ကြ်န္မဘဝ၏ စာမ်က္နွာမ်ား ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ကြ်န္မဘဝ၏ စာမ်က္နွာမ်ား


(အမွတ္ ၂၃၂၊ အေတြးအျမင္)


ကြ်န္မဘဝ၏ စာမ်က္နွာမ်ားကို တစ္ရြက္ခ်င္းလွန္ကာျကည့္ပါက အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာသည္ Truth is stranger than fiction. (တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ စိတ္ကူးယဥ္ထက္ေတာင္ ဆန္းျကယ္သည္) ဟူသကဲ့သို့ပင္ ျဖစ္ရေလသည္။ ယခုတင္ျပထားေသာ စာမ်က္ နွာမ်ားကား ကြ်န္မ M.Sc (Maths) ဘဲြ့ရခဲ့ျပီး လုပ္သားေကာလိပ္နွင့္ လိႈင္နယ္ေျမတြင္ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပ လုပ္ခဲ့ရသည္မွ စပါသည္။ အခိ်န္ပိုင္းဘဝဟူသည္ တကၠသိုလ္မ်ားဖြင့္ခိ်န္မွာ ကူ်တိုရီရယ္ အခိ်န္မ်ားတြင္ ေပးထားေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ တက္ေရး ကာ အေျဖလႊာမ်ား ေကာက္သိမ္းေသာ အလုပ္နွင့္ စာေမးပဲြစစ္ခိ်န္မွာ စာေမးပဲြခန္းေစာင့္။ တကၠသိုလ္မ်ား ပိတ္ေသာအခါ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ ထိုင္ကာ အခိ်န္ျပည့္ကူ်တာျဖစ္ဖို့ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း အခိ်န္ကုန္သြားေသာ ဘဝမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဘဝ၏ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေသာ ပညာ ေရး လမ္းထဲေျခစံုရပ္ဖို့ လွမ္းလိုက္၊ ေဘးကို ေရာက္သြားလိုက္ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ ဘဝစာမ်က္နွာမ်ားအေျကာင္း ျဖစ္ပါသည္။


စာမ်က္နွာတစ္


၁၉၉၇-၉၈ ခုနွစ္မ်ားတြင္ ကြ်န္မသည္ လိႈင္တကၠသိုလ္နယ္ေျမတြင္ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပလုပ္ေနစဥ္ ကြ်န္မ၏ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ကြ်န္မ ဘိုးဘြားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာ၊ ကြ်န္မမိဘမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာနွင့္ အက်င့္စာရိတၲဆိုင္ရာ က်ဆင္းဖြယ္ျဖစ္ေစေသာ စာတစ္ေစာင္ေျကာင့္ အခိ်န္ ပိုင္း အလုပ္မွ ထြက္ဖို့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ေက်ာင္းအုပ္ျကီးထံ ထိုကိစၥနွင့္ သြားေတြ့ရပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာ ကိစၥ ျဖစ္၍ ကြ်န္မကို အိမ္က မိဘမ်ားနွင့္ တိုင္ပင္ဖို့ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ေခါင္းမာစြာ ထြက္စာကိုေရးကာ တင္ေပးခဲ့ပါသည္။


ထိုေန့က ကြ်န္မဘယ္လို အိမ္ျပန္ေရာက္လာမွန္းပင္ မသိပါ။ ဘတ္စ္ကားစီးခဲ့သလား၊ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ျပန္လာသလား၊ ကားခေရာ ေပးမိရဲ့လား ဆိုတာကအစ အသိစိတ္မရိွခဲ့ပါ။ ကြ်န္မဘဝ၏ မွတ္ေက်ာက္တင္လာမည့္ ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ေစမည့္ အလုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္ ေတာက္ပစ္ခဲ့မိေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပင္ နားမလည္ခဲ့ပါ။ ကြ်န္မသတိထားမိခိ်န္တြင္ အဘြား၏ အခန္းတြင္းေရာက္ေနျပီး ကြ်န္မခံစားမိသမွ်ကို မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ရင္ဖြင့္မိေနျပီျဖစ္ပါသည္။ ေမေမျကီးသည္ အျဖစ္အပ်က္ကို နားေထာင္ကာ ကြ်န္မဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ အားေပးခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မ ေဖေဖ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ထိုကိစၥကိုျကားျပီး အလြန္စိတ္ဆိုးကာ သူလက္ရိွတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡရာထူးမွထြက္ဖို့ ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန့တြင္မွာ ေဖေဖသည္ သူ့စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို ဌာနမွ အကုန္သယ္ခ်လာ ကာ ဌာနသို့ လံုးဝမသြားေတာ့ဘဲ ထြက္စာကို တင္လိုက္ပါသည္။ ထိုကိစၥနွင့္ပတ္သက္၍ ေဖေဖ့ကိုေခၚကာ ျပန္ရုပ္သိမ္းဖို့ ေျပာပါသည္။ ေဖေဖသည္ ကြ်န္မထံသို့ ေပးပို့လိုက္ေသာ လိႈင္တကၠသိုလ္မွ စာကို ရုပ္သိမ္းမည္ဆိုလွ်င္ ဆက္လုပ္မည္ဟုသာ ေျပာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ သားအဖသည္ သခၤ်ာနွင့္ပတ္သက္၍ သံေယာဇဥ္တိခနဲ ျဖတ္နိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမေမမွာေတာ့ ကြ်န္မတို့၏ ျကိုးစားခဲ့ေသာ မွတ္တိုင္မ်ားစြာ သည္ တစ္ခဏခ်င္းမွာ အဆံုးသတ္သြားျခင္းအတြင္ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။


စာမ်က္နွာနွစ္


၁၉၉၅ တြင္ တစ္ျကိမ္၊ ၁၉၉၈ ခန့္တြင္ တစ္ျကိမ္ Full time (tutor)အလုပ္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ္လည္း မရရိွခဲ့ပါ။ ဤေနရာတြင္ ထူးဆန္းတာ တစ္ခုက ၁၉၉၈တုန္းက ကူ်တာေလွ်ာက္စဥ္က စုစုေပါင္း ၆၃ ေယာက္ရိွခဲ့ျပီး ၆၂ ေယာက္ခန့္တာမွာ ကြ်န္မ မပါျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ B.Sc (Hons) ေအာင္ျပီး ပူပူေနြးေနြးေလးမ်ားပင္ ေအာင္ျကရာ ကြ်န္မလို M.Sc လည္းရျပီးသား... အင္း... ကြ်န္မ ေဖေဖမွာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ သခၤ်ာပါေမာကၡရာထူးမွ ထြက္ခြင့္ရခါစျဖစ္ေနရာ... ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေအာင္မွာပဲဟု ေစာင့္ျကည့္ေနျကသူမ်ားလည္း ရိွေလရာ မေအာင္သျဖင့္ အံ့ျသစရာေတာ့ ျဖစ္စရာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ''အံ့ျသစရာေတာ့ ျဖစ္စရာ ျဖစ္ပါသည္''ဟု ဆိုျခင္းမွာ ကြ်န္မတို့ မိသားစုမွ လဲြ၍မည္သူမွ် မအံ့ျသျကေသာေျကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။


ကြ်န္မအပါအဝင္ M.Scေအာင္ျပီးသားတခို့်မွာ သိပၸံနွင့္ နည္းပညာဌာနတြင္ Ph.D ဆက္တက္ဖို့ စာေမးပဲြေအာင္ထားလို့ ေစာင့္ေနျက သူမ်ားရိွေလသည္။ ထိုကဲ့သို့နွစ္ဖက္ခြကာ အလုပ္နွစ္ခုကို ေစာင့္ေနရာမွ ကူ်တာစာေမးပဲြေအာင္စာရင္းထြက္၍ ေအာင္ျကသူမ်ားအားလံုး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘက္ကို ေရြးခ်ယ္သြားျကပါသည္။


(ထိုစဥ္က အေျခအေနကို ရွင္းေအာင္ေျပာျပရလွ်င္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ဘဲြ့ရအမ်ားအျပားသည္ သိပၸံနွင့္နည္းပညာတကၠသိုလ္ဟူေသာ အသစ္ဖြင့္လွစ္ကာထားရိွေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ Ph.D သင္တန္းေျကာင့္ ဘဲြ့ရမ်ားေရာက္ကုန္ျကပါသည္။ အသစ္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ဌာနျဖစ္၍ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ဘဲြ့ရမ်ားကို ေခၚယူခန့္အပ္လ်က္ရိွပါသည္။ ကူ်တာေလွ်ာက္ထားသူ အမ်ားအျပားပင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ အလုပ္ေအာင္စာရင္း ေနာက္က်မႈ၊ မေသခ်ာမႈမ်ားေျကာင့္ ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ သိပၸံနွင့္ နည္းပညာတကၠသိုလ္သို့ ကူးေျပာင္းသြားျကသူမ်ား ရိွျကပါသည္။)


ကြ်န္မက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုသာ ဦးစားေပးထားသူျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ်ားေယာင္လည္း လိုက္ခါေယာင္ဆိုသကဲ့သို့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား က ဟိုက Ph.D လည္း ျဖစ္ကူ်တာစာေမးပဲြေအာင္စာရင္းကလည္း ျကာေနတာနွင့္ လိုက္ေလ်ာလိုက္တာျဖစ္ပါသည္။ ထိုစာေမးပဲြ ေအာင္ စာရင္းကလည္း ျကာေနတာနွင့္ လိုက္ေလ်ာက္လိုက္တာျဖစ္ပါသည္။ ထိုစာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္းနွစ္ခုသည္ တစ္ျပိုင္နက္ တိုင္ပင္ကာထား သကဲ့သို့ ထြက္လာပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ကူ်တာေအာင္စာရင္းက လည္ပင္းရွည္မတတ္ေစာင့္ျပီးမွ ထြက္လာတာျဖစ္ျပီး သိပၸံနွင့္ နည္းပညာ ေအာင္စာရင္းကေတာ့ ေျကညာထားသည့္အတိုင္း ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာတာျဖစ္ပါသည္။ (အကယ္၍မ်ား ကူ်တာ ေအာင္စာရင္းသာ တစ္ရက္ေနာက္က်လွ်င္ ရိွသမွ် ကူ်တာမ်ားအားလံုး သိပၸံနွင့္ နည္းပညာဌာနသို့ ေရာက္ကုန္ျကမည္ထင္ပါသည္။) ဤသို့နွင့္ ေရွ့တြင္ဆိုခဲ့ သလို ကြ်န္မတစ္ဦးသာ ကူ်တာေအာင္စာရင္းမပါဘဲ သိပၸံနွင့္ နည္းပညာတကၠသိုလ္ဆီကို ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းတစ္ဖက္လြတ္ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ (အင္း... ေတာ္ေသးရဲ့... တက္စရာတစ္ခုက က်န္ေသးေနလို့သာဟု သည္တုန္းက ေအာက္ေမ့ရပါသည္) သို့ေသာ္... က်ားေျကာက္လို့ ရွင္ျကီးကိုး... ဆိုသကဲ့သို့ပင္... ျပႆနာမ်ားသည္ လက္ယပ္မေခၚဘဲ အလိုလိုေရာက္လာသည္။ ထိုဌာနက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ယခုျပန္လည္ တင္ျပရသည္ရိွေသာ္... ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ (စာမ်က္နွာသံုးတြင္ ဆက္လက္ဖတ္ရႈပါ)


စာမ်က္နွာသံုး


၁၉၉၈ က Ph.D တက္ရမည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ကြ်န္မသည္ နည္းပညာဌာနက က်င္းပေသာ ေရးေျဖစာေမးပဲြမ်ားကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီးသကာလ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ Ph.D သင္တန္းသို့တက္ဖို့ ေရာက္လာခဲ့ရပါသည္။ သို့ေသာ္ တက္ခြင့္ခ်က္ခ်င္းမရဘဲ သိပၸံနွင့္ နည္းပညာဌာနတြင္ ရူပေဗဒဘဲြ့ရ ၃ဝ ခန့္နွင့္ သခၤ်ာဘဲြ့ရ ကြ်န္မအပါအဝင္သံုးဦးသည္ တစ္နွစ္ခန့္ ရူပေဗဒ ဘာသာသင္ယူခဲ့ရပါသည္။ အျကိုသင္တန္းဟုဆိုကာ ရူပေဗဒကို သင္ယူရသည္မွာ ရူပေဗဒအဓိက ေက်ာင္းသားမ်ားအေနနွင့္ မေထာင္းတာ ဘဲ ကြ်န္မတို့လို သခၤ်ာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေတာင္ေတာ္ေလးစိတ္ညစ္ခဲ့ရပါသည္။ သို့ေသာ္ ေနာင္နွစ္တက္ရမွာပဲဟု စိတ္တင္းကာ မွန္မွန္တက္ခဲ့သည္။ ဘတ္စ္ကားက်ပ္က်ပ္ကို အသက္ေအာင့္ကာစီးရင္း ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ထိုရွစ္လတာ သင္တန္းအေျကာင္း စဥ္းစားမိလိုက္တိုင္း အသက္ရွူက်ပ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။


Ph.D တက္ရမည့္ ကာလကို ေရာက္လာေသာအခါ တက္ခြင့္မေပးဘဲ စာေမးပဲြထပ္ေျဖခိုင္းမည္ဟု ဆိုပါသည္။ စာေမးပဲြက်ရင္ေတာ့ ဝန္ထမ္းဘဝနွင့္သာ အရိုးထုတ္ရမည္တဲ့။ ေအာင္မွ Ph.D သင္တန္းကို တက္ခြင့္ေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ ကြ်န္မသည္ စာေမးပဲြေအာင္ျပီးသား မ်ားအေပၚ ယခုလိုဆံုးျဖတ္ျခင္းကို သေဘာမက်သျဖင့္ ကြ်န္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စည္းရံုးျကည့္မိပါသည္။ စည္းရံုးေရးအလြန္ ညံ့ဖ်င္းေျကာင္း အဲသည္တုန္းက သိခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္းသာ ထြက္ခဲ့ျပီး က်န္တဲ့သူမ်ား သည္အတိုင္းက်န္ခဲ့ျကပါသည္။ ေနာက္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ကုန္သလဲ မသိေတာ့ပါ။ သို့ေသာ္ လူဆိုသည္မွာ မိမိ၏ ယံုျကည္ခ်က္ကို မိမိကိုယ္တိုင္သာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းျဖင့္ ရပ္တည္သင့္ေျကာင္း သင္ခန္းစာရခဲ့ပါသည္။


ထြက္စာသြားတင္ေသာ ေန့က ကြ်န္မကို ရူပေဗဒေဒါက္တာဘဲြ့ရ ဆရာျကီးတစ္ဦးက စကားခဏေျပာရေအာင္ဟုဆိုကာ ဌာနဝရန္တာ ဆီသို့ ေခၚပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မျပင္ေတာ့ဘူးလားဟု ေမးပါသည္။ ကြ်န္မက ''စာေမးပဲြထပ္မစစ္ဘူးဆိုရင္ ထြက္စားတင္စရာ အေျကာင္းမရိွဘူး'' ဟုသာ ေျပာမိပါသည္။ ဆရာသည္ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနရင္း ''ဒါေတာ့ ဆရာတို့လည္း မပိုင္ဘူးကြယ္။ မင္းအရြယ္ ကေတာ့ ဘာမဆို ကိုယ္ဆံုးျဖတ္တဲ့အတိုင္း လုပ္နိုင္ေလေတာ့ ဆရာမတားပါဘူး။ တားခြင့္လည္းမရိွပါဘူး။ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါ ေစ''ဟု နႈတ္ဆက္စကားေျပာခဲ့ပါသည္။ ဆရာတစ္ဦးသံေယာဇဥ္အရ ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားကို ယေန့တိုင္ မေမ့နိုင္ပါ။


စာမ်က္နွာေလး


ဤသို့နွင့္ ကြ်န္မသည္ အလုပ္လက္မဲ့ဘဝျဖင့္ ေမေမျကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ကို အေဖာ္ျပုကာ စာမ်ားေရးသားစျပုေနခဲ့ေသာ ကာလမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါသည္။


စာမ်က္နွာငါး


၁၉၉၉ ဇန္နဝါရီ ၂ ရက္မွာ ေမေမျကီး ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ မကြယ္လြန္ခင္ေန့မ်ားက ကြ်န္မ မျကာမီတက္ယူရမည့္ M.Sc (Maths) ဘဲြ့အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေမေမျကီးနွင့္ ေျပာခဲ့ဖူးျကပါသည္။ ဘဲြ့တက္ယူတဲ့အခါ ေမေမျကီးပါ အတူတူတက္ဖို့။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မ ဘဲြ့မယူခင္ေလးမွာ ေမေမျကီး ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ ေမေမျကီးမကြယ္လြန္ခင္က ဘဲြ့တက္ယူဖို့ ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီးျဖစ္၍သာ ဘဲြ့ဝတ္စံုထုတ္ဖို့တို့ စသည့္ကိစၥမ်ားကို စိတ္မပါဘဲ လုပ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ဝတ္စံုကို ျမို့ထဲက ကုန္တိုက္ ၁ တြင္ ထုတ္ဖို့သြားပါသည္။ ကြ်န္မ အား M.Scအတြက္ ဝတ္စံုမ်ား မရိွေျကာင္းနွင့္ B.Scဝတ္စံုကိုသာ ဝတ္တက္ဖို့ ေျပာပါသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ရသင့္ရထိုက္ျပီး သား အခြင့္အေရး တစ္ခုကို ဤသို့ အလြယ္တကူ ေျပာထြက္ျခင္းကို ကြ်န္မ နားမလည္နိုင္ပါ။ M.Scဝတ္စံုကိုသာရဖို့ ထပ္ေျပာေသာအခါ ေနာက္တစ္ျကိမ္ ထပ္ခိ်န္းပါသည္။


ဤသို့နွင့္ သံုးျကိမ္ေျမာက္ေရာက္လာပါသည္။ M.Scဝတ္စံုမရိွဘူး။ B.Sc ဝတ္စံုဝတ္တက္လိုက္လည္း ဘာျဖစ္သလဲဟု ေျပာပါ သည္။ အျပင္မွာ ငွားလည္း ရမွန္းသိပါသည္။ သို့ေသာ္ ပိုက္ဆံအပို အကုန္မခံနိုင္ပါ။ သူက ကြ်န္မဘက္က အေလွ်ာ့မေပးေသာအခါ ေနာက္ တစ္ျကိမ္ထပ္လာဖို့ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မတစ္သက္တြင္ တစ္ျကိမ္တစ္ခါမွ အသံုးမခ်ခဲ့ဖူးေသာ ကြ်န္မဘိုးဘြားမ်ားအမည္ကို ဝမ္း နည္းစြာ သံုးလိုက္မိပါသည္။ ''ကြ်န္မအဘြား ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ စာေရးဆရာမျကီးဆံုးတာ ရက္ပိုင္းပဲရိွေသးတယ္... ကြ်န္မအမွန္ေျပာရရင္ ဒီဘဲြ့ကို တက္ယူဖို့ စိတ္ကူးေတာင္ မရိွဘူး... တင္ျပီးသားျဖစ္ေနလို့သာ အခုလို လိုက္လုပ္ေနမိတာျဖစ္တယ္... အကယ္၍ ဒီေန့မွာ ဒီဝတ္စံုမရ ရင္ ဒီဘဲြ့တက္မယူေတာ့ဘူး''ဟု ေဒါသအေလ်ာက္ေျပာမိကာ မ်က္ရည္ဝဲခဲ့ရပါသည္။ ထိုသို့ ေျပာလိုက္ျခင္းမွာလည္း ဝတ္စံုရပါေစေတာ့ဟူ ေသာ စိတ္နွင့္ မဟုတ္ပါ။ မခံနိုင္လြန္းလို့ ထြက္သြားေသာ စကားမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ ထိုဦးေလးျကီးသည္ အနည္းငယ္တုန္လႈပ္သြားဟန္ရိွ ျပီး ေနာက္ ၁၅ မိနစ္အတြင္းမွာ ကြ်န္မအတြက္ M.Scဝတ္စံုကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါသည္။


(အင္း... ေမေမျကီးသာျကားလို့ ကေတာ့ ''အမယ္... တယ္စြမ္းတဲ့ငါပါလား''ဟု ရယ္လ်က္ေျပာေပလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။)


ကြ်န္မနွင့္အတူပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းလည္း M.Scဘဲြ့ဝတ္စံုရပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းသည္ ကြ်န္မကို အထူးပင္ေက်းဇူးတင္လ်က္ရိွ ကာ ''နင့္ေက်းဇူးေျကာင့္ရတာပဲ။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ နင့္အဘြားနာမည္ အေစာျကီးတည္းက ေျပာလိုက္ပါလား''ဟု ေျပာပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေသာ ေမေမျကီးအမည္ကို သံုးလိုက္မိျခင္းအေပၚ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနမိတယ္ဆိုတာ သူမသိေလျခင္းဟု ခံစားမိခဲ့ပါ သည္။ ကြ်န္မတို့သည္ မိမိတို့၏ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးအတိုင္း ရသည့္အျဖစ္ကိုပင္ ဆုလာဘ္ျကီးပမာ ေက်းဇူးတင္ေနရေသာအျဖစ္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါသည္။


စာမ်က္နွာေျခာက္


ကြ်န္မသည္ ေမေမျကီးကြယ္လြန္ခဲ့ျပီးေနာက္ စာေရးေနရင္းျဖင့္သာ အခိ်န္ကုန္ခဲ့ပါသည္။ စာေရးေနရင္းနွင့္ဟု ဆိုလိုက္သည္ကို အထင္ မျကီးေစခ်င္ပါ။ ကြ်န္မေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာ အေတြးအျမင္တြင္သာ ပင္တိုင္ေရးျဖစ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကာလသည္ စာေရးဖို့ အတြက္ အခိ်န္မ်ားရလာခဲ့ျပီး စာေရးဖို့ အရိွန္ရလာခါစ ျပုခဲ့ေသာကာလမ်ားဟု ေခၚရမည္ျဖစ္ပါသည္။


စာမ်က္နွာခုနစ္


၁၉၉၉ တြင္ပင္ သိပၸံနွင့္နည္းပညာမွ Ph.D ေက်ာင္းသားမ်ားေခၚယူေျကာင္း သတင္းစာထဲပါလာသည္ဟု ကြ်န္မ ေမေမက ေျပာပါ သည္။ သည္တစ္ခါေခၚပံုက အျပင္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ မိမိ၏ေက်ာင္းလခ ကိုယ့္ဘာသာေပးစနစ္ျဖင့္ တက္ခြင့္ေပးမည္ဟုပါေလရာ ကြ်န္မ သည္ သခၤ်ာကို သံေယာဇဥ္မျပတ္ဘဲ စာေမးပဲြဝင္ေျဖဖို့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ အဂၤလိပ္စာေျဖရပါသည္။ သည္တစ္ေခါက္မွာ ျပင္ပေက်ာင္း သားဟူ၍ ကြ်န္မတစ္ဦးသာ ေအာင္သည္။ က်န္ ၂၂ ေယာက္စလံုးမွာ ဌာနဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္ျကသည္။ သို့နွင့္ အင္တာဗူ်း ေျဖရသည္။ ထိုစဥ္က အင္တာဗူ်းလုပ္သူ သခၤ်ာဆရာမ်ားပါေလရာ ကြ်န္မကို သိေသာဆရာ တခို့်က ''ညည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ တကယ္တက္မွာလား''ဟု ေမးပါသည္။ ကြ်န္မနွင့္ ကူ်တာအင္တာဗူ်းမ်ားမွာ ေတြ့ဖူးေနေသာေျကာင့္ တစ္ခါမွ တက္ခြင့္မရခဲ့ေသာ ကြ်န္မကို မွတ္မိေနပံုရပါသည္။ ''သည္တစ္ခါ ေသခ်ာတာေပါ့ဆရာရယ္။ အင္တာဗူ်းသာ ဆရာတို့အေအာင္ေပးလိုက္ရင္ ဆရာနွင့္ ေတြ့ျကမွာပါ''ဟု ရယ္ေမာရင္း ေျဖခဲ့မိ ေသးသည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ''ေက်ာင္းလခဘယ္သူေပးမွာလဲ''ဟု ေမးပါသည္။ ''ကြ်န္မအစ္ကိုက ေပးမွာေပါ့။ စိတ္မပူပါနဲ့ ဆရာ'' ဟု ျပန္ေျဖျဖစ္ခဲ့ေလသည္။


အင္တာဗူ်းေမးခြန္းမ်ား ေျဖျပီးေနာက္ မျကာမီ ေအာင္စာရင္းထြက္ရာ ကြ်န္မေအာင္ပါသည္။ သည္ေတာ့ သည့္ထက္ေသခ်ာတာရိွ မလား။ ကြ်န္မတကယ္ Ph.D တက္ခြင့္ရျပီ။ သို့နွင့္ သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း ေက်ာင္းလခသံုးလစာ သြားသြင္းပါေတာ့သည္။ ထိုေန့က ေက်ာင္းစတက္ရမည့္ေန့။ သို့ေသာ္ ေက်ာင္းသားေရးရာက လက္မခံပါ။ သခၤ်ာပါေမာကၡနွင့္ သြားေတြ့ရမည္ဟု ေျပာပါသည္။ ဤသို့ ျကံုရျခင္းမွာ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္းမဟုတ္ပါ။ ဌာနဆိုင္ရာ အသီးသီးက အျပင္ေျဖေအာင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ရင္ဆိုင္ျကရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ကြ်န္မလည္း သခၤ်ာပါေမာကၡဆီ သြားေတြ့ရျပန္ပါသည္။ ပါေမာကၡက ''အခု မူေျပာင္းသြား၍ ျပင္ပ ေက်ာင္းသားမ်ား လက္မခံ ေတာ့''ဟု ေျပာပါသည္။ အေသးစိတ္သိခ်င္ရင္ သိပၸံနွင့္နည္းပညာ ဝန္ျကီးဌာနကို သြားေမးဖို့ေျပာပါသည္။ သို့နွင့္ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မ ဦးေလး ကြန္ပူ်တာဌာနက ပါေမာကၡဦးစိုးျမင့္ရယ္၊ ကြ်န္မအစ္ကိုရယ္နွင့္ ခီ်တက္သြားျကပါသည္။ သို့ေသာ္ မထူးပါ။ ဝန္ထမ္းမ်ားသာ တက္ခြင့္ရေသာမူျဖစ္၍ အကယ္၍ ကြ်န္မဝန္ထမ္းဆိုရင္ေတာ့ရမည္။ သို့ေသာ္ ယခုေတာ့ ဝန္ထမ္းလည္း ခန့္ဖို့မရိွဟုေျပာပါသည္။


ဤကား ကြ်န္မပညာေရးနယ္ပယ္မွ လံုးဝဥႆံု ေက်ာခိုင္းျဖစ္ခဲ့ေသာ အေျကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအေတြ့အျကံုမ်ားေျကာင့္ ပညာေရးနွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကိစၥမ်ားကို လံုးဝအယံုအျကည္မရိွေတာ့ျခင္း၊ ကြ်န္မကို ပညာေရးလမ္းေပၚမွာရိွေနဆဲ သူတစ္ေယာက္လို အဆက္အဆံခံရသည္ကိုပင္ ခါးသီးနာက်င္မိျခင္းမ်ားကို လြန္သည္ဟု မေျပာပါနွင့္ေတာ့ဟုသာ ဆိုရေပေတာ့မည္။


စာမ်က္နွာရွစ္


သိပၸံနွင့္နည္းပညာဌာနက ျပင္ပေက်ာင္းသားမ်ား လက္မခံေသာေန့နွင့္ ကြ်န္မတို့ အိမ္နားက Alliance Francaise ေခၚ ျပင္သစ္စာသင္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားလက္ခံသည့္ ေနာက္ဆံုးေန့က တစ္ရက္တည္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ သိပၸံနွင့္နည္းပညာဆီက Ph.D တက္ဖို့ မျဖစ္နိုင္ေျကာင္း ေသခ်ာသြားသည္နွင့္ ကြ်န္မစိတ္ထဲတြင္ စာနွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ခုခုကို လုပ္ခ်င္ေနေသာ စိတ္ကို ေျဖေပးသည့္ အေနျဖင့္ ထိုျပင္သစ္စာသင္တန္းေက်ာင္းကို သြားခဲ့ပါသည္။ သိပၸံနွင့္နည္းပညာဌာနကေန တန္းကာသြားေသာေျကာင့္ ေက်ာင္းလခအက္ဖ္အီးစီလည္း ပါမသြားခဲ့ပါ။ သို့ေသာ္ ျကိုတင္ျပီး အပ္လို့ရသျဖင့္ ေတာ္ပါေသးသည္ဟု ဆိုရေပမည္။


သို့နွင့္ ကြ်န္မသည္ ရေသ့စိတ္ေျဖ ျပင္သစ္စာသင္တန္းကို တက္ခဲ့ပါသည္။ အမွန္ေျပာရရင္ျဖင့္ ကြ်န္မ၏ စိတ္အေျခခံသည္ ကြ်န္မရရိွ ခဲ့ေသာ အရာမ်ားေနရာမွာ အစားထိုးဖို့ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္က လႊမ္းမိုးလ်က္ရိွေနေလသည္။ ကြ်န္မ၏ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္သည္ အတိတ္က ဒဏ္ရာမ်ားကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို့ မ်ားစြာအကူအညီေပးခဲ့ပါသည္။ သို့ရာတြင္ အေပ်ာ္အျဖစ္တက္ခဲ့ေသာ္လည္း ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ မေပ်ာ္ခဲ့ရဘဲ ေနာက္ဆံုးတြင္ အရံႈးေပးကာ ကြ်န္မ၏ မူရင္းစာေရးေသာ အလုပ္ျဖစ္ေသာ လူမွန္ေနရာမွန္ဆီကိုသာ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။


ကြ်န္မ ျကံုခဲ့ရေသာ အျဖစ္မ်ားသည္ ဘဘျကီး အျမဲလိုလို ဆံုးမခဲ့ေသာ blessing in disguise ''အဆိုးထဲက အေကာင္း''ဟူေသာ ဆံုးမစကားေျကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ ရူးသြပ္သြားနိုင္ေလာက္ပါသည္။ သို့ေသာ္ ျကံုခဲ့ရေသာ အျဖစ္မ်ားကို ရယ္သြမ္းေသြးကာ ခံနိုင္ရည္ရိွခဲ့ ျခင္းကား ဘဘျကီး၏ ဆံုးမစကား၊ ေမေမျကီး၏ အားေပးစကားမ်ားနွင့္ ကြ်န္မ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားအေပၚ အျမဲလိုလို နားလည္ေပးခဲ့ေသာ ကြ်န္မ၏ မိဘမ်ားေျကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ (အင္း... ကြ်န္မအစ္ကိုက သူ့နာမည္ မပါလို့ ေျပာဦးမည္ထင္သည္။ သည္ေတာ့...) ကြ်န္မဘာလုပ္လုပ္ ကြ်န္မဘက္က ရပ္တည္ကာ နင့္သေဘာပဲ၊ နင္စိတ္ပါမွလုပ္၊ စိတ္မပါဘဲ ဘာမွမလုပ္နဲ့ဟု အစ္ကိုေမာင္ရစ္ ေျပာတတ္ ေသာ စကားမ်ားသည္ ကြ်န္မအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ခဲ့ပါေျကာင္း...။