ကဗ်ာကို ဖြင့္ဆိုေသာ ကဗ်ာဆရာ - ဂ်ဴနီယာ၀င္း

(အမွတ္ ၁၆၆၊ ၂ဝဝ၄ ခုနွစ္၊ မတ္လ အေတြးအျမင္)

(ကဗ်ာသည္ ကဗ်ာဆရာ့ဆီသို့ အလိုအေလ်ာက္

ဝင္ေရာက္လာျပီး ကဗ်ာဆရာသည္ ယင္းကို လက္ခံကာ စကားလံုး

မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္သည္ ဟုဆိုပါသည္။)

          ကဗ်ာဆရာဆိုသည္မွာ 'စိတ္ကူးထဲမွာပဲရိွေသာ အရာေတြ၊ ဘာမွန္းမသိေသာ ပံုပန္းသဏၭာန္ေတြကို အမည္ေပး၊ ေနရာေတြ ခ်ေပးလိုက္ သူ'ဟု ဆိုျကပါသည္။ ကဗ်ာဆရာျကီး William Wordsworth(၁၇၇ဝ-၁၈၅ဝ) က ကဗ်ာကို တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈထဲမွာသာ ရွာေဖြေတြ့ရိွ နိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကဗ်ာဟူေသာ အရာသည္ ကဗ်ာဆရာ၏ ရင္သို့ ရိုက္ခတ္လိုက္ပံုသည္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာကို ထိေတြ့နွစ္သက္မိလိုက္ သကဲ့သို့ သိမ္ေမြ့ေနပါသည္။

          အလြန္ေတာ္ေသာ ကာရန္စပ္ကြ်မ္းက်င္သူေတြ မ်ားစြာရိွပါသည္။ သို့ေသာ္ တကယ့္စစ္မွန္သည့္ ကဗ်ာဆရာအနည္းငယ္ေလာက္သာ ရိွပါသည္ဟု H.Martin  ကThe Appreciaation of Poetry စာအုပ္တြင္ ဆိုထားပါသည္။ သူက ဆက္လက္၍ အဂၤလိပ္စာျကီးေပျကီး သမိုင္းထဲတြင္ လက္ခို်းေရတြက္၍ရေသာ ထင္ရွားသည့္ ကဗ်ာဆရာျကီးမ်ား ဆို၍ ွ့Shakespeare, Milton, Wordsworth, Keats နွင့္ Shelly တို့သာ ရိွပါသည္ဟု ဆိုပါသည္။ စစ္မွန္သည့္ ကဗ်ာကို တျခားဘာသာစကားျဖင့္ ဘာသာျပန္ဆို၍ တန္ဖိုးမဲ့ရံုသာရိွ၍ မူရင္းဘာသာ ျဖင့္ စာေျကာင္းသဏၭာန္ျပင္ေရး၍လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္ေခ်သည္ဟု ဆိုပါသည္။

          ကဗ်ာကို တျခားပံုစံုျဖင့္ ျပင္ေရးျခင္းသည္ ထိုမွတစ္ပါး တျခားေသာ အကို်းဆက္ မရိွနိုင္ေပ။ အေျကာင္းမွာ အသက္နွင့္ ခနၶာတို့ ေပါင္းစည္း၍ ရွင္သန္ေနေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သူ့ကို သတ္ျပီးမွသာ ျဖစ္ေပၚလာရေသာေျကာင့္ ျဖစ္ေလသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုအခါက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ဖို့ ျကိုးပမ္းရသည္မွာ မမီနိုင္သည့္ပန္းကို လွမ္းယူဖို့ ျကိုးစားေနရသလို မတန္မရာကို မွန္းေနရသလို ခက္ခဲ ပင္ပန္းလွေျကာင္းကို ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းစြာ ခံစားလိုက္မိပါသည္။

          ကဗ်ာဆရာျကီး မင္းသုဝဏ္၏ 'လယ္ေတာကအျပန္' ဟူေသာ ကဗ်ာကို အရင္ဆံုး ခံစားျကည့္လိုက္ပါမည္။

          'လယ္ေတာကအျပန္

          ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို့

          ေမာင္ခူးကာေပး။

          မနက္တုန္းဆီက

          ေျကာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့

          သူ့ဆံပင္ နွင္းဆီပြင့္ေတြနဲ့

          ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး'

          ျမန္မာပီပီ ဤကဗ်ာကို ဖတ္ျပီးသည္နွင့္ ကဗ်ာဆရာ ဆိုလိုလိုက္ေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းေကာင္းျကီး သိျမင္ခံစာမိေပသည္။ ေျမမွာ ေျြကေသာ ခေရပန္းနွင့္ ေတာ္ဝင္နွင္းဆီ၏ အဆင့္အတန္းကြာဟပံုကို အလိုအေလ်ာက္ သိျပီးသား မဟုတ္ပါလား။ ထိုကဗ်ာကို အဂၤလိပ္လို ျပန္ဆိုဖို့ ျကိုးစားသူသည္ အသံဖလွယ္ရံုခေရ Karayနွင့္ Roseနွင္းဆီ ဆိုရံုမွ်နွင့္ မလံုေလာက္ေျကာင္းကိုလည္း သိကို သိေနေပေတာ့သည္။ ျမန္မာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ မရိွရသည္မွာ မည္မွ်ခက္ခဲေျကာင္းကို ဆရာျကီး ဦးခင္ေဇာ္ ေရးသားေသာ 'ျမန္မာစကား ေျပမွ အဂၤလိပ္စကားေျပသို့ ျပန္ဆိုျခင္း' စာတမ္းတစ္ေစာင္တြင္ ကဗ်ာ၏ ေနာက္ဆံုးအခ် 'ေလး' ဟူသည့္ စကားလံုး၏ ထူးျခားပံုကို ယခုလို ေရးသားတင္ျပထားေလသည္။

          ''ေမာျကီးပန္းျကီး စိတ္အပ်က္ျကီးပ်က္ရာက သက္ျပင္းခ်ရင္း ေငါ့လိုက္သည့္ 'ေလး' ျဖစ္ပါသည္။ သူက 'ေငါ့' ေျပာထားသည့္ အတြက္ ဖတ္ရာမွာလည္း ေငါ့ကို ေငါ့ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။''

          ထို့ေျကာင့္ ကဗ်ာဆရာ၏ ခံစားခ်က္မ်ား၊ ကဗ်ာဆရာ ဆိုလိုခ်င္ေသာ အဓိပၸာယ္ကို တိတိက်က် ျပည့္စံုေအာင္ ရယူနိုင္ဖို့မွာ အလြန္ ခက္ခဲလွေပသည္။ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ ထိုကဗ်ာ စပ္ဆိုတုန္းက ရိွေနေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ ခံစားခ်က္ကို ရယူဖို့ မျဖစ္နိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ သည္။

          ေနြဦးေပါက္ရာသီမွာ ပြင့္ေသာ အထူးသျဖင့္ မတ္လေလာက္မွာ ေတြ့ရတတ္ေသာ အဂၤလန္နိုင္ငံအရပ္က ေတာေတြမွာ ေပါက္သည့္ daffodils  အမည္ရိွေသာ ေတာရိုင္းပန္းေတြသည္ ကဗ်ာဆရာျကီး Wordsworth ေျကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ သူ့ရဲ့အလွကို ကဗ်ာဖတ္သူတို့ ခံစားတတ္ပါမည္လား။

          The Daffodils အမည္ရိွ ကဗ်ာတြင္ အဝါေရာင္ ခရာပံုသဏၭာန္ပန္းေတြ၏ ဟန္ကို ေတြ့လိုက္ရပါသည္။ ေနြဦးရာသီ၏ မနက္ခင္း တစ္ခုမွာ ေရကန္နေဘးက ေလအေဝွ့မွာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ယိမ္းနဲြ့ဟန္သည္ ကဗ်ာဆရာ၏ ရင္ကို လႈပ္ရွားေစခဲ့ေလသည္။ Wordsworthသည္ ထို Daffodils ပန္းမ်ားကို အျကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမင္ဖူးျပီးသား ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာေပသည္။ သို့ေသာ္ ဤမနက္ခင္း ဤအခါမွာေတာ့ျဖင့္ ဒီေတာရိုင္းပန္းေတြ၏ အလွကို ဘာျဖစ္လို့ ခံစားမိသြားရတာပါလဲ။ ဤအေျဖကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ ေျဖနိုင္ပါ့မည္လား။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွန္းမသိလိုက္ေသာ လိွု့်ဝွက္ေသာ ခံစားမႈမို်းကို လူတိုင္း ခံစားဖူးတတ္ျကပါသည္။ သို့ေသာ္ ထိုခံစားမႈမို်းကို ခံစားလိုက္ရသူက ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေနေသာအခါ ရလဒ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာရေပေတာ့သည္။

          ကဗ်ာဆရာသည္ ထိုေန့မနက္ခင္းမွာ တစ္ဦးတည္း အေဖာ္မပါ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း daffodilsပန္းမ်ားကို ေတြ့ရင္း ခံစားမိသြားသည့္ သေဘာ ရိွပံုရေလသည္။ သူ့မ်က္စိေရွ့မွာ မ်က္စိတဆံုးေတြ့ျမင္လိုက္ရေသာ daffodilsပန္းမ်ားကို အေရအတြက္အားျဖင့္ အတိအက် ေဖာ္ျပ လို့ မရသည့္ ျကယ္မ်ားျဖင့္ ဖဲြ့စည္းထားသည့္ မစ္ကီးေဝး ျကယ္စုတန္းျကီးေလလားဟု တင္စားထားေလသည္။ ျကယ္ေလးေတြ ေတာက္ပေန သလို daffodilsပန္းမ်ားသည္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လင္းလက္ေတာက္ပလ်က္ ရိွေနျက၏။ ေလအေဝွ့မွာျဖင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ခတ္ေနျကေသာ daffodilsပန္းမ်ား၏ ျမူးတူးေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ ရိွျကေသာ အသက္ဝင္ေနသည့္ ဟန္ပန္မ်ားကို ျကည့္ရတာနွင့္ပင္ ကဗ်ာဆရာသည္ ထိုအေပ်ာ္ ကို ကူးစက္လာရပံုကို အခုလို ေရးဖဲြ့ထားသည္ကို ေတြ့လိုက္ရပါသည္။

          A poet could not but be gay,

          In such a focund company!

          ကဗ်ာဆရာသည္ ကြ်န္မတို့အား ျမင္ေနက် ျဖစ္ေနေသာ အရာတို့ကို ပံုစံသစ္ျဖင့္ ျမင္ေတြ့သြားေအာင္ သင္ေပးလိုက္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္မတို့ဘာသာ မျမင္နိုင္ေသာအရာတို့၏ လိွု့်ဝွက္ခ်က္နွင့္ အလွတရားတို့ကို ဖြင့္ေပးလိုက္သူ ျဖစ္ေခ်၏။ ကဗ်ာဆရာသည္ ကြ်န္မတို့ ျမင္ ေနက် ေတြ့ေနက် အရာတို့ကို ကမၻာေျမေပၚမွာျဖင့္ မရိွသည့္ အရာတစ္ခုေလအလား နွစ္သက္ျမတ္နိုးသြားတတ္ေအာင္ လမ္းညႊန္ျပသူ ျဖစ္ေပ ေတာ့သည္။

          ထို daffodils ပန္းမ်ားကိုပင္ Robert Herrick (၁၅၉ဝ-၁၆၇၄)  ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးက ေနာက္အျမင္တစ္မို်းျဖင့္ ေတြ့ျမင္ခံစားထား ေသာ ကဗ်ာ ‘To Daffodils’ တြင္ ေတြ့ရေပဦးမည္။Herrick က ပန္းကေလးေတြ၏ မတည္ျမဲေသာ အလွကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ တင္ျပထား ေလသည္။ 'မင္းတို့ကေလးေတြ ဘာျဖစ္လို့မ်ား ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျကီး ေျြကလြင့္ရသလဲ'ဟု ဆိုကာ မတည္ျမဲေသာ လူ့ဘဝကို ျမင္တတ္ဖို့ သတိ ေပးထားေလသည္။

          'ကဗ်ာဆရာ၏ စကားလံုးမ်ားသည္ ရွင္သန္ျခင္းနွင့္ ေသဆံုးျခင္းတည္း ဟူေသာ ဘဝ၏ လိွု့်ဝွက္ခ်က္နွင့္ ပန္းကေလးေတြ၏ နူးညံ့ သိမ္ေမြ့မႈတို့ကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပထားေပသည္'ဟု ဆိုထားပါသည္။ daffodils ပန္းေတြကို ကဗ်ာဆရာ Herrick ခံစားမိပံုကေတာ့ 'မေျပာ မဆို ေျြကလြင့္ေလေသာ ပန္းကေလးေတြ၏ ဘဝကို ခံစားရင္းနွင့္ ကိုယ့္လူ့ဘဝျဖစ္အင္ကိုလည္း သူတို့ကေလးေတြနွင့္ ထပ္တူေဝမွ်မိပါသည္' တဲ့။ 'ကိုယ္တို့တစ္ေတြလည္း မင္းတို့ေလးေတြလိုပါပဲ။ တစ္ေန့ေတာ့ ဘဝကို အဆံုးသတ္ရေပဦးေတာ့မည္။ ေျခာက္ေသြ့နြမ္းေျခာက္ကာ ေျြက လြင့္ရေပမည္'ဟူေသာ အေငြ့အသက္မ်ားသည္ ကဗ်ာတစ္ခုလံုးတြင္ ဖံုးလႊမ္းလ်က္ ရိွေနေလသည္။ ဝမ္းနည္းမႈေတြ အေတြးကြန္ယက္ေတြ ေလးနက္ေသာ အျမင္ေတြကို ေတြ့ရေပေတာ့သည္။

          daffodils  ပန္းမ်ားကို ကဗ်ာဆရာနွစ္ဦး၏ အျမင္နွင့္ ခံစားခ်က္မ်ား မတူညီေျကာင္းကို ေတြ့ျကရပါသည္။ Wordsworth  သည္ daffodils ပန္းမ်ားကို ျမင္ေတြ့လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ သူ့ဘဝမွတ္ညဏ္ထဲမွာျဖင့္ အျမဲတမ္းရွင္သန္ေနေတာ့ေပမည္။ ထိုအခိ်န္တုန္းက ရရိွလိုက္ေသာ ခံစားမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျကည္နူးမႈဟူသမွ် အလံုးစံုသည္ သူ့ရင္ထဲမွာ မေျပာင္းလဲဘဲ ဤအေျကာင္းေတြးလိုက္တိုင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခံစား ေနမိေပေတာ့ေပမည္ဟု ဆိုပါသည္။ Herrick က မျကာမီ ေျြကလြင့္ေတာ့မည့္ daffodils ပန္းကေလးေတြကို ျမင္ေတြ့ေနရတာကိုပင္ ဝမ္း နည္းစြာ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ ကိုယ္တို့သည္လည္း ေျြကလြင့္ရဦးေတာ့မွာမို့ အေျပးအလႊား မထြက္ခြာခင္ေလးမွာပင္ ကိုယ္တို့တစ္ေတြ အတူ တကြ ေတးသီခ်င္းဆိုျပီး ဆုေတာင္းလိုက္ျကရေအာင္လားဟု ဆိုပါသည္။

          ကဗ်ာဆရာဟူသည္ သာမန္လူမျမင္ေသာ အရာတို့ကို ျမင္ေတြ့နိုင္ေသာ သူျဖစ္ေပသည္။ သာမန္လူသည္ ပန္းကို ပန္းအျဖစ္ထက္ ပိုမျမင္တတ္ေပ။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ျမင္ေတြ့လိုက္သည့္ အခိုက္အတန့္ေလးမွာပင္ ထိုအရာေပၚ နားလည္သေဘာေပါက္လိုက္ေသာ စြမ္းရည္ ရိွေနေလသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျကည္နူးဖြယ္ေကာင္းသြားေအာင္၊ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေအာင္ ကဗ်ာဆရာမို့ပင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္ေပသည္။

          ကာရံစပ္ ကြ်မ္းက်င္သူက ယခုလို ဆိုပါသည္။

          ''ကြ်နု္ပ္သည္ ဤအေျကာင္းအရာတို့ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးပါသည္။ သူက ထိုင္ျပီး ကာရံအစပ္အဟပ္ တည့္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ေသြးေအးေအးျဖင့္ ကဗ်ာကို ေရးေလသည္။ သူေရးေသာ အရာမ်ားသည္ ကဗ်ာမဟုတ္ဘဲ ခံစားမႈမရိွေသာ ကာရံဖဲြ့မ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ပင္ အဲဒီလို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မဖန္တီးေပ။ ကဗ်ာဆရာက သူ့ဦးေနွာက္ စိတ္ကူးထဲ ရင္ခုန္စရာအေတြးေတြ ဝင္လာတာကို ေစာင့္ပါသည္။ ပံုစံတခို့်ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာေသာ ခံစားခ်က္ေတြသည္ ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္ျခင္း မမည္ပါ။ သို့ေသာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သည္ သူ့စိတ္အေတြးတို့ျဖင့္ သူ့ဘာသာ ေရးျခယ္လိုက္ေလသည္။ ကဗ်ာသည္ ကဗ်ာဆရာ့ဆီသို့ သူ့အလိုအေလ်ာက္ ဝင္ေရာက္လာျပီး ကဗ်ာဆရာသည္ ယင္းကို လက္ခံကာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

          ထို့ေျကာင့္ ကဗ်ာဆရာဖြင့္ဆိုလိုက္ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျကည့္၍ အဓိပၸာယ္ကို လက္ခံရံုသာ တတ္နိုင္၍ သူခံစားလိုက္သလို ထပ္တူထပ္မွ် ရရိွလိုက္ဖို့မွာ ခက္ခဲေပသည္။ သို့ေသာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္၍ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းမိျခင္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း၊ သံေဝဂရျခင္း၊ မ်က္ရည္က်ဆင္းရျခင္း စေသာ ခံစားမႈမို်းကို ရရိွလိုက္ျခင္းမွာလည္း ခံစားခ်က္ျဖင့္ တည္ေဆာက္လိုက္ေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဗ်ာကို ရင္နွင့္အမွ် ခံစား၍ ဘာသာျပန္ဆိုဖို့ ျကိုးပမ္းျခင္းမွာ ကိုယ္ခံစားမိသလို ျပန္လည္ ေရးျခယ္လိုက္ျခင္း သေဘာသာျဖစ္၍ ကဗ်ာဆရာ၏ ခံစားခ်က္ကို အျပည့္အဝ ရယူလိုက္ျခင္း မဟုတ္ပါေပ။

          Bishop Henry King(၁၆၁၄- ၁၆၆၇) သည္ သူ့ဇနီး ကြယ္လြန္သည့္အခါ ဒႊ့န နထနဆကပဒ ဟူေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေရးသားခဲ့ေလ သည္။ ဘယ္သူမွ သူ့ရင္ထဲက ေျကကဲြဝမ္းနည္းမႈကို မစာနာနိုင္ပါ။ သို့ေသာ္ သူေရးသည့္ကဗ်ာဖတ္ျပီး သူ့ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္စြာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ရျခင္းမွာ ခံစားခ်က္တို့ျဖင့္ ေရးဖဲြ့လိုက္ေသာေျကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

          ‘Sleep on, my love,

          In thy cold bed,

          Never to be disquieted!

          My last good night!

          Thou wilt not wake

          Till I thy fate shall overtake:’

          အခ်စ္ေရ- အိပ္ရွာေပေတာ့

          ေျမသဥၨာမွာေပါ့။

          မနိုးထျခင္းျဖင့္ အိပ္ေပေရာ့

          ကိုယ္ေနာက္ဆံုး နႈတ္ဆက္ျပီး

          တစ္ေန့တိုင္ေတာ့

          မင္းျကမၼာမို်း

          ကိုယ္တိုးသည္အထိေပါ့။

          (ေမာင္ေသာ္က)

          ဤကဗ်ာကို ကြ်န္မအဘြား၏ မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာေမာင္ေသာ္က ဤသို့ ျပန္ဆိုထားသည္ကို ေတြ့ရပါသည္။ သူ့ထက္ ေကာင္းေအာင္ျဖင့္ ကြ်န္မမျပန္ဆိုတတ္ပါ။ ထို့ေျကာင့္ သူျပန္ထားသည့္အတိုင္း တင္ျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းကဗ်ာဆရာသည္ ကြယ္လြန္သူ သူ့ဇနီးကို ေျပာလိုက္ေသာ နႈတ္ဆက္စကားကို ခံစားျပီးေရးဖဲြ့လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာကို ဘာသာျပန္သူကေတာ့ ထိုခံစား ခ်က္မို်း ထပ္တူထပ္မွ် ရိွျခင္း၊ မရိွျခင္းဆိုသည္ထက္ မူရင္းရသ မပ်က္ေအာင္ လွပစြာ ျပန္ဆိုေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ကဗ်ာဆရာ နွစ္ဦး ၏ ခံစားမႈျခင္း မတူေသာ္လည္း ဘာသာျပန္သူ၏ ပညာစြမ္းေျကာင့္ နွစ္မို်းစလံုးပင္ အရသာ မပ်က္ေပ။ ေနာက္ပိုင္းရိွေသာ စာေျကာင္းမ်ား မွ တခို့်ကို သူဘာသာ ျပန္ထားပံုနွင့္ ဆက္လက္ခံစားျကည့္ေစလိုပါသည္။

          ‘Stay for me there;

          I will not fail

          To meet thee in that hollow vale.’

          ''ကိုယ့္ကို ေစာင့္ျကိုလင့္လို့သာေန

          မပ်က္မေသြ

          မင္းကို ေျမက်င္းမွာေတြ့ဖို့

          ကိုယ္လာခဲ့မေလ''

          ‘And think not much of my delay;

          I am already on the way,

          And follow thee with all the speed

          Desire can make, or sorrows breed.’

          စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ့၊

          မင္းေလွ်ာက္တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္

          ခရီးေပါက္ခဲ့ျပီကဲြ့၊

          မင္းေနာက္ အေသာ့ခရီးျကမ္း

          နွင္လို့ပ

          ေရာင္ခ်င္ေဇာနဲ့

          လြမ္းနာတို့က တြန္းပို့သမွ်''

          ကြ်န္မသည္ ျမန္မာပီပီ လူမို်းဘက္ လိုက္သည္ဟု အေျပာခံရလွ်င္ ခံရပါေစ။ ဘာသာျပန္သူ၏ လက္စြမ္းေျကာင့္ပင္လား မသိပါ။ ျမန္မာလို ခံစားလိုက္ရတာကို ပိုသေဘာက်ေနမိပါသည္။ အဲဒီလိုျပန္တတ္ခ်င္လိုက္တာဟုပင္ ျဖစ္ရပါသည္။ ကြ်န္မ၏ အဘိုးအဘြားေတြသာ သက္ရိွထင္ရွား ရိွေနေပေသးလွ်င္ အနည္းဆံုး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၏ အဓိပၸာယ္ကို ေမးျမန္းေဆြးေနြးဖို့ တအားရေပဦးမည္ဟု လြမ္းဆြတ္လိုက္မိပါ သည္။ ဒါဆိုလွ်င္ ဒီ့ထက္မကေသာ ကဗ်ာေဆာင္းပါးေတြ ပိုေရးျဖစ္ေနလိမ့္ဦးမည္ ထင္ပါသည္။