ဘ၀စာမ်က္ႏွာ

 (အေတြးအျမင္ စာစဥ္ ၁၈၃ ဇြန္လ ၂၀၀၇)

ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ကၽြန္မ၏အေတြးအျမင္ေဆာင္းပါး၂၉ပုဒ္ခန္႕ကုိစုစည္းျပီးယူနတီစာအုပ္တုိက္မွ“ေတြးမိေသာအေတြးမ်ားႏွင့္အေတြးအျမင္ေဆာငး္ပါးမ်ား”ဟူ၍စာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္ရွိခဲ့ပါသည္။ထုိစာအုပ္ထြက္ျပီးေနာက္၀ယ္ထိုစာအုပ္ကုိစာဖတ္သူအခ်ဴိ႕ႏွင့္သြားရင္းလာရင္း၊သူမ်ားကမိတ္ဆက္ေပးရင္းမေတာ္တဆအေၾကာင္းဆုံမိရင္းႏွင့္ေတြ႕ဆုံခဲ့ရပါသည္။ထုိအခါကၽြန္မလုံး၀မထင္မွတ္ထားေသာစကားအခ်ဴိ႕ကုိစာဖတ္သူမ်ားထံမွၾကားသိခဲ့ရသည္။

ထုိစာဖတ္သူေတြအားလုံး၏တညီတညြတ္တည္းႏွစ္သက္ပါသည္ဟူေသာေဆာင္းပါးမ်ားမွာကၽြန္မေဆာင္းပါးေတြစေရးစတုန္းကေဆာင္းပါးမ်ားသာျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။“ေနာက္ပုိင္းကဘာေတြမွန္းမသိ”ဟုမေျပာရုံတမယ္သာက်န္ေတာ့သည္။တခ်ဴိ႕မ်ားေရွ႕ပုိင္းကေဆာင္းပါးေတြအေၾကာင္းအားရပါးရခ်ီးက်ဴးၾကျပီးေနာက္ပုိင္းကေဆာင္းပါးေတြဖတ္ေရာဖတ္ပါေလစဟုေတြးမိရပါသည္။ဒီေတာ့ဒီေရွ႕ပုိင္းကေဆာင္းပါးေတြကဘာေတြမုိ႕လဲဟုၾကည့္မိလုိက္ေတာ့ကၽြန္မ၏တကၠသုိလ္ဘ၀၊စာသင္သားဘ၀၊ကၽြန္မ၏ဘ၀အေတြ႕အၾကဳံေတြ၊ျပီးေတာ့ကၽြန္မ၏ဘ၀စာမ်က္ႏွာ။

ထုိအေၾကာင္းေတြမ်ားမ်ားေရးစမ္းပါဟုတုိက္တြန္းသြားၾကသည္။ေက်ာင္းသားဘ၀၊တကၠသုိ္လ္ဘ၀ဆုိတာကလည္းကုိယ္တက္ခ်င္တုိင္းဆက္တက္လုိ႕ရတာမွမဟုတ္တာ။သခ်ၤာမဟာသိပံဘဲြ႕ဆုိတာကိုရဖုိ႕၁၉၈၆ခုႏွစ္ပထမႏွစ္ကေန၁၉၉၇ခုႏွစ္မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးနွစ္တုိင္ႏွစ္ေတြမ်ားစြာစေတးျပီးသင္ယူခဲ့၊ေလ့လာခဲ့ရေသာဘ၀မဟုတ္လား။အဘုိးျဖစ္သူအဂၤလိပ္စာဆရာၾကီး၊ဖခင္ျဖစ္သူကသခ်ၤာဆရာၾကီးတစ္ဦးမုိ႕သူတုိ႕ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္းကုိခပ္ရုိးရိုးပဲဆက္ေလွ်ာက္ဖုိ႕စဥ္းစားခဲ့မိေသာဘ၀ေကာက္ေၾကာင္းေတြျဖစ္၏။တကၠသုိလ္ဆရာဘ၀ကိုရည္မွန္းခ်က္ၾကီးခဲ့ေၾကာင္းကိုတကၠသုိလ္တက္ခဲ့စဥ္ကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာတြက္ခ်က္ေလ့လာခဲ့ေသာကၽြန္မ၏မွတ္စုစာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ျပီးကၽြန္မအံ့ၾသခဲ့ရသည္။အသုံးမ၀င္ေတာ့ေသာထုိစာအုပ္ေတြကုိစုစည္းထုတ္ပိုးျပီးစတုိခန္းထဲကုိပုိ႕ခဲ့တုန္းကဘ၀ကံဇာတ္ဆရာ၏ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းကုိေတြးၾကည့္ခဲ့ဘူး၏။မျမင္ရေသာကံတရားေၾကာင့္ရုတ္တရက္ၾကီးလက္တဲြျဖဳတ္ခဲ့ေသာကၽြန္မကုိကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းေတြကဘာမွမျဖစ္သလုိေနသြားခဲ့ၾကသည္ကုိကၽြန္မအလြန္ခါးသီးစက္ဆုပ္မိပါသည္။ယခုလုိ၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့ျပီးမွအဲဒီတုန္းကဘာေရာဂါႏွင့္ေသသြားတလဲလုိ႕အခုမွလာျပီးေမးမေနပါနဲ႕ေတာ့ဟုသာရင္နာနာႏွင့္ေျပာရေပေတာ့မည္။ေမးရမွာအားနာလုိ႕ပါဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္သည္ပင္ကၽြန္မကုိအထင္ေသးရာေရာက္ေနေပေတာ့သည္။ယခုေတာ့စတုိခန္းထဲထုိထုိေသာမွတ္စုုစာအုပ္ေတြတစ္အုပ္မွမက်န္ေတာ့ပါ။ကၽြန္မစိတ္မထိန္းႏုိင္တာႏွင့္ပင္ယူယူျပီးမီးရွဴိ႕လုိက္တာႏွင့္ကုန္ေလျပီျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မမိခင္ကေတာ့ႏွေမ်ာရွာပါသည္။သုိ႕ေသာ္လည္းကၽြန္မ၏ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းေတြမို႕မတားသာပါ။ကၽြန္မဖခင္သခ်ၤာဆရာၾကီးကေတာ့သူလုိခ်င္ေသာစာအုပ္စာရင္းကုိျပျပီးဒါေတြပါတဲ့စာအုပ္ေတြေတာ့ခ်န္ထားေပးပါ။ကၽြန္မမျမင္ရတဲ့ေနရာမွာထားပါ့မယ္ဟုေျပာျပီးေတာင္းထားတာတစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ေတာ့က်န္ေနလိမ့္ဦးမည္။ကၽြနမ၏ဘ၀သည္အလုပ္မရွိအကုိင္မရွိျဖင့္ကၽြန္မအဘြားျဖစ္သူစာေရးဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္၏စာေပအေမြကုိမယူခ်င့္ယူခ်င္ျဖင့္စာေတြမေတာက္တေခါက္ေရးစျပဳေနေသာအခ်ိန္ကာလျဖစ္ပါသည္။ထုိကာလသည္တစ္ဖက္လည္းနာက်င္စရာေကာင္းသေလာက္တျခားတဖက္ကၾကည့္လွ်င္လည္းအဘြားႏွင့္အခ်ိန္ျပည့္ေပးျပီးအတူတကြေနထုိင္ရေသာေၾကာင့္ၾကည္ႏူးစရာလည္းေကာင္းလွ၏။ကၽြန္မအလုပ္တဖက္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ဒီေလာက္ေတာင္ေမေမၾကီးနွင့္အတူေနရပါ့မလားဟုေတြးၾကည့္လုိက္ပါ။ဒါဘဘၾကီးဦးခင္ေမာင္လတ္ေျပာေနၾက Blessing in Disguise(အဆုိးထဲကအေကာင္း)ပါပဲ။ဒီအျဖစ္ေတြကဇာတ္ဆရာ၏ေစခုိင္းရာ။ဒါကၽြန္မ၏ကံၾကမၼာ။တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ကၽြန္မ၏ဘ၀ကိုေပွ်ာ္ရႊင္မူကိုေပးစြမ္းလာေစမည့္စာေရးသူဘ၀ကိုခင္းေပးလာမည့္လမ္း။၁၉၉၉ခုနွစ္ဇန္န၀ါရီလ၂ရက္ေန႕မွာေမေမၾကီးကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။စာေရးသားျခင္းကုိကၽြန္မသည္ေမေမၾကီးႏွင့္ေျပာရင္း၊ဆိုရင္း၊တုိင္ပင္နွီးေႏွာရင္းႏွင့္စိတ္ပါလာခဲေသာကာလမ်ားျဖစ္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ေတြကုိေတြးၾကည့္မိသည္။စာေရးတဲ့အလုပ္ေလးသာမရွိခဲ့ယင္ကၽြန္မဘာျဖစ္သြားမည္လဲဟုမေတြးရဲပါဘူး။ထုိထိုေသာအခ်ိန္ကာလေတြမွာသိပၸံႏွင့္နည္းပညာဌာနမွသခ်ၤာ၊ရူပစသည္ျဖင့္ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာPh.Dတက္ဖုိ႕ျပင္ပေက်ာင္းသားေတြေခၚယူသည့္သတင္းကုိဖတ္လုိက္ရပါသည္။၀င္ခြင့္အေနျဖင့္အဂၤလိပ္စာကိုေျဖၾကရမည္။ကၽြန္မသည္သခ်ၤာကုိသံေယာဇဥ္မျပတ္ေသးပါလားဟုဆုိရမည္ထင္ပါသည္။ကၽြန္မ၀င္ေျဖခဲ့သည္။၀င္ခြင့္ေအာင္ျပီးအင္တာဗ်ဴးေျဖရသည္။အင္တာဗ်ဴးေအာင္ေတာ့ေက်ာင္းလခသြင္းရမည့္ရက္ေတြ၊ေက်ာင္းတက္ရမည့္ရက္ေတြေၾကညာပါသည္။အဲဒီေန႕ကကၽြန္မသည္ကၽြန္မအကုိႏွင့္အတူေက်ာင္းလခသြင္းခဲ့ၾကတာမွတ္္မိေနပါသည္။ေက်ာင္းသားေရးရာကကၽြန္မ၏ေက်ာင္းလခကုိလက္မခံဘဲသခ်ၤာပါေမာကၡႏွင့္သြားေတြ႕ရမည္ဟုဆုိပါသည္။သခ်ာၤတစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါ။တျခားဘာသာရပ္ဆုိင္ရာေတြလည္းအလားတူျဖစ္ေနၾကတာေတြ႕ရသည္။သုိ႕ေသာ္သခ်ၤာဘာသာရပ္အေနႏွင့္ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းသာျပင္ပေက်ာင္းသားရွိသည္။က်န္တဲ့ေအာင္ျမင္သူ၂၀ေက်ာ္မွာဌာနမွ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ဒီေတာ့ကၽြန္မလည္းသခ်ၤာပါေမကၡႏွင့္သြားေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။

ပါေမာကၡကေတာ့ျပင္ပေက်ာင္းသားေတြလက္မခံေတာ့ေၾကာင္းရွင္းျပပါသည္။ဒီေတာ့ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ကၽြန္မ၏ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္သခ်ၤာႏွင့္ပတ္သက္ဖုိ႕ၾကိဳးစားခဲ့မူသည္အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခဲ့ရသည္။ထုိကဲ့သုိ႕စိတ္ေတြေထြျပားေနခ်ိန္မွာကၽြန္မသည္ထြက္ေပါက္တစ္ခုကုိရွာေတြ႕ခဲ့သည္။ယင္းကေတာ့ကၽြန္မတုိ႕အိမ္ႏွင့္ကားမွတ္တုိင္ႏွစ္တုိင္မွ်သာေ၀းေသာAllianceFrancaiseျပင္သစ္စာသင္ေက်ာင္းမွာျပင္သစ္စာသြားသင္ဖုိ႕ဆုံးျဖတ္လုိက္တာျဖစ္ပါသည္။သခ်ၤာႏွင့္ေတာ့ေရစက္ကုန္ပါျပီ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ကၽြန္မစိတ္ဓါတ္ေတြျပန္လည္ရွင္သန္လာေစဖုိ႕စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႕ထူးထူးျခားျခားလည္းလုပ္ဖုိ႕အျဖစ္ကလည္းမရွိေတာ့ေအးေအးလူလူဘာသာရပ္တစ္ခုကိုေလ့လာလုိက္စားေနျခင္းသည္ေကာင္းေပစြဟုကၽြန္မ၏အေတြးေတြႏွင့္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မဖခင္ျပင္သစ္မွာပညာေတာ္သင္ၾကားခဲ့စဥ္တုန္းကယူလာေသာျပင္သစ္ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကုိဖတ္တတ္ခ်င္လုိ႕ပါ၊ျပင္သစ္ရုပ္ရွင္ကားေတြကုိနားလည္ခ်င္လုိ႕ပါဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားသည္ျပင္သစ္စာသင္ဆရာဆရာမမ်ား၏အေမးကုိၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေျဖခဲ့ရေသာကၽြန္မ၏မုသားမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္းကၽြန္မသာလွ်င္သိေနေတာ့သည္။ထုိ႕ျပင္ကားမွတ္တုိင္ႏွစ္ခုမွ်သာေ၀းကြာေသာထုိျပင္သစ္သင္ဖုိ႕ေရြခ်ယ္လုိ္က္ျခင္းသည္ပင္အိမ္ႏွင့္နီးေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ေၾကာင္း၊အိမ္ႏွင့္ပိုနီးေသာတျခားဘာသာရပ္သင္ေက်ာင္းမ်ားရွိေနရင္ထုိဘာသာရပ္ကုိဦးစားေပးမိမွာျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္းကၽြန္မတစ္ဦးတည္းယခုတုိင္သိေနေသာလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ျဖစ္ေလသည္။ထုိကဲ့သုိ႕ေသာကၽြန္မ၏မရုိးသားမူေတြေၾကာင့္ပင္ျပင္သစ္စာဒီပလုိမာကုိသူမ်ားက၃ႏွစ္ႏွင့္ရေနခ်ိန္မွာကၽြန္မ၆ႏွစ္ေနမွရခဲ့ျခင္း၊ထုိဒီပလုိမာတန္းကုိ၄ၾကိမ္ေျဖခဲ့ရျခင္းကုိေတြးမိလုိက္တုိင္းကၽြန္မသည္လြန္စြာမွတုန္လွဴပ္ေခ်ာက္ျခားမိပါသည္။သုိ႕ပါေသာ္လည္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာစာမွစာ၊သခ်ၤာသာလွ်င္ဘ၀တစ္ခုသဖြယ္အပတ္တကုတ္ၾကိဳးစားေလ့လာခဲ့ရ၍ေပွ်ာ္စရာဘ၀တကၠသုိလ္ဆုိတာကုိလုံး၀ဥႆုံမခံစားလုိက္ရေသာကၽြန္မသည္ဤျပင္သစ္စာသင္ယူရင္းႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံလာခဲ့ရေသာပတ္၀န္းက်င္အသစ္ထိေတြ႕ခြင့္ရလုိက္ျခင္းကိုေတာ္ေတာ္ၾကီးယစ္မူးသာယာခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မသည္ဤပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာေမြ႕ေလွ်ာ္ေနမိရင္းကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြအေပၚအစစအရာရာအေလွ်ာ့ေပးဆက္ဆံခဲ့သည္ကုိလည္းကၽြန္မဘာသာပင္သတိမထားမိလုိက္ေတာ့ပါ။

ကၽြန္မျပင္သစ္စာသင္ေက်ာင္းကုိစတင္အေခ်ခ်ခဲ့သည့္(၁၉၉၉-၂၀၀၀)ပညာသင္ႏွစ္မွာဆရာမေဒၚခင္ေဆြဦး ႏွင့္ဆုံဆည္းခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မထုိႏွစ္စတက္ခ်ိန္မွာကၽြန္မဖခင္ကနည္းနည္းပါးပါးသင္ေပးဖူးေသာျပင္သစ္သဒၵါအနည္းငယ္မွ်ႏွင့္စာစီစာကုံးနည္းနည္းပါးပါးေလာက္သာေရးဖူးေသာအဆင့္ေလာက္သာရွိပါသည္။ဆရာမသည္စာသင္အလြန္ေတာ္ပါသည္။သူ႕တပည့္မ်ားကိုစာသင္ခ်ိန္၂နာရီမွာစကၠန္႕ပုိင္းမွ်ပင္အနားမေပးဘဲတရစပ္သင္သူျဖစ္ပါသည္။Homeworkေတြကိုကၽြန္မတုိ႕တင္ေသာအခါတြင္လည္းအတန္းထဲမွာပင္ကၽြန္မတုိ႕ကုိတျခားေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ခုိင္း၊ဖတ္ခုိင္းေနရင္းႏွင့္စစ္ေပးသြားသူျဖစ္ပါသည္။ဆ၇ာမႏွင့္စာသင္ရေသာအခ်ိန္၂နာရီမွာေက်ာင္းသားေတြအသက္ရူေပါက္ပင္မရွိပါ။ဆရာမသင္ေပးခဲ့ေသာထုိပထမႏွစ္တုန္းကျပင္သစ္သဒၵါျပည့္စုံလုိက္ပုံမွာယေန႕တုိင္အမွတ္တရရွိေန၊မွတ္မိေနျပီးလြန္စြာအက်ဴိးရွိခဲ့သည္ကုိသတိရမိတုိင္းဆရာမကုိေအာက္ေမ့ကန္ေတာ့မိပါသည္။ဆရာမ၏ေက်းဇူးတရား၊ဆရာမ၏ေစတနာတုို႕ကုိခံစားခဲ့ရျခင္းးအတြက္ျပင္သစ္စာသင္ဖုိ႕ဒီေနရာကိုေရြးခ်ယ္လုိက္မိသည္ကုိေက်နပ္ခဲ့မိပါသည္။ထုိပထမႏွစ္ေအာင္ျပီးသည့္ေနာက္မွာဆရာမႏွင့္ဆက္လည္းမသင္ရေတာ့ဘဲဆရာမႏွင့္ေ၀းခဲ့ရပါသည္။ဆရာမႏွင့္စတင္မိတ္ဆက္ဆုံဆည္းခဲ့ရေသာထုိToulouseဟူေသာအခန္းက်ဥ္းကေလးကုိျမင္ေတြ႕ရတုိင္းဆရာမကုိသတိရပါသည္။၁၉၉၉-၂၀၀၀ခုႏွစ္ပညာသင္နွစ္Toulouse ဟူေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးမွာတစ္ရက္မွေက်ာင္းမပ်က္ခဲ့ဘဲ၁၀၀ရာခုိင္နွဴန္းအျပည့္တက္ခဲ့ေသာေက်ာင္းသူတစ္ဦးရွိခဲ့တာကုိဆရာမအမွတ္ရမည္ဆုိပါလွ်င္ထုိေက်ာင္းသူဟာကၽြန္မပဲျဖစ္ပါသည္။

၂၀၀၄ခုႏွစ္တုိင္ေအာင္ဒီပလုိမာသင္တန္းကို၃ၾကိမ္ဆက္တုိက္က်ေနေသာအခါကၽြန္မသည္ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ခဲ့ပါသည္။အေၾကာင္းရင္းသည္ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ဒီစာသင္ေက်ာင္းပရ၀ဏ္ေလးမွာအေပွ်ာ္လြန္ေနလုိ႕ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။မရရွိခဲ့ဖူးေသာတကၠသုိလ္ဘ၀လြတ္လပ္ျခင္းကုိခံစားျပီးရင္းခံစားရင္းႏွင့္အရွိန္မသတ္ႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တာလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ျပီးေတာ့ကၽြန္မအစ္ကုိစက္မူတကၠသုိလ္မွာတက္ေနတုန္းကကာတြန္းေဘာက္စ္ထဲကကာတြန္းတစ္ပုဒ္လုိေပါ့။၆နွစ္ႏွင့္ရရမည့္ထုိဘဲြ႕ကုိ၆နွစ္တိတိက်က်တက္ျပီးေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားက၈ႏွစ္၉ႏွစ္၁၀ႏွစ္အၾကိမ္ၾကိမ္က်ျပီးေအာင္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမ်က္နွာငယ္ေနရတဲ့ကာတြန္းတစ္ပုဒ္။သုိ႕ေသာ္လည္းဒီထက္ေတာ့ကၽြန္မမက်သင့္ေတာ့ပါဘူး။ကၽြန္မမိခင္ကေတာ့တက္ေနတာဒီေလာက္ၾကာျပီသူမ်ားေတြလုိဒီပလုိမာေလးေတာင္မရေသးဘူးေျပာရတာရွက္တယ္။ဒီပလုိမာတစ္ခုေတာ့ရေအာင္ယူဟုမၾကာခဏေျပာေလ့ရွိသည္။ဒီေတာ့ကၽြန္မဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုခုိင္ခုိင္မာမာခ်ခဲ့ပါသည္။စာေမးပဲြက်ေနေသာအျပစ္ကုိျပန္လည္ေပးဆပ္ဖုိ႕ကၽြန္မျပင္ပေက်ာင္းသားအေနျဖင့္ဒီပလုိမာကိုရေအာင္ေျဖမည္။ကၽြန္မ၏အေပွ်ာ္လြန္ေနမူကိုရပ္တန္းကရပ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႕ဒီတစ္နည္းသာရွိေတာ့သည္။ထုိႏွစ္မွာကၽြန္မေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ကၽြန္မမွာ၃ႏွစ္စာဒီပလုိမာစာအုပ္စာတမ္းေတြျပည့္စုံေနတာလြန္ေတာင္လြန္ေနပါေသးသည္။

ကၽြန္မမွာစာေရးသည့္အလုပ္ကလဲြလုိ႕ဘာရွိလုိ႕လဲ။ကၽြန္မေမေမကဆုိလွ်င္ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကအလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ေက်ာင္းကိုအေျပးအလႊားတက္ေနရတာ၊ကိုယ္ကအိမ္မွာဘာအလုပ္မွလည္းမရွိဘဲႏွင့္ဘာလုိ႕မေအာင္ႏိုင္ရသလဲဟုအျပစ္တင္ေလ့ရွိပါသည္။ထုိတစ္နွစ္မွာမွာေတာ့ကၽြန္မသည္စာေရးသည့္အလုပ္ကုိေရွ႔႕ပုိင္းမွာေဇာက္ခ်လုပ္ျဖစ္ခဲ့ျပီးျပင္သစ္စာဘာသာရပ္ကုိစာေမးပဲြေျဖရမည့္မတုိင္ခင္၃လေလာက္မွာေတာ့ျပင္သစ္စာတစ္ခုတည္းကုိဦးတည္က်က္မွတ္ခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မၾကိဳတင္သတ္မွတ္ထားသည့္အတုိ္င္းပင္ကၽြန္မေရးထားသည့္စာမူမ်ား၊စာအုပ္တစ္ပုိင္းတစ္စေတြကုိကုိယ့္အမွတ္အသားနွင့္ကိုယ္သိမ္းဆည္းခဲ့ျပီးထုိစာအုပ္ေတြ၊စာမူေတြေနရာမွာျပင္သစ္စာအုပ္ေတြကုိအစားထုိးခဲ့၏။ကၽြန္မေန႕တုိင္းနားေထာင္သည့္သီခ်င္းေခြမ်ား၊စီဒီခ်ပ္မ်ားကိုဖယ္ပစ္ကာျပင္သစ္စာေလ့က်င့္ခန္းေခြမ်ား၊စကားေျပာမ်ားကိုအစားထုိးလုိက္သည္။မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ျပင္သစ္သီခ်င္းေတြကိုဖြင့္ျပီးနားယဥေအာင္လုပ္သည္။ေန႕လယ္ေန႕ခင္းဆုိလွ်င္ျပင္သစ္ဘာသာေျပာဗီဒီယုိေခြေတြကုိတစ္ေန႕တစ္ခုနွဴန္းႏွင့္ၾကည့္သည္။ညဘက္က်လွ်င္ျပင္သစ္သဒၵါေတြက်က္မွတ္ျပီးေလ့က်င့္ခန္းေတြကုိမွန္မွန္လုပ္သည္။ညအိပ္ခါနီးမွာျပင္သစ္စကားေျပာအေခြတစ္နာရီစာေခြကိုတစ္ေန႕လွ်င္နာရီ၀က္ႏွဴန္းျဖင့္နားေထာင္ျပီးမွအိပ္သည္။ထုိပုံမွန္အလုပ္ကစစခ်င္းတစ္လမွာေတာ့မခံႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။သုိ႕ေသာ္ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ဆုံးမခဲ့ရသည္။ဒီ၃လအတြင္းျပီးရင္ျပီးျပီ။က်ိတ္မွိတ္ျပီးၾကိဳးစားဖုိ႕အားေပးရပါသည္။ထိုကဲ့သုိ႕ေသာအျဖစ္သည္ကၽြန္မတကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္မွာတုန္းကဂုဏ္ထူးတန္းလုိခ်င္လြန္းလုိမအိပ္မေနၾကိဳးစားေနပုံႏွင့္အျဖစ္ခ်င္းတူေနသည္။

ကၽြန္မသည္ကၽြန္မမိဘမ်ားကုိေတာ့အေစာၾကီးကတည္းကၾကိဳေျပာထားျဖစ္ခဲ့သည္။ဒါေပမယ့္ကံမေကာင္းလုိ႕မေအာင္ခဲ့ရင္ေတာ့မတတ္ႏုိင္ဘူး။ကၽြန္မတစ္သက္ေတာ့သည္ဒီပလုိမာရဖုိ႕ကံမပါဘူးလုိ႕သာသေဘာထားေပးပါေတာ့ဟူ၍စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ေျပာခဲ့ဘူးပါသည္။ကၽြန္မဖခင္ကေတာ့ဒီလုိစိတ္ဓါတ္မ်ဴိးရွိသင့္တာၾကာျပီဟုဆုိပါသည္။ဒီေလာက္ၾကီးၾကိဳးစားေနတာကိုလည္းသိပ္သေဘာက်ပုံမရပါ။ထုိ၂၀၀၅ခုႏွစ္စာေမးပဲြေတာ့ေအာင္ခဲ့ပါသည္။သုိ႕ေသာ္ကၽြန္မေအာင္မွတ္ကေတာ့ပြတ္ကာသီကာသာျဖစ္ပါသည္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ။ကၽြန္မမိခင္အတြက္ေတာ့ဒီပလုိမာတစ္ခုေတာ့ယူေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။

စာေမးပဲြကေအာင္သြားေသာအခါထုိႏွစ္တစ္ႏွစ္လုံးအိမ္တြင္းေအာငး္ေနရသည့္အျဖစ္ကိုစာနာေသာအားျဖင့္ေနာက္တစ္နွစ္ဆက္တက္ခ်င္သြားျပန္သည္။အဲဒီတစ္ႏွစ္ဆက္ေအာင္ရင္ေနာက္ထပ္ဆာတီဖီကိတ္(Certificate)တစ္ခုထပ္ရဦးမည္တဲ့။ျပီးေတာ့ေက်ာင္း၏ထုံးစံအတုိင္းတစ္နွစ္တစ္ခါထြက္ေသာခရီးကိုလည္းလုိက္ခ်င္လွ၏။သုိ႕ႏွင့္ကၽြန္မမိဘေတြကုိဒီႏွစ္ေက်ာင္းဆက္တက္မည္၊ေအာင္သည္ျဖစ္ေစက်သည္ျဖစ္ေစ၊ေနာက္ဆက္မတက္ေတာ့ပါ။ျပီးေတာ့ဒီႏွစ္ေက်ာင္းကခရီးသြားရင္လုိက္ခ်င္လုိ႔ပါဟုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပီးကတိေပးလုိက္ပါသည္။ကတိေပးသည္ဆုိတာကလည္းကၽြန္မမိဘေတြကကတိေတာင္းလုိ႕မဟုတ္ပါ။ကၽြန္မဘာသာကၽြန္မကတိတည္ေအာင္အဲဒီလုိလုပ္ယူျပီးေပးေသာကတိျဖစ္ပါသည္။

ျပင္သစ္စာသင္ေက်ာငး္မွာတစ္ႏွစ္ကုိစာေမးပဲြႏွစ္ၾကိမ္စစ္ပါသည္။ပထမတစ္ၾကိမ္ကေက်ာင္းစတက္ျပီး၄လအၾကာမွာစစ္ေသာအစမ္းစာေမးပဲြငယ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ဒုတိယအၾကိမ္ကစာေမးပဲြအစစ္ၾကီးျဖစ္သည္။ထုိႏွစ္၂၀၀၅-၂၀၀၆ပညာသင္ႏွစ္မွာျဖစ္ခ်င္ေတာ့ထုိအစမ္းစာေမးပဲြေလးကုိအခ်ိန္စာရင္းမွားၾကည့္ျပီးမေျဖလုိက္ရပါ။ျပီး

ေတာ့ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ခရီးလုိက္မည့္ေက်ာင္းသားေတြကုိထုိစာေမးပဲြေလးေအာင္သည့္သူမ်ားကိုသာဦးစားေပးမညဟူေသာျပဌာန္းခ်က္အသစ္ေၾကာင့္ခရီးသြားရမည့္ေက်ာင္းသားစာရင္းမွာကၽြန္မအမည္ျပဳတ္က်န္ခဲ့ပါသည္။ဒီႏွစ္စတက္ကတည္းကိုကခရီးလုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကCertificateလုိခ်င္တဲ့စိတ္ထက္မ်ားေနတယ္။အဲဒါကိုကကၽြန္မကမရုိးသားတာ။ဒါေၾကာင့္လည္းထုိႏွစ္စာေမးပဲြၾကီးမွာက်ခဲ့ျပန္ေတာ့ကၽြန္မသည္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္သာအျပစ္ပုံခ်မိပါေတာ့သည္။

ကၽြန္မ၏“ေတြးမိေသာအေတြးမ်ား”ဟူေသာစာအုပ္ထဲကေရွ႕ပုိင္းေဆာင္းပါးေတြမွာကၽြန္မမဟာသိပၸံဘဲြ႕ရျပီးသည္အထိသာပါေၾကာင္း၊ေနာက္ပုိင္းေရးျဖစ္ေနေသာေဆာင္းပါးေတြမွာထုိေနာက္ကအျဖစ္အပ်က္ေတြမပါ၀င္ေၾကာင္းကိုစာဖတ္သူေတြေထာက္ျပမွသတိျပဳမိခဲ့ရေၾကာင္း၀န္ခံပါသည္။အဲဒီလုိေဆာင္းပါးေတြမ်ားမ်ားေရးစမ္းပါဆိုေတာ့လည္းရွိမွမရွိေတာ့တာဟုစိတ္ထဲကေျပာေနမိခဲ့ပါသည္။အဲဒါဘာေၾကာင့္လဲလုိ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ဆန္းစစ္လုိက္ေတာ့လူ႕သေဘာသဘာ၀အတုိင္းေပါ့။ကိုယ္စာေမးပဲြက်ခဲ့ဘူးတာေတြ၊ရူံးနိမ့္ခဲ့ရတာေတြ၊ၾကိဳးစားရက်ိဴးမနပ္ခဲ့၇တာေတြ၊အေပ်ာ္လြန္ခဲ့တာေတြကုိျပန္ေရးဖို႕သတၱိဘယ္မွာလာျပီးရွိပါ့မလဲ။သုိ႕ေသာ္္လည္းစာဖတ္သူမ်ားအားခ်စ္ခင္ေလးစားေသာစိတ္ျဖင့္လညး္ေကာင္း၊အရူံး-အႏုိင္၊အက်ဴိး-အျမတ္၊ေပးဆပ္-ရယူတည္းဟူေသာဘ၀

၏စာမ်က္ႏွာေတြကုိျပန္လည္ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရင္းသင္ခန္းစာရယူေစလိုေသာေစတနာျဖင့္လည္းေကာင္းကၽြန္မ၏အျဖစ္ေတြကုိဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ားအျဖစ္ေရးခ်လုိက္မိပါေတာ့သည္။