မေမ့နိုင္စရာမ်ား
(အမွတ္ ၂၄၇၊ အေတြးအျမင္)
၁၉၄၇ ခုနွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန့ကို ကြ်န္မတို့ လြယ္လြယ္နွင့္ မေမ့နိုင္ပါ။ ကြ်န္မ၏ အဘိုးအဘြားမ်ားက ထိုေန့ဟာျဖင့္ မ်က္ရည္ မ်ားနဲ့ ဝမ္းနည္းေျကကဲြစရာမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာ ေန့ဟု အျမဲေျပာျကတာကို ကြ်န္မမွတ္မိေနပါသည္။ ျမို့ထဲမွာ ဘယ္ေနရာကိုပဲ ျကည့္လိုက္ ျကည့္လိုက္၊ ဘတ္စကားေပၚ၊ ရထားေပၚ၊ ေဈးထဲ၊ ေယာက်ာ္းျကီးေတြ မ်က္လံုးေတြ စိုစြတ္၊ အမို်းသမီးေတြ ငိုရိႈက္ေနလိုက္ျကတာမ်ား သူတို့ အသည္းနွလံုးေတြ ကဲြေျကသြားျကသလို ျမင္ေတြ့ျကရတယ္။ သူတို့ ဘာေျကာင့္ငိုေနျကသလဲ၊ သူတို့မ်က္ရည္ေတြက ဘာကို ေဖာ္ညႊန္း ေနသလဲဆိုတာ ေမးစရာမလိုပါ။ ကြ်န္မအဘိုးက ေျပာပါသည္။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ဦးေသဆံုးရင္ သူ့မိသားစု သူ့ေဆြမို်း မိတ္သဂၤဟမ်ား သာ ငိုေျြကးျကမွာပဲတဲ့။ သို့ေသာ္ ထိုေန့မွာေတာ့၊ အာဇာနည္ေတြ လုပ္ျကံခံရတဲ့ အဲသည္ေန့မွာေတာ့ သူတို့ရဲ့မိသားစုဝင္ေတြ ေဆြမို်းေတြ သာမက ျမို့ထဲက လူတိုင္း လူတိုင္း ပူေဆြးျက၊ မ်က္နွာေပၚမ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနလိုက္ျကတာပဲတဲ့။ အားလံုးသည္ ရုတ္တရက္ျကီး ထိတ္လန့္၊ ပူေဆြးလြန္းလို့ ဆံြ့အ၊ သူတို့ရဲ့ခ်စ္လွစြာေသာ သူေတြနဲ့ ပတ္သက္တဲ့ေျကာက္စရာ သတင္းဆိုးျကီးကိုျကားလို့ ျဖစ္ပ်က္ကုန္ျကတာ။ ၁ဝ နာရီ ၃၇ မိနစ္။ ေနရာကေတာ့ အလုပ္အမူေဆာင္ေကာင္စီ ျပည္နယ္အုပ္ခု်ပ္ေရးအဖဲြ့ဝင္မ်ား အစည္းအေဝးလုပ္ေနတဲ့ အခန္းတစ္ခုမွာ။ ဥကၠဋၭအဖဲြ့ဝင္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခု်ပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္မႈေအာက္က ျပုလုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးမွာ စိတ္ကူးနဲ့ေတာင္ ပံုေဖာ္လို့မရတဲ့ အလြန္ ရက္စက္ ျကမ္းျကုတ္တဲ့ လူသတ္မႈရဲ့ သားေကာင္ေတြျဖစ္သြားရသည္။ လူထု ယံုျကည္ရသည့္ ဗိုလ္ခု့်္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ၊ မန္းဘခိုင္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခို်၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားစပ္စံထြန္း၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘဝင္း၊ ဦးအုန္းေမာင္၊ ကိုသက္ေထြးတို့ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန့ အာဇာနည္အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္ကေလး၊ ျပန္ျကားေရးဝန္ျကီးဌာနက ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ ‘Our Fallen Leader’ ဟူသည့္ ထိုေန့ ထိုအျဖစ္ အပ်က္အေျကာင္း ေရးထားတာကို ယခုလို ေတြ့လိုက္ရသည္။ ကာဘရိုက္တာ ေသနတ္ရဲ့ စူးရွ တဲ့ အသံရယ္၊ ေလးလံထူထပ္တဲ့ မီးခိုးေငြ့ေတြက အဲသည္အခန္းထဲက ထိုးထြက္လာျကတယ္။ (အဲသည္ဇာတ္ဝင္ခန္းကို The Lady ဆိုသည့္ ရုပ္ရွင္ထဲ ထည့္ရိုက္ထားလိုက္ပံုကေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြေနတယ္လို့ ဆိုရမွာပဲ။ ကြ်န္မတို့ရဲ့ ဗိုလ္ခု်ပ္ကို လက္မ အနည္းငယ္အကြာ ေလာက္ကေန ပစ္စတိုေသနတ္နဲ့ ပစ္လိုက္ပံုကို ရိုက္ျပထားေလရဲ့။ အိုး... ကြ်န္မအဲသည္ေလာက္ေတာ့ သိတယ္။ အဲဒါကာ ဘရိုက္တာ မဟုတ္မွန္း။ ဘယ္ အရူးမဆိုသိနိုင္တာ။ ကြ်န္မေတာင္ သိတယ္။ အဲသည့္ရုပ္ရွင္ထဲက အခန္းက ကြ်န္မတို့ရဲ့ သမိုင္းဝင္အျဖစ္အပ်က္ျကီး ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာပဲ။) ရက္စက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ထိုေန့ကို ေလးလံတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြ၊ လ်ပ္စီးမိုးျကိုးေတြ၊ မိုးသားေတြက ထပ္မံျဖည့္စြက္လိုက္ တာ တစ္တိုင္းျပည္လံုးကို ပို၍ပို၍ ေျကကဲြဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္ျပန္ေလသည္။ ကြ်န္မ၏ အဘြားက ေျပာတာကေတာ့ ထူထပ္တဲ့ မိုးသားတိမ္လိပ္ျကီးေတြ သူတို့ေပၚ ဖိနိွပ္ထားေလတာ ျပန္ျပီးမရုပ္သိမ္းေတာ့တဲ့အတိုင္းပဲတဲ့။ ဆိုးရြားတဲ့ သဘာဝတရားျကီးက တစ္တိုင္းျပည္ လံုးကို ပိုျပီးထိတ္လန့္တုန္လႈပ္သြားေစသတဲ့။ ထိုကဲ့သို့ေသာ ဝမ္းနည္းစရာမ်ား ရိွေနေသာ္လည္း ဘဝသည္ ဆက္လက္ျဖတ္သန္းေနပါသည္။ အခိ်န္သည္ ကုစားေပးလိုက္သလို အစစ အရာရာ ပံုမွန္ျဖစ္သြားသည္။ ရာသီစက္ကြင္း တစ္ပတ္လည္လည္ေနသလို ထိုေန့သည္လည္း နွစ္စဥ္ တစ္ပတ္ျပန္လည္လာပါသည္။ ကြ်န္မက ထိုေန့ကို ကေလးေတြ ေတြးသလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဟု မွတ္မိေနမိသလို ကြ်န္မတို့၏ သူရဲေကာင္း မ်ား ဆံုးရံႈးရလို့ တစ္တိုင္းျပည္လံုး မ်က္ရည္က်ကာ ေျကကဲြခဲ့ရေသာ ေန့တစ္ေန့လည္း ျဖစ္ပါသည္။ အခိ်န္သည္ မ်က္ရည္စ မ်ားကို သစ္တံုးလို ေျခာက္ေသြ့သြားေအာင္ လုပ္နိုင္သလို ကြ်န္မတို့၏နွလံုးသားမ်ားကိုလည္း ေရခဲလို ေအးစက္သြားေအာင္ ဖန္တီးလိုက္နိုင္ပါသည္။ သို့ေသာ္ ညွာတာမႈမရိွစြာ ရြာသြန္းေနေသာ မိုးနွင့္ ျကမ္းတမ္းစြာ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလျပင္းကို အခုသည္ ေဆာင္းပါးကို ေရးေနေသာ အခိုက္မွာ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။ ထိုေန့ထိုရက္က က်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို စိတ္ကူးနွင့္သာ ပံုေဖာ္နိုင္ေသာ္လည္း ၁၉၄၇ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ ေန့တုန္းက ရြာခဲ့ေသာ မိုးကိုေတာ့ အခုလက္ေတြ့ခံစားေနရပါသည္။
(အမွတ္ ၂၄၇၊ အေတြးအျမင္)
No comments:
Post a Comment