ေမေဒးေန႕ဖြားစာေရးဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္၏အမွတ္တရေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ မဂၢဇင္း ဇြန္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ မွ
ေလာကဓံကိုသည္းခံျခင္း
ခင္မ်ဴိးခ်စ္
အရင္လေမလေသာင္းေျပာင္းမွာဖုိးေသာ္တာေဆြကေမလမွာေမြးတဲ့အဓိကရပုဂၢဳိလ္ေတြေရတြက္ျပရာမွာသူရယ္၊
ဒဂုန္တာရာရယ္၊ထင္လင္းရယ္၊၁၉၁၉ ေမလမွာေမြးတဲ့သူေတြခ်ည္းေရတြက္ျပတာကိုး။
အဲဒါေလးျဖည့္စြက္ဖုိ႕လုိေသးတယေလ။ေမလမွာေမြးတဲ့အဓိကရပုဂၢဳိလ္ေတြသမိုင္းတေလွ်ာက္မွာရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ
ေတာ့ျဖည့္ေပးလုိက္ရဦးမယ္။
ကမာၻ႕သမုိင္းတေခတ္မွာ (အင္း……စကားေျပာရရင္ကမာၻနဲ႕ခ်ီခ်ီျပီးေျပာရမွေလးနက္တယ္မဟုတ္လား)အဲ အဲ..
ဘာတဲ့။ကမာၻ႕သမုိင္းတစ္ေခတ္မွာထင္ရွားခဲ့တဲ့နပုိလီယန္ဆိုတာၾကားဖူးၾကမွာပါ။သုူကေမလမွာေမြးတာမဟုတ္
ဘူး။သူ႕ကုိ၀ါတာလူးစစ္ပဲြမွာအျပတ္အသတ္ႏုိင္လုိက္တဲ့အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္ၾကီး၀ယ္လင္တန္ဆုိတာေမလ ၁ ရက္
ေန႕မွာေမြးတဲ့လူေပါ့။
ေမလ ၁ ရက္ေန႕ဆုိတာလည္းခုအခါမွာအလုပ္သမားေန႕အျဖစ္ကမာၻအရပ္ရပ္မွာအသိအမွတ္ျပဳျပီးအထိမ္းအ
မွတ္ျပဳျပီးအထိမ္းအမွတ္တခမ္းတနားလုပ္ၾကရတဲ့ေန႕မဟုတ္လား။
ျပီးေတာ့ေမလ ၁ ရက္ေန႕ထူးျခားတာတစ္ခုရွိေသးတယ္ေလ။အဲဒီအခ်က္ကတကယ့္ကိုမွတ္ေလာက္သားေလာက္
အခ်က္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ဘာျပဳလုိ႕လဲဆုိေတာ့အဲဒိေန႕ဟာေဟာဒီစာေရးသူရဲ႕ေမြးေန႕ပါပဲ။
ေမလေမြးတဲ့သူခ်င္းတူတူ၊ ၁ ရက္ေန႕ဆုိေတာ့ထိပ္ဆုံးကေနတာေပါ့။တစ္တန္းတည္း အဆင့္မီတာ။နပိုလီယံကို
ႏုိင္တဲ့စစ္ဗုိလ္ခ်ဴပ္ၾကီး၀ယ္လင္တန္ရွိပါတယ္။
ဒီလုိအဓိကရေန႕ၾကီးရက္ၾကီးမွာေမြးလာခဲ့ပါလ်က္တကယ္ဆုိရင္ကိုယ့္ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြကေမြးေန႕ဂုဏ္ျပဳ
တဲ့ေဆာင္းပါးေလး ဘာေလး ေရး။ေရဒီယုိကသီခ်င္းေတာင္းေပးလုိ႕ အဲသလုိဆုိဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။
ငါ့ႏွယ္ေနာ္…အခုမွအၾကံရတယ္။တကယ္ဆုိရင္ေမလ ၁ ရက္ေန႕ဟာကုိယ့္ေမြးေန႕ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေၾကညာ
ေမာင္းခတ္ထား၊ေရးေဖာေရးဖက္ေတြလည္းေမြးေန႕ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးေရးဖို႕၊ေရးခ်င္လာေအာင္ေကၽြးေမြးျပီး
ဆြယ္ထား၊အဲဒီေဆာင္းပါးထည့္ေပးမယ့္မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာေတြကိုလည္းမ်က္ရိပ္မ်က္ကဲျပထား၊အဲသလုိလုပ္
မထားမိတာနာတာပဲ။
အခုလုိအဲသလုိဂုဏ္ျပဳေပးမယ့္သူမရွိေတာ့ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္အဆုိသြင္း၊ကိုယ္ပဲေထာက္ခံဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္
ရတာေပါ့ေလ။ငါ့ႏွယ္ရွက္လုိက္ပါဘိ၊ေသာ္တာေဆြရယ္၊အဲေလ….ရွက္ပါဘူး၊ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ဂုဏ္ျပဳတာဘာရွက္
စရာရွိလဲ၊ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ္မွဂုဏ္မျပဳရင္ဘယ္သူကလာဂုဏ္ျပဳမွာလဲ။
ေၾသာ္..ေရးရင္းေရးရင္းဘယ္ေတြေပါက္တတ္ကရေရာက္ကုန္ပါလိမ့္ေနာ္။ရယ္စရာေတြျဖစ္ကုန္ေလျပီလားမသိပါ
ဘူး။ဒီလုိပဲေလရယ္သြမ္းေသြးရတာေပါ့။သူတပါးကိုရယ္သြမ္းေသြးရင္ အက်ီစားသန္ ရစ္ျဖစ္၊မခံခ်င္ျဖစ္လို႕ရန္မ်ား
ခ်င္မ်ားေနဦးမယ္။ကိုယ့္ကုိယ္ကုိျပန္ရယ္သြမ္းေသြးေသြးတာကေဘးကင္းတာေပါ့။အဂၤလိပ္ကဗ်ာထဲကစာေၾကာင္း
ေလးတစ္ခုသတိရမိတယ္။
"And if I laugh any mortal thing,
It is that I may not weep ." တဲ့။
အဲဒီစာေၾကာင္းကိုတုိက္ရုိက္ျမန္မာျပန္မေရးခ်င္ပါဘူး။အရသာပ်က္လြန္းလို႔ပါ။ဆုိလုိရင္းအဓိပၸါယ္က"ရယ္တယ္ဆုိ
တာငိုမိမွာစုိးလုိ႕ပါ။"တဲ့။
အဲဒါသိပ္မွန္တာေပါ့။ရယ္စရာေတြေရးတုိင္း၊ရယ္စရာေတြေျပာေနတုိင္းလည္းေပွ်ာ္လုိ႕မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႕။"မခ်ိလုိ႕
ေပၚတဲ့သြားေတာင္ရယ္သလားေမးၾကရွာၾကတယ္။"ဆုိတဲ့ဦးပုညရဲ႕စကားလိုငုိခ်င္ေလေလ၊ရယ္စရာေတြရွာေဖြျပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကုိကလိထုိးရယ္ေနရတာလည္းျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။
အဲဒီလုိ"မခ်ိသြားျဖဲ"အသက္ၾကီးလာေတာ့ျဖဲစရာသြားေတာင္သိပ္ရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ေျပာရ ေရးရတယ္ဆုိတာ
ငိုခ်င္ျပီးငုိမိမွာစုိးလုိ႕ပါပဲ။
ဒီလမ်ားစာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ကုိကုန္ေနတာပဲ။ကေလးေတြေျပာသလုိ"စိတ္ပိန္"လုိက္တာလြန္ပါေလေရာ။ငုိခ်င္စရာေတြ
ဒုန႕ဲေဒးမ်ားေနတဲ့အထဲမွာေရးေဖာ္ေရးဖက္ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဆုံးသြားရွာတယ္။စိတ္အေတာ္ထိခုိက္ပါတယ္။သူ႕
ခမ်ာကိုယ့္ထက္သုံးနွစ္ေလာက္ငယ္ရွာတယ္။က်မ္းမာေရးလည္းေကာင္းရွာသားပဲ။သူ႕ကုိယ္သူလည္းအေတာ္ဂရု
စုိက္တယ္။ဒါေပမယ့္ေသေန႕ေစ့ေတာ့သြားရတာပဲေပါ့။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကုိကိုယ့္ထက္လည္းငယ္သူျဖစ္တယ္။က်မ္းမာေရးလည္းဂရုစုိက္သူမုိ႕ကုိယ့္ေရွ႕ကသြားလိမ့္
မယ္လုိ႕လည္းမထင္ခဲ့ဘူး။ေသာ္တာေဆြေျပာသလုိကုိယ္ကေတာ့ျဖင့္ပိန္ခ်ည္ခ်ည္ေညာင္နာနာနဲ႕ပဲဒရြတ္ဆဲြျပီးအ
အသက္ရွင္ေနေတာ့တာပဲ။
အဲေလ…..ေသတယ္ဆုိတာမဆန္းပါဘူး။ေၾကာက္စရာလည္းမဟုတ္ပါဘူူး။ဒါေပမယ့္မေသခ်င္တာတစ္ခုပါပဲ။ဘယ္
လုိအလုပ္ေတြလုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ဘယ္စာေတြေရးခ်င္ေသးတယ္။ဒါေတြေရးျပီး လုပ္ျပီးမွေသခ်င္တာေပါ့။အဲသလုိ
ေတြးတတ္တယ္။အဲဒီအေတြးအေခၚကလည္းတကယ္ေတာ့သိပ္ျပီးမခိုင္မာပါဘူးလုိ႕ထင္တယ္။
ဘာျပဳလုိ႕လဲဆုိေတာ့လူဆုိတာလုပ္ခ်င္တာေတြဘယ္ေတာ့မွလုပ္ျပီးမွာမဟုတ္ပါဘူး။စာေရးတဲ့သူကလညး္ေရးခ်င္
တာေတြဘယ္ေတာ့မွကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ေရွးေရွးဘ၀အဆက္ဆက္ကလည္းလုပ္လာခဲ့တာမျပီးခဲ့ဘူး။ခုဘ၀လညး္
ျပီးဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ေနာက္ဘ၀ဆက္လုပ္လည္းမျပီးပါဘူး။ဒီလုိမျပီးမယ့္အတူတူေတာ့ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေတြျပီး
ေအာင္လုပ္ျပီးမွေသခ်င္ေသ၊မျပီးခင္မေသခ်င္ေသးဘူးဆုိတာမ်ဴိးေတာ့ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ကုိယ္လုပ္ခ်င္စရာ
ရွိတာျပီးသေလာက္လုပ္ေပါ့။မျပီးဘဲေသေတာ့ေကာဘာပူစရာရွိလဲ။ဒီအတုိင္းထားခဲ့ရုံေပါ့။ဘယ္သူဆက္လုပ္ပါေစ
လုိ႕ေတာင္ဆႏၵမျပဳပါဘူး။ဘယ္သဆက္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ မလုပ္သည္ျဖစ္ေစ အေရးမၾကီးပါဘူး။အဲသလုိစိတ္ထား
ေတာ့မွပဲစိတ္တည္ျငိမ္မူရေတာ့တာပဲ။သုိ႕မဟုတ္ရင္ေၾကာင့္က်မူေတြတယ္မ်ားတယ္ကုိး။အဲသလုိပဲကုိယ့္စိတ္ကို
ကုိယ္ျပန္ဆုံးမျပီးေအးခ်မ္းမူရွာရေတာ့တာပဲ။ဒါမွလည္းေလာကဓံကုိသည္းခံႏုိင္တယ္။အဲေလ…ပုထုဇဥ္သားဆုိ
ေတာ့လညး္"ခႏၱီ - သည္းခံျခင္းတရား"ကုိး။"ခႏၱီစ - မႏုိင္၍သည္းခံျခင္းသည္လညး္ေကာငး္"ဆုိျပီးႏွလုံးသြင္းရ
ေတာ့တာေပါ့။မႏုိင္လို႕သည္းခံတရားလက္ကိုင္ထားပါမွေပါ့။မႏုိင္မွမႏုိင္တာ၊သည္းမခံလုိ႕ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။
ခင္မ်ဴိးခ်စ္
No comments:
Post a Comment