ အင္း….ကဆုန္ နယုန္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ တဲ့ဗ်ား။


ဒီပူတဲ့အပူကုိစာဖဲြ႕ရရင္ေတာ့ ဘယ္လုိမ်ားျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္ေနာ္။


သို႕ေသာ္လည္းမုိးရိပ္တိမ္ရိပ္ေတြေတြ႕လုိက္ရရင္ မိုးသည္းၾကီးမဲၾကီးရြာေတာ့မွာရယ္၊


မုိးေတြေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ထစ္ျခဳံးေတာ့မွာရယ္ ၊မုိးၾကိဳးေတြပစ္မွာရယ္


ေတြးေၾကာက္ၾကရတယ္။ပူျပင္းတဲ့ကာလမွာမိုးရြာခ်ရင္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ေလ။


မုိးရြာျပီးျပန္ပူရင္အရင္ကထက္နွစ္ဆပုိပူသတဲ့ဆုိတဲ့စာဆုိကလည္းရွိသကုိး။

Sunday, May 3, 2009

Selected Article - 63

ေခါင္းစဥ္မဲ့စာတမ္း

ဂ်ဴနီယာ၀င္း

နာဂစ္မုန္တုိင္းႏွစ္ပတ္လည္ (ေမလ ၂-၃ ၂၀၀၈)

ဂ်ဴနီယာ၀င္း၏ ၆၃ ပုဒ္ေျမာက္ အေတြးအျမင္ေဆာင္းပါး - အမွတ္ ၂၀၀ အေတြးအျမင္ မွ

နာဂစ္မုန္တုိင္းၾကီးေၾကာင့္ ဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္သုိ႕ ရုတ္တရက္ေရာက္သြားၾကရွာေသာ ဧရာ၀တီတုိင္းမွ ရြာသာမ်ားထံသုိ႕ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သြားေရာက္လွဴဒါန္းဖို႕ အခြင့္အေရးရခဲ့ဖူးသည္။ မအူပင္ က်ဴိက္လတ္ ဖ်ာပုံရွိ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသုိ႕ မိတ္ေဆြအခ်ဴိ႕ႏွင့္ လုိက္ပါခြင့္ရခဲ့တုန္းက ကၽြန္မစိတ္ကူးႏွင့္ ၾကိဳတင္ေတြးကာ ေက်နပ္ခဲ့မိသည္။

ထုိခရီးတုိကေလးကို မသြားခင္မွာ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ရင္း လွဴဒါန္းဖုိ႕ေဆး၀ါး၊ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ စုေဆာင္းခဲ့သည္။ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် မသြားျဖစ္ခင္တုန္းကေတာ့ တစ္ဆင့္လွဴရေသာစိတ္ႏွင့္ မတူတာ ေသခ်ာသည္။ ခုေတာ့ ကၽြန္မ၏ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးျဖင့္ ခရီးမွတ္တမ္းတင္ရမည္။ သူမ်ားေျပာတာ ၾကားဖူးရုံသက္သက္သာ ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ အခုအခါမွာျဖင့္ ကုိယ္ေတြ႕ၾကံဳရမည့္အေရး ေတြးကာ စိတ္ကူးယဥ္ ေပ်ာာ္ေနခဲ့မိပါသည္။

မနက္အေစာၾကီး ထကာ စတင္ထြက္ခဲ့ၾကျပီး အခ်ိန္တုိတုိႏွင့္ပင္ မအူပင္သုိ႕ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ စစခ်င္း ပက္ပင္းေတြ႕စဥ္ကပင္ ကၽြန္မ၏စိတ္ကူးမ်ားသည္ ေလမွ လြင့္စင္ ေပ်ာက္ျပက္ခဲ့ရသည္ကုိ အခုမွပင္ စာလုံးမ်ားျဖင့္ ေရးခ်ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားကုိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္း၊ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းႏွင့္ ခန္းမမ်ားတြင္ ေနရာခ်ထားသည္။ ဟုိင္းၾကီးကၽြန္း၊ ဘုိကေလး၊ လပြတၱာ စေသာ ေဒသမ်ားရွိ ေက်းရြာမ်ားက ဒုကၡသည္မ်ားကို ၎တုိ႕၏ ရင္ဘတ္တြင္ ကပ္ျပားေလးမ်ား ခ်ိတ္ေပးထားသျဖင့္ ဘယ္ရြာဘယ္ေဒသဆုိသည္ကုိသိႏုိင္ၾကသည္။ကေလးမ်ား၊ကုိယ္၀န္သည္မ်ား စသည္ျဖင့္ စုေပါငး္ကာေနထုိင္ၾကရသည္။အလွဴရွင္မ်ားကအလ်င္လုိလွ်င္ေလာ္စပီကာျဖင့္အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ား ေနရာလာယူပါ ဟူေသာ ေအာ္သံကုိ ဦးစြာ ၾကားရပါသည္။

အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားသည္ အမ်ဴိးသားတစ္ဘက္၊ အမ်ဴိးသမီးတစ္ဘက္ျဖင့္ ေနရာယူကာ ခန္းမအလယ္တြင္ ထုိင္ေနၾကရသည္။ ကၽြန္မသည္ ထုိျမင္ကြင္းကုိ စတင္ျမင္လုိက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ ကၽြန္မစိတ္မ်ား ေလးလံသြားရပါသည္။

အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားတြင္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္သူမ်ားလည္း ပါသည္။ အဲဒါ မဆန္းပါ။ ထုိအထဲတြင္ အသက္ ၁၈ ၊ ၂၀ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးေတြ ပါသည္။ ဒီအရြယ္ကေလးေတြက အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႕မိဘေတြ၊ အဖုိးအဖြားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လို႕လဲ ဟု ကၽြန္မ မေမးရက္ပါ။ ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ၾကီးသူေတြ ၾကမ္းေပၚထုိင္ကာ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကရသည့္အျဖစ္ကိုလည္း ကၽြန္မ မၾကည့္ရက္ပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ အဲဒါလွဴဒါန္းမည့္သူေတြအတြက္ လက္ထဲ အေရာက္ လွဴဒါန္းဖုိ႕ အဆင္ေျပဆုံးျဖစ္လိမ့္မည္။

ဓါတ္ပုံေတြ ရုိက္လုိက္မဟဲ့ ဟု ဟန္ျပင္ခဲ့ေသာကၽြန္မသည္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတုိ႕ေလးေတြေရွ႕ ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ႕ အားနာေနခဲ့မိသည္။ ဒုကၡေရာက္ေနရသည့္အထဲဓါတ္ပုံအရုိက္ခံေနရ သည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္မ ကုိယ္ခ်င္းစာမိကာ ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္ မရုိက္ျဖစ္ခဲ့သည္ကုိ အခုမွပင္ ၀န္ခံရပါေတာ့မည္။

ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ႏွင့္ တုိးေသာ ဒုကၡသည္စခန္းတစ္ခုတြင္ေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားကုိ အုိးၾကီးတစ္ခုထဲ ခ်က္ထားေသာ ထမင္းႏွင့္ ငါးေသတၱာဟင္းမ်ားကို အလွည့္က် ေပးေ၀ေနၾကသည္။ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မ၏ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာေလးကုိျပင္ကာ လူအုပ္နားသုိ႕ တုိးသြားပါသည္။

ကၽြန္မကုိျမင္ေသာသူတုိ႕က ကုိယ္မ်ားကုိရို႕၍ လမ္းဖယ္ေပးၾကပါသည္။ သူတုိ႕လက္ထဲတြင္ ပန္းကန္ျပားအလြတ္မ်ား ကုိင္ထားၾကသည္။ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းခတ္ေပးတာကို ေစာင့္ေနၾကသူေတြေပါ့။ သူတုိ႕ေလးေတြက ကၽြန္မႏွင့္ရြယ္တူေတြ၊ ကုၽြန္မအကုိေတြ၊ ကၽြန္မေမာင္ အရြယ္ေတြ၊ ညီမအရြယ္ေတြ၊ သူတုိ႕ေလးေတြက ဒီထမင္း ဒီဟင္းကုိ အခုလုိ ေစာင့္ဆုိင္းကာ အလွည့္က် စားေသာက္ေနရသည့္အျဖစ္ကုိ ကၽြန္မမွာ ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ႕အေရး လက္ေႏွးခဲ့ရျပန္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မ ထုိေနရာမွာ တစ္ပုံပင္ ေသခ်ာမရခဲ့ပါ။ ခ်က္ျခင္း ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ တစ္ပုံမွာ ၀ါး သြားပါသည္။ ျပန္ရုိက္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိပါ။ အားနာစိတ္ႏွင့္ တိတ္တိတ္ကေလး ေနမိပါသည္။

ထုိခန္းမထဲမွာ အရြယ္စုံ၊ လူစုံ အထုတ္အပုိးမ်ားျဖင့္ ေနရာယူ နားေနၾကပါသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပွ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားေနၾကပါသည္။ ကိုယ္၀န္သည္ေတြ မနညး္ပါ။ ေဆးရုံမွ မနက္ကမွ ဆင္းလာသည္ဆိုေသာ အသက္ သုံးႏွစ္အရြယ္ ကေလးေပါက္စနကေလးကုိ သူ႕မိခင္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္က ထိန္းေနတာကိုလညး္ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္မ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ ထုတ္ေပးဖုိ႕ကုိပင္ ကၽြန္မ ခ်ီတုန္ခ်တုန္ ျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႕၏မ်က္ႏွာမ်ားမွာ သူတုိ႕ဖာသာ သူတုိ႕ ရပ္တည္ေနႏုိ္င္ခဲ့ၾကသူေတြမွန္း သိသာလွသည္။ ခပ္ေအးေအးပင္ သူတုိ႕ဖာသာ ထုိင္ နားေနၾကဟန္သာ ရွိသည္။ ကၽြန္မကို လာစကားေျပာေသာ အမ်ိဴးသမီးကေလးတစ္ခ်ဴိ႕ႏွင့္ စကားျပန္ေျပာရင္း ထမီေတြ၊ အတြင္းခံေတြပါေၾကာင္း လုိအပ္က ေပးခ်င္ေၾကာင္း စ ေျပာမိပါသည္။ ထုိအခါမွ သူတုိ႕ေလးေတြမွာ ၀မ္းသာအားရ မ်က္ႏွာမ်ား ေပၚလာကာ ကၽြန္မ၏အလွဴလည္း အထေျမာက္ခဲ့ရပါသည္။

ထုိေန႕က ေနက အလြန္ ပူျပင္းလွပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႕အဖဲြ႕သည္ ေခၽြးတစ္လုံးလုံးၾကားမွာပင္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားႏွင့္ အုိးမ်ားကုိ သယ္ၾက၊ ခ်ၾကနွင့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သည့္တုိင္ မနားခဲ့ၾကရပါ။ သူတို႕ေလးေတြႏွင့္ ေမးျမန္းဖို႕၊ စကားေျပာဖုိ႕၊ အားေပးစကားေျပာဖို႕ ဆုိတာ အမွန္ေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာသာ ရွိေနခဲ့သည္။ သူတုိ႕မ်က္ႏွာမ်ား သူတုိ႕ဘ၀မ်ားကုိ အေ၀းမွပင္ ေငးေမာရင္း ကၽြန္မ အေမာေျဖခဲ့ရသည္ကို အခုမွပင္ ရင္ဖြင့္လုိက္မိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မလက္ထဲမွတစ္ဆင့္ လွဴေသာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငပိအုိးမ်ားကုိ လက္ခံယူေသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဦးၾကီးတစ္ေယာက္က

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစကြယ္။ လုိရာဆႏၵ ျပည့္၀ပါေစ သမီးရယ္ …” ဟု ရုိရိုေသေသျဖင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ျပဳံးကာၾကည့္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုေတာင္းေပးေနတာကို ကၽြန္မကုိယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရစဥ္က ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ႏႈတ္ ဆြံ႕အ ခဲ့ရသည္ကို ကၽြန္မ အခုမွ အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနရပါသည္။

ေၾသာ္ … အဲဒီလုိ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် လွဴဖုိ႕အေရးမွာ အသဲေတာ ့ေတာ္ေတာ္မာရေပမည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၊ မ်က္ရည္၀ဲရ၊ ရင္နာရ၊ အားနာရ ႏွင့္သာဆုိလွ်င္ ကၽြန္မတစ္ေနရာတည္းမွာ တစ္ေနကုန္ ရျပန္လိမ့္မည္။ အလုပ္လည္း တြင္ေတာ့မည္ မထင္။

ဖြင့္ထားေသာ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသုိ႕ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ ကူးခ်ည္ သန္းခ်ည္ ႏွင့္ ကၽြန္မ ရန္ကုန္မွာစီးဖုိ႕ေၾကာက္ရြ႕ံခဲ့ေသာ ေနာက္ဖြင့္ဘတ္စကားၾကီးေနာက္မွာ ပစၥည္းေတြၾကားထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထုိင္စီးခဲ့ရဖူးေလျပီ။ လမ္းၾကမ္းရင္ၾကမ္းသလို ေဆာင့္လုိက္ ယိမ္းလုိက္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ကိုင္ရုိက္ထားသလုိ နာက်င္ခဲ့ရေသာ္လည္း ရင္ထဲက စိတ္မေကာငး္ျဖစ္ရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားကား လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္မည္မထင္။

ေလယာဥ္ပ်ံ လိုအျမန္ႏွဴန္းျဖင့္ လြင့္ပါးေနေသာ ကားေပၚမွာ တျခားလူေတြေတာ့ မသိ။ ကၽြန္မမွာ ဘုရားစာေတြသာ ရြတ္ေနမိပါသည္။ အျပန္ခရီးကေတာ့ ေခ်ာင္ခ်ိေနေသာကားေပၚမွာ အိပ္ငိုက္၍သာ ေနပါေတာ့သည္။ မၾကာမီ အိမ္မွာ တစ္၀ၾကီး ျပန္နားႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ႕ေလးေတြအေၾကာင္း ေတြးရင္း စာနာ ေနမိပါေတာ့သည္။

ခရီးစဥ္ တစ္ေလ်ာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မ အမွတ္ရခဲ့ေသာေဒသတစ္ခုကေတာ့ က်ဴိက္လတ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းၾကီးျဖစ္ပါသည္။ “က်ဴိက္လတ္ျမိဳ႕၊ အမွတ္ (၁) ရပ္ကြက္၊ သာသနေတာင္ပါလ နႏၵ၀င္ ပရိယတၳိ စာသင္တုိက္” ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဘဲြ႕အမည္မွာ ဆရာေတာ္ဦးေကာသံလ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္သည္ က်ဴိက္လတ္သားမ်ား၏ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ပုံရပါသည္။ ရြာသားမ်ားက ဆရာေတာ့္ဆီ ကၽြန္မတုိ႕ကို တေပ်ာ္တပါး ေခၚသြားတာ ၾကည့္ပါေတာ့။

ဆရာေတာ့္ထံ ေရာက္လာၾကေသာ အလွဴရွင္မ်ား၏ ပစၥည္းမ်ားကို မဲလိပ္မ်ား လိပ္၍ မုန္တုိင္းခံရြာသူရြာသားမ်ားကို မဲႏွိဴက္ေပးခုိင္းရတာ အလြန္၀ါသနာပါေၾကာင္း ဆရာေတာ္က မိန္႕ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ လက္က်န္ အိမ္မွထည့္ေပးလုိက္ေသာ တုိက္ပုံအက်ီၤ၊ ခ်ည္ပုဆိုးမ်ားႏွင့္ အေပၚအက်ီခ်ည္ထည္ေလးမ်ား၊ မုန္႕ဘီစကြပ္မ်ား၊ ေဆး၀ါးမ်ားကုိ အကုန္အစင္ အဲဒီေန႕မွာ လွဴပစ္ခဲ့ျပီး ဆရာေတာ္က စုေပါင္းလွဴဒါန္းခဲ့ၾကေသာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား ႏွင့္ အိုးမ်ားကို လက္ခံကာ သာဓုေခၚေပးပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအျပင္ ေရာက္ေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြ တေပ်ာ္တပါး လာ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြလည္း ပါသည္။ သူတုိ႕က အလွဴရွင္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ ေနၾကသည္။ ဘုန္းဘုန္းက မဲလိပ္ေတြ ႏႈိက္ခုိင္းျပီး လွဴတာ စသည္ျဖင့္ ဆရာေတာ္က ၀မး္ပမ္းတသာ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာပါသည္။

အျပန္ခရီးမွာေတာ့ တစ္ကုိယ္လုံး ဖုန္မ်ား ေခၽြးမ်ား တလူးလူးနွင့္ ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ မိုးၾကီး ေလၾကီးႏွင့္ တိုးခဲ့ပါေသးသည္။ အျပန္ခရီး ေမွာင္နွင့္မဲမဲမွာေတာ့ မ်က္စိစင္း အိပ္ငိုက္သည္အထဲ ကၽြန္မမွာ ကားေျပာင္းစီးရျပန္သည္။ ထုိအထဲ ညေနစာ ထမင္းဘူးက ပါမလာျပန္ေသာေၾကာင့္ ဗုိက္ဆာတာကို မ်ဴိသိပ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ကားရပ္ခုိင္းျပီး ေနာက္ကားမွာ က်န္ခဲ့ေသာထမင္းဘူးယူခုိင္းဖို႕လည္း ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေၾကာက္ျပီး မျပာရဲပါ။ ကားရပ္ခုိင္းဖို႕လည္း မျဖစ္နုိင္ပါ။

ထုိေန႕ည ဆယ္နာရီခဲြမွာ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါသည္။ ေမေမက ညေနစာ အသင့္ျပင္ထားေသာ္လည္း မစားႏုိင္ေတာ့ပါ။ အစာ လြန္သြားပါသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ခဲျပီး မူးေနာက္ေ၀ေနသည့္ၾကားမွ ေမေမတုိ႕ကုိ ခရီးစဥ္ကုိ အတုိခ်ဴပ္ျဖင့္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ထုိညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္မ အိပ္ရာ၀င္ ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ေနာက္ေန႕ ညေနေစာင္းမွာေတာ့ က်ဴိက္လတ္မွဆရာေတာ္ၾကီးက ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ေပးလွဴခဲ့ေသာ ပစၥည္းမ်ား၏စာရင္း အတိအက်ကုိ အမိန္႕ရွိကာ ယခု အားလုံး လွဴျပီးေၾကာင္း၊ ရြာသူရြာသားေတြမွာေပ်ာ္လြန္းလုိ႕ ျမင္ေစခ်င္လုိက္တာ၊ သာဓုေခၚေစခ်င္လို႕ ဖုန္းဆက္တာ စသည္ျဖင့္ အမိန္႕ရွိပါသည္။ ကၽြန္မမွတဆင့္ အလွဴရွင္ ဒကာေတြ၊ ဒကာမေတြကုိလည္း ေျပာျပေပးပါ။ သာဓုေခၚပါ စသည္ျဖင့္ တဖြဖြ ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည္ႏူး၀မ္း ေျမာက္မိပါသည္။ ေပးလွဴသူနွင့္ လက္ခံသူၾကားတြင္ ဤမွ်ေလာက္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမွန္း ခံစားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မရုိက္ခဲ့သည့္ ဓါတ္ပုံမ်ားကို တစ္ပုံခ်င္း ျပန္ၾကည့္ရင္း အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘယ္လုိခံစားရ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လုိေတြးေနရ၊ ကၽြန္မ မရုိက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားကုိပင္ ျပန္သတိရ၊ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ေနမိပါသည္။ အဲဒီဒုကၡေတာထဲမွာ အမ်ဴိးသမီးေတြမ်က္ႏွာ သနပ္ခါးမျပက္တာ၊ ကေလးေတြမွာေတာင္ သနပ္ခါးဘဲၾကား လိမ္းထားတာ၊ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ဓေလ့ေလးေတြ ေတြ႕ခဲ့ရေပသည္။ အမ်ဴိးသမီးငယ္ေလးေတြက ထမီပဲ ၀တ္ပါသတဲ့၊ စကပ္ေတြ ေဘာင္းဘီေတြလည္း မ၀တ္၊ မၾကိဳက္ၾကပါတဲ့။ ကၽြန္မ အလြန္ပဲ ေလးစားခဲ့ေသာ အက်င့္စရုိက္ကေလးေတြပဲ။

ဟုိ... ေနမေကာင္းသည့္ ကေလးေလး ဘယ့္နွယ္ ေနသလဲ မသိ။ မိဘ ႏွစ္ပါးစလုံး ေသဆုံးသြားသည့္ ကေလး ေပါက္စန ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလးကို မေမ့ႏုိင္။ ကစားစရာအရုပ္ကေလးေတြကုိ ေဆာ့ကစားရင္း မိဘေပ်ာက္ေနရွာတဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘယ္လုိမ်ား ေနမလဲ။ ဗုိက္ၾကီးသည္ေတြ အခုေလာက္ဆုိ မီးဖြားျပီးေရာေပါ့။ ဘယ္ေဆးရုံ၊ ဘယ္ေဆးခန္းမွာ ေမြးျပီး၊ ဘယ္လုိမ်ား ေန ေနၾကမလဲ။ ဟုိင္းၾကီးကၽြန္း ဘုိကေလးရြာေတြကုိ ျပန္မယ့္ ေကာင္မေလးေတြေရာ သူတုိ႔ရပ္ရြာ ေရာက္ၾကျပီလား။ ဒါနဲ႕ မိဘေပ်ာက္လုိ႕ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ လုိက္ရွာေနတဲ့မိန္းကေလးက ေရာ သူ႕မိဘေတြနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ျပီလား။ မေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေနရွာမလဲ။ ကၽြန္မရင္ထဲက ေမးခြန္းေပါငး္မ်ားစြာသည္ အေျဖမဲ့စြာ ရွိေနဆဲ။

Friday, May 1, 2009

May Day Born Writer – Khin Myo Chit


ေမေဒးေန႕ဖြားစာေရးဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္၏အမွတ္တရေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ မဂၢဇင္း ဇြန္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ မွ

 

ေလာကဓံကိုသည္းခံျခင္း

ခင္မ်ဴိးခ်စ္

 

အရင္လေမလေသာင္းေျပာင္းမွာဖုိးေသာ္တာေဆြကေမလမွာေမြးတဲ့အဓိကရပုဂၢဳိလ္ေတြေရတြက္ျပရာမွာသူရယ္၊

ဒဂုန္တာရာရယ္၊ထင္လင္းရယ္၊၁၉၁၉ ေမလမွာေမြးတဲ့သူေတြခ်ည္းေရတြက္ျပတာကိုး။

အဲဒါေလးျဖည့္စြက္ဖုိ႕လုိေသးတယေလ။ေမလမွာေမြးတဲ့အဓိကရပုဂၢဳိလ္ေတြသမိုင္းတေလွ်ာက္မွာရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ

ေတာ့ျဖည့္ေပးလုိက္ရဦးမယ္။

ကမာၻ႕သမုိင္းတေခတ္မွာ (အင္း……စကားေျပာရရင္ကမာၻနဲ႕ခ်ီခ်ီျပီးေျပာရမွေလးနက္တယ္မဟုတ္လား)အဲ အဲ..

ဘာတဲ့။ကမာၻ႕သမုိင္းတစ္ေခတ္မွာထင္ရွားခဲ့တဲ့နပုိလီယန္ဆိုတာၾကားဖူးၾကမွာပါ။သုူကေမလမွာေမြးတာမဟုတ္

ဘူး။သူ႕ကုိ၀ါတာလူးစစ္ပဲြမွာအျပတ္အသတ္ႏုိင္လုိက္တဲ့အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္ၾကီး၀ယ္လင္တန္ဆုိတာေမလ ၁ ရက္

ေန႕မွာေမြးတဲ့လူေပါ့။

ေမလ ၁ ရက္ေန႕ဆုိတာလည္းခုအခါမွာအလုပ္သမားေန႕အျဖစ္ကမာၻအရပ္ရပ္မွာအသိအမွတ္ျပဳျပီးအထိမ္းအ

မွတ္ျပဳျပီးအထိမ္းအမွတ္တခမ္းတနားလုပ္ၾကရတဲ့ေန႕မဟုတ္လား။

ျပီးေတာ့ေမလ ၁ ရက္ေန႕ထူးျခားတာတစ္ခုရွိေသးတယ္ေလ။အဲဒီအခ်က္ကတကယ့္ကိုမွတ္ေလာက္သားေလာက္

အခ်က္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ဘာျပဳလုိ႕လဲဆုိေတာ့အဲဒိေန႕ဟာေဟာဒီစာေရးသူရဲ႕ေမြးေန႕ပါပဲ။

ေမလေမြးတဲ့သူခ်င္းတူတူ၊ ၁ ရက္ေန႕ဆုိေတာ့ထိပ္ဆုံးကေနတာေပါ့။တစ္တန္းတည္း အဆင့္မီတာ။နပိုလီယံကို

ႏုိင္တဲ့စစ္ဗုိလ္ခ်ဴပ္ၾကီး၀ယ္လင္တန္ရွိပါတယ္။

ဒီလုိအဓိကရေန႕ၾကီးရက္ၾကီးမွာေမြးလာခဲ့ပါလ်က္တကယ္ဆုိရင္ကိုယ့္ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြကေမြးေန႕ဂုဏ္ျပဳ

တဲ့ေဆာင္းပါးေလး ဘာေလး ေရး။ေရဒီယုိကသီခ်င္းေတာင္းေပးလုိ႕ အဲသလုိဆုိဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။

ငါ့ႏွယ္ေနာ္…အခုမွအၾကံရတယ္။တကယ္ဆုိရင္ေမလ ၁ ရက္ေန႕ဟာကုိယ့္ေမြးေန႕ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေၾကညာ

ေမာင္းခတ္ထား၊ေရးေဖာေရးဖက္ေတြလည္းေမြးေန႕ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးေရးဖို႕၊ေရးခ်င္လာေအာင္ေကၽြးေမြးျပီး

ဆြယ္ထား၊အဲဒီေဆာင္းပါးထည့္ေပးမယ့္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာေတြကိုလည္းမ်က္ရိပ္မ်က္ကဲျပထား၊အဲသလုိလုပ္

မထားမိတာနာတာပဲ။

အခုလုိအဲသလုိဂုဏ္ျပဳေပးမယ့္သူမရွိေတာ့ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္အဆုိသြင္း၊ကိုယ္ပဲေထာက္ခံဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္

ရတာေပါ့ေလ။ငါ့ႏွယ္ရွက္လုိက္ပါဘိ၊ေသာ္တာေဆြရယ္၊အဲေလ….ရွက္ပါဘူး၊ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ဂုဏ္ျပဳတာဘာရွက္

စရာရွိလဲ၊ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ္မွဂုဏ္မျပဳရင္ဘယ္သူကလာဂုဏ္ျပဳမွာလဲ။

ေၾသာ္..ေရးရင္းေရးရင္းဘယ္ေတြေပါက္တတ္ကရေရာက္ကုန္ပါလိမ့္ေနာ္။ရယ္စရာေတြျဖစ္ကုန္ေလျပီလားမသိပါ

ဘူး။ဒီလုိပဲေလရယ္သြမ္းေသြးရတာေပါ့။သူတပါးကိုရယ္သြမ္းေသြးရင္ အက်ီစားသန္ ရစ္ျဖစ္၊မခံခ်င္ျဖစ္လို႕ရန္မ်ား

ခ်င္မ်ားေနဦးမယ္။ကိုယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ရယ္သြမ္းေသြးေသြးတာကေဘးကင္းတာေပါ့။အဂၤလိပ္ကဗ်ာထဲကစာေၾကာင္း

ေလးတစ္ခုသတိရမိတယ္။

"And if I laugh any mortal thing,

It is that I may not weep ." တဲ့။

အဲဒီစာေၾကာင္းကိုတုိက္ရုိက္ျမန္မာျပန္မေရးခ်င္ပါဘူး။အရသာပ်က္လြန္းလို႔ပါ။ဆုိလုိရင္းအဓိပၸါယ္က"ရယ္တယ္ဆုိ

တာငိုမိမွာစုိးလုိ႕ပါ။"တဲ့။

အဲဒါသိပ္မွန္တာေပါ့။ရယ္စရာေတြေရးတုိင္း၊ရယ္စရာေတြေျပာေနတုိင္းလည္းေပွ်ာ္လုိ႕မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႕။"မခ်ိလုိ႕

ေပၚတဲ့သြားေတာင္ရယ္သလားေမးၾကရွာၾကတယ္။"ဆုိတဲ့ဦးပုညရဲ႕စကားလိုငုိခ်င္ေလေလ၊ရယ္စရာေတြရွာေဖြျပီး

ကိုယ့္ကိုယ္ကုိကလိထုိးရယ္ေနရတာလည္းျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။

အဲဒီလုိ"မခ်ိသြားျဖဲ"အသက္ၾကီးလာေတာ့ျဖဲစရာသြားေတာင္သိပ္ရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ေျပာရ ေရးရတယ္ဆုိတာ

ငိုခ်င္ျပီးငုိမိမွာစုိးလုိ႕ပါပဲ။

ဒီလမ်ားစာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကုိကုန္ေနတာပဲ။ကေလးေတြေျပာသလုိ"စိတ္ပိန္"လုိက္တာလြန္ပါေလေရာ။ငုိခ်င္စရာေတြ

ဒုန႕ဲေဒးမ်ားေနတဲ့အထဲမွာေရးေဖာ္ေရးဖက္ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဆုံးသြားရွာတယ္။စိတ္အေတာ္ထိခုိက္ပါတယ္။သူ႕

ခမ်ာကိုယ့္ထက္သုံးနွစ္ေလာက္ငယ္ရွာတယ္။က်မ္းမာေရးလည္းေကာင္းရွာသားပဲ။သူ႕ကုိယ္သူလည္းအေတာ္ဂရု

စုိက္တယ္။ဒါေပမယ့္ေသေန႕ေစ့ေတာ့သြားရတာပဲေပါ့။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကုိကိုယ့္ထက္လည္းငယ္သူျဖစ္တယ္။က်မ္းမာေရးလည္းဂရုစုိက္သူမုိ႕ကုိယ့္ေရွ႕ကသြားလိမ့္

မယ္လုိ႕လည္းမထင္ခဲ့ဘူး။ေသာ္တာေဆြေျပာသလုိကုိယ္ကေတာ့ျဖင့္ပိန္ခ်ည္ခ်ည္ေညာင္နာနာနဲ႕ပဲဒရြတ္ဆဲြျပီးအ

အသက္ရွင္ေနေတာ့တာပဲ။

အဲေလ…..ေသတယ္ဆုိတာမဆန္းပါဘူး။ေၾကာက္စရာလည္းမဟုတ္ပါဘူူး။ဒါေပမယ့္မေသခ်င္တာတစ္ခုပါပဲ။ဘယ္

လုိအလုပ္ေတြလုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ဘယ္စာေတြေရးခ်င္ေသးတယ္။ဒါေတြေရးျပီး လုပ္ျပီးမွေသခ်င္တာေပါ့။အဲသလုိ

ေတြးတတ္တယ္။အဲဒီအေတြးအေခၚကလည္းတကယ္ေတာ့သိပ္ျပီးမခိုင္မာပါဘူးလုိ႕ထင္တယ္။

ဘာျပဳလုိ႕လဲဆုိေတာ့လူဆုိတာလုပ္ခ်င္တာေတြဘယ္ေတာ့မွလုပ္ျပီးမွာမဟုတ္ပါဘူး။စာေရးတဲ့သူကလညး္ေရးခ်င္

တာေတြဘယ္ေတာ့မွကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ေရွးေရွးဘ၀အဆက္ဆက္ကလည္းလုပ္လာခဲ့တာမျပီးခဲ့ဘူး။ခုဘ၀လညး္

ျပီးဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ေနာက္ဘ၀ဆက္လုပ္လည္းမျပီးပါဘူး။ဒီလုိမျပီးမယ့္အတူတူေတာ့ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေတြျပီး

ေအာင္လုပ္ျပီးမွေသခ်င္ေသ၊မျပီးခင္မေသခ်င္ေသးဘူးဆုိတာမ်ဴိးေတာ့ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ကုိယ္လုပ္ခ်င္စရာ

ရွိတာျပီးသေလာက္လုပ္ေပါ့။မျပီးဘဲေသေတာ့ေကာဘာပူစရာရွိလဲ။ဒီအတုိင္းထားခဲ့ရုံေပါ့။ဘယ္သူဆက္လုပ္ပါေစ

လုိ႕ေတာင္ဆႏၵမျပဳပါဘူး။ဘယ္သဆက္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ မလုပ္သည္ျဖစ္ေစ အေရးမၾကီးပါဘူး။အဲသလုိစိတ္ထား

ေတာ့မွပဲစိတ္တည္ျငိမ္မူရေတာ့တာပဲ။သုိ႕မဟုတ္ရင္ေၾကာင့္က်မူေတြတယ္မ်ားတယ္ကုိး။အဲသလုိပဲကုိယ့္စိတ္ကို

ကုိယ္ျပန္ဆုံးမျပီးေအးခ်မ္းမူရွာရေတာ့တာပဲ။ဒါမွလည္းေလာကဓံကုိသည္းခံႏုိင္တယ္။အဲေလ…ပုထုဇဥ္သားဆုိ

ေတာ့လညး္"ခႏၱီ - သည္းခံျခင္းတရား"ကုိး။"ခႏၱီစ - မႏုိင္၍သည္းခံျခင္းသည္လညး္ေကာငး္"ဆုိျပီးႏွလုံးသြင္းရ

ေတာ့တာေပါ့။မႏုိင္လို႕သည္းခံတရားလက္ကိုင္ထားပါမွေပါ့။မႏုိင္မွမႏုိင္တာ၊သည္းမခံလုိ႕ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။

 

ခင္မ်ဴိးခ်စ္