ကြ်န္မတစ္ဦးတည္းနွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ ဆု ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ကြ်န္မတစ္ဦးတည္းနွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ ဆု






(အမွတ္ ၁၉၄၊ ၂ဝဝ၈၊ ေမလ)






ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ေန့တြင္ ကြ်န္မ ဘာသာျပန္ခဲ့ေသာ 'အဲလစ္နွင့္အံ့ဖြယ္ကမၻာ' စာအုပ္က ကေလး/လူငယ္ ဘာသာ ျပန္ဆုအျဖစ္ ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္း စာေပေကာ္မတီမွ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေျကာင္းကို သိရိွခဲ့ရပါသည္။ ထိုစာအုပ္သည္ မူရင္းေရးသူLewis Carroll ၏ ‘Alice in Wonderland’ ဘာသာျပန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆုရရိွေျကာင္း သိသိခ်င္းဆိုသလိုပင္ ကြ်န္မ ပထမဦးစြာ သတိရမိေသာ ပုဂၢိုလ္မ်ားမွာ ကြ်န္မ၏ အဘိုးနွင့္အဘြားျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ အဘိုးဆိုတာ အဂၤလိပ္စာ ဆရာျကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္ပါ။ ကြ်န္မအဘြားဆို တာ စာေရးဆရာမျကီး ေဒၚခင္မို်းခ်စ္ပါ။ သတိရမိျခင္းအေျကာင္းကို ရွင္းပါမည္။


ကြ်န္မတို့ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကစလို့ အဂၤလိပ္စာ ေအဘီစီဒီ နည္းနည္းပါးပါး မေတာက္တေခါက္ဖတ္တတ္စအရြယ္မွာ အဘိုးနွင့္ အဘြားက အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ကိုယ့္အေျကာင္း၊ သူ့အေျကာင္း၊ အိမ္အေျကာင္း၊ အရုပ္ကေလးေတြအေျကာင္း စသည္ စသည္ ခ်စ္စဖြယ္ပံုျပင္ ပံုတို ပတ္စမ်ားျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို သင္ေပးခဲ့ျကတာ ကြ်န္မ ယခုတိုင္မေမ့ပါ။ ကြ်န္မတို့လို့ ဆိုလိုက္မိတာက ကြ်န္မတို့ အျမႊာေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ အျမႊာအစ္ကို ကာတြန္းေမာင္ရစ္က ကြ်န္မထက္ ညဏ္လည္းေကာင္းပါသည္။ စာလည္းေတာ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္စာလံုး ၁ဝ လံုးေလာက္ကို တထိုင္တည္းနွင့္ အလြတ္က်က္နိုင္သေလာက္ ကြ်န္မမွာ တစ္ေန့လံုး က်က္လဲမရ၊ နွစ္ရက္သံုးရက္နွင့္လည္း မမွတ္မိ၊ တစ္ပတ္ေလာက္ရိွမွ ေရးေတးေတးေပၚနွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ကြ်န္မ ယခုထိ သတိရေနမိဆဲပါ။ ကြ်န္မက ညဏ္လည္းမေကာင္း၊ စာကိုလည္း စိတ္မဝင္စားပါ။ အဂၤလိပ္စာဆိုပိုေဝးပါသည္။ စာက်က္ရမွာလဲ အင္မတန္ ပ်င္းပါသည္။ သို့ေသာ္ စာေတာ့ ေတာ္ခ်င္သည့္စိတ္ေတာ့ ရိွပါသည္။ ေတာ္ေအာင္ ျကိုးစားပါေသာ္လည္း ညဏ္ကလိုက္မလာေသာအခါ ကြ်န္မက ဒီအတိုင္းပစ္ထားလိုက္ပါေတာ့သည္။ ကြ်န္မ အစ္ကိုက စာကေတာ္ျပီးရင္းေတာ္၊ ကြ်န္မက ညံ့သထက္ ညံ့။


အဲသလိုနွင့္ တကၠသိုလ္ ဒုတိယနွစ္သခၤ်ာ အဓိကတက္ေနျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းေတြ ၃ နွစ္ေလာက္ ပိတ္တာနွင့္ ျကံုခဲ့ရပါသည္။ ယင္းသည္ ကြ်န္မ၏ ဘဝကို တစ္ဆစ္ခို်းေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အဲသည္ေတာ့ ကြ်န္မတို့ေမာင္နွမ နွစ္ေယာက္စလံုးမွာ အဂၤလိပ္ စာ ပညာရွင္ျကီးမ်ားျဖစ္ေသာ အဘိုးနွင့္အဘြား၏ လက္တြင္းသို့ သက္ဆင္းခဲ့ျကရပါေတာ့သည္။ တစ္ေန့ တစ္နာရီ အခိ်န္မွန္မွန္ အဂၤလိပ္စာ သင္ရပါသည္။ ဘဘျကီးနွင့္ ေမေမျကီး (အဘိုးနွင့္အဘြားကို အဲသည္လိုပဲ ေခၚပါသည္။) တို့၏ ထမင္းစားပဲြေပၚမွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကိုယ္စီ ကိုင္ကာ စာသင္ရပါသည္။ ဘဘျကီး ေမေမျကီးတို့ လက္ထဲတြင္ အဘိဓာန္စာအုပ္ထူထူျကီးေတြ ကိုယ္စီကိုင္ထားျကပါသည္။ သူတို့သင္ေပး မည့္ ရိွတ္စပီးယားတို့၊ ဘားနတ္ေရွာတို့အျပင္ ဂရိျပဇာတ္စာအုပ္ေတြကိုလည္း ထမင္းစားပဲြေပၚမွာ အခန့္သားေနရာ ယူထားတာေတြ့ျကရပါ သည္။ ကြ်န္မအစ္ကိုေတာ့ မသိပါ။ ကြ်န္မအတြက္ ငရဲက်သလိုပါပဲ။ ေျကာက္၍သာ စားပဲြေရွ့ထိုင္ စာသင္ေနရေသာ္လည္း တစ္နာရီအျမန္ ကုန္ေစခ်င္တာက စိတ္ထဲအျပည့္ပါ။ ဘဘျကီးနွင့္ ေမေမျကီးကေတာ့ ကြ်န္မတို့ကို သူတို့၏ ပညာမ်ားသင္ေပးေနရ၍ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနျကပါ သည္။ အဂၤလိပ္စာလံုးေလးတစ္လံုးအေျကာင္းကို ကြ်န္မတို့အား စာသင္ခိ်န္မေရာက္မီမွာ ဘယ္လိုသင္ရင္ေကာင္းမလဲဟု သူတို့အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေနြးျကတာကိုလည္း မျကာခဏဆိုသလို ေတြ့ရျကားရပါသည္။ စာသင္ေနရင္းနွင့္ အဂၤလိပ္စာလံုးေလးတစ္လံုးအတြက္ အဘိဓာန္ေတြ လွန္ေလွာကာ ရွာေဖြစူးစမ္းေနရင္း ကြ်န္မတို့ကို ဘယ္လိုရွင္းရင္ ဘယ္အဓိပၸာယ္နွင့္ဟုဆိုကာ တိုင္ပင္ေနျကတာကိုလည္း ကြ်န္မ ေငးေမာ ျကည့္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။ (အဲဒါမသိလည္း ဘာျဖစ္မွာမို့လို့လဲဟု အေတြးနွင့္ေငးေနတာေနမွာေပါ့)


ဘဘျကီးနွင့္ ေမေမျကီးတို့ သင္ေပးခဲ့ေသာ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားကေတာ့ ကြ်န္မစာအုပ္ဗီရိုနွင့္ အျပည့္ျဖစ္လာပါသည္။ အိမ္မွာ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရမည္ဟု စည္းကမ္းေတြ မသတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ဖတ္ဖို့ကိုေတာ့ ပိုအားေပးပါသည္။ အဂၤလိပ္စာအုပ္တစ္ အုပ္ လူျကီးေတြေရွ့ဖတ္ျပေနလွ်င္ ဘယ္သူမွခိုင္းေတာင္ မခိုင္းပါ။ (တစ္ခါတေလ ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။) ေမေမျကီးကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဘာစာျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ဟု အျမဲေဆာ္ျသပါသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ ေျပးေပါက္မရိွ၍သာ အဂၤလိပ္စာ သင္ေနရ၊ ဖတ္ေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဲသည္လိုနွင့္ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ခဲ့ပါျပီ။


ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ဘဘျကီးနွင့္ ေမေမျကီးတို့၏လက္က လြတ္သြားျပီဟု မထင္လိုက္ပါနွင့္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေန၊ တနဂၤေနြေန့မ်ားကို အဂၤလိပ္စာသင္ဖို့အတြက္ ေပးထားရပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို ကြ်န္မေျပာမည္။ တကၠသိုလ္ျပန္တက္ ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုသင္ရေသာ ရူပေဗဒဘာသာရပ္သည္ ကြ်န္မအတြက္ အရမ္းကို လြယ္ကူေနခဲ့ပါသည္။ အရင္တုန္းက ဟုတ္သည္။ အရင္တုန္းက ကြ်န္မ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ ကြ်န္မက စာအလြန္ညံ့ေသာ ညဏ္ထိုင္းသူတစ္ေယာက္ပါ။ ရူပေဗဒကိုလည္း ဘာမွ နားမလည္ပါ။ နားမလည္ခဲ့ပါဟု ဆိုရမည္။ ယခု ကြ်န္မ ပုစၧာမ်ားတြက္ေတာ့...။ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါသည္။ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ ရူပေဗဒပုစၧာရွည္ျကီးကို ကြ်န္မက နားလည္ျပီး သူေပးထားခ်က္မ်ားကို ခ်ေရးလိုက္ရံုနွင့္ အေျဖက ထြက္သြားျပီ။ ကြ်န္မ ဘာေျကာင့္လဲဟု စဥ္းစားမရပါ။ ေက်ာင္းေတြမပိတ္ခင္တုန္းကနွင့္အခု ဘာကြာသြားလို့လဲ။ ကြ်န္မက ညဏ္ေကာင္းသြားလို့လား။ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္မကို အဂၤလိပ္စာ ဒုတ္နွင့္ရိုက္ျပီး သင္ေပးခဲ့ေသာ ဘဘျကီးေမေမျကီးတို့ေျကာင့္ သူတို့၏ ေက်းဇူးတရားေျကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ''ကြ်န္မသည္ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူခဲ့စဥ္တုန္းက စိတ္ပါလက္ပါ၊ ေက်ေက်နပ္နပ္ သင္ယူခဲ့သူမဟုတ္ေျကာင္း ကြ်န္မသာလွ်င္ အသိဆံုးပါ။ ဘဘျကီး ေမေမျကီးတို့ ဖတ္ခိုင္းေသာ အဂၤလိပ္စာေျကာင္းရွည္ျကီးမ်ားကိုလည္း ရြတ္ဖတ္၍သာဆိုခဲ့ျပီး နားလည္တာလည္းပါ၊ နားမလည္တာေတြလည္း ျပန္ေပးရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ပါ။ သို့ေသာ္ ဤမွ်ေလာက္ေသာ အသိပညာကေလးျဖင့္ ကြ်န္မ တကၠသိုလ္မွာ ဘာသာရပ္ေတြကို လိုက္နိုင္လာခဲ့ပါ ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ ျပန္ရွင္းျပနိုင္ေနျပီ။ အဲဒါ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကိုထူးျခားမႈတစ္ခုပါပဲ။


အဲသည္လိုနွင့္ ကြ်န္မ တကၠသိုလ္မွာ သခၤ်ာဂုဏ္ထူးတန္းမ်ား၊ မဟာသိပၸံတန္းမ်ားကို ဆက္လက္တက္ေရာက္သင္ျကားရင္းနွင့္ တစ္ခိ်န္ က ရခဲ့ဖူးေသာ ၃ နွစ္တာ ဘဘျကီး၊ ေမေမျကီးတို့နွင့္ အဂၤလိပ္စာသင္ခဲ့ရဖူးေသာ အေျခအေနကို ျပန္လည္မရရိွခဲ့ေတာ့သည္ကို ရံဖန္ရံခါ သတိရမိခဲ့ပါသည္။ ယခုေတာ့ ကြ်န္မက အခိ်န္ေတြ ေပးျပီး သင္ယူခ်င္ေသာ္လည္း ကြ်န္မမွာ အခိ်န္မေပးနိုင္ေတာ့၊ ဘဘျကီးမွာလည္း သူ့တပည့္တပန္းမ်ားနွင့္ စာသင္ေပးရင္း အခိ်န္ေတြကုန္၊ ေမေမျကီးကေတာ့ ဘဘျကီးစာသင္တဲ့ထဲ ဝင္ပါလိုက္၊ စာေရးလိုက္နွင့္ ကြ်န္မကေတာ့ စေန တနဂၤေနြေန့မ်ားနွင့္အတူ အဂၤလိပ္စာ ဝင္သင္၊ ေမေမျကီးနွင့္အတူ စာဖတ္အလုပ္မ်ားကို အခိ်န္ရေအာင္ ယူရင္းလုပ္။ ေျသာ္... တစ္ခိ်န္က ရခဲ့ဖူးသည့္ တစ္ေန့ ၂၄ နာရီ စာသင္ခ်င္တိုင္းသင္၊ စာဖတ္ခ်င္တိုင္းဖတ္ဆိုသည့္ အခြင့္အေရးကို တစ္ေန့တစ္နာရီေလး ေပးျပီး အေခ်ာင္ေနခဲ့ဖူးသည့္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္မေက်နပ္ပါ။


ဘဘျကီးနွင့္ ေမေမျကီးတို့က ကြ်န္မတို့အား အဂၤလိပ္စာသင္ေပးသည့္ပံုစံသည္ (ကြ်န္မ အထင္ေျပာတာပါ) အဂၤလိပ္စာကို မေျကာက္ေအာင္၊ ပုတ္ေလာက္ျကီးတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးျကီးေတြကိုလည္း ရဲရဲတင္းတင္း ဖတ္တတ္ေအာင္၊ ဆင္ေလာက္ျကီးတဲ့ အဂၤလိပ္စာတတ္ ပုဂၢိုလ္ျကီးေတြရဲ့ ျပဇာတ္ေတြ၊ ကဗ်ာျကီးေတြကိုလည္း မေျကာက္မရံြ့ဖတ္ရဲေအာင္ သတိၲေတြ ေမြးေပးျပီး သင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို့ေျကာင့္ပင္ လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္တရာေက်ာ္က Lewis Carroll ေရးသားခဲ့ေသာ ေဝဖန္ေရးဆရာတို့ အေဝဖန္ခံခဲ့ရေသာ ထို Alice in wonderland ဟူေသာ မူရင္းစာအုပ္ကို ကြ်န္မသည္ မ်က္ကန္းတေစၧမေျကာက္ ရဲရဲတင္းတင္း ဘာသာျပန္လိုက္နိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့ သည္။ ဘဘျကီးနွင့္ ေမေမျကီးတို့၏ ေမြးေပးခဲ့ေသာ သတၲိမ်ားျဖင့္ ကြ်န္မ မေျကာက္မရံြ့ဘာသာျပန္နိုင္ခဲ့ျခင္းပါ။ ငယ္စဥ္က အလြန္အသံုး မက်ေသာ ညဏ္ထိုင္းေသာ ကြ်န္မလိုငတံုးတစ္ေယာက္သည္ ဤအဘိုး ဤအဘြားလက္ထဲကသာ မထြက္ခဲ့ပါလွ်င္ ဘယ္လိုနည္းနွင့္မွ် ထို Alice in Wonderland စာအုပ္ကို ကိုင္ရဲစရာ မရိွပါ။ ထို့ေျကာင့္ 'ကေလး/လူငယ္ ဘာသာျပန္ဆု'ရသည္ဟု ကြ်န္မသိခဲ့ရေသာ ေန့က ဘဘျကီး ေမေမျကီးတို့ကို အရင္ဦးစြာ သတိရမိျပီး ထိုဆုသည္ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္းနွင့္ မသက္ဆိုင္ပါဟု ခံစားမိခဲ့ပါသည္။


ကြ်န္မ ေနာက္ထပ္ သတိရမိေသာ ပုဂၢိုလ္ကLewis Carroll ျဖစ္ပါသည္။ Lewis Carroll ၏ အမည္ရင္းမွာ Charles Ludwidge Dodgsonျဖစ္ပါသည္။ သူက သခၤ်ာပညာရင္ျဖစ္ပါသည္။ ပံုျပင္ထဲတြင္ အဲလစ္အမည္ရိွ မိန္းကေလး ကိုယုန္ကေလးသြားရာ တြင္းနက္ထဲက်သြားရာမွ တိရစၧာန္ အေကာင္ငယ္ကေလးေတြနွင့္ ေတြ့ဆံုကာ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားပါသည္။ 'ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကေလးမ်ား အတြက္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ေရးခ်င္စိတ္နဲ့ဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ေကာင္အဲလစ္ (Alice) ကို ယုန္တြင္းထဲ အရင္ဆံုးက်ခိုင္းလိုက္ေတာ့တာပါပဲ'ဟု လူးဝစ္ကားရိုးလ္က ဆိုထားတာကို ကြ်န္မ မွတ္မိေနပါသည္။ 'ကေလးမ်ားအတြက္ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ကို ေရးခ်င္စိတ္နဲ့' ဟူသည့္ လူးဝစ္ကာရိုးလ္Lewis Carroll ၏ စိတ္ကေလးကို ကြ်န္မဘာသာျပန္စဥ္ အခါတုန္းက စိတ္ကူးျဖင့္ေတြးျကည့္ကာ ျကည္နူးခဲ့ရဖူးပါသည္။ ထိုစိတ္ကေလးသည္ ကေလးမ်ားအတြက္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ေသာ ေစတနာေမတၲာ ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ ေမတၲာေျကာင့္ သူဖန္တီးခဲ့ ေသာ ထို Alice in Wonderlandကို ကေလးေတြနွစ္သက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ရမည္ဟု ကြ်န္မယံုျကည္ပါသည္။ ထိုဝတၴုထြက္လာစဥ္အခါက စာ ေပေဝဖန္ေရး ဆရာမ်ားက ဤဝတၴုသည္ စိတ္ကူယဥ္လြန္းျပီး အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့ေသာ အရာဟု ဆိုျကတာ သိခဲ့ရပါသည္။ သခၤ်ာသမားပီပီ ဝတၴုေလးထဲ ထည့္သြင္းေရးသားထားေသာ သခၤ်ာယုတၲိေဗဒမ်ား၊ သခၤ်ာသေဘာတရားမ်ားသည္ ကေလးမ်ားအတြက္ ျမင့္သည္ဟု ေဝဖန္ေရး သမားအခို့်က ေထာက္ျပခဲ့ျကပါသည္။ သို့ေသာ္ ကေလးေတြက အဲလစ္ကို ခ်စ္ခင္စြာ ျကိုဆိုခဲ့ျကတာ အမွန္ပဲမဟုတ္လားရွင္။ ဒီေတာ့ လူးဝစ္ကားရိုးလ္၏ ကေလးမ်ားအတြက္ ေမတၲာအျပည့္ျဖင့္ေရးသားခဲ့ေသာ ထိုပံုဝတၴုေလးကို ကြ်န္မက ျမန္မာပရိသတ္အတြက္ တစ္ဆင့္ ဘာသာျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာေျကာင့္ အဲဒီအတြက္ ဆုရရိွသည္ဟု ေျကညာလိုက္ေသာ အခါ အဲလစ္၏ ဖခင္ရင္းျဖစ္ေသာ လူးဝစ္ကာရိုးလ္ကို သတိရမိသြားခဲ့တာကိုလည္း နားလည္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ ထို့ေျကာင့္ ကြ်န္မ ရရိွခဲ့ေသာ ဆုသည္ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းနွင့္ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါ။ လူးဝစ္ကာရိုးလ္နွင့္ပါပတ္သက္ဆက္နြယ္ေနပါေတာ့သည္။


ထို့ျပင္ စာအုပ္သည္ အဂၤလိပ္စာတစ္ခုတည္း တတ္ေျမာက္ရံုနွင့္ မလံုေလာက္၊ လူးဝစ္ကာရိုးလ္ ထည့္သြင္းေရးသားထားေသာ သခၤ်ာ ယုတၲိေဗဒမ်ားကို ကြ်န္မအလြယ္တကူသိျမင္ခံစားတတ္ျခင္းမွာလည္း ကြ်န္မ ရရိွခဲ့ေသာ မဟာသိပၸံသခၤ်ာဘဲြ့ေျကာင့္လည္းေကာင္း၊ ထိုဘဲြ့ကိုရရိွေအာင္ ျကိုးစားခဲ့မႈမ်ားတြင္ ကြ်န္မဖခင္ သခၤ်ာဆရာျကီးနွင့္လည္း သက္ဆိုင္ေနျပန္ပါသည္။ ထို့ေျကာင့္ ကြ်န္မရရိွခဲ့ေသာ ထိုဆု၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အလြန္ျကီးမားေသာ အဓိပၸာယ္မ်ား စီးဝင္ျဖတ္သန္းလ်က္ရိွေနပါေတာ့သည္။


တစ္ဖန္ ထိုဆုရရိွေျကာင္း သိရိွျပီးေနာက္ဝယ္ ကြ်န္မ၏ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၊ ကြ်န္မ၏ ေဆြမို်းအသိုင္းအဝိုင္းမ်ား၊ ကြ်န္မ ဘိုးဘြားမ်ား၏ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ကြ်န္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ကြ်န္မ၏ ဝမ္းကဲြေမာင္ေလး ညီမေလးမ်ားက ကြ်န္မအတြက္ ဝမ္းသာျကေျကာင္း ေျပာျကေသာအခါ ကြ်န္မကို ေတာ္ေျကာင္း ခီ်းကူ်းျကေသာအခါ ကြ်န္မမွာ စာဖတ္သူမ်ားကို ေရွ့တြင္ ရင္ဖြင့္ထားသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္လွခ်ည္ရဲ့ဟု 'လက္မ မေထာင္ဝံ့ပါ'။ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းနွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ ဆုမို့ ကြ်န္မက ကြ်န္မ၏ ေက်းဇူးရွင္ျကီးမ်ားကိုယ္ စားသာ ဆုကို လက္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားကိုလည္း အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလ့လာဖတ္ရႈျကကဲြ့ဟု ဟန္လုပ္ျပီးလည္း ဆရာမလုပ္ရဲပါ။ ကြ်န္မသူတို့အရြယ္တုန္းက အဲသည္ေလာက္ေလး ေဆာ္ျသရံုနွင့္ လုပ္ပါလိမ့္မယ္ အားျကီးျကီး။ ဘဘျကီး၊ ေမေမျကီးတို့ အပါအဝင္ ကြ်န္မတို့ မိဘေတြေျခာက္လိုက္၊ ဒုတ္ကိုင္လိုက္နွင့္ အဂၤလိပ္စာကို မလုပ္မေနရ၊ စကၠန့္မလပ္ျကည့္ေနလို့သာ ကြ်န္မက ေျကာက္ျပီး စာလုပ္ခဲ့ရတာမဟုတ္ပါလား။


အမွန္တကယ္ အဂၤလိပ္စာ တတ္ေျမာက္ျခင္း အကို်းတရားေျကာင့္ တကၠသိုလ္မွာ စာေတြလိုက္နိုင္လာတာ၊ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္လာတာ၊ အေကာင္းအဆိုး ခဲြျခားတတ္သြားတာေတြကို ကြ်န္မသိလိုက္ရခိ်န္တြင္ အတိတ္က ရခဲ့ဖူးေသာ သံုးနွစ္တာ စာဖတ္ဖို့ စာသင္ဖို့ အခိ်န္ေတြရခ်င္တိုင္းရခဲ့သည့္ အခြင့္အေရးမို်း ျပန္မရေတာ့ေသာ္လည္း ကြ်န္မမွာ ျပင္ဆင္ခိ်န္ေတြရိွခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မ အခန္းတံခါး ဖြင့္လိုက္ျပီး အိမ္ေရွ့ထြက္လိုက္သည္နွင့္ အဂၤလိပ္စာသင္ဖို့ ဟန္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာ အဘိုးနွင့္အဘြား၊ အဂၤလိပ္စာဖတ္ဖို့ခ်ည္း တစ္ခိ်န္လံုး တြန္းအားေပးခံခဲ့ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ေအာက္မွာ ျကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ကြ်န္မသည္ အမွားကို သိ၍ျပန္လည္ ျပင္ဆင္လိုက္ခိ်န္တြင္ ေနာက္မက်ခဲ့ ပါဟု ဆိုေကာင္းဆိုနိုင္ပါလိမ့္မည္။ သို့ရာတြင္ ဘဘျကီးတို့ အျပည့္အဝ စာသင္ေပးခဲ့ေသာ ထိုသံုးနွစ္တာ ကာလကိုေတာ့ လြမ္းေနမိဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီတုန္းက စိတ္ပါလက္ပါ မရိွခဲ့တာကို ယေန့တိုင္ မေက်နပ္ခဲ့ပါ။ ထို့ေျကာင့္လည္း ကြ်န္မေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားအေနနွင့္ အခိ်န္ရိွခိုက္မွာ ေနာင္တမရိွေအာင္ ျကိုးစားသင့္လွေျကာင္းကိုေတာ့ ကြ်န္မအျဖစ္ကို နမူနာျပ၍ ဆိုခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္မ စာဖက္ကို စိတ္လည္ လာျပီး ေပ်ာ္လာခိ်န္တြင္ ဘဘျကီး ေမေမျကီးတို့နွင့္ ေနာက္ ၁ဝ နွစ္ေလာက္ အတူတကြေနျပီး ပညာေတြ ဆက္လက္ရယူလိုက္နိုင္ခဲ့ျခင္း ေျကာင့္သာ ကြ်န္မ အက်မနာခဲ့ျခင္းပါ။


ကြ်န္မ ဆုရရိွျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကြ်န္မကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆုရသည့္အတြက္ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရပါသလဲ... စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးလာမည္ကို ကြ်န္မ ျကိုတင္ေတြးပူခဲ့မိပါသည္။ ကြ်န္မေတြးပူျခင္းမွာ တစ္ထိုင္တည္းနွင့္ လံုေလာက္ေသာ အေျဖတစ္ခုကို ေပးနိုင္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆမိ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒါမို်း အခုထိ ဘယ္သူမွ ေမးမလာျကပါ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ အခုလို ေဆာင္းပါးေရး၍ ေျဖရွင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ ကြ်န္မလည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါသည္။ ကြ်န္မကို အထင္ျကီးေနသူမ်ားလည္း သေဘာေပါက္သြားပါလိမ့္မည္။


ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္း စာေပေကာ္မတီမွ ၂ဝဝ၇ ခုနွစ္အတြက္ ကေလး/လူငယ္ဘာသာျပန္ဆုအျဖစ္ ကြ်န္မဘာသာျပန္ေသာ ''အဲလစ္နွင့္ အံ့ဖြယ္ကမၻာ'' စာအုပ္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းသည္ ကြ်န္မ၏ အဘိုးအဘြားနွင့္ လူးဝစ္ကာဂိုးလ္တို့၏ ေက်းဇူးတရားကို အသိအမွတ္ျပုေပး လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ဟု ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။