“ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာဆု”

အေတြးအျမင္မဂၢဇင္းအမွတ္၁၉၄ ေမလ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာေဖာ္ျပခဲ့ေသာေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။



ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ဇန္န၀ါရီလ၁ရက္၂၀၀၈ခုႏွစ္တြင္ကၽြန္မဘာသာျပန္ခဲ့ေသာ“အဲလစ္ႏွင့္အံ့ဖြယ္ကမာၻ”စာအုပ္ကကေလး/လူငယ္ဘာသာျပန္ဆုအျဖစ္ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္းစာေပေကာ္မတီကေရႊးခ်ယ္လုိက္ေၾကာင္းကုိသိရွိခဲ့ရပါသည္။ထိုစာအုပ္သည္မူရင္းေရးသူLewisCarrol’AliceInWonderLand၏ဘာသာျပန္ျဖစ္ပါသည္။ဆုရရွိေၾကာင္းသိသိခ်င္းဆိုသလုိပင္ကၽြန္မပထမဦးစြာသတိရမိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာကၽြန္မ၏အဘုိးနွင့္အဘြားျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္္မ၏အဘုိးဆုိတာအဂၤလိပ္စာဆရာၾကီးဦးခင္ေမာင္လတ္ပါ။ကၽြန္မအဘြားဆုိတာစာေရးဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ပါ။သတိရမိျခင္းအေၾကာင္းကုိရွင္းပါမည္။
ကၽြန္မတုိ႕ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကစလုိ႕အဂၤလိပ္စာေအဘီစီဒီနည္းနည္းပါးပါးမေတာက္တေခါက္ဖတ္တတ္စအရြယ္မွာအဘုိးႏွင့္အဘြားကအဂၤလိပ္စာေတြသင္ေပးခဲ့ပါသည္။ကုိယ့္အေၾကာင္း၊သူ႕အေၾကာင္း၊အိမ္အေၾကာင္း၊အရုပ္ကေလးေတြအေၾကာင္းစသည္စသည္ခ်စ္စဖြယ္ပုံတုိပတ္စမ်ားျဖင့္အဂၤလိပ္စာကိုသင္ေပးခဲ့ၾကတာကၽြန္မယခုတုိင္မေမ့ပါ။ကၽြန္မတုိ႕လုိ႕ဆုိလုိက္မိတာကကၽြန္မတုိ႕အမႊာေမာင္နွမႏွစ္ေယာက္ကိုဆုိုလိုခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မ၏အမႊာအကုိကာတြန္းေမာင္ရစ္ကကၽြန္မထက္ညဏ္လည္းေကာင္းပါသည္။စာလည္းေတာ္ပါသည္။အဂၤလိပ္စာစာလုံး၁၀လုံးေလာက္ကုိတထုိင္တည္းႏွင့္အလြတ္က်က္ႏုိင္သေလာက္ကၽြန္မမွာတစ္ေန႕လုံးက်က္လည္းမရ၊ႏွစ္ရက္သုံးရက္နဲ႕လည္းမမွတ္မိ၊တပတ္ေလာက္ရွိိမွေရးေတးေတးေပၚနွင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္စိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္းကၽြန္မယခုထိသတိရမိေနဆဲပါ။ကၽြန္္မကညဏ္လည္းမေကာင္း၊စာကိုလည္းစိတ္မ၀င္စားပါ။အဂၤလိပ္စာဆုိပုိေ၀းပါသည္။စာက်က္ရမွာလည္းအင္မတန္ပ်င္းပါသည္။(အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားသည္ကၽြန္မ၏အကုိစာက်က္သံမ်ားသာၾကားရျပီးကၽြန္မ၏စာေအာ္က်က္သံတခါမွမၾကားရသျဖင့္၎၊စာေမးပဲြနီးသည့္တုိင္တီဗီၾကည့္မပ်က္၊ကစားမပ်က္ေသာေၾကာင့္၎ကၽြန္မမိဘမ်ားနွင့္ေတြ႕သည့္အခါသမီးကစာေကာက်က္ရဲ႕လားဟုေမးတာခနခနခံၾကရပါသည္။လစဥ္စာေမးပဲြမ်ားက်ေသာေၾကာင့္ေဖေဖလက္မွတ္ထုိးဖုိ႕အေရးအျမဲစိတ္ညစ္ခဲ့ရပါသည္။)သုိ႕ေသာ္စာေတာ့ေတာ္ခ်င္သည္စိတ္ေတာ့ရွိပါသည္။ေတာ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါေသာလည္းညဏ္ကလုိက္မလာေသာအခါကၽြန္မကဒိအတုိင္းပစ္ထားလုိက္ပါေတာ့သည္။ကၽြန္မအကုိကစာကေတာ္ျပီးရင္းေတာ္၊ကၽြန္မကညံ့သထက္ညံ့။
အဲသလုိႏွင့္တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္သခ်ာၤအဓိကတက္ေနျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေက်ာင္းေတြ၃ႏွစ္ေလာက္ပိတ္တာႏွင့္ၾကဳံခဲ့ရပါသည္။ယင္းသည္ကၽြန္မ၏ဘ၀ကုိတဆစ္ခ်ဴိးေျပာင္းလဲလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။အဲသည္ေတာ့ကၽြန္မတုိ႕ေမာင္နွမႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာအဂၤလိပ္စာပညာရွင္ၾကီးမ်ားျဖစ္ေသာအဘုိးႏွင့္အဘြား၏လက္တြင္းသုိ႕သက္ဆင္းခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္။တစ္ေန႕တစ္နာရီအခ်ိန္မွန္မွန္အဂၤလိပ္စာသင္ရပါသည္။ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီး(အဘုိးနွင့္အဘြားကုိအဲသည္လုိပဲေခၚပါသည္။)တုိ၏ထမင္းစားပဲြေပၚမွာအဂၤလိပ္စာအုပ္ကုိယ္စီကုိင္ကာစာသင္ရပါသည္။ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕လက္ထဲတြင္အဘိဓါန္စာအုပ္ထူထူၾကီးေတြကိုယ္စီကုိင္ထားၾကပါသည္။သူတုိ႕သင္ေပးမည့္ရွိတ္စပီးယားတုိ႕၊ဘားနတ္ေရွာတုိ႕အျပင္ဂရိျပဇာတ္စာအုပ္ေတြကုိလည္းထမင္းစားပဲြေပၚမွာအခန္႕သားေနရာယူထားၾကတာေတြ႕ၾကရပါသည္။ကၽြန္မအကိုေတာ့မသိပါ။ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ငရဲက်သလုိပါပဲ။ေၾကာက္၍သာစားပဲြေရွ႕ထုိင္စာသင္ေနရေသာလည္းတစ္နာရီအျမန္ကုန္ေစခ်င္တာကစိတ္ထဲအျပည့္ပါ။ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးကေတာ့ကၽြန္မတုိ႕ကုိသူတုိ႕၏ပညာမ်ားသင္ေပးေနရ၍အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္။အဂၤလိပ္စာလုံးေလးတစ္လုံးအေၾကာင္းကုိကၽြန္မတုိ႕အားစာသင္ခ်ိန္မေရာက္မွီမွာဘယ္လုိသင္ရင္ေကာင္းမလဲဟုသူတုိ႕အခ်င္းခ်င္းေဆြးေႏြးၾကတာကိုလည္းမၾကာခဏဆုိသလိုေတြ႕ရၾကားရပါသည္။စာသင္ေနရငး္ႏွင့္အဂၤလိပ္စာလုံးေလးတစ္လုံးအတြက္အဘိဓါန္ေတြလွန္ေလွာကာရွာေဖြစူးစမ္းေနရင္းကကၽြန္မတုိ႕ကုိဘယ္လုိရွင္းရင္ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္ႏွင့္ဟုဆုိကာတုိင္ပင္ေနၾကတာကိုလည္းကၽြန္မေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။(အဲဒါမသိလည္းဘာျဖစ္မွာမုိ႕လုိ႕လဲဟုုအေတြးနွင့္ေငးေနတာေနမွာေပါ့။)
ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးတုိိ႕သင္ေပးခဲ့ေသာမွတ္စုစာအုပ္မ်ားကေတာ့ကၽြန္မစာအုပ္ဗီဒုိနွင့္အျပည့္ျဖစ္လာပါသည္။အိမ္မွာအဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြဖတ္ရမည္ဟုစည္းကမ္းေတြမသတ္မွတ္ထားေသာလည္းအဂၤလိပ္စာအုပ္ဖတ္ဖုိ႕ကုိေတာ့ပိုအားေပးပါသည္။အဂၤလိ္ပ္စာအုပ္တစ္အုပ္လူၾကီးေတြေရွ႕ဖတ္ျပေနလွ်င္ဘယ္သူမွခုိင္းေတာင္မခုိင္းပါ။(တခါတေလဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။)ေမေမၾကီးကေတာ့အဂၤလိပ္စာဘာစာျဖစ္ျဖစ္ဖတ္ဟုအျမဲေဆာ္ၾသပါသည္။ကၽြန္မကေတာ့ေျပးေပါက္မရွိ၍သာအဂၤလိပ္စာသင္ေနရ၊ဖတ္ေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။အဲသည္လုိႏွင့္ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ခဲ့ပါျပီ။
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ဘဘၾကီးနွင့္ေမေမၾကီးတုိ႕၏လက္ကလြတ္သြားျပီဟုမထင္လုိက္ပါနွင့္။ေက်ာင္းပိတ္ရက္စေနတနဂၤေႏြေန႕မ်ားကိုအဂၤလိပ္စာသင္ဖုိ႕အတြက္ေပးထားရပါသည္။ဤေနရာထူးျခားမူတစ္ခုကုိကၽြန္မေျပာမည္။တကၠသို္လ္ျပန္တက္ေတာ့အဂၤလိပ္လုိသင္ရေသာရူပေဗဒဘာသာရပ္သည္ကၽြန္မအတြက္အရမ္းကုိလြယ္ကူေနခဲ့ပါသည္။အရင္တုန္းက….ဟုတ္သည္။အရင္တုန္းကကၽြန္မေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိေပါ့။ကၽြန္မကစာအလြန္ညံ့၊ဥာဏ္ထုိင္းသူတစ္ေယာက္ပါ။ရူပေဗဒကုိလည္းဘာမွနားမလည္ပါ။နားမလည္ခဲ့ပါဟုဆုိရမည္။ယခုကၽြန္မပုစာၦတြက္ေတာ့….။ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါသည္။အဂၤလိပ္လုိေရးထားေသာရူပေဗဒပုစာၦရွည္ၾကီးကုိကၽြန္မကနားလည္ျပီးသူေပးထားခ်က္မ်ားကုိခ်ေရးလုိက္ရုံနွင့္အေျဖကထြက္သြားျပီ။ကၽြန္မဘာေၾကာင့္လဲဟုစဥ္းစားမရပါ။ေက်ာင္းေတြမပိတ္ခင္တုနး္ကနွင့္အခုဘာကြာသြားလုိ႕လဲ။ကၽြန္မကဥာဏ္ေကာင္းသြားလုိ႕လား။မဟုတ္ပါ။ကၽြန္မကိုအဂၤလိပ္စာဒုတ္ႏွင့္ရိုက္ျပီးသင္ေပးခဲ့ေသာဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ေၾကာင့္သူတုိ႕၏ေက်းဇူးတရားေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မသည္အဂၤလိပ္စာသင္ယူခဲ့စဥ္တုနး္ကစိတ္ပါလက္ပါ၊ေက်ေက်နပ္နပ္သင္ယူခဲ့သူမဟုတ္ေၾကာင္းကၽြန္မသာလွ်င္အသိဆုံးပါ။ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ဖတ္ခုိင္းေသာအဂၤလိ္ပ္စာေၾကာင္းရွည္ၾကီးမ်ားကုိလည္းရြတ္ဖတ္၍သာဆုိခဲ့ျပီးျပန္ေမးရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ပါ။သို႕ေသာ္ဤမွ်ေလာက္ေသာအသိပညာကေလးျဖင့္ကၽြန္မတကၠသိုလ္မွာဘာသာရပ္ေတြကုိလိုိက္ႏုိင္လာခဲ့ပါျပီ။သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေတာင္ျပန္ရွင္းျပႏိုင္ေနျပီ။အဲဒါကၽြန္မအတြက္ေတာ့သိပ္ကုိထူးျခားမူတစ္ခုပါပဲ။
အဲသည္လုိႏွင့္ကၽြန္မတကၠသိုလ္မွာသခ်ၤာဂုဏ္ထူးတန္းမ်ား၊မဟာသိပၸံတန္းမ်ားကုိဆက္လက္တက္ေရာက္သင္ၾကားရင္းတခ်ိန္ကရခဲ့ဖူးေသာ၃ႏွစ္တာဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ႏွင့္အဂၤလိ္ပ္စာသင္ခဲ့ရဖူးေသာအေျခအေနကိုျပန္လည္မရရွိခဲ့ေတာ့သည္ကုိရံဖန္ရံခါသတိရမိခဲ့ပါသည္။ယခုေတာ့ကၽြန္မကအခ်ိန္ေတြေပးျပီးသင္ယူခ်င္ေသာလည္းကၽြန္မမွာအခ်ိန္မေပးႏုိင္ေတာ့။ဘဘၾကီးမွာလည္းသူ႕တပည္တပန္းမ်ားႏွင့္စာသင္ေပးရင္းအခ်ိန္ေတြကုန္၊ေမေမၾကီးကေတာ့ဘဘၾကီးစာသင္တဲ့အထဲ၀င္ပါလုိက္၊စာေရးလုိက္ႏွင့္ကၽြန္မကေတာ့စေနတနဂၤေႏြေန႕မ်ား၊ဒါမွမဟုတ္လည္းဘဘၾကီး၏တပည့္မ်ားနွင့္အတူအဂၤလိပ္စာ၀င္သင္၊ေမေမၾကီးနွင့္အတူစာဖတ္အလုပ္မ်ားကုိအခ်ိန္ရေအာင္ယူရင္းလုပ္။ေၾသာ္…တခ်ိန္ကရခဲ့ဖူးသည့္တစ္ေန႕၂၄နာရီစာသင္ခ်င္တုိင္းသင္၊စာဖတ္ခ်င္တုိင္းဖတ္ဆုိသည့္အခြင့္အေရးုကုိတစ္ေန႕တစ္နာရီေလးေပးျပီးအေခ်ာင္ေနခဲ့ဖူးသည့္ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာ္ေတာ္မေက်နပ္ပါ။
ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးတုိ႕ကကၽြန္မတုိ႕အားအဂၤလိပ္စာသင္ေပးသည့္ပုံစံသည္(ကၽြန္မအထင္ေျပာတာပါ)အဂၤလိပ္စာကုိမေၾကာက္ေအာင္၊ပုတ္ေလာက္ၾကီးသည့္အဂၤလိ္ပ္စာလုံးၾကီးေတြကုိလည္းရဲရဲတင္းတင္းဖတ္တတ္ေအာင္၊ဆင္ေလာက္ၾကီးတဲ့အဂၤလိပ္စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြရဲ႕ျပဇာတ္ေတြ၊ကဗ်ာၾကီးေတြကုိလည္းမေၾကာက္မရႊ႕ံဖတ္ရဲေအာင္သတၱိေတြေမြးေပးျပီးသင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ကLewisCarrolေရးသားခဲ့ေသာ၊ေ၀ဖန္ေရးဆရာတုိ႕အေ၀ဖန္ခံခဲ့ရေသာထုိ“AliceInWonderland”ဟူေသာမူရင္းစာအုပ္ကုိကၽြန္မသည္မ်က္ကန္းတေစမေၾကာက္ရဲရဲတင္းတင္းဘာသာျပန္လုိက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးတုိ႕၏ေမြးေပးခဲ့ေသာသတၱိမ်ားျဖင့္ကၽြန္မမေၾကာက္မရႊ႕ံဘာသာျပန္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းပါ။ငယ္စဥ္ကအလြန္အသုံးမက်ေသာ၊ဥာဏ္ထုိင္းေသာကၽြန္မလုိငတုံးတစ္ေယာက္သည္ဤအဘုိးဤအဘြားလက္ထဲကသာမထြက္ခဲ့ပါလွ်င္ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွထုိ“AliceInWonderland”စာအုပ္ကိုကိုင္ရဲစရာမရွိပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္“ကေလး/လူငယ္ဘာသာျပန္ဆု”ရသည္ဟုကၽြန္မသိခဲ့ရေသာေန႕ကဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ကုိအရင္ဦးစြာသတိရမိျပီးထုိဆုသည္ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းႏွင့္မသက္ဆုိင္ပါဟုခံစားမိခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မေနာက္ထပ္သတိရမိေသာပုဂၢိဳလ္ကLewisCarrolျဖစ္ပါသည္။LewisCarrol၏အမည္ရင္းမွာCharlesLudwidgeDodgsonျဖစ္ပါသည္။သူကသခ်ၤာပညာရွင္ျဖစ္ပါသည္။ပုံျပင္ထဲတြင္အဲလစ္အမည္ရွိမိန္းကေလးကုိယုန္ကေလးသြားရာတြင္းနက္ထဲက်သြား၇ာမွတိရိစာၦန္အေကာင္ငယ္ကေလးေတြႏွင့္ေတြ႕ဆုံကာဇာတ္လမ္းဆင္ထားပါသည္။“ကၽြန္ေတာ္ဟာကေလးမ်ားအတြက္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိေရးခ်င္စိတ္နဲ႕ဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ေကာင္အဲလစ္(Alice)ကုိယုန္တြင္းထဲအရင္ဆုံးက်ခုိင္းလုိက္ေတာ့တာပါပဲ။”ဟုလူး၀စ္ကာရုိးလ္ကဆိုထားတာကုိကၽြန္မမွတ္မိေနပါသည္။“ကေလးမ်ားအတြက္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိေရးခ်င္စိတ္နဲ႕”ဟူသည့္လူး၀စ္ကာရုိးလ္၏စိတ္ကေလးကုိကၽြန္မဘာသာျပန္စဥ္အခါတုနး္ကစိတ္ကူးျဖင့္ေတြးၾကည့္ကာၾကည္နူးခဲ့ရဖူးပါသည္။ထုိစိတ္ကေလးသည္ကေလးမ်ားအတြက္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ေသာေစတနာေမတၱာျဖစ္ပါသည္။သူ၏ေမတၱာေၾကာင့္သူဖန္တီးခဲ့ေသာထုိ“AliceInWonderland”ကုိကေလးေတြႏွစ္သက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရမည္ဟုကၽြန္မယုံၾကည္ပါသည္။ထုိ၀တၳဳထြက္လာစဥ္အခါကစာေပေ၀ဖန္ေ၇းဆရာမ်ားကဤ၀တၳဳသည္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းျပီးအဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ေသာအရာဟုဆုိၾကတာသိခဲ့ရပါသည္။သခ်ာၤသမားပီပီ၀တၳဳေလးထဲထည့္သြင္းေရးသားထားေသာသခ်ာၤယုတၱိေဗဒမ်ား၊သခ်ာၤသေဘာတရားမ်ားသည္ကေလးမ်ားအတြက္ျမင့္သည္ဟုေ၀ဖန္ေရးဆရာအခ်ဴိ႕ကေထာက္ျပခဲ့ၾကပါသည္။သို႕ေသာ္ကေလးေတြကအဲလစ္ကုိခ်စ္ခင္စြာၾကိဳဆုိခဲ့ၾကတာအမွန္ပဲမဟုတ္ပါလားရွင္။ဒီေတာ့လူး၀စ္ကာရုိးလ္၏ကေလးမ်ားအတြက္ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ေရးသားခဲ့ေသာထုိပုံ၀တၳဳေလးကုိကၽြန္မကျမန္မာပရိသတ္အတြက္တဆင့္ဘာသာျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္အဲဒိအတြက္ဆုရရွိသည္ဟုေၾကညာလိုက္ေသာအခါအဲလစ္၏ဖခင္အရင္းျဖစ္ေသာလူး၀စ္ကာရုိးလ္ကုိသတိရမိသြားခဲ့တာကိုလည္းနားလည္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ကၽြန္မရရွိခဲ့ေသာဆုသည္ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းႏွင့္မသက္ဆုိင္ေတာ့ပါ။လူး၀စ္ကာရုိးလ္ႏွင့္ပါပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနပါေတာ့သည္။
ထုိ႕ျပင္စာအုပ္သည္အဂၤလိပ္စာတစ္ခုတည္းတတ္ေျမာက္ရုံႏွင့္မလုံေလာက္၊လူး၀စ္ကာရုိးလ္ထည့္သြင္းေရးသားထားေသာသခ်ာၤယုတၱေဗဒမ်ားကုိကၽြန္မအလြယ္တကူသိျမင္ခံစားတတ္ျခင္းမွာလည္းကၽြန္မရရွိခဲ့ေသာမဟာသိပၸံသခ်ာၤဘဲြ႕ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ထုိဘဲြ႕ကုိရရွိေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရမူမ်ားတြင္ကၽြန္မဖခင္သခ်ၤာဆရာၾကီးႏွင့္လည္းသက္ဆုိင္ေနျပန္ပါသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ကၽြန္မရရွိခဲ့ေသာထုိဆု၏ေနာက္ကြယ္တြင္အလြန္ၾကီးမားေသာအဓိပၸယ္မ်ားစီး၀င္ျဖတ္သန္းလ်က္ရွိပါသည္။
တဖန္ထုိဆုရရွိေၾကာင္းသိရွိျပီးေနာက္၀ယ္ကၽြန္မ၏အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၊ကၽြန္မ၏ေဆြမ်ဴိးအသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ား၊ကၽြန္မဘုိဘြားမ်ား၏မိတ္ေဆြမ်ား၊ကၽြန္္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ကၽြန္မ၏၀မ္းကဲြေမာင္ေလးညီမေလးမ်ားကကၽြန္မအတြက္၀မ္းသာၾကေၾကာင္းေျပာၾကေသာအခါကၽြန္မကုိေတာ္ေၾကာင္းခ်ီးက်ဴးၾကေသာအခါကၽြန္မမွာစာဖတ္သူမ်ားကုိေရွ႕တြင္ရင္ဖြင့္ထားသလုိကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာ္လွေျခရဲ႕ဟု“လက္မမေထာင္၀ံ့ပါ”။ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းနွင့္မသက္ဆုိင္ေသာဆုမို႕ကၽြန္မကကၽြန္မ၏ေက်းဇူးရွင္ၾကီးမ်ားကိုယ္စားသာဆုကုိလက္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မ၏ေမာင္ငယ္ညီမငယ္မ်ားကုိလည္းအဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္ငယ္ငယ္ကတည္းကေလ့လာဖတ္ရူၾကကဲြ႕ဟုဟန္လုပ္ျပီးလည္းဆရာမလုပ္ရဲပါ။ကၽြန္မသူတုိ႕အရြယ္တုန္းကအဲသည္ေလာက္ေလးေဆာ္ၾသရုံႏွင့္လုပ္ပါလိ့္မ္မယ္၊အားၾကီးၾကီး။ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕အပါအ၀င္ကၽြန္မတုိ႕မိဘေတြေျခာက္လုိက္၊ဒုတ္ကုိင္လုိက္ႏွင့္အဂၤလိပ္စာကုိမလုပ္မေနရ၊စကၠန္႕မလပ္ၾကည့္ေနလုိ္႕သာကၽြန္မကေၾကာက္ျပီးစာလုပ္ခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
အမွန္တကယ္အဂ္လိပ္စာတတ္ေျမာက္ျခင္း၊အက်ဴိးတရားေၾကာင့္တကၠသိုလ္မွာစာေတြလုိက္ႏုိင္လာတာ၊အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကုိဖတ္ရတာေပ်ာ္လာတာ၊အေကာင္းအဆုိးကိုခဲြျခားတတ္သြားတာေတြကုိကၽြန္မသိလုိက္ရခ်ိန္တြင္အတိတ္ကရခဲ့ဖူးေသာသုံးနွစ္တာစာဖတ္ဖုိ႕စာသင္ဖုိ႕အခ်ိန္ေတြရခ်င္တုိင္းရခဲ့သည့္အခြင့္အေရးမ်ဴိးျပန္မရေတာ့ေသာ္လည္းကၽြန္မမွာျပင္ဆင္ခ်ိ္န္ေတြရွိခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မအခန္းတံခါးဖြင့္လုိက္ျပီးအိမ္ေရွ႕ထြက္လုိက္သည္နွင့္အဂၤလိပ္စာသင္ဖုိ႕ဟန္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာအဘုိးနွင့္အဘြား၊အဂၤလိပ္စာဖတ္ဖို႕ခ်ည္းတခ်ိန္လုံးအားေပးခံခဲ့ရေသာပတ္၀န္းက်င္ေအာက္မွာၾကီးပ်င္းခဲ့ရေသာကၽြန္မသည္အမွားကိုသိ၍ျပန္လည္ျပင္ဆင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ေနာက္မက်ခဲ့ပါဟုဆုိေကာင္းဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။သို႕ရာတြင္ဘဘၾကီးတုိ႕အျပည့္အ၀စာသင္ေပးခဲ့ေသာထုိသုံးႏွစ္တာကာလကိုေတာ့လြမး္ေနမိဆဲျဖစ္ပါသည္။အဲဒီတုန္းကစိတ္ပါလက္ပါမရွိခဲ့တာကိုယေန႕တုိင္မေက်နပ္ခဲ့ပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္လည္းကၽြန္မေမာင္ငယ္ညီမငယ္မ်ားအေနႏွင့္အခိ်န္ရွိခို္က္မွာေနာင္တမရွိေအာင္ၾကိဳးစားသင့္လွေၾကာင္းကိုေတာ့ကၽြန္မအျဖစ္ကုိနမူနာျပ၍ဆုိခ်င္ပါသည္။ကၽြန္မစာဖတ္ဖုိ႕စိတ္လည္လာျပီးေပ်ာ္လာခ်ိန္တြင္ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတို႕ႏွင့္ေနာက္၁၀ႏွစ္ေလာက္အတူတကြေနျပီးပညာေတြဆက္လက္ရယူလုိက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာကၽြန္မအက်မနာခဲ့ျခင္းပါ။
ကၽြန္မဆုရရွိျပီးေနာက္တြင္ကၽြန္မကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကဆုရသည့္အတြက္ဘယ္လိုမ်ားခံစားရပါသလဲ…စသည္ျဖင့္ေမးခြန္းမ်ားေမးလာမည္ကုိကၽြန္မၾကိဳတင္ေတြးပူခဲ့မိပါသည္။ကၽြန္မေတြးပူျခင္းမွာတထုိင္တည္းနွင့္လုံေလာက္ေသာအေျဖတစ္ခုကုိေပးႏုိင္မည္မဟုတ္ဟုယူဆမိ၍ျဖစ္ပါသည္။ကံေကာာင္းခ်င္ေတာ့အဲဒါမ်ဴိးအခုထိဘယ္သူမွေမးမလာၾကပါ။ဒီေတာ့ကၽြန္မအတြက္ယခုလုိေဆာင္းပါးေရး၍ေျဖရွင္းလုိက္ျခင္းျဖင့္ကၽြန္မလည္းစိတ္သက္သာရာရသြားပါသည္။ကၽြန္မကုိအထင္ၾကီးေနသူမ်ားလည္းသေဘာေပါက္သြားပါလိမ့္မည္။
ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္းစာေပေကာ္မတီမွ၂၀၀၇ခုႏွစ္အတြက္ကေလး/လူငယ္ဘာသာျပန္ဆုအျဖစ္ကၽြန္မဘာသာျပန္ေသာ“အဲလစ္ႏွင့္အံ့ဖြယ္ကမာၻ”စာအုပ္ကုိေရြးခ်ယ္လုိက္ျခင္းသည္ကၽြန္မ၏အဘုိးအဘြားႏွင့္လူး၀စ္ကာရုိးလ္တုိ႕၏ေက်းဇူးတရားကုိအသိအမွတ္ျပဳေပးလုိက္ျခငး္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္ဟုဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။