ေတြးမိေသာအေတြးမ်ား စာအုပ္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာေဆာင္းပါး။ဂ်ဴနီယာ၀င္း၏ပထမဦးဆုံးလက္ရာ။
“ဆက္ခံသူ”
တေန႕သ၌ကၽြန္မထံသုိ႕စာတုိက္မွျဖတ္ပုိင္းတစ္ခုေရာက္လာပါသည္။၁၉၈၅-၈၆ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ရန္ကုန္
တကၠသုိလ္သုိ႕သခ်ၤာဘာသာရပ္ျဖင့္ပထမႏွစ္တက္ေရာက္ခြင့္ရေၾကာင္းအေၾကာင္းၾကားသည့္ျဖတ္ပုိ္င္းျဖစ္ပါ
သည္။ဆယ္တန္းေအာင္သည့္အမွတ္ျဖင့္ေလွ်ာက္မည္ဆုိလွ်င္ရႏုိ္င္ေသာဓာတုေဗဒႏွင့္ရူပေဗဒဘာသာရပ္
မ်ားကုိမေလွ်ာက္ပဲသိပၸံဘာသာရပ္တြင္အနိမ့္ဆုံးျဖစ္ေသာသခ်ၤာကုိေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းမွာသခ်ၤာဆရာတစ္ဦးျဖစ္
ေသာကၽြန္မဖခင္၏တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲစာက်က္ရမွာျပင္းေသာကၽြန္မ၏ေမြးရာပါစိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္
သာျဖစ္ပါသည္။
တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္တြင္ကၽြန္မသည္အတန္းငယ္စဥ္တုန္းကလိုစာေမးပဲြေအာင္မွတ္ရရန္သာစိတ္၀င္စားခဲ့
ေၾကာင္း၀န္ခံပါသည္။တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တြင္ကၽြန္မ၏အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လား၊ကၽြန္မ၏အမႊာအကိုက
စက္မူတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ကၽြန္မကသခ်ၤာအဓိကေက်ာင္းသူဟူေသာကၽြန္မတုိ႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္၏
အဆင့္အတန္းကြာဟမူေၾကာင့္လားေတာ့မသိပါ။ကၽြန္မ၏အေတြးအေခၚမ်ားေျပာင္းလဲခဲ့ရပါသည္။ကၽြန္မ
ငယ္ငယ္ကသခ်ၤာက်သျဖင့္မ်က္နွာငယ္ႏွင့္ဆရာမဆီလုိက္ခဲ့ရေသာကၽြန္မ၏ဖခင္။သခ်ၤာဆရာၾကီးသမီးက
သခ်ာၤက်တယ္ဟူေသာေဖေဖ့တပည့္မ်ား၏ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြကုိခံႏုိင္ရည္မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္
ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ခ်င္ေသာရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္သခ်ၤာဘာသာရပ္အေပၚစိတ္၀င္စားမူမ်ားသည္ကၽြန္မထံသုိ႕
ျပင္းျပစြာေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့သည္။
သုိ႕ရာတြင္ကၽြန္မ၏အၾကီးမားဆုံးအခက္အခဲတစ္ခုမွာအလြတ္က်က္ျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္မသည္မည္မွ်ခက္ခဲ
ေသာသခ်ၤာပုစာၦမ်ားျဖစ္ေစနားလည္ေအာင္မွတ္သည္။အလြတ္က်က္ရမည့္အဆင့္ကုိတတ္ႏုိင္သမွ်ေရွာင္သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ကၽြန္မငယ္စဥ္ကျပဳမူခဲ့သည့္အတုိင္းနည္းနညး္ေလးနားမလည္သည္ႏွင့္ကၽြန္မ၏ဖခင္ကုိေမးျမန္းပါ
ေတာ့သည္။ထုိအခါကၽြန္မႏွင့္ကၽြန္မဖခင္အၾကားတြင္နားမလည္မူမ်ားႏွင့္ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။
ပုစာၦတစ္ပုဒ္အားကၽြန္မဖခင္အားေမးမိလွ်င္နာရီ၀က္တစ္နာရီၾကာေအာင္စာရြက္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္စိတ္ရွည္လက္
ရွည္ရွင္းျပတတ္ေသာေၾကာင့္တခါတရံအဆင့္တဆင့္ေလာက္ကိုနားမလည္ရုံေလာက္နွင့္အခ်ိန္ကုန္ခံျပီးေမးရန္
တြန္႕ဆုတ္ခဲ့ရသည္။“ဒီကေနဒါဘယ္လုိျဖစ္သြားတာလဲ ေဖေဖ”ဟုကၽြန္မကေမးလွ်င္“စာရြက္ႏွင့္ေဘာပင္ယူခဲ့
စမ္း၊ဒီအတုိင္းေျပာလုိ႕မရဘူး။အဲဒီေနာက္ကြယ္မွာအေတြးအေခၚေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ဒီေတာ့သေဘာတရား
ကုိေသေသခ်ာခ်ာေျပာမွနားလည္မွာ”ဟုအျမဲတမ္းအေျပာခံရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
“စာေမးပဲြခန္းထဲမွာအဲဒီအဆင့္ကုိအၾကာၾကီးစဥ္းစားေနရင္အခ်ိန္ေတာင္ေလာက္မွမဟုတ္ဘူးေဖေဖ။သမီးအ
လြတ္က်က္လုိက္ေတာ့မယ္”ဟုအလြတ္က်က္ရမွာေၾကာက္ေသာကၽြန္မပင္လွ်င္ကၽြန္မဖခင္ကုိလက္ေျမွာက္ျပီး
ေစာဒကတက္ခဲ့ရေသာအၾကိမ္မ်ားမနည္းခဲ့ပါ။သုိ႕ရာတြင္unseenကိုေၾကာက္ေသာကၽြန္မ၊ဒါေတြသိမွunseen
ကုိစဥ္းစားတတ္မွာ၊ေတာ္ၾကာဂုဏ္ထူးတန္းမ၀င္ရင္ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဟူေသာစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ားေၾကာင့္
ေက်ာင္းမွာသင္ေသာlectureအျပင္ေဖေဖသင္ျပေပးထားေသာအခ်က္မ်ားကုိnotesျပန္ထုတ္ထားေသာစာအုပ္
မ်ားၾကားတြင္ႏွစ္ျမဳပ္ရင္းအပင္ပန္းခံၾကိုးစားခဲ့ရပါသည္။
စာေမးပဲြေျဖခါနီးတြင္အခ်ဴိ႕ေသာပုစာၦမ်ားကုိအလြတ္က်က္ခဲ့ရပါသည္။ဖခင္ကလည္းက်က္ရန္တုိက္တြန္းေသာ
ေၾကာင့္ကၽြန္မထုတ္ထားေသာnotesမ်ားကုိေဘးဖယ္ထားျပီးဒုတိယႏွစ္စာေမးပဲြကုိေအာင္ျမင္စြာေျဖဆုိႏိုင္ခဲ့
ပါေတာ့သည္။
ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀
ငယ္စဥ္ကတည္းကအလြတ္က်က္ရမွာေၾကာက္ေသာကၽြန္မသည္နားမလည္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုကၽြန္မ
ဖခင္ကမည္မွ်ပင္အခ်ိန္ကုန္ခံခံ၊စာရြက္ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္လုိက္နာမွတ္သားေသာအေလ့အက်င့္ကိုဆက္
လက္၍က်င့္သုံးခဲ့ပါသည္။အေၾကာင္းမွာကၽြန္မဖခင္သင္ျပေပးထားေသာအေတြးအေခၚမ်ား၊သေဘာတရားမ်ား
၏အေရးပါပုံကိုပုိ၍သိလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မငယ္စဥ္ကအေသအလဲၾကိုးစားမွတ္သားခဲ့ရေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ယခုဂုဏ္ထူးတန္းတြင္ျပန္
လည္အသုံးခ်ခြင့္ရလာပါသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ကၽြန္မဖခင္ကဤအခ်က္ေတြကုိအေလးေပးခဲ့ရသလဲဟူေသာ
ေမးခြန္း၏အေျဖကုိအတန္းၾကီးလာမွနားလည္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။သုိ႕ရာတြင္တခါတရံကၽြန္မဖခင္၏ရွည္လ်ား
ေသာအေသးစိတ္လြန္းေသာရွင္းျပခ်က္မ်ားေၾကာင့္သခ်ၤာယူမိတာမွားျပီ၊တျခားဘာသာဆုိေဖေဖ့လည္းေမး
စရာမလုိဘူးဟုေနာင္တရစိတ္မ်ားလည္းမၾကာခဏဆုိသလုိ၀င္လာတတ္ပါေသးသည္။
၁၉၉၃ခုႏွစ္တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ဒုတိယႏွစ္တုန္းကကဲ့သုိ႕တက္ၾကြေသာစိတ္ဓါတ္မ်ား
ျပန္၀င္လာခဲ့ပါသည္။အေၾကာင္းမွာQualifyျဖစ္မွမဟာသိပၸံတက္ခြင့္ရမည္ဟူေသာကန္႕သတ္ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္
ပါသည္။ကၽြန္မတြင္အလြတ္က်က္ေသာစိတ္ဓါတ္မ်ားမရွိေတာ့ျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ယခုအေရးၾကီးေသာစာေမးပဲြ
အတြက္ကၽြန္မ၏ေလ့က်င့္မူအစီအစဥ္ကိုတစ္မ်ဴိးတစ္ဖုံေျပာင္းလဲခဲ့ရပါသည္။
ပထမအဆင့္အေနႏွင့္လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ျဖစ္ေသာနားမည္ေသာခက္ခဲေသပုစာၦမ်ားကုိကၽြန္မဖခင္ကုိေမးျပီးနားလည္
ေအာင္ၾကိဳးစားပါသည္။ဒုတိယအဆင့္အေနႏွင့္ကၽြန္္မဖခင္ရွင္းျပေသာအခ်က္မ်ားကိုဦးေႏွာက္ထဲတြင္စဥ္းစား
တတ္ေအာင္အစီအစဥ္ခ်ပါသည္။ေနာက္ဆုံးအဆင့္အေနႏွင့္ထုိပုစာၦမ်ားကုိအလြတ္ခ်တြက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ထုိ
သုိ႕အလြတ္ခ်တြက္ရာတြင္ေဖေဖရွင္းျပထားေသာအခ်က္မ်ားကုိဂုဏ္ထူးတန္းပထမႏွစ္ႏွင့္ဒုတိယႏွစ္တုန္းကလုိ
ခ်မေရးေတာ့ဘဲအတန္းထဲမွာသင္ထားသည့္အတိုင္းတစ္ေၾကာင္းျပီးတစ္ေၾကာင္းစိတ္ရွည္ရွညႏွင့္အခ်ိန္ယူစဥ္း
စားျပီးေရးခ်ပါသည္။ယင္းကဲ့သို႕အခ်ိန္ယူခ်က္တြက္ျခင္းကုိပဲြမ၀င္ခင္အျပင္မွာက်င္းပဆုိသကဲ့သုိ႕ထပ္ကာထပ္
ကာေလ့က်င့္ပါသည္။ကၽြန္မသည္စာေမးပဲြခန္းထဲတြင္အခ်ိန္ကုန္အနည္းဆုံးႏွင့္အမွန္ကန္ဆုံးအဆင့္ထိေျဖဆုိ
ႏုိင္သူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရပါသည္။
ထုိအေရးၾကီးေသာတတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းစာေမးပဲြအတြက္ကၽြန္မလုပ္ေနက်အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ပါသည္။
ယင္းမွာဘာသာရပ္မ်ားနွင့္ပတ္သက္ျပီးေမးႏုိင္ေသာေမးခြန္းမ်ားကုိကၽြန္မဘာသာထုတ္ျခင္းျဖစ္ပါသသည္။
ထုိဘာသာရပ္မ်ားထဲမွAlgebraဘာသာအတြက္ေမးခြန္းေပါင္း၇၀ရလာပါသည္။ထုိဘာသာေျဖရမည့္ညတြင္
ကၽြန္မဖခင္အားျပျပီးspotရုိက္ခုိင္းပါသည္။သခ်ာၤဆရာၾကီးျဖစ္ေသာကၽြန္မဖခင္ကကၽြန္မထုတ္ထားသည့္ထဲ
မွေရြးေပးရာေမးခြန္း ၆၀ ေလာက္ရွိသြားပါသည္။ကၽြန္မလုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတုိင္းspotရုိက္ခုိင္းတာျဖစ္ေသာလည္း
ဤမွ်ေလာက္ေရြးေပးမည္မွန္းၾကိဳတင္ခန္႕မွန္းျပီးသားျဖစ္ပါသည္။
ထုိAlgebraကိုေကာင္းမြန္စြာေျဖႏုိင္ျပီးအိမ္သုိ႕ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ကၽြန္မျပန္ေရာက္ျပီးသိပ္မၾကာခင္တြင္ကၽြန္မ
ဖခင္သည္ရုံးခ်ိန္ထက္ေစာလြန္းစြာျပန္ေရာက္လာျပီးအေလာတၾကီးေမးပါသည္။
“သမီးဘယ္ႏွပုဒ္ရလဲ။မေန႕ညကေဖေဖေရြးေပးတဲ့အထဲကတစ္ပုဒ္မွမပါဘူး။”
ကၽြန္မက“ဟုတ္လား။သမီးကသိပ္ေတာင္သတိမထားမိဘူး။ဒါမ်ဴိးကျဖစ္ေနက်ပဲ။ေဖေဖ့ကုိေရြးခုိ္င္းတယ္ဆုိတာ
လည္းအပ်င္းေျပေရြးခုိင္းတာပါ။စိတ္မပူပါနဲ႕ေဖေဖ။သမီးေျခာက္ပုဒ္လုံးရတယ္”ဟုလက္မေထာင္ျပီးျပန္ေျပာႏုိင္
ခဲ့ပါသည္။
အထက္ပါအလားတူအျဖစ္အပ်က္မ်ဴိးသည္ယခုမွအသစ္အဆန္းမဟုတ္ဘဲကၽြန္မ၏ပညာသင္ကာလတစ္
ေလ်ာက္လုံးအျမဲတမ္းၾကဳံေတြ႕ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ကၽြန္မအတြက္မဆန္းေတာ့ပဲယခုလုိေအာင္ျမင္စြာေျဖ
ဆုိႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိမွတဖန္မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀သုိ႕တက္လွမ္းခဲ့ေသာကၽြန္မသည္မည္သုိ႕မည္ပုံဆက္လက္
ၾကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္ကုိအထူးေရးသားျပစရာမလိုေတာ့ဟုယူဆမိပါသည္။ကၽြန္မမဟာသိပၸံက်မ္းျပဳ
ေက်ာင္းသူဘ၀အထိသခ်ၤာဆရာၾကီး၏သမီးအေနႏွင့္ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာလမ္းတြင္ပတ္၀န္းက်င္၏ေကာက္ခ်က္
မ်ားႏွင့္အေမးခံခဲ့ရေသာေမးခြန္းမ်ားအျပင္သခ်ၤာဆရာၾကီး၏သမီးဟူေသာအေပၚယံအျမင္ျဖင့္သုံးသပ္ခ်က္မ်ား
ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားစြာကိုရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။တခ်ဴိ႕ေသာေမးခြန္းမ်ားမွာကၽြန္မကိုယ္တုိင္ဘာျပန္ေျဖရမွန္း
မသိေသာေမးခြန္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ေအာက္ပါတုိ႕ကုိေလ့လာၾကည့္ေစလုိပါသည္။
သူငယ္တန္းမွရွစ္တန္း
“ဆရာ့သမီးကဒီလသခ်ၤာႏွစ္ဘာသာလုံးက်လုိ႕ဆရာေက်ာင္းလုိက္သြားရတယ္ ဟုတ္လား။ဆရာကသင္မေပး
ဘူးလား။သမီးကေရာေဖေဖ့ကိုမေမးဘူးလား။”
(ေဖေဖ့တပည့္မ်ား)
တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္
“သခ်ာၤဆရာရ႕ဲသမီးမုိ႕သခ်ၤာယူတာလား။အေဖကယူခုိင္းလုိ႕လား။”
(အသိအကၽြမ္းမ်ား)
တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္
“နင့္ကုိေမးရတာစိတ္ကုန္လာျပီ။နင္ရွင္းျပတာအရွည္ၾကီးပဲ။အဲဒါမသိလည္းဒီအတုိင္းက်က္ေျဖရင္လညး္
ရတယ္မဟုတ္လား။”
(ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား)
ပထမႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း
“သခ်ာၤဆရာၾကီးသမီးဆုိေတာ့ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္မွာေပါ့။”
(အသိအကၽြမ္းမ်ားႏွင့္တကၠသိုလ္မွဆရာဆရာမမ်ား)
ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း
“နင္သခ်ွၤာတစ္ဘာသာမွဂုဏ္ထူးမပါဘူး။ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။နင့္အေဖေတာ့ေတာ္ေတာ္ေဆြးသြားမွာပဲ။”
(အတန္းေဖာ္တစ္ဦး)
တတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္း
“နင့္အေဖကသခ်ၤာဆရာဆုိေတာ့အရမ္းကံေကာင္းတာပဲ။ေမးစရာရွိရင္ခ်က္ခ်င္းေကာက္ေမးလုိက္ရုံပဲ။ငါတုိ႕လုိ
တကူးတကသြားျပီးေမးစရာမလုိဘူး။အခ်ိန္ကုန္လည္းသက္သာတယ္။”
(ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား)
“ငါ့ကုိပုစာၦရွင္းျပစမ္းပါ။ျပီးေတာ့အေ၇းၾကီးတာေတြေျပာပါဦး။နင္ဘာေတြၾကည့္လဲဟင္။”
(အတန္းေဖာ္မ်ား)
မဟာသိပၸံေနာက္ဆုံးနွစ္
“သမီးကဂုဏ္ထူးတန္းသိပ္၀င္ခ်င္တာပဲ။မမတုန္းကဘယ္လုိၾကိဳးစားခဲ့သလဲဟင္။မမတုိ႕တုန္းကသင္ရုိးနဲ႕အခု
သင္ရုိးနဲ႕မတူေတာ့ဘူးလုိ႕ေျပာတယ္။အဲဒါဘာျဖစ္လုိ႕လဲဟင္။”
(ဒုတိယႏွစ္မွညီမငယ္တစ္ဦး)
ယခုမဟာသိပၸံက်မ္းျပဳေက်ာင္းသူဘ၀(၁၉၉၇)
“သခ်ာၤဆရာ့သမီးဆုိေတာ့ဆရာ့ေျခရာနင္းတာေပါ့။”
(ေဖေဖ့တပည့္မ်ားႏွင့္တကၠသို္လ္မွဆရာဆရာမ်ား)
ကၽြန္မဖခင္သည္သခ်ၤာဟူေသာအေမြကုိေပးေ၀သူျဖစ္၍ကၽြန္မကဆက္ခံသူျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မသည္ဆက္ခံသူ
တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ထုိပညာအေမြကိုလြယ္လြယ္ကူကူရရွိခဲ့သူျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ကၽြန္မ၏ေရွ႕ဆက္ရမည့္ခရီး
လမ္းသည္အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေသာပန္းခင္လမ္းျဖစ္ပါမည္လား ထုိေမးခြန္းမ်ား၏အေျဖကိုကၽြန္မ၏ေဆာင္းပါး
ကုိဖတ္ရူျပီးေသာစာဖတ္ပရိသတ္မ်ားေျဖဆုိေပးႏုိင္လိမ့္မည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ရင္းကၽြန္မ၏ေဆာင္းပါးကိုနိဂုံးခ်ဴပ္
လုိက္ရပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္။)
No comments:
Post a Comment