အေတြးအျမင္ အမွတ္ ၁၂၉ ။၁၉၉၇ေအာက္တုိဘာ+ႏုိ၀င္ဘာေဖာ္ျပခဲ့ေသာ
ဂ်ဴနီယာ၀င္း၏ပညာေရးဆုိင္ရာေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္မိမိႏွင့္ထုိက္တန္သည့္ေအာင္ျမင္မူႏွင့္ညီမွ်ေသာၾကိဳးစားမူလုံ႕လ၀ီရိယရွိသင့္ပါသည္။မိမိေမွ်ာ္မွန္းသည့္အတုိ္ငးထုိက္တန္ေအာင္မည္သုိ႕ေသာၾကိဳးစားမူမ်ဴိးကိုာၾကိဳးပမ္းအားထုတ္သင့္ပါသလဲဟူသည့္အေျဖကိုေလ့လာမိရင္း“ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားျခင္း”ဟူေသာေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရပါသည္။
ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ရပ္တည္ဖုိ႕စိတ္ပုိင္းျဖတ္မိေသာအခ်ိန္မွာ၁၉၉၃ခုႏွစ္သခ်ၤာအဓိကႏွင့္ေနာက္ဆုံးနွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ျဖစ္ပါသည္။ထုိစိတ္ဓါတ္မ်ဴိးမွာကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းတြင္မဟုတ္ပဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏စိတ္ကူးထဲမွာရွိေနျပီးတကၠသိုလ္ဆရာဆရာမမ်ားအျဖစ္ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားမည္ဟုသႏၷိဠာန္ကိုယ္စီခ်ထားၾကပါသည္။
ထုိေနာက္ဆုံးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေအာင္ျပီးမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးနွစ္တက္ေရာက္ဖုိ႕တစ္ႏွစ္ေစာင့္ရပါသည္။ထုိတစ္ႏွစ္ေစာင့္ရင္းကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္မွM.I.S.Cေရးေျဖစာေမးပဲြကုိတခ်ဴိ႕ေသာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက၀င္ေရာက္ေျဖဆုိခဲ့ၾကပါသည္။ထုိေရးေျဖေအာင္ျပီးအင္တာဗ်ဴးေျဖရမည့္ေန႕မွာကၽြန္မတုိ႕မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းတက္ရန္ေဖာင္ပိတ္သည့္ေန႕ႏွင့္လာတုိက္ဆုိင္ေနျပန္ရာသခ်ၤာဘာသာရပ္ကုိပုိမုိစိတ္၀င္စားျပီးသံေယာဇဥ္ရွိေသာ၊တကၠသိုလ္ဆရာဆရာမဘ၀ကိုပုိ၍ျမတ္ႏုိးေသာကၽြန္မအပါအ၀င္ေရးေျဖေအာင္ျမင္သူအခ်ဴိ႕မွာထုိအင္တာဗ်ဴးကုိသြားေရာက္မေျဖဆုိၾကေတာ့ပါ။
၁၉၉၅မတ္လတြင္မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ကိုေျဖဆုိခဲ့ၾကပါသည္။ေအာင္ျမင္သူ၁၈ေယာက္သာရွိခဲ့ျပီးတစ္ေယာက္မွလည္းဂုဏ္ထူးမထြက္ၾကပါ။ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာကၽြန္မႏွင့္သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္ဂုဏ္ထူးမရရွိျခင္းအတြက္-
“အခုေျဖရတဲ့ေလးဘာသာ(၈ခုတဲြ)စလုံးဟာcourseအသစ္လည္းျဖစ္တယ္။စနစ္သစ္လည္းျဖစ္တဲ့အတြက္သင္တဲ့ဆ၇ာေတြကည္းReferenceစာအုပ္ေတြဖတ္ျပီးငါတုိ႕တစ္ေတြကိုအပင္ပန္းခံျပီးသင္ေပးၾကရတယ္။တစ္ႏွစ္လုံးသင္ရတာမုိ႕လုိ႕စာေတြကလည္းတစ္ဘာသာခ်င္းဆီကုိစာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕လက္ခ်ာလုိက္ၾကရတယ္။စာေမးပဲြနီးေတာ့စာေတြကမ်ားလြန္းလုိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီးတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္သင္ေပးျပီးက်က္မွတ္ခဲ့ၾကရတယ္။စာေမးပဲြမေျဖခင္ကတည္းကငါတုိ႕တေတြဟာေအာင္ရုံေတာင္မနည္းေျဖၾကရမွာပါလားလုိ႕နားလည္္ေနခဲ့ၾကတယ္။ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့လညး္ထင္တဲ့အတုိင္းျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္။ငါတုိ႕ေတြအားလုံးဂုဏ္ထူးမရာကငါတုိ႕ဟာဆရာေတြေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ဂုဏ္ထူးအဆင့္အတန္းကုိမျပည့္ေသးလုိ႕၊ငါတုိ႕ၾကိဳးစားဖို႕လိုေသးလုိ႕၊ဂူဏ္ထူးနဲ႕မထုိက္တန္ေသးလုိ႕ပဲလုိ႕ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ေျဖသိမ့္နိင္ၾကတယ္။”ဟုတညီတညြတ္တည္းေထာက္ခံေျပာဆုိခဲ့ၾကပါသည္။
ထုိမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးနွစ္ေျဖဆုိျပီးႏွစ္ပတ္အၾကာတြင္က်ဴတာနည္းျပစာေမးပဲြကိုေျဖၾကရပါသည္။၁၉၉၃ခုႏွစ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းကစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာတကၠသိုလ္ဆရာဆ၇ာမမ်ားဘ၀သို႕ေရာက္ရန္ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းစလွမ္းရျပီဟုယူဆခဲ့ၾကပါသည္။သုိ႕ေသာ္မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပဲြကုိၾကိဳးစားပမ္းစားေျဖဆုိရျပီးေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၾကေသာကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအခ်ဴိ႕မွာထုိအလုပ္စာေမးပြဲကုိေကာင္းစြာမေျဖႏုိင္ခဲ့ဘဲအလုပ္စာေမးပဲြက်ခဲ့ၾကပါသည္။
“မဟာသိပၸံက်မ္းျပဳစုရမည့္အခ်ိန္မွာမဟာသိပၸံက်မ္းတစ္ခုတည္းကိုပဲစိတ္သြင္းျပီးလုပ္ရဖုိ႕အခြင့္အလမ္းရတယ္လုိ႕သေဘာထားရမယ္။က်မ္းတစ္ဖက္အလုပ္တစ္ဖက္လုပ္ရမယ္ဆုိရင္ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မဟာသိပၸံက်မ္းျပီးသြားတဲ့အခါက်ရင္ငါတုိ႕တေတြဟာက်ဴတာဆရာဆရာမဘ၀န႕ဲထုိက္တန္ျပီေပါ့။အဲဒီလုိထုိက္တန္ဖုိ႕အတြက္မဟာသိပၸံဘဲြ႕ကုိရဖို႕ငါတုိ႕တေတြဆက္ၾကိဳးစားရမယ္။”ဟုေတြးေတာခဲ့ၾကျပီးႏွစ္ႏွစ္အတြင္းျပီးစီးေအာင္ေရးရမည့္မဟာသိပၸံက်မ္းအတြက္စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏွစ္ျမဳပ္ခဲ့ၾကပါသည္။က်မ္းျပဳစုေနစဥ္၁၉၉၅ခုနစ္ဇြန္လတြင္ကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မသူငယ္ခ်ငး္မ်ားသည္လုပ္သားေကာလိပ္တြင္အခ်ိန္ပုိင္းနည္းျပ၀င္လုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။အခ်ိန္ျပည့္နည္းျပေတြေလာက္တာ၀န္မၾကီးပဲမိမိတာ၀န္ယူရေသာအတန္းတစ္တန္း၏က်ဴတုိရီးရယ္အေပၚတြင္တာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ရေသာေၾကာင့္သက္သက္သာသာႏွင့္မိမိ၏က်မ္းကိုစိတ္ခ်မ္းသာစြာဖတ္ရူေရးသားႏုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။လုပ္သားေကာလိပ္တြင္စာသင္နွစ္သုံးၾကိမ္ဆက္တိုက္လုပ္လာၾကေသာအခ်ိန္ပုိ္င္းနညး္ျပမ်ားမွာ၁၉၉၆ခုႏွစ္ႏုိ၀င္ဘာလတြင္နညး္ျပခန္႕ထားရန္ေလွ်ာက္လႊာ(သုိ႕မဟုတ္)FullTimeေဖာင္မ်ားတင္ခြင့္ရၾကသျဖင့္နည္းျပျဖစ္လာဖုိ႕လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုပြင့္ေလျပီဟုယူဆလုိ႕ရပါသည္။
၁၉၉၆ခုႏွစ္ေအာက္တုိဘာလခန္႕တြင္သခ်ၤာဌာနမွအခ်ိန္ပုိင္းနည္းျပေလွ်ာက္ဖုိ႕ေလွ်ာက္လႊာမ်ားေခၚပါသည္။ရန္ကုန္တကၠသုိလ္လွဴိင္နယ္ေျမ၊ၾကည့္ျမင္တုိင္နယ္ေျမ၊ဗုိလ္တေထာင္နယ္ေျမ၊ဒဂုံတကၠသိုလ္စသည္ျဖင့္မိမိၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကုိေလွ်ာက္ခြင့္ရွိသည္ဟုဆုိပါသည္။ကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာက်မ္းျပဳစုေနစဥ္တြင္တစ္ပတ္တစ္ခါေက်ာင္းသုိ႕ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္သိသိခ်င္းပင္ေလွ်ာက္လႊာမ်ားတင္ခဲ့ၾကပါသည္။ကၽြန္မသည္ကၽြန္မ၏အိမ္ႏွင့္သြားရတာလြယ္ကူေသာလွဴိင္နယ္ေျမကိုဦးစားေပးေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့မရမည္ကုိစုိးရိမ္၍“လုိအပ္သည့္မည္သည့္နယ္ေျမကုိမဆုိ”ဟူ၍ေလွ်ာက္လႊာမ်ားတင္ခဲ့ၾကပါသည္။က်မ္းျပီးရန္လပုိင္းမွ်သာလုိေတာ့သည့္အတြက္မိမိ၏ပညာအရည္အခ်င္းနွင့္ထုိက္တန္သည့္အလုပ္တစ္ခုအေပၚတြင္လည္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားထားခဲ့ၾကပါသည္။
ေရြးခ်ယ္ခံထားရသူမ်ားကုိေၾကညာေသာအခါလွဴိင္နယ္ေျမအတြက္ရရွိသူမ်ားထဲတြင္ကၽြန္မအမည္ပါလာပါသည္။ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအခ်ဴိ႕မွာဒဂုံတကၠသုိလ္တြင္ရၾကပါသည္။အခ်ဴိ႕မွာမည္သည့္ေနရာမွ်မရရွိၾကပါ။ကၽြန္မႏွင့္ပညာအရည္အခ်င္းတူသူငယ္ခ်င္းမ်ားမရရွိၾကျခင္းအတြက္ရရွိခဲ့သူမ်ားအံ့ၾသစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကပါသည္။ခန္႕ထားျခင္းခံရသူမ်ားမွာM.Scေအာင္ျပီးသားမ်ား၊thesisက်မး္ျပဳစုေနဆဲသူမ်ား၊ေနာက္ဆုံးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းပူပူေႏြးေႏြးေအာင္ျပီးသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မတို႕ေနာက္ဆုံးနွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေအာင္ခဲ့စဥ္တုန္းကစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာအိပ္မက္ေတြကုိလက္ေတြ႕ခံစားခြင့္ရၾကတဲ့သူတုိ႕ေလးေတြကံေကာင္းၾကပါသည္။ထုိခန္႕ထားျခင္းခံရသူအားလုံးမွာအလုပ္စ၀င္ျပီးမၾကာခင္မွာပင္FullTimeေဖာင္မ်ားတင္ခြင့္ရၾကပါသည္။
၁၉၉၇ခုႏွစ္မတ္လကုန္ပုိင္းေလာက္တြင္အခ်ိန္ပိုင္းနည္းျပမ်ားကုိအခ်ိန္ျပည့္ခန္႕ထားရန္အတြက္အင္တာဗ်ဴးေခၚပါသည္။FullTimeေဖာင္တင္ခြင့္ရသူမ်ားအားလုံးယခုအင္တာဗ်ဴးတြင္၀င္ေရာက္ေျဖဆုိခြင့္ရၾကပါသည္။
က်ဴတာစာေမးပဲြတုန္းကလညး္မေအာင္၊လုပ္သားေကာလိပ္တြင္ကၽြန္မတုိ႕ေတြအခ်ိန္ပုိင္းနည္းျပ၀င္လုပ္တုနး္ကလည္း၀င္မလုပ္၊၁၉၉၆ေအာက္တုိဘာလကအခိ်န္ပုိင္းနည္းျပေတြေခၚစဥ္တုန္းကလည္းမသိရွိခဲ့၍ေလွ်ာက္လႊာမတင္ခဲ့သူမ်ား၊ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ျပီးမရရွိခဲ့ေသာသူငယ္ခ်ငး္မ်ားကိုမည္သုိ႕ေသာႏွစ္သိမ့္စကားမ်ဴိးျဖင့္ေျဖသိမ့္ရမည္ကုိကၽြန္မမသိပါ။
“ငါတို႕ဒဂုံတကၠသုိလ္မွာM.Scျပီးျပီးသားေတြအခ်ိန္ပုိင္းနည္းျပဘ၀နဲ႕အနည္းဆုံးေလးနွစ္ေလာက္ရွိေနတဲ့ဆရာဆရာမေတြရွိတယ္။သူတုိ႕တေတြဟာငါတုိ႕ထက္အခ်ိန္ပို္င္းနည္းျပဘ၀ကိုအနစ္နာခံျပီးလုပ္ေနၾကတာပဲ။သူတုိ႕ကတေတြဟာငါတုိ႕ထက္ပိုျပီးနည္းျပဘ၀နဲ႕ထုိက္တန္ပါတယ္။ငါတုိ႕ေတြနည္းျပဘ၀နဲ႕ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိုးစားတယ္ဆုိတာသူတုိ႕နဲ႕ႏွိဴင္းယွဥ္လုိ္က္ရင္ဘာမွမေျပာပေလာက္ပါဘူး။သူတုိ႕ေတြဒီအလုပ္ကုိပိုရသင့္ပါတယ္။”
ဒဂုံတကၠသုိလ္မွာ၁၉၉၆ေအာက္တုိဘာလမွအခ်ိန္ပုိင္းစလုပ္ခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္းေတြကကၽြန္မကုိအထက္ပါအတုိ္င္းေျပာၾကပါသည္။အမွန္တကယ္ေတာ့ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိုးစားျခင္းဆုိသည္မွာမိမိ၏ပညာအရည္အခ်င္းနွင့္ညီမွ်ေသာပန္းတုိင္တစ္ခုကိုယုံၾကည္ရဲ၀ံ့စြာဆုပ္ကိုင္ဖုိ႕တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပဲမိမိထက္ပို၍အနစ္နာခံထားၾကသူမ်ားကိုေက်နပ္စြာေနာက္ဆုတ္ေပး၀ံ့ေသာစိတ္ဓါတ္လည္းရွိသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။
Chemistryေမဂ်ာကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၏ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ့ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစးသည့္အခ်က္အေပၚတြင္ကၽြန္မႏွင့္ယခုလုိအေမးအေျဖလုပ္ခဲ့ပါသည္။
“နည္းျပဆရာဆရာမဘ၀အေပၚအစ္မတုိ႕ခံယူခ်က္သေဘာထားကညီမတုိ႕နဲ႕ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။ညီမအေနနဲ႕ျဖည့္စြက္ခ်င္တာကM.Scဆုိတဲ့ဘဲြ႕တစ္ခုရေအာင္“ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိုးစားျခင္း”ဆုိတာပါပဲ။အဲဒီ“ၾကိဳးစားျခင္း”ဆိုတာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕လု႕ံလ၀ီရိယလုိ႕အစ္မအေနနဲ႕ဆုိလုိပါသလားဆုိတာသိခ်င္ပါတယ္။”
“ဟုတ္ပါတယ္။မိမိစိတ္၀င္တစားရယူထားတဲ့ဘာသာရပ္အေပၚမွာေလးစားတန္ဖိုးထားမူရွိရင္မိမိတန္ဖုိးထားတာနဲ႕ညီမွ်တဲ့ၾကိဳးစားမူလု႕ံလ၀ီရီယဆိုတာအလုိလုိရွိလာမွာပဲ။“ပညာဆုိတာေငြနဲ႕ေပး၀ယ္လုိ႕မရဘူး”လုိ႕ေရွးလူၾကီးေတြစကားရွိတယ္မဟုတ္လား။”
Physicsေမဂ်ာမွသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ေနာက္ဆုံးနွစ္တက္ေနစဥ္ကၽြန္မကုိယခုလုိေျပာပါသည္။
“ဒုတိယႏွစ္တုန္းကHonoursတက္ဖုိ႕အမွတ္မမီခဲ့ေတာ့အခုေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာQualifyျဖစ္ရင္ဆက္တက္ဖုိ႕ေတာ့ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ဒါေပမယ့္ေက်ာင္းသားတုိင္းမွာQualifyနဲ႕ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားမူဆုိတာရွိၾကမွာပဲ။နင္ေျပာတဲ့“ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားမူ”ဆုိတဲ့အခ်က္ကိုဘယ္ေက်ာင္းသားကမွဦးေႏွာက္ထဲထည့္ျပီးမိမိရဲ႕ၾကိဳးစားမူဂရပ္နဲ႕အဲဒီၾကိဳးစားမူနဲ႕ထုိက္တန္မယ့္ရလဒ္ကုိတုိင္းထြာတြက္ခ်က္ေနမွာမဟုတ္ဘူူး။ထုိက္တန္သည္ျဖစ္ေစ၊မထုိက္တန္သည္ျဖစ္ေစဘယ္ေက်ာင္းသားမဆုိQualify၀င္ခ်င္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။”
ျမန္မာစာအဓိကမွညီမတစ္ဦးကသိပၸံဘာသာတဲြမွ၀ဇၨာဘက္ကုိေျပာင္းျပီးေလွ်ာက္ခဲ့သူမို႕RollNoအျမင့္ဆုံးႏွင့္တက္ေရာက္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။သူႏွင့္စကားစပ္မိရင္းကၽြန္မကိုယခုလုိေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။
“သမီးကုိဂုဏ္ထူးတစ္ခုရဖုိ႕“ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားျခင္း”ကုိသိခ်င္လုိ႕ေျပာျပပါဦး”
“တုိ႕ကေတာ့အခုM.Scဘဲြ႕ရတဲ့အထိဂုဏ္ထူးေတြေ၀ေနေအာင္မရဖူးလုိ႕ဘယ္လုိၾကိဳးစားမူလဲဆုိတာမေျဖတတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ဂုဏ္ထူးဆုိတာဆရာေတြရဲ႕ေပတံနဲ႕တုိင္းတာျပီးဆုံးျဖတ္တာလုိ႕နည္းလည္ထားတယ္။ညီမဂုဏ္ထူးလုိခ်င္ရင္ဆရာေတြရဲ႕ေပတံနဲ႕ကိုက္ညီမူရွိေအာင္ာၾကိဳးစားရမွာေပါ့။”
“အဲဒီဆရာေတြရဲ႕ေပတံဆုိတာဘာကိုေခၚတာလဲဆိုတာရွင္းျပပါသဦး။”
“ဆရာေတြရဲ႕ေပတံဆုိတာဆရာတစ္ေယာက္ဟာသူသင္တဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုအေပၚမွာသက္၀င္ယုံၾကည္မူ၊မိမိတပည့္ရဲ႕ေျဖဆုိမူကိုၾကည့္ျပီးသူသင္ၾကားမူအတုိင္းလုိက္နာႏိုင္မူ၊မလုိက္နာႏုိင္မူကိုဆုိလုိတာလို႕အေပၚယံအားျဖင့္အဲဒီလိုေျပာရလိမ့္မယ္။မိမိသင္ၾကားတဲ့အတုိင္းၾကိဳးစားေျဖဆုိထားတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေျဖဆုိမူကိုအမွတ္ျခစ္ရတဲ့ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ပီတိဆုိတာဘာနဲ႕မွမတူဘူးေလ။ပီတိကိုပဲဆရာေတြစားေနၾကတယ္လုိ႕ေတာင္စကားရွိတယ္မဟုတ္လား။”
စာေမးပဲြမွာေျဖဆုိတဲ့အမွတ္အလုိက္ခုံနံပါတ္ျပန္စီတဲ့စနစ္ကိုက်င့္သုံးေနတဲ့ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စက္မူတကၠသိုလ္မွာေနာက္ဆုံးကေနပြတ္ကာသီကာေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ယခုလုိေျပာပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္Y.I.Tမွာဆရာျပန္လုပ္ဖုိ႕အားသန္ပါတယ္။ဒါမွစာသင္ရမွာ။အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္အခုအခ်ိန္ပုိင္း၀င္လုပ္ေနတာေလ။ဒါနဲ႕အဲဒီ“ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားျခင္း”ဆုိတာဘာကိုထုိက္တန္ေအာင္လဲဆုိတာေျပာျပပါဦး။ဒါမွဘယ္လိုၾကိဳးစားတယ္ဆုိတာဆက္စဥ္းစားလုိ႕ရမွာမို႕လုိ႕ပါ။”
ကၽြန္မေျဖႏုိင္တဲ့ေမးခြန္းေတြ၊မေျဖႏုိင္တဲ့ေမးခြန္းေတြကုိသင့္ေလွ်ာ္ေအာင္စကားေျပျပန္စီျဖစ္ခဲ့ပါသည္။အဲဒီထဲကတခ်ဴိ႕ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိအတိုခ်ဴံးစိစစ္ခဲ့ပါသည္။“ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားျခင္း”အေပၚေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအခ်ဴိ႕၏ခံယူခ်က္သေဘာထားမ်ားကုိေလ့လာခဲ့မိပါသည္။ကၽြန္မ၏အဘြားစာေရးဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ႏွင့္စကားစပ္မိေတာ့အဘြားကသူရွစ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာအျဖစ္အပ်က္ေလးကိုေျပာျပပါသည္။
“ေမေမၾကီးတုိ႕ရွစ္တန္းမွာDဂုဏ္ထူးအဆင့္ထိထူးခၽြန္တဲ့သူေတြကုိဆယ္တန္းကုိေက်ာ္ျပီးတက္ခြင့္ရွိတယ္။အဲဒီႏွစ္ကေက်ာင္းသား၄၀မွာငါးေယာက္ပဲဆယ္တန္းကုိေက်ာ္တက္ခြင့္ရျပီးအဲဒီအထဲမွာေမေမၾကီးမပါလုိ႕ငုိဖူးတယ္။အေဖအေမကိုလည္းဘယ္ဆရာကိုျဖင့္သြားေျပာေပးပါဦးဆုိတာစိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ဘယ္ဆရာကုိမွလည္းနားပူနားဆာမလုပ္ဖူးပါဘူး။ကုိယ့္အျပစ္နဲ႕ကိုယ္ဆိုျပီးက်ိတ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ကုိယ္နဲ႕မထုိက္တန္ပဲအတန္းေက်ာ္တက္ခြင့္မရွိဘူးဆိုတာကေလးဘ၀ကတည္းကနားလည္ေနျပီ။ကုိယ္နဲ႕မထုိက္တန္ပဲဆယ္တန္းေရာက္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ကိုယ့္မိဘကဒီလုိအေခ်ာင္ခုိျပီးေရာက္ဖုိ႕အားေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ကုိယ့္ရဲ႕အသိစိ္တ္ကလည္းဘ၀တေလွ်ာက္လုံးမွာဘယ္သန္႕ရွင္းႏုိင္ေတာ့မလဲ။ကိုယ္နဲ႕ထုိက္တန္တယ္မထုိက္တန္ဖူးဆိုတာကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္အသိဆုံးပဲေပါ့။အဲဒီလုိထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားမူဆိုတာ၁၀၀ရာခုိင္ႏွဴန္းအျပည့္ရွိေနရမွာပဲ။အဲဒါေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ပဲ။”
“ထုိ္က္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားျခင္း”ဆုိသည့္အဓိပၸါယ္ကားက်ယ္ျပန္႕လွေပသည္။ေလ့လာေလေလေလ့လာလုိ႕မဆုံးႏုိင္ေလျဖစ္ပါသည္။ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ေျခစုံရပ္ႏုိင္ဖုိ႕ၾကိဳးစားၾကသူတုိင္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ေအာင္ျမင္မူပန္းတုိင္ေရာက္ေအာင္၊ဆရာဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တည္ဖုိ႕ထုိက္တန္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကဖုိ႕တုိက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ဘာေၾကာင့္ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းကၾကိဳးစားဖုိ႕လိုအပ္ပါသလဲ။ဘာေၾကာင့္မိမိေမွ်ာ္မွန္းသည့္ေအာင္ျမင္မူပန္းတိုင္တစ္ခုကိုထုိက္ထုိ္က္တန္တန္ရရွိဖုိ႕အတြက္ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ခ်င္ေသာစိတ္ဓါတ္ရွိၾကဖုိ႕တုိက္တြန္းရပါသလဲ။
Wordsworhtေရးတဲ့TheRainbowအမည္ရွိကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကစာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းကုိဥပမာျပ၍ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။
“The Child is Father of the Man”တဲ့။
“ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြဟာသူလူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ့အခါရွိေနတဲ့အရည္အခ်င္းေတြနဲ႕ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။”
တနည္းအားျဖင့္-
“လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေနအထုိင္၊အျပဳအမူ၊အေျပာအဆုိ၊အက်င့္စရုိက္ေတြကုိလမ္းညြန္ျပသသူဟာတျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။သူငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကျပဳမူေနထုိင္တဲ့သူကုိယ္တိုင္ရဲ႕ဗီဇဓေလ့စရုိက္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။”တဲ့။
ထုိ႕ေၾကာင့္ေက်ာင္းသားသူငယ္ဘ၀ကတည္းကအက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ေသာ၊ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ေသာသူမ်ားအျဖစ္သို႕ၾကိဳးစားၾကမွျဖစ္ပါမည္။မိမိတို႕လိုခ်င္ေသာေအာင္ျမင္မူပန္းတုိင္တစ္ခုကိုထုိက္တန္ေသာၾကိဳးစားမူမ်ဴိးႏွင့္ၾကိဳးစားႏုိင္ၾကပါေစဟုရည္ရြယ္လ်က္ကၽြန္မ၏ေဆာင္းပါးကုိနိဂုံးခ်ဴပ္လုိက္ပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္။)
