အေတြးအျမင္မဂၢဇင္း
အမွတ္စဥ္၂၃၂, ၂၀၁၁ခုႏွစ္ ဂ်ဴလုိင္လတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာေဆာင္းပါး။
ကၽြန္မဘ၀၏စာမ်က္နွာမ်ား
ဂ်ဴနီယာ၀င္း
ကၽြန္မဘ၀၏စာမ်က္နွာမ်ားစြာကုိတစ္ရြက္ခ်င္းလွန္ကာၾကည့္ပါကအျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာသည္Truth
is
stranger than fiction . (တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္စိတ္ကူးယဥ္တာထက္ေတာင္ဆန္းၾကယ္သည္)
ဟူသကဲ့သုိ႔ပင္ျဖစ္ရေလသည္။ယခုတင္ျပထားေသာစာမ်က္နွာမ်ားကားကၽြန္မMSc(Maths)ဘဲြ႕ရခဲ့ျပီး
ေနာက္လုပ္သားေကာလိပ္တြင္အခ်ိန္ပုိင္းခနလုပ္ခဲ့ျပီးလွဴိင္နယ္ေျမတြင္တဖန္အခိ်န္ပုိင္းအျဖစ္ဆက္လုပ္ခဲ့ရ
သည္မွစပါသည္။အခ်ိန္ပုိင္းဘ၀ဟူသည္တကၠသိုလ္မ်ားဖြင့္ခ်ိန္မွာေခတၱ၀င္ကာက်ဴတုိရီရယ္အခ်ိန္မ်ားတြင္
ေပးထားေသာေမးခြန္းမ်ားကုိေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတက္ေရးကာအေျဖလႊာမ်ားေကာက္သိမ္းေသာအလုပ္နွင့္
စာေမးပြဲစစ္ခ်ိန္မွာစာေမးပဲြခန္းေစာင့္။ဤသို႕နွင့္တကၠသိုလ္မ်ားပိတ္ေသာအခါကိုယ့္အိမ္ကုိယ္ျပန္ထုိင္ကာ
အခ်ိန္ျပည့္က်ဴတာဘ၀ကုိေရာက္ဖို႕စိတ္ကူးယဥ္ရင္းနွင့္အခ်ိန္ကုန္သြားေသာဘ၀မ်ားျဖစ္ပါသည္။ဘ၀၏
ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေသာပညာေရးလမ္းထဲေျခစုံရပ္ဖုိ႕လွမ္းလုိက္၊ေဘးကုိေရာက္သြားလုိက္ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ
ဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ားအေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။
စာမ်က္ႏွာတစ္။
၁၉၉၇ခုနွစ္၉၈ခုႏွစ္မ်ားတြင္ကၽြန္မသည္လွဴိင္တကၠသုိလ္နယ္ေျမတြင္အခ်ိန္ပိ္ုင္းနည္းျပလုပ္ေနစဥ္ကၽြန္မ၏ဂုဏ္သိကၡာ၊ကၽြန္မဘုိးဘြားမ်ား၏ဂုဏ္သိကၡာ၊ကၽြန္မမိဘမ်ား၏ဂုဏ္သိကၡာနွင့္အက်င့္စာရိတၱဆိုင္ရာက်ဆင္းဖြယ္
ျဖစ္ေစေသာစာတစ္ေစာင္ေၾကာင့္အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္မွထြက္ဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မသည္လွဴိင္တကၠသို္လ္
နယ္ေျမဆုိင္ရာလွဴိင္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးထံထုိကိစၥႏွင္သြားေတြ႕ရပါသည္။ခ်က္ခ်င္းဆုံးျဖတ္ခဲ့ေသာကိစၥျဖစ္၍
ကၽြန္မကုိအိမ္ကမိဘမ်ားႏွင့္တုိ္င္ပင္ဖုိ႕ေျပာပါသည္။ကၽြန္မသည္ေခါင္းမာစြာပင္ထြက္စာကုိေရးကာတင္ေပးခဲ့
ပါသည္။
ထုိေန႕ကကၽြန္မသည္လွဴိင္တကၠသုိလ္နယ္ေျမမွျပန္လာရာမည္သုိ႕အိမ္ျပန္ေရာက္လာမွန္းပင္မသိပါ။ဘတ္စ္
ကားစီးခဲ့သလား၊လမ္းေလ်ာက္ပဲျပန္လာသလား၊ကားခေရာေပးမိရ႕ဲလားဆုိတာကအစအသိစိတ္မရွိခဲ့ပါ။ကၽြန္မဘ၀၏မွတ္ေက်ာက္တင္လာမည့္ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ေစမည့္အလုပ္တစ္ခုကုိျဖတ္ေတာက္ပစ္ခဲ့မိေသာကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ပင္နားမလည္ခဲ့ပါ။ကၽြန္မသတိထားမိခ်ိန္တြင္ကၽြန္မသည္ကၽြန္မအဘြား၏အခန္းတြင္းေရာက္ေနျပီးကၽြန္မခံစားမိသမွ်ကုိမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ရင္ဖြင့္မိေနျပီျဖစ္ပါသည္။ေမေမၾကီးသည္အိပ္ယာမွႏိုးလာရင္းအျဖစ္အပ်က္ကုိ
နားေထာင္ကာကၽြန္မဆုံးျဖတ္ခ်က္အတြက္အားေပးခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မေဖေဖျပန္ေရာက္လာေသာအခါထုိကိစၥကုိ
ၾကားျပီးအလြန္စိတ္ဆုိးကာေဖေဖသည္သူလက္ရွိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡရာထူးမွထြက္ဖုိ႕ခ်က္ခ်င္းဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ေနာက္တစ္ေန႕တြင္မွာပင္ေဖေဖသည္သူ႕စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကုိဌာနမွအကုန္သယ္ခ်လာကာဌာနသို႕လုံး၀မသြားေတာ့ပဲထြက္စာကိုသာတင္လုိက္ပါသည္။ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍
ေဖေဖ့ကုိေခၚကာျပန္ရုတ္သိမ္းဖုိ႕ေျပာပါသည္။ေဖေဖသည္ကၽြန္မထံသုိ႕ေပးပို႕လုိက္ေသာလွဴိင္တကၠသိုလ္မွစာကုိရုတ္သိမ္းမည္ဆုိလွ်င္ဆက္လုပ္မည္ဟုသာေျပာခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕သားအဖသည္သခ်ၤာႏွင့္ပတ္သက္၍
သံေယာဇဥ္တိကနဲျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ေသာလည္းကၽြန္မေမေမမွာေတာ့သခ်ၤာဘာသာရပ္အေပၚကၽြန္မတုိ႕၏ၾကိဳးစားခဲ့
ေသာမွတ္တုိ္င္မ်ားစြာသည္တခနခ်င္းမွာအဆုံးသတ္သြားျခင္းအတြက္ႏွေမ်ာကာမ်က္ရည္စက္လက္ျဖစ္ခဲ့ရပါ
သည္။
စာမ်က္ႏွာႏွစ္။
ကၽြန္မသည္၁၉၉၅ခုနွစ္တြင္တစ္ၾကိမ္၊၁၉၉၈ခုႏွစ္ခန္႕တြင္တစ္ၾကိမ္FullTimeTutorအလုပ္မ်ားကိုေလ်ာက္ခဲ့ျပီး
မရရွိခဲ့ပါ။ဤေနရာတြင္ထူးဆန္းတာတစ္ခုကေတာ့၁၉၉၈ခုႏွစ္တုန္းကက်ဴတာေလ်ာက္စဥ္ကစုစုေပါင္း၆၃
ေယာက္ရွိခဲ့ျပီး၆၂ေယာက္ခန္႕တာမွာပင္ကၽြန္မ မပါျခင္းျဖစ္ပါသည္။အဲသည္တုန္းကBSc(Hons)ေအာင္ျပီးပူပူ
ေႏြးေႏြးေလးမ်ားပင္ေအာင္ၾကရာကၽြန္မလုိMSc လည္းရျပီးသား…အင္း…ကၽြန္မေဖေဖမွာရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွာ
ပါေမာကၡရာထူးမွထြက္ခြင့္ရခါစျဖစ္ေနရာ…..ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္းေအာင္မွာပဲဟုေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသူ
မ်ားလည္းရွိေလရာမေအာင္သျဖင့္အံ့ၾသစရာေတာ့ျဖစ္စရာျဖစ္ပါသည္။ဤေနရာတြင္“အံ့ၾသစရာေတာ့ျဖစ္စရာ
ျဖစ္ပါသည္”ဟုဆုိျခငး္မွာကၽြန္မတုိ႕မိသားစုကလဲြ၍မည္သူမွ်မအံ့ၾသၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိအခ်ိန္တုန္းကကၽြန္မအပါအ၀င္MScေအာင္ျပီးသားတစ္ခ်ဴိ႕မွာသိပၸံနွင့္နည္းပညာဌာနတြင္PhDဆက္တက္ဖုိ႕
စာေမးပဲြေအာင္ထားလုိ႕ေစာင့္ေနၾကသူမ်ားရွိေလသည္။ထိုိကဲ့သိုႏွစ္ဖက္ခြကာအလုပ္နွစ္ခုကုိေစာင့္ေနရာမွက်ဴတာစာေမးပဲြေအာင္စာရင္းထြက္၍ေအာင္ၾကသူမ်ားအားလုံးမွာရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘက္ကိုပင္ေရြးခ်ယ္သြားၾက
ပါသည္။
(ထုိစဥ္ကအေျခအေနကိုရွင္းေအာင္ေျပာျပရလွ်င္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွဘဲြ႕ရမ်ားအမ်ားအျပားသည္သိပၸံနွင့္နည္းပညာတကၠသိုလ္ဟူေသာအသစ္ဖြင့္လွစ္ကာထားရွိေသာရန္ကုန္စက္မူတကၠသို္လ္မွာPhDသင္တန္းမ်ားစြာ
ေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဘဲြ႕ရမ်ားေရာက္ကုန္ၾကပါသည္။သူတုိ႕ကလည္းအသစ္ဖြင့္လွစ္ထားေသာဌာနျဖစ္၍ရန္ကုုန္တကၠသုိလ္ကပညာတတ္အမ်ားအပ်ားကိုအသင့္ေကာက္ယူကာေခၚယူခန္႕အပ္လ်က္ရွိပါသည္။ဤသုိ႕
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကဘဲြ႕ရမ်ားသာမက၊က်ဴတာေလ်ာက္ထားသူအမ်ားအျပားပင္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကေအာင္
စာရင္းေနာက္က်မူ၊မေသခ်ာမူမ်ားေၾကာင့္ေစာင့္မေနေတာ့ပဲသိပၸံနွင့္နည္းပညာတကၠသိုိလ္ၾကီးဆီသုိ႕ကူးေျပာင္းသြားၾကသူမ်ားရွိၾကပါသည္။)
ကၽြန္မကေတာ့စကတည္းကရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကုိသာဦးစားေပးထားသူျဖစ္ေသာလည္းသူမ်ားေယာင္လည္း
လုိက္ခါေယာင္ဆုိသကဲ့သို႕ကၽြန္မသူငယ္ခ်ငး္မ်ားကဟုိကPhDဆုိလည္း(က်ဴတာစာေမးပဲြေအာင္စာရင္းက
လည္းၾကာေနတာႏွင့္၀င္ေျဖရင္း)လုိက္ေလ်ာက္လုိက္တာျဖစ္ပါသည္။သို႕နွင့္ထုိစာေမးပဲြေအာင္စာရင္းနွစ္ခု
သည္တျပိဳင္နက္ထဲပင္တုိင္ပင္ကာထားသကဲ့သို႕ထြက္လာပါသည္။ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကက်ဴတာေအာင္စာရင္းကေတာ့လည္ပင္းရွည္မတတ္ေစာင့္ျပီးမွထြက္လာတာျဖစ္ျပီးသိပၸံႏွင့္နည္းပညာေအာင္စာရင္းကေတာ့ေၾကျငာထားသည့္အတုိင္းခ်က္ခ်င္းထြက္လာတာျဖစ္ပါသည္။(အကယ္၍မ်ားက်ဴတာေအာင္စာရင္းသာတစ္ရက္ေနာက္က်လွ်င္ရွိသမွ်က်ဴတာမ်ားအားလုံးသိပၸံနွင့္နည္းပညာဌာနသုိ႕ေရာက္ကုန္ၾကမည္ထင္ပါသည္။)ဤသုိ႕နွင့္ေရွ႕
တြင္ဆုိထားသလုိကၽြန္မတစ္ဦးသာက်ဴတာမပါပဲနွင့္သိပၸံနွင့္နည္းပညာတကၠသိုလ္ဆီသုိ႕ေမ်ာက္သစ္ကုိင္းတစ္
ဖက္လြတ္ကာေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။(အင္း..ေတာ္ေသးရဲ႕…တက္စရာတစ္ခုကက်န္ေသးေနလုိ႕သာဟုအဲ
သည္တုန္းကေအာက္ေမ့ရပါသည္…သုိ႕ေသာ္..က်ားေၾကာက္လုိ႕ရွင္ၾကီးကုိး..ဆုိသကဲ့သို႔ပင္…)ျပႆနာမ်ား
သည္လက္ယက္မေခၚပဲအလုိလုိေရာက္လာသကဲ့သုိ႕ပင္ထုိဌာနကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိယခုျပန္လည္တင္ျပရသည္ရွိေသာ္….ဟုဆုိ၇မည္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။(စာမ်က္နွာသုံးတြင္ဆက္လက္ဖတ္ရူပါ)
စာမ်က္ႏွာသုံး။
၁၉၉၈ခုႏွစ္ခန္႕ကPHDတက္ရမည္ဟူေသာေမ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ကၽြန္မသည္နည္းပညာဌာနကက်င္းပေသာေရးေျဖစာေမးပဲြမ်ားကိုေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီးသကာလရန္ကုန္စက္မူတကၠသိုလ္တြင္ဖြင့္လွစ္ထားေသာPhDသင္တန္းသုိ႕တက္ဖို႕ေရာက္လာခဲ့ရပါသည္။သုိ႕ေသာ္တက္ခြင့္ခ်က္ျခင္းမရဘဲသိပၸံႏွင့္နည္းပညာဌာနၾကီးတြင္ရူပေဗဒအေယာက္
၃၀ခန္႕သခ်ၤာကၽြန္မအပါအ၀င္သုံးဦးသည္တစ္နွစ္ခန္႕ရူပေဗဒဘာသာကုိရူပေဗဒဆရာမ်ားနွင့္သင္ယူခဲ့ရဘူးပါသည္။တက္ေရာက္ရမည့္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာအၾကိဳသင္တန္းအျဖစ္ရူပေဗဒကုိသင္ယူရသည္မွာရူပေဗဒ
ေက်ာင္းသားမ်ားအေနႏွင့္မေထာင္းတာပဲကၽြန္မတုိ႕လုိသခ်ၤာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ေတာင္ေတာ္ေလးစိတ္
ညစ္ခဲ့ရပါသည္။သုိ႕ေသာ္ေနာက္နွစ္တက္ရမွာပဲဟုစိတ္ကုိတင္းကာမွန္မွန္တက္ခဲ့ရဘူးသည္။ဘတ္စ္ကားက်ပ္က်ပ္ကုိအသက္ေအာင့္ကာစီးရင္းနဲ႕ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာထုိ၈လတာသင္တန္းအေၾကာင္းကုိစဥ္းစားမိလုိက္တုိင္းယခုတုိင္အသက္ရူဴက်ပ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္phDတက္ရမည့္ကာလကုိေရာက္လာေသာအခါတက္ခြင့္မေပးပဲစာေမးပဲြထပ္ေျဖခုိင္းမည္ဟုဆုိပါသည္။စာေမးပဲြက်ရင္ေတာ့၀န္ထမ္းဘ၀ႏွင့္သာအရုိးထုတ္ရမည္တဲ့။ေအာင္ရင္ေတာ့ရန္ကုန္စက္မူတကၠသုိလ္မွာဖြင့္လွစ္ထားေသာPHDသင္တန္းကုိတက္ခြင့္ေပးမည္ဟုဆုိသည္။ကၽြန္မသည္တခါစာေမးပဲြေအာင္ျပီးသားမ်ားအေပၚယခုလုိဆုံးျဖတ္ျခင္းအေပၚသေဘာမက်သျဖင့္ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုစည္းရုံးၾကည့္မိပါသည္။အမွန္
ေတာ့ကၽြန္မတုိ႕အုပ္စုကPHDတက္ခြင့္ရျပီးသားမဟုတ္လား။ထပ္ျပီးေျဖခုိင္းျခင္းမွာသဘာ၀မက်။ကၽြန္မသည္
စည္းရုံးေရးအလြန္ညံ့ဖ်င္းေၾကာင္းအဲသည္တုန္းကသိခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းသာထြက္ခဲ့ျပီးက်န္တဲ့သူ
မ်ားသည္အတုိင္းက်န္ခဲ့ၾကပါသည္။ေနာက္ဘာေတြဆက္ျဖစ္ကုန္သလဲေတာ့မသိေတာ့ပါ။သို႕ေသာ္လူဆုိသည္
မွာမိမိ၏ယုံၾကည္ခ်က္ကုိမိမိကုိယ္တုိ္င္သာအေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းျဖင့္သာရပ္တည္သင့္ေၾကာင္းသင္ခန္းစာတစ္ခုေတာ့ရခဲ့ပါသည္။
အၾကိဳသင္တန္းတက္ေရာက္ေနျခင္းမွထြက္ဖုိ႕ရန္ထြက္စာသြားတင္ေသာေန႕ကကၽြန္မကိုရူပေဗဒေဒါက္တာဘဲြ႕ရဆရာၾကီးတစ္ဦးကစကားခနေျပာရေအာင္ဟုဆုိကာဌာန၀ရံတာဆီသုိ႕ေခၚပါသည္။ကၽြန္မအားဆုံးျဖတ္ခ်က္မ
ျပင္ေတာ့ဘူးလားဟုေမးပါသည္။ကၽြန္မက“စာေမးပဲြထပ္မစစ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ကၽြန္မထြက္စာတင္စရာအ
ေၾကာင္းမရွိဘူး”ဟုသာေျပာမိပါသည္။ဆရာသည္အျပင္ဘက္ကုိေငးေနရင္းကဒါေတာ့ဆရာတုိ႕လည္းမပိုင္ဘူးကြယ္။မင္းအရြယ္ကေတာ့ဘာမဆုိကုိယ္ဆုံးျဖတ္တဲ့အတုိင္းလုပ္ႏိုင္ေလေတာ့ဆရာမတားပါဘူး။ဆရာ့မွာတား
ခြင့္လည္းမရွိပါဘူး။အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစ။ဟုႏွဴတ္ဆက္စကားေျပာခဲ့ပါသည္။၈လတာရူပေဗဒဘာသာကုိသင္ၾကားေပးခဲ့ေသာဆရာတစ္ဦးသံေယာဇဥ္အရေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားကုိယေန႕တုိင္မေမ့ႏုိင္ပဲျမင္ေယာင္
ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
စာမ်က္နွာေလး။
ဤသို႕နွင့္ကၽြန္မသည္အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀ျဖင့္ေမေမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ကိုအေဖာ္ျပဳကာစာမ်ားေရးသားစျပဳေနခဲ့
ေသာကာလမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါသည္။
စာမ်က္နွာငါး။
၁၉၉၉ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလ၂ရက္ေန႕မွာေမေမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။မကြယ္လြန္ခင္ေန႕မ်ားကကၽြန္မ
မၾကာမွီမွာတက္ယူရမည့္MSc(Maths)ဘဲြ႕အတြက္စိတ္္လွဴပ္ရွားစြာေမေမၾကီးနွင့္ေျပာခဲ့ဘူးၾကပါသည္။ဘဲြ႕
တက္ယူတဲ့အခါေမေမၾကီးပါအတူတူတက္ဖို႕။
သို႕ေသာ္ကၽြန္မဘဲြ႕မယူခင္ေလးမွာေမေမၾကီးကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မသည္ေမေမၾကီးမကြယ္လြန္ခင္ကဘဲြ႕တက္ယူဖုိ႕ေလ်ာက္လႊႊာတင္ျပီးျဖစ္၍သာဘဲြ႕တက္ဖုိ႕၀တ္စုံထုတ္ဖုိ႕တုိ႕စသည့္ကိစၥမ်ားကိုစိတ္မပါပဲလုပ္ေနခဲ့ရပါသည္။၀တ္စုံကုိျမဳိ႕ထဲကကုန္တုိက္၁တြင္(ထင္ပါသည္)ထုတ္ဖို႕သြားပါသည္။ကၽြန္မအားMSc
အတြက္၀တ္စုံမ်ား
မရွိေၾကာင္းႏွင့္၊BSc ၀တ္စုံကုိသာ၀တ္တက္ဖုိ႕ေျပာပါသည္။ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရသင့္ရထုိက္ျပီးသား
အခြင့္အေရးတစ္ခုကုိဤသို႕အလြယ္တကူေျပာထြက္ျခင္းအေပၚကၽြန္မနားမလည္ေသာလည္းMSc ၀တ္စုံကုိ
သာရဖုိ႕ထပ္ေျပာေသာအခါေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ခ်ိန္းပါသည္။
ဤသို႕ႏွင့္သုံးၾကိမ္ေျမာက္ေရာက္လာပါသည္။MSc ၀တ္စုံမရွိဘူး။BSc
၀တ္စုံ၀တ္တက္လိုက္လည္းဘာျဖစ္သ
လဲဟုေျပာပါသည္။ကၽြန္မေနႏွင့္အျပင္မွာဌားလည္းရမွန္းသိပါသည္။သုိ႕ေသာ္ပုိက္ဆံအပုိအကုန္လည္းမခံႏုိ္င္ပါ။သူကကၽြန္မဘက္ကအေလ်ာ့မေပးေသာအခါေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္လာဖုိ႕ေျပာပါသည္။ကၽြန္မသည္ကၽြန္မတစ္သက္တြင္တၾကိမ္တစ္ခါမွအသုံးမခ်ခဲ့ဘူးေသာကၽြန္မဘုိးဘြားမ်ားအမည္ကုိ၀မ္းနည္းစြာသုံးလုိက္မိပါသည္…
ကၽြန္မအဘြားေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္စာေရးဆရာမၾကီးဆုံးတာရက္ပိုင္းပဲရွိေသးတယ္…ကၽြန္မအမွန္ေျပာရရင္ဒီဘဲြ႕ကုိ
တက္ယူဖုိ႕စိတ္ကူးေတာင္မရွိဘူး…တင္ျပီးသားျဖစ္ေနလုိ႕သာအခုလုိလုိက္လုပ္ေနမိတာျဖစ္တယ္…အကယ္၍ဒီေန႕မွာဒီ၀တ္စုံမရရင္ကၽြန္မဒီဘဲြ႕တက္မယူေတာ့ဘူး…ဟုေဒါသအေလ်ာက္ေျပာမိကာမ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရပါသည္။ထုိသုိ႕ေျပာလုိက္ျခင္းမွာလည္း၀တ္စုံရပါေစေတာ့ဟူေသာစိတ္နဲ႕မဟုတ္ပါ။မခံႏုိင္လြန္းလုိ႕ထြက္သြားေသာစကား
မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ထုိဦးေလးၾကီးသည္အနညး္ငယ္တုန္လွဴပ္သြားဟန္ရွိျပီးေနာက္၁၅မိနစ္အတြင္းမွာကၽြန္မအတြက္MSc
၀တ္စုံကုိထုတ္ေပးလုိက္ပါသည္။
(အင္း..ေမေမၾကီးသာၾကားလုိ႕ကေတာ့“အမယ္..တယ္စြမ္းတဲ့ငါပါလား”ဟုရယ္လ်က္ေျပာေပလိမ့္မည္ထင္ပါ
သည္။)
ကၽြန္မနွင့္အတူပါလာေသာသူငယ္ခ်င္းလညး္MSc ဘဲြ႕၀တ္စုံရပါသည္။သူငယ္ခ်င္းသည္ကၽြန္မကုိအထူးပင္
ေက်းဇူးတင္လ်က္ရွိကာ“နင့္ေက်းဇူးေၾကာင့္ရတာပဲ။ဒီလုိမွန္းသိရင္နင့္အဘြားနံမယ္အေစာၾကီးထဲကေျပာလုိက္ပါလား”ဟုေျပာေနပါသည္။ကၽြန္မသည္ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေသာေမေမၾကီးအမည္ကုိသုံးလုိက္မိျခင္းအေပၚ
ဘယ္ေလာက္ခံစားေနမိတယ္ဆုိတာသူမသိေလျခင္းဟုစိတ္ထဲခံရခက္မိပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕သည္မိမိတုိ႕၏ေမြး
ရာပါအခြင့္အေရးအတုိင္းရသည့္အျဖစ္ကုိပင္ဆုလာဒ္ၾကီးပမာေက်းဇူးတင္ေနရေသာအျဖစ္ကုိနားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါသည္။
စာမ်က္နွာငါး။
ကၽြန္မသည္ေမေမၾကီးကြယ္လြန္ခဲ့ျပီးေနာက္မွာစာေရးေနရင္းျဖင့္သာအခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါသည္။စာေရးေနရင္းႏွင့္ဟုဆိုလုိက္သည္ကုိအထင္မၾကီးေစခ်င္ပါ။ကၽြန္မေရးေသာေဆာင္းပါးမ်ားမွာအေတြးအျမင္မဂၢဇင္းတြင္သာပင္တုိင္
ေရးျဖစ္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ထုိကာလသည္စာေရးဖုိ႕အတြက္အခ်ိန္မ်ားရလာခဲ့ျပီးစာေရးဖုိ႕အရွိန္ရလာခါစ
ျပဳခဲ့ေသာကာမ်ားဟုသာေခၚရမည္ျဖစ္ပါသည္။
စာမ်က္နွာေျခာက္။
ထုိ၁၉၉၉ခုႏွစ္တြင္ပင္သိပၸံနွင့္နည္းပညာမွPhDေက်ာင္းသားမ်ားေခၚယူေၾကာင္းသတင္းစာထဲပါလာေၾကာင္း
ကၽြန္မေမေမကေျပာပါသည္။သည္တစ္ခါေခၚပုံကားအျပင္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္မိမိ၏ေက်ာင္းလခကုိယ့္ဘာ
သာေပးစနစ္ျဖင့္တက္ခြင့္ေပးမည္ဟုပါေလရာကၽြန္မသည္သခ်ာၤကိုသံေယာဇဥ္မျပတ္ပဲစာေမးပဲြ၀င္ေျဖဖို႕ဆုံး
ျဖတ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။အဂၤလိပ္စာေျဖရပါသည္။ေအာင္စာရင္းထြက္ေသာအခါတျခားဘာသာရပ္ဆုိင္ရာမ်ားလည္းသူ႕ဆုိင္ရာဆုိင္ရာထြက္သကဲ့သုိ႕သခ်ၤာလည္းထြက္ခဲ့ပါသည္။သည္တစ္ေခါက္မွာအျပင္ေက်ာင္းသားဟူ၍ကၽြန္မတစ္ဦးသာေအာင္သည္။က်န္၂၂ေယာက္စလုံးမွာဌာနက၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။သုိ႕ႏွင့္အင္တာဗ်ဴးေျဖရသည္။ထုိစဥ္ကအင္တာဗ်ဴးလုပ္သူသခ်ၤာဆရာမ်ားပါေလရာကၽြန္မကုိသိေသာဆရာတစ္ခ်ဴိ႕က“ညီးဒီတခါေတာ့တ
ကယ္တက္မွာလား”ဟုေမးပါသည္။ကၽြန္မႏွင့္က်ဴတာအင္တာဗ်ဴးမ်ားမွာေတြ႕ဖူးေနေသာေၾကာင့္တခါမွတက္ခြင့္မရခဲ့ေသာကၽြန္မကုိမွတ္မိေနပုံရပါသည္။သည္တစ္ခါေသခ်ာတာေပါ့ဆရာရယ္။အင္တာဗ်ဴးသာဆရာတုိ႕အ
ေအာင္ေပးလုိက္ရင္ဆရာနဲ႕ေတြ႕ၾကမွာပါဟုရယ္ေမာရင္းေျဖခဲ့မိေသးသည္။တစ္ေယာက္ကေတာ့“ေက်ာင္း
လခ ဘယ္သူေပးမွာလဲ”ဟုေမးပါသည္။“ကၽြန္မအကုိကေပးမွာေပါ့။စိတ္မပူပါနဲ႕ဆရာ“ဟုျပန္ေျဖျဖစ္ခဲ့ေလ
သည္။
အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းမ်ားေျဖျပီးေနာက္မၾကာမွီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ေအာင္စာရင္းထြက္ရာကၽြန္မလည္ေအာင္ပါသည္။သည္ေတာ့သည့္ထက္ေသခ်ာတာရွိမလား။ကၽြန္မတကယ္PhDတက္ခြင့္ရျပီ။သို႕ႏွင့္သတ္မွတ္ထားသည့္အတုိင္းေက်ာင္လခသုံးလစာျဖင့္ေက်ာင္းလခသြားသြင္းပါေတာ့သည္။ထုိေန႕ကေက်ာင္းစတက္ရမည့္ေန႕။သုိ႕
ေသာ္ေက်ာင္းသားေရးရာကလက္မခံပါ။သခ်ၤာပါေမာကၡနွင့္သြားေတြ႕ရမည္ဟုေျပာပါသည္။ဤသို႕ၾကဳံရျခင္းမွာကၽြန္မတစ္ဦးတည္းမဟုတ္ပါ။ဌာနဆုိင္ရာအသီးသီးကအျပင္ေျဖေအာင္ေက်ာင္းသားမ်ားအားလုံးရင္ဆုိင္ၾကရ
ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မလည္းသခ်ၤာပါေမာကၡဆီသြားေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ပါေမာကၡကအခုမူေျပာင္းသြား၍ျပင္ပ
ေက်ာင္းသားမ်ားလက္မခံေတာ့ဟုေျပာပါသည္။ဒါေၾကာင့္အေသးစိတ္သိခ်င္ရင္သိပၸံနွင့္နည္းပညာ၀န္ၾကီးဌာနကုိသြားေမးဖို႕ေျပာပါသည္။သုိ႕ႏွင့္ကၽြန္မသည္ကၽြန္မဦးေလးကြန္ျပဴတာဌာနကပါေမာကၡဦးစုိးျမင့္ရယ္၊ကၽြန္မအကိုရယ္ႏွင့္ခ်ီတက္သြားၾကပါသည္။သို႕ေသာ္မထူးပါ။၀န္ထမ္းမ်ားသာတက္ခြင့္ရေသာမူျဖစ္၍အကယ္၍ကၽြန္မ၀န္
ထမ္းဆုိရင္ေတာ့ရမည္။သုိ႕ေသာယခုေတာ့၀န္ထမ္းလည္းခန္႕ဖုိ႕မရွိဟုေျပာပါသည္။
ဤကားကၽြန္မပညာေရးနယ္ပယ္ထဲကေနလုံး၀ဥႆုံေက်ာခုိင္းျဖစ္ခဲ့ေသာအေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ထုိအေတြ႕အၾကဳံမ်ားေၾကာင့္ပင္ပညာေရးနွင့္ပတ္သက္သည့္ကိစၥမ်ားကုိလုံး၀အယုံအၾကည္မရွိေတာ့ျခင္း၊ကၽြန္မကုိပညာ
ေရးလမ္းေပၚမွာရွိေနဆဲသူတစ္ေယာက္လုိအဆက္ဆံခံရသည္ကိုပင္ခါးသီးစြာနာက်င္မိျခငး္မ်ားကိုလြန္သည္ဟု
မေျပာပါႏွင့္ေတာ့ဟုသာဆုိရေပေတာ့မည္။
စာမ်က္ႏွာခုႏွစ္။
သိပၸံႏွင့္နည္းပညာဌာနကျပင္ပေက်ာင္းသားမ်ားလက္မခံေသာေန႕ႏွင့္ကၽြန္မတုိ႕အိမ္နားကAllianceFrancaise
ေခၚျပင္သစ္စာသင္တန္းေက်ာင္းတြင္ေက်ာင္းသားလက္ခံသည့္ေနာက္ဆုံးေန႕ကတစ္ရက္တည္းျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မသည္သိပၸံႏွင့္နည္းပညာဆီကPhDတက္ဖုိ႕မျဖစ္ႏုိ္င္ေၾကာင္းေသခ်ာသြားသည္ႏွင့္ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္စာ
ႏွင့္ပတ္သက္၍တစ္ခုခုကိုလုပ္ခ်င္ေနေသာစိတ္ကုိေျဖေပးသည့္အေနႏွင့္ထုိျပင္သစ္စာသင္တန္းေက်ာင္းကုိ
သြားခဲ့ပါသည္။သိပၸံႏွင့္နည္းပညာဌာနကေနတန္းကာသြားေသာေၾကာင့္ေက်ာင္းလခအက္အီးစီလည္းပါမသြား
ခဲ့ပါ။သို႕ေသာ္ၾကိဳတင္ျပီးအပ္လုိ႕ရသျဖင့္ေတာ္ပါေသးသည္ဟုဆုိရေပမည္။
သုိ႕ႏွင့္ကၽြန္မသည္ရေသ့စိတ္ေျဖျပင္သစ္စာသင္တန္းကုိတက္ခဲ့ပါသည္။အမွန္ေျပာရရင္ျဖင့္ကၽြန္မ၏စိတ္အေျခ
ခံသည္ကၽြန္မ မရရွိခဲ့ေသာအရာမ်ားေနရာမွာအစားထုိးဖုိ႕ဟူေသာရည္ရြယ္ခ်က္ကလႊမ္းမုိးလ်က္ရွိေနေလသည္။
ကၽြန္မ၏ပတ္၀န္းက်င္သစ္သည္အတိတ္ကဒဏ္ရာမ်ားကိုေမ့ေပ်ာက္ဖုိ႕မ်ားစြာအကူအညီေပးခဲ့ပါသည္။သို႕ရာ
တြင္အေပ်ာ္အျဖစ္တက္ခဲ့ေသာ္လည္းေပ်ာ္သင့္သေလာက္မေပ်ာ္ခဲ့ရပဲေနာက္ဆုံးတြင္အရူံးေပးကာကၽြန္မ၏
မူရင္းစာေရးေသာအလုပ္ျဖစ္ေသာလူမွန္ေနရာမွန္ဆီကိုသာျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္မၾကဳံခဲ့ရေသာအျဖစ္မ်ားသည္ဘဘၾကီးအျမဲလုိလိုဆုံးမခဲ့ေသာBlessingInDisguise“အဆုိးထဲကအ
ေကာင္း”ဟူေသာဆုံးမစကားေၾကာင့္သာမဟုတ္လွ်င္ရူးသြပ္သြားနိုင္ေလာက္ပါသည္။သို႕ေသာ္ၾကဳံခဲ့ရေသာအ
ျဖစ္မ်ားကုိရယ္သြမ္းေသြးကာခံႏုိင္ရည္ရွိခဲ့ျခင္းကားဘဘၾကီး၏ဆုံးမစကား၊ေမေမၾကီး၏အားေပးစကားမ်ားႏွင့္
ကၽြန္မ၏ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားအေပၚအျမဲလုိလုိနားလည္ေပးခဲ့ေသာကၽြန္မ၏မိဘမ်ားေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါေတာ့သည္။
(အင္း…ကၽြန္မအကုိကသူ႕နံမယ္မပါလုိ႕ေျပာဦးမည္ထင္သည္။သည္ေတာ့…..)ကၽြန္မဘာလုပ္လုပ္ကၽြန္မဘက္ကရပ္တည္ကာနင့္သေဘာပဲ၊နင္စိတ္ပါမွလုပ္၊စိတ္မပါပဲဘာမွမလုပ္နဲ႕ဟုအကုိေမာင္ရစ္ေျပာတတ္ေသာစကား
မ်ားသည္ကၽြန္မအတြက္အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ခဲ့ပါေၾကာင္း…….။
ဂ်ဴနီယာ၀င္း
