“ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆုပ္ကုိင္ျခင္း”

အေတြးအျမင္အမွတ္ ၁၂၅။၁၉၉၇ခုႏွစ္ေမလတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ

ဂ်ဴနီယာ၀င္း ၏ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္။

ေတြးမိေသာအေတြးမ်ားစာအုပ္ထဲတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။

“ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆုပ္ကုိင္ျခင္း”

“ဒီေန႕Grammarသင္တာစာဘယ္ႏွစ္ေၾကာင္းသင္ျဖစ္သလဲ။ႏွစ္ေၾကာင္းပဲျပီးတယ္ဟုတ္လား။ေအး…ဘဘၾကီးကေတာ့ဒီအခုသင္လုိက္တဲ့ႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႕ပတ္သက္ျပီးဘယ္ဘက္ကစမ္းစမ္းသိတယ္ဆုိတာကိုမွဒီစာႏွစ္ေၾကာင္းကုိသိတယ္လုိ႕သတ္မွတ္တယ္။ဒီGrammarတစ္အုပ္လုံးတစ္လႏွင့္အျပီးသင္လညး္ရတယ္။တစ္ႏွစ္လုံးသင္လုိ႕လည္းရတယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီတစ္အုပ္လုံးသင္ျပီးျပီဆုိတဲ့သူကိုအဲဒီစာအုပ္ထဲကစာလုံးတစ္လုံးအေၾကာင္းေမးရင္ရမလား။သမီးကဒီစာတစ္မ်က္နွာကုိေက်ေနေအာင္ရတယ္။တစ္အုပ္လုံးမျပီးလည္းအဲဒါအေရးမၾကီးဘူး။တစ္အုပ္လုံးသင္ျပီးတယ္ဆုိတဲ့ေက်ာင္းသားနဲ႕ယွဥ္ျပီးအားငယ္စရာ၊စိတ္ဓါတ္က်စရာမလုိဘူး။ဘဘၾကီးကေတာ့ဒီလမ္းစဥ္အတုိင္းသင္သြားမွာပဲ။စိတ္မရွည္တဲ့ေက်ာင္းသားအတြက္ေတာ့လုိက္မတက္ရုံပဲရွိတယ္။”

အထက္ပါစကားလုံးမ်ားကေတာ့ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာကၽြန္မ၏အဘုိးအဂၤလိပ္စာဆရာၾကီးဦးခင္ေမာင္လတ္ကWrenAndMartinေရးတဲ့Grammarစာအုပ္သင္ၾကားစဥ္ကေျပာခဲ့ေသာစကားလုံးမ်ားပဲျဖစ္ပါတယ္။အထက္ပါခံယူခ်က္ဟာကၽြန္မအဘုိး၏အသည္းႏွလုံးထဲမွာစဲြနစ္ေနေသာယုံၾကည္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မအဘုိးဘဘၾကီးဟာသူ႕ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆဲြကိုင္ရင္းမည္သည့္ေက်ာငး္သား၏အတြန္႕တက္မူကုိမွလက္မခံဘဲထုိအခ်က္ကုိယုံယုံၾကည္ၾကည္္္္္္္္္္္လက္ခံက်င့္သုံးသြားခဲ့ပါတယ္။

တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္(သခ်ၤာ)မွာနားမလည္ဘဲႏွင့္အလြတ္က်က္တယ္ဆုိတာကိုလက္မခံတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။သူအလြန္လုိခ်င္တဲ့ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကုိအလြတ္က်က္မွရႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႕မလဲလွယ္ခဲ့ပါဘူး။ဂုဏ္ထူးတန္းမ၀င္ခ်င္ေန။အလြတ္ေတာ့မက်က္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နွင့္စဥ္းစားျပီးခ်ေရးရတာကမွအရည္အခ်င္းအစစ္အမွန္ျဖစ္တယ္တဲ့။ကၽြန္မကေတာ့ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ဂုဏ္ထူးတန္းရဖုိ႕အလြတ္က်က္တာကိုဆန္႕က်င္တယ္ဆုိတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ကိုစေတးခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္မဟာဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကုိျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့တစ္လွ်ာက္မွာကၽြန္မလုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ေရာက္ဖုိ႕၊M.Sc(Honours)ဘဲြ႕တစ္ခုရဖုိ႕အလြတ္မက်က္ခ်င္ဘဲက်က္ခဲ့ရတာပါပဲ။အဲဒီအတြက္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ကၽြန္မဟာအဲဒီအခ်က္ကုိေပးဆပ္တဲ့အေနနဲ႕“ဘယ္စနစ္ေအာက္မွာဆုိဆုိေက်ာင္းသားဆုိတာစေပါ့(Spot)မလုိက္ရဘူး။ခုိးမခ်ရဘူး။ကိုယ့္ရဲ႕ပင္ကိုယ္ဥာဏ္နဲ႕ဆရာေတြထုတ္တဲ့ေမးခြန္းကုိရုိးသားစြာေျဖႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္”ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိလက္ခံယုံၾကည္ျပီးလုိက္နာက်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းသားေတြတကယ္တမ္းျပဳိင္ရမွာကဆရာေတြထုတ္တဲ့ေမးခြန္းကုိေျဖႏုိင္မယ့္ကိုယ့္ရဲ႕ပင္ကုိယ္အရည္အေသြးပဲျဖစ္ပါတယ္။မသမာတဲ့နည္းနဲ႕ဂုဏ္ထူးေတြရေအာင္၊စာေမးပဲြေအာင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့သူေတြကုိမဟုတ္ပါဘူး။သူတုိ႕လုိမသမာတဲ့နည္းေတြကိုကုိယ္ကလုိက္လုပ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားမိတာကိုကကုိယ့္ရဲ႕ယုံၾကည္မူကုိစြန္႕လႊတ္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။အဲဒိလုိအေျခအေနမ်ဴးိျဖစ္ရတယ္ဆုိရင္ကုိယ္ကသူတုိ႕ကုိအႏုိင္ရလုိ္က္တာမဟုတ္ပဲကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္အရူံးေပးလုိက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မကုိသမုိုင္းအဓိကေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေျပာတာကိုသတိရမိတယ္။သူကဘာေျပာလဲဆုိေတာ့စာေမးပဲြေျဖရင္ေက်ာင္းသူေတြကအစသမုိင္းရဲ႕ခုႏွစ္ေတြေရးသြားတာတုိ႕၊အခ်င္းခ်င္းခုိးခ်ဖုိ႕တုိ႕ျပင္ဆင္ျပီးစာေမးပဲြေျဖၾကသတဲ့။သူကေတာ့မရရင္၊မသိရင္မေမးမျမန္းခုိးခ်ဖုိ႕လည္းမစဥ္းစားဘူးတဲ့။သူရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ျဖစ္တဲ့“ရုိးသားစြာေျဖႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားျခင္းျဖင့္ေအာင္ျမင္ရမယ္။”ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိဂုဏ္ယူတယ္လုိ႕ေျပာပါတယ္။အဲဒီလိုရုိးသားတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာအခုဆုိရင္မဟာ၀ိဇၹာဘဲြ႕ကုိတက္လွမ္းတဲ့အဆင့္ေတာင္ေရာက္ေနပါျပီ။ရုိးသားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရွိေနတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ရယ္၊ၾကိဳးစားရင္ေအာင္ျမင္မွာပဲဆုိတဲ့အခ်က္ရယ္ဟာရုိးသားစြာၾကိဳးစားခ်င္တဲ့မ်ဴိးဆက္သစ္ေတြအတြက္အားေဆးတစ္ခြက္ပဲျဖစ္ပါတယ္.

ကၽြန္မတုိ႕သခ်ၤာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အလယ္မွာေျပာစရာေဆြးေႏြးစရာအျဖစ္Pureႏွင့္Appliedဘာသာတဲ့ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။Pureဟာအေတြးအေခၚ၊စဥ္းစားပုံစဥ္းစားခ်က္ေတြႏွင့္ပုံေသနည္းေတြကိုသိရုံတင္မဟုတ္ဘဲထုတ္ေဖာ္ပုံေတြကုိပါေဖာ္ထုတ္တြက္ခ်က္ရတဲ့ဘာသာရပ္ျဖစ္ပါတယ္။AppliedဘာသာဟာMechanics,Astronomy,Hydromechanicsစသည္ျဖင့္ကမာၻေျမၾကီးေပၚကအရာ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း၊ၾကယ္ေတြလေတြတည္ရွိပုံေတြအေၾကာင္း၊ေရထဲကအရာ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း၊စသည္ျဖင့္စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ဖဲြ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။အဲဒီဘာသာရပ္ႏွစ္ခုအေၾကာင္းကုိအေပၚယံအားျဖင့္ယခုလုိေျပာျပလုိက္ရင္ဘယ္သူမဆုိAppliedဟာPureထက္ပုိျပီးဆဲြေဆာင္မူရွိတယ္ဆုိတာ၀န္ခံရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မအပါအ၀င္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာAppliedဘာသာရပ္အေပၚမွာစိတ္၀င္စားမူပုိခဲ့ၾကေပမယ့္က်ဴတုိရီရယ္tutorialေမးခြန္းေတြမွာAppliedပုစာၦမ်ားကုိမစဥ္းစားႏုိင္ျခင္း၊အေျဖအထိတြက္ရန္မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ျခင္း၊သက္ေသျပခုိင္းေသာပုစာၦမ်ားကိုလည္းမည္သုိ႕မွ်မတြက္ခ်က္ႏုိင္ျခင္းစတဲ့အားနည္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္Pureႏွင့္Appliedတစ္ခုကိုပဲေရြးခ်ယ္သင္ၾကားရမည္ဆုိေသာအခါမ်ားေသာအားျဖင့္အလြတ္က်က္ေျဖရတဲ့Appliedဘာသာတဲြကုိယူတဲ့ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ဟာအေယာက္၂၀ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။အဲဒီလုိေၾကာက္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့AppliedဘာသာတဲြကုိေရြးယူျပီးAppliedဆရာသိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။သူ႕ကိုယ္သူAppliedဘာသာကုိသူသာသင္ရရင္သူ႕တပည့္ေတြဟာunseenပုစာၦေတြကုိေတာင္တြက္တတ္ႏုိင္မယ္ဆုိတဲ့ယုံၾကည္ခ်က္မ်ဴိးရွိခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္သူဟာေနာက္ဆုံးႏွစ္(ဂုဏ္ထူးတန္း)မွာရုိးရုိးB.Scနဲ႕ပဲေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။သူ႕ရဲ႕ျပင္းထန္တဲ့ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ဒါေပမယ့္သူဟာသူ႕ရဲ႕ရုဴံးနိမ့္မူအတြက္ကၽြန္မထင္သေလာက္မခံစားခဲ့ဘူးဆိုရင္အံ့ၾသစရာပါပဲ။သူအေကာင္းဆုံးၾကိုးစားခဲ့တဲ့သူ႕ရဲ႕လုံ႕လ၀ီရိယဟာသူလုိခ်င္တာႏွင့္ႏွဴိင္းယွဥ္ရင္အမ်ားၾကီးလုိေနေသးတယ္လုိ႕ယူဆခဲ့ပုံရပါတယ္။

SolPanitz(1967)ေရးသားခဲ့တဲ့TheBalladOfHairyJoeဆုိတဲ့စင္တင္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္မွာ၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္မ်ားဆီကmassachusettsျပည္နယ္ကFitchburyဆုိတဲ့ျမိ႕မွာေနထုိင္တဲ့JosephPalmerရဲ႕အေၾကာင္းကစိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။သူဟာReverendTrask(HenryTrask)ဆုိတဲ့ဘုန္းၾကီးထုတ္ထားတဲ့“မုတ္ဆိတ္ေမြးမထားရဘူး”ဆုိတဲ့တားျမစ္ခ်က္ကုိဆန္႕က်င္ခဲ့တယ္။အဲဒီအတြက္သူဟာအျပစ္ေပးခံခဲ့ရတယ္။သူ႕ရဲ႕မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကအစမုတ္ဆိတ္ေမြးထားတဲ့သူ႕ကုိစကားေျပာဖုိ႕ေရွာင္ၾကတယ္။ဒါေပမယ့္အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ“မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတယ္ဆုိတာဟာလူေယာက်ၤားတုိင္းမွာေမြးကတည္းကရွိတယ္။ဘယ္သူရဲ႕တားျမစ္ခြင့္မွမရွိဘူး”ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိသေဘာေပါက္လက္ခံလာၾကရတယ္။JosephPalmerဟာသူ႕ရဲ႕ယုံၾကည္မူအတြက္အားလုံးရဲ႕ျပစ္တင္ရူတ္ခ်မူေတြကုိခံေနရတဲ့အခ်ိန္မွာအဲဒီအတြက္စိတ္မထိခိုက္ဘူး။စိတ္အားငယ္မူမရွိဘူး။သူ႕ဘက္မွာတစ္ေယာက္မွမရွိေပမယ့္သူယုံၾကည္တဲ့ဘက္မွာရပ္တည္ေနရတာကိုကသူ႕ရဲ႕အၾကီးမားဆုံးအင္အားျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

JosephPalmerဟာသူတစ္ေယာက္တည္းသူ႕ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ဘက္ကသတၱိရွိစြာရပ္တည္ခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ပထ၀ီေမဂ်ာကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့သူမ်ားေတြခုိးခ်ေနၾကေတာ့ကိုယ္ကခုိးမခ်ရင္ေခတ္မမွီေတာ့ဘူးတဲ့။ဒီလုိရွက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိဘယ္သူကလုပ္ခ်င္မလဲတဲ့။ကၽြန္မကCaesarAndCleopatraျပဇာတ္ထဲမွာBernardShawရဲ႕ဇာတ္ေကာင္Apollodorusရဲ႕ေျပာဆုိခ်က္ျဖစ္တဲ့

“When a stupid man is doing something

he is ashamed of,

He always declares that it is his duty”.

“ဥာဏ္မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာကိုယ္ရွက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ေနရတဲ့အခါတုိင္းမွာဒါဟာတာ၀န္၀တၱရားအရလုပ္ေနတာျဖစ္တယ္လုိ႕ေၾကြးေက်ာ္ေလ့ရွိတယ္”

လုိ႕ဆုိတဲ့အေၾကာင္းသူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပမိတယ္။ညဏ္မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ရပ္တည္မွာလား။ဥာဏ္ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေနထုိင္သြားမွာလား။အဲဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့မိမိကိုယ္တုိင္ဆုံးျဖတ္ရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။TheBalladofHairyJoeထဲကJosephPalmerဟာတျမိဳ႕လုံးနဲ႕တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ကိုယ့္ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ုိခုိင္မာစြာဆုတ္ကိုင္ႏုိင္ေသးတာပဲ။အခုရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ျပႆနာဟာမေျပာပေလာက္ပါဘူးဆုိတာပထ၀ီကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ေမ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ကၽြန္မဟာPureနဲ႕Appliedဆုိတဲ့ဘာသာတဲြႏွစ္ခုထဲကတစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့စဥ္က“အလြတ္က်က္ျခင္း”ဆုိတဲ့အခ်က္ေပၚမွာအေျခခံျပီးေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတယ္။“ဘာသာရပ္အေပၚတြင္စိတ္ပါ၀င္စားမူ”ဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႕မေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘူး။အခုေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေတြကကၽြန္မတို႕ကိုအထင္တၾကီးနဲ႕Pureနဲ႕Appliedဘာေရြးရမလဲလုိ႕အၾကံဥာဏ္လာေတာင္းတဲ့အခါအလြတ္က်က္တာမက်က္တာထက္ကိုယ့္ဘာသာရပ္အေပၚစိတ္ပါ၀င္စားမူနဲ႕ေရြးဖို႕ေျပာရတဲ့အခါတုိင္းမွာကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္လိပ္ျပာမသန္႕ဘူး။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ကၽြန္မတကယ္ယုံၾကည္တာကဘာသာရပ္အေပၚစိတ္ပါ၀င္စားမူႏွင့္ေရြးခ်ယ္တာကိုျဖစ္ေပမယ့္ကၽြန္မတကယ္တမ္းေရြးခ်ယ္ခဲ့စဥ္ကအဲဒီအခ်က္ဟာသိပ္အေရးမပါခဲ့လုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မဟာယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆုပ္ကိုင္ထားၾကတဲ့သူေတြကိုစိတ္၀င္စားတယ္။အဲဒီလုိဆုပ္ကိုင္ျခင္းအတြက္ရရွိလာတဲ့အက်ဴိးအျမတ္၊စေတးရမူေတြကုိကၽြန္မလက္လွမ္းမီွသေလာက္ေလ့လာမိတယ္။ကၽြန္မတုိ႕ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကိုဘယ္လုိအင္အားမ်ဴးိနဲ႕ဆုပ္ကိုင္ထားၾကမလဲ။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

Read More

သခင္အုုုန္းျမင့္ - အျမဲေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနတဲ့ အဘုိးအုိတစ္ဦး ဂ်ဴနီယာ၀င္း

သခင္အုုုန္းျမင့္ - အျမဲေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနတဲ့ အဘုိးအုိတစ္ဦး
ဂ်ဴနီယာ၀င္း

စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၀

လူငယ္ေတြထက္ေတာင္ ေပ့ါပါးျဖတ္လတ္ေနတဲ့၊ အစဥ္အျမဲ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတဲ့ အဘိုးအုိတစ္ဦးကုိ ျပပါဆုိရင္ အဘပဲေပါ့။ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ အဘကုိ မသိဘဲ ေနပါ့မလား။ ဘဘၾကီးနဲ႔ ေမေမၾကီးတုိ႔ ကုိ သံေယာဇဥ္ၾကီးမားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအျဖစ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးေနခဲ့သူပါပဲ။

ဘဘၾကီးနဲ႔ ေမေမၾကီးတုိ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီးေနာက္မွာ  ဘဘၾကီးနဲ႔ ေမေမၾကီးတုိ႕ရဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေတြကို မျပတ္မကြက္ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဘဘၾကီးတုိ႔ ေမေမၾကီးတုိ႔ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကုိ ညွာတတ္သူတေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အလြန္ပူအုိက္တဲ့ သည္ႏွစ္ ေႏြတေန႔မွာ အဘအိမ္ကုိ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဘက ဘာလုိ႔ လာရသလဲ၊ ဒီေလာက္ပူတာ အိမ္မွာပဲေနလုိ႔ အျပစ္တင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေအးျမတဲ့ သံပုရာရည္နဲ႔ ဧည့္ခံတယ္။ သံပုရာရည္ ၾကိဳက္တယ္ဆုိေတာ့ အဲဒီသံပုရာရည္အႏွစ္ပုလင္းေတြ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူ႕အိမ္မွာ စုိက္ထားတဲ့ သံပုရာအပင္ေပါက္ႏွစ္ပင္ကုိ ယူသြားခုိင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ဆီမလာနဲ႔ မလိုဘူးလုိ႔ တဖြဖြ ေျပာတယ္။ သူ႔အင္တာဗ်ဴးေတြပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္။  သံပုရာပင္ေတြ အသီးေတြကို ဘယ္လုိ အလွဴေတြလုပ္ေနရေၾကာင္းေတြ တက္တက္ၾကြၾကြ ေျပာျပတယ္။

ေနာက္ပုိင္း အိမ္ကုိ အဘကုိယ္တုိင္လာေတာ့ သူ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာ သံပုရာပုလင္းေတြ ၅ ပုလင္း ေတာင္ ထည့္လာျပီး ယူလာေပးတယ္။ ၾကိဳက္မွန္းသိေတာ့ သူေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာေပါ့။ အဘလည္း ကုသုိလ္ရေအာင္ဆုိျပီး ဘုနး္ၾကီးေက်ာင္းေတြ လွဴျဖစ္တယ္ေလ။

ျပီးေတာ့ အင္မတန္ ၀တၱရားေက်တဲ့ သူတဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ကာတြန္းဦးေဖသိန္း ဆုံးတုန္းကလည္း ဆုုံျဖစ္ၾကေသးတယ္။ လူမူေရးကိစၥေတြမွာ ပ်က္ကြက္တယ္ ဆုိတာ မရွိဘူး။

ဥပမာ နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက အိမ္ကုိေရာက္လာျပီး သတင္း လာေမးတယ္ေလ။ ကုိယ္က သူ႕အိမ္သတင္း သြားမေမးႏုိင္ေပမယ့္ အဘက အိမ္အထိ ေရာက္လာေမးတယ္။ အဲဒီေလာက္ကုိ ဂရုစုိက္တတ္တဲ့ အဘပါပဲ။

အဘက လူခ်စ္လူခင္ ေပါတယ္။ သူ႕ကုိ ေမတၱာထားတဲ့သူေတြ မ်ားတယ္။ ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕လုိက္ရင္ သူ႔ေဘးမွာ လူငယ္ လူၾကီး ၀ုိင္းရံလုိ႔။ အဘကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ တခါမွ ေလးလံေနတာ မေတြ႕ရဘူး။ တက္ၾကြ လန္းဆန္း ေနတာပဲ။ ျပီးေတာ့ စိတ္ဓါတ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မက်ဘူး။ အျမဲ အင္နဲ႔ အားနဲ႔ ေျပာဆုိတတ္တယ္။ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းျပီးေတာ့လည္း အားပါးတရ ေျပာဆုိေနတာပဲ။ အဲဒါအဘရဲ႕ပုံရိ္ပ္ေတြေပါ့။

ဒီေန႔ အဘ ကြယ္လြန္ျပီ လုိ႔ ၾကားတယ္။ မ်က္စိထဲမွာ အစီအရီ ေပၚလာတဲ့ တပုိင္းတစ ပုံရိပ္ေတြကုိ ခ်ေရးမိတယ္။

မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး ေဘာင္းဘီရွည္ မ်က္မွန္ကုိင္းထူထူနဲ႔ လြယ္အိတ္လြယ္ထားတဲ့ အဘုိးအုိတစ္ဦးပါပဲ။ သြားလာ လႈပ္ရွား သြက္လက္ ျဖတ္လတ္ လန္းဆန္း ႏုိးၾကားေနတဲ့ အသြင္အျပင္ေတြကုိပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီပုံရိပ္ေတြကု္ိ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ျပီလုိ႔ပဲ ႏွဴတ္ဆက္စကား ဆုိခ်င္ပါေတာ့တယ္။

Read More

Education for All, All for Education

Read More

“ကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္စကားေျပာျခင္း”

အေတြးအျမင္အမွတ္စဥ္၁၂၃၊၁၉၉၇ဇန္န၀ါရီ+ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးေသာ

ဂ်ဴနီယာ၀င္း၏တတိယေျမာက္လက္ရာ…

၂၀၀၆ေမလထုတ္“ေတြးမိေသာအေတြးမ်ား”စာအုပ္တြင္ထပ္မံေဖာျ္ပျပီးျဖစ္ေသာေဆာင္းပါး။

“ကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္စကားေျပာျခင္း”

ကၽြန္မငယ္စဥ္မွယခုမဟာသိပၸံက်မ္းျပဳေက်ာင္းသူဘ၀အထိသူငယ္ခ်င္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ေတြ႕ဆုံခဲ့ျပီးစကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခဲ့ၾကပါသည္။ထုိေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားစြာအနက္မ်ကၽြန္မကုိယခုထက္တုိင္အမွတ္ရေစေသာစကားလုံးအခ်ဴိ႕ကုိျပန္လည္တင္ျပခ်င္ေသာဆႏၵျဖင့္ယခုေဆာင္းပါးကုိေရးပါသည္။

ကၽြန္မငယ္စဥ္ကသခ်ၤာတစ္မွတ္မွမရဖူးသည္အထိညံ့ခဲ့ဖူးပါသည္။ကၽြန္မလုိအျဖစ္ဆုိးေသာကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္သူ႕ကုိယ္သူထက္ကၽြန္မကုိစုိးရိမ္စြာယခုလုိေျပာပါသည္။

“တတန္းလုံးနီးပါးသုညရတယ္လုိ႕နင့္အေဖကိုေျပာလုိက္ေနာ္။”

“ဘယ္လုိေျပာေျပာမထူးပါဘူးဟာ”

“ဒါနဲ႕နင့္အေဖကသခ်ၤာဆရာဆုိေတာ့နင့္ကုိသင္ေပးမွာေပါ့။”

“သင္ေပးတာေပါ့ဟာ။ဒါေပမယ့္ငါကအရမ္းသွ်မ္းတာ။တြက္နည္းသိတာနဲ႕ငါကအရမ္းခ်တြက္ေတာ့အမွားမ်ားတာေပါ့။အဲဒိေတာ့လုိခ်င္တဲ့အေျဖမရေတာ့ဘူးေပါ့ဟာ။”

“ငါကေတာ့အခုစာေမးပဲြမွာပါတဲ့အစားပုစာၦဆုိငါကစားရမွန္းမသိဘူး။နင္က“စား“ရမွန္းသိျပီးလွ်မ္းလုိ႕အမွတ္မရဘူး။တကယ္လုိ႕တြက္နည္းကုိအမွတ္သတ္သတ္၊အေျဖမွန္ကုိအမွတ္သတ္သတ္ေပးရင္နင္ေအာင္ႏုိင္တာေပါ့ေနာ္။“

ကၽြန္မအဆုိး၀ါးၾကီးမညံ့ေသးေၾကာင္းအားတက္ေစခဲ့ေသာစကားပဲျဖစ္ပါသည္။

၁၀တန္းေအာင္စာရင္းထြက္သည့္ေန႕ကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားကယခုလုိတအံ့တၾသေျပာၾကပါသည္။

“နင့္ကုိသခ်ၤာDပါမယ္ထင္တာ။ဘယ္လုိျဖစ္ျပီးသမုိ္င္းDပါရတာလဲ။နင္ကစာက်က္ရမွာေၾကာက္တယ္ဆုိျပီးDရမယ့္ရေတာ့လည္းက်က္စာပါလား။”

“အဲဒါဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့သခ်ၤာDမပါခဲ့တာထုံးစံအတုိင္းငါလွ်မ္းျပီးပုစာၦကူးတာမွားသြားလုိ႕။သမုိင္းDပါလာတာကငါကအဲဒီဘာသာနဲ႕က်မွာအရမ္းေၾကာက္ျပီးေန႕မအိပ္ညမအိပ္က်က္တယ္။ျပီးေတာ့ခနခနေရးက်င့္ထားလုိ႕နဲ႕တူတာပဲ။”

“ဒါဆုိလည္းနင္သခ်ၤာမွာမလွ်မ္းေအာင္ၾကိဳးစားပါလား။ဒါဆုိနင့္အေဖဘာသာလည္းDရမယ္။က်က္စာမွာလည္းDရမယ္။ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။”

“ေအး…ဟုတ္တယ္ေနာ္။ငါတကၠသုိလ္ေရာက္ရင္သခ်ၤာမွာအလွ်မ္းေအာင္ဂရုစုိက္ရမယ္။က်က္စာကုိႏိုင္တဲ့နည္းေတာ့ငါသိသြားျပီ။”

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ကၽြန္မသခ်ၤာဘယ္ႏွစ္မွတ္ပဲရရကၽြန္မဘက္ကလိုုက္စဥ္းစားျပီးအားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ကၽြန္မ၏အေၾကာင္းကိုကၽြန္မကိုသင္ေသာဆရာဆရာမမ်ားထက္ကၽြန္မေဘးကသူငယ္ခ်င္းမ်ားကပိုသိေနၾကသည္ဟုထင္ပါသည္။

စာက်က္ရမွာေၾကာက္ေသာစိတ္တစ္ခုတည္းနွင့္သခ်ၤာအဓိကကုိရယူခဲ့ေသာကၽြန္မသည္တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္တြင္သူငယ္ခ်င္းအသစ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆုံခဲ့ရပါသည္။ထုိသူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္သခ်ၤာကိုအလြန္စိတ္၀င္စားျပီးဂုဏ္ထူးတန္းအလြန္၀င္ခ်င္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။သူသည္ပထမႏွစ္ကတည္းကစာကိုလုံး၀မေပါ့ဘဲၾကိဳးစားသူျဖစ္သည့္အတြက္ထုိပထမႏွစ္တြင္သခ်ၤာဂုဏ္ထူးႏွင့္ေအာင္ပါသည္။

ထုိသူငယ္ခ်င္း၏အဓိကျပႆနာမွာပုစာၦတစ္ပုဒ္ကုိနားမလည္ပဲႏွင့္အလြတ္မက်က္တတ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္ကၽြန္မသည္သခ်ၤာပုစာၦမ်ားကိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူတူတြက္ခ်က္ၾကရင္းသူ႕ကုိနားခ်ခဲ့ရပါသည္။

“ငါလည္းအလြတ္က်က္ရမွာသိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ဒါေပမယ့္ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ခ်င္ရင္ေတာ့တခ်ဴိ႕ပုစာၦေတြကိုနင္က်က္ရလိမ့္မယ္။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းမ်ဴိးကုိလစ္လ်ဴရုူဴျပီးက်က္ရမွာပဲ”

ထုိအခါသူကစဥ္းစဥ္းစားစားႏွင့္ယခုလုိေျပာပါသည္။

“နင္ေျပာတာမွန္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီလုိအလြတ္က်က္ျပီးဂုဏ္ထူးတန္း၀င္သြားမယ္။M.Scအထိဒီပုံအတုိင္းအလြတ္က်က္ျပီးေရာက္သြားမယ္ဆုိရင္ဆရာဆရာမေတြျဖစ္လာတဲ့အခါကိုယ့္တပည့္ေတြကုိဒီပုစာၦေတြသင္ရပါျပီတဲ့။ငါဘယ္လုိရွင္းျပရမလဲ။”

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းသည္သူ၏ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆုတ္ကုိင္ရင္းကၽြန္မတုိ႕ဒုတိယႏွစ္စာေမးပဲြကုိေျဖဆုိခဲ့ၾကပါသည္။ထုိသူငယ္ခ်င္းမွာသခ်ၤာႏွစ္ဘာသာအနက္တစ္ဘာသာပဲဂုဏ္ထူးရျပီးဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။ကၽြန္မကဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ေသာေၾကာင့္သူ႕ထက္ေတာ္ေၾကာင္းေျပာေသာအခါကၽြန္မကသူမ၀င္ျခင္းမွာ“နားမလည္ဘဲႏွင့္အလြတ္မက်က္ရ”ဟူေသာအစဲြေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟုျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။သူေနာက္ဆုံးနွစ္ေရာက္ေသာအခါကၽြန္မကယခုလုိအၾကံေပးခဲ့ပါသည္။

“နင္ဒီႏွစ္Qualifyျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနာ္။နင့္ရဲ႕အယူအဆေတြကိုခဏေဘးခ်ိတ္ထားျပီးအလြတ္က်က္တန္ရင္က်က္ရမွာပဲ။အဓိကကQualifyျဖစ္ဖုိ႕ပဲမဟုတ္လား။”

သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကကၽြန္မကုိယခုလုိ၀င္ေျပာပါသည္။

“သူဒီႏွစ္၀င္မွာက်ိမ္းေသပဲ။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့အတန္းထဲမွာဆုိရင္သူ႕ေဘးမွာစာေမးတဲ့သူေတြ၀ိုင္း၀ုိင္းလည္ေနတာပဲ။က်ဴတုိရီရယ္ဆုိရင္လည္းတစ္တန္းလုံးမွာသူတစ္ေယာက္ပဲတြက္တတ္တာ။သူ႕လုိလူမ်ဴိးမွမရရင္ဘယ္သူရမလဲ။”

ထုိႏွစ္တြင္လည္းကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းQualifyမျဖစ္ျပန္ပါ။သူသင္ေပးရေသာသူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြပင္Qualifyျဖစ္ျပီးသူမျဖစ္ေသာအခါတတန္းလုံးအံ့ၾသကုန္ၾကျပီးသူကိုယ္တုိင္ပင္မယုံၾကည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

……………………………………………………                   ………………………………………………………..

ကၽြန္မဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္သခ်ၤာပုစာၦမ်ားကုိၾကိဳးစား၍ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မဖခင္သခ်ၤာဆရာၾကီးႏွင့္သခ်ၤာပုစာၦမ်ားကုိေမးျမန္းတြက္ခ်က္ရင္းပထ၀ီေမဂ်ာမွကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးနွင့္ကၽြန္မသခ်ၤာတြက္ရာတြင္ေတြ႕ၾကံဳရေသာအခက္အခဲျပႆနာမ်ားကုိေျပာဆုိခဲ့မိၾကပါသည္။ထုိအခါပထ၀ီေက်ာင္းသူကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကကၽြန္မ၏ညီးညဴေျပာဆုိမူမ်ားကုိနားေထာင္ရင္းယခုကဲ့သုိ႕တအံ့တၾသေျပာပါသည္။

“နင္တို႕သခ်ၤာမွာပုစာၦတစ္ပုဒ္ထဲကုိတြက္နည္းႏွစ္မ်ဴိးသုံးမ်ဴိးရွိတယ္ဟုတ္လား။ပုစာၦတစ္ပုဒ္ထဲကုိဘယ္လုိပဲတြက္တြက္အေျဖမွန္ရင္ျပီးတာပဲမဟုတ္လား။တြက္နည္းနွစ္မ်ဴိးရွိတဲ့သခ်ာၤပုစာၦဆုိတာဘယ္လုိဟာမ်ဴိလဲ။နင္တုိ႕သခ်ၤာကလည္းရူပ္ေနတာပဲ။”

၁၀တန္းသခ်ၤာအဆင့္ထိသာနားလည္ေသာကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကိုနားလည္ေအာင္ကၽြန္မမေျပာတတ္ပါ။“ငါတုိ႕သင္ေနတာHigherMathematicsမုိ႕၁၀တန္းသခ်ၤာနဲ႕တျခားစီေပါ့။”ဟုသာျပန္လည္ေျခပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။(အတန္းထဲကသင္တဲ့တြက္နည္းမဟုတ္ရင္အမွတ္မေပးဆုိတာကိုသူဘယ္လုိလုပ္နားလည္ႏုိင္ပါ့မလဲ။)

ကၽြန္မတုိ႕ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္Pureႏွင့္Appliedဘာသာရပ္မ်ားကိုသင္ၾကားခဲ့ရပါသည္။Appliedဘာသာရပ္သည္ေက်ာင္းသားတုိင္းေၾကာက္ေသာဘာသာရပ္ျဖစ္ပါသည္။တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္Pureႏွင့္Appliedတစ္ခုကိုပဲေရြးရမည္ဆိုေသာအခါAppliedကုိစိတ္၀င္စားသူေက်ာင္းသားမ်ားပင္Appliedကုိေရြးယူဖုိ႕ေတာ္ေတာ္ၾကီးစဥ္းစားခဲ့ၾကပါသည္။ကၽြန္မသည္Appliedဘာသာရပ္အေပၚတြင္စိတ္၀င္စားမူရွိခဲ့ေသာလည္းအလြတ္က်က္ရမွာေၾကာက္ေသာစိတ္ႏွင့္Pureကုိပဲယူခဲ့ပါသည္။

Appliedဘာသာကုိယူေသာေက်ာင္းသားအေရအတြက္မွာအေယာက္၂၀ခန္႕သာရွိပါသည္။Appliedေက်ာင္းသားအေရအတြက္နည္းျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍Appliedမွသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကသူ႕ခံယူခ်က္တစ္ခုကုိေျပာပါသည္။

“အခုအခ်ိန္မွာငါတုိ႕Appliedကနင္တုိ႕Pureနဲ႕မယွဥ္ႏုိင္ဘူး။ဒါေပမယ့္ငါဆရာျပန္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာငါ့ေက်ာင္းသားေတြဟာAppliedကုိစိတ္လဲ၀င္စားရမယ္။ေၾကာက္လည္းမေၾကာက္ေစရဘူး။unseenကိုလည္းတြက္ႏိုင္တဲ့သူေတြျဖစ္လာေစရမယ္။အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္နင္တုိ႕Pureနဲ႕ငါတုိ႕Appliedျပိဳင္မလား။”

“စိန္လုိ္က္္ေလ။”ဟုကၽြန္္မတုိ႕Pureသမားမ်ားႏွင့္Appliedသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေလာင္းအစားလုပ္ဖူးၾကပါသည္။

ထုိ၁၉၉၃ခုႏွစ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္၃၇ဦးသာမဟာသိပၸံဆက္တက္ခြင့္ရၾကပါသည္။Appliedေအာင္ျမင္သူမွာလက္ခ်ဴိးေရတြက္၍ရပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ႏွင့္အေလာင္းအစားလုပ္ခဲ့ေသာAppliedမွကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းသည္ရုိးရုိးpassပင္ရရွိခဲ့ျပီးသာမန္B.Scဘဲြ႕သာရခဲ့ပါသည္။သူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာAppliedဆရာဘ၀ႏွင့္အလွမ္းေ၀းခဲ့ရပါသည္။

ထုိေနာက္ဆုံးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေအာင္ျပီးမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ၾကားတစ္ႏွစ္နားပါသည္။ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္ကုိေမွ်ာ္ၾကစဥ္ကြန္ျပဳဴတာတကၠသိုလ္မွM.I.S.C၀င္ခြင့္မ်ားေခၚပါသည္။ကၽြန္မသည္ကြန္ျပဴတာကိုစိတ္မ၀င္စားေသာလည္းကၽြန္မ၏အရည္အခ်ငး္ကုိစမ္းသပ္ခ်င္ေသာစိတ္ျဖင့္၀င္ေျဖခဲ့ရာေရးေျဖေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။အင္တာဗ်ဴး၀င္ရမည့္ေနာက္ဆုံးေန႕ကုိေၾကျငာေသာအခါတုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္၀င္ခြင့္မ်ားတင္ရမည့္ေဖာင္ပိတ္ရက္ျဖစ္ေနပါသည္။ကၽြန္မသည္M.I.S.Cကုိစြန္႕လႊတ္ျပီးမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္အတြက္ေဖာင္ကုိအမီွတင္ခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မလုိအျဖစ္တူေသာကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လညး္ရွိပါသည္။သူကM.I.S.Cကုိမယူပဲမဟာသိပၸံဘဲြ႕ကုိဦးစားေပးခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းကုိယခုလုိရွင္းျပပါသည္။

“သခ်ၤာကငါးႏွစ္လုံးလုံးသင္ခဲ့ရတဲ့ဘာသာရပ္မုိ႕လုိ႕ကိုယ္ပုိင္ဘာသာရပ္တစ္ခုလုိျဖစ္ေနျပီ။ကြန္ျပဴတာကေတာ့မုိင္နာဘာသာရပ္တစ္ခုလုိပဲျမင္မိတယ္။ဒါေၾကာင့္သခ်ၤာကုိပဲျပန္ျပီးေလွ်ာက္ခဲ့မိတာပဲ။”

ထုိသူငယ္ခ်င္းသည္၁၉၉၅ေမလတြင္ေျဖဆုိခဲ့ရေသာမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပဲြတြင္အမွတ္အမ်ားဆုံးပထမဆုကိုရရွိခဲ့ပါသည္။

ထုိမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပဲြျပီးသည့္ရက္ႏွင့္ႏွစ္ပတ္ခန္႕အကြာတြင္နည္းျပစာေမးပဲြကုိေျဖရပါသည္။ထုိနည္းျပစာေမးပဲြကုိကၽြန္မသည္လုံး၀စိတ္မပါပဲေျဖခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္တႏွစ္လုံးစာေတြႏွင့္ပိေနေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊စာေမးပဲြရက္ႏွင့္သိပ္မကြာေသာနည္းျပစာေမးပဲြရက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ကၽြန္မစိတ္၀င္စားေသာသခ်ၤာဘာသာရပ္မဟုတ္ေသာစာမ်ားကိုက်က္မွတ္ရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ကၽြန္မကုိသခ်ာၤဆရာၾကီးသမီးပဲေအာင္မွာပါဟူေသာေျပာဆုိခ်က္မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္းကၽြန္မသည္ထုိအလုပ္ကုိတက္ၾကြစြာလုိခ်င္ေသာစိတ္မ်ားမရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ထုိနည္းျပစာေမးပဲြက်ေသာအခါမည္သုိ႕မွ်မခံစားခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ကၽြန္မႏွင့္အတူထုိပထမရေသာသူငယ္ခ်င္း၊မဟာသိပၸံက်မး္ျပဳခြင့္ရသူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက်ခဲ့ၾကပါသည္။ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအခ်ဴိ႕မွာထုိအလုပ္စာေမးပဲြက်ျခင္းအတြက္မ်ားစြာခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။

“ငါတုိ႕အခုမဟာသိပၸံက်မ္းျပဳခြင့္ရျပီးအလုပ္မရခဲ့ဘူး။မဟာသိပၸံဆက္တက္တယ္ဆုိကတည္းကဒီအလုပ္လုပ္ဖုိ႕ပဲ။အခုေတာ့ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။“

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ကၽြန္မအလုုပ္စာေမးပဲြက်ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ယခုလုိေ၀ဖန္ေျပာဆုိပါသည္။

“အခုဒီႏွစ္ေအာက္ရင္နင့္ကုိအားလုံးက၀ုိင္းျပီးေျပာလုိက္ၾကမယ့္ျဖစ္ျခင္းပဲ။သခ်ၤာဆရာၾကီးသမီးမုိ႕ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။အခုဆုိဆရာေတြကအစအံ့ၾသကုန္ၾကရတယ္။နင္ဒါကုိဂုဏ္ယူမေနန႕ဲ။အခုေတာ့သူတုိ႕ကုိနင္ဟာသူတုိ႕ထင္သလုိမဟုတ္ဘူးဆုိတာသက္ေသျပျပီးျပီလုိ႕သေဘာထားလုိက္။ေနာက္တခါေျဖရင္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႕ေအာင္ေအာင္ေျဖသိလား။”

မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္က်ျပီးက်ဴတာစာေမးပဲြေအာင္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့သူ႕ယူဆခ်က္တစ္ခုကိုကၽြန္မကုိပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပပါသည္။

“ငါ့အတြက္ဘဲြ႕ထက္အလုပ္ကပုိအေရးၾကီးတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္းမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ႏွစ္လယ္ေလာက္ကတည္းကက်ဴတာစာေမးပဲြအတြက္က်ဴရွင္တက္ထားႏွင့္တယ္။အလုပ္စာေမးပဲြဆိုတာႏွစ္ႏွစ္သုံးႏွစ္ေနမွတစ္ခါေခၚတာမဟုတ္လား။”

ကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္မဟာသိပၸံက်မ္းျပဳေနစဥ္ပုိေနသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ကၽြန္မဖခင္ကိုယ္တုိင္သင္ၾကားေသာFunctionalAnalysis(F.A)ဘာသာရပ္ကုိမဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားနွင့္အတူသြားေရာက္တက္ခဲ့ၾကပါသည္။ထုိအခါထုိအတန္းမွေက်ာင္းသားတစ္ဦးကကၽြန္မကုိယခုကဲ့သို႕လာေျပာပါသည္။

“အစ္မ..ဘာျဖစ္လုိ႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အတန္းမွာဆရာ့လက္ခ်ာကုိလုိက္တက္ရတာလဲ။အိမ္မွာသင္၇င္လညး္ရသားနဲ႕။”

ကၽြန္မအေျဖကုိစဥ္းစားေနစဥ္ထုိေက်ာင္းသားကသူ႕ေမးခြန္းကုိသူ႕ဘာသာေျဖသြားပါသည္။

“ဒါေပါ့ေနာ္။ဆရာၾကီးကအားမွမအားပဲ။အခ်ိန္ျပည့္ေက်ာင္းမွာပဲရွိေနေတာ့အိမ္မွာစာသင္ခ်ိန္ဘယ္ရွိမလဲ။ဆရာၾကီးကုိၾကည့္လုိက္ရင္တစ္ခါမွအလုပ္နဲ႕လက္နဲ႕ျပတ္တယ္ကုိမရွိဘူး။လက္နွိတ္စက္လည္းရုိက္ေနတာေတြ႕ေနရတယ္။”

ကၽြန္မေဘးတြင္ထုိင္ေနေသာက်ဴတာလည္းက်၊မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္လည္းက်၍Repeaterအျဖစ္ျဖင့္အတန္ျပန္ထုိင္ေန၇ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကေတာ့-

“အခုလိုF.Aကုိျပန္တက္ေနတာေကာင္းပါတယ္။ဘယ္ဘာသာရပ္မဆုိထပ္ကာထပ္ကာေလ့က်င့္ထားရင္ကုိယ့္အတြက္အသုံး၀င္တာေပါ့။ငါလည္းအခုစာေတြျပန္သင္ရေတာ့ငါ့မႏွစ္ကဘယ္ေနရာေတြမွာလုိေနသလဲဆုိတာေတြ႕ရတယ္။ဒါေပမယ့္ဒီႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြကအတန္းထဲမွာစကားအရမ္းမ်ားတာပဲ။ငါကေတာ့စာေမးပဲြက်ျခင္းရဲ႕ရလဒ္ကုိသိထားရလုိ႕စာကိုဂရုတစုိက္နားေထာင္တယ္။သူတုိ႕ကက်ဴရွင္ေတြလည္းတက္တယ္။ဒါေၾကာင့္အတန္းထဲကဆရာေတြသင္ရင္ဂရုမစုိက္ၾကတာနဲ႕တူတယ္။”

ထုိသူငယ္ခ်င္းသည္ထုိႏွစ္တြင္တစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးႏွင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး၀မ္းသာေက်နပ္စြာျဖင့္ကၽြန္မကိုယခုလိုေျပာပါသည္။

“ဒီႏွစ္စာကိုေသေသခ်ာခ်ာက်က္မွတ္၇ျခင္းရဲ႕အက်ဴိးပဲ။စာေမးပဲြေျဖျပီးကတည္းကကိုယ့္ကိုယ္ကုိေအာင္မယ္လုိ႕Confidenceရွိေနတယ္။”

“ဒါေပ့ါဟာ။ရုိးရုိးသားသားနဲ႕ေျဖျပီးရလာတဲ့ဘဲြ႕နဲ႕နည္းမ်ဴိးစုံနဲ႕စာေမးပဲြေအာင္ဖုိ႕ၾကိဳးပမ္းၾကတဲ့ဘဲြ႕တစ္ခု၊ဘယ္ဘဲြ႕ကတန္ဖုိးရွိသလဲဆိုတာစဥ္းစားၾကည့္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္။”

ကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ကၽြန္မတုိ႕ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရေသာပညာေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ေလွ်က္လွမ္းရင္းလြတ္လပ္စြာစကားမ်ားေျပာခဲ့ၾကပါသည္။ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းၾကီးတည္ျမဲေနသေရြ႕ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္လည္းယခုလုိေျပာဆုိေနၾကေသာစကားမ်ားရွိေနပါလိမ့္မည္။ထုိစကားလုံးမ်ားကေျပာေသာကၽြန္မတုိ႕၏ပညာေရးအဆင့္အတန္းတစ္ခုကုိျမွင့္တင္ႏုိင္ၾကရန္ရည္ရြယ္ရင္းေနာင္လာေနာင္သားမ်ားကေျပာေနၾကသည့္စကားလုံးမ်ားကုိနားစြင့္ရင္းကၽြန္မ၏ေဆာင္းပါးကုိနိဂုံးခ်ဴပ္လုိက္ရပါသည္။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

Read More

Education for All - All for Education

Read More

“ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္”

အေတြးအျမင္ အမွတ္စဥ္ ၁၂၁ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ေအာက္တုိဘာတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးေသာ

ဂ်ဴနီယာ၀င္း၏ဒုတိယေျမာက္လက္ရာ….

၂၀၀၆ေမလထုတ္“ေတြးမိေသာအေတြးမ်ား”စာအုပ္တြင္ထပ္မံေဖာျ္ပျပီးျဖစ္ေသာေဆာင္းပါး။

“ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္”

ကၽြန္မသည္လူတစ္ေယာက္တြင္ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုရွိသင့္ေၾကာင္းသေဘာေပါက္လက္ခံလာေသာအခ်ိန္မွာကၽြန္မသခ်ၤာအဓိကႏွင့္တက္ေရာက္ေနခ်ိန္တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္ျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မ၁၀တန္းတုန္းကရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုခုဘာလုိ႕မရွိခဲ့တာလည္းဟုမေက်မနပ္ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ငယ္စဥ္တုန္းကတစ္ခါမွမစဥ္းစားခဲ့မိေသာဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္အေၾကာင္းကုိစိတ္၀င္စားခဲ့ျပီးယခုဒုတိယႏွစ္မွစ၍ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိုးစားမည္ဟုသံဓိဌာန္ခ်ခဲ့ဘူးပါသည္။

ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္ျဖစ္ဖုိ႕ဘာေတြလုိအပ္ပါသလဲ။ထုိစဥ္ကကၽြန္္မညဏ္မွီသေလာက္စဥ္းစားျပီးအရင္ဆုံးကၽြန္မအတြက္အလုိအပ္ဆုံးကသခ်ၤာမက်ဖုိ႕ဘဲဆုိတာနားလည္ခဲ့ပါသည္။ဒီထက္တဆင့္တက္လွ်င္က်ဴတုိရီရယ္ေတြမွာကိုယ့္ဥာဏ္နွင့္ကိုယ္စဥ္းစားတြက္ခ်က္တတ္ရမည္။ဤမွ်ေလာက္ႏွင့္ဆရာ့ထက္ေတာ္တဲ့မျဖစ္ႏုိ္င္ေသးပါ။ထုိဆရာမ်ား၏ေပတံႏွင့္တုိင္းတာသည့္စာေမးပဲြမွာဂုဏ္ထူးရမွျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ထုိတကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္သခ်ၤာဘာသာရပ္ႏွစ္ခုသင္ၾကားခဲ့ရပါသည္။တစ္ဘာသာမွာCalculus(ကဲကုလ)ျဖစ္ျပီးက်န္တစ္ခုမွာMechanics(မကၠင္းနစ္)ျဖစ္ပါသည္။Calculusတြင္သခ်ာၤပုံေသနည္းမ်ားကုိထုတ္ေဖာ္ျခင္း၊Differentiation(ဒစ္ဖရင္ရွိတ္လုပ္ျခင္း)၊Intrgration(အင္တီဂရိတ္လုပ္ျခင္း)မ်ားပါ၀င္ပါသည္။Mechanicsတြင္အရာ၀တၳဳမ်ားအေၾကာင္း၊ေရထဲ၌ရွိေသာအရာ၀တၳဳမ်ားကိုေလ့လာျခင္း၊အရာသတၳဳမ်ား၏Centreofgravity(ဟန္ခ်က္)ရွာေဖြျခင္းစသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားပါ၀င္ျပီးမ်ားေသာအားျဖင့္Calculusမွပုံေသနည္းမ်ားကိုယူသုံးတြက္ခ်က္ရပါသည္။ထုိMechanicsပုစာၦေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာပုံဆဲြရျပီးပုံမွားလွ်င္တစ္မွတ္မွမရပါ။

ကၽြန္မဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀သုိ႕တက္လွမ္းခဲ့ေသာအခ်ိန္က်မွစဥ္းစားေတြးေခၚ၍ပုံေသနည္းမ်ားထုတ္ေဖာ္တြက္ခ်က္ရေသာဘာသာရပ္ကုိPureMaths(သခ်ၤာစစ္စစ္)ဟုေခၚတြင္၍PureMathsမွပုံေသနညး္မ်ားကုိယူသုံးတြက္ခ်က္ရေသာဘာသာရပ္ကုိAppliedMaths(အသုံးခ်သခ်ၤာ)ဟုေခၚတြင္ေၾကာင္းသိလာခဲ့ရပါသည္။ထုိအခါကၽြန္မတုိ႕ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားၾကားတြင္Pureႏွင့္Appliedဟူေသာအေခၚအေ၀ၚမ်ားေခတ္စားလာျပီးဘယ္ဘာသာရပ္ကပုိ၍ေကာင္းေၾကာင္းအျငင္းပြားစရာမ်ားျဖစ္လာခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း(ေနာက္ဆုံးႏွစ္)ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္Pureႏွင့္Appliedကိုအတန္းခဲြ၍သင္ၾကားမည္ဆုိေသာေၾကာင့္လည္းဘယ္ဘာသာရပ္ကိုယူသင့္မယူသင့္ဟူေသာေမးခြန္းမ်ားဂယက္ရုိက္ခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္မတုိ႕တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္စနစ္သစ္(newsystem)ႏွင့္တုိးပါသည္။ဘာသာရပ္ရွစ္ခုရွိပါသည္။ဖတ္စာအုပ္မရွိပဲအတန္းထဲမွာဆရာေတြေရးေပးေသာReference(အညႊန္း)စာအုပ္မ်ားကိုစာၾကည့္တုိက္တြင္ရွာေဖြျပီးျဖစ္ေစ၊ဆရာမ်ားထဲမွငွားျပီးျဖစ္ေစမိတၱဴကူးျပီးစုေဆာင္းရပါသည္။ေလ့လာရန္ေမးခြန္းေဟာင္းမရွိေသာေၾကာင့္အတန္းမွန္မွန္တက္ျပီးဆရာေတြ၏အာေဘာ္ကုိမရရေအာင္အမိွီလုိက္ရပါသည္။ထုိဘာသာခဲြရွစ္ခုအနက္ေလးခုမုွာPureMathsျဖစ္ျပီးက်န္ေလးခုမွာAppliedMathsျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ေရြးခ်ယ္ရမည့္ေနာက္ဆုံးႏွစ္မေရာက္ခင္ထုိဘာသာရပ္ႏွစ္ခုစလုံးကုိသင္ၾကားရေသာေၾကာင့္ကၽြန္မတုိ႕အတြက္စဥ္းစားခ်ိန္ေလ့လာခ်ိန္မ်ားစြာရခဲ့ပါသည္။

ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္ျဖစ္ဖုိ႕ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းတြင္မဟုတ္ပဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာေက်ာင္းသားမ်ား၏စိတ္ထဲမွာရွိေနသည္ကိုထုိတတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မသည္အပတ္စဥ္ေျဖဆုိရေသာtutorialေမးခြန္းမ်ားကုိၾကိဳးစားတြက္ခ်က္ရင္းကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းသားမ်ားအားလုံးတညီတညြတ္တည္း၀န္ခံခဲ့ရေသာအခ်က္တစ္ခုရွိလာပါသည္။၎တုိ႕မွာAppliedMaths၏tutorialေမးခြန္းမ်ားကုိတစ္ေယာက္မွမေျဖႏုိင္ဘဲစာရြက္လြတ္ပဲထပ္တင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။တခ်ဴိ႕ကေတာ့ေမးခြန္းကုိျပန္ကူးထည့္ေပးၾကျပီးတခ်ဴိ႕ကေတာ့ပုံရေအာင္ေလွ်ာက္ဆဲြျပီးဆက္မတြက္တတ္သျဖင့္တန္းလန္းဘဲထပ္လုိက္ၾကပါသည္။AppliedMathsမွာဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းကုိကၽြန္မတုိ႕စိတ္ထဲမွာသိလာခဲ့ရေသာအသိတစ္ခုပဲျဖစ္ပါသည္။

စာေမးပဲြတြင္PureMathsမွာဦးေႏွာက္သုံး၍စဥ္းစားေတြးေခၚတြက္ခ်က္ရေသာေၾကာင့္လည္ေကာင္း၊ပုံေသနည္းထုတ္ေဖာ္ပုံမ်ားကိုတြက္တတ္လွ်င္unseenပုစာၦမ်ားကိုစဥ္းစားတတ္ေသာေၾကာင့္လညး္ေကာင္း၊ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျဖႏုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။AppliedMathsမွတခ်ဴိ႕ဘာသာရပ္တြင္unseenမ်ားေမးေသာေၾကာင့္သုံးပုဒ္ေတာင္အႏုိင္ႏုိင္ေျဖရျပီးတစ္ပုဒ္မွလည္းအဆုံးအထိမတြက္ႏုိင္ပါ။seenတပုဒ္တေလပါလွ်င္လည္းအလြတ္က်က္ထားႏုိင္မွ၊ျဖစ္ႏုိ္င္လွ်င္အေျဖအထိက်က္ထားႏိုင္မွရပါသည္။ကၽြန္မဆုိလွ်င္ေမးခြန္းပါအလြတ္က်က္ပါသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာစာေမးပဲြေမးခြန္းမ်ားကုိၾကည့္ျပီးseenမွန္းမသိမည္ကုိစုိးရိမ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ယခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ရယ္စရာျဖစ္ေနေသာ္လည္းအဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ထုိappliedMathsကိုေတာ္ေတာ္ၾကီးေၾကာက္ခဲ့ရေၾကာင္းသိသာထင္ရွားလွပါသည္။

ေနာက္ဆုံးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းတြင္အလြတ္က်က္ရမွာေၾကာက္ေသာကၽြန္မသည္PureMathsကိုပဲယူဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားမ်ား၏တ၀က္နီးပါးသည္PureMathsကုိယူခဲ့ပါသည္။က်န္တစ္၀က္၏သုံးပုံႏွစ္ပုံမွာSocialAppliedMaths(Appliedႏွင့္Pureေရာေနေသာဘာသာရပ္)ကုိယူခဲ့ျပီးက်န္ေသာေက်ာင္းသားအနည္းငယ္မွာPhysicalAppliedMaths(Appliedသီးသန္႕စစ္စစ္)ကုိယူခဲ့ၾကပါသည္။ကၽြန္မတုိ႕သည္ထုိPhysicalAppliedMathsကုိယူေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုသူရဲေကာင္းမ်ားသဖြယ္အထင္ၾကီးခဲ့ၾကပါသည္။

ကၽြန္မတုိ႕Pure,Appliedယူေသာေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္အခ်င္းခ်င္းေ၀ဖန္ေျပာဆုိမူမ်ားရွိလာခဲ့ပါသည္။

Pureေက်ာင္းသားမ်ားက“ငါတုိ႕Pureေတြကမင္းတုိ႕Appliedထက္ပုိေတာ္တယ္။ငါတုိ႕ကမင္းတုိ႕Appliedပုစာၦေတြမွာအသုံးျပဳတဲ့ပုံေသနည္းေတြကိုရွာေဖြတြက္ခ်က္ေပးရတယ္။မင္းတုိ႕ကငါတုိ႕တပင္တပန္းတြက္ထားတဲ့ပုံေသနည္းေတြကိုအဆင္သင့္ယူတြက္ရုံပဲ။ငါတုိ႕သာရွာေဖြမတြက္ေပးရင္မင္းတုိ႕ဘာသာရပ္ကဘာမွလုပ္လုိ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး”ဟုေၾကြးေက်ာ္ခဲ့ၾကသလုိPhysicalAppliedေက်ာင္သားမ်ားက“ငါတုိ႕mechanicsတုိ႕Astronomyတုိ႕နဲ႕ကမာၻၾကီးကိုတည္ေဆာက္ထားတာ၊မင္းတုိ႕ရွာေပးတဲ့ပုံေသနည္းေတြကိုငါတုိ႕ကတဆင့္ယူသုံးရတယ္ဆုိတာမွန္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ငါတုိ႕ကဒီအေသးအဖြဲေတြအတြက္အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး”ဟုလက္မေထာင္ခဲ့ၾကပါသည္။SocialMathsဘာသာတဲြကေတာ့Pureလည္းမက်Appliedလည္းသိပ္မဆန္ေသာေၾကာင့္သိပ္အေ၀ဖန္မခံရပဲလြတ္ေနခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မသည္PhysicalAppliedယူေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးေျပာခဲ့ေသာစကားကုိအားက်ဂုဏ္ယူခဲ့ပါသည္။

“ငါဘာလုိ႕ဒီဘာသာရပ္ကုိယူသလဲဆုိရင္ငါဆရာျပန္လုပ္တဲ့အခါင့ါတပည့္ေတြကုိunseenေျခာက္ပုဒ္ေမးရင္အားလုံးေျဖႏူိင္ေအာင္သင္ေပးခ်င္တယ္။ငါအခုယူတဲ့Appliedဘာသာဟာငါတုိ႕တုန္းကေၾကာက္စရာေကာငး္သေလာက္ငါဆရာျပန္လုပ္တဲ့ေခတ္မွာဂုဏ္ထူးေတြရဘာႏုိင္တဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုျဖစ္လာေစရမယ္။ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္ေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္ေစရမယ္”ဟုရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးမားစြာေျပာခဲ့ဘူးပါသည္။

Pureဘာသာကုိေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ေျပာဆုိခ်က္ကိုေတာ့ယခုတုိင္မေက်နပ္ခဲ့ပါ။

“ငါဘာလုိ႕Pureယူသလဲသိလား။ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့Pureကလြယ္တယ္။ငါတကယ္၀ါသနာပါတာကAppliedပဲ။ဒါေပမယ့္Appliedကိုယူရင္ဒိထက္ပုိျပီးၾကိဳးစားရမယ္။အဲဒီအတြက္အခ်ိန္မေပးႏုိ္င္ဘူး။”

Pureဘာသာတဲြကုိယူခဲ့ေသာကၽြန္မအပါအ၀င္Pureေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ဴိ႕ကေတာ့Pureသည္အေတြးအေခၚမ်ား၊ဦးေႏွာက္ကုိအသုံးခ်၍တြက္ရေသာပုစာၦမ်ား၊ပုံေသနည္းထုတ္ေဖာ္ပုံမ်ားပါ၀င္ေသာေၾကာင့္Pureကုိကၽြမ္းက်င္စြာတတ္ေျမာက္လွ်င္AppliedMathsမွမည္သည့္ပုစာၦမ်ဴိးကုိမဆုိစဥ္းစားေတြးေခၚ၍ရမည္ဟူေသာယူဆခ်က္ျဖင့္Pureကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မတုိ႕သည္ကိုယ့္ယူဆခ်က္ခံယူခ်က္မ်ားျဖင့္Pure,Appliedဘာသာရပ္မ်ားကုိေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကျပီးမိမိဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍လည္းအထိမခံႏုိင္ၾကပါ။အခ်င္းခ်င္းေ၀ဖန္ထုိးနွက္ၾကရင္းထုိ၁၉၉၃ခုႏွစ္တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းစာေမးပဲြကုိၾကိဳးစားေျဖဆုိခဲ့ၾကပါသည္။ေအာင္စာရင္းထြက္ေသာအခါေျဖဆုိသူ၂၀၀ေက်ာ္တြင္ေက်ာင္းသား၄၀ခန္႕သာမဟာသိပၸံဆက္တက္ခြင့္ရၾကပါသည္။Pureႏွင့္Socialဘာသာရပ္ကအမ်ားဆုံးQualifyျဖစ္၍Appliedဘာသာရပ္ကေအာင္ျမင္သူအလြန္နည္းပါသည္။ထိုအခါPureႏွင့္Appliedလြန္ဆဲြပဲြတြင္မည္သူကႏုိင္သည္ကုိေအာင္စာရင္းနွင့္ဆုံးျဖတ္မည္လားသုိ႕မဟုတ္မည္သည့္အခ်က္နွင့္ဆုံးျဖတ္မည္လဲဟုကၽြန္မတုိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားေမးခြန္းထုတ္ခဲ့မိၾကပါသည္။

“ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္ဆုိတာဘယ္လုိတပည့္မ်ဴိးကုိေခၚတာလဲ”

“စာေမးပဲြမွာဂုဏ္ထူးေတြအမ်ားဆုံးရရမယ္။စာေတြလာေမးရင္လညး္ရွင္းျပႏုိင္ရမယ္။ဆရာနဲ႕အျပန္အလွန္စာေဆြးေႏြးႏုိင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိရမယ္။ဆရာကအတန္းထဲမွာလွ်မ္းျပီးမွားသြားရင္လည္းခ်က္ခ်င္းျမင္တတ္ျပီးဆရာ့ကုိေထာက္ျပႏုိင္ရမယ္။အဲဒီလုိအရည္အေသြးထက္ျမက္တဲ့သူကုိဆရာ့ထက္ေတာ္တဲ့တပည့္လုိ႕သတ္မွတ္မွာေပါ့။”

“ဒါဆုိငါတခါမွသခ်ၤာဂုဏ္ထူးေတြမရခဲ့ဘူးေတာ့ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္ဆုိတာလုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္။”

ကၽြန္မသည္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏အေမးအေျဖၾကားတြင္အထက္ပါအတုိင္း၀င္ေျပာခဲ့ဘူးပါသည္။သူတုိ႕ကၽြန္မကုိမဟာသိပၸံတက္တဲ့အခါအဲဒီအခ်က္ေတြအားလုံးျပည့္စုံေအာင္ၾကိဳးစားေပါ့ဟုအားေပးစကားေျပာခဲ့ၾကပါသည္။

မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးနွစ္တြင္စာသင္ခ်ိန္တစ္ႏွစ္ရွိျပီးဘာသာရပ္ေလးခုကုိသင္ၾကားရပါသည္။ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းကတည္းကစနစ္သစ္ႏွင့္ေတာက္ေလွ်ာက္တုိးခဲ့ျပီးReferenceစာအုပ္မ်ားစာၾကည့္တုိက္မွသခ်ာၤစာအုပ္မ်ားကုိရွာေဖြတြက္ခ်က္ရေသာအေလ့အက်င့္ရခဲ့ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေမးခြန္းေဟာင္းမ်ားေလ့လာ၍မရေသာ္လည္းစာေမးပဲြကိုေအာင္ျမင္စြာေျဖဆုိႏုို္င္ခဲ့ပါသည္။ထိုႏွစ္တြင္မဟာသိပၸံက်မ္းျပဳခြင့္အတြက္ေအာင္ျမင္သူ၁၈ေယာက္သာရွိခဲ့ျပီးတစ္ေယာက္မွဂုဏ္ထူးမရၾကပါ။

ကၽြန္မသည္“ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္”ဟူေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ကၽြန္မ၏ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႕ထုိစာေၾကာင္းပထမဦးဆုံး၀င္ေရာက္လာခဲ့ေသာတကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္မွသည္ယခုမဟာသိပၸံေက်ာင္းသူဘ၀အထိျဖတ္သန္းေတြ႕ၾကဳံခဲ့ရေသာအျဖစ္အပ်က္ခံစားခ်က္မ်ားကုိေရးခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မအေနႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြသတ္မွတ္ေသာအရည္အခ်င္းမ်ဴိးမျပည့္မီခဲ့သည္ကုိလည္းအားမလုိအားမရျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ဒြိဟျဖစ္ေနေသာအေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ကၽြန္မဖခင္ႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။

“ေဖေဖ…သမီးတုိ႕ေနာက္ႏွစ္ကေက်ာင္းသားေတြကAppliedကုိမေၾကာက္ၾကဘူး။သမီးတုိ႕ကAppliedဘသာရဲ႕အေၾကာင္းေတြကိုေျပာျပရင္ရယ္စရာျဖစ္ေနျပီ။အဲဒါဘာျဖစ္လုိ႕လဲေဖေဖ။သမီးတုိ႕ကညံ့ေနလုိ႕လား။”

“ဒါကဒီလုိရွိတယ္သမီးရဲ႕။သမီးတို႕နွစ္ေတြမွာunseenေတြပဲေမးတယ္။အခုunseenေတြေမးတဲ့စနစ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲseenေမးတဲ့စနစ္ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ပဲ။ဒါေၾကာင့္ေက်ာင္းသားေတြကမေၾကာက္ေတာ့တာေပါ့။”

“သမီးကေတာ့seenေမးတယ္ဆုိလဲေၾကာက္တာပဲ။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့သမီးကအလြတ္က်က္ရမွာေၾကာက္တာကိုး။သမီးတုိ႕ႏွစ္တုနး္ကAppliedမွာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွဂုဏ္ထူးေတြမရခဲ့ၾကေပမယ့္အခုေတာ့ဂုဏ္ထူးေတြရၾကနာဒါေၾကာင့္ေပါ့ေနာ္။”

“ဒါေပါ့ကြယ္။အလြတ္က်က္ရင္က်က္ႏုိင္သေလာက္ရတာကုိး။”

“ဒါဆုိရင္အဲဒီလုိအလြတ္က်က္ျပီးဂုဏ္ထူးေတြရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကုိ“ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္“လုိ႕သတ္မွတ္လုိ႕ရသလား။”

“အငး္…အလြတ္က်က္တယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာနားလည္လုိ႕က်က္တာနဲ႕နားမလည္ဘဲက်က္တယ္ဆုိျပီးႏွစ္မ်ဴိးရွိတယ္။အဲဒီေတာ့နည္းလည္ျပီးက်က္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာေတာ္တယ္လုိ႕ေျပာရမယ္။နားမလည္ပဲက်က္တဲ့သူေတြဆုိရင္ေတာ့အလြတ္က်က္နုိင္တဲ့အရည္အခ်င္းမ်ဴးိရွိတယ္လုိ႕ပဲေျပာရမွာေပါ့။”

“ဒါဆုိရင္“ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္”ဆုိတာကုိေဖေဖဘယ္လုိသတ္မွတ္မလဲဟင္။”

“ဘယ္စနစ္ေအာက္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်ာင္းသားဆုိတာspotမလုိက္ရဘူး။ခုိးမခ်ရဘူး။ကိုယ့္ရဲ႕ပင္ကုိယ္ဥာဏ္နဲ႕ဆရာေတြထုတ္တဲ့ေမးခြန္းကုိရုိးသားစြာေျဖႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားတာဟာ“ဆရာထက္ေတာ္တဲ့တပည့္”ပဲေပါ့။”

ကၽြန္မသည္ကၽြန္္မဖခင္၏အေျဖကိုေက်နပ္မိေသာေၾကာင့္ကၽြန္မ၏ေဆာင္းပါးကုိဤေနရာတြင္အဆုံးသတ္ရန္ဆုံးျဖတ္မိပါသည္။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

Read More

Education for All, All for Education

Read More

Junior Win - ဆက္ခံသူ

အေတြးအျမင္မဂၢဇင္း ၁၉၉၆ခုနွစ္ မတ္+ ျပီလ အမွတ္ ၁၁၇

ေတြးမိေသာအေတြးမ်ား စာအုပ္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာေဆာင္းပါး။ဂ်ဴနီယာ၀င္း၏ပထမဦးဆုံးလက္ရာ။

“ဆက္ခံသူ”

တေန႕သ၌ကၽြန္မထံသုိ႕စာတုိက္မွျဖတ္ပုိင္းတစ္ခုေရာက္လာပါသည္။၁၉၈၅-၈၆ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ရန္ကုန္

တကၠသုိလ္သုိ႕သခ်ၤာဘာသာရပ္ျဖင့္ပထမႏွစ္တက္ေရာက္ခြင့္ရေၾကာင္းအေၾကာင္းၾကားသည့္ျဖတ္ပုိ္င္းျဖစ္ပါ

သည္။ဆယ္တန္းေအာင္သည့္အမွတ္ျဖင့္ေလွ်ာက္မည္ဆုိလွ်င္ရႏုိ္င္ေသာဓာတုေဗဒႏွင့္ရူပေဗဒဘာသာရပ္

မ်ားကုိမေလွ်ာက္ပဲသိပၸံဘာသာရပ္တြင္အနိမ့္ဆုံးျဖစ္ေသာသခ်ၤာကုိေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းမွာသခ်ၤာဆရာတစ္ဦးျဖစ္

ေသာကၽြန္မဖခင္၏တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲစာက်က္ရမွာျပင္းေသာကၽြန္မ၏ေမြးရာပါစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္

သာျဖစ္ပါသည္။

တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္တြင္ကၽြန္မသည္အတန္းငယ္စဥ္တုန္းကလိုစာေမးပဲြေအာင္မွတ္ရရန္သာစိတ္၀င္စားခဲ့

ေၾကာင္း၀န္ခံပါသည္။တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္ကၽြန္မ၏အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လား၊ကၽြန္မ၏အမႊာအကိုက

စက္မူတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ကၽြန္မကသခ်ၤာအဓိကေက်ာင္းသူဟူေသာကၽြန္မတုိ႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္၏

အဆင့္အတန္းကြာဟမူေၾကာင့္လားေတာ့မသိပါ။ကၽြန္မ၏အေတြးအေခၚမ်ားေျပာင္းလဲခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မ

ငယ္ငယ္ကသခ်ၤာက်သျဖင့္မ်က္နွာငယ္ႏွင့္ဆရာမဆီလုိက္ခဲ့ရေသာကၽြန္မ၏ဖခင္။သခ်ၤာဆရာၾကီးသမီးက

သခ်ာၤက်တယ္ဟူေသာေဖေဖ့တပည့္မ်ား၏ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြကုိခံႏုိင္ရည္မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္

ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ခ်င္ေသာရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္သခ်ၤာဘာသာရပ္အေပၚစိတ္၀င္စားမူမ်ားသည္ကၽြန္မထံသုိ႕

ျပင္းျပစြာေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့သည္။

သုိ႕ရာတြင္ကၽြန္မ၏အၾကီးမားဆုံးအခက္အခဲတစ္ခုမွာအလြတ္က်က္ျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္မသည္မည္မွ်ခက္ခဲ

ေသာသခ်ၤာပုစာၦမ်ားျဖစ္ေစနားလည္ေအာင္မွတ္သည္။အလြတ္က်က္ရမည့္အဆင့္ကုိတတ္ႏုိင္သမွ်ေရွာင္သည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ကၽြန္မငယ္စဥ္ကျပဳမူခဲ့သည့္အတုိင္းနည္းနညး္ေလးနားမလည္သည္ႏွင့္ကၽြန္မ၏ဖခင္ကုိေမးျမန္းပါ

ေတာ့သည္။ထုိအခါကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မဖခင္အၾကားတြင္နားမလည္မူမ်ားႏွင့္ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။

ပုစာၦတစ္ပုဒ္အားကၽြန္မဖခင္အားေမးမိလွ်င္နာရီ၀က္တစ္နာရီၾကာေအာင္စာရြက္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္စိတ္ရွည္လက္

ရွည္ရွင္းျပတတ္ေသာေၾကာင့္တခါတရံအဆင့္တဆင့္ေလာက္ကိုနားမလည္ရုံေလာက္နွင့္အခ်ိန္ကုန္ခံျပီးေမးရန္

တြန္႕ဆုတ္ခဲ့ရသည္။“ဒီကေနဒါဘယ္လုိျဖစ္သြားတာလဲ ေဖေဖ”ဟုကၽြန္မကေမးလွ်င္“စာရြက္ႏွင့္ေဘာပင္ယူခဲ့

စမ္း၊ဒီအတုိင္းေျပာလုိ႕မရဘူး။အဲဒီေနာက္ကြယ္မွာအေတြးအေခၚေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ဒီေတာ့သေဘာတရား

ကုိေသေသခ်ာခ်ာေျပာမွနားလည္မွာ”ဟုအျမဲတမ္းအေျပာခံရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

“စာေမးပဲြခန္းထဲမွာအဲဒီအဆင့္ကုိအၾကာၾကီးစဥ္းစားေနရင္အခ်ိန္ေတာင္ေလာက္မွမဟုတ္ဘူးေဖေဖ။သမီးအ

လြတ္က်က္လုိက္ေတာ့မယ္”ဟုအလြတ္က်က္ရမွာေၾကာက္ေသာကၽြန္မပင္လွ်င္ကၽြန္မဖခင္ကုိလက္ေျမွာက္ျပီး

ေစာဒကတက္ခဲ့ရေသာအၾကိမ္မ်ားမနည္းခဲ့ပါ။သုိ႕ရာတြင္unseenကိုေၾကာက္ေသာကၽြန္မ၊ဒါေတြသိမွunseen

ကုိစဥ္းစားတတ္မွာ၊ေတာ္ၾကာဂုဏ္ထူးတန္းမ၀င္ရင္ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဟူေသာစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ားေၾကာင့္

ေက်ာင္းမွာသင္ေသာlectureအျပင္ေဖေဖသင္ျပေပးထားေသာအခ်က္မ်ားကုိnotesျပန္ထုတ္ထားေသာစာအုပ္

မ်ားၾကားတြင္ႏွစ္ျမဳပ္ရင္းအပင္ပန္းခံၾကိုးစားခဲ့ရပါသည္။

စာေမးပဲြေျဖခါနီးတြင္အခ်ဴိ႕ေသာပုစာၦမ်ားကုိအလြတ္က်က္ခဲ့ရပါသည္။ဖခင္ကလည္းက်က္ရန္တုိက္တြန္းေသာ

ေၾကာင့္ကၽြန္မထုတ္ထားေသာnotesမ်ားကုိေဘးဖယ္ထားျပီးဒုတိယႏွစ္စာေမးပဲြကုိေအာင္ျမင္စြာေျဖဆုိႏိုင္ခဲ့

ပါေတာ့သည္။

ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀

ငယ္စဥ္ကတည္းကအလြတ္က်က္ရမွာေၾကာက္ေသာကၽြန္မသည္နားမလည္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုကၽြန္မ

ဖခင္ကမည္မွ်ပင္အခ်ိန္ကုန္ခံခံ၊စာရြက္ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္လုိက္နာမွတ္သားေသာအေလ့အက်င့္ကိုဆက္

လက္၍က်င့္သုံးခဲ့ပါသည္။အေၾကာင္းမွာကၽြန္မဖခင္သင္ျပေပးထားေသာအေတြးအေခၚမ်ား၊သေဘာတရားမ်ား

၏အေရးပါပုံကိုပုိ၍သိလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မငယ္စဥ္ကအေသအလဲၾကိုးစားမွတ္သားခဲ့ရေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ယခုဂုဏ္ထူးတန္းတြင္ျပန္

လည္အသုံးခ်ခြင့္ရလာပါသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ကၽြန္မဖခင္ကဤအခ်က္ေတြကုိအေလးေပးခဲ့ရသလဲဟူေသာ

ေမးခြန္း၏အေျဖကုိအတန္းၾကီးလာမွနားလည္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။သုိ႕ရာတြင္တခါတရံကၽြန္မဖခင္၏ရွည္လ်ား

ေသာအေသးစိတ္လြန္းေသာရွင္းျပခ်က္မ်ားေၾကာင့္သခ်ၤာယူမိတာမွားျပီ၊တျခားဘာသာဆုိေဖေဖ့လည္းေမး

စရာမလုိဘူးဟုေနာင္တရစိတ္မ်ားလည္းမၾကာခဏဆုိသလုိ၀င္လာတတ္ပါေသးသည္။

၁၉၉၃ခုႏွစ္တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ဒုတိယႏွစ္တုန္းကကဲ့သုိ႕တက္ၾကြေသာစိတ္ဓါတ္မ်ား

ျပန္၀င္လာခဲ့ပါသည္။အေၾကာင္းမွာQualifyျဖစ္မွမဟာသိပၸံတက္ခြင့္ရမည္ဟူေသာကန္႕သတ္ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္

ပါသည္။ကၽြန္မတြင္အလြတ္က်က္ေသာစိတ္ဓါတ္မ်ားမရွိေတာ့ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ယခုအေရးၾကီးေသာစာေမးပဲြ

အတြက္ကၽြန္မ၏ေလ့က်င့္မူအစီအစဥ္ကိုတစ္မ်ဴိးတစ္ဖုံေျပာင္းလဲခဲ့ရပါသည္။

ပထမအဆင့္အေနႏွင့္လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ျဖစ္ေသာနားမည္ေသာခက္ခဲေသပုစာၦမ်ားကုိကၽြန္မဖခင္ကုိေမးျပီးနားလည္

ေအာင္ၾကိဳးစားပါသည္။ဒုတိယအဆင့္အေနႏွင့္ကၽြန္္မဖခင္ရွင္းျပေသာအခ်က္မ်ားကိုဦးေႏွာက္ထဲတြင္စဥ္းစား

တတ္ေအာင္အစီအစဥ္ခ်ပါသည္။ေနာက္ဆုံးအဆင့္အေနႏွင့္ထုိပုစာၦမ်ားကုိအလြတ္ခ်တြက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထုိ

သုိ႕အလြတ္ခ်တြက္ရာတြင္ေဖေဖရွင္းျပထားေသာအခ်က္မ်ားကုိဂုဏ္ထူးတန္းပထမႏွစ္ႏွင့္ဒုတိယႏွစ္တုန္းကလုိ

ခ်မေရးေတာ့ဘဲအတန္းထဲမွာသင္ထားသည့္အတိုင္းတစ္ေၾကာင္းျပီးတစ္ေၾကာင္းစိတ္ရွည္ရွညႏွင့္အခ်ိန္ယူစဥ္း

စားျပီးေရးခ်ပါသည္။ယင္းကဲ့သို႕အခ်ိန္ယူခ်က္တြက္ျခင္းကုိပဲြမ၀င္ခင္အျပင္မွာက်င္းပဆုိသကဲ့သုိ႕ထပ္ကာထပ္

ကာေလ့က်င့္ပါသည္။ကၽြန္မသည္စာေမးပဲြခန္းထဲတြင္အခ်ိန္ကုန္အနည္းဆုံးႏွင့္အမွန္ကန္ဆုံးအဆင့္ထိေျဖဆုိ

ႏုိင္သူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရပါသည္။

ထုိအေရးၾကီးေသာတတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းစာေမးပဲြအတြက္ကၽြန္မလုပ္ေနက်အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ပါသည္။

ယင္းမွာဘာသာရပ္မ်ားနွင့္ပတ္သက္ျပီးေမးႏုိင္ေသာေမးခြန္းမ်ားကုိကၽြန္မဘာသာထုတ္ျခင္းျဖစ္ပါသသည္။

ထုိဘာသာရပ္မ်ားထဲမွAlgebraဘာသာအတြက္ေမးခြန္းေပါင္း၇၀ရလာပါသည္။ထုိဘာသာေျဖရမည့္ညတြင္

ကၽြန္မဖခင္အားျပျပီးspotရုိက္ခုိင္းပါသည္။သခ်ာၤဆရာၾကီးျဖစ္ေသာကၽြန္မဖခင္ကကၽြန္မထုတ္ထားသည့္ထဲ

မွေရြးေပးရာေမးခြန္း ၆၀ ေလာက္ရွိသြားပါသည္။ကၽြန္မလုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတုိင္းspotရုိက္ခုိင္းတာျဖစ္ေသာလည္း

ဤမွ်ေလာက္ေရြးေပးမည္မွန္းၾကိဳတင္ခန္႕မွန္းျပီးသားျဖစ္ပါသည္။

ထုိAlgebraကိုေကာင္းမြန္စြာေျဖႏုိင္ျပီးအိမ္သုိ႕ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မျပန္ေရာက္ျပီးသိပ္မၾကာခင္တြင္ကၽြန္မ

ဖခင္သည္ရုံးခ်ိန္ထက္ေစာလြန္းစြာျပန္ေရာက္လာျပီးအေလာတၾကီးေမးပါသည္။

“သမီးဘယ္ႏွပုဒ္ရလဲ။မေန႕ညကေဖေဖေရြးေပးတဲ့အထဲကတစ္ပုဒ္မွမပါဘူး။”

ကၽြန္မက“ဟုတ္လား။သမီးကသိပ္ေတာင္သတိမထားမိဘူး။ဒါမ်ဴိးကျဖစ္ေနက်ပဲ။ေဖေဖ့ကုိေရြးခုိ္င္းတယ္ဆုိတာ

လည္းအပ်င္းေျပေရြးခုိင္းတာပါ။စိတ္မပူပါနဲ႕ေဖေဖ။သမီးေျခာက္ပုဒ္လုံးရတယ္”ဟုလက္မေထာင္ျပီးျပန္ေျပာႏုိင္

ခဲ့ပါသည္။

အထက္ပါအလားတူအျဖစ္အပ်က္မ်ဴိးသည္ယခုမွအသစ္အဆန္းမဟုတ္ဘဲကၽြန္မ၏ပညာသင္ကာလတစ္

ေလ်ာက္လုံးအျမဲတမ္းၾကဳံေတြ႕ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ကၽြန္မအတြက္မဆန္းေတာ့ပဲယခုလုိေအာင္ျမင္စြာေျဖ

ဆုိႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထုိမွတဖန္မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀သုိ႕တက္လွမ္းခဲ့ေသာကၽြန္မသည္မည္သုိ႕မည္ပုံဆက္လက္

ၾကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္ကုိအထူးေရးသားျပစရာမလိုေတာ့ဟုယူဆမိပါသည္။ကၽြန္မမဟာသိပၸံက်မ္းျပဳ

ေက်ာင္းသူဘ၀အထိသခ်ၤာဆရာၾကီး၏သမီးအေနႏွင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာလမ္းတြင္ပတ္၀န္းက်င္၏ေကာက္ခ်က္

မ်ားႏွင့္အေမးခံခဲ့ရေသာေမးခြန္းမ်ားအျပင္သခ်ၤာဆရာၾကီး၏သမီးဟူေသာအေပၚယံအျမင္ျဖင့္သုံးသပ္ခ်က္မ်ား

ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားစြာကိုရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။တခ်ဴိ႕ေသာေမးခြန္းမ်ားမွာကၽြန္မကိုယ္တုိင္ဘာျပန္ေျဖရမွန္း

မသိေသာေမးခြန္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ေအာက္ပါတုိ႕ကုိေလ့လာၾကည့္ေစလုိပါသည္။

သူငယ္တန္းမွရွစ္တန္း

“ဆရာ့သမီးကဒီလသခ်ၤာႏွစ္ဘာသာလုံးက်လုိ႕ဆရာေက်ာင္းလုိက္သြားရတယ္ ဟုတ္လား။ဆရာကသင္မေပး

ဘူးလား။သမီးကေရာေဖေဖ့ကိုမေမးဘူးလား။”

(ေဖေဖ့တပည့္မ်ား)

တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္

“သခ်ာၤဆရာရ႕ဲသမီးမုိ႕သခ်ၤာယူတာလား။အေဖကယူခုိင္းလုိ႕လား။”

(အသိအကၽြမ္းမ်ား)

တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္

“နင့္ကုိေမးရတာစိတ္ကုန္လာျပီ။နင္ရွင္းျပတာအရွည္ၾကီးပဲ။အဲဒါမသိလည္းဒီအတုိင္းက်က္ေျဖရင္လညး္

ရတယ္မဟုတ္လား။”

(ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား)

ပထမႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း

“သခ်ာၤဆရာၾကီးသမီးဆုိေတာ့ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္မွာေပါ့။”

(အသိအကၽြမ္းမ်ားႏွင့္တကၠသိုလ္မွဆရာဆရာမမ်ား)

ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း

“နင္သခ်ွၤာတစ္ဘာသာမွဂုဏ္ထူးမပါဘူး။ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။နင့္အေဖေတာ့ေတာ္ေတာ္ေဆြးသြားမွာပဲ။”

(အတန္းေဖာ္တစ္ဦး)

တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း

“နင့္အေဖကသခ်ၤာဆရာဆုိေတာ့အရမ္းကံေကာင္းတာပဲ။ေမးစရာရွိရင္ခ်က္ခ်င္းေကာက္ေမးလုိက္ရုံပဲ။ငါတုိ႕လုိ

တကူးတကသြားျပီးေမးစရာမလုိဘူး။အခ်ိန္ကုန္လည္းသက္သာတယ္။”

(ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား)

“ငါ့ကုိပုစာၦရွင္းျပစမ္းပါ။ျပီးေတာ့အေ၇းၾကီးတာေတြေျပာပါဦး။နင္ဘာေတြၾကည့္လဲဟင္။”

(အတန္းေဖာ္မ်ား)

မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးနွစ္

“သမီးကဂုဏ္ထူးတန္းသိပ္၀င္ခ်င္တာပဲ။မမတုန္းကဘယ္လုိၾကိဳးစားခဲ့သလဲဟင္။မမတုိ႕တုန္းကသင္ရုိးနဲ႕အခု

သင္ရုိးနဲ႕မတူေတာ့ဘူးလုိ႕ေျပာတယ္။အဲဒါဘာျဖစ္လုိ႕လဲဟင္။”

(ဒုတိယႏွစ္မွညီမငယ္တစ္ဦး)

ယခုမဟာသိပၸံက်မ္းျပဳေက်ာင္းသူဘ၀(၁၉၉၇)

“သခ်ာၤဆရာ့သမီးဆုိေတာ့ဆရာ့ေျခရာနင္းတာေပါ့။”

(ေဖေဖ့တပည့္မ်ားႏွင့္တကၠသို္လ္မွဆရာဆရာမ်ား)

ကၽြန္မဖခင္သည္သခ်ၤာဟူေသာအေမြကုိေပးေ၀သူျဖစ္၍ကၽြန္မကဆက္ခံသူျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မသည္ဆက္ခံသူ

တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ထုိပညာအေမြကိုလြယ္လြယ္ကူကူရရွိခဲ့သူျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ကၽြန္မ၏ေရွ႕ဆက္ရမည့္ခရီး

လမ္းသည္အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေသာပန္းခင္လမ္းျဖစ္ပါမည္လား ထုိေမးခြန္းမ်ား၏အေျဖကိုကၽြန္မ၏ေဆာင္းပါး

ကုိဖတ္ရူျပီးေသာစာဖတ္ပရိသတ္မ်ားေျဖဆုိေပးႏုိင္လိမ့္မည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ရင္းကၽြန္မ၏ေဆာင္းပါးကိုနိဂုံးခ်ဴပ္

လုိက္ရပါသည္။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

Read More