( အေတြးအျမင္ အုုပ္ ၃၀၀ ျပည့္၊ ဇူလိုုင္) မိုုးမခ၊ ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၇
ျပင္သစ္ စာေရးဆရာမ ဖရြန္ဆြာစ္ ဆာဂန္က ေျပာတယ္။
“ကၽြန္မစာမေရးျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မဘ၀ဟာ ဆုုိးဆုုိး၀ါး၀ါး ျဖစ္သြားမွာေသခ်ာတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ကၽြန္မဆုုိတဲ့သူ ေပၚမလာ ျဖစ္လည္း စာေတာ့ ရေအာင္ေရးမွာပဲ”။ တဲ့။
စာေရးဆရာ အီးဘီ၀ုုိက္ က
“စာေရးတယ္ဆုုိတာ ကံပါလာလုုိ႕သာျဖစ္တာ။ အဲဒါအမွန္တရားပဲ။”
ေကာ္လင္းဆဲလ္ ဆုုိတဲ့စာအုုပ္ထုုတ္ေ၀သူလည္းဟုုတ္၊ စာအုုပ္အယ္ဒီတာ လည္းဟုုတ္တဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္က စာအုုပ္တစ္အုုပ္ရဲ႕ အမွာစာမွာ အခုုလုုိ ေရးထားတာေတြ႕တယ္။ သူက စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ နံမယ္ခံစာေရးဆရာလည္းဟုုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ၊ ေကာ္လံစာေရးဆရာ၊ ဂ်ာနယ္သတင္းေထာက္အျပင္ သတင္းေရးဆရာတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက စာေရးဆရာျဖစ္ဖိုု႕ ဆုုိတာထက္ စာေရးခ်င္လြန္းလိုု႕ စာေရးေနၾကတဲ့စာေရးဆရာေတြ အေယာက္ ၅၀ေက်ာ္ေလာက္ရဲ႕ စာေတြကုုိ ဖတ္ျပီး ေကာက္ခ်က္ခ် အားေပးထားတယ္ေပါ့။
စာေရးဆရာရဲ႕ဘ၀ကိုု သူတုုိ႕ဘယ္လိုု မွတ္ယူၾကသလဲဆုုိတာကုုိ သူက ခံစားျပီး တင္ျပထားတာပါ။ ဒီစာအုုပ္ထဲက စာေရးဆရာေတြဟာ နယ္နယ္ရရေတာ့မဟုုတ္ၾကပါဘူး။ အြန္လုုိင္းအယ္ဒီတာေတြ၊ နံမယ္ၾကီးဘေလာ့ဂါေတြ၊ စာေပဆုုရဘူးတဲ့သူေတြ၊ အေပ်ာ္တမ္းစာေရးတဲ့သူေတြ၊ အျငိမ္းစား ဆရာၾကီးေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ျပီးေတာ့ အားလုုံးဟာ စာေရးသက္ စာေရးအေတြ႕အၾကဳံ ရင့္က်က္ေနၾကတဲ့ သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ သူတုုိ႕ရဲ႕ စာေတြကုုိ စုုေဆာင္းျပီးေတာ့ ေကာ္လင္းဆဲလ္က အခုုလုုိ မိတ္ဆက္ေရးထားတာ ကုုိ အေတြးအျမင္အမွတ္ ၃၀၀ ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘာသာျပန္ေပးလုုိက္ပါတယ္။
“စာေရးဆရာအမ်ားစုလုုိပဲ ေျပာရရင္ ကၽြန္မဟာ စာေရးဆရာျဖစ္လာတာမဟုုတ္ပါဘူး စာေရးတဲ့သူသက္သက္ျဖစ္လာတာပါ လုုိ႕ေျပာရမွာေပါ့။ ဒါအျမဲတန္းမွန္ပါတယ္။ ေနာက္လည္း အျမဲမွန္ေနဦးမွာ။ ကၽြန္မစာေရးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာေရးႏုုိင္လုုိ႕ ေရးတာပါ။
“ကၽြန္မစာအၾကာၾကီးမေရးျဖစ္ဖူးဆုုိရင္ ကၽြန္မေတာ့ သြားတာပဲ။ တကယ့္ကုုိ သြားျပီ။ စိတ္ဆင္းရဲ စိတ္မေကာင္း စိတ္ညစ္ အကုုန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္ေရးခ်င္တာေတြကုုိ မေရးဘူး သိမ္းမထားဘူး ဒါေတြကုုိ ဂရုုမစုုိက္ဘူး လႊတ္ပစ္လုုိက္တယ္ဆုုိတာေတာင္မွ ….. အခုုေတာ့မဟုုတ္ပါဘူး…. ကၽြန္မအခုု သိပ္ပင္ပန္းေနတယ္ ျပီးေတာ့ အရမ္းကုုိအလုုပ္မ်ားေနတယ္ အလုုပ္ထဲမွာ သိပ္ကုုိ ပိမိေနတယ္ ဘ၀ကိုုလည္းသိပ္စိ္တ္ကုုန္ေနတယ္.. ဆုုိတာေတာင္မွ… ေရးစရာကေလးေပၚလာရင္ေတာင္မွ …. ေမာင္းထုုတ္ပစ္လုုိက္တယ္။ အမွန္ေတာ့လည္း အဲဒီေပၚလာတာေလးကုုိ အာရုုံစုုိက္မိတယ္.. စကားလုုံးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလုုိက္တယ္ ဒီေတာ့ အဲဒီေရးစရာေလးက ရုုပ္လုုံးေပၚလာတယ္.. ဒီေတာ့ ကၽြန္မခ်ေရးတယ္… ကၽြန္မစာေရးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
“အခုုထိေပါ့ေလ… ကၽြန္မအတြက္ သေဘာေပါက္လာတာ တစ္ခုုက စာေရးတဲ့အလုုပ္က ကၽြန္မလုုပ္စရာတစ္ခုုအျဖစ္ တည္ရွိေနတာသက္သက္မဟုုတ္ပဲ ကၽြန္မဘာေကာင္လဲဆုုိတာကုုိ ျပတဲ့ အေရးၾကီးဆုုံး အစိတ္အပုုိင္းတစ္ခုုျဖစ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕စာေရးတဲ့ဘ၀ဟာ ကၽြန္မသက္တန္းတေလ်ာက္လုုံးထက္ ပိုုျပီးေတာ့ေတာင္ တည္ရွိေနဦးမွာ။
“ကၽြန္မ တစ္ခါ တစ္ခါ စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္မဘ၀က စာေရးဆရာဘ၀တစ္ခုုတည္း မဟုုတ္ဘူး။ သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတာ၀န္၊ အိမ္တာ၀န္၊ ျခံတာ၀န္၊ အလုုပ္တာ၀န္၊ အိမ္ေထာင္တာ၀န္ေတြအျပင္ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ညီမ၊ အေဒၚ ဆုုိတဲ့ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ရာ တာ၀န္ေတြကုုိလည္း ထမ္းေဆာင္ေနရေသးတယ္။
“စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒါေတြအကုုန္ တာ၀န္ေၾကဖုုိ႕ဆုုိတာ ျဖစ္ႏုုိင္ပါ့မလား လုုိ႕ထင္စရာ။ အဲဒီဘ၀ေတြ အမ်ားၾကီးထဲကမွ စာေရးဆရာဘ၀ကုုိေတာ့ျဖင့္ “ပုုံမွန္ဘ၀“ လုုိ႕ခံယူေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ တခါတခါေတာ့လည္း ကုုိယ္ဟာ သည္လုုိလူေတြၾကားထဲမွာ တျခားကမာၻက ျဂိဳလ္သားတစ္ေယာက္လုုိ ခံစားမိတယ္။ ဒီလုုိနဲ႕ တျခားေသာ စာေရးဆရာေတြအေၾကာင္းကုုိ ေလ့လာဆန္းစစ္ မိေတာ့မွပဲ ကိုုယ္နဲ႕ဘ၀တူတဲ့ သူေတြကုုိ ေတြ႕လာရေတာ့တယ္။
“ဒီစာအုုပ္မွာ ကၽြန္မရွာေဖြေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ တျခားေသာ စာေရးဆရာေတြအေၾကာင္းကုုိ ေတြ႕ၾကရမယ္။ ေအာ္… ဒါဟာ စာေရးဆရာရဲ႕ဘ၀ေတြပဲ လုုိ႕ျဖစ္လာရတယ္။ စာေရးျခင္းဆုုိတာရယ္၊ ဘ၀မွာေနထုုိင္ျခင္းဆုုိတာရယ္ ႏွစ္ခုုၾကားကုုိ ခ်ိန္ခြင္မွာညွိေပးတယ္ လိုု႕ေတာ့မဟုုတ္ပါဘူး။ စာေရးျခင္းနဲ႕ ဘ၀မွာ ေနထုုိင္ျခင္း ဆုုိတဲ့အဲသည္၂ခုုကုုိ ေရာစပ္ေပးတာပါ။ ဟုုတ္တယ္.. အဲဒီလုုိ လုုပ္ဖုုိ႕က လြယ္တယ္ေလ… ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုုိ႕ေတြက စာေရးတဲ့ဘ၀ကုုိ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မွ်ေ၀ရင္း၊ ေဖာက္သည္ခ်ေနရင္းနဲ႕ ေနၾကည့္ၾကတာေပါ့။
“စာေရးဆရာဟာ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္း ေတြ႕တယ္။ တျခားေသာသူေတြလုုိ ေတြ႕ပုုံမ်ဴိးေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်က္က အေရးၾကီးတယ္။ စာေရးဆရာေတြ အခ်ငး္ခ်င္း ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ အေတြ႕အၾကဳံေတြ ဖလွယ္တယ္။ ခံစားခ်က္ေတြ ေ၀မွ်တယ္။ ငါတုုိ႕ရဲ ႕ ေအာင္ျမင္မူေတြ၊ စိန္ေခၚမူေတြကုုိ ျပန္ေျပာၾကတယ္။ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ဒါေတြလုုိ႕ အမွန္အတုုိင္း ၀န္ခံၾကတယ္ေပါ့။
“အခုုေနာက္ကလုုိက္လာမယ့္ စာမ်က္နွာေတြမွာ စာေရးဆရာအေယာက္ ၅၀ေက်ာ္ရဲ႕ စာေရးဆရာျဖစ္လာျခင္း၊ စာေရးဆရာဆုုိတာရဲ႕ အဓိပၺယ္ေတြကုုိ ကိုုယ္ပုုိင္အေတြးအျမင္ေတြနဲ႕ ေဖာ္ျပထားၾကတယ္။ သတုုိ႕ရဲ႕ေျဖာင့္ခ်က္ေတြက ကၽြန္မကုုိ ဘားနက္ မားလ္လမတ္ဒ္ ရဲ႕ စကားတစ္ခုုကိုု သတိရေစတယ္။
“သူ႕ကုုိ ကၽြန္မက စာေရးျခင္းဟာ သင့္အတြက္ ဘယ္လုုိမ်ား အဓိပၺါယ္ရွိေစလဲ လုုိ႕ေမးလုုိက္ေတာ့ သူက “ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖုုိ႕စိတ္လွဴပ္ရွားလုုိက္တာဗ်ာ” တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ဒီစာအုုပ္ေလးကိုုျပဳစုုေတာ့ တကယ့္ကိုု စိတ္လွဴပ္ရွားရပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း စိတ္လွဴပ္ရွားၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။“
ေကာ္လင္းဆဲလ္ရဲ႕ စာက အဲသည္မွာ အဆုုံးသတ္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕စာအုုပ္ စီးရီးေတြ အမ်ားၾကီးေအာင္ျမင္တယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္လာဖုုိ႕ ကံတရားအတုုိင္း လုုိက္သြားဖုုိ႕က မလြယ္ပါလားဆုုိတာ စာေရးဆရာတုုိင္းသိၾကပါတယ္တဲ့။ သင္ဟာ စာေရးဖုုိ႕စိ္တ္ထက္သန္သူ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုုိရင္ စာမ်က္နာ အလြတ္တစ္ရြက္ကေန စေပေတာ့တဲ့။ အဲဒီစကားက ေမေမၾကီး ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ေျပာဖူူးတာ သြားသတိရတယ္။ “စာရြက္လြတ္ေတြျမင္ရတာ ၾကည့္မရလုုိ႕ စာေရးဆရာျဖစ္လာတာေဟ့” ဆုုိတာလုုိေပါ့။
သူ႕စာအုုပ္ကုုိ သူ႕ကုုိယ္တုုိင္ေၾကာ္ျငာထားပုုံက စာေရးတယ္ဆုုိမွေတာ့ စာေရးခ်င္လုုိ႕ ေ၇းတာကလဲြျပီး ဘာရွိဦးမလဲ။ ဒီစာအုုပ္ထဲက စာေရးဆရာ အေယာက္ ၅၀ေက်ာ္ဟာ သင့္လုုိ စာေရးခ်င္တဲ့သူေတြၾကီးပဲ မဟုုတ္လားတဲ့။ သင္ေရးတာေတြ ပုုံႏွိတ္ခံရျပီးသား ဒါမွမဟုုတ္ လူေတြကိုု ခ်မျပရေသးဘူး ဆုုိပါေတာ့။ သည္စာအုုပ္က သင့္ကုုိ ၾကိဳဆုုိပါတယ္။ အားေပးပါတယ္တဲ့။
သည္ေတာ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ဆီက အျမင္ၾကည္ၾကည္ရဖုုိ႕ဆိုု ရီးစားစာလွလွပပေလးေတာ့ ေရးတတ္မွမဟုုတ္လား။ ဒီလုုိပဲ ေရးရင္းေရးရင္းကေန သင္ဟာ စိတ္ေတြတက္ၾကြလာမယ္ စကားလုုံးအသစ္ေတြ ရွာေဖြလာမယ္ ဆန္းသစ္တဲ့အေရးအသားေတြကုုိ ဖန္တီးခ်င္လာမယ္ ဒီလုုိနဲ႕ တေျဖးေျဖး ေရးဖုုိ႕တြန္းအားေပးလာမယ္။ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ ပုုိပုုိျပီးျဖစ္လာမယ္ဆုုိတာ အာမခံပါတယ္ လိုု႕ဆုုိထားပါတယ္။
ဂ်ဴနီယာ၀င္း
(အေတြးအျမင္ ႏွစ္မ်ားစြာ တုုိင္ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ီတက္ႏုုိင္ပါေစ။ စာေရးသူမ်ား စုုစည္းရာအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏုုိင္ပါေစ။)
