(လက္နွစ္ဖက္နဲ႕ကုိင္ျပီး စာတစ္အုပ္ကုိဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲယုံၾကည္မူရွိေနတယ္။ ဒီစာအုပ္ကုိ ကၽြန္မပိုင္တယ္။)
|
ဒစ္ဂ်စ္တယ္စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ
ဂ်ဴနီယာ၀င္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၃
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက တက္ဘလက္သုံးျပီး စာဖတ္ဖုိ႕ အၾကံေပးၾကတယ္။ ပုိေကာင္းသတဲ့။ တက္ဘလက္ဆုိတဲ့ အမည္ စ ၾကားတုန္းက ေသာက္ေဆးလား၊ ေဆးလုံးလားနဲ႕ ေတြးမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အဲဒါက အုိင္ေပါ့တုိ႕ အုိင္ဘြတ္တုိ႕လုိ အသုံးက်မွန္း သိသြားတယ္။
တက္ဘလက္က သယ္ေဆာင္လုိ႕ရတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုပဲ။ အဲဒီပစၥည္းေလးကုိ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ ပထမဦးဆုံးျမင္ဖူးခဲ့တယ္။ သူက ေထာင့္မွန္စတုဂံ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးလိုပဲ။ ၆လက္မ ၁၂လက္မ အလ်ားအနံ အရြယ္အစားရွိတယ္။ သူ႕အထူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပါးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတာေတာ့ အဲသည္ထဲ အခ်က္အလက္ေတြ စာအုပ္ေတြ ဓါတ္ပုံေတြ သိမ္းထားလုိ႕ရသတဲ့။ အကယ္၍ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ ရွာမရတာေတြကုိ အင္တာနက္ထဲရွာျပီး တက္ဘလက္ထဲ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ထားလုိ႕ ရတယ္လုိ႕ ဆုိတယ္။
အၾကံဥာဏ္မ်ားရယူျခင္း
ကၽြန္မရဲ႕ ၀မ္းကဲြေမာင္ေလးကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူကေျပာတာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕တုိင္းျပည္က ဒစ္ဂ်စ္တယ္စာအုပ္ေတြရဖုိ႕ မလြယ္ဖူးတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဖရီးေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးရွိသတဲ့။ တက္ဘလက္က အုိင္ဘြတ္လုိလဲသုံးရ၊ မုိဘုိင္းလုိလဲ သုံးလုိ႕ရသတဲ့။ သူကအၾကံေပးတာေတာ့ မုိဘုိင္းထဲ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ျပီး ဖရီးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ အကယ္၍ ကၽြန္မအတြက္ အဆင္ေျပရင္ တက္ဘလက္နဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေပါ့တဲ့။
ဒါနဲ႕ကၽြန္မလည္း ဖရီးစာအုပ္ေတြ မုိဘုိင္းထဲ ေကာက္ထည့္လုိက္တယ္။ အရင္ဆုံးေတာ့ Moby Dick စာအုပ္ကုိ ဖတ္မလားလုိ႕။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္နွာျပင္က ေသးလြန္းတယ္။ ခ်ဲ႕လုိ႕ေတာ့ ရပါရဲ႕။ စာမ်က္နွာတစ္ခုျပီး တစ္ခု ဖတ္ႏုိ္င္တယ္။ ပို႕စကပ္တုိ႕ ဘာတုိ႕ကုိ ေရာက္ေနတဲ့စာမ်က္နွာမွာ ညွပ္ထားဖုိ႕ မလိုဘူး။ သူ႕စနစ္က ကိုယ့္ရလဒ္ကုိ မွတ္ေပးထားတယ္။ ေကာင္းပုံေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ၀တၳဳထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ မမွတ္မိဘူး။ အေသးစိတ္ျပန္စဥ္းစားလုိ႕လည္း မရဘူး။ စာမ်က္နွာေတြကလည္း ျမန္လုိ္က္တာမွ။ ကၽြန္မလက္နွစ္ဖက္နဲ႕ကုိင္ျပီး စာတစ္အုပ္ကုိဖတ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းကဆုိ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ယုံၾကည္မူရွိေနတယ္။ ဒီစာအုပ္ကုိ ကၽြန္မပိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒီဒစ္ဂ်စ္တယ္စာအုပ္ကုိ ကၽြန္မစာအုပ္လို႕ မခံစားရဘူး။ အားလုံးပုိင္ေနသလုိပဲ။
စဥ္းစားခန္း
ထုိင္၀မ္မွာေနတဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္ကုိ သတိရမိတယ္။ သူက ကြန္ျပဴတာထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ဓါတ္ပုံေတြကုိ သေဘာမက်ဘူး။ ကၽြန္မကဓါတ္ပုံေတြ သူ႕ဆီေမးနဲ႕ပုိ႕ရင္ သူကစာတုိက္ကပုိ႕ဖုိ႕ ေျပာတယ္။ ေမးနဲ႕မပို႕ပါနဲ႕တဲ့။ သူက ကြန္ျပဴတာထဲက ဓါတ္ပုံေတြရရင္ ဘယ္လုိသိမ္းရမွန္းလဲမသိ၊ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ရမွန္းလဲ မသိ။ သူ႕ကုိ ကၽြန္မက စိတ္ဆိုးမိတယ္။ အခုေခတ္ၾကီးထဲမွာ ဓါတ္ပုံေတြကုိ ေမးနဲ႕ပို႕ရတာ ဘယ္ေလာက္လြယ္၊ ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲ။ အဲယားေမးနဲ႕ ပုိ႕ရတာ ခက္လုိက္တာ။ ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕စာတုိက္ကလည္း ေ၀းတယ္။ သူက ကၽြန္မကို ဒီလုိအေရးမပါတာေတြအတြက္ သက္သက္အလုပ္မ်ားေအာင္ လုပ္တာပဲလုိ႕ ထင္မိတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူ႕အတြက္လုပ္ေပးဖုိ႕ စိတ္ကုိမရွည္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မအေဒၚက အီးေမးနဲ႕ပုိ႕တဲ့စာကိုလည္း ဖတ္ရတာ သေဘာမက်ျပန္ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႕လက္ေရးေလးကမွ ပိုျပီး ေႏြးေထြးျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ပို႕စကဒ္ဆုိလည္း စာတုိက္က ပို႕ေစခ်င္ေသးတယ္။ ကၽြန္မေမေမလည္း အဲသည္သူ႕ညီမလုိပဲ စိတ္တူတယ္။
နိဂုံး
ကၽြန္မ ဒစ္ဂ်စ္တယ္အီးဘြတ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ တစ္ခုခုေတာ့ လုိေနတယ္။ ဘာလဲဆုိတာ ရွင္းျပရခက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း မႏွစ္က ေမြးေန႕တုန္းက သူငယ္ခ်ငး္ေတြဆီက အီးပို႕စကဒ္ေတြ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြ ျပန္မွတ္မိဖုိ႕ ဘယ္လုိျပန္ရွာရပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမးစာရင္းထဲမွာလား။ ဒါေတြဟာ စက္မူေတာ္လွန္ေရးလုိပဲ အီလက္ထရြန္နစ္ေတာ္လွန္ေရး ဆုိတာကုိ ဦးတည္ေနျပီလား။ အကယ္၍မ်ား အီလက္ထရြန္နစ္ေတာ္လွန္ေရး တစ္ေန႕မွာျဖစ္လာရင္ ကၽြန္မတုိ႕ကမာၻၾကီးက အီလက္ထရြန္နစ္ကမာၻၾကီးျဖစ္လာျပီး ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕အသည္းနွလုံးေတြကေကာ အီလက္ထရြန္နစ္အသည္းနွလုံးေတြ ျဖစ္လာၾကမွာလား။
(Junior Win ၂၀၁၂ခုနစ္ စက္တင္ဘာ ၃ ရက္တုန္းက ေရးသားခဲ့ျပီး၊ အခုအခါ Walking Through the Wonderland ဒစ္ဂ်စ္တယ္စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ E.Books And I ေဆာင္းပါးကို ကုိယ္တုိင္ ဘာသာျပန္ထားသည္။)
