ကြ်န္မ၏ ေတြးမိေသာ အေတြးမ်ား
(အမွတ္ ၂၃ဝ၊ အေတြးအျမင္)
ကြ်န္မ စာစေရးခဲ့တာ ၁၉၉၆ ခုနွစ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသည္ ၁၉၉၆ ျသဂုတ္ ၂၈ ရက္မွာ ဘဘျကီး ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ ဘဘျကီး ဟာ ကြ်န္မေရးတဲ့စာဆိုလို့ အေတြးအျမင္မွာ စတင္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးနွစ္ပုဒ္ေလာက္သာ သိသြားခဲ့ရတယ္။ ဘဘျကီးက ေမေမျကီးထက္ ပိုျပီး ကြ်န္မစာေရးတာကို သိပ္ကို ဂုဏ္ယူအားေပးခဲ့တယ္လို့ ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲသည္ ပါလာတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ နွစ္ပုဒ္ေလာက္ကို လာတဲ့သူေတြျပျပျပီး ေျပာေနတာကို ကြ်န္မဟာ ရွက္ေတာင္လာရတဲ့အထိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေမေမျကီးနွင့္ကြ်န္မက ဘဘျကီးကြယ္လြန္ ျပီးေနာက္မွာ စာအေျကာင္း ေပအေျကာင္း၊ ကြ်န္မစာေတြ ဘာေတြေရးတယ္ဆိုတာေတြကို ေျပာျကဆိုျကျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ကြ်န္မ စာစေရးတဲ့ ကာလမွာ ကြ်န္မက ပညာေရးေလာကထဲကို ဝင္ဖို့ ျကိုးစားေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဘဘျကီးက ကြ်န္မ အခိ်န္ပိုင္းဝန္ထမ္းလုပ္တာ သေဘာမက် ဘူး။ ကူ်တာေလွ်ာက္တာကို အျကီးအက်ယ္ ကန့္ကြက္ခဲ့တယ္။ ေဒါသတျကီး ေအာ္ျပီးဆူတယ္။ ဘဘျကီး ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အျပင္ေလာက ကို ထြက္ခဲ့သူမို့လို့ ေနမွာပဲလို့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ စဥ္းစားခဲ့မိေသးတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကြ်န္မလည္း အခိ်န္ပိုင္းဘဝနွင့္ေတာင္ သက္ဆိုး မရွည္ခဲ့ဘူးေလ။ ကြ်န္မက ေဖေဖ့ကို ေဖေဖကမွ ပါေမာကၡအထိ ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ကြ်န္မက အခိ်န္ပိုင္းေတာင္ မခံပါလားလို့ ေနာက္ျဖစ္ ျကတယ္။ ကြ်န္မ ေဖေဖဟာဆိုရင္လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ သခၤ်ာပါေမာကၡအျဖစ္နွင့္ သံုးလပဲလုပ္ျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္သံုးနွစ္လုပ္လို့ ရေသးတယ္။ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡတိုင္း ဆယ္တန္းေမးခြန္းထုတ္ခြင့္ရိွတဲ့ ေခတ္ျကီးမွာ ေဖေဖဟာ ပါေမာကၡျဖစ္ျပီး ဆယ္တန္းေမးခြန္းမထုတ္လိုက္ရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ပါေမာကၡပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမျကီးဟာ အဲသည္အျဖစ္အပ်က္ေတြ အကုန္လံုးကို သိျမင္သြားခဲ့ရတယ္။ ေမေမျကီးကေတာ့ ကြ်န္မတို့ကို အျမဲတမ္း အားေပးခဲ့တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္ရသူပါပဲ။ မိသားစုအေရးမ်ားကို အားေပးတယ္။ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဘဘျကီးရဲ့ blessing in disguise အဆိုးထဲက အေကာင္းဆိုတာကို သတိရေစတယ္။ ဒါေတြေျကာင့္ လည္း ကြ်န္မတို့ဟာ စိတ္ဓာတ္မက်ခဲ့ျကပါဘူး။
ကြ်န္မရဲ့ ဘဝစာမ်က္နွာေတြကို တစ္ေန့ျပီးတစ္ေန့ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ကြ်န္မရဲ့ ဘဝအေျကာင္းေတြကို ေဆာင္းပါးေတြအျဖစ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ တယ္။ စိတ္ကလည္း ေပါ့ပါးေနေတာ့ ဘာကိုမွမျကည့္ဘဲ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ အခုမွသာ ေရးျဖစ္ရင္ အဲသည္ေလာင္ ေတာင္ ပြင့္လင္းခဲ့ပါ့မလား မသိဘူး။ ေမေမျကီး ကြယ္လြန္ျပီးေနာက္မွာ ေတြ့ခဲ့ရတဲ့ ဘဘ(ဦး၀င္းတင္)က ''ညည္းအဘြားက သူ့ေျမး ပထမဆံုးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဘဘဆီ ပို့ျပီး ဘယ္လိုျကြားတာ''လို့ ဆိုတာကို ျကားရေတာ့ ေျသာ္ ေမေမျကီးက ထုတ္သာမေျပာတာ ကြ်န္မ စာေရးတာကို ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူခဲ့တာပဲလို့ မ်က္ရည္ဝဲျပီး ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲသည္ေရွ့က ေဆာင္းပါးမ်ားကို ''ေတြးမိေသာ အေတြးမ်ား'' ေဆာင္းပါးမ်ား စုထုတ္တဲ့ စာအုပ္အထဲမွာ ဖတ္နိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္မေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေရးေလွကားထစ္မ်ားကို ခံစားမိ သလို ေရးခဲ့တာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲသည္စာအုပ္ကေလး ထြက္လာေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ စာဖတ္ပရိသတ္မရိွနိုင္ဘူးလို့ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ထူးဆန္းစြာပဲ သည္စာအုပ္ကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး ဖတ္ျကတဲ့ လူငယ္ေတြကို ေတြ့ခဲ့ရတယ္။ တခို့်ေသာ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ ''ညီမေတာ့ အစ္မစာအုပ္ေလးကို ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဖက္ထားတယ္''လို့ေတာင္ ေျပာတယ္။ ဒါဆိုရင္ လူငယ္ပရိသတ္ရဲ့ ရင္ထဲကို ေရာက္ခဲ့တယ္ေပါ့။ လူငယ္တစ္ေယာက္ကလည္း သည္စာအုပ္ ေလးကို ဖတ္ျပီး သူ့ရဲ့လမ္းေျကာင္းတည့္သြားတယ္။ သူ့ရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ျပတ္သားသြားရတယ္လို့ ကြ်န္မကိုလာေျပာဖူးပါတယ္။ ပညာေရး ေလွကားထစ္ေတြကို သူတို့ေလးေတြ ဘယ္လိုတက္လွမ္းရမယ္ဆိုတာကိုလည္း သိျမင္ျကတယ္ေပါ့။ အဲဒါက ကြ်န္မရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ပါပဲ။
ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေျကာင္းအရာေတြ မ်ားစြာထဲမွာ ကြ်န္မတို့ရဲ့ ပညာေရးဟာ ေက်ာင္းသားေတြ အက်င့္စာရိတၲနွင့္ သက္ဆိုင္တဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ စာေမးပဲြမွာခိုးခ်ျကတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ကြ်န္မ တပ္အပ္ျမင္ေတြ့ခဲ့ရတာပါပဲ။ အဲသည့္ေခတ္ထဲမွာ ဒီလမ္းစဥ္ ကို မလိုက္ဘဲ ျကိုးစားခဲ့သူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ သို့ေသာ္ ရာခိုင္နႈန္းအေတာ္ကို ပ်က္စီးခဲ့တဲ့ အက်င့္စာရိတၲဟာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ့။ ကြ်န္မ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနတဲ့အခိ်န္ စာသင္နွစ္ေတြမွာ သည္လိုအျဖစ္ေတြကို ေတြ့ခဲ့ရတယ္။ မဟာသိပၸံတက္ေနတဲ့အခိ်န္မွာ အခိ်န္ပိုင္း နည္းျပဘဝနွင့္ စာေပးစာယူေတြ၊ လုပ္သားေကာလိပ္ေက်ာင္းေတြနွင့္ တကၠသိုလ္စာေမးပဲြခန္းမ်ားကို စာေမးပဲြေစာင့္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ကြ်န္မေရွ့မွာ ကြ်န္မထက္အသက္ျကီးတဲ့ အရြယ္ေတြဟာ ရဲရဲတင္းတင္း စာခိုးခ်ျကတာကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ သူတို့ကူးေနတဲ့ စာရြက္ကို သိမ္းဖို့အေရး ကြ်န္မ မွာ ဘုရားစာရြတ္ျပီး သူတို့အနားကပ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ကြ်န္မနွင့္ သက္တူရြယ္တူေတြ ငယ္ရြယ္သူေတြ ေရပုလင္းမွာ ကပ္ခြာလိုစာေတြကပ္ျပီး တစ္ရြက္အခြာခံရလည္း ေနာက္တစ္ရြက္ ဘယ္ကေပၚလာမွန္းမသိျပန္ကပ္တယ္။ ဖမ္းရတဲ့ဆရာလည္း အရံႈးေပးရတယ္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္နွင့္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ့ဆံပင္ရွည္ေတြျကားထဲ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နွင့္ ဘာလဲအနီးကပ္ျကည့္မိေတာ့မွ ကပ္ခြာေတြကို ေတြ့ရပါ တယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကဆိုရင္ စာေမးပဲြေျဖျပီးေတာ့ ကြ်န္မဆီလာေျပာတယ္။ ''ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမ''တဲ့ ကြ်န္မက ဘာအဓိပၸာယ္ပါလိမ့္လို့ စဥ္းစားရခက္မိတယ္။ အမွန္က သူစာခိုးခ်တာကို ကြ်န္မက တကယ့္ကို မျမင္မိတာပါ။ အဲဒါကို ကြ်န္မက မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္ ထင္ျပီး ေက်းဇူးတင္စကားလာေျပာတာေလ။ ျဖစ္ပံုမ်ား။ သူတို့ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ဒီကိစၥကို ဂုဏ္ယူေျပာ ဆိုေနျကတယ္။ ရွက္စရာလို့ မျမင္ေတာ့ဘူး။ မလုပ္တဲ့သူေတာင္ ဒုကၡေရာက္မလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာ-ဆရာမေတြဟာ သည္လိုခိုးခ်ျကတာ ေတြကို ဖမ္းရဆီးရတာမ်ား ေရွ့က စားပဲြေပၚမွာ အပံုလိုက္ျကီးရိွပါတယ္။ ခိုးခ်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာမက မဖမ္းရဘဲ ခိုးခ်တဲ့ စာရြက္မ်ားကိုသာ သိမ္းဆီးခဲ့ရတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ လက္မခံခ်င္လည္း လက္ခံေနရျပီ။
အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ အဲသည္ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ မခန့္တာတို့၊ စာေမးပဲြျပန္စစ္တာတို့ေတာင္ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ နိုင္ငံ ျခား ကုမၸဏီတစ္ခုကဆိုရင္ သူခန့္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ဘဲြ့ရ ၆ဝ ေလာက္ကို ထရိန္နင္အျဖစ္နွင့္ သခၤ်ာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ဓာတုေဗဒဘာသာမ်ားကို သံုးလေလာက္ျပန္ျပီး သင္ခဲ့တာကို ေတြ့ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲသည္စာသင္နွစ္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းကို မယံုျကည္တဲ့ သေဘာေတြ။ အဲသည္လို အေျပာမို်းေတြ ျကားဖူးခဲ့တယ္။ အက်င့္စာရိတၲေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရိွနိုင္ေပမယ့္လည္း အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာနွင့္ ခံရတာေပါ့ေလ။ ကြ်န္မဟာ သည္လိုစားခိုးခ်ျကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို မုန္းတီးျပီး နာျကည္းျပီး ေဒါသထြက္ျပီး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေသြးသားသာဆို အေသကို ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့။ ကိုယ့္အက်င့္စာရိတၲ ဘာလို့အပ်က္ခံရသလဲ။ သူတို့ ေတြ လူျကီးျဖစ္လာရင္ ဘာျဖစ္ကုန္ျကမလဲ။ သည္လိုကေန လူျကီးေတြ ျဖစ္သြားရင္။ ကိုယ္က မိဘျဖစ္သြားရင္ ကိုယ့္သားသမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ားကို ဘယ္လိုဆံုးမျကမလဲ။ ငါလုပ္ခဲ့သလို မလုပ္နဲ့ ငါေျပာသလို လုပ္တဲ့လား။
ျဗိတိသွ် အရင္းရွင္ေခတ္မွာ ကြ်န္မတို့ အဘိုးအဘြားမ်ား ေခတ္မွာ ပညာလိုလားလြန္းလို့ အမို်းသားေက်ာင္းမ်ားမွာ ပညာသင္ နို႕စိုု႕ခဲ့ရ တယ္တဲ့။ ပညာကို ဘယ္လိုခက္ခက္ခဲခဲ သင္ခဲ့ရသလဲဆိုတာေတြကို ေျပာျပမွ သိျကမွာလား။ ကိုယ့္အဘိုးအဘြားမ်ား ေျပာလြန္းလို့ နားကို အူေနေအာင္ ျကားခဲ့ရတယ္။ မဟုတ္တာမလုပ္ရဲေလာက္ေအာင္ ဆရာ-ဆရာမမ်ားကို ရိုေသလိုက္ရ၊ ေျကာက္လိုက္ရတာေတြ။ မိမိရဲ့ အက်င့္ စာရိတၲကို ခါးဝတ္ပုဆိုးကဲ့သို့ ျမဲေအာင္ေနခဲ့ရတာေတြ။
ကြ်န္မရဲ့ ပညာေရးေဆာင္းပါးမ်ားဟာ သည္လိုေခတ္ကို ျပန္လည္ျကည့္ျမင္ရင္းနွင့္ သင္ခန္းစာယူဖို့ ျဖစ္မလား... ဒါေတာ့ မသိဘူး။ မေျပာတတ္ဘူး။ ကြ်န္မဟာ ၁၉၉၇ ခုနွစ္ မဟာသိပၸံဘဲြ့ရခဲ့ျပီး ေနာက္မွာ ပညာေရးေလာကျကီးကို အျပီးအပိုင္ေက်ာခိုင္းခဲ့ျပီ။ ေနာက္ပိုင္းဘာ ေတြ ဆက္ျဖစ္ကုန္သလဲ ကြ်န္မ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ ပိုဆိုးလာသလား။ ပိုေကာင္းသြားသလား ဆိုတာလည္း မသိဘူး။ ကြ်န္မေရးခဲ့တဲ့ အဲသည္ေဆာင္းပါးမ်ားဟာလည္း သမိုင္းမွာက်န္ရစ္ခဲ့ျပီလား သို့မဟုတ္ ထူးဆန္းတဲ့ ဟာသေတြလို ျဖစ္ခဲ့ျပီလား။ ဒါကို ကယ္တင္နိုင္ျခင္း နည္းကေတာ့ ဒီသမိုင္းစာမ်က္နွာမ်ားကို သိျမင္ျပီး ဒီအျဖစ္မွန္မ်ားကို လက္ခံသင္ခန္းစာယူျခင္းပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment