ခံစားမိတဲ့ အနုပညာ ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ေအာ္စကာဝိုင္း (Oscar Wilde) သည္ ၁၈၉၅ ေမလမွစ၍ ၂ နွစ္တိုင္ အလုပ္ၾကမ္းနွင့္ ေထာင္ဒဏ္က်ခဲ့ရသည္။ ထိုအေတာအတြင္း သူ့ခံစားခ်က္မ်ားကို ေရးသားထားေသာ De Profoundis    ေဆာင္းပါးရွည္သည္ ၁၉ဝ၅ ခုနွစ္တြင္ ထြက္ရိွခဲ့သည္။ ယခုဘာသာျပန္ထား သည္မွာ နိဒါန္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ စာေရးဆရာျဖစ္ျခင္းေျကာင့္ သူ၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို စာဖဲြ့၍ မကုန္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ Wilde တစ္ေယာက္ ၁၈၉၅ ခုနွစ္ အက်ဥ္းက်စဥ္မွာ သူသည္ စာေပ ပညာရွင္တစ္ဦးအေနနွင့္ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနခိ်န္ျဖစ္သည္။ လူ့အဖဲြ့အစည္းတြင္း မွာလည္း အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနခိ်န္ ျဖစ္သည္။ ထို့ျပင္ စကားလံုးလွလွ တီထြင္ေရးသားမႈမွာလည္း ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေနသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ လူ့က်က္သေရဟူသမွ် ခြာခ်ခဲ့ရကာ ကာလျကာရွည္စြာ စာေရးခြင့္မရရိွခဲ့ေခ်။ သူဦးစြာ စာရြက္နွင့္ ေရးစရာ ရလာခိ်န္ မွာေတာ့ သူ့မိတ္ေဆြ Douglas  ထံသို့ ‘’ခင္ဗ်ားရဲ့နွလံုးသားထဲကို ခါးသီးစရာေတြ ပစ္သြင္းလိုက္တာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ နွလံုးသားထဲကေန ဆဲြထုတ္ပစ္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္’’ဟု ေရးသားခဲ့ပါသည္။

De Profoundis    ထဲက ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသာ စာသားမ်ားသည္ ရယ္သြမ္းေသြးဖြယ္ျဖစ္လာရာမွ ငိုခ်င္စရာျဖစ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွ့က သူေရးခဲ့ေသာ အေရးအသားမ်ားျဖင့္ ထိုးနွက္ လိုက္သကဲ့သို့ ျဖစ္ရသည္။

‘’မငိုဘဲနဲ႔ေနတဲ့ အက်ဥ္းထဲက ေန့တစ္ရက္ဟာ သူ့အသည္း နွလံုးက မာေက်ာေနလို့ျဖစ္တယ္။ သူေပ်ာ္ေနလို့ မဟုတ္ဘူး’’

ထိုစာအုပ္သည္ အနိွမ္ခံ၊ သစၥာေဖာက္ခံ၊ ဂုဏ္က်က္သေရ ညိွးနြမ္းေအာင္လုပ္ခံရသူတိုင္း၏ ရင္ကို ထိခတ္လိုက္ေသာ သံစဥ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉ ရာစု၏ စိတ္မေကာင္းစရာအျဖစ္ကို ညဏ္အေျမာ္အျမင္ျဖင့္ စာျကီးေပျကီး ေခတ္ကို ကိုင္လႈပ္လိုက္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ လည္း ျဖစ္ပါသည္။

Wilde အက်ဥ္းက်ျခင္းနွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာစရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူ့ဘဝကို အမည္းေရာင္စြန္းထင္းခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ သူကူ်းလြန္ခဲ့ေလသလား။ သို့တည္းမဟုတ္ အသေရဖ်က္ခံခဲ့ရသည္လား ဆိုတာကေတာ့ သူမွတစ္ပါး မသိပါေခ်။

သူသည္ ေထာင္တြင္းစာမ်ားကို ေနာင္တခ်ျပီး ေရးခဲ့သည္လား၊ နာက်ည္းျပီး ေရးသားခဲ့တာလားဆိုတာကိုေတာ့…………….

‘’ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ေနရာဟာ အမွန္ေတာ့ျပင္သစ္စာေရးဆရာျကီးေတြ ရိွတဲ့ေနရာမို်းမွာ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးဆို အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေစာဒကတတ္ဖုုိ႔ ဆနၵမရိွပါဘူး။ သင္ခန္းစာရတဲ့ေနရာေတြထဲမွာ ေထာင္ထဲမွာရတဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ အရာရာတိုင္းဟာ ဒါပဲ၊ ေနာက္လည္းဒါပဲဆိုတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလယ္ေခတ္က ဘုရားသခင္ ကယ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အနူတစ္ေယာက္ရိွခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေရာ၊ သမိုင္းပံုျပင္ေတြထဲက ပညာေပးစာသားေတြကိုေရာ ယံုျကည္မႈကင္းမဲ့ခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္မို်းရိွခဲ့ပါတယ္လို့ မေျပာဝံ့ပါဘူးဗ်ာ။

အဲဒီလို ယံုျကည္ခဲ့တာ မနွစ္က ဒီထဲမေရာက္ခင္အထိပါပဲလို့ ဆိုပါေတာ့။ ဘဝရဲ့ျမစ္တစ္စင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဟိုးေဝးကြာလွတဲ့ ရက္စဲြေတြ ျကားထဲမွာ စီးဆင္းေနပါတယ္။ ျကည့္စမ္းပါဦး ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား အကို်းမရိွ ကုန္လြန္ခဲ့ရတဲ့ပမာဏ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ကြ်န္ ေတာ္က ဒီလိုယူဆတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မေန့က အေျကာင္းကို မေျပာဘူး။ ဒီေန့ကိုပဲ ေျပာမယ့္။ ခံစားမႈ ေဝဒနာဆိုတာ သိပ္ကို ရွည္လ်ား လိုက္တဲ့ အရာတစ္ခု။ ဒါကို ရာသီဥတုနဲ႔လည္း ပိုင္းျခားလို့မရ။ ဒါကို သူ့ရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ တစ္ပတ္ျပန္လည္မႈေတြနဲ႔သာ မွတ္တမ္းတင္ထား လို့ ရနိုင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔အတြက္ အခိ်န္ဆိုတာ တိုးတက္မႈမရိွတဲ့ အရာတစ္ခု။ သူက လည္ပတ္ေနတယ္။ သူက နာျကင္ျခင္းဆိုတဲ့ ဗဟို ခ်က္မွာ လည္ပတ္ေနတဲ့စက္ဝိုင္း။ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲျခင္းမရိွတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မလႈပ္ရွား မေရြ့လ်ားစြာနဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ အရာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔က စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ လဲေလ်ာင္းတယ္၊ ဘုရားဝတ္ျပုဆုေတာင္းတယ္၊ ဒူးတုပ္ထိုင္ျပီးေတာ့ ဆုေတာင္း တယ္။ ဒါေတြက သံမဏိလို မာေက်ာတဲ့ ပုဒ္မေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လည္ပတ္မႈ။ ဒီလိုဆိုးရြားျပင္းထန္တဲ့ ေန့ရက္ေတြမွာ မိနစ္တိုင္း ကို ညီအစ္ကိုလိုေပါင္းဖက္လို့ အခိ်န္တိုင္းကို အေသးစိတ္မွတ္သားလို့ ဘယ္ေတာ့မွ လႈပ္ရွားမႈမရိွတဲ့ ေန့ရက္ေတြကို ေရတြက္လို့။ သူ့ရဲ့ အနွစ္သာရတည္ရိွျခင္းက ဘာလဲဆိုေတာ့ အျမဲတမ္းရပ္တန့္ေနတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ။ ေကာက္ရိတ္သိမ္းပဲြဆိုတဲ့ ေကာက္ပဲသီးနံွရာသီေတြ၊ ေကာက္ ေကြးလာတဲ့ သီးနံွပင္ရဲ့ အကိုင္းေလးေတြ ရိတ္သိမ္းခိ်န္ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စပ်စ္သီးေတြမွည့္လို့ အသီးေတြခူးဆြတ္ရတဲ့ကာလ၊ အသီးအနံွ ပင္ေတြဆီကေန မွည့္ရင့္လို့ ျမက္ခင္းေပၚကို ေျြကက်တဲ့အခါ ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ ဘာဆိုဘာမွမသိ၊ သိလည္း မသိနိုင္တဲ့အျဖစ္။

ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔အတြက္ ရာသီက တစ္ခုပဲရိွတယ္။ ဝမ္းနည္းေျကကဲြျခင္းတဲ့။ ဝမ္းနည္းမႈဆိုတဲ့ရာသီ။ တစ္ခုတည္းေသာ လမင္းျကီးနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ေနမင္းျကီးက ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဆီက ဖယ္ခြာသြားျပီ။ အျပင္မွာေတာ့ ေန့ရက္ေတြဟာ အျပာေရာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေရႊေရာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သံမဏိတိုင္ေတြမွန္သားျပင္ေတြ ျကားက ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ဖ်ဖ် မီးခိုးေရာင္ ညိုမည္းမည္း ညစ္နြမ္းနြမ္း ျကားထဲကို ပုန္းလိွု်းကြယ္လိွု်း ဝင္လာတဲ့ အလင္းေရာင္။ အဲဒါသည္ သူတစ္ေယာက္၏ အခန္းထဲမွာ အျမဲရိွေနတဲ့ ဆည္းဆာ။ ျပီးေတာ့ သူတစ္ေယာက္၏ အသည္းနွလံုးထဲမွာ အျမဲရိွေနတဲ့အလင္းေရာင္။ အဲဒီအေတြးစက္လံုးထဲမွာ၊ အဲဒီအခိ်န္၏ စက္လံုးဆိုတာထက္ လည္း မေလ်ာ့တဲ့၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မလႈပ္ရွားတဲ့ အေတြးေတြသာရိွတယ္။ အရာရာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့အခိ်န္ေတြ ျကာသြားလို့ ဒါေတြကို ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားမယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေမ့ေဖ်ာက္နိုင္မယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ္ ျဖစ္လာျပီ။ မနက္ျဖန္က်ရင္လည္း အဲသည္လို ဆက္ျဖစ္ဦးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလို့ေရးရသလဲဆိုတာကို နားလည္လာမွာပါ။

တစ္ပတ္ေလာက္အျကာမွာ ဒီေနရာကို ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ၃ လေလာက္အျကာမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အေမဆံုးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ့ကို ဘယ္ ေလာက္ခ်စ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အေမေသဆံုးျခင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပူျပင္းေလာင္ျမိုက္ သြားေစပါတယ္။ ဒါကို စကားလံုးအကၡရာေတြရဲ့ ဘုရင္လို့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တင္စားခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဘယ္လိုစကားလံုးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ့ ပူေဆြးျခင္းနွင့္ ရွက္ျခင္းဆိုတဲ့ အရာကို ေဖာ္ျပစရာ စကားလံုးမရိွျဖစ္သြားေစတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အနုပညာသမားဆိုတဲ့ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ခံစားမႈ၊ ေလးလံမႈကို ထိေရာက္တဲ့ စကားလံုး ရွာမေတြ့ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတဲ့ ဝမ္း နည္းမႈကို ေဖာ္ျပတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေတာ္ဝင္စာသားမ်ားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဂီတသံစဥ္လည္း ရွာမေတြ့ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ မိခင္နဲ႔ ဖခင္ တုုိ႔ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင့္ျမတ္ေသာ၊ ဂုဏ္ရိွေသာဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ားနဲ႔ ေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အမည္၊ စာျကီးေပျကီး၊ အနုပညာ၊ သုေတသနပညာ၊ သိပၸံပညာဆန္ဆန္သာမက ကြ်န္ေတာ့္ တိုင္းျပည္ရဲ့ သမိုင္းမွာပါ တြင္ေလာက္ေစတဲ့ အမည္မို်းကို ေပးခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဟာ သည္အမည္ကိုျဖင့္ အရွက္ရေစခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ နိမ့္က်တဲ့လူတမ္းစားေတြ အလယ္မွာ ပိုျပီးနိမ့္က်ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိျပီ။ ဒီအမည္ကိုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ နိမ့္က်ေအာင္ ဆဲြခ်ပစ္ခဲ့မိျပီ။ ဒီနာမည္ကို ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းေအာင္၊ ျပီးေတာ့ သူတုုိ႔လက္ထဲမွာ ယုတ္မာသထက္ ယုတ္မာ ေအာင္၊ ရူးသြပ္သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့မိျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားေနရတာေတြ အခုလည္း ခံစားေနရဆဲ။ ဒါကို စာေရးဖုုိ႔ခဲတံမရိွလို့၊ မွတ္တမ္း တင္ဖုုိ႔ စာရြက္မရိွလို့ အဲဒါေတြေျကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဇနီးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ နူးညံ့ သိမ္ေမြ့စြာ၊ ျကင္နာစြာ အျမဲ ဆက္ဆံတတ္သူဆီက ေဟာဒီေထာင္ထဲကေန အဂၤလန္ကို အသြားအျပန္လုပ္ရင္း ဆန့္က်င္ဘက္ နႈတ္ခမ္းမ်ားက သတင္းစကားေတြ ျကားခဲ့ရ တယ္။ ဆံုးရံႈးမႈ ဒဏ္ရာေတြ ရိုက္ခတ္ထားလို့ နာက်င္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျပင္က ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ရိွေနဆဲဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ကို သူက သယ္လာေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လူကိုယ္တိုင္မသိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အျဖစ္ေတြကို ျကားသိျပီး သူတုုိ႔ရဲ့ ဝမ္းနည္းမႈစကား လက္ေဆာင္ေတြ ပါးလိုက္ျကတယ္။ ၃ လေတာ့ ကုန္သြားခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေန့စဥ္ဝတၲရားေတြ၊ အလုပ္ခိ်န္ဇယားေတြက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အခန္းအျပင္တံခါးဝမွာ အျမဲခိ်တ္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အမည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ျပစ္ဒဏ္၊ ေမလတုန္းက ဒီလိုမွတ္တမ္းေတြနဲ႔အတူ။

ဘုရားသခင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ အရာေတြ အားလံုးထဲမွာ တိုးတက္ျကီးပြားခ်မ္းသာ၊ အခြင့္အေရး၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာေတြကို အသီး အပြင့္ေတြ အသာေလး ခူးဆြတ္စားသံုးရသလို ျဖစ္ေပမယ့္ ဝမ္းနည္းေျကကဲြျခင္းဆိုတဲ့ အရာကေတာ့ အလြန္ကို ထိခိုက္ခံစားရဆံုးပါပဲ။ ဝမ္းနည္းေျကကဲြရျခင္းဆိုတဲ့အရာက တုန္ခါမႈျပင္းထန္လိုက္တာ ကမၻာျကီးကိုေတာင္ လႈပ္ခတ္သြားေစလိုက္တာမ်ား ဒီထက္ျပင္းထန္တဲ့ ခံစား ခ်က္မို်းဆိုတာ မရိွနိုင္ပါဘူး။ ေရႊအဆင္းရိွတဲ့ သစ္ရြက္ပါးပါးေလးတစ္စ လြင့္ပါးသြားလိုက္တာ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ကိုလည္းလို့ သာမန္မ်က္စိ နဲ႔ မျမင္နိုင္သကဲ့သို့ ဝမ္းနည္းမႈဆိုတဲ့ လမ္းေျကာင္းေလး ေရြ့လ်ားသြားမႈဟာ လိုက္လို့မမီနိုင္ပါလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုတဲ့ လက္ကေလးနဲ႔ ထိမိမွသာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္ရေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာေတြရလာလိုက္တာ ေသြးေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ ထြက္ေနတာေတာင္မွ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မွာ နာျကင္မႈမရိွ။

ဝမ္းနည္းျခင္းဆိုတဲ့အရာရိွရင္ အဲသည္မွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့အေျကာင္းအရာေတြရိွတယ္။ အဲဒါကို သာမန္လူေတြ တခို့်ေပါ့နားလည္ပါလိမ့္ မယ္။ ဘဝဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ သိေတာ့သိတယ္ဆိုတာလို သဘာဝတရားကို သိတယ္။ ဒါဆို နားလည္တယ္ဆိုတာလို ကြ်န္ေတာ့ကို ပုလိပ္ ၂ ေယာက္ ျခံရံျပီး ဘတ္စ္ကာဘီ တရားရံုးကို ေခၚသြားတုန္းကေပါ့။ ျကီးမားတဲ့ လူအုပ္ျကီးေရွ့ ဝရံတာမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနတုန္း အင္မတန္ ခို်ျမိန္ျပီး ရိုးရွင္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုက တိတ္ဆိတ္မႈထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ သူက သူ့ဦးထုပ္အေလးအနက္ ‘မ’ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ……လက္ထိတ္ခတ္ခံထားရတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို…. ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ….အရိုအေသေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ့ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ လူေတြဟာ ဒီထက္ ေသးမႊားတဲ့ အရာေတြအတြက္ ေကာင္းကင္ဘံုကို သြားနိုင္တယ္။ အဲဒီစိတ္၊ အဲဒီခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုတဲ့ အျပုအမူ။ ဒါဟာ ဘာနဲ႔အလား သဏၭာန္တူသလဲဆိုရင္ သူဆင္းရဲရဲ့ ေျခအစံုကို သူေတာ္စင္ေတြက ဒူးတုပ္ျပီး ေဆးေျကာေပးသလို အနူတစ္ေယာက္ရဲ့ ပါးျပင္ကို နမ္းသြားတဲ့ ရုတ္တရက္ျပုမူမႈ၊ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပုမူလိုက္တဲ့ အျပုအမူေလးကို ဘယ္လို စကားလံုးနဲ႔မွ ေဖာ္ျပလို့မရနိုင္ဘူး။ အဲဒီအခိ်န္ပိုင္းေလးတုန္းမွာ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္က သူ့ရဲ့ အျပုအမူေလးကို ဘယ္ေလာက္ခံစားသြား သလဲဆိုတာ သိပါ့မလား။ ဒါကို ဘယ္လိုစကားမ်ားနဲ႔ ေဖာ္ျပရမလဲ။ စကားလံုးမ်ားနဲ႔ ေရာေဖာ္ျပလို့ ရနိုင္မွာမဟုတ္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့နွလံုးသားထဲမွာ အဖိုးတန္ရတနာတစ္ခုလို သိမ္းဆည္းခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆပ္နိုင္ေတာ့မယ့္၊ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီးယူထားလိုက္မိတဲ့လ်ဴိ႕၀ွက္ေသာအေၾကြးအျဖစ္သိမ္းဆည္းထားတယ္။ မ်က္ရည္ စက္ေပါက္မ်ားစြာနဲ႔ မြမ္းမံေပါင္းထည့္သြားျပီး တျဖည္းျဖည္း တန္ဖိုးျကီးမားလာမယ့္ အဖိုးတန္ရတနာ။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အသိပညာဆိုတာနဲ႔ အကို်းမေပးဘူးဆိုတဲ့ အခိ်န္က်ရင္ အေတြးအေခၚေတြ ပ်က္သုဥ္း၊ စကားပံုေတြ၊ စာသားေတြ ကြ်န္ေတာ့္ နႈတ္ဖ်ားမွာ ဖုန္ေတြျပာေတြအျဖစ္ ျဖစ္သြားတဲ့အခါက်ရင္ ေဟာဒီခ်စ္ျခင္းေမတၲာ၊ တိတ္ဆိတ္စြာ ျပသသြားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတဲ့အရာ ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ရင္မွာ ဖြင့္ဟလိုက္ပါေစ။ သဲကနၲာရထဲမွာ နွင္းဆီပန္းကေလး ပြင့္ဖူးလာသလို ေဟာဒီ ခါးသည္းတစ္ကိုယ္တည္း အထီး က်န္ ျဖစ္ကာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ၊ ကို်းပဲ့မႈေတြနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ေနရတဲ့ ဒီကမၻာထဲကေန ဆဲြထုတ္ေပးလိုက္စမ္းပါ့။ လူေတြဟာ ဒီလူရဲ့ ျပုမူမႈ ေလးကို နားလည္နိုင္ရင္ေတာင္မွ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဘာလို့ အဓိပၸာယ္ရိွသလဲဆိုတာကို သိပါ့မလား။ အျမဲတမ္းကို အဓိပၸာယ္ရိွသလဲဆိုတာကို သိပါ့မလား။ အျမဲတမ္းကို အဓိပၸာယ္ျပည့္ဝေနတယ္ဆိုတာကို သူတုုိ႔လည္း ဘာလို့ ဆိုတာကို နားလည္ခ်င္ နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ဘယ္လို စိတ္ခံစားမႈက ကြ်န္ေတာ့္ကို အုပ္မိုးလိုက္သလဲဆိုတာကို သိခ်င္သိလာမယ္။

ကမၻာျကီးကိုေပးပို့လိုက္တဲ့ ဒီလိုလူသားတစ္ဦးရဲ့ ရင္တြင္းခံစားမႈမ်ားဟာ ေနြဦးရာသီရဲ့ အဖူးအပြင့္ေတြလို ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ စိတ္ဓာတ္ ျပုျပင္ေရးစခန္းက ေအးျမတဲ့ ျမက္ခင္းေလးနဲ႔ တူခ်င္တူမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း လယ္ကြင္းထဲက လွပတဲ့ အဝါေရာင္ ပန္းကေလးေတြလို ‘’ဝမ္းနည္းပူေဆြးစရာေကာင္းလွတဲ့ သံသရာ စက္ဝိုင္းထဲမွာ ပိုျပီးေလးလံသြားေစမယ့္ အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ စက္ကြင္းထဲ မွာ ပိုျပီးဆိုးဝါးသြားေအာင္ ဖိစီးေပးမယ့္အရာမို်း မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ဟိုးအေဝးျကီးကေန သတင္းစကား သယ္ယူလာေပးတဲ့ ေတးသီ ငွက္ ကေလးရဲ့ နႈတ္က ဖြင့္ဟလိုက္တဲ့ စကားလံုးေလးေတြျဖစ္တယ္။ သို့ေသာ္လည္း ဒါဟာ ေလးနက္တဲ့ အနုပညာေျမာက္တဲ့ အမွားမို်းျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ဒီစာလံုးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားေပမယ့္ လဲြမွားစြာတိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ ေလထုလို့ဆိုခ်င္ဆိုမယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေခတ္မီတဲ့ အနုပညာ ေျမာက္ ေလေကာင္းေလသန့္လို့ ဆိုခ်င္ဆိုမယ္။ ေခတ္မီတဲ့ ဘဝဆိုတာဟာ ရႈပ္ေထြးျပီး အေျပာင္းအလဲေတြမ်ားတယ္။ သို့ေသာ္လည္း ေခတ္မီ တဲ့ ကမၻာထဲမွာ ဂီတအနုပညာသမား၊ ပန္းပုအနုပညာသည္ေတြလို သူတုုိ႔ထုဆစ္ဖဲြ့နဲြ့လိုက္တဲ့ အနုပညာဟာ အမ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္းဆိုတဲ့ အနု ပညာမို်းလို့ဆိုရင္ စာေပဟာလည္း ကိုယ့္ခံစားခ်က္မ်ား၊ ရင္တြင္းရိုက္ခတ္မႈမ်ားကို စကားလံုးမ်ားနွင့္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါပဲလို့’’

De Profoundis ‘from the depths’(အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ေရးတဲ့စာမ်ား) စာစုမွ ဘာသာျပန္သည္။’

(ရနံ့သစ္၊ ၂ဝ၁၁ ခုနွစ္၊ မတ္လ။)

- See more at: http://moemaka.com/archives/39738#sthash.nrZbxNZh.dpuf

ေအာ္စကာဝိုင္း (Oscar Wilde) သည္ ၁၈၉၅ ေမလမွစ၍ ၂ နွစ္တိုင္ အလုပ္ၾကမ္းနွင့္ ေထာင္ဒဏ္က်ခဲ့ရသည္။ ထိုအေတာအတြင္း သူ့ခံစားခ်က္မ်ားကို ေရးသားထားေသာ De Profoundis    ေဆာင္းပါးရွည္သည္ ၁၉ဝ၅ ခုနွစ္တြင္ ထြက္ရိွခဲ့သည္။ ယခုဘာသာျပန္ထား သည္မွာ နိဒါန္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ စာေရးဆရာျဖစ္ျခင္းေျကာင့္ သူ၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို စာဖဲြ့၍ မကုန္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ Wilde တစ္ေယာက္ ၁၈၉၅ ခုနွစ္ အက်ဥ္းက်စဥ္မွာ သူသည္ စာေပ ပညာရွင္တစ္ဦးအေနနွင့္ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနခိ်န္ျဖစ္သည္။ လူ့အဖဲြ့အစည္းတြင္း မွာလည္း အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ေနခိ်န္ ျဖစ္သည္။ ထို့ျပင္ စကားလံုးလွလွ တီထြင္ေရးသားမႈမွာလည္း ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေနသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ လူ့က်က္သေရဟူသမွ် ခြာခ်ခဲ့ရကာ ကာလျကာရွည္စြာ စာေရးခြင့္မရရိွခဲ့ေခ်။ သူဦးစြာ စာရြက္နွင့္ ေရးစရာ ရလာခိ်န္ မွာေတာ့ သူ့မိတ္ေဆြ Douglas  ထံသို့ ‘’ခင္ဗ်ားရဲ့နွလံုးသားထဲကို ခါးသီးစရာေတြ ပစ္သြင္းလိုက္တာ မဟုတ္ရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ နွလံုးသားထဲကေန ဆဲြထုတ္ပစ္လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္’’ဟု ေရးသားခဲ့ပါသည္။

De Profoundis    ထဲက ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသာ စာသားမ်ားသည္ ရယ္သြမ္းေသြးဖြယ္ျဖစ္လာရာမွ ငိုခ်င္စရာျဖစ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွ့က သူေရးခဲ့ေသာ အေရးအသားမ်ားျဖင့္ ထိုးနွက္ လိုက္သကဲ့သို့ ျဖစ္ရသည္။

‘’မငိုဘဲနဲ႔ေနတဲ့ အက်ဥ္းထဲက ေန့တစ္ရက္ဟာ သူ့အသည္း နွလံုးက မာေက်ာေနလို့ျဖစ္တယ္။ သူေပ်ာ္ေနလို့ မဟုတ္ဘူး’’

ထိုစာအုပ္သည္ အနိွမ္ခံ၊ သစၥာေဖာက္ခံ၊ ဂုဏ္က်က္သေရ ညိွးနြမ္းေအာင္လုပ္ခံရသူတိုင္း၏ ရင္ကို ထိခတ္လိုက္ေသာ သံစဥ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉ ရာစု၏ စိတ္မေကာင္းစရာအျဖစ္ကို ညဏ္အေျမာ္အျမင္ျဖင့္ စာျကီးေပျကီး ေခတ္ကို ကိုင္လႈပ္လိုက္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ လည္း ျဖစ္ပါသည္။

Wilde အက်ဥ္းက်ျခင္းနွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာစရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူ့ဘဝကို အမည္းေရာင္စြန္းထင္းခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ သူကူ်းလြန္ခဲ့ေလသလား။ သို့တည္းမဟုတ္ အသေရဖ်က္ခံခဲ့ရသည္လား ဆိုတာကေတာ့ သူမွတစ္ပါး မသိပါေခ်။

သူသည္ ေထာင္တြင္းစာမ်ားကို ေနာင္တခ်ျပီး ေရးခဲ့သည္လား၊ နာက်ည္းျပီး ေရးသားခဲ့တာလားဆိုတာကိုေတာ့…………….

‘’ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ေနရာဟာ အမွန္ေတာ့ျပင္သစ္စာေရးဆရာျကီးေတြ ရိွတဲ့ေနရာမို်းမွာ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးဆို အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေစာဒကတတ္ဖုုိ႔ ဆနၵမရိွပါဘူး။ သင္ခန္းစာရတဲ့ေနရာေတြထဲမွာ ေထာင္ထဲမွာရတဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ အရာရာတိုင္းဟာ ဒါပဲ၊ ေနာက္လည္းဒါပဲဆိုတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလယ္ေခတ္က ဘုရားသခင္ ကယ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အနူတစ္ေယာက္ရိွခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေရာ၊ သမိုင္းပံုျပင္ေတြထဲက ပညာေပးစာသားေတြကိုေရာ ယံုျကည္မႈကင္းမဲ့ခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္မို်းရိွခဲ့ပါတယ္လို့ မေျပာဝံ့ပါဘူးဗ်ာ။

အဲဒီလို ယံုျကည္ခဲ့တာ မနွစ္က ဒီထဲမေရာက္ခင္အထိပါပဲလို့ ဆိုပါေတာ့။ ဘဝရဲ့ျမစ္တစ္စင္းဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဟိုးေဝးကြာလွတဲ့ ရက္စဲြေတြ ျကားထဲမွာ စီးဆင္းေနပါတယ္။ ျကည့္စမ္းပါဦး ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား အကို်းမရိွ ကုန္လြန္ခဲ့ရတဲ့ပမာဏ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ကြ်န္ ေတာ္က ဒီလိုယူဆတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မေန့က အေျကာင္းကို မေျပာဘူး။ ဒီေန့ကိုပဲ ေျပာမယ့္။ ခံစားမႈ ေဝဒနာဆိုတာ သိပ္ကို ရွည္လ်ား လိုက္တဲ့ အရာတစ္ခု။ ဒါကို ရာသီဥတုနဲ႔လည္း ပိုင္းျခားလို့မရ။ ဒါကို သူ့ရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ တစ္ပတ္ျပန္လည္မႈေတြနဲ႔သာ မွတ္တမ္းတင္ထား လို့ ရနိုင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔အတြက္ အခိ်န္ဆိုတာ တိုးတက္မႈမရိွတဲ့ အရာတစ္ခု။ သူက လည္ပတ္ေနတယ္။ သူက နာျကင္ျခင္းဆိုတဲ့ ဗဟို ခ်က္မွာ လည္ပတ္ေနတဲ့စက္ဝိုင္း။ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲျခင္းမရိွတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မလႈပ္ရွား မေရြ့လ်ားစြာနဲ႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ အရာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔က စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ လဲေလ်ာင္းတယ္၊ ဘုရားဝတ္ျပုဆုေတာင္းတယ္၊ ဒူးတုပ္ထိုင္ျပီးေတာ့ ဆုေတာင္း တယ္။ ဒါေတြက သံမဏိလို မာေက်ာတဲ့ ပုဒ္မေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လည္ပတ္မႈ။ ဒီလိုဆိုးရြားျပင္းထန္တဲ့ ေန့ရက္ေတြမွာ မိနစ္တိုင္း ကို ညီအစ္ကိုလိုေပါင္းဖက္လို့ အခိ်န္တိုင္းကို အေသးစိတ္မွတ္သားလို့ ဘယ္ေတာ့မွ လႈပ္ရွားမႈမရိွတဲ့ ေန့ရက္ေတြကို ေရတြက္လို့။ သူ့ရဲ့ အနွစ္သာရတည္ရိွျခင္းက ဘာလဲဆိုေတာ့ အျမဲတမ္းရပ္တန့္ေနတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ။ ေကာက္ရိတ္သိမ္းပဲြဆိုတဲ့ ေကာက္ပဲသီးနံွရာသီေတြ၊ ေကာက္ ေကြးလာတဲ့ သီးနံွပင္ရဲ့ အကိုင္းေလးေတြ ရိတ္သိမ္းခိ်န္ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စပ်စ္သီးေတြမွည့္လို့ အသီးေတြခူးဆြတ္ရတဲ့ကာလ၊ အသီးအနံွ ပင္ေတြဆီကေန မွည့္ရင့္လို့ ျမက္ခင္းေပၚကို ေျြကက်တဲ့အခါ ဒါေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ ဘာဆိုဘာမွမသိ၊ သိလည္း မသိနိုင္တဲ့အျဖစ္။

ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔အတြက္ ရာသီက တစ္ခုပဲရိွတယ္။ ဝမ္းနည္းေျကကဲြျခင္းတဲ့။ ဝမ္းနည္းမႈဆိုတဲ့ရာသီ။ တစ္ခုတည္းေသာ လမင္းျကီးနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ေနမင္းျကီးက ကြ်န္ေတာ္တုုိ႔ဆီက ဖယ္ခြာသြားျပီ။ အျပင္မွာေတာ့ ေန့ရက္ေတြဟာ အျပာေရာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေရႊေရာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သံမဏိတိုင္ေတြမွန္သားျပင္ေတြ ျကားက ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ဖ်ဖ် မီးခိုးေရာင္ ညိုမည္းမည္း ညစ္နြမ္းနြမ္း ျကားထဲကို ပုန္းလိွု်းကြယ္လိွု်း ဝင္လာတဲ့ အလင္းေရာင္။ အဲဒါသည္ သူတစ္ေယာက္၏ အခန္းထဲမွာ အျမဲရိွေနတဲ့ ဆည္းဆာ။ ျပီးေတာ့ သူတစ္ေယာက္၏ အသည္းနွလံုးထဲမွာ အျမဲရိွေနတဲ့အလင္းေရာင္။ အဲဒီအေတြးစက္လံုးထဲမွာ၊ အဲဒီအခိ်န္၏ စက္လံုးဆိုတာထက္ လည္း မေလ်ာ့တဲ့၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မလႈပ္ရွားတဲ့ အေတြးေတြသာရိွတယ္။ အရာရာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့အခိ်န္ေတြ ျကာသြားလို့ ဒါေတြကို ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားမယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေမ့ေဖ်ာက္နိုင္မယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ္ ျဖစ္လာျပီ။ မနက္ျဖန္က်ရင္လည္း အဲသည္လို ဆက္ျဖစ္ဦးမွာ။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလို့ေရးရသလဲဆိုတာကို နားလည္လာမွာပါ။

တစ္ပတ္ေလာက္အျကာမွာ ဒီေနရာကို ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ၃ လေလာက္အျကာမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အေမဆံုးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ့ကို ဘယ္ ေလာက္ခ်စ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အေမေသဆံုးျခင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပူျပင္းေလာင္ျမိုက္ သြားေစပါတယ္။ ဒါကို စကားလံုးအကၡရာေတြရဲ့ ဘုရင္လို့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တင္စားခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဘယ္လိုစကားလံုးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ့ ပူေဆြးျခင္းနွင့္ ရွက္ျခင္းဆိုတဲ့ အရာကို ေဖာ္ျပစရာ စကားလံုးမရိွျဖစ္သြားေစတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အနုပညာသမားဆိုတဲ့ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ခံစားမႈ၊ ေလးလံမႈကို ထိေရာက္တဲ့ စကားလံုး ရွာမေတြ့ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတဲ့ ဝမ္း နည္းမႈကို ေဖာ္ျပတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေတာ္ဝင္စာသားမ်ားနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဂီတသံစဥ္လည္း ရွာမေတြ့ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ မိခင္နဲ႔ ဖခင္ တုုိ႔ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင့္ျမတ္ေသာ၊ ဂုဏ္ရိွေသာဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ားနဲ႔ ေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အမည္၊ စာျကီးေပျကီး၊ အနုပညာ၊ သုေတသနပညာ၊ သိပၸံပညာဆန္ဆန္သာမက ကြ်န္ေတာ့္ တိုင္းျပည္ရဲ့ သမိုင္းမွာပါ တြင္ေလာက္ေစတဲ့ အမည္မို်းကို ေပးခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဟာ သည္အမည္ကိုျဖင့္ အရွက္ရေစခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ နိမ့္က်တဲ့လူတမ္းစားေတြ အလယ္မွာ ပိုျပီးနိမ့္က်ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိျပီ။ ဒီအမည္ကိုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ နိမ့္က်ေအာင္ ဆဲြခ်ပစ္ခဲ့မိျပီ။ ဒီနာမည္ကို ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းေအာင္၊ ျပီးေတာ့ သူတုုိ႔လက္ထဲမွာ ယုတ္မာသထက္ ယုတ္မာ ေအာင္၊ ရူးသြပ္သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့မိျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားေနရတာေတြ အခုလည္း ခံစားေနရဆဲ။ ဒါကို စာေရးဖုုိ႔ခဲတံမရိွလို့၊ မွတ္တမ္း တင္ဖုုိ႔ စာရြက္မရိွလို့ အဲဒါေတြေျကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဇနီးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ နူးညံ့ သိမ္ေမြ့စြာ၊ ျကင္နာစြာ အျမဲ ဆက္ဆံတတ္သူဆီက ေဟာဒီေထာင္ထဲကေန အဂၤလန္ကို အသြားအျပန္လုပ္ရင္း ဆန့္က်င္ဘက္ နႈတ္ခမ္းမ်ားက သတင္းစကားေတြ ျကားခဲ့ရ တယ္။ ဆံုးရံႈးမႈ ဒဏ္ရာေတြ ရိုက္ခတ္ထားလို့ နာက်င္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျပင္က ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ရိွေနဆဲဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ကို သူက သယ္လာေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို လူကိုယ္တိုင္မသိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အျဖစ္ေတြကို ျကားသိျပီး သူတုုိ႔ရဲ့ ဝမ္းနည္းမႈစကား လက္ေဆာင္ေတြ ပါးလိုက္ျကတယ္။ ၃ လေတာ့ ကုန္သြားခဲ့ျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေန့စဥ္ဝတၲရားေတြ၊ အလုပ္ခိ်န္ဇယားေတြက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အခန္းအျပင္တံခါးဝမွာ အျမဲခိ်တ္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အမည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ျပစ္ဒဏ္၊ ေမလတုန္းက ဒီလိုမွတ္တမ္းေတြနဲ႔အတူ။

ဘုရားသခင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ အရာေတြ အားလံုးထဲမွာ တိုးတက္ျကီးပြားခ်မ္းသာ၊ အခြင့္အေရး၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာေတြကို အသီး အပြင့္ေတြ အသာေလး ခူးဆြတ္စားသံုးရသလို ျဖစ္ေပမယ့္ ဝမ္းနည္းေျကကဲြျခင္းဆိုတဲ့ အရာကေတာ့ အလြန္ကို ထိခိုက္ခံစားရဆံုးပါပဲ။ ဝမ္းနည္းေျကကဲြရျခင္းဆိုတဲ့အရာက တုန္ခါမႈျပင္းထန္လိုက္တာ ကမၻာျကီးကိုေတာင္ လႈပ္ခတ္သြားေစလိုက္တာမ်ား ဒီထက္ျပင္းထန္တဲ့ ခံစား ခ်က္မို်းဆိုတာ မရိွနိုင္ပါဘူး။ ေရႊအဆင္းရိွတဲ့ သစ္ရြက္ပါးပါးေလးတစ္စ လြင့္ပါးသြားလိုက္တာ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ကိုလည္းလို့ သာမန္မ်က္စိ နဲ႔ မျမင္နိုင္သကဲ့သို့ ဝမ္းနည္းမႈဆိုတဲ့ လမ္းေျကာင္းေလး ေရြ့လ်ားသြားမႈဟာ လိုက္လို့မမီနိုင္ပါလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုတဲ့ လက္ကေလးနဲ႔ ထိမိမွသာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္ရေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာေတြရလာလိုက္တာ ေသြးေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ ထြက္ေနတာေတာင္မွ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မွာ နာျကင္မႈမရိွ။

ဝမ္းနည္းျခင္းဆိုတဲ့အရာရိွရင္ အဲသည္မွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့အေျကာင္းအရာေတြရိွတယ္။ အဲဒါကို သာမန္လူေတြ တခို့်ေပါ့နားလည္ပါလိမ့္ မယ္။ ဘဝဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ သိေတာ့သိတယ္ဆိုတာလို သဘာဝတရားကို သိတယ္။ ဒါဆို နားလည္တယ္ဆိုတာလို ကြ်န္ေတာ့ကို ပုလိပ္ ၂ ေယာက္ ျခံရံျပီး ဘတ္စ္ကာဘီ တရားရံုးကို ေခၚသြားတုန္းကေပါ့။ ျကီးမားတဲ့ လူအုပ္ျကီးေရွ့ ဝရံတာမွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနတုန္း အင္မတန္ ခို်ျမိန္ျပီး ရိုးရွင္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုက တိတ္ဆိတ္မႈထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ သူက သူ့ဦးထုပ္အေလးအနက္ ‘မ’ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ……လက္ထိတ္ခတ္ခံထားရတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို…. ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ….အရိုအေသေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ့ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ လူေတြဟာ ဒီထက္ ေသးမႊားတဲ့ အရာေတြအတြက္ ေကာင္းကင္ဘံုကို သြားနိုင္တယ္။ အဲဒီစိတ္၊ အဲဒီခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုတဲ့ အျပုအမူ။ ဒါဟာ ဘာနဲ႔အလား သဏၭာန္တူသလဲဆိုရင္ သူဆင္းရဲရဲ့ ေျခအစံုကို သူေတာ္စင္ေတြက ဒူးတုပ္ျပီး ေဆးေျကာေပးသလို အနူတစ္ေယာက္ရဲ့ ပါးျပင္ကို နမ္းသြားတဲ့ ရုတ္တရက္ျပုမူမႈ၊ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပုမူလိုက္တဲ့ အျပုအမူေလးကို ဘယ္လို စကားလံုးနဲ႔မွ ေဖာ္ျပလို့မရနိုင္ဘူး။ အဲဒီအခိ်န္ပိုင္းေလးတုန္းမွာ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္က သူ့ရဲ့ အျပုအမူေလးကို ဘယ္ေလာက္ခံစားသြား သလဲဆိုတာ သိပါ့မလား။ ဒါကို ဘယ္လိုစကားမ်ားနဲ႔ ေဖာ္ျပရမလဲ။ စကားလံုးမ်ားနဲ႔ ေရာေဖာ္ျပလို့ ရနိုင္မွာမဟုတ္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့နွလံုးသားထဲမွာ အဖိုးတန္ရတနာတစ္ခုလို သိမ္းဆည္းခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆပ္နိုင္ေတာ့မယ့္၊ေက်ေက်နပ္နပ္ျကီးယူထားလိုက္မိတဲ့လ်ဴိ႕၀ွက္ေသာအေၾကြးအျဖစ္သိမ္းဆည္းထားတယ္။ မ်က္ရည္ စက္ေပါက္မ်ားစြာနဲ႔ မြမ္းမံေပါင္းထည့္သြားျပီး တျဖည္းျဖည္း တန္ဖိုးျကီးမားလာမယ့္ အဖိုးတန္ရတနာ။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အသိပညာဆိုတာနဲ႔ အကို်းမေပးဘူးဆိုတဲ့ အခိ်န္က်ရင္ အေတြးအေခၚေတြ ပ်က္သုဥ္း၊ စကားပံုေတြ၊ စာသားေတြ ကြ်န္ေတာ့္ နႈတ္ဖ်ားမွာ ဖုန္ေတြျပာေတြအျဖစ္ ျဖစ္သြားတဲ့အခါက်ရင္ ေဟာဒီခ်စ္ျခင္းေမတၲာ၊ တိတ္ဆိတ္စြာ ျပသသြားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတဲ့အရာ ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ရင္မွာ ဖြင့္ဟလိုက္ပါေစ။ သဲကနၲာရထဲမွာ နွင္းဆီပန္းကေလး ပြင့္ဖူးလာသလို ေဟာဒီ ခါးသည္းတစ္ကိုယ္တည္း အထီး က်န္ ျဖစ္ကာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ၊ ကို်းပဲ့မႈေတြနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ေနရတဲ့ ဒီကမၻာထဲကေန ဆဲြထုတ္ေပးလိုက္စမ္းပါ့။ လူေတြဟာ ဒီလူရဲ့ ျပုမူမႈ ေလးကို နားလည္နိုင္ရင္ေတာင္မွ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဘာလို့ အဓိပၸာယ္ရိွသလဲဆိုတာကို သိပါ့မလား။ အျမဲတမ္းကို အဓိပၸာယ္ရိွသလဲဆိုတာကို သိပါ့မလား။ အျမဲတမ္းကို အဓိပၸာယ္ျပည့္ဝေနတယ္ဆိုတာကို သူတုုိ႔လည္း ဘာလို့ ဆိုတာကို နားလည္ခ်င္ နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ဘယ္လို စိတ္ခံစားမႈက ကြ်န္ေတာ့္ကို အုပ္မိုးလိုက္သလဲဆိုတာကို သိခ်င္သိလာမယ္။

ကမၻာျကီးကိုေပးပို့လိုက္တဲ့ ဒီလိုလူသားတစ္ဦးရဲ့ ရင္တြင္းခံစားမႈမ်ားဟာ ေနြဦးရာသီရဲ့ အဖူးအပြင့္ေတြလို ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ စိတ္ဓာတ္ ျပုျပင္ေရးစခန္းက ေအးျမတဲ့ ျမက္ခင္းေလးနဲ႔ တူခ်င္တူမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း လယ္ကြင္းထဲက လွပတဲ့ အဝါေရာင္ ပန္းကေလးေတြလို ‘’ဝမ္းနည္းပူေဆြးစရာေကာင္းလွတဲ့ သံသရာ စက္ဝိုင္းထဲမွာ ပိုျပီးေလးလံသြားေစမယ့္ အရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ စက္ကြင္းထဲ မွာ ပိုျပီးဆိုးဝါးသြားေအာင္ ဖိစီးေပးမယ့္အရာမို်း မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ဟိုးအေဝးျကီးကေန သတင္းစကား သယ္ယူလာေပးတဲ့ ေတးသီ ငွက္ ကေလးရဲ့ နႈတ္က ဖြင့္ဟလိုက္တဲ့ စကားလံုးေလးေတြျဖစ္တယ္။ သို့ေသာ္လည္း ဒါဟာ ေလးနက္တဲ့ အနုပညာေျမာက္တဲ့ အမွားမို်းျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ဒီစာလံုးေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားေပမယ့္ လဲြမွားစြာတိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ ေလထုလို့ဆိုခ်င္ဆိုမယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေခတ္မီတဲ့ အနုပညာ ေျမာက္ ေလေကာင္းေလသန့္လို့ ဆိုခ်င္ဆိုမယ္။ ေခတ္မီတဲ့ ဘဝဆိုတာဟာ ရႈပ္ေထြးျပီး အေျပာင္းအလဲေတြမ်ားတယ္။ သို့ေသာ္လည္း ေခတ္မီ တဲ့ ကမၻာထဲမွာ ဂီတအနုပညာသမား၊ ပန္းပုအနုပညာသည္ေတြလို သူတုုိ႔ထုဆစ္ဖဲြ့နဲြ့လိုက္တဲ့ အနုပညာဟာ အမ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္းဆိုတဲ့ အနု ပညာမို်းလို့ဆိုရင္ စာေပဟာလည္း ကိုယ့္ခံစားခ်က္မ်ား၊ ရင္တြင္းရိုက္ခတ္မႈမ်ားကို စကားလံုးမ်ားနွင့္ ေဖာ္ျပလိုက္တာပါပဲလို့’’

De Profoundis ‘from the depths’(အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ေရးတဲ့စာမ်ား) စာစုမွ ဘာသာျပန္သည္။’

(ရနံ့သစ္၊ ၂ဝ၁၁ ခုနွစ္၊ မတ္လ။)

- See more at: http://moemaka.com/archives/39738#sthash.nrZbxNZh.dpuf