“ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆုပ္ကုိင္ျခင္း”

အေတြးအျမင္အမွတ္ ၁၂၅။၁၉၉၇ခုႏွစ္ေမလတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ

ဂ်ဴနီယာ၀င္း ၏ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္။

ေတြးမိေသာအေတြးမ်ားစာအုပ္ထဲတြင္ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။

“ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆုပ္ကုိင္ျခင္း”

“ဒီေန႕Grammarသင္တာစာဘယ္ႏွစ္ေၾကာင္းသင္ျဖစ္သလဲ။ႏွစ္ေၾကာင္းပဲျပီးတယ္ဟုတ္လား။ေအး…ဘဘၾကီးကေတာ့ဒီအခုသင္လုိက္တဲ့ႏွစ္ေၾကာင္းနဲ႕ပတ္သက္ျပီးဘယ္ဘက္ကစမ္းစမ္းသိတယ္ဆုိတာကိုမွဒီစာႏွစ္ေၾကာင္းကုိသိတယ္လုိ႕သတ္မွတ္တယ္။ဒီGrammarတစ္အုပ္လုံးတစ္လႏွင့္အျပီးသင္လညး္ရတယ္။တစ္ႏွစ္လုံးသင္လုိ႕လည္းရတယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီတစ္အုပ္လုံးသင္ျပီးျပီဆုိတဲ့သူကိုအဲဒီစာအုပ္ထဲကစာလုံးတစ္လုံးအေၾကာင္းေမးရင္ရမလား။သမီးကဒီစာတစ္မ်က္နွာကုိေက်ေနေအာင္ရတယ္။တစ္အုပ္လုံးမျပီးလည္းအဲဒါအေရးမၾကီးဘူး။တစ္အုပ္လုံးသင္ျပီးတယ္ဆုိတဲ့ေက်ာင္းသားနဲ႕ယွဥ္ျပီးအားငယ္စရာ၊စိတ္ဓါတ္က်စရာမလုိဘူး။ဘဘၾကီးကေတာ့ဒီလမ္းစဥ္အတုိင္းသင္သြားမွာပဲ။စိတ္မရွည္တဲ့ေက်ာင္းသားအတြက္ေတာ့လုိက္မတက္ရုံပဲရွိတယ္။”

အထက္ပါစကားလုံးမ်ားကေတာ့ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာကၽြန္မ၏အဘုိးအဂၤလိပ္စာဆရာၾကီးဦးခင္ေမာင္လတ္ကWrenAndMartinေရးတဲ့Grammarစာအုပ္သင္ၾကားစဥ္ကေျပာခဲ့ေသာစကားလုံးမ်ားပဲျဖစ္ပါတယ္။အထက္ပါခံယူခ်က္ဟာကၽြန္မအဘုိး၏အသည္းႏွလုံးထဲမွာစဲြနစ္ေနေသာယုံၾကည္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မအဘုိးဘဘၾကီးဟာသူ႕ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆဲြကိုင္ရင္းမည္သည့္ေက်ာငး္သား၏အတြန္႕တက္မူကုိမွလက္မခံဘဲထုိအခ်က္ကုိယုံယုံၾကည္ၾကည္္္္္္္္္္္လက္ခံက်င့္သုံးသြားခဲ့ပါတယ္။

တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္(သခ်ၤာ)မွာနားမလည္ဘဲႏွင့္အလြတ္က်က္တယ္ဆုိတာကိုလက္မခံတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။သူအလြန္လုိခ်င္တဲ့ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကုိအလြတ္က်က္မွရႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႕မလဲလွယ္ခဲ့ပါဘူး။ဂုဏ္ထူးတန္းမ၀င္ခ်င္ေန။အလြတ္ေတာ့မက်က္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နွင့္စဥ္းစားျပီးခ်ေရးရတာကမွအရည္အခ်င္းအစစ္အမွန္ျဖစ္တယ္တဲ့။ကၽြန္မကေတာ့ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ဂုဏ္ထူးတန္းရဖုိ႕အလြတ္က်က္တာကိုဆန္႕က်င္တယ္ဆုိတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ကိုစေတးခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္မဟာဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကုိျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့တစ္လွ်ာက္မွာကၽြန္မလုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ေရာက္ဖုိ႕၊M.Sc(Honours)ဘဲြ႕တစ္ခုရဖုိ႕အလြတ္မက်က္ခ်င္ဘဲက်က္ခဲ့ရတာပါပဲ။အဲဒီအတြက္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ကၽြန္မဟာအဲဒီအခ်က္ကုိေပးဆပ္တဲ့အေနနဲ႕“ဘယ္စနစ္ေအာက္မွာဆုိဆုိေက်ာင္းသားဆုိတာစေပါ့(Spot)မလုိက္ရဘူး။ခုိးမခ်ရဘူး။ကိုယ့္ရဲ႕ပင္ကိုယ္ဥာဏ္နဲ႕ဆရာေတြထုတ္တဲ့ေမးခြန္းကုိရုိးသားစြာေျဖႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္”ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိလက္ခံယုံၾကည္ျပီးလုိက္နာက်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းသားေတြတကယ္တမ္းျပဳိင္ရမွာကဆရာေတြထုတ္တဲ့ေမးခြန္းကုိေျဖႏုိင္မယ့္ကိုယ့္ရဲ႕ပင္ကုိယ္အရည္အေသြးပဲျဖစ္ပါတယ္။မသမာတဲ့နည္းနဲ႕ဂုဏ္ထူးေတြရေအာင္၊စာေမးပဲြေအာင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့သူေတြကုိမဟုတ္ပါဘူး။သူတုိ႕လုိမသမာတဲ့နည္းေတြကိုကုိယ္ကလုိက္လုပ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားမိတာကိုကကုိယ့္ရဲ႕ယုံၾကည္မူကုိစြန္႕လႊတ္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။အဲဒိလုိအေျခအေနမ်ဴးိျဖစ္ရတယ္ဆုိရင္ကုိယ္ကသူတုိ႕ကုိအႏုိင္ရလုိ္က္တာမဟုတ္ပဲကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္အရူံးေပးလုိက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မကုိသမုိုင္းအဓိကေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေျပာတာကိုသတိရမိတယ္။သူကဘာေျပာလဲဆုိေတာ့စာေမးပဲြေျဖရင္ေက်ာင္းသူေတြကအစသမုိင္းရဲ႕ခုႏွစ္ေတြေရးသြားတာတုိ႕၊အခ်င္းခ်င္းခုိးခ်ဖုိ႕တုိ႕ျပင္ဆင္ျပီးစာေမးပဲြေျဖၾကသတဲ့။သူကေတာ့မရရင္၊မသိရင္မေမးမျမန္းခုိးခ်ဖုိ႕လည္းမစဥ္းစားဘူးတဲ့။သူရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ျဖစ္တဲ့“ရုိးသားစြာေျဖႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားျခင္းျဖင့္ေအာင္ျမင္ရမယ္။”ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိဂုဏ္ယူတယ္လုိ႕ေျပာပါတယ္။အဲဒီလိုရုိးသားတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာအခုဆုိရင္မဟာ၀ိဇၹာဘဲြ႕ကုိတက္လွမ္းတဲ့အဆင့္ေတာင္ေရာက္ေနပါျပီ။ရုိးသားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရွိေနတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ရယ္၊ၾကိဳးစားရင္ေအာင္ျမင္မွာပဲဆုိတဲ့အခ်က္ရယ္ဟာရုိးသားစြာၾကိဳးစားခ်င္တဲ့မ်ဴိးဆက္သစ္ေတြအတြက္အားေဆးတစ္ခြက္ပဲျဖစ္ပါတယ္.

ကၽြန္မတုိ႕သခ်ၤာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အလယ္မွာေျပာစရာေဆြးေႏြးစရာအျဖစ္Pureႏွင့္Appliedဘာသာတဲ့ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။Pureဟာအေတြးအေခၚ၊စဥ္းစားပုံစဥ္းစားခ်က္ေတြႏွင့္ပုံေသနည္းေတြကိုသိရုံတင္မဟုတ္ဘဲထုတ္ေဖာ္ပုံေတြကုိပါေဖာ္ထုတ္တြက္ခ်က္ရတဲ့ဘာသာရပ္ျဖစ္ပါတယ္။AppliedဘာသာဟာMechanics,Astronomy,Hydromechanicsစသည္ျဖင့္ကမာၻေျမၾကီးေပၚကအရာ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း၊ၾကယ္ေတြလေတြတည္ရွိပုံေတြအေၾကာင္း၊ေရထဲကအရာ၀တၳဳေတြအေၾကာင္း၊စသည္ျဖင့္စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ဖဲြ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ဘာသာရပ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။အဲဒီဘာသာရပ္ႏွစ္ခုအေၾကာင္းကုိအေပၚယံအားျဖင့္ယခုလုိေျပာျပလုိက္ရင္ဘယ္သူမဆုိAppliedဟာPureထက္ပုိျပီးဆဲြေဆာင္မူရွိတယ္ဆုိတာ၀န္ခံရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မအပါအ၀င္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာAppliedဘာသာရပ္အေပၚမွာစိတ္၀င္စားမူပုိခဲ့ၾကေပမယ့္က်ဴတုိရီရယ္tutorialေမးခြန္းေတြမွာAppliedပုစာၦမ်ားကုိမစဥ္းစားႏုိင္ျခင္း၊အေျဖအထိတြက္ရန္မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ျခင္း၊သက္ေသျပခုိင္းေသာပုစာၦမ်ားကိုလည္းမည္သုိ႕မွ်မတြက္ခ်က္ႏုိင္ျခင္းစတဲ့အားနည္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္Pureႏွင့္Appliedတစ္ခုကိုပဲေရြးခ်ယ္သင္ၾကားရမည္ဆုိေသာအခါမ်ားေသာအားျဖင့္အလြတ္က်က္ေျဖရတဲ့Appliedဘာသာတဲြကုိယူတဲ့ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ဟာအေယာက္၂၀ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။အဲဒီလုိေၾကာက္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့AppliedဘာသာတဲြကုိေရြးယူျပီးAppliedဆရာသိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။သူ႕ကိုယ္သူAppliedဘာသာကုိသူသာသင္ရရင္သူ႕တပည့္ေတြဟာunseenပုစာၦေတြကုိေတာင္တြက္တတ္ႏုိင္မယ္ဆုိတဲ့ယုံၾကည္ခ်က္မ်ဴိးရွိခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္သူဟာေနာက္ဆုံးႏွစ္(ဂုဏ္ထူးတန္း)မွာရုိးရုိးB.Scနဲ႕ပဲေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။သူ႕ရဲ႕ျပင္းထန္တဲ့ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ဒါေပမယ့္သူဟာသူ႕ရဲ႕ရုဴံးနိမ့္မူအတြက္ကၽြန္မထင္သေလာက္မခံစားခဲ့ဘူးဆိုရင္အံ့ၾသစရာပါပဲ။သူအေကာင္းဆုံးၾကိုးစားခဲ့တဲ့သူ႕ရဲ႕လုံ႕လ၀ီရိယဟာသူလုိခ်င္တာႏွင့္ႏွဴိင္းယွဥ္ရင္အမ်ားၾကီးလုိေနေသးတယ္လုိ႕ယူဆခဲ့ပုံရပါတယ္။

SolPanitz(1967)ေရးသားခဲ့တဲ့TheBalladOfHairyJoeဆုိတဲ့စင္တင္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္မွာ၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္မ်ားဆီကmassachusettsျပည္နယ္ကFitchburyဆုိတဲ့ျမိ႕မွာေနထုိင္တဲ့JosephPalmerရဲ႕အေၾကာင္းကစိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။သူဟာReverendTrask(HenryTrask)ဆုိတဲ့ဘုန္းၾကီးထုတ္ထားတဲ့“မုတ္ဆိတ္ေမြးမထားရဘူး”ဆုိတဲ့တားျမစ္ခ်က္ကုိဆန္႕က်င္ခဲ့တယ္။အဲဒီအတြက္သူဟာအျပစ္ေပးခံခဲ့ရတယ္။သူ႕ရဲ႕မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြကအစမုတ္ဆိတ္ေမြးထားတဲ့သူ႕ကုိစကားေျပာဖုိ႕ေရွာင္ၾကတယ္။ဒါေပမယ့္အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ“မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတယ္ဆုိတာဟာလူေယာက်ၤားတုိင္းမွာေမြးကတည္းကရွိတယ္။ဘယ္သူရဲ႕တားျမစ္ခြင့္မွမရွိဘူး”ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိသေဘာေပါက္လက္ခံလာၾကရတယ္။JosephPalmerဟာသူ႕ရဲ႕ယုံၾကည္မူအတြက္အားလုံးရဲ႕ျပစ္တင္ရူတ္ခ်မူေတြကုိခံေနရတဲ့အခ်ိန္မွာအဲဒီအတြက္စိတ္မထိခိုက္ဘူး။စိတ္အားငယ္မူမရွိဘူး။သူ႕ဘက္မွာတစ္ေယာက္မွမရွိေပမယ့္သူယုံၾကည္တဲ့ဘက္မွာရပ္တည္ေနရတာကိုကသူ႕ရဲ႕အၾကီးမားဆုံးအင္အားျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

JosephPalmerဟာသူတစ္ေယာက္တည္းသူ႕ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ဘက္ကသတၱိရွိစြာရပ္တည္ခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္ပထ၀ီေမဂ်ာကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့သူမ်ားေတြခုိးခ်ေနၾကေတာ့ကိုယ္ကခုိးမခ်ရင္ေခတ္မမွီေတာ့ဘူးတဲ့။ဒီလုိရွက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္ကုိဘယ္သူကလုပ္ခ်င္မလဲတဲ့။ကၽြန္မကCaesarAndCleopatraျပဇာတ္ထဲမွာBernardShawရဲ႕ဇာတ္ေကာင္Apollodorusရဲ႕ေျပာဆုိခ်က္ျဖစ္တဲ့

“When a stupid man is doing something

he is ashamed of,

He always declares that it is his duty”.

“ဥာဏ္မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာကိုယ္ရွက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္တစ္ခုကိုလုပ္ေနရတဲ့အခါတုိင္းမွာဒါဟာတာ၀န္၀တၱရားအရလုပ္ေနတာျဖစ္တယ္လုိ႕ေၾကြးေက်ာ္ေလ့ရွိတယ္”

လုိ႕ဆုိတဲ့အေၾကာင္းသူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပမိတယ္။ညဏ္မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ရပ္တည္မွာလား။ဥာဏ္ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေနထုိင္သြားမွာလား။အဲဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့မိမိကိုယ္တုိင္ဆုံးျဖတ္ရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။TheBalladofHairyJoeထဲကJosephPalmerဟာတျမိဳ႕လုံးနဲ႕တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ကိုယ့္ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ုိခုိင္မာစြာဆုတ္ကိုင္ႏုိင္ေသးတာပဲ။အခုရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ျပႆနာဟာမေျပာပေလာက္ပါဘူးဆုိတာပထ၀ီကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ေမ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ကၽြန္မဟာPureနဲ႕Appliedဆုိတဲ့ဘာသာတဲြႏွစ္ခုထဲကတစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့စဥ္က“အလြတ္က်က္ျခင္း”ဆုိတဲ့အခ်က္ေပၚမွာအေျခခံျပီးေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတယ္။“ဘာသာရပ္အေပၚတြင္စိတ္ပါ၀င္စားမူ”ဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႕မေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘူး။အခုေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေတြကကၽြန္မတို႕ကိုအထင္တၾကီးနဲ႕Pureနဲ႕Appliedဘာေရြးရမလဲလုိ႕အၾကံဥာဏ္လာေတာင္းတဲ့အခါအလြတ္က်က္တာမက်က္တာထက္ကိုယ့္ဘာသာရပ္အေပၚစိတ္ပါ၀င္စားမူနဲ႕ေရြးဖို႕ေျပာရတဲ့အခါတုိင္းမွာကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္လိပ္ျပာမသန္႕ဘူး။ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ကၽြန္မတကယ္ယုံၾကည္တာကဘာသာရပ္အေပၚစိတ္ပါ၀င္စားမူႏွင့္ေရြးခ်ယ္တာကိုျဖစ္ေပမယ့္ကၽြန္မတကယ္တမ္းေရြးခ်ယ္ခဲ့စဥ္ကအဲဒီအခ်က္ဟာသိပ္အေရးမပါခဲ့လုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မဟာယုံၾကည္ခ်က္ကုိဆုပ္ကိုင္ထားၾကတဲ့သူေတြကိုစိတ္၀င္စားတယ္။အဲဒီလုိဆုပ္ကိုင္ျခင္းအတြက္ရရွိလာတဲ့အက်ဴိးအျမတ္၊စေတးရမူေတြကုိကၽြန္မလက္လွမ္းမီွသေလာက္ေလ့လာမိတယ္။ကၽြန္မတုိ႕ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကိုဘယ္လုိအင္အားမ်ဴးိနဲ႕ဆုပ္ကိုင္ထားၾကမလဲ။

(ဆက္ပါဦးမည္။)