“ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းႏွင့္မသက္ဆုိင္ေသာဆု”

အေတြးအျမင္မဂၢဇင္းအမွတ္၁၉၄ ေမလ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာေဖာ္ျပခဲ့ေသာေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။



ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ဇန္န၀ါရီလ၁ရက္၂၀၀၈ခုႏွစ္တြင္ကၽြန္မဘာသာျပန္ခဲ့ေသာ“အဲလစ္ႏွင့္အံ့ဖြယ္ကမာၻ”စာအုပ္ကကေလး/လူငယ္ဘာသာျပန္ဆုအျဖစ္ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္းစာေပေကာ္မတီကေရႊးခ်ယ္လုိက္ေၾကာင္းကုိသိရွိခဲ့ရပါသည္။ထိုစာအုပ္သည္မူရင္းေရးသူLewisCarrol’AliceInWonderLand၏ဘာသာျပန္ျဖစ္ပါသည္။ဆုရရွိေၾကာင္းသိသိခ်င္းဆိုသလုိပင္ကၽြန္မပထမဦးစြာသတိရမိေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာကၽြန္မ၏အဘုိးနွင့္အဘြားျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္္မ၏အဘုိးဆုိတာအဂၤလိပ္စာဆရာၾကီးဦးခင္ေမာင္လတ္ပါ။ကၽြန္မအဘြားဆုိတာစာေရးဆရာမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ပါ။သတိရမိျခင္းအေၾကာင္းကုိရွင္းပါမည္။
ကၽြန္မတုိ႕ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကစလုိ႕အဂၤလိပ္စာေအဘီစီဒီနည္းနည္းပါးပါးမေတာက္တေခါက္ဖတ္တတ္စအရြယ္မွာအဘုိးႏွင့္အဘြားကအဂၤလိပ္စာေတြသင္ေပးခဲ့ပါသည္။ကုိယ့္အေၾကာင္း၊သူ႕အေၾကာင္း၊အိမ္အေၾကာင္း၊အရုပ္ကေလးေတြအေၾကာင္းစသည္စသည္ခ်စ္စဖြယ္ပုံတုိပတ္စမ်ားျဖင့္အဂၤလိပ္စာကိုသင္ေပးခဲ့ၾကတာကၽြန္မယခုတုိင္မေမ့ပါ။ကၽြန္မတုိ႕လုိ႕ဆုိလုိက္မိတာကကၽြန္မတုိ႕အမႊာေမာင္နွမႏွစ္ေယာက္ကိုဆုိုလိုခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မ၏အမႊာအကုိကာတြန္းေမာင္ရစ္ကကၽြန္မထက္ညဏ္လည္းေကာင္းပါသည္။စာလည္းေတာ္ပါသည္။အဂၤလိပ္စာစာလုံး၁၀လုံးေလာက္ကုိတထုိင္တည္းႏွင့္အလြတ္က်က္ႏုိင္သေလာက္ကၽြန္မမွာတစ္ေန႕လုံးက်က္လည္းမရ၊ႏွစ္ရက္သုံးရက္နဲ႕လည္းမမွတ္မိ၊တပတ္ေလာက္ရွိိမွေရးေတးေတးေပၚနွင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္စိတ္ပ်က္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္းကၽြန္မယခုထိသတိရမိေနဆဲပါ။ကၽြန္္မကညဏ္လည္းမေကာင္း၊စာကိုလည္းစိတ္မ၀င္စားပါ။အဂၤလိပ္စာဆုိပုိေ၀းပါသည္။စာက်က္ရမွာလည္းအင္မတန္ပ်င္းပါသည္။(အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားသည္ကၽြန္မ၏အကုိစာက်က္သံမ်ားသာၾကားရျပီးကၽြန္မ၏စာေအာ္က်က္သံတခါမွမၾကားရသျဖင့္၎၊စာေမးပဲြနီးသည့္တုိင္တီဗီၾကည့္မပ်က္၊ကစားမပ်က္ေသာေၾကာင့္၎ကၽြန္မမိဘမ်ားနွင့္ေတြ႕သည့္အခါသမီးကစာေကာက်က္ရဲ႕လားဟုေမးတာခနခနခံၾကရပါသည္။လစဥ္စာေမးပဲြမ်ားက်ေသာေၾကာင့္ေဖေဖလက္မွတ္ထုိးဖုိ႕အေရးအျမဲစိတ္ညစ္ခဲ့ရပါသည္။)သုိ႕ေသာ္စာေတာ့ေတာ္ခ်င္သည္စိတ္ေတာ့ရွိပါသည္။ေတာ္ေအာင္ၾကိဳးစားပါေသာလည္းညဏ္ကလုိက္မလာေသာအခါကၽြန္မကဒိအတုိင္းပစ္ထားလုိက္ပါေတာ့သည္။ကၽြန္မအကုိကစာကေတာ္ျပီးရင္းေတာ္၊ကၽြန္မကညံ့သထက္ညံ့။
အဲသလုိႏွင့္တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္သခ်ာၤအဓိကတက္ေနျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေက်ာင္းေတြ၃ႏွစ္ေလာက္ပိတ္တာႏွင့္ၾကဳံခဲ့ရပါသည္။ယင္းသည္ကၽြန္မ၏ဘ၀ကုိတဆစ္ခ်ဴိးေျပာင္းလဲလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။အဲသည္ေတာ့ကၽြန္မတုိ႕ေမာင္နွမႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာအဂၤလိပ္စာပညာရွင္ၾကီးမ်ားျဖစ္ေသာအဘုိးႏွင့္အဘြား၏လက္တြင္းသုိ႕သက္ဆင္းခဲ့ၾကရပါေတာ့သည္။တစ္ေန႕တစ္နာရီအခ်ိန္မွန္မွန္အဂၤလိပ္စာသင္ရပါသည္။ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီး(အဘုိးနွင့္အဘြားကုိအဲသည္လုိပဲေခၚပါသည္။)တုိ၏ထမင္းစားပဲြေပၚမွာအဂၤလိပ္စာအုပ္ကုိယ္စီကုိင္ကာစာသင္ရပါသည္။ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕လက္ထဲတြင္အဘိဓါန္စာအုပ္ထူထူၾကီးေတြကိုယ္စီကုိင္ထားၾကပါသည္။သူတုိ႕သင္ေပးမည့္ရွိတ္စပီးယားတုိ႕၊ဘားနတ္ေရွာတုိ႕အျပင္ဂရိျပဇာတ္စာအုပ္ေတြကုိလည္းထမင္းစားပဲြေပၚမွာအခန္႕သားေနရာယူထားၾကတာေတြ႕ၾကရပါသည္။ကၽြန္မအကိုေတာ့မသိပါ။ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ငရဲက်သလုိပါပဲ။ေၾကာက္၍သာစားပဲြေရွ႕ထုိင္စာသင္ေနရေသာလည္းတစ္နာရီအျမန္ကုန္ေစခ်င္တာကစိတ္ထဲအျပည့္ပါ။ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးကေတာ့ကၽြန္မတုိ႕ကုိသူတုိ႕၏ပညာမ်ားသင္ေပးေနရ၍အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္။အဂၤလိပ္စာလုံးေလးတစ္လုံးအေၾကာင္းကုိကၽြန္မတုိ႕အားစာသင္ခ်ိန္မေရာက္မွီမွာဘယ္လုိသင္ရင္ေကာင္းမလဲဟုသူတုိ႕အခ်င္းခ်င္းေဆြးေႏြးၾကတာကိုလည္းမၾကာခဏဆုိသလိုေတြ႕ရၾကားရပါသည္။စာသင္ေနရငး္ႏွင့္အဂၤလိပ္စာလုံးေလးတစ္လုံးအတြက္အဘိဓါန္ေတြလွန္ေလွာကာရွာေဖြစူးစမ္းေနရင္းကကၽြန္မတုိ႕ကုိဘယ္လုိရွင္းရင္ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္ႏွင့္ဟုဆုိကာတုိင္ပင္ေနၾကတာကိုလည္းကၽြန္မေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။(အဲဒါမသိလည္းဘာျဖစ္မွာမုိ႕လုိ႕လဲဟုုအေတြးနွင့္ေငးေနတာေနမွာေပါ့။)
ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးတုိိ႕သင္ေပးခဲ့ေသာမွတ္စုစာအုပ္မ်ားကေတာ့ကၽြန္မစာအုပ္ဗီဒုိနွင့္အျပည့္ျဖစ္လာပါသည္။အိမ္မွာအဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြဖတ္ရမည္ဟုစည္းကမ္းေတြမသတ္မွတ္ထားေသာလည္းအဂၤလိပ္စာအုပ္ဖတ္ဖုိ႕ကုိေတာ့ပိုအားေပးပါသည္။အဂၤလိ္ပ္စာအုပ္တစ္အုပ္လူၾကီးေတြေရွ႕ဖတ္ျပေနလွ်င္ဘယ္သူမွခုိင္းေတာင္မခုိင္းပါ။(တခါတေလဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။)ေမေမၾကီးကေတာ့အဂၤလိပ္စာဘာစာျဖစ္ျဖစ္ဖတ္ဟုအျမဲေဆာ္ၾသပါသည္။ကၽြန္မကေတာ့ေျပးေပါက္မရွိ၍သာအဂၤလိပ္စာသင္ေနရ၊ဖတ္ေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။အဲသည္လုိႏွင့္ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ခဲ့ပါျပီ။
ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ဘဘၾကီးနွင့္ေမေမၾကီးတုိ႕၏လက္ကလြတ္သြားျပီဟုမထင္လုိက္ပါနွင့္။ေက်ာင္းပိတ္ရက္စေနတနဂၤေႏြေန႕မ်ားကိုအဂၤလိပ္စာသင္ဖုိ႕အတြက္ေပးထားရပါသည္။ဤေနရာထူးျခားမူတစ္ခုကုိကၽြန္မေျပာမည္။တကၠသို္လ္ျပန္တက္ေတာ့အဂၤလိပ္လုိသင္ရေသာရူပေဗဒဘာသာရပ္သည္ကၽြန္မအတြက္အရမ္းကုိလြယ္ကူေနခဲ့ပါသည္။အရင္တုန္းက….ဟုတ္သည္။အရင္တုန္းကကၽြန္မေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိေပါ့။ကၽြန္မကစာအလြန္ညံ့၊ဥာဏ္ထုိင္းသူတစ္ေယာက္ပါ။ရူပေဗဒကုိလည္းဘာမွနားမလည္ပါ။နားမလည္ခဲ့ပါဟုဆုိရမည္။ယခုကၽြန္မပုစာၦတြက္ေတာ့….။ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါသည္။အဂၤလိပ္လုိေရးထားေသာရူပေဗဒပုစာၦရွည္ၾကီးကုိကၽြန္မကနားလည္ျပီးသူေပးထားခ်က္မ်ားကုိခ်ေရးလုိက္ရုံနွင့္အေျဖကထြက္သြားျပီ။ကၽြန္မဘာေၾကာင့္လဲဟုစဥ္းစားမရပါ။ေက်ာင္းေတြမပိတ္ခင္တုနး္ကနွင့္အခုဘာကြာသြားလုိ႕လဲ။ကၽြန္မကဥာဏ္ေကာင္းသြားလုိ႕လား။မဟုတ္ပါ။ကၽြန္မကိုအဂၤလိပ္စာဒုတ္ႏွင့္ရိုက္ျပီးသင္ေပးခဲ့ေသာဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ေၾကာင့္သူတုိ႕၏ေက်းဇူးတရားေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မသည္အဂၤလိပ္စာသင္ယူခဲ့စဥ္တုနး္ကစိတ္ပါလက္ပါ၊ေက်ေက်နပ္နပ္သင္ယူခဲ့သူမဟုတ္ေၾကာင္းကၽြန္မသာလွ်င္အသိဆုံးပါ။ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ဖတ္ခုိင္းေသာအဂၤလိ္ပ္စာေၾကာင္းရွည္ၾကီးမ်ားကုိလည္းရြတ္ဖတ္၍သာဆုိခဲ့ျပီးျပန္ေမးရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ပါ။သို႕ေသာ္ဤမွ်ေလာက္ေသာအသိပညာကေလးျဖင့္ကၽြန္မတကၠသိုလ္မွာဘာသာရပ္ေတြကုိလိုိက္ႏုိင္လာခဲ့ပါျပီ။သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေတာင္ျပန္ရွင္းျပႏိုင္ေနျပီ။အဲဒါကၽြန္မအတြက္ေတာ့သိပ္ကုိထူးျခားမူတစ္ခုပါပဲ။
အဲသည္လုိႏွင့္ကၽြန္မတကၠသိုလ္မွာသခ်ၤာဂုဏ္ထူးတန္းမ်ား၊မဟာသိပၸံတန္းမ်ားကုိဆက္လက္တက္ေရာက္သင္ၾကားရင္းတခ်ိန္ကရခဲ့ဖူးေသာ၃ႏွစ္တာဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ႏွင့္အဂၤလိ္ပ္စာသင္ခဲ့ရဖူးေသာအေျခအေနကိုျပန္လည္မရရွိခဲ့ေတာ့သည္ကုိရံဖန္ရံခါသတိရမိခဲ့ပါသည္။ယခုေတာ့ကၽြန္မကအခ်ိန္ေတြေပးျပီးသင္ယူခ်င္ေသာလည္းကၽြန္မမွာအခ်ိန္မေပးႏုိင္ေတာ့။ဘဘၾကီးမွာလည္းသူ႕တပည္တပန္းမ်ားႏွင့္စာသင္ေပးရင္းအခ်ိန္ေတြကုန္၊ေမေမၾကီးကေတာ့ဘဘၾကီးစာသင္တဲ့အထဲ၀င္ပါလုိက္၊စာေရးလုိက္ႏွင့္ကၽြန္မကေတာ့စေနတနဂၤေႏြေန႕မ်ား၊ဒါမွမဟုတ္လည္းဘဘၾကီး၏တပည့္မ်ားနွင့္အတူအဂၤလိပ္စာ၀င္သင္၊ေမေမၾကီးနွင့္အတူစာဖတ္အလုပ္မ်ားကုိအခ်ိန္ရေအာင္ယူရင္းလုပ္။ေၾသာ္…တခ်ိန္ကရခဲ့ဖူးသည့္တစ္ေန႕၂၄နာရီစာသင္ခ်င္တုိင္းသင္၊စာဖတ္ခ်င္တုိင္းဖတ္ဆုိသည့္အခြင့္အေရးုကုိတစ္ေန႕တစ္နာရီေလးေပးျပီးအေခ်ာင္ေနခဲ့ဖူးသည့္ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာ္ေတာ္မေက်နပ္ပါ။
ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးတုိ႕ကကၽြန္မတုိ႕အားအဂၤလိပ္စာသင္ေပးသည့္ပုံစံသည္(ကၽြန္မအထင္ေျပာတာပါ)အဂၤလိပ္စာကုိမေၾကာက္ေအာင္၊ပုတ္ေလာက္ၾကီးသည့္အဂၤလိ္ပ္စာလုံးၾကီးေတြကုိလည္းရဲရဲတင္းတင္းဖတ္တတ္ေအာင္၊ဆင္ေလာက္ၾကီးတဲ့အဂၤလိပ္စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြရဲ႕ျပဇာတ္ေတြ၊ကဗ်ာၾကီးေတြကုိလည္းမေၾကာက္မရႊ႕ံဖတ္ရဲေအာင္သတၱိေတြေမြးေပးျပီးသင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ကLewisCarrolေရးသားခဲ့ေသာ၊ေ၀ဖန္ေရးဆရာတုိ႕အေ၀ဖန္ခံခဲ့ရေသာထုိ“AliceInWonderland”ဟူေသာမူရင္းစာအုပ္ကုိကၽြန္မသည္မ်က္ကန္းတေစမေၾကာက္ရဲရဲတင္းတင္းဘာသာျပန္လုိက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သည္။ဘဘၾကီးႏွင့္ေမေမၾကီးတုိ႕၏ေမြးေပးခဲ့ေသာသတၱိမ်ားျဖင့္ကၽြန္မမေၾကာက္မရႊ႕ံဘာသာျပန္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းပါ။ငယ္စဥ္ကအလြန္အသုံးမက်ေသာ၊ဥာဏ္ထုိင္းေသာကၽြန္မလုိငတုံးတစ္ေယာက္သည္ဤအဘုိးဤအဘြားလက္ထဲကသာမထြက္ခဲ့ပါလွ်င္ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွထုိ“AliceInWonderland”စာအုပ္ကိုကိုင္ရဲစရာမရွိပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္“ကေလး/လူငယ္ဘာသာျပန္ဆု”ရသည္ဟုကၽြန္မသိခဲ့ရေသာေန႕ကဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕ကုိအရင္ဦးစြာသတိရမိျပီးထုိဆုသည္ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းႏွင့္မသက္ဆုိင္ပါဟုခံစားမိခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မေနာက္ထပ္သတိရမိေသာပုဂၢိဳလ္ကLewisCarrolျဖစ္ပါသည္။LewisCarrol၏အမည္ရင္းမွာCharlesLudwidgeDodgsonျဖစ္ပါသည္။သူကသခ်ၤာပညာရွင္ျဖစ္ပါသည္။ပုံျပင္ထဲတြင္အဲလစ္အမည္ရွိမိန္းကေလးကုိယုန္ကေလးသြားရာတြင္းနက္ထဲက်သြား၇ာမွတိရိစာၦန္အေကာင္ငယ္ကေလးေတြႏွင့္ေတြ႕ဆုံကာဇာတ္လမ္းဆင္ထားပါသည္။“ကၽြန္ေတာ္ဟာကေလးမ်ားအတြက္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိေရးခ်င္စိတ္နဲ႕ဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ေကာင္အဲလစ္(Alice)ကုိယုန္တြင္းထဲအရင္ဆုံးက်ခုိင္းလုိက္ေတာ့တာပါပဲ။”ဟုလူး၀စ္ကာရုိးလ္ကဆိုထားတာကုိကၽြန္မမွတ္မိေနပါသည္။“ကေလးမ်ားအတြက္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိေရးခ်င္စိတ္နဲ႕”ဟူသည့္လူး၀စ္ကာရုိးလ္၏စိတ္ကေလးကုိကၽြန္မဘာသာျပန္စဥ္အခါတုနး္ကစိတ္ကူးျဖင့္ေတြးၾကည့္ကာၾကည္နူးခဲ့ရဖူးပါသည္။ထုိစိတ္ကေလးသည္ကေလးမ်ားအတြက္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ေသာေစတနာေမတၱာျဖစ္ပါသည္။သူ၏ေမတၱာေၾကာင့္သူဖန္တီးခဲ့ေသာထုိ“AliceInWonderland”ကုိကေလးေတြႏွစ္သက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရမည္ဟုကၽြန္မယုံၾကည္ပါသည္။ထုိ၀တၳဳထြက္လာစဥ္အခါကစာေပေ၀ဖန္ေ၇းဆရာမ်ားကဤ၀တၳဳသည္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းျပီးအဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ေသာအရာဟုဆုိၾကတာသိခဲ့ရပါသည္။သခ်ာၤသမားပီပီ၀တၳဳေလးထဲထည့္သြင္းေရးသားထားေသာသခ်ာၤယုတၱိေဗဒမ်ား၊သခ်ာၤသေဘာတရားမ်ားသည္ကေလးမ်ားအတြက္ျမင့္သည္ဟုေ၀ဖန္ေရးဆရာအခ်ဴိ႕ကေထာက္ျပခဲ့ၾကပါသည္။သို႕ေသာ္ကေလးေတြကအဲလစ္ကုိခ်စ္ခင္စြာၾကိဳဆုိခဲ့ၾကတာအမွန္ပဲမဟုတ္ပါလားရွင္။ဒီေတာ့လူး၀စ္ကာရုိးလ္၏ကေလးမ်ားအတြက္ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ေရးသားခဲ့ေသာထုိပုံ၀တၳဳေလးကုိကၽြန္မကျမန္မာပရိသတ္အတြက္တဆင့္ဘာသာျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္အဲဒိအတြက္ဆုရရွိသည္ဟုေၾကညာလိုက္ေသာအခါအဲလစ္၏ဖခင္အရင္းျဖစ္ေသာလူး၀စ္ကာရုိးလ္ကုိသတိရမိသြားခဲ့တာကိုလည္းနားလည္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ကၽြန္မရရွိခဲ့ေသာဆုသည္ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းႏွင့္မသက္ဆုိင္ေတာ့ပါ။လူး၀စ္ကာရုိးလ္ႏွင့္ပါပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနပါေတာ့သည္။
ထုိ႕ျပင္စာအုပ္သည္အဂၤလိပ္စာတစ္ခုတည္းတတ္ေျမာက္ရုံႏွင့္မလုံေလာက္၊လူး၀စ္ကာရုိးလ္ထည့္သြင္းေရးသားထားေသာသခ်ာၤယုတၱေဗဒမ်ားကုိကၽြန္မအလြယ္တကူသိျမင္ခံစားတတ္ျခင္းမွာလည္းကၽြန္မရရွိခဲ့ေသာမဟာသိပၸံသခ်ာၤဘဲြ႕ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ထုိဘဲြ႕ကုိရရွိေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရမူမ်ားတြင္ကၽြန္မဖခင္သခ်ၤာဆရာၾကီးႏွင့္လည္းသက္ဆုိင္ေနျပန္ပါသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ကၽြန္မရရွိခဲ့ေသာထုိဆု၏ေနာက္ကြယ္တြင္အလြန္ၾကီးမားေသာအဓိပၸယ္မ်ားစီး၀င္ျဖတ္သန္းလ်က္ရွိပါသည္။
တဖန္ထုိဆုရရွိေၾကာင္းသိရွိျပီးေနာက္၀ယ္ကၽြန္မ၏အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၊ကၽြန္မ၏ေဆြမ်ဴိးအသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ား၊ကၽြန္မဘုိဘြားမ်ား၏မိတ္ေဆြမ်ား၊ကၽြန္္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ကၽြန္မ၏၀မ္းကဲြေမာင္ေလးညီမေလးမ်ားကကၽြန္မအတြက္၀မ္းသာၾကေၾကာင္းေျပာၾကေသာအခါကၽြန္မကုိေတာ္ေၾကာင္းခ်ီးက်ဴးၾကေသာအခါကၽြန္မမွာစာဖတ္သူမ်ားကုိေရွ႕တြင္ရင္ဖြင့္ထားသလုိကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေတာ္လွေျခရဲ႕ဟု“လက္မမေထာင္၀ံ့ပါ”။ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းနွင့္မသက္ဆုိင္ေသာဆုမို႕ကၽြန္မကကၽြန္မ၏ေက်းဇူးရွင္ၾကီးမ်ားကိုယ္စားသာဆုကုိလက္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မ၏ေမာင္ငယ္ညီမငယ္မ်ားကုိလည္းအဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္ငယ္ငယ္ကတည္းကေလ့လာဖတ္ရူၾကကဲြ႕ဟုဟန္လုပ္ျပီးလည္းဆရာမလုပ္ရဲပါ။ကၽြန္မသူတုိ႕အရြယ္တုန္းကအဲသည္ေလာက္ေလးေဆာ္ၾသရုံႏွင့္လုပ္ပါလိ့္မ္မယ္၊အားၾကီးၾကီး။ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတုိ႕အပါအ၀င္ကၽြန္မတုိ႕မိဘေတြေျခာက္လုိက္၊ဒုတ္ကုိင္လုိက္ႏွင့္အဂၤလိပ္စာကုိမလုပ္မေနရ၊စကၠန္႕မလပ္ၾကည့္ေနလုိ္႕သာကၽြန္မကေၾကာက္ျပီးစာလုပ္ခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
အမွန္တကယ္အဂ္လိပ္စာတတ္ေျမာက္ျခင္း၊အက်ဴိးတရားေၾကာင့္တကၠသိုလ္မွာစာေတြလုိက္ႏုိင္လာတာ၊အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကုိဖတ္ရတာေပ်ာ္လာတာ၊အေကာင္းအဆုိးကိုခဲြျခားတတ္သြားတာေတြကုိကၽြန္မသိလုိက္ရခ်ိန္တြင္အတိတ္ကရခဲ့ဖူးေသာသုံးနွစ္တာစာဖတ္ဖုိ႕စာသင္ဖုိ႕အခ်ိန္ေတြရခ်င္တုိင္းရခဲ့သည့္အခြင့္အေရးမ်ဴိးျပန္မရေတာ့ေသာ္လည္းကၽြန္မမွာျပင္ဆင္ခ်ိ္န္ေတြရွိခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မအခန္းတံခါးဖြင့္လုိက္ျပီးအိမ္ေရွ႕ထြက္လုိက္သည္နွင့္အဂၤလိပ္စာသင္ဖုိ႕ဟန္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာအဘုိးနွင့္အဘြား၊အဂၤလိပ္စာဖတ္ဖို႕ခ်ည္းတခ်ိန္လုံးအားေပးခံခဲ့ရေသာပတ္၀န္းက်င္ေအာက္မွာၾကီးပ်င္းခဲ့ရေသာကၽြန္မသည္အမွားကိုသိ၍ျပန္လည္ျပင္ဆင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ေနာက္မက်ခဲ့ပါဟုဆုိေကာင္းဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။သို႕ရာတြင္ဘဘၾကီးတုိ႕အျပည့္အ၀စာသင္ေပးခဲ့ေသာထုိသုံးႏွစ္တာကာလကိုေတာ့လြမး္ေနမိဆဲျဖစ္ပါသည္။အဲဒီတုန္းကစိတ္ပါလက္ပါမရွိခဲ့တာကိုယေန႕တုိင္မေက်နပ္ခဲ့ပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္လည္းကၽြန္မေမာင္ငယ္ညီမငယ္မ်ားအေနႏွင့္အခိ်န္ရွိခို္က္မွာေနာင္တမရွိေအာင္ၾကိဳးစားသင့္လွေၾကာင္းကိုေတာ့ကၽြန္မအျဖစ္ကုိနမူနာျပ၍ဆုိခ်င္ပါသည္။ကၽြန္မစာဖတ္ဖုိ႕စိတ္လည္လာျပီးေပ်ာ္လာခ်ိန္တြင္ဘဘၾကီးေမေမၾကီးတို႕ႏွင့္ေနာက္၁၀ႏွစ္ေလာက္အတူတကြေနျပီးပညာေတြဆက္လက္ရယူလုိက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာကၽြန္မအက်မနာခဲ့ျခင္းပါ။
ကၽြန္မဆုရရွိျပီးေနာက္တြင္ကၽြန္မကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကဆုရသည့္အတြက္ဘယ္လိုမ်ားခံစားရပါသလဲ…စသည္ျဖင့္ေမးခြန္းမ်ားေမးလာမည္ကုိကၽြန္မၾကိဳတင္ေတြးပူခဲ့မိပါသည္။ကၽြန္မေတြးပူျခင္းမွာတထုိင္တည္းနွင့္လုံေလာက္ေသာအေျဖတစ္ခုကုိေပးႏုိင္မည္မဟုတ္ဟုယူဆမိ၍ျဖစ္ပါသည္။ကံေကာာင္းခ်င္ေတာ့အဲဒါမ်ဴိးအခုထိဘယ္သူမွေမးမလာၾကပါ။ဒီေတာ့ကၽြန္မအတြက္ယခုလုိေဆာင္းပါးေရး၍ေျဖရွင္းလုိက္ျခင္းျဖင့္ကၽြန္မလည္းစိတ္သက္သာရာရသြားပါသည္။ကၽြန္မကုိအထင္ၾကီးေနသူမ်ားလည္းသေဘာေပါက္သြားပါလိမ့္မည္။
ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္းစာေပေကာ္မတီမွ၂၀၀၇ခုႏွစ္အတြက္ကေလး/လူငယ္ဘာသာျပန္ဆုအျဖစ္ကၽြန္မဘာသာျပန္ေသာ“အဲလစ္ႏွင့္အံ့ဖြယ္ကမာၻ”စာအုပ္ကုိေရြးခ်ယ္လုိက္ျခင္းသည္ကၽြန္မ၏အဘုိးအဘြားႏွင့္လူး၀စ္ကာရုိးလ္တုိ႕၏ေက်းဇူးတရားကုိအသိအမွတ္ျပဳေပးလုိက္ျခငး္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္ဟုဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

Read More

Junior Win - Farewell to Maung Wunna

စာေရးဆရာ ဒါရုိ္က္တာ ေမာင္၀ဏၰ

ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ဇန္န၀ါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၁ (Photo - Junior Win)

ဆရာ့ကုိ ကၽြန္မ စတင္ျမင္ဘူးခဲ့တာက ကာတြန္းဆရာၾကီး ဦးေဖသိန္းေမြးေန႕မွာပါ။ ဆရာက ကၽြန္မကုိ

“မင္းေရးတဲ့ အဲလစ္စာအုပ္ကုိ မင္းလက္မွတ္ထုိးျပီးေပးမွ ယူမွာကြ။ ဒီအတုိင္း မယူဘူး။” လုိ႔ေျပာခဲ့တယ္။ အဲသည္စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ကၽြန္မသိတယ္။

ကၽြန္မကလည္း “ေပးပါ့မယ္” ေပါ့။

ဆရာေဘးက ဆရာဇနီးနဲ႔ ႏွဴတ္ဆက္ရင္း

”ေမာင္စိန္ေသာင္း မႏွင္းရည္” ၀တၳဳတုိမ်ားကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဆရာ့ရဲ့ရုပ္ရွင္ကားမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္မအဘုိး ဘဘၾကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္ အသည္းစဲြခဲ့ပုံကေတာ့ အခုထိ ကၽြန္မမိဘမ်ား ေျပာေနဆဲပါ။

“ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း” ဆုိတဲ့ရုပ္ရွင္က ကၽြန္မတုိ႕မေမြးခင္က ျမန္မာျပည္မွာျပခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္ကားကုိ ၾကိဳက္လြန္းလို႔တဲ့ ဘဘၾကီးက သူ႕တပည့္မ်ားကုိ ေျမနီကုန္းရုပ္ရွင္ရုံတစ္ရုံရဲ့ DC (Dress Circle) လုိ႔ ေခၚတဲ့ အေပၚထပ္တစ္ထပ္လုံးကုိ ငွားျပီး ေခၚျပသတဲ့။ ကၽြန္မမိဘမ်ားလည္း မေနရပါဘူး။ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမကလည္း ၾကိဳက္ေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္။ ဘဘၾကီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကိဳက္သလဲဆုိတာ။ ကၽြန္မေတာ့ မၾကည့္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ဘဘၾကီးရဲ႕အသည္းစဲြရုပ္ရွင္ဆုိတာ ေျပာေျပာေနတာနဲ႔ ၾကားဖူးေနပါတယ္။

ကၽြန္မသိခဲ့ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ကေတာ့ “ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ”၊ “ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀”တုိ႔ ပါပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ အဲသည္ကားမ်ားကုိ ကၽြန္မဦးေလး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား အလြန္ႏွစ္သက္ၾကတယ္ဆုိတာကိုေတာ့ မွတ္မိေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မၾကည့္ခဲ့ဖူးသေလာက္ မွတ္မိသေလာက္ စဥ္းစားမိသေလာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းသြားတဲ့ သစ္ပင္ေတြေအာက္က လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီး ေမ၀၀င္းေမာင္နဲ႔ ေမာင္ရူပ လမ္းေလ်ာက္တာ၊ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ လုပ္ၾကတာေတြေတာ့ ျမင္ေနတယ္။ အဲသည္တုန္းက ပ်င္းလုိက္တာမွ။ ကၽြန္မဦးေလးကေတာ့ ဘယ္ေလာက္အဓိပၸါယ္ရွိေၾကာင္းေတြ ေျပာေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မတုိ့က သိပ္ငယ္ေသးလုိ႔ ထင္ပါရဲ့။ အဲ … ပ်င္းတာပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။

မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ဆရာရုိက္တဲ့ “ဓါတ္ခဲ” ဆုိတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားဟာ ျမန္မာျပည္မွာ Best Audience ရခဲ့တယ္။ စာေရးဆရာ ဦးသုေမာင္ အိမ္ကုိလာတုနး္က ေျပာတာ မွတ္မိေနတယ္။ အဲသည္ကားက အရမ္းေအာင္ျမင္ခဲ့တာ ေမာင္၀ဏၰတစ္ေယာက္ ဒီပရက္ရွင္ ျဖစ္သြားသတ့ဲ။ ဒိေလာက္ ေငြေရးေၾကးေရးအရ ေအာင္ျမင္တယ္။ ပရိသတ္ေတြကလည္း အားေပးလုိက္တာမွ။ ရုံေပၚကေန အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္ထားရတယ္။ ဒါေတာင္ ပရိသတ္က အားမရေသးဘူး။ ဒါေလာက္ ရွမ္းရွမ္းေတာက္ ျဖစ္တာကို ဒီပရက္ရွင္ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္၇သလဲ။ ဒါကုိေတာ့ အႏုပညာသည္မ်ားသာလွ်င္ နားလည္ေပလိမ့္မယ္။

“ခုႏွစ္စဥ္အလြမ္း” ကုိေတာ့ အရမး္ၾကိဳက္တယ္။ အကယ္ဒမီရတယ္ ဆုိေတာ့လည္း ၀မ္းသာမိတယ္။ သုေမာင္ မင္းလူ ေမာင္ရူပ စတဲ့ ညီအကုိမ်ား ပါ၀င္ထားတဲ့ရုပ္ရွင္တကားအျဖစ္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

အမွန္ေျပာရရင္ ေမာင္၀ဏၰဆိုတာကုိ စာေရးဆရာအျဖစ္နဲ႔ ပုိျပီး သတိထားမိခဲ့တယ္။ ဆရာေရးတဲ့ ၀တၳဳမ်ားဟာ မဂၢဇင္းကုိ လွန္လိုက္တုိင္း ေမာင္၀ဏၰဆုိတဲ့ အမည္ေတြ႕တာနဲ႕ အရင္ဆုံးေကာက္ဖတ္ခ်င္ရေလာက္ေအာင္ ဆဲြေဆာင္မႈရွိတဲ့ စာေရးဆ၇ာပဲဆုိတာအမွန္ပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလး အႏွစ္သက္ဆုံးထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဆရာေရးတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားကုိ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ေရးတဲ့စတုိင္ဟာ သဘာ၀က်တယ္။ ေပါ့ပါးတယ္။ ျပီးေတာ့ အဆန္းထြင္လုပ္ဇာတ္မ်ား မပါဘူး။ ရိုးစင္းတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားနဲ႕ ေမာင္စိန္ေသာင္း မႏွင္းရည္၀တၳုဳမ်ားလုိ အိမ္ေထာင္ေရးဇာတ္လမ္းမ်ားဟာလည္း အင္မတန္ ဖတ္လုိ႔ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ Dialogueေတြမွာ ဆရာဟာ အလြန္ပုိင္ႏုိင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဆရာတုိ့ရဲ့ဖခင္ၾကီး ဦးသာဓုရဲ့ ေသြးေတြ စီးဆင္းေနလုိ႕ပဲေပါ့။

ဆရာ ကြယ္လြန္တယ္ ဆုိေတာ့ ဒါေတြကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတာေတြပါ။ ဆရာ့ရဲ့ ပရိသတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခံစားမိတာေတြပါပဲ။

အႏုပညာသည္စစ္စစ္တေယာက္ဆုိတာရဲ့ အဓိပၸါယ္ဘာလဲ ဆုိတာျပခဲ့တဲ့ ဆရာ့ကုိ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာ ေကာင္းမြန္ရာကုိ ေရာက္ပါေစ။

Read More