နာဂစ္အမွတ္တရ ဂ်ဴနီယာ၀င္း

နာဂစ္အမွတ္တရ


(အမွတ္ ၂၄၂၊ အေတြးအျမင္)


နာဂစ္ဟူေသာ စကားလံုးကို ျကံုဖူးသူတိုင္း သိျကျပီးျဖစ္၍ အထူးရွင္းစရာမလိုေတာ့ျပီ။ တစ္နာရီမိုင္ ၁၅ဝ ေက်ာ္ တိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ ျကီးမားျပင္းထန္သည့္ မုန္တိုင္းျကီး ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ေမလ ၂-၃ ရက္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာကို သိျကပါသည္။ ဒီနာဂစ္ဟူေသာ အသံကိုျဖင့္ မျကား လိုပါဟု ခံစားေနရသည့္ ျကားမွပင္ နာဂစ္အမွတ္တရဟု ဆိုလိုက္ေတာ့ အမွတ္တရဆိုတာ ေကာင္းေသာ အဓိပၸာယ္၊ အမွတ္ရဖြယ္အျဖစ္မ်ား ဟုသာ ယူဆထားျကေလေတာ့ နားမလည္ျဖစ္သြားမည္လားဟု ေတြးမိပါသည္။ ကြ်န္မလည္း သည္မုန္တိုင္းျကီးေျကာင့္ ျပိုလဲပ်က္စီးသြား သည့္ သစ္ပင္ျကီးေတြ၊ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ျပားေတြ လြင့္စဥ္ကုန္သျဖင့္ ျကံုခဲ့ရသည့္ ဒုကၡေတြအေျကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိပါ၏။ သို့ေသာ္ သည္လို ဒုကၡ သုကၡေတြျကားမွပင္ အမွတ္တရ မ်ားစြာက်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ သင္ခန္းစားယူစရာေတြလည္း ရလိုက္ပါသည္။ အဲဒီအေျကာင္း ေတြပဲ ဆိုျကပါေတာ့။


နာဂစ္မုန္တိုင္းက်ေရာက္ျပီးေနာက္ တစ္ေန့မနက္ေစာေစာမွာ မီးမရိွ၊ ေရမရိွ ဒုကၡကို ျကံုျကရပါသည္။ ေရခဲေသတၲာထဲ ေဈးဝယ္ျပီး ထည့္ထားေသာ သား၊ ငါးမ်ားက အေအးဓာတ္အျြကင္းအက်န္ျဖင့္ မပုပ္သိုးနိုင္ေသးပါ။ ေနာက္တစ္ရက္နွစ္ရက္ေတာ့ ေတာင့္ခံနိုင္လိမ့္ဦးမည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကေတာ့ အနံ့ေတာင္ထြက္ခ်င္ေနပါျပီ။ ကြ်န္မ ေမေမကေတာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ထုတ္ကာ သည္အတိုင္း အျပင္ မွာ ထားတာကမွ ပိုျကာျကာခံလိမ့္မည္ဟု ေျပာပါသည္။ ေရစင္က ေရကို လွမ္းျကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးပံု တစ္ပံုေလာက္သာ က်န္ေတာ့ သည္။ သည္ေရျဖင့္သာ ေရခို်း၊ မ်က္နွာသစ္၊ ပန္းကန္ေဆးေျကာတာ တစ္ရက္ပင္ ခံမည္မထင္။ လမ္းေပၚမွာ ဓာတ္ျကိုးမ်ား လံုးေထြး ရစ္ပတ္ကာ က်ေနျကတာေတြအျပင္၊ အိမ္က အပင္ျကီးမ်ား လဲက်သည့္ျကားမွာ ဓာတ္ျကိုးမ်ားကလည္း ပါေနသည္။ ဒီပံုအတိုင္းဆို မီးျပန္ လာဖို့က ျကာဦးမည္။ ျခံထဲကို ျကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ သြပ္ျပားမ်ားမွာ သံမ်ားထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ေနရာအနံွ့ျပန့္ျကဲေနသည္။ ပိနၷဲပင္၊ သရက္ပင္၊ စတားအပယ္လ္ (Star Apple) အပင္ျကီးမ်ားမွာ ျခံထဲမွာ ကန့္လန့္ျဖတ္မ်ား လဲေနလိုက္ျကတာမ်ား အိမ္ေရွ့ကိုပင္ ပိတ္လ်က္ရိွ သည္။ ျခံဝင္းတံခါးလည္း ျပုတ္ထြက္လ်က္ မနည္းကို မယူကာ ျကိုးျဖင့္ ခ်ည္ထားရသည္။ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မသက္မသာ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ထိန္းကာ အျပင္ထြက္ေဈးဘက္ ေလွ်ာက္ဦးမည္ဆိုကာ အျပင္ထြက္လိုက္သည္။


အျပင္မွာေတာ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဈးဝယ္ေနျကသည္ကိုေတြ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ဓာတ္ခဲသံုးပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ သားငါးေရာင္းသူမ်ားမွာ ဝယ္သူနည္းပါးလ်က္ရိွသည္။ ကြ်န္မလည္း ေရခဲေသတၲာထဲက သားငါးမ်ားေတာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္ မသိတာ။ အသစ္ထပ္ဝယ္ဖို့ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းသည္။ သားငါးေရာင္းသူမ်ားမွာ ဝယ္သူက တစ္ဆယ္သားဝယ္သည္ကိုပင္ အဆစ္မ်ား ပိုေပးကာ ကုန္ေအာင္ျကိုးစားေရာင္းလ်က္ ရိွသည္။ ေရခဲ ခဲဖို့ဆိုတာကလည္း ေလာေလာဆယ္ သိပ္အဆင္ေျပပံု မရေသးပါ။ ဒီအရင္ကမ်ား အဆစ္ထည့္မေပးရင္ဘဲ အျပစ္တင္ခ်င္ေနတာ။ ယခုေတာ့ ပိုေပးမွာပင္ ေျကာက္ေနရသည္။ ကြ်န္မတို့၏ အဆစ္ပိုလိုခ်င္ေသာ စိတ္မ်ားသည္ ယခုေတာ့ အလိုလိုပင္ ထိန္းခု်ပ္ျပီးသားျဖစ္ေနသည္။


ကြ်န္မသည္ ေဈးထဲမွာ ဘယ္သူေတြဘာပစၥည္းေတြ ဝယ္ေနျကသလဲဆိုတာ ေလွ်ာက္ျကည့္ေနမိသည္။ လူေတြ အဝယ္မ်ားတာက ပလတ္စတစ္ အကာစေတြ၊ မိုးကာသားအျပာ၊ အနီစမ်ားျဖစ္သည္။ ကြ်န္မလည္း ေခါင္မိုးသြပ္ျပားမ်ား ကြာကုန္သျဖင့္ အိမ္က စာအုပ္၊ ဗီရို မ်ား မိုးေျကာင့္ ေရစိုကုန္တာကို သတိရမိကာ အိမ္အတြက္ ဝယ္မိသည္။ ဓာတ္ခဲမ်ားလည္း ထပ္ဝယ္မိသည္။ တခို့်ဆိုင္မ်ားမွာ လက္နိွပ္ ဓာတ္မီးမ်ားပင္ ျပတ္ကုန္ျပီျဖစ္သည္။ တခို့်ကေတာ့ တူေတြ၊ သံေတြ ဝယ္ျကသည္။ လႊအရွည္မ်ားလည္း ဝယ္ကာသယ္သြားျကတာ ျမင္ရ သည္။ ထိုဆိုင္မွာ ပစၥည္းမ်ားပင္ ကုန္လုနီးပါးျဖစ္သြားသည္။ ကြ်န္မတို့ ရန္ကုန္မွာ အစားအေသာက္ေတာ့ သိပ္စိတ္ပူစရာမရိွပါ။ ေဈးသာနီး ရင္ ပိုအဆင္ေျပေပလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ ေနေရးထိုင္ေရးနွင့္ မီး၊ ေရ ဒုကၡက ပိုအေရးျကီးလ်က္ရိွသည္။


ကြ်န္မအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေတာျကီးအလား သစ္ပင္မ်ား လဲျပိုက်လ်က္ရိွသည့္ ျခံထဲကို မနည္းဝင္ယူရသည္။ ဒါေတြကို ဘယ္လိုရွင္း ျကရပါ့။ ကြ်န္မတို့ မိတ္ေဆြတစ္ဦးနွင့္ ေတြ့ေတာ့ သူ့အိမ္က ျခံက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပဲ။ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ျပား တစ္ခ်ပ္၊ နွစ္ခ်ပ္ေလာက္ ကြာသြားလို့ တက္ရိုက္လိုက္ေတာ့ ျပီးျပီ။ အခု ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ မီးမလာတာ တစ္ခုပဲဟု ဆိုသည္။ ျခံက်ယ္က်ယ္နဲ့ဆိုေတာ့ ဒုကၡပိုျကီး တာေပါ့တဲ့။ သူကေတာ့ ဒုကၡျငိမ္းသတဲ့။ သူျခံက က်ယ္က်ယ္မဟုတ္လို့ ကံေကာင္းလိုက္တာလို့ ေျပာသြားေသး။


ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သစ္ပင္ခုတ္သမားမ်ားက ေဈးျကီးမ်ားေတာင္းသျဖင့္ မခုတ္နိုင္ေသးပါ။ ကိုယ့္အိမ္က အပင္ေတြ ကိုယ္ျခံထဲ အကုန္ေရာက္ေနတာ ဒီအတိုင္းထားလိုက္လို့ရတာပဲဟု ေျဖရသည္။ ေနာက္ကုန္စရာေတြ ရိွဦးမယ္။ မိုးရြာလွ်င္ ေရခံထားရသည္။ ပန္းကန္ေဆး ေတာ့ ခါတိုင္းလို ဘံုဘိုင္ျကီးဖြင့္ကာ မေဆးရဲပါ။ ပန္းကန္မ်ားေရနွင့္ အရင္ေဆးခ်။ ျပီးေတာ့ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေနာက္အကုန္စုကာ ေရကို ေခြ် တာ ေဆးရသည္။ ဒီအရင္ကမ်ား ေရကို ျဖုန္းလိုက္တာပဲဟု သတိရသည္။ အခုေတာ့ ေရ၏ တန္ဖိုးကို ေကာင္းေကာင္းသိျပီ။ အခုဆို မိုးေရ ေတာင္ တန္ဖိုးရိွေနသည္။ ေရခို်းတာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာေတြကအစ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ပါ။ ေရကို အလဟႆမျဖုန္းဝံ့ပါ။


သံုးေလးရက္ေနေတာ့ သူမ်ားေတြလို မီးစက္နွင့္ ေရေမာင္းသမားေခၚကာ ေရတင္ရသည္။ ေရစင္မွာ ကီ်းကန္းေတြေသေနတာ ေတြ့ျက သျဖင့္ ေရစင္ကို ရွင္းခိုင္းရေသးသည္။ ကြ်န္မက အဲဒီေရစင္က ေရျဖင့္ ညတိုင္း မ်က္နွာသစ္၊ သြားတိုက္တာ သတိရမိသည္။ ေမ့လိုက္ေတာ့ ဟု စိတ္ကိုေျဖရသည္။ ေရတင္သမားကို နွစ္ရက္တစ္ခါ ေခၚတင္ခိုင္းရသည္။ ကြ်န္မတို့ ေရစက္က ျမင္းေကာင္ရည္မ်ားသျဖင့္ မီးစက္ျကီး ျကီးျဖင့္ ေခၚခိုင္းရသျဖင့္ ေဈးျကီးသည္။ ဤသို့ျဖင့္ ေရကိစၥေတာ့ ရွင္းသြားရသည္။ ညတိုင္မီးကလည္း မရိွေတာ့ ညေန ၆ နာရီဆို အိပ္ျက ရသည္။ ေဖေဖက ညေတာ့ လင္းလင္းေနခ်င္သည္ဟု ဆိုကာ မီးစက္အေသးတစ္ခု ဝယ္လိုက္သည္။ သို့ေသာ္ မီးစက္သံေျကာင့္ စကားလည္း ေကာင္းေကာင္းမေျပာရ။ နားေတြလည္းအူျပီး စိတ္မခ်မ္းသာျကပါ။ ဤသို့နွင့္ ည ၈ နာရီဆို မီးစက္ပိတ္ကာ အိပ္ျကသည္။


ျခံထဲက လြင့္စဥ္က်ေနေသာ သြပ္ျပားမ်ားမွာ ေရွးကသြပ္ျပားမ်ားျဖစ္၍ အလြန္ေလးသည္။ ဤသို့နွင့္ လာကူညီေပးျကေသာ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားလာမွ 'မ' ခိုင္းကာ တစ္ေနရာမွာ စုခိုင္းရသည္။ ေရစိုေနေသာ စာအုပ္ဗီရိုမ်ားမွာ ပိုဆိုးသည္။ ေရ၏စိုစြတ္မႈေျကာင့္ ပိုေလးေနသည္။ ဝိုင္းကူလာသူမ်ားကိုလည္း အားမနာနိုင္ပါ။ မိုးရြာလွ်င္ ေရွာင္လို့ရသည့္ ေနရာမ်ား ေရႊ့ခိုင္းရသည္။


တစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ သစ္ပင္ခုတ္သမား ငွားျဖစ္ေတာ့သည္။ ထိုအေတာအတြင္းမွာ ကြ်န္မ၏ ဦးေလး၊ အေဒၚမ်ားက ထမင္းဟင္းမ်ား ခ်က္ယူလာေပးျကသည္။ ေဈးမ်ားလည္း ဝယ္လာေပးသည္။ ထိုစားစရာမ်ားမွာ ကြ်န္မတို့အတြက္ ဘာနွင့္မွမလဲနိုင္ပါ။ ေဈးတစ္ရက္မသြားရ လည္း ဘယ္ေလာက္သက္သာသလဲ။ ေရခဲေသတၲာသံုးမရသျဖင့္ ေဈးသြားရတာလည္း ငရဲလိုျဖစ္သည္။ ေဈးေရာင္းသူမ်ားကလည္း အရင္ တုန္းကနဲ့မတူ။ အမ်ားျကီးထည့္ေပးသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္က အစပိုပိုသာသာေပးျကသည္။ ခက္တာက တစ္ရက္ပင္မခံ။ ညေနဆို မေကာင္းေတာ့။ တစ္ေန့စာနည္းနည္းသာ ဝယ္စားေနရတာကို စဥ္းစားျကည့္လွ်င္ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္သားပဲ။ ကြ်န္မတို့သည္ ဒီအရင္က ဒီလိုစိတ္မို်း မထားနိုင္တာကို ဆင္ျခင္မိသည္။ ဒီလိုေလာဘစိတ္မ်ားနွင့္ ေနထိုင္လာခဲ့ျကတာ ဘယ္ေလာက္ျကာျပီလဲ။ အခုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနနိုင္သြား တာကိုက တန္ဖိုးထားစရာျဖစ္ပါသည္။


ထို့ျပင္ ျခံထဲက သစ္ပင္ျကီးမ်ားကို ခုတ္ျက၊ လဲွျကနွင့္ အလုပ္သမားမ်ား လုပ္ကိုင္ေနျကတာကို ရင္တမမနွင့္ ေစာင့္ျကည့္ေနရသည့္ ဒုကၡကလည္း မလြယ္ပါ။ သူ့ဟာသူ အိမ္မွေခါင္းမိုးေပၚမွာလဲက်ေနတာကို အခုတ္မေတာ္ပါက မွန္ေတြကဲြနိုင္သည္။ ေဘးအိမ္က ေခါင္မိုးမ်ား ကို ထိနိုင္သည္။ ေတာ္ေတာ္အင္အားေကာင္းေကာင္းနွင့္ ခုတ္ျကရတာမို့ တကယ့္ Professional ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားျဖစ္ဖို့ကလည္း လိုေလ သည္။ သို့ေသာ္လည္း ကိုယ့္လိုေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူမ်ားမို့ ျခံထဲမွာ အလုပ္သမားမ်ား ဝင္ထြက္ျက၊ ေခတၲအနားယူျက၊ စားျက ေသာက္ျက၊ အလုပ္လုပ္ျကတာကို ျမင္ေနရ၊ ဆက္ဆံရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္အေနက်ပ္ပါသည္။ ေရေနြးဆိုေရေနြး၊ မီးျခစ္ဆိုမီးျခစ္၊ ေရဆိုေရ စသည္ျဖင့္ ဧည့္ခံေနရတာအျပင္ ေရခို်းဖို့ကိစၥက်ေတာ့ ကိုယ္ေတာင္ ေရတစ္ေန့တစ္ခါပဲ ခို်းေနရသည့္ အေျခအေနမို်းမွာ ေရေတာ့မခို်းဖို့ ေျပာထားရေသးသည္။ သူတို့အလုပ္ျပီးမည့္ရက္ကို လက္ခို်းေရတြက္ရင္း သည္းခံစိတ္ကို မ်ားမ်ားေမြးတတ္လာပါသည္။ အလုပ္မျပီးခင္၊ မုန္တိုင္းက်ျပီး ရက္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ (၂၂) ရက္ အျကာမွာ မီးသမားမ်ားက အိမ္မီးမ်ား ျပင္ဆင္ေနျက၍ မီးလာေတာ့ မည့္အေရး စိတ္လႈပ္ ရွား ေနမိပါသည္။ မီးေပးမည့္ေန့မေရာက္ခင္တစ္ရက္မွာ ကြ်န္မတို့ျခံထဲက သစ္ပင္ေတြ ျကားထဲလိမ္ကာဝင္ေနေသာ မီးျကိုးမ်ားကို ဆဲြထုတ္ ထားရေသးသည္။


သစ္ခုတ္သမားမ်ားက အေျခအေနဆိုးေနေသာ လမ္းပိတ္ကာေနေသာ၊ အိမ္ေပၚတင္ေနေသာ သစ္ပင္ျကီးမ်ားကို ဦးစားေပးကာ ခုတ္ေပး သြားျကသည္။ သို့ေသာ္ ဓာတ္ျကိုးမ်ားနွင့္ ရစ္ပတ္ေနေသာ သစ္ပင္မ်ားကိုေတာ့ အေပၚယံေလာက္သာ ခုတ္ေပးသြားနိုင္ျကသည္။ သူတို့ကို လည္း အျပစ္မဆိုသာ။ သူတို့က သစ္ပင္ခုတ္ေသာ တာဝန္သာရိွသည္။ ဒါေတြသာ ရွင္းေပးရလွ်င္ တျခားအလုပ္မ်ား ဆက္လုပ္ဖို့ အဆင္ မေျပနိုင္။ သည္ေတာ့ အဲသည္တာဝန္က အိမ္ရွင္ေတြ၏ တာဝန္၊ သစ္ပင္ကိုင္း၊ ပင္စည္ျကီးမ်ားေအာက္ ဝင္ေနေသာ ဓာတ္ျကိုးမ်ားကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ထားကာ ဆဲြထုတ္ရသည္။ သည္ျကားထဲမွာ နွစ္ပတ္ေက်ာ္က ေသေနေသာ ကီ်းကန္းေသအနံ့မ်ားကလည္း တေထာင္း ေထာင္း ထေနေသးသည္။ ဒါေတြကို မီးသမားေတြမလာခင္ မီးျကိုးေတြ ဆဲြထုတ္ထားမွ။ သူတို့လာသည့္အခါ ကြ်န္မတို့ မီးျကိုးမ်ားက အဆင္သင့္ မီးေပးရင္လာနိုင္မွာ ဒီလိုအလုပ္ကို မီးသမားေတြ လုပ္ခိုင္းမည္ဆိုလည္း အဆင္ေျပမည္မဟုတ္။ သူတို့မွာ တျခားရပ္ကြက္မ်ား မီးလာေအာင္ လုပ္ေပးဖို့တာဝန္မ်ား တန္းစီေနမွာ ကြ်န္မတို့တစ္အိမ္ေျကာင့္ တစ္လမ္းလံုး မီးေစာင့္ေနရမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္တရားပါ့မလဲ။ သည္ ေတာ့သည္လိုအနံ့ေတြ၊ အညစ္အပတ္ေတြျကားထဲ နွာေခါင္းကို အဝတ္စည္းကာ လုပ္ျကရသည္။ ဓာတ္ျကိုးမ်ား အားလံုးဆဲြထုတ္ကာ အသင့္ အေနအထား ေရာက္ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်နိုင္သည္။ ကြ်န္မတို့၏ သည္းခံစိတ္မ်ား တစ္ဖက္သားအေပၚ နားလည္ေပးစိတ္မ်ားသည္ စိုက္မထုတ္ ရဘဲ အလိုလိုပင္ ေပၚလာရသည္။ ေပၚမလာလို့လည္း မျဖစ္ပါ။ အဲသည္လို စိတ္မထားနိုင္လွ်င္ ကြ်န္မတို့ ရူးသြပ္သြားလိမ့္မည္။


မီးစေပးခိ်န္တြင္ အိမ္မီးမ်ားနွင့္အတူ ေရခဲေသတၲာလည္း မီးလင္းလာပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ေရခဲေသတၲာေလး မီးလင္းသြားတာကို မယံုနိုင္စြာ ေငးျကည့္ေနမိေသးသည္။ ဒါဘာဆန္းသလဲ။ မီးလာျပီပဲ။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မတို့၏ ရင္ထဲမွာ ကာလအတန္ျကာ (အမွန္ေတာ့ ရက္ ၂ဝ ေက်ာ္) ခံစားခဲ့ရေသာ ဒုကၡေတြမ်ား အဆံုးသတ္ျပီလားဟု ေတြးေနမိပါသည္။ ေရခဲေသတၲာ မီးလင္းသြားတာနဲ့၊ အိမ္မွာ မီးျပန္လာတာနဲ့၊ ေရစက္ေရတင္လို့ ရသြားတာနဲ့၊ မီးစက္ဖြင့္စရာမလိုေတာ့တာနဲ့ ျကံုခဲ့ရေသာ ဒုကၡေတြ အဆံုးသတ္သြားျပီဟု ေျြကးေျကာ္ရေတာ့မွာလား။ ထိုကာလအတြင္းမွာ ေရ၏ တန္ဖိုးကိုသိျပီး ေရကို ေခြ်တာခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာေတြကို အဆံုးသတ္လိုက္ရေတာ့မွာလား။ ျကံုခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡ သုကၡေတြျကားထဲ သည္းခံတတ္တဲ့စိတ္ေတြ၊ ေလာဘစိတ္မ်ား ထိန္းခု်ပ္တတ္လာတာေတြကိုေရာ ေမ့ပစ္လိုက္ရေတာ့မွာလား။ အခိ်န္၏ တိုက္စားမႈေျကာင့္ ေမ့လြယ္ေလ်ာ့လြယ္တဲ့ လူ့စိတ္သဘာဝကို ဘယ္လိုမ်ား သင္ခန္းစာယူကာ ထားရမွာပါလိမ့္။


အခုေတာ့ ဟိုအရင္ကအတိုင္း ေရကိုသံုးခ်င္သလို သံုးမိကာ၊ သည္းခံစိတ္မ်ား မေမြးနိုင္သလို၊ ေလာဘစိတ္မ်ားလည္း မသတ္နိုင္ပါ။ သို့ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ လက္ေဆးဖို့ ေရဘံုဘိုင္ဖြင့္ရင္းက နာဂစ္မုန္တိုင္းကာလကို သြားသတိရမိသည္အခါ လက္ကို ဆပ္ျပာတိုက္ေနသည့္ အခိ်န္ေလးမွာ ခဏေတာ့ ေရဘံုဘိုင္ပိတ္လိုက္မိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေျကာင္းအမို်းမို်းအေပၚ သည္းခံစိတ္မထားမိရင္လည္း နာဂစ္ တုန္းက သည္းမခံခ်င္လည္း ခံရတဲ့ စိတ္မ်ားကို သတိရမိျပီး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ရပါသည္။ လူ့သဘာဝအရ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေလာဘစိတ္မ်ား သည္လည္း နာဂစ္တုန္းက သူ့အလိုလိုခု်ပ္တည္းနိုင္သည့္ စိတ္မ်ားကို သတိရမိကာ လက္ခံနိုင္မိလာပါသည္။ ဒါေတြက နာဂစ္အမွတ္တရမ်ား ပဲ မဟုတ္ပါလား။ ထို့ေျကာင့္ နာဂစ္ကို သည္လို အမွတ္ရစရာမ်ားနွင့္ တဲြကာသတိရေနဖို့ ေကာင္းပါသည္။




(အမွတ္ ၂၄၂၊ အေတြးအျမင္)