ဂ်ဴနီယာ၀င္း – အမွတ္တရ ေန႕ေလးတစ္ေန႕

ဂ်ဴနီယာ၀င္း – အမွတ္တရ ေန႕ေလးတစ္ေန႕
ၾသဂုတ္ ၂၈၊ ၂၀၁၄
ဖိတ္စာရခ်ိန္မွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာေလးေတြ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္မခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ စာေရးဆရာတခ်ဴိ႕ သည္ပဲြကေလးကုုိ မတက္ေရာက္နုုိင္ေတာ့တာကုုိ ေတြးမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘဘဦး၀င္းတင္၊ ဆရာဦး၀ံသ၊ ဆရာဒဂုုန္တာရာ၊ ဆရာပါရဂူ၊ ဆရာမင္းလူ၊ ဆရာသုုေမာင္၊ ဆရာေမာင္၀ဏၰ တုုိ႕စသည္ျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားသူမ်ားကုုိ သတိရမိတာျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္နွင့္ ကၽြန္မတုုိ႕မိသားစုု မေတြ႕ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာ ခဲ့ျပီလဲ။ ဒါကုုိေတြးမိယုုံနွင့္ပင္ ကၽြန္မတုုိ႕ မိသားစုု သြားဖုုိ႕ဆုုံးျဖတ္မိၾကပါသည္။ ကၽြန္မက စာေရးဆရာျဖစ္ေနလုုိ႕ သည္ပဲြကုုိ လုုိက္ပါခြင့္ရတာမိုု႕ …. ငါ့နွယ္ .. ေတာ္ပါေသးရဲ႕… စာေရးဆရာျဖစ္မိေပလုုိ႕ ဟုုၾကိတ္ျပီး စိတ္လွဴပ္ရွားမိရပါသည္။
တျခားသူေတြေတာ့မသိေပမယ့္ ကၽြန္မတုုိ႕အတြက္ေတာ့ ဒီလုုိသြားခြင့္ ေတြ႕ခြင့္ရျခင္းဟာ အလြန္ၾကီးက်ယ္ေသာ အျဖစ္ပါပဲ။ ဒါဟာလည္း ကၽြန္မတုုိ႕အားလုုံးက စာေရးဆရာမ်ား ျဖစ္ေနလုုိ႕။ ကၽြန္မတုုိ႕အားလုုံး အတြက္ေတာ့ သိပ္ကုုိ ထူးျခားတဲ့ ခက္ခဲတဲ့ ေတြ႕ဆုုံျခင္းျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မတိုု႕၏ ဦးေလးမ်ား၊ အေဒၚမ်ားကလည္း သြားဖုုိ႕ အားေပးၾကပါသည္။ မေတြ႕တာၾကာတဲ့ သူျဖစ္ေနလုုိ႕ ဘာစကားဘယ္လုုိ ဆုုိရပါ့။ ကၽြန္မ၏ ဆရာ၀န္ဦးေလးကေတာ့ အန္တီစုုနဲ႕ေတြ႕ရင္ ေျပာဖုုိ႕ စကားတစ္ခြန္းသင္ေပးလုုိက္ပါသည္။
‘I Miss You.’တဲ့။
ထုုိေတြ႕ဆုုံပဲြမွာ စာေရးဆရာမ်ား၊ ကာတြန္း ပန္းခ်ီ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ထုုတ္ေ၀သူတခ်ိဴ႕ ကုုိ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရပါသည္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီမိတ္ဆက္ …. ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိယ္ နံမယ္ထေျပာရ..တာက နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းျပားသလုုိျဖစ္ေပမယ့္ ကိုုယ္သိေသာ စာေရးဆရာမ်ား ဘယ္သူလာတယ္ မလာဘူး ဆုုိတာကုုိ သိခြင့္ရလုုိက္တာမုုိ႕ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ မိတ္ဆက္ပဲြဟုု ျမင္မိပါသည္။
ပဲြျပီးသြားေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ နွင့္ ကၽြန္မေဖေဖ၊ ေမေမ တုုိ႕က နွဴတ္ဆက္ဖုုိ႕သြားၾကေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေနာက္ကလုုိက္သြားပါသည္။ ကၽြန္မတုုိ႕လက္ထဲတြင ္ေမေမၾကီး ေဒၚခင္မ်ဴးိခ်စ္ေရးသားေသာ Buddhist Way of Life in Myanmar စာအုုပ္ တစ္အုုပ္ နွင့္ ကြြၽြန္္မ၏ Days and Flowers of Myanmar စာအုုပ္ႏွင့္ My Life Will Go On စာအုုပ္ပါးေလး ႏွစ္အုုပ္ကုုိ ယူလာပါသည္။ အန္တီစုုက ကၽြန္မတုုိ႕ အားလုုံးကုုိ မွတ္မိသျဖင့္ ၀မ္းသာမိပါသည္။ စာအုုပ္ေလးမ်ားကုုိ အန္တီစုုက သူ႕လက္ထဲမွာ ကိုုင္ထားျပီး ေဖေဖသိခ်င္ေနေသာ Oxford University နွင့္ပတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းကုုိ ေျဖေနၾကတာကုုိ ကၽြန္မက ဓါတ္ပုုံရုုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ျပီးေတာ့ ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီက ေကၽြးေသာ ေထာပတ္ထမင္းၾကက္သားဟင္းနွင့္ အခ်ဴိပဲြမ်ားကိုု စားေသာက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မက ရင္းနွီးေနေသာ စာေရးဆရာမ်ားစြာကုုိ လုုိက္ႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မေမေမက အန္တီစုု ေျပာၾကားစဥ္က အဂၤလိပ္လုုိ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းကုုိ ေသခ်ာသိခ်င္သျဖင့္ သြားေမးမည္ဟုုေျပာကာ ကၽြန္မဆီက စာရြက္အပုုိင္းတစ္ခုုကုုိိေတာင္းျပီး ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္မေဖေဖကုုိလည္း တခ်ဴိ႕က အထင္တၾကီးႏွင့္ ထုုိအဂၤလိပ္စာေၾကာင္းကုုိ လာေမးေနၾကတာၾကားမိသည္။ ကၽြန္မေဖေဖကေတာ့ သူလည္းျမန္လြန္းလုုိ႕ ေသခ်ာမၾကားလုုိက္ရေၾကာင္း ျပန္ေျဖေနရပါသည္။
ေနာက္ေတာ့ ဓါတ္ပုုံစုုရုုိက္ရမည္ဟုု ဆုုိသျဖင့္ အားလုုံး ပါ၀င္ကာ ဓါတ္ပုုံရိုက္ၾက ပါသည္။ အဲသည္ဓါတ္ပုုံေတာ့ မရလုုိက္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေပးမည္ဟုုေတာ့ ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မဦးေလးသင္ေပးလုုိက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကုုိ ကိုုယ္တုုိင္ေတာ့ မေျပာလုုိက္ရေပမယ့္ ကၽြန္မေမေမက ေျပာလုုိက္သည္ဟုု ဆုုိပါသည္။ ကၽြန္္မေဖေဖလဲ သူသိခ်င္ေသာ Oxford နွင့္ပတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းကုုိ ေမးခြင့္ရလုုိက္လုုိ႕ လာရက်ဴးိနပ္သြားပါသည္။ အိမ္ေရာက္မွပဲ ကၽြန္မေမေမကုုိ သူသြားေမးတာ ရခဲ့လား ဆုုိတာ ေမးရဦးမည္။
ကၽြန္မတုုိ႕မိသားစုု အတြက္ အန္တီစုုကုုိ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဆႏေလးတစ္ခုု ျပည့္သြားတဲ့ေန႕တစ္ေန႕အျဖစ္ အမွတ္ရေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။

(Photo – Suu with Burmese Writers, 25th August 2014, NLD Information)