ဂ်ဴနီယာ၀င္း – ရင္းနွီးလာခဲ့ရတဲ့ သည္လမ္းကေလး

(အေတြးအျမင္ ဇြန္လထုတ္) မိုးမခ၊ ဇြန္ ၉၊ ၂၀၁၇
 
သည္လမ္းေလးကုုိ သြားလာရဖန္မ်ားေတာ့ ရင္းနွီးလာရတဲ့ အရာေတြသိပ္မ်ားလာတယ္။ သည္လမ္းအခ်ဴိးအေကြ႕တစ္ခုုမွာ အမွဴိက္သိမ္းကားၾကီးေတြရပ္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ရထားသံလမ္းေဘးကေန ျဖတ္သြားရတယ္။ တခါတရံ ရထားၾကီးျဖတ္သြားသံကုုိ ၾကားရျမင္ရတယ္ေပါ့။ ကားေဆးမလားလုုိ႕ လက္ျပလွမ္းတားေနၾကတဲ့ သူေတြကုုိ လမ္းတေလ်ာက္ေတြ႕ရျပန္တယ္။
မီးပြိဳင့္တစ္ခုုကိုု ျဖတ္လာရေတာ့ ကားေတြဟာ အလုုအယက္ေမာင္းေနတာမ်ဴိးထက္ သက္သက္သာသာပဲ သြားလာေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ လမ္းေဘးတေလ်ာက္မွာ ကားေတြ အစီအရီ ရပ္ထားၾကေပမယ့္ ဆဲဆုုိသြားတာမ်ဴိးမရွိဘူး။ သူတုုိ႕လည္းရပ္ ကိုုယ္ကလည္းေရွာင္ေပါ့ ဆုုိတဲ့သေဘာမ်ဴိး။ လူေတြကလည္း သူတုုိ႕ေဘးကေန ကားေတြျဖတ္ေနၾကတာ မေၾကာက္ဖူး။ ကေလးေတြကုုိ လက္ဆဲြသြားလာေနသူေတြကမ်ား ကေလးကိုု လမ္းမဘက္ထားျပီး ေလ်ာက္ေနၾကတယ္။ ေခြးေတြကလည္း လမ္းျဖတ္ကူးေနလုုိက္ၾကတာ မေၾကာက္မရြ႕ံ။ တခါမ်ား ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ကုုိယ့္ေရွ႕ျဖတ္ကူးတာ ေတြ႕လုုိက္ရေသး။ ၊ဆုုိက္ကားေတြကလည္း လမ္းမေပၚ၊ လမ္းေဘးေပၚ၊ သည္လုုိပဲသြားလာေနၾကတယ္။ ကားေတြၾကားထဲ ဆုုိက္ကားစီးၾကရတာ၊ စက္ဘီးစီးရတာ၊ လမ္းျဖတ္ကူးေနရတာ ေအးေအးလူလူရွိလုုိက္တာ။ ဒီလမ္းတေလ်ာက္ဟာ သည္လုုိပဲ သက္ေတာင့္သက္သာ သြားလာေနၾကတဲ့သေဘာ။
အေကြ႕တစ္ခုုမွာေတာ့ ဘုုန္းေတာ္ၾကီးစာသင္တုုိက္တစ္ခုုေရွ႕မွာ ခုုိကေလးေတြ အျပည့္လမ္္းေပၚမွာ မနက္ခင္းနဲ႕ ေန႕လည္ပုုိင္းေလာက္ အစာစားေနၾက၊ အစာေရာင္းသူကလည္း ငုုတ္တုုတ္ကေလး အျမဲေတြ႕ရတယ္။ ခုုိကေလးေတြ ကားတုုိက္မိမွာစုုိးရိမ္စရာမရွိပုုံပဲ။ လမ္းအေကြ႕မွာမုုိ႕ ကားေတြကလည္း ခပ္ေျဖးေျဖးပဲေကြ႕ေနၾကေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလ။
သည္လုုိနဲ႕ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္က သစ္ရြက္ေတြကြယ္ေနတဲ့ မီးပြဳိင့္တစ္ခုုရယ္၊ အျမဲတန္း လိေမာ္ေရာင္မီးလုုံးပ်က္ေနတဲ့ မီးပြိဳင့္တစ္ခုုရယ္၊ မီးပြိဳင့္မွာ ပန္းအျမဲေရာင္းတဲ့ဦးေလးၾကီးရယ္၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ အထမ္းသမားေတြရယ္၊ ေရသန္႕ဗူးေတြသယ္သယ္လာတဲ့ လက္တြန္းလွည္းေတြဟာ ေန႕စဥ္မွတ္မိေနတဲ့ အရာေတြျဖစ္လာပါတယ္။
သည္လမ္းကိုုပဲ ေန႕နဲ႕ညနဲ႕ ျမင္ေတြ႕ျဖတ္သန္း ေနရပုုံက နည္းနည္းကဲြျပားတယ္။ မနက္ခင္းနဲ႕ ေန႕ခင္းဖက္ေတြမွာ ျဖတ္သြားတုုိင္းေတြ႕ရတဲ့ တခ်ဴိ႕လမ္းနေဘးဟာ ညဖက္ဆုုိ လက္ဖက္ရည္ဆုုိင္ေလးေတြ၊ ထမင္းဆုုိင္ေလးေတြနဲ႕ စည္ကားသြားတယ္။ အဲသည္မွာ ေဘာလုုံးပဲြကုုိ ၀ုုိ္င္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ အုုပ္စုုေတြကုုိလည္း ေတြ႕လာရတယ္။ လမ္းေဘးတေနရာက ဆုုိင္ကေလးဆီက ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ပရိတ္ေတာ္ကုုိ ညတုုိင္းဖြင့္တာ နာယူသြားရတယ္။ ကြမ္းယာဆုုိင္၊ ထီလက္မွတ္ေရာင္းဆုုိင္၊ အကင္ဆုုိင္၊ ပင္လယ္စာဆုုိင္၊ စတုုိးဆုုိင္ေတြ၊ ၀က္သားတုုတ္ထုုိးဆုုိင္ေတြ၊ အသီးေဖ်ာ္ရည္ဆုုိင္၊ ဗမာထမင္းဟင္းဆုုိ္င္ေတြဟာလည္း စည္ကားလုုိ႕။ ညမိုုးခ်ဴပ္မွ ျပန္လာၾကတဲ့ ၀န္ထမ္းမိန္းခေလးေတြ၊ မိသားစုုေတြ၊ ကုုိယ္၀န္သည္ေတြ၊ ေစ်းလာသူေတြ၊ လမ္းေဘးမ်က္နွာစာမွာ ထုုိင္လုုိ႕ ေအးေအးလူလူ စားေသာက္ေနၾကသူေတြဟာ လမ္းမတေလ်ာက္မွာ ေတြ႕ေနရတယ္။ လမ္းအျပည့္မွာ လူေတြ၊ ကေလးေတြ၊ စက္ဘီး၊ ဆုုိက္ကားေတြက ကားေတြၾကားထဲ ေရာယွက္လုုိ႕ သြားလာေနလုုိက္ၾကတာ။
ညဖက္ဆုုိရင္ ျဖတ္ေနက် မီးပြိဳင့္တစ္ခုုနားအေရာက္ စားေသာက္ဆုုိင္တစ္ခုုေရွ႕က်ေတာ့ လမ္းနေဘးတေလ်ာက္ ကားေတြတန္းစီျပီး ရပ္ထားတာေတြ အျပည့္ေတြ႕၇တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေရာင္းေကာင္းမယ့္ပုုံပဲ။ သည္ကားေတြနေဘးကေန ခက္ခက္ခဲခဲ ေက်ာ္သြားၾကရတဲ့ ကားေတြဟာ သူတိုု႕ ေတြ သည္လုုိလမ္းနေဘး စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ရပ္ထားရေကာင္းလားလုုိ႕ ဘယ္သူကမွ ဆဲဆုုိေျပာဆုုိတာ၊ အျပစ္တင္တာေတြ ၾကားမသြားရဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ သည္လုုိ နားလည္မူမ်ဴိး ဟာ ေတြ႕ရခဲတယ္။
မနက္မနက္ ျဖတ္သြားရင္း ေငးသြားရတဲ့ သည္ေစ်းကေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆဲြေဆာင္မူ ရွိတယ္။ မီးပြိဳင့္ ၂ခုုၾကား ေနရာတေနရာမွာ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား ေ၇ာင္းခ်ေနၾကတဲ့ ေစ်းေလးကိုု ျမင္ရတာ ျမန္မာလူမ်ဴိးေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ လူေနမူပုုံစံကုုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕လုုိက္ရတာပါပဲ။ ေစ်းေရွ႕က ခ်ေရာင္းေနၾကတဲ့သူေတြဟာ လမ္းတဖက္ရဲ႕ တ၀က္ေလာက္ထိ ေနရာယူထားၾကတယ္။ ေစ်း၀ယ္လာၾကသူေတြေရာ၊ ေစ်းေရာင္းေနသူေတြဟာ လုုိက္ဖက္ညီတယ္လုုိ႕ ဆုုိရမယ္။ အသီးအနွံ၊ သားငါး၊ အေျခာက္အျခမ္းေတြကုုိ ျမင္ရတာနဲ႕တင္ ကုုိယ္ကိုုယ္တိုုင္ ဆင္းျပီး ၀ယ္ခ်င္မိတယ္။
ဒီလုုိျမင္ကြင္းမ်ဴိးကုုိ ၾကီးက်ယ္ပါတယ္ဆုုိတဲ့ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ေန႕စဥ္ေတြ႕ျမင္ရတာကိုု သေဘာက်မိတယ္။ ဘုုရားပန္း၀ယ္မလား၊ မနက္ေစ်းေလး ေငးရင္း ၀ယ္မလား။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေပါ့။ ေစ်းေ၀းတဲ့သူအတြက္ သည္လုုိအျဖစ္ကိုု ေန႕စဥ္ရရွိေနသူေတြကုုိ ေတြ႕ျမင္ရျခင္းဟာ မဟာကံထူးသူေတြကိုု ေတြ႕ရေလျခင္းေပါ့ေလ။ ကားနဲ႕ျဖတ္သြားသူေတြလည္း လမ္းေပၚမွာ ေခတၱခနရပ္နားလုုိ႕ ဆင္း၀ယ္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ လမ္း၄ပုုံ၁ပုုံကုုိ ပိတ္ထားေလျခင္းကိုု ဘယ္သုုူမွ အျပစ္မတင္ၾကဘူး။ ေၾသာ္… လူေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ နားလည္မူေလးေတြန႕ဲေနေနၾကရင္ ဘ၀ဟာေပ်ာ္စရာပဲ။
သည္လုုိေစ်းေလးက ညဖက္က်ေတာ့ ပုုိလုုိ႕ေတာင္စည္ကားေနေသးတယ္။ ညဖက္ကုုိ ထြက္ေလ့မရွိပါဘူးဆိုုတဲ့ သူဟာ သည္လုုိ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ေစ်းလမ္းေလ်ာက္ေနၾကသူေတြကုုိ ျမင္ရတာ အားက်မိပါရဲ့။ ကေလးေတြလည္း ခုုန္ေပါက္ေျပးလႊားလုုိ႕၊ လက္ဖက္ရည္ဆုုိင္ကလည္း စည္ကားလုုိ႕၊ စက္ဘီးစီးသူေတြ၊ ဆုုိက္ကားစီးသူေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆုုိင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြ ဟာ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ စီးခ်က္ညီေနတယ္ လုုိ႕ုဆုုိရမွာပါ။ သည္နားတ၀ုုိက္ ရပ္ကြက္ထဲက ေနၾကတဲ့ သူေတြဟာ သည္လုုိ သြားလာေနႏုုိင္ၾကတဲ့ ဘ၀ကိုု ပုုိင္ဆုုိင္ရျခင္းဟာ ကံေကာင္းတာေပါ့။ ညေလဟာ သစ္ပင္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ တျဖဴးျဖဴးတုုိက္ေနတယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုုကိုု ရုုိးရုုိးရွင္းရွင္း တည္ေဆာက္ထားၾကတယ္။ ခနေလးျဖတ္သြားရတဲ့သူအတြက္ သူတုုိ႕ရဲ႕ ဘ၀အစိတ္အပိုုင္းတစ္ခုုကိုု သည္ေလာက္ကေလး ပါ၀င္ပတ္သက္ခြင့္ရတာဟာ အခြင့္အေရးတစ္ခုုလုုိ ခံစားမိပါ၇ဲ႕။
လမ္းတေလ်ာက္ ေတြ႕ရတဲ့ ဘတ္စကားေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဟုုိဘက္သည္ဖက္ ျဖတ္သန္းေမာင္းနွင္ေနၾကေပမယ့္ ေျဖးေျဖးေနွးေနွးနဲ႕ သြားတာမိုု႕သိပ္ျပႆနာ မရွိသလိုုပဲ။ အေကြ႕အေကာက္မ်ားတဲ့သည္လမ္းဟာ ကားေတြေရာ၊ လူေတြေရာ၊ တိရစာၦန္ေတြေရာ အႏၱရာယ္ကင္းဖုုိ႕ ျဖစ္လာပုုံပါပဲ။ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ တုုိး၀င္လာတဲ့ ဆုိက္ကားေတြနဲ႕ သူတုုိ႕ကုုိ လမ္းေပးလုုိက္ရတဲ့ ကားေတြနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း ေျပလည္ေနၾကတာကုုိ ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပါပဲ။ လမ္းၾကားေတြကလည္း မ်ားတာေၾကာင့္ ၾကားျဖတ္၀င္လာတဲ့ကားေတြအတြက္ ခက္ခဲမယ္ ထင္ထားတာ သူတုုိ႕ကုုိ လမ္းမတန္းက လာတဲ့ကားေတြက လမ္းေပးသား။ တခါတရံျမိဳ႕ထဲ သြားတဲ့ေန႕ေတြမွာ သည္လုုိ သက္သက္သာသာ ေပးၾကတာ တခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး။ လမ္းၾကားထဲက လမ္းမတန္းသြားခ်င္တဲ့ကားမ်ား ေတာ္ေတာ္ မ်က္နွာငယ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သည္လမ္းေလးကေတာ့ ေန႕လည္ေန႕ခင္း ကားၾကပ္ခ်ိန္မွာေတာင္ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မူနဲ႕ သြားလာေနၾကတာမိုု႕ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ ေနွးလည္းေနွးသလိုု ျမန္လည္း ျမန္သလုုိမုုိ႕ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း လုုိရာခရီးေရာက္သြားမွာေပါ့ေလ။
တေန႕ကုုိ ေလးငါးေျခာက္ေခါက္ေလာက္ သည္လမ္းေလးကုုိ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုုပ္ရင္း သံေယာဇဥ္ေတာင္ ျဖစ္မိပါရဲ႕။ ဘာျပီး ဘာလာမယ္၊ ဘာအသံၾကားရမယ္၊ ဘာဆုုိင္ေတြ ရွိတယ္၊ ဒန္ေပါက္ဆုုိင္ရယ္၊ ပင္လယ္စာစားေသာက္ဆုုိင္ရယ္၊ ကားဆီထည့္တဲ့ ဆုုိ္င္ၾကီးတစ္ခုုရယ္၊ လမ္းေဘးထီဆုုိ္င္ေတြရယ္၊ ၾကံၾကိတ္စက္ၾကီးနဲ႕ ၾကံရည္ဆုုိင္ေတြရယ္၊ ဘယာေက်ာ္ဆုုိင္ေတြ၊ အကင္ဆုုိင္ေတြရယ္ဆီက အနံ႔အသက္ေတြကိုုလည္း ရင္းနွီးခဲ့ရပါတယ္။ တခါတေလမ်ား ေဘးဘီ၀ဲယာက စက္ဘီးစီးသူေတြ၊ လက္တြန္းလွည္းေတြ၊ ေစ်းေရာင္းသူေတြ၊ လမ္းေလ်ာက္သူေတြကုုိေတာင္ မ်က္မွန္းတန္းေနမိသြားတယ္။ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုုရားေက်ာင္းကန္မ်ားနဲ႕ စာသင္တုုိက္ေတြ၊ အလွဴေပးမဏပ္မ်ား၊ ေစတီဘုုရား၊ ဓမၼရိပ္သာနဲ႕ တရားပဲြေတြကုုိလည္း လမ္းတေလ်ာက္ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ေပါ့။ တေန႕မနက္ကလည္း ဘုုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ဆြမ္းခံျပန္လာတာ ဖူးေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
သည္လုုိနဲ႕ ရက္သတၱပါတ္ ၂ပတ္ေတာင္ေက်ာ္လာျပီ။ တေန႕ကုုိ အနည္းဆုုံး ၄ေခါက္ကေန ၆ေခါက္၊ တခါတရံ ၈ ေခါက္ေလာက္ သည္လမ္းကုုိ အသြားအျပန္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ သြားေနရေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ဒီျမင္ကြင္းေတြပဲ အစီအရီ ေပၚေပၚလာေနတယ္။ သည္လုုိနဲ႕ ေမေမလည္း ေနျပန္ေကာင္းလာျပီး နည္းနည္းသက္သာလာလုုိ႕ ေဆးရုုံကဆင္းရပါေတာ့မယ္။ ေဆးရုုံနဲ႕အိမ္ကုုိ ေခါက္တုုံ႕ေခါက္ျပန္ ေန႕ေရာညပါ သြားလာေနရတဲ့ သည္လမ္းတေလ်ာက္လုုံးမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းမူေတြ၊ ပူပင္ေသာကနဲ႕ စိုုးရိမ္စိတ္ေတြ၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္ေတြကုုိ အနည္းငယ္ စိတ္ေျပာင္းစိတ္လဲြ ေျဖေလ်ာ့ေပးခဲ့တဲ့ သည္လမ္းေလးအေၾကာင္းကိုု ေမေမသက္သာလာခုုိက္ ေဆးရုုံမွာ ညဖက္ေစာင့္ေနရင္းက ေကာက္ေရးေနလုုိက္မိပါတယ္။
ေဆးရုုံအေတြ႕အၾကဳံေတြဆုုံသြားသလိုု လူေတြဟာ တေယာက္န႕ဲတေယာက္ နားလည္မူေလးေတြနဲ႕ ကုုိယ္ခ်င္းစာျပီး ေနသြားၾကရင္ ဒါေတြကုုိ ေတြ႕ျမင္သြားတဲ့သူအတြက္ စိတ္အပန္းေျဖခြင့္ရျပီး စိတ္ေအးခ်မ္းသြားရေၾကာင္းေလးကုုိ ေတြးေနမိရင္းက အိမ္ကေန ေလး၊ငါး ကီလုုိမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ ခရီးကုုိ ေန႕စဥ္သြားခဲ့ရတဲ့ အဲသည္လမ္းေလးကုုိ ပင္ပန္းေနတဲ့စိတ္နဲ႕ပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ေနာက္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ အျမဲလုုိလိုု စိတ္တုုိတတ္၊ ေဒါသၾကီးတတ္တဲ့သူဟာ မိခင္တစ္ေယာက္လုုံး မမာမက်န္းျဖစ္ေတာ့မွပဲ စိတ္ေကာင္းေလး၀င္လာျပီး အရာရာကုုိ မ်က္လုုံးစိမ္းနဲ႕ မၾကည့္မိေတာ့တာလည္း ျဖစ္နုုိင္ပါတယ္။ ေမေမ ေနေကာင္းသြားျပီး ေနာက္ပိုုင္းလည္း သည္လုုိေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္မ်ဴိး ဆက္လက္ေမြးႏုုိင္ရင္ေကာင္းမွာပဲလုုိ႕ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။

ဂ်ဴနီယာ၀င္း