Sunday, July 19, 2009

19 july

19 July

 

ဒီကေန႕၁၉ရက္ဇူလုိင္လ၂၀၀၉ခုႏွစ္။မနက္ကတည္းကမိုးအုံ႕ေနသည္။ေနကတခ်က္တခ်က္ထြက္လာလုိက္၊

ျပန္၀င္သြားလုိက္။မနက္၁၀နာရီခဲြေလာက္ကစလုိ႕မုိးကတစိမ့္စိမ့္စတင္ရြာသြန္းလုိက္ကာမတိတ္ေတာ့။မိုးက

တေျဖးေျဖးသည္းထန္စြာရြာသြန္းေနပါသည္။ေစ်းေရာင္းသည့္အေဒၚၾကီးကမိုးကရြာမွာေပါ့။ဒီကေန႕ကအာဇာ

နည္ေန႕ကိုးဟုေျပာသည္။ဘတ္စကားေစာင့္ေနသူကလည္းနေဘးကသူေတြေျပာတာၾကားလုိက္မိသည္။မိုးရြာ

မွာပဲ-ဒီကေန႕ကအာဇာနည္ေန႕တဲ့။လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္းအာဇာနည္ေန႕ဆုိေတာ့မိုးရြာမွာေပါ့-ဟု

မွတ္ခ်က္ေတြခ်သြားၾကသည္။လူတုိင္းရင္မွာရွိေနတဲ့ေန႕ကေလးတစ္ေန႕ပါလားဟုခံစားမိပါသည္။မေမ့သင့္ဘူး

ေလ။အဲသည္ေန႕ကေလးႏွင့္ပတ္သက္တာေလးေတာ့အမွတ္တရေရးဦးမွ။

 

သက္ၾကီးစကားသက္ငယ္ၾကား

 

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႕ မွာဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားလုပ္ၾကံ

ခံခဲ့ရသည္။ထုိေန႕မွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ျမင္ကြင္းကုိအခုလုိပုံေဖာ္ထားတာၾကားဖူးခဲ့သည္။

"အဲသည္ေန႕ကေပါ့။တတုိင္းျပည္လုံးမ်က္ရည္က်တဲ့ေန႕။မိသားစု၀င္တစ္ဦးကြယ္လြန္ရင္အဲသည္သူနဲ႕၏သက္

ဆုိင္သူေတြပဲငုိေၾကြးက်မွာေပါ့။သူနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ေဆြမ်ဴိးေတြ၊မိတ္ေဆြေတြေလာက္ပဲမ်က္ရည္က်ၾကမယ္။အခု

ေတာ့ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႕အာဇာနည္ေတြက်ဆုံးတယ္လုိ႕သိရၾကားရတဲ့ေန႕ကေတာ့တတိုင္းျပည္လုံးငုိပဲြ

ဆင္ၾကတယ္။လမ္းေပၚထြက္လုိက္ရင္ကုိလမ္းသြားတဲ့သူေတြကအစ၊ေစ်းသည္ေတြ၊ဘတ္စကားေစာင့္ေနသူ

ေတြ၊အားလုံးအားလုံးမ်က္လုံးေတြမွာမ်က္ရည္စေတြနဲ႕။ရဲေဘာ္ေလးေတြမ်က္ႏွာေတြမွာဦးထုတ္ေလးေတြနဲ႕

မ်က္ရည္ေတြသုတ္လုိ႕။ဘယ္သူ႕ကုိၾကည့္ၾကည့္မ်က္ရည္က်ေနသူေတြ။ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႕ေမးစရာမလုိ၊ဘာ

ေၾကာင့္လည္းဆုိတာအားလုံးရင္ထဲမွာသိျပီးျဖစ္ေနၾကတယ္။အိမ္မွာေနေနသူေတြလည္းငုိေနၾက၊လမ္းသြားေန

သူေတြလည္းမ်က္ရည္က်၊မ်က္ရည္ေတြျဖည္မဆည္ႏုိင္ေအာင္က်ေနၾကတာ။အားလုံးရဲ႕ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့

အာဇာနည္ေတြက်ဆုံးျခင္းကုိအသိအမွတ္ျပဳႏွေမ်ာတသျခင္းေတြ၊၀မ္းနည္းေၾကကဲြျခင္းေတြရင္ထဲကအလုိလုိ

ျဖစ္ေပၚလာၾကတဲ့ေန႕တစ္ေန႕ပါပဲ။" တဲ့။

ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြအာဇာနည္မ်ားက်ဆုံးသြားခဲ့ေသာေန႕အမွတ္တရေန႕အျဖစ္ယေန႕တုိင္

အာဇာနည္ေန႕အျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ့ေသာေန႕။ဒါကုိသက္ၾကီးစကားသက္ငယ္ၾကားဆုိသလုိအဘိုးအဘြားမ်ားထံမွ

ၾကားခဲ့သိခဲ့ရ။အာဇာနည္ေန႕လုိ႕ဘာေၾကာင့္ေခၚခဲ့ၾကသည္ဆုိတာကုိေဟာသည္ေန႕ေရာက္တုိင္းသတိရမိခဲ့

သည္ကုိျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားရင္းျဖင့္အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလုံးကိုအေလးျပဳလုိက္ရပါသည္။

လုပ္ၾကံခံခဲ့ရေသာအာဇာနည္မ်ား

၁။ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း(၁၉၁၅ေဖေဖာ္၀ါရီ၃ရက္-၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

၂။သခင္ျမ(၁၈၉၇ေအာက္တုိဘာလ၇ရက္-၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

၃။ဦးဘခ်ဴိ(၁၈၉၃ဧျပီလ၂၃ရက္- ၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

၄။ဦးရာဇတ္(၁၈၉၈ဇန္န၀ါရီလ၂၀ရက္- ၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

၅။ဦးဘ၀င္း(၁၉၀၁ဇြန္လ၁၁ရက္- ၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)(ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း၏အကုိၾကီး)

၆။မန္းဘခုိင္(၁၉၀၃ေအာက္တုိဘာလ၂၆ရက္- ၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

၇။မုိ္င္းပြန္ေစာ္ဘြား စပ္စံထြန္း(၁၉၀၇ေမလ၃၁ရက္- ၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

၈။ဦးအုန္းေမာင္(၁၉၁၃ေဖေဖာ္၀ါရီလ၂ရက္- ၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

၉။ရဲေဘာ္ကုိေထြး(၁၉၂၉- ၁၉၄၇ဇူလုိင္လ၁၉ရက္)

 

ထုိေန႕ကျမင္ကြင္း(OUR FALLEN LEADERS ကို ဘာသာျပန္ဆု္ိမူ)

စေနေန႕။

၁၉ ရက္ဇူလုိင္လ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္။

မနက္ခင္းကစုိစြတ္ေနတယ္။သို႕ေသာ္ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့မုန္သုန္တိမ္တုိက္ေတြေအာက္မွာသမရုိးက်ျဖတ္

သန္းေနတယ္။အတြင္း၀န္မ်ားရုံးမွာရုံးခန္းေတြထဲလူေတြက၀င္လုိက္ထြက္လုိက္နဲ႕ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္မွာအရာရွိ

ေတြလဲအလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ဤကားေန႕စဥ္အလုပ္ပုံမွန္ဘ၀စတင္ခ်ိန္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။သုိ႕ေပမယ့္အျဖစ္

အပ်က္ကေတာ့ရုတ္တရက္ဆုိသလုိျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီ။၁၀နာရီ၃၇မိႏွစ္။ေနရာကေတာ့အလုပ္အမူေဆာင္ေကာင္စီ

ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဴပ္ေရးအဖဲြ႕၀င္မ်ားအစည္းအေ၀းလုပ္ေနတဲ့အခန္းတစ္ခုမွာ။ဥကၠဌအဖဲြ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ

ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္မူေအာက္ကျပဳလုပ္တဲ့အစည္းအေ၀းမွာအရုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္တုန္လွဴပ္

ေျခာက္ျခားစရာအသံေတြ။လူေတြဘာျဖစ္တာလဲလုိ႕ရွာေဖြၾကခ်ိန္မွာကာဘရုိက္တာေသနပ္ရ႕ဲစူးရွတဲ့အသံရယ္၊

ေလးလံထူထပ္တဲ့မီးခုိးေငြ႕ေတြက အဲသည္အခန္းထဲကထုိးထြက္လာၾကတယ္။

အတြင္းမွာေတာ့ရူပ္ေထြးေနတယ္။ကုလားထုိင္ေတြကလဲျပိဳလုိ႕၊စားပဲြေတြကေနရာေတြေျပာင္းလွည့္ေနျပီးၾကမ္း

ျပင္ေပၚမွာေတာ့ေသြးေတြ။အမူေဆာင္ပုဂၢိလ္ေတြကေတာ့ပုံစံမ်ဴိးစုံနဲ႕လဲေနၾကတယ္။ေသဆုံး၊ေသလုဆဲဆဲ။

ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း၊သခင္ျမ၊မန္းဘခုိင္၊ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဴိ၊မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားစပ္စံထြန္း၊ဦးရာဇတ္၊ဦးဘ၀င္းတုိ႕ေပါ့။

လူေတြရဲ႕ယုံၾကည္မူေတြကိုပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊လူေတြအေပၚသစၥာရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာယုတ္မာျပီးသူရဲ

ေဘာေၾကာင္တဲ့လူသတ္သမားေတြရဲ႕ၾကည္ဆံေတြလက္ခ်က္နဲ႕ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ခံလုိက္ရျပီ။

သယ္ယူပုိ႕ေဆာင္ေရးနဲ႕ဆက္သြယ္ေရး၀န္ၾကီးဒုတိယအတြင္းေရးမူးဦးအုန္းေမာင္ကအခန္းထဲကုိမွတ္တမ္းလာ

ယူအျပမွာအသတ္ျဖတ္ခံလုိက္ရတယ္။ကုိေထြးကေတာ့ပညာေရးအဖဲြ႕၀င္ဦးရာဇတ္၏ေဘာ္ဒီဂတ္ျဖစ္ျပီးသူဟာ

လည္းထြက္ေျပးတဲ့လူသတ္သမားေတြေနာက္ကိုအလုိက္မွာေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာလဲက်ေသဆုံးေနပါတယ္။

ဤကားကၽြႏုိပ္တုိ႕၏ႏုိင္ငံေရးစည္းလုံးျခင္းႏွင့္လြတ္လပ္ျခင္းကုိေပးဆပ္လုိက္ရေသာ၀မ္းနည္းပူေဆြးခဲ့ရမူပင္ျဖစ္

ေပေတာ့သည္။

 

 

 

No comments: