Friday, January 23, 2015

နုိဘယ္-ျမန္မာ စာေပပဲြေတာ္ ၂၀၁၅ မွာ တစ္ရက္တာ ဂ်ဴနီယာ၀င္း

Junior Win’ A Day at The Noble-Myanmar Literary Festival 2015 ေဆာင္းပါးကုိ ကုိယ္တုိင္ ဘာသာျပန္ထားသည္။
နုိဘယ္-ျမန္မာ စာေပပဲြေတာ္ ၂၀၁၅ မွာ တစ္ရက္တာ
ဂ်ဴနီယာ၀င္း


ဇန္န၀ါရီလ ၁၇ ရက္မွ ၁၉ ရက္တုိ္င္ နုိဘယ္-ျမန္မာ စာေပပဲြေတာ္ဟာ ျမိဳ႕မေက်ာင္းလမ္းက အမ်ဴိးသားကဇာတ္ရုံမွာ က်င္းပ မွာ ျဖစ္ပါသည္။ အဲသည္ပဲြဟာ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြ စုေပါင္းျပီး ေပ်ာ္ရြႊင္စြာ က်င္းပတဲ့ပဲြပါ။ အထူးသျဖင့္ စာအုပ္ခ်စ္သူေတြ လာေရာက္ကာ အဲသည္ေပ်ာ္ရႊင္စရာပဲြကုိ ဆင္ႏြဲၾကမွာ ျဖစ္ေပသည္။
ပဲြေတာ္မတုိင္မွီ ၂ ရက္အလုိမွာ မစ္ နီလန္ဂ်ာနာ ဆမ္ဂုတ ကကၽြန္မဆီကုိ အီေမးပုိ႕ျပီး သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္အသစ္တစ္အုပ္ ျဖစ္တဲ့ “Khin Myo Chit to Aung San Suu Kyi“ ဆုိတဲ့စာအုပ္အေၾကာင္းကုိ ဇန္န၀ါရီလ ၁၉ ရက္မနက္ ၉နာရီ၅၀မိနစ္မွာ ေဟာေျပာမယ္လုိ႕ အေၾကာင္းၾကားလာပါသည္။ ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ဆုိတာ ကၽြန္မရဲ႕အဖြား - Colourful Burma, Anawrahta of Burma စတဲ့စာအုပ္မ်ားေရးသား သူပါ။ သူသည္စာအုပ္ကုိ စေရးကတည္းက ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ အဆက္အသြယ္လုပ္ခဲ့ျပီး ကၽြန္မတုိ႕ဆီက အခ်က္အလက္မ်ား ဓါတ္ပုံမ်ား ေပးခဲ့ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္လဲ အဲသည္ေန႕က်ရင္ ကၽြန္မမိဘမ်ားပါ သူေျပာတာ လာေရာက္နားေထာင္ၾကမယ္လုိ႕ အေၾကာင္းျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
၁၉ရက္ေန႕ ။ ပဲြေတာ္၏ ဒုတိယေန႕။ ကၽြန္မက စိတ္လွဴပ္ရွားစြာ ပဲြေတာ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ သည္ အမ််ဴိးသားကဇာတ္ရုံဆုိတာ အထူးသျဖင့္ အကယ္ဒမီေပးပဲြမ်ား က်င္းပရာေနရာေပါ့။ အ၀င္၀ကေန လွမ္းျမင္လုိက္ရတာက ဘယ္ဘက္မွာ ကာတြန္းျပပဲြ၊ ညာဘက္မွာ အမွတ္တရ ပစၥည္းမ်ားေရာင္းပဲြပါ။ မွတ္စုစာအုပ္ေတြ၊ ကီးခ်ိန္းေတြ၊ ေဘာပင္ေတြ၊ ပန္ကန္ျပား၊ တီရွပ္၊ ဓါတ္ဗူး၊ ခြက္၊ လြယ္အိတ္ အစရွိသျဖင့္ေပါ့။ ကၽြန္မက လြယ္အိတ္၂အိတ္၊ ကီးခ်ိန္း၂ ခု၀ယ္ျဖစ္သြားပါသည္။
  အမ်ဴိးသားကဇာတ္ရုံအတြင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မစၥတာ ဟာရဲယ္ေဘာ့မင္ ကပထမဦးဆုံး နိုဘယ္ဆုအေၾကာင္းနဲ႕ ႏုိဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္းမ်ား ေဟာေျပာေနတာကို နားေထာင္ရပါသည္။ သူက ယူနီဆက္က မစၥတာ ကူလြိဳင္း အေၾကာင္းကုိ ထည့္ေျပာပါသည္။ 

( မစၥတာ ဟာရဲယ္ေဘာ့မင္)
မစၥတာကူလြိဳင္းကုိ ကၽြန္မက ေကာင္းေကာာင္းၾကီးသိပါသည္။ သူကေမေမၾကီးစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ျဖစ္တဲ့ A Wonderland of Burmese legends နဲ႕ Flowers and Festivals Round the Burmese Year ကိုထုတ္တဲ့ Tamarind press ကထုတ္ေ၀သူလဲျဖစ္၊ ကၽြန္မအဘုိးအဘြားမ်ား နဲဲ႕ခင္မင္တဲ့မိတ္ေဆြေဟာင္းၾကီး လဲျဖစ္ပါသည္။  


  သူေျပာျပီးေတာ့ မစၥ နင္လန္ဂ်ာနာ့ အလွည့္ပါ။ သူက “The Female Voice of Myanmar: Khin Myo Chit to Aung San Suu Kyi’, စာအုပ္အေၾကာင္းကုိ မိတ္ဆက္ေျပာၾကားခဲ့ကာ ေမေမၾကီး ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ရဲဲ႕ ဓါတ္ပုံတစ္ခ်ဴိ႕ကို ျပသသြားပါသည္။  
(Ms Nilanjana)

(The Female voice of Myanmar ; Khin Myo Chit to Aung San Suu Kyi.)
 မိသားစုဓါတ္ပုံတစ္ခုကိုျပတုန္းက ကၽြန္မပုံကေလးကုိေထာက္ျပျပီး အခုပရိသတ္ထဲမွာ ေရာက္ေနပါတယ္လုိ႕ ေျပာသြားပါေသးသည္။ သူေျပာျပီးမွပဲ စာေရးဆရာမကုိ သြားႏွဴတ္ဆက္ကာ ကြန္ကရက္က်ဴလိပ္လုပ္ ေက်းဖူးတင္စကား ေျပာခဲ့ပါသည္။
 
(သည္ေနရာမွာ ျဖတ္ျပီး သည္စာအုုပ္ “The Female Voice of Myanmar: Khin Myo Chit to Aung San Suu Kyi’ အေၾကာင္းေျပာရရင္ ေတာ့ “ခင္မ်ဴိးခ်စ္မွသည္ ေအာင္ဆန္းစုုုၾကည္” ဆုုိတဲ့စာအုုပ္ဟာ ေဒၚခင္မ်ဴိ္းခ်စ္ -> လူထုုေဒၚအမာ -> မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း) -> ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ဆုုိတဲ့ ျမန္မာအမ်ဴိးသမီး ေလးဦး၏ ေခတ္သမုုိင္း လိုု႕ဆုုိမလား၊ သူတိုု႕ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ခုုနွစ္မ်ားကုုိ ရည္ညြန္းမလား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ၁၉ ၁၅ ခုုႏွစ္ကေန ယခုုထိ ေခတ္ကုုိ  ထုုတ္ေဖာ္ ျပသခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းလား၊ ဒါကုုိေတာ့ စာအုုပ္ဖတ္ျပီးမွပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရေပလိမ့္မည္။ သည္စာအုုပ္ထဲက ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္နဲ႕ လူထုုေဒၚအမာက အခုု ၂၀၁၅ မွာ နွစ္တစ္ရာ ျပည့္ပါျပီ။ အဲသည္ ရာျပည့္တဲ့အေၾကာင္းလဲ စာေရးဆရာက ထည့္ေျပာသြားခဲ့ပါသည္။ အခုု ပဲြေတာ္အေၾကာင္း ဆက္ပါမည္။)
အခုကၽြန္မက အမ်ဴိးသားကဇာတ္ရုံ အျပင္ဘက္ကုိျပန္ေရာက္လာပါျပီ။ အျပင္ဘက္မွာ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ ေနရာသုံးေနရာေလာက္မွာ အျပိဳင္အဆုိင္ က်င္းပေနၾကေလရဲ႕။ ဒါဟာ လူထုၾကား ေဟာေျပာပဲြေတြပါ။ ပရိသတ္ေတြကလည္း ကဗ်ာရြတ္တာေတြ နားေထာင္ရတာ၊ ၀တၳဳေတြ အေၾကာင္းေျပာတာ နားဆင္ရတာ သေဘာက်ၾကပါသည္။ အတူတကြလာေရာက္ၾက၊ နားေထာင္ၾက၊ ႏွစ္သက္ေနၾကပါသည္။ စာေရးဆရာေတြ ကဗ်ာဆရာေတြ က သူတုိ႕ခံစားခ်က္ေတြ၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ အေတြ႕အၾကဳံေတြကို အားပါးတရ ေျပာေနၾကတာေတြ ေတြ႕ရျမင္ခဲ့ရပါသည္။ သူတုိ႕က ေမာ္ဒန္ေအာ့တုိ႕၊ ကေလးပုံျပင္တုိ႕၊ ေတြးေခၚမူတုိ႕၊ ပုိ႕စ္ေမာ္ဒန္တုိ႕ အစရွိသျဖင့္ အေၾကာင္းအရာေခါင္းစဥ္ေတြ ေအာက္မွာ ေျပာဆုိၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႕အသံေတြကို အေ၀းကေနၾကားေနရပါသည္။ မုိက္ကရုိဖုန္းနဲ႕ အသံေဘာက္စ္ ေတြသုံးထားတာေၾကာင့္ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ ကိုသြားေလရာ ၾကားေနရတာ စိတ္လွဴပ္ရွားစရာပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း အဲသည္လုိ ေျပာဆုိခ်က္ ေဟာေျပာခ်က္ ေဆြးေနြးခ်က္ေတြကို တခ်ိ္န္တည္းတျပိဳင္နက္တည္း က်င္းပေနၾကတာျဖစ္လုိ႕ အားလုံးကုိ နားေထာင္ဖုိ႕ဆုိတာ မျဖစ္နို္င္ပါဘူး။

အဲသည္မွာ ကာတြန္း၊ ပန္းခ်ီ၊ ဓါတ္ပုံျပခန္းေတြကို ေထာင့္တစ္ခုမွာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ အဲသည္ေနရာေလးက ျပခန္းအေသးေလးတစ္ခု အလားပါ။ ကာတြန္းေတြကုိ နံရံေတြ၊ တုိင္ေတြမွာ ခ်ိတ္ထားတာ အျပည့္ပါ။ လာၾကည့္ သူေတြကေတာ့ တစ္ခုမွ အလြတ္မေပးပါဘူး။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာကို ဓါတ္ပုံရုိက္ယူၾက ပါသည္။ ထုိ႕အျပင္ ကယ္ရီေကးခ်ားဆဲြေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႕က ေဟာသည္ အမ်ဴိးသားကဇာါတ္ရုံမွာ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြကုိ တစည္းတလုံးတည္း လာေတြ႕ေနရ တာပါပဲ။ သူတုိ႕ေျပာတာေတြနားေထာင္ရ သူတို႕နဲ႕ အတူတဲြဓါတ္ပုံေတြရုိ္က္ၾကနဲ႕ပါ။


စာအုပ္ဆုိင္တန္းေတြကုိလည္း အမိုးၾကီးတစ္ခုေအာက္မွာ ေတြ႕ရပါသည္။ အဲသည္မွာ စာအုပ္ဆုိင္ေပါင္း ရာခ်ီျပီး ေရာင္းခ်ေနၾကတာျဖစ္ပါသည္။ လူေတြကုိလည္း အဲသည္ေနရာက ဆဲြေဆာင္လ်က္ရွိပါသည္။ အဲသည္ စာအုပ္တုိင္းျပည္ၾကီးထဲ ေလ်ာက္သြားရတာ ေပ်ာ္စရာ။




(ခုိင္ခုိင္ေက်ာ္ ျမန္မာဟင္းလ်ာေရာင္းဆုိင)

ညၾကရင္လည္း စာေရးဆရာျပဇာတ္မ်ား၊ ဇာတ္ပဲြမ်ား အကအဆုုိမ်ားလည္းရွိပါဦးမည္။ ညလုုံးေပါက္ ထိကၾကလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။


နိဂုံး

ႏုိ္ဘယ္ျမန္မာစာေပပဲြေတာ္မွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ေတြေပးကာ ဆင္နြဲခဲ့ၾကပါသည္။ လူတုိ္င္း လူတုိင္းရဲ႕ အျပန္ခရီးမွာ စာအုပ္ေတြ တေပြ႕တပုိက္နဲ႕၊ အမွတ္တရပစၥည္းေတြနဲ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မလည္း အဲသည္ပဲြေတာ္ထဲ ေလ်ာက္ပတ္ကာ မပ်င္းမရိလည္ပတ္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္။ ကၽြန္မ ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္မေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တာက ေလထဲမွာ လြင့္ပါေနတဲ့ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ား၏ မရပ္မနားေဟာေျပာသံေတြ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဂ်ဴနီယာ၀င္း – ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းရာျပည့္ နွင့္ အမွတ္တရ ေဒၚခင္ၾကည္


 ဂ်ဴနီယာ၀င္း – ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းရာျပည့္ နွင့္ အမွတ္တရ ေဒၚခင္ၾကည္

 (မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၅


ငယ္ငယ္တုုန္းကေတာ့ ဗုုိ္လ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကုုိ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီးဟုု သိခဲ့ က်က္ခဲ့ မွတ္ခဲ့  ေတးသီခ်င္းမ်ားေအာ္ဆုုိခဲ့။ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ပုုံပါေသာ ပုုိက္ဆံျပားအေၾကြမ်ား ေငြစကၠဴမ်ားကုုိ ေန႕စဥ္လုုိလုုိ ေတြ႕ခဲ့သုုံးခဲ့ျဖုဳန္းခဲ့စုုခဲ့။ တခါတခါ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ပုုံပါတဲ့ က်ပ္တန္ေလးကုုိ ေခါက္ပုုံေခါက္နည္းနဲ႕ ဗိုုလ္ခ်ဴပ္နဲ႕ ဦးထုုတ္ေလး ေပၚေအာင္လုုပ္တတ္ဖိုု႕ သင္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ မွတ္မွတ္ရရ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ ရက္ေန႕ ကေလးမ်ားေန႕မွာ မိဘမ်ားေခၚရာ လုုိက္ပါရင္း ကုုိယ္တုုိ႕ေတြအတြက္ ကစားကြင္းထဲ အလကား၀င္ခြင့္ ရခဲ့ဖူးတာ ေပ်ာ္ခဲ့ရတာ မွတ္မိသည္။ အဲဒါဗုုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းေၾကာင့္ ရခဲ့ဖူးတဲ့ အခြင့္အေရး။ 

ကၽြန္မတုုိ႕ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့မယ့္ သူရဲေကာင္းၾကီး လုုိ႕စဥ္းစားလုုိက္ရင္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္အသက္ေပးသြားသူ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္၊ ကြၽန္မတုုိ႕ ယခုုလုုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အပူပင္ကင္းမဲ့ အစုုိးရိမ္ေၾကာင့္က်မဲ့ ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္းကင္းမဲ့ ေနခဲ့ထုုိင္ခဲ့ရတာ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ေၾကာင့္လုုိ႕ သတိတရ ျဖစ္မိခဲ့ရတာေပါ့။ ေက်ာင္းမွာလဲ ဆရာဆ၇ာမမ်ားက နင္တုုိ႕တေတြ အခုုလုုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းစာသင္ရတာ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္လဲ၊ ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္လုုပ္ စသျဖင့္ ၾကားဖူးနာဖူး မွတ္သားဖူးခဲ့သကုုိး။ သည္ေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ကုုိ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ အျမဲလုုိလုုိ အမွတ္ရ ေက်းဇူးတင္ သည္လုုိနဲ႕ အခိ်န္ေတြ နဲ႕အတူ ေက်ာ္ျဖတ္ခရီးဆက္ခဲ့ရ။

တေျဖးေျဖး ကၽြႏုု္မတုုိ႕ အဘုုိးအဘြားမ်ားစကား နားလည္တဲ့အရြယ္ေရာက္ လာေတာ့ အင္း… တယ္ဟုုတ္ပါလားေပါ့ေလ။ အဘုုးိျဖစ္သူ ဘဘၾကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္က ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ ပီေအ လုုပ္ခဲ့ဘူးသတဲ့။ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္နဲ႕ စကားေျပာဖူး ရင္းနွီးခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုုတဲ့စကားၾကားေတာ့ စိတ္ထဲပီတိျဖစ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ တန္ဖုုိးထားတဲ့သူတစ္ေယာက္က ကိုုယ့္အဘုုိးနဲ႕ ရင္းနွီးတယ္ဆုုိတာ ဂုုဏ္ယူစရာေပါ့။ သုုိ႕ေသာ္လည္း အဘုုိးျဖစ္သူက ေျပာျပတဲ့ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္အေၾကာင္းမ်ား ျပန္ေျပာဖုုိ႕ ခပ္ခက္ခက္ပဲ။ ဘဘၾကီးကလည္း လူၾကီးသူမဆုုိ အင္မတန္ရုုိေသ ကုုိင္းရွဴိင္းသူျဖစ္ေလေတာ့ အစည္းအေ၀းကိစၥမ်ား နဲ႕ၾကဳံရတုုိင္း ဗိုုလ္ခ်ဴပ္နဲ႕ မၾကာခန ဆုုိသလုုိ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုု၊ သေဘာထားျခင္းမတုုိက္ဆုုိင္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾက ဒီအသံေတြကုုိ ေအာက္ထပ္မွာ ေဆာ့ကစားေနၾကတဲ့ ကၽြန္မေဖေဖနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္စုုၾကည္တုုိ႕က ကေလးေတြပီပီ ၾကားခဲ့ဖူး ၾကသေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဖူး အခန္းထဲက ဗုုိလ္ခ်ဴပ္နဲ႕ ကၽြန္မအဘုုိးတုုိ႕ နွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကုုိ တစ္ေယာက္ လည္ပင္းဖက္ျပီး ရယ္ေမာ ထြက္လာၾကတာေတြ႕ေတာ့ အံ့ၾသစရာေပါ့။ ခုုနက ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ေနၾကတာ သူတုုိ႕မဟုုတ္တဲ့အတုုိင္း။ ဒါမ်ူိး တခါလည္းမဟုုတ္ ႏွစ္ခါလည္းမဟုုတ္၊ ဒီလုုိ နဲ႕ တခါေတာ့ ဘဘၾကီးက ဗုုိလ္ခ်ဴပ္နဲ႕ စိတ္ဆုုိးရန္ျဖစ္ျပီး ပီေအအျဖစ္က ထြက္မယ္ဘာမယ္ျဖစ္ ထြက္သြား၊ တရက္နွစ္ရက္ေနေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္က ေမေမၾကီးကုုိ “ကုုိခင္ေမာင္လတ္ စိတ္ဆုုိးမေျပေသးဘူးလား။ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲ“ ေမးတယ္။ အဲဒီ စကားသံေလးကိုု ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ေျပာတဲ့ေလသံ နဲ႕နားေထာင္မိတယ္။ လြမ္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါ ဘဘၾကီးဆီကနဲ႕ ကၽြန္မေဖေဖ့ဆီ ကၾကားၾကားေနခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။

ေမေမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ဆီကေတာ့ သိပ္ၾကားေလ့ၾကားထမရွိလွပါဘူး။ ေမေမၾကီးက ဗိုုလ္ခ်ဴပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္နဲ႕ အရင္းႏွီးဆုုံးသူငယ္ခ်င္းပါ။ ဒါကုုိကၽြန္မက ဘာေၾကာင့္သိခဲ့သလဲဆုုိေတာ့ ေဒၚခင္ၾကည္က ေမေမၾကီးနဲ႕ ဖုုန္းဆက္ျပီး ခ်ိမ္းဆုုိၾကရင္ ကၽြန္မက ဒုုိင္ခံ ေမေမၾကီးနဲ႕ေဒၚခင္ၾကည့္ဆီ အေဖာ္လုုိက္လုုိက္ေပးခဲ့ရဖူးတယ္။  အဲဒီသြားရင္ ဗမာဆန္ဆန္၀တ္ရစားရတယ္။ ထမီ၀တ္ရတယ္။ ကၽြန္မက အဲဒါေတြ မ၀တ္ခ်င္ဘူး။ အဘြားၾကီး၂ေယာက္ စကားေျပာၾကတာ ထုုိင္ေစာင့္ရတာ ပ်င္းစရာ။ 

ပုုိဆုုိးတာက ေဒၚခင္ၾကည္က ကၽြန္မကုုိ ေတြ႕တုုိင္း အျမဲေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြ – “ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ပီလဲ“ “အတန္းထဲမွာ အဆင့္ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ“ “သခ်ာၤဘယ္ႏွစ္မွတ္ရလဲ“ – သည္ေလာက္ဆုုိ ကၽြန္မအေၾကာင္းသိတဲ့ စာဖတ္သူမ်ား ကၽြန္မဘယ္ေလာက္စိတ္ဆင္းရဲရသလဲ သေဘာေပါက္လိမ့္မယ္။ သခ်ာၤလဲက် အတန္းထဲမွာ အဆင့္ကလည္း ဟုုိးေနာက္ဆုုံးနားမွာ … 

သူ႕ေမးခြန္းေတြ ေျဖျပီးသြားရင္၊ ေကၽြးတဲ့မုုန္႕စား ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကုုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ခုုိင္းတယ္၊ အိမ္ထဲ သြားခ်င္တဲ့ေနရာသြားေပါ့။ ေမေမၾကီးက အိမ္ထဲပစၥည္းေတြ ဟုုိဟာမကုုိင္နဲ႕သည္ဟာမကုုိင္နဲ႕ အျမဲတန္း သတိေပးတယ္။ ကၽြန္မက ျခံထဲဆင္းဖုုိ႕လုုပ္ရင္ ေဒၚခင္ၾကည္က ေရနားမသြားနဲ႕ လုုိ႕တခ်ိန္လုုံး ေျပာတတ္တယ္။ စိတ္မခ်ပဲခနခန ထြက္ၾကည့္တယ္။ 

ကၽြန္မေမေမရဲ႕ အေမ ကႊ်န္မတိုု႕ရဲ႕ အဘြား ေဒၚခ်စ္တင္ ကြယ္လြန္စဥ္တုုန္းက ေဒၚခင္ၾကည္က ေမေမ့ကုုိ နွစ္သိမ့္ ေပးတဲ့အေနနဲ႕  အာဖရီကန္ရုုိ႕စ္ အပင္ လက္ေဆာင္ေပး ခဲ့ဖူးတယ္။ သူဂ်ာမဏီသြားတုုန္းက ပါလာတာလုုိ႕ ဆုုိပါတယ္။ အိမ္မွာ ရွိေနဆဲ သည္အပင္ေတြက သူ႕ရဲ႕ အမွတ္တရေတြ ေပါ့။ ၁၉၈၈ ေလာက္မွာ ေဒၚခင္ၾကည္ ေနမေကာင္းျဖစ္တယ္ ၾကားျပီးေနာက္ေတာ့ ဆုုံးေတာ့မွပဲ ေရာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ၀၀ျဖဳိးျဖိဳး နဲ႕ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ သူကုုိ ေနာက္ဆုုံးေတြ႕ခဲ့ရတုုန္းက ေမေမၾကီးလဲ စိတ္ထိခုုိက္ခဲ့ရသလုုိ ကၽြန္မလဲ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရပါတယ္။ 

ေနာက္ပိုုင္းေတာ့ ေမေမၾကီးေရးခဲ့တဲ့ Quest For Peace ထဲက ေမေမၾကီးတိုု႕ ေလ်ာက္ခဲ့တဲ့ စစ္တြင္းကာလ အျဖစ္ေတြ ႏုုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႕ ရင္းနွီးပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဘာသာျပန္ေတာ့ ဗိုုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းေလးေတြ ဟုုိတစ သည္တစ သိလာရျပန္တယ္။ စစ္အတြင္းကာလ၊ စစ္ျပီးကာလ စစ္ဗ်ဴဟာ စစ္နည္းပရိယယ္ေတြ မ်ားလွတယ္။ ဟုုိးေရွးေရွးက ႏုုိင္ငံေရးလွည့္ကြက္ေတြ စစ္ဗ်ဴဟာေတြဟာ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႕ လက္ဆင့္ကမ္း ေနၾကတယ္လိုု႕ ျမင္မိတယ္။ 

ေမေမၾကီး ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္ ေျပာခဲ့သလုုိဆုုိရရင္ “ အသက္ငယ္ငယ္ ေသြးပူေသြးဆူတဲ့အရြယ္မွာ (ေမေမၾကီးက သူ႕ကုုိယ္သူ ေျပာတာပါ။) သူ တုုိင္းျပည္အတြက္လုုိ႕ ေၾကြးေက်ာ္ျပီး လုုပ္ခဲ့့သမွ်အတြက္ ေနာင္တစကားပဲ ဆုုိခ်င္ပါတယ္ …”  လုုိ႕ဆုုိသလုုိ။ ေမေမၾကီးတုုိ႕နဲ႕ ဗိုုလ္ခ်ဴပ္ အခုုေတာ့ မိုုးေကာင္းကင္မွာ ျပန္ေတြ႕ၾကရင္ ေမေမၾကီး သည္စကား ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ကုုိ ေျပာဖုုိ႕ေမ့ေနဦးမယ္။
 ဗုုိ္လ္ခ်ဴပ္ပုုံနဲ႕ က်ပ္တန္ေခါက္နည္းေလးလည္း အခ်ိန္ဇာတ္ဆရာအလုုိက် ေမ့သြားခဲ့ျပီမုုိ႕ … ဗုုိ္လ္ခ်ဴပ္ႏွစ္တစ္ရာျပည့္မွာ အလြမ္းစကားမဆုုိႏုုိင္၊ လြမ္းေတးသီမဖဲြ႕ႏုုိင္ပဲ နာက်င္တဲ့ႏွလုုံးသားနဲ႕ ဗုုိလ္ခ်ဴပ္ရာျပည့္ အခ်ိန္မွီ စာတစ္ပုုဒ္ခပ္သြက္သြက္ ေကာက္ေရးလုုိက္မိတာကုုိ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလုုိ႕႔ပဲ စကားပါးပါရေစေတာ့။


Wednesday, January 14, 2015

သူမ၏ အလွ အႏၱတက်က္သေရ ဂ်ဴနီယာ၀င္း



သူမ၏ အလွ အႏၱတက်က္သေရ


ဂ်ဴနီယာ၀င္း


(Junior Win’s Walking Through The Wonderland’ မွ “Her Infinite Variety“ ေဆာင္းပါးကုုိ ကုုိယ္တုုိင္ ဘာသာျပန္သည္။)












ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးသည္ ျမန္မာႏုုိင္ငံ၏ အဓိကက်ေသာ ျမစ္တစ္စင္းျဖစ္ျပီး ျမန္မာျပည္၏ အလယ္ေၾကာတေလ်ာက္ကိုုျဖတ္ကာ စီးဆင္းလ်က္ရွိပါသည္။ သူသည္ ျမန္မာျပည္၏ နံမယ္ေက်ာ္ၾကားလွေသာ အရွည္လ်ားဆုုံးျမစ္လဲျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ား ရွိ ကခ်င္ေဒသက ေမခနွင့္ ေမလိခ အမည္ရွိေသာ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ ကေန ျဖစ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါသည္။ အေနာက္ဘက္က ေမလိချမစ္သည္ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖက္ ျခမ္း နယ္နမိတ္ ကေတာင္တန္းေတြဆီက စီးဆင္းလာတာ ျဖစ္ကာ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းက ေမခ ျမစ္သည္ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖက္ လန္ဂူလာေရခဲေတာင္ကေန ေတာင္ဖက္သုုိ႕ ဆင္းလာရာက ေမလိချမစ္နွင့္ ေတြ႕ကာ ဧရာ၀တီျမစ္ အျဖစ္စီးဆင္းသြားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြႏိုုပ္တုုိ႕သည္ ထုုိျမစ္နွစ္ခုု ဆုုံဆည္းရာ ေနရာကုုိ သြားၾကည့္ရတာ သေဘာက်ၾကပါသည္။ ယင္းကုုိ ျမစ္ဆုုံ ဟုု ေခၚပါသည္။


ကၽြႏုု္မအေနႏွင့္ ေမခႏွင့္ ေမလိခ ျမစ္နွစ္ခုု ဆုုံရာကေန ဧရာ၀တီျမစ္ ျဖစ္သြားသည္ ဆုုိေသာ ထုုိ ျမစ္ဆုုံ - ေနရာကုုိသြားဖုုိ႕ အခြင့္အေရးမရခဲ့ေသာလည္း ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကိုု ဘယ္ေနရာေဒသကေနပဲ လွမ္းေတြ႕ရေတြ႕ရ ယင္းသည္ ေမခႏွင့္ ေမလိခ ျမစ္နွစ္သြယ္ကေန ေမြးဖြားလာတာဟုု စဥ္းစားလုုိက္ရင္ကုုိပဲ ၾကည္နူးစရာ ျဖစ္ရပါသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္သည္ ျမန္မာျပည္၏ အထင္ကရျမစ္ျဖစ္ကာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးနွင့္ ျမစ္ေၾကာ တေလ်ာက္ ကေဒသတြင္း ေရေၾကာင္းလုုပ္ငန္းမ်ား လုုပ္ကိုုင္ၾကရာ အဓိက က်သည့္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမ်ားအတြက္အထူး အားထားရာ ျမစ္တစ္စင္း ျဖစ္ပါသည္။


ကၽြႏုု္မငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္ ပထ၀ီဘာသာရပ္ကုုိ သင္ခဲ့ရစဥ္က ဆရာမမ်ားက ထုုိျမစ္နွစ္သြယ္စံုုဆည္းရာ ေနရာကိုု ေျမပုုံတြင္ ေထာက္ျပခဲ့တာမွတ္မိပါသည္။ ထုုိျမစ္နွစ္စင္းဆုုံ ေတြ႕ကာ ဧရာ၀တီျမစ္ ျဖစ္သြားပုုံသည္ အဂၤလိပ္အကၡရာ Y နွင့္တူပါသည္။ သည္လုုိေတြ႕ဆုုံ သည့္သေကၤတ မပါပဲ ေျမပုုံသည္ မျပည္စုုံႏုုိုု္င္ပါ။ အဲသည္ေနရာက ဘယ္ေလာက္သာယာ လွပကာ က်က္သေရရွိသလဲဆုုိတာ ကၽြန္မတုုိ႕ ျမန္မာျပည္သားတုုိင္း သိပါသည္။ အဲသည္ လိုုသဘာ၀ အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျမစ္ဆုုံသာမရွိလ ွ်င္ ကၽြနုုိမတုုိ႕၏ တုုိ္င္းျပည္သည္ အက်ဥ္းတန္သြားကာ စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုုတ္ေတာ့ေပ။







(၁၉ ၅၈ ခုုႏွစ္ ဘုုိးဘုုိးၾကီး ဦးသိန္းညြန္႕တုုိ႕အဖဲြ႕အား ျမစ္ဆုုံတြင္ အမွတ္တရ။)


ကၽြန္မ၏ အဘုုိးျဖစ္သူ ဦးသိန္းညြန္႕(မိခင္ဘက္ကအဖုုိး) သည္ ၁၉ ၅၈ ခုုနွစ္တုုန္းက သူ၏ အေဖာ္မ်ားနွင့္ ျမစ္ဆုုံနေဘးကုုိ ေရာက္ခဲ့ကာ ဓါတ္ပုုံမ်ားရုုိက္ခဲ့ၾကပါသည္။ တစ္ေန႕တြင္ ဘုုိးဘုုိးၾကီးက ကၽြန္မတုုိ႕ကုုိ ထုုိဓါတ္ပုုံထုုတ္ျပျပီး ထုုိေနရာေလးအေၾကာင္းကုုိ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မတိုု႕သည္ ဓါတ္ပုုံေလးကိုု စိတ္လွဴပ္ရွားစြာ ၾကည့္မိခဲ့ၾကပါသည္။ ဓါတ္ပုုံသည္ အေတာ္ေလး ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီ ျဖစ္ေသာလည္း သည္ေလာက္သန္႕ရွင္းျပီး ျမင္ကြင္းေကာင္းသည့္ ပုုံေလးကုုိ ေတြ႕ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုုအခ်ိန္တုုန္းက ဘုုိးဘုုိးၾကီးက I.W.T (Inland Water Transportation Board) (ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း) တြင္ အလုုပ္လုုပ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ျမစ္ဆုုံကုုိ တာ၀န္အရ သြားေရာက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘုုိးဘုုိးၾကီးက ထုုိေနရာက ေရသည္ အလြန္ေအးေၾကာင္းႏွင့္ ထုုိေရထဲ သူတုုိ႕သယ္လာသည့္ ေရပုုလင္းေတြႏွစ္လုုိက္ရင္ကုုိ အေအးဓါတ္က ကူးဆက္သြား ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ သူတုုိ႕အတြက္ ေရခဲေသတၱာပင္မလုုိပါ။ ထုုိ႕ျပင္ေရမ်က္နွာျပင္သည္ ၾကည္လင္လ်က္ရွိကာ ေအာက္ေျခကုုိပင္ ျမင္ရပါသည္။ ထုုိ႕အျပင္ ေရေအာက္က ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးမ်ားကုုိ ပင္ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ အလြန္ပင္ က်က္သေရရွိကာ ကဗ်ာဆန္လွပါသည္။


ထုုိေနရာကုုိ ကၽြန္မ၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုု္္လ္က အျငိမ္းစား ဒုုတိယပါေမာကၡခ်ဴပ္ ဦးစုုိးျမင့္လည္း ေရာက္ဖူးပါသည္။ သူမႏၱေလးကြန္ျပဴတာတကၠသိုုလ္မွာ အမူထမ္းစဥ္တုုန္းက ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေလး ေရာက္ဖူးခဲ့ေသာအခ်ိန္က ၂၀၀၃ ခုုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုုန္မွ ရထားျဖင့္ ထြက္ခဲ့ ေတာ့ မနက္ေစာေစာတြင္ ျမစ္ၾကီးနားကုုိ ေရာက္ပါသည္။ ၄င္းတုုိ႕အဖဲြ႕တုုိ႕ ျမစ္ဆုုံကုုိ မုုိက္ကရုုိဘတ္စ္ကားျဖင့္ ၂နာရီေလာက္စီးကာ ေတာင္ပတ္လမ္းအတုုိင္း သြားရပါသည္။ လမ္းတေလ်ာက္တြင္ ရွိေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားသည္ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတိုု႕ ျမစ္ဆုုံကုုိ ေရာက္ေတာ့ လွပေသာ ျမစ္နွစ္သြယ္ကုုိၾကည့္ကာ ဘယ္ျမစ္က ေမခ၊ ဘယ္ျမစ္က ေမလိခ လဲဆုုိတာ ကုုိခဲြျခားမသိခဲ့ၾကဘူး ဟုုအမွတ္တရ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ သူတုုိ႕စိတ္ထဲတြင္ ျမစ္ဆုုံတြင္ မတူညီေသာ အလွအပမ်ားဖဲြ႕စည္း ထားသည့္ ေက်ာက္တုုံးမ်ားသည္ အလြန္ထူးျခားေသာ အခ်က္တစ္ခုု ျဖစ္သည္ဟုု ျမင္မိၾကပါသည္။ ေက်ာက္တုုံးမ်ား၏ အရြယ္အစားသည္ စုုံေနေအာင္ရွိကာ ဒီဇုုိင္းပုုံစံေတြကလဲ တမူထူးျခား လွပါသည္။ ထုုိေက်ာက္တုုံးေလးမ်ားသည္ ျမစ္၏ေအာက္ေျခနွင့္ ျမစ္၏ ေဘးတဖက္တစ္ခ်က္တြင္ သဘာ၀အတုုိင္း ရွိေနတာျဖစ္ပါသည္။ တခ်ဴိ႕ေသာ လူေတြက ေနထြက္ခ်ိန္ကုုိ ေစာင့္ကာ ေနေရာင္၏အလင္းျပန္မူေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာသည့္ ထုုိေက်ာက္တုုံးကေလးမ်ား အလွကုုိ ဓါတ္ပုုံမ်ားရုုိက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ဦးေလးက ေျပာတာေတာ့ တခ်ဴိ႕က ေက်ာက္တုုံးကေလးေတြကုုိ ေရြးျပီး အမည္မ်ားေတာင္ ေပးခဲ့ၾကပါသတဲ့။ ဥပမာ ကၽြန္မဦးေလးဆုုိလ ွ်င္ ျမစ္အနားက အလွပဆုုံးေက်ာက္တုုံးေလး သုုံးခုုကိုု ေရြးကာ သူ႕သားသုုံးေယာက္အမည္ ေပးခဲ့ပါတယ္ ဟုုဆုုိပါသည္။ (ယင္းလုုပ္ရပ္ကား ကိုုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖုုိ႕အတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုုိေက်ာက္တုုံးေလးေတြေပၚ အမည္ေတြလဲ မေရးထုုိးခဲ့ပါ။ ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေတာ့လဲ သယ္မသြားပါ။ သူတိုု႕က အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ “ေဟး မင္းအမည္ေလး သိပ္လွတဲ့ေက်ာက္တုုံးေလးကုုိ ေပးခဲ့တယ္။ ေဟာသည္မွာ ၾကည့္စမ္းပါ့။ သည္ဓါတ္ပုုံထဲ ေတြ႕လား“ ဟုုဆုုိကာ သူတုုိ႕ခ်စ္ခင္ေသာသူမ်ားကုုိ ျပၾကေပလိမ့္မည္။) ကၽြန္မလည္း ျမစ္ဆုုံကုုိေရာက္ရင္ သိပ္လွသည့္ေက်ာက္တုုံးေလးမ်ား ေတြ႕ရင္ “အင္း .. ဒီေက်ာက္တုုံးေလး လွလိုုက္တာ။ ငါ့နံမယ္မ်ား ေပးထားေလမလား“ ဟုုစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ရ ဦးမည္။ ကၽြန္မဦးေလးနွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ျမစ္ဆုုံ၏ အထင္ကရအစာ ငါးကင္ႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကုုိ စားေသာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယင္းကား ျမစ္ဆုုံ၏ အမွတ္တရတစ္ခုုျဖစ္ပါသည္။ ထုုိ႕အျပင္ ခရုုခြံမ်ားႏွင့္ လုုပ္သည့္ အမွတ္တရေလးမ်ားလည္း ဆုုိင္ေတြမွာ ေတြ႕ႏုုိင္ပါသည္။ သူတုုိ႕ေတြ ေန႕တစ္၀က္ေလာက္ ျမစ္ဆုုံမွာ အခ်ိန္ကုုန္ခဲ့ၾကျပီး ညေနေစာင္းတြင္ ျမစ္ၾကီးနားသိုု႕ ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။


ကၽြန္မ၏ ေနာက္ဦးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုုန္ ေဆးသုုေတသန (ခႏာၱေဒ) မွာ လုုပ္သည့္ အျငိမ္းစား ညြန္ၾကားေ၇းမွဴး ေဒါက္တာစုုိးမင္းသိမ္းလည္း ျမစ္ဆုုံကုုိ သူ၏သုုေတသနအတြက္ ၂၀၀၄ ခုုႏွစ္တုုန္းက ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သူုုတုုိ႕က ျမစ္ၾကီးနားကုုိ ေလယ်ဥ္ပ်ံျဖင့္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ထုုိ႕ေနာက္ဟုုိတယ္တြင္ ေခတၱနားကာ ျမစ္ဆုုံသုုိ႕ ကားျဖင့္သြားၾကသည္။ ျမစ္ဆုုံေရာက္ဖုုိ႕ ၂နာရီမွ ၃နာရီေလာက္စီးပါသည္။ ဦးေလးျဖစ္သူကေျပာသည္မွာ ထုုိေနရာကုုိ သူတုုိ႕ဆီက အားကစားသမားမ်ား အဖဲြ႕နွင့္အတူ သုုေတသနလုုပ္မွာ ျဖစ္သည္ဟုု ဆုုိပါသည္။ သူတိုု႕ျမစ္ဆုုံကုုိ ေရာက္သည့္အခ်ိန္သည္ ေႏြရာသီကာလ ျဖစ္ပါသည္။ ထုုိအခ်ိန္သည္္ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕ေနေသာလည္ ျမစ္ဆုုံသည္ လွပဆဲ အေျခအေနကိုု ပုုိင္ဆုုိင္လ်က္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ မုုိးတြင္းမွာ ျမစ္ဆုုံကုုိ လာေရာက္မည္ဆုုိလ ွ်င္ ျမစ္ဆုုံအနီးတ၀ွိက္က ေဒသမ်ား ေရလႊမ္းမုုိးမူ ၾကဳံၾကတာကိုု ေတြ႕ျမင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ေတာင္ေအာက္မွာက်င္းပၾကသည့္ ကရိမ္ေနာ ျမင္ကြင္းကုုိ ေတြ႕ျမင္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမစ္ၾကီးနား၏ ရာသီဥတုုသည္ ေန႕တြင္ ေႏြးကာ ညတြင္ အလြန္ေအးပါသည္။ ငါးကင္နွင့္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းသည္ အလြန္အရသာရွိေသာ အစားအစာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မဦးေလးကေတာ့ ငါးကင္ကုုိ သူမၾကိဳက္ေသာလည္း အဲသည္တုုန္းေလး ခနတာမွာ ျမီွးခဲ့ရေသာ အရသာကုုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုုိင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ အဲသည္တုုန္းက ကခ်င္မေနာပဲြ ကုုိလည္း ၾကည့္ခြင့္ၾကုုံခဲ့ ရပါသည္။ ယင္းပဲြေတာ္သည္ လူတုုိင္းကုုိ ဆဲြေဆာင္လ်က္ရွိပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ား အတြက္ ျမစ္ဆုုံသည္ စိတ္၀င္စားစရာ ခရီးစဥ္တစ္ခုု ျဖစ္ေနပါသည္။


ကၽြန္မဒီေဆာင္းပါးကုုိ ျမစ္ဆုုံမေရာက္ဖူးပဲ အႏွဴိင္းမဲ့ေသာ အလွက်က္သေရႏွင့္ ျပည့္စုုံသည့္ ျမစ္ဆုုံက ျမင္ကြင္းမ်ားအေၾကာင္းကုုိ ေရာက္ဖူးသူ မ်ားကုုိ ေမးျမန္းရင္း ေရးျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မစိတ္ကူးျဖင့္ ျမစ္ဆုုံသည္ လူေတြကုုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လႊမ္းမုုိးလ်က္ရွိေနသလဲဆုုိတာ ခံစားမိပါသည္။ အမွတ္တရမ်ားစြာ ပိုုင္ဆုုိင္လ်က္ ျမစ္ဆုုံ၏ အလွကုုိ ေတြးျမင္ၾကည့္ရသည္မွာ ထူးျခားလွပါသည္။

Wednesday, January 7, 2015

ပံုမွန္ဘဝ ဂ်ဴနီယာ၀င္း



ပံုမွန္ဘဝ


(အမွတ္ ၁၉၈၊ ၂ဝဝ၈၊ စက္တင္ဘာလ)


ေမလ ၂ ရက္ ၂ဝဝ၈ ခုနွစ္ ေသာျကာေန့ ည ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက မီးပ်က္သြားပါသည္။ ထိုေန့ညျပမည့္ 'ဘဝဆက္ တိုင္း'ဟူသည့္ ကိုရီးယားကား ဇာတ္သိမ္းရုပ္ျမင္သံျကားဇာတ္လမ္းကို ျကည့္ခ်င္စိတ္နွင့္ ကြ်န္မလြမ္းေနရပါသည္။ ဘာျဖစ္သြားပါလိမ့္။ မနက္ျဖန္က်မွ ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြဆီ ဖုန္းဆက္ကာ ထိုဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ေမးမည္ဟု အားခဲထားပါသည္။ မီးမပ်က္ခင္ည ၈ နာရီေလာက္ မွာ အင္တာနက္ျကည့္ခဲ့တာမို့ ‘Mostrous Cyclone’ 'ဘီလူးသရဲလိုဝင္လာ မည့္ဆိုင္ကလုန္နး' မုန္တိုင္းျကီးကို ဂူးဂဲလ္မိုးေလဝသမွာ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ျမို့ကို ျဖတ္သြားမယ္တဲ့။ တစ္နာရီကို ၁၅၆ မိုင္ခန့္ရိွမယ္တဲ့။


ဥကၠလာမွာေနသည့္ ဦးေလးကေတာ့ မုန္တိုင္းျပီးသြားျပီေနာ္ဟု ဖုန္းဆက္ေျပာသည္။ ရန္ကင္းက အန္တီကလည္း မုန္တိုင္းျဖတ္သြားျပီ ဟု လွမ္းေျပာသည္။ ကြ်န္မက ဂူးဂဲလ္မွာ အဲသည္လိုတဲ့။ ၂ ရက္ေန့ညသန္းေခါင္ယံမွေန ၃ ရက္ေန့ထိ မုန္တိုင္းျကီးဝင္မည္ဟု ေျပာမိတာ ရယ္စရာလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။ မီးကလည္း ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲမွာမို့ ဘာသတင္းမွလည္း မသိ။ ကိုယ္သိလိုက္တာက အဲသည္ ၈ နာရီေလာက္က ဖြင့္ ျကည့္ခဲ့သည့္ အင္တာနက္မိုးေလဝသသတင္း။ ေမေမကေတာ့ အခုလို ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။ 'ျကည့္ရတာ မုန္တိုင္းက ရန္ကုန္ကိုမဝင္ဘဲ ေကြ့သြားပံုရတယ္။ သမီးရဲ့ အင္တာနက္က ည ၈ နာရီကဆိုေတာ့ အခု ရုတ္တရက္ လမ္းေျကာင္း ေျပာင္းသြားတာ သိပံုမရေသးဘူး''ဟု ေျပာပါသည္။


အင္တာနက္ထဲက မိုးေလဝသက ေဟာသည္လိုပါ။ ''ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ရိွေသာ ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းသည္ ေနွးေကြးစြာျဖင့္ ဆက္လက္တည္ရိွေနျပီးေနာက္ မည္သည့္ ေဒသသို့ ဦးတည္လ်က္ရိွသည္ကိုပင္ ျကိုတင္မေျပာနိုင္ေသာ္လည္း ထိုအပူပိုင္း နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္းTropical Cyclone Nargis သည္ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပင္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ဘီလူးသရဲ ဆိုင္ကလုန္း အဆင့္ ၄ ဆင့္ရိွ ၁ နာရီ ၁၃၂ မိုင္ အျဖစ္သို့ ေရာက္သြားနိုင္သည္ဟု 'တိုင္ဖုန္းျကိုတင္ အသိေပးဌာန'မွ ထုတ္ျပန္ထားသည္ဟု ဆိုပါ သည္။


ေနာက္ဆံုးျကိုတင္ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းသို့ ေနွးေကြးစြာ ဝင္ေရာက္နိုင္သည္ဟု ဆိုပါသည္။


''သတင္းထုတ္ျပန္မႈနွင့္ ပတ္သက္၍ ထိုမျပည့္စံုေသာ မုန္တိုင္းသတိေပးမႈမ်ားစြာရိွေနေသာေျကာင့္ ထိုတိုင္ဖုန္းမုန္တိုင္း သတိေပးဌာန ၏ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားအေပၚ တိက်ေသခ်ာသည္ဟု ေျပာဖို့ခက္ပါသည္။ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားစြာမွ သိရသည္မွာ ထိုမုန္တိုင္းသည္ ဘဂၤလားေဒရွ္နိုင္ငံကို တိုက္ရိုက္ဝင္ေရာက္ျခင္း မျပုေတာ့ဟူေသာ အခ်က္ကိုေတာ့ ထိုနိုင္ငံအတြက္ စိတ္ေအးရသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္က ထိုအဆင့္ ၄ ဟာရီကိန္းမုန္တိုင္းဒဏ္ေျကာင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နိုင္ငံမွာ အလူးအလဲ ခံလိုက္ရပါ သည္။ လူေတြ ေထာင္ခီ်ေသကာ လူေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း အစာေရစာ ဆန္စပါး ျပတ္လပ္ပ်က္စီးမႈဒဏ္ခံခဲ့ျကရသည္။


''ေဟာသည္ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီး၏ ေနာက္ဆံုးျကိုတင္ေဟာကိန္းအရ အဆင့္ ၁ သို့မဟုတ္ အဆင့္ ၂ မုန္တိုင္းအျဖစ္ ရိွနိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို့ေသာ္ ေနာက္ဆံုးရရိွေသာ အခ်က္အလက္မ်ားအရ မုန္တိုင္းျကီးသည္ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပင္ အင္အားျမင့္တက္သြားသည္ကို ေတြ့ျကရသည္။


''ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ ေျမပံုအရ ေမလ ၂ ရက္ေန့အခိ်န္ သန္းေခါင္ယံတြင္ တစ္နာရီ ၁၃၂ မိုင္ျဖင့္ နာဂစ္မုန္တိုင္း ဝင္ေရာက္ဖြယ္ရိွကာ ယင္းသည္ တစ္နာရီ ၁၆၁ မိုင္နႈန္းဆီသို့ အင္အားတိုးသြားဖြယ္ရိွသည္ဟု ဆိုထားပါသည္''


ေအာက္ကေျမပံုမွာေတာ့ မုန္တိုင္းျကီး၏ ဗဟိုခ်က္ေလးေရြ့သြားရာ လမ္းေျကာင္းကို ျပထားပါသည္။ ဟိုင္းျကီးကြ်န္းမွသည္ ဝင္ေရာက္ လာေသာမုန္တိုင္းဗဟိုခ်က္သည္ ရန္ကုန္ျမို့ကို တည့္တည့္ပင္ ေမလ ၂ ရက္နွင့္ ေမလ ၃ ရက္တြင္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည့္ပံု ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ထိုေျမပံုကို ျကည့္ျပီးေတာ့ လံုးဝေျကာက္လည္းမေျကာက္ပါ။ စိုးရိမ္စိတ္လည္း မျဖစ္ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာ အနွစ္ ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္က ကြ်န္မတို့ငယ္ငယ္တုန္းက ခံခဲ့ရဖူးေသာ ပုသိမ္မုန္တိုင္းကို ရုတ္တရက္ သတိရသြားမိေသာ္လည္း အဲသည္ေလာက္ေတာ့ မျပင္းထန္နိုင္ဟု ေတြးလိုက္ပါသည္။


မီးကလည္း ၉ နာရီေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ျဖတ္လိုက္ပံုရပါသည္။ ေလျပင္းတိုက္လွ်င္ အဲသည္လိုပဲ မီးျဖတ္လိုက္တာ အနၲရာယ္ ကင္းပါသည္။ အဲသည္လိုလည္း ျကံုဖူးပါသည္။ ေရေတြျကီးတုန္းကလည္း မီးျဖတ္ထားတာမို်း သိထားေတာ့ ေလတိုက္တာျပင္းလို့ အခုလို ျဖတ္တာဟု ခပ္ရိုးရိုးလြယ္လြယ္ စဥ္းစားလိုက္ပါသည္။


ည ၁ဝ နာရီခဲြေလာက္ေတာ့ အိပ္ျဖစ္ျကသည္။ ဘာမွလည္း လုပ္စရာမရိွေတာ့ ေစာေစာအိပ္ျဖစ္သည္။ သို့ေပမယ့္ ေလတိုက္သံကို ေတာ့ ျကားေနရသည္။ ကြ်န္မတို့ျခံထဲမွာ သစ္ပင္ျကီးေတြရိွတာမို့ မဆန္းပါ။ မုန္တိုင္းရိွသည္ဆိုေတာ့ အဲသည္ေလာက္ေတာ့ တိုက္မွာေပါ့။ ည ၁၂ နာရီခဲြမွာ ထူးဆန္းလွသည့္ ေလတိုက္သံေတြေျကာင့္ ကြ်န္မတို့တစ္ေတြ တစ္အိမ္လံုးလန့္နိုးကုန္ေတာ့သည္။ ေလတိုက္သံကလည္း ေလယာဥ္ပံ်ျကီးေခါင္းေပၚ တည့္တည့္ပံ်ေနသည့္ အသံေတြျဖစ္သည္။ သိပ္မျကာခင္မွာပင္ မွန္ကဲြသံနွင့္ ပစၥည္းျပုတ္က်သံေတြက တေဝါေဝါ နွင့္ပါလာသည္။ ည ၂ နာရီ (ေမလ ၃ ရက္သို့ေရာက္လာခိ်န္) ေလာက္မွစ၍ ကြ်န္မအခန္းျပင္ဘက္တံခါးက တဝုန္းဝုန္းနွင့္ ရိုက္သံအဆက္ မျပတ္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္မတို့ ဝင္းတံခါးျကီး၏ သြပ္ျပားနွင့္ ေအာက္ခံေျမျကီးရိုက္သံသည္ နားစူးလွစြာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဝင္လာသည္။


ကြ်န္မ ေဖေဖနွင့္ ေမေမတို့လည္း မအိပ္နိုင္ေတာ့ပါ။ အိမ္ေရွ့မွာ ထြက္ထိုင္ျပီး ေနေနျကပါသည္။ ညေမွာင္ေမွာင္နွင့္ မဲမဲမို့ အျပင္မွာ ဆူညံသံေတြသာ ျကားေနရျပီး ဘာမွလည္း သဲသဲကဲြကဲြမေတြ့ရပါ။ ကြ်န္မအခန္းအျပင္ဘက္ ဝရံတာမွ သံဇကာမ်ားကြာက်သြားကာ မိုးေရမ်ား အဆက္မပ်က္ ပက္လာကာ စာအုပ္စင္မ်ား စိုကုန္ပါသည္။ မွန္တရုတ္ကပ္မွ ေရမ်ားကလည္း ျဖည္းျဖည္းေရမ်ားပက္လာရာမွ အိမ္ေရွ့ခန္း လည္း ေရေတြ ရဲႊကုန္ပါျပီ။ ထို ၃ ရက္ေန့ မနက္ ၃ နာရီခဲြေလာက္မွာေတာ့ အားလံုးကိုယ့္အိပ္ရာျပန္ဝင္ျကပါသည္။ ေလယာဥ္ပံ်သံနွင့္တူ သည့္ ေလတိုက္သံ၊ ဝင္းတံခါးသြပ္ျပားနွင့္ ေျမျကီးတို့ တဂိ်ဂိ်ရိုက္ခတ္သံ၊ ပစၥည္းျပုတ္က်သံမ်ား၊ မွန္ကဲြသံမ်ား၊ ေခါင္မိုးေပၚဘာေတြမွန္းမသိ က်လာသံမ်ား၊ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ယဥ္လာေအာင္ မွတ္ယူရင္း ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။


မနက္ ၅ နာရီခဲြေလာက္ ရုတ္တရက္ ျပန္နိုးလာစဥ္တြင္ ထိုအသံဗလံမ်ားျကားေနရဆဲျဖစ္ေနသည္ကို အံ့ျသမိပါသည္။ မနက္ေရာက္ရင္ ေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးျဖစ္ေနမည္ဟု ထင္ထားတာမဟုတ္လား။ ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္းပင္တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္နားေထာင္မိေတာ့ ဖုန္းက ေကာင္းေနသည္။ ဒါဆိုလွ်င္မဆိုးပါ။ ရိုးရိုးမုန္တိုင္းမို့ တယ္လီဖုန္းျကိုး မထိတာေနမွာဟု ေတြးမိပါသည္။ ကီ်းကန္းေတြ ေအာ္သံေတြ က ေတာ္ေတာ့ကို ဆိုးပါသည္။ သူတို့လည္း ဒုကၡေရာက္ေနရွာမွာပဲ။ မိုးေရာေလေရာဆိုေတာ့ဟု စိတ္ မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။


ကြ်န္မအိမ္ေရွ့ထြက္ျကည့္ဖို့ ဆံုးျဖတ္ကာ ကြ်န္မအခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဝရံတာတစ္ခုလံုး ေရေတြေရာ၊ ေလေတြေရာ ဝင္ေရာက္ကာ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေတာ့သည္။ အသံျမည္ေနေသာအခါ တံခါးကို ဖြင့္ကာ တရုတ္ကပ္မွန္မွ အျပင္ကို ျကည့္မိေတာ့ ကြ်န္မတို့ အိမ္ေရွ့က ွအေမ ဗစစူန ပင္ျကီးနွင့္ မန္က်ည္းပင္ျကီးက ကြ်န္မတို့ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚလဲေနသည္ကို ေတြ့လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ကြ်န္မ ထိုအခါမွတကယ့္ကို လန့္သြားပါေတာ့သည္။ ကြ်န္မ မိဘမ်ားသို့ ကမန္းကတန္းသြားနိုးကာ အေျခအေနကို ေျပာျပမိပါသည္။ ယခုထိေလက တိုက္ေနတုန္း။ ေနာက္ထပ္လဲစရာအပင္ေတြ ရိွေသးသည္။ ျပီးေတာ့ ေရစင္ျကီးလဲရင္ မလြယ္။ အခုေတာ့ ေကာင္းကင္က လင္းကာ အျပင္ဘက္က ေျကာက္ လန့္ စရာျမင္ကြင္းကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ့ေနျကရေတာ့သည္။ ျခံဝက ပိနၷဲပင္ျကီးလည္း ျခံထဲမွာ ကန့္လန့္ျဖတ္လဲေနသည္။ ဝင္းတံခါးနွစ္ခ်ပ္လည္း လွမ္းျကည့္တာ မေတြ့ေတာ့ပါ။ ကြ်န္မတို့ အိမ္ေရွ့မွာ သြပ္ျပားမ်ား၊ သစ္တိုသစ္စမ်ား၊ သံမ်ားထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ နွင့္ ျပန့္ကဲ်လ်က္ရိွေနသည္ကို ေတြ့ပါသည္။


ခဏေနေတာ့ ဥကၠလာမွ ကြ်န္မ ဦးေလးက ဖုန္းဆက္ပါသည္။ သူတို့အိမ္ေတာ့ ေခါင္မိုး ၂ ခ်ပ္ လြင့္သြားကာ ေရေတြယိုလို့ ေအာက္ထပ္မွာ ေနေနရတယ္ဟု ေျပာပါသည္။ ကြ်န္မလည္း ကြ်န္မတို့အိမ္ အေျခအေနကို ေျပာျပကာ ဖလွယ္ရင္း အားေမြးေနရပါသည္။ ေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေက်နပ္သည္မွာ ဒီေလာက္ေလေတြ မိုးေတြ ျကီးေနသည့္ျကားက တစ္ခိ်န္လံုး ဗိုက္ဆာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေသာက္၊ မုန့္စားလို့လည္း မဝပါ။ အမ်ားျကီးလည္း မစားနိုင္ပါ။ ခဏေနေတာ့ ျပန္ဆာေနျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းပါ သည္။ ကြ်န္မ ေဖေဖနွင့္ ေမေမကေတာ့ ဘာမွ စားခ်င္စိတ္ ရိွပံုမရပါ။ ကြ်န္မမွာေတာ့ ဗိုက္ျဖည့္ေနရသည့္ အလုပ္နွင့္ပင္ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡ ေရာက္ေနပါသည္။


ကြ်န္မတို့ ျခံဝင္းတံခါးလည္း မေတြ့ပါ။ အျပင္မွာေတာ့ ေလက ျကမ္းတမ္းစြာတိုက္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ ေရစင္ျကီးကိုေတာ့ ျခံေထာင့္မွာ ထိုးထိုေထာင္ေထာင္နွင့္ ေတြ့ေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ သူျပိုလဲက်လို့ မျဖစ္ပါ။ မုန္တိုင္းျကီးေရ ေရစင္ျကီးကိုေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ့ ေနာ္ဟု စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ေနမိပါသည္။ (၃) ရက္ေန့ ေန့လည္ ၁ နာရီခဲြေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မနွင့္ ေမေမတို့ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ ထြက္ျကကာ သရက္သီးေတြ ေကာက္ျကပါသည္။ သရက္ပင္၊ မန္က်ည္းပင္၊ Star Apple ၃ ပင္စလံုး ကြ်န္မတို့ အိမ္ေခါင္မိုးေထာင့္မွာ လဲက်ကာ၊ မွန္တရုတ္ကပ္ေတြမွာ ပိေနျကသည္။ အဲဒီအပင္ေတြျကားထဲက ေျြကက်ေနေသာ မခ်စ္စု သရက္သီးမ်ား အလံုး ၃ဝ-၅ဝ ေလာက္ကိုရသည္။ သစ္ကိုင္းေတြေအာက္ ပိေနေသာ ကီ်းကန္းေသမ်ား၊ မေသမရွင္ျဖစ္ေနေသာ ကီ်းကန္းမ်ားကို ေတြ့ရသည္မွာ ရင္နာစရာေကာင္းလွပါသည္။ ကီ်းကန္းေတြကို မခ်စ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုလိုအျဖစ္မို်းက ကြ်န္မ သူတို့အတြက္ မ်က္ရည္က်မိပါသည္။ အသက္ ရွင္ေနေသးေသာ ကီ်းကန္းမ်ားကို ခုန္ေတြေပၚတင္ေပးျပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ေနဖို့ လိုက္လုပ္ေပးေနေသာ္လည္း ရွင္ဖို့ေတာ့ မလြယ္ပါ။ ေလေတြ မိုးေတြ က်ေနဆဲမို့ ေမေမက စိုးရိမ္ေနပါသည္။


ေနာက္ေတာ့ ဘဘျကီး ေမေမျကီးတို့ အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္ျကည့္ျကပါသည္။ အိုး... လင္းထိန္လွေခ်လားဟု ေအာက္ေမ့မိေတာ့ ေခါင္မိုးတစ္ဝက္ေလာက္မရိွေတာ့ပါ။ သို့နွင့္ ဘုရားမ်ားကို ေအာက္သို့ ပင့္ျကပါသည္။ ဝင္းတံခါးကိုလည္း သစ္ပင္ေတြျကား ေက်ာ္လႊားကာ ျပန္ေထာင္ရင္း သံျကိုးနွင့္ သြားခ်ည္ျကပါသည္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ကာ ေလေတြ မိုးေတြ ျပန္အတိတ္ကို ေစာင့္ျကည့္ေနျကရပါသည္။


၂ နာရီခဲြေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို့ေတြ အိမ္ျပင္ထြက္ျကည့္ျကျပန္ပါသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားနွင့္ ျပန္ေတြ့ျက ကာ စကားေတြ ေရပက္မဝင္ ေျပာျကပါသည္။ ကြ်န္မတို့ျခံလည္က ပိနၷဲပင္ျကီးလည္း အျမစ္မွ ကြ်တ္ထြက္ကာ အသီးမ်ား ေျမေပၚလဲေန ပါသည္။ ထိုအခိ်န္မွာပင္ ဘယ္ကမွန္းမသိေသာ လူေတြက ျခံစည္းရိုးကို ေက်ာ္ခြကာ ဝင္ယူေနျကပါသည္။ သူတို့ကို ေအာ္ကာ ေမာင္းထုတ္ ရင္း အသီးေတြကို မျဖစ္ေခ်ေတာ့ဟု ယူဆ၍ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို လာယူျကဖို့ ေဆာ္ျသျကရပါေတာ့သည္။ သူမ်ားတကာ ဝမ္းနည္းဒုကၡေရာက္ေနသည့္ အခိ်န္အခါမို်းတြင္ အကူအညီေပးဖို့ ေနေနသာသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို်းကိုသာ ျကည့္တတ္ေသာ လူေတြရိွေနတာကို ကြ်န္မ တအံ့တျသ ျဖစ္မိပါသည္။ သူတို့ ေက်ာ္ခြသြားေသာ ယိုင္သြားသည့္ ျခံစည္းရိုးကို ျပန္ေထာင္မရပါသည္။ ပိနၷဲသီးေတြကို လမ္းထဲက မိသားစုမ်ားအား အလွူေပးသလို ေပးရင္း ဝမ္းသာေနရေတာ့ ညက စိတ္ညစ္တာေတြ ေပ်ာက္သြားပါသည္။ ဒီလိုနွင့္ပင္ ေနာက္မုန္တိုင္း တစ္ခုရိွဦးမွာဟု ဆိုလာေတာ့ အားလံုးမွာ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ ျပန္ဝင္ျကရပါသည္။


ေလနည္းနည္းျငိမ္လာခိ်န္ညေနခင္းမွာေတာ့ မီးေသြးမီးဖိုေနြးရင္း ညေနစာခ်က္ျကပါေတာ့သည္။ သစ္ပင္ေတြခုတ္ဖို့ ေခၚလာတဲ့ သူေတြ က တစ္ပင္ကို ၅ ေသာင္းတဲ့။ ၄ ပင္ဆိုရင္ ၂ သိန္းခဲြေပါ့။ ကြ်န္မတို့လည္း မခုတ္နိုင္ပါ။ ကိုယ့္ျခံထဲျပိုလဲေနတာဆိုေတာ့ ေနပါေစေတာ့ဟု ျငင္းရပါသည္။ ဒီလိုပဲ ေက်ာ္ခြျပီး သြားေတာ့မယ္။ အိမ္ေရွ့ကေလူေတြက သြပ္ျပားေတြကလည္း မ မနိုင္ပါ။ လမ္းထဲကလူေတြက ကြ်န္မတို့ ျခံထဲကို ျကည့္ျပီး ဒီအိမ္က လူေတြေတာ့ ပိတ္မိေနျပီဟု ေျပာကုန္ျကပါသည္။ ထိုေန့ညက ည ၈ နာရီေလာက္ကတည္းက အိပ္ရာဝင္ျက သည္။ မေန့က တစ္ညလံုး တစ္ေန့လံုး မအိပ္ရသျဖင့္ ေမာေမာနွင့္အိပ္ ေပ်ာ္သြားပါသည္။ အို... အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္တစ္ေန့ မနက္က်ရင္ အရာအားလံုးဟာ ပံုမွန္...


ညက အေစာျကီးအိပ္ျကသျဖင့္ မနက္ ၆ နာရီခဲြေလာက္မွာ နိုးလာပါသည္။ အိပ္ရာေပၚကေန ကြ်န္မက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈကို ခံစားေနမိသည္။ ဘယ္သူ့အိမ္ကမွ ေရတင္သံ မျကားရပါ။ ဒီေန့ မနက္ပိုင္း မီးပ်က္တဲ့ေန့ျဖစ္ရမည္။ ျကားေနက် ကီ်းကန္းေတြ ငွက္ေအာ္သံ ေတြ ျကားေနရသည္။ ဟိုမုန္တိုင္းက်တာ၊ သစ္ပင္ေတြအျမစ္ကေန ကြ်တ္ထြက္သြားတာ၊ ဝင္းတံခါးျကီးလဲသြားတာေတြ ဒါေတြက အိပ္မက္ ေတြပါ။ ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ ထိုင္ကာ အိမ္ေရွ့သို့ ေျပးထြက္သြားခဲ့မိသည္။ အိပ္မက္ပါဆိုေနမွ...။ တကယ့္ကို သစ္ပင္ေတြ ျပိုလဲေနပါလား။ အိမ္ေရွ့မွာ သြပ္ျပားေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျပန့္ကဲ်ေန၊ ပိနၷဲပင္ျကီး ျခံကို ခြျပီးလဲက်ေန။ ဒါဆို တကယ္ပဲျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျပီေပါ့။


၂ ရက္ေလာက္နီးပါး ပိတ္ထားေသာ ကြ်န္မေျကာင္ေလးေတြကို တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ပါသည္။ သူတို့လည္း အလန့္တျကားနွင့္ ေျပးထြက္ျပီး ေျပာင္းလဲသြားသည့္ ျခံဝင္းထဲ စူးစမ္းေနျကသည္။ သူတို့တစ္ေတြ ေတာျကီးလိုျဖစ္သြားသည့္ ျခံထဲသြားရင္းလမ္းေပ်ာက္ေနဦး မယ္ဟု စိုးရိမ္မိေသးသည္။ ေရခဲေသတၲာထဲမွာလည္း အခဲဓာတ္မရေတာ့သည့္ ေနရာေတြမွာ ထည့္ထားသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို ေမေမ က ထုတ္ေနပါသည္။ မုန္တိုင္းမတိုင္မီက ဖရီဇာထဲထည့္ထားေသာ ငါးမ်ား၊ ဘယ္လိုလုပ္မည္မသိ။ ထိုေန့က ၄ ရက္ေန့ မနက္ေပါ့။


ကြ်န္မအိမ္မွာ ေနရင္း စိတ္ေတြ ေခ်ာက္ခ်ားမိသလိုပါပဲ။ ေတာအုပ္ျကီးလိုျဖစ္သြားသည့္ ျခံဝင္းျကီးကို ျကည့္ရင္း ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာသည္။ ဒါနဲ့အျပင္လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ဦးမည္ဟုဆိုကာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ကို လိုက္ေလွ်ာက္ျကည့္ခဲ့မိေတာ့ သည္။ ဝင္းတံခါးကို အေသနီးပါးပိတ္ထားခဲ့သျဖင့္ ေဘးျခံဝင္းလဲသြားသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ တစ္ဘက္ျခံမွတစ္ဆင့္ပဲ အျပင္ထြက္ လိုက္ေတာ့သည္။


ကြ်န္မတို့ ဝင္းျခံျကီးလိုပဲ ေတာအုပ္ျကီးလိုျဖစ္သြားေသာ တကၠသိုလ္ ဓမၼာရံုဝင္းျကီးရယ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းျကီးရယ္၊ ကံေကာင္း စြာ မလဲခဲ့ေသာ သစ္ပုပ္ပင္ျကီးရယ္၊ ေဈးထဲမွာ အစားအေသာက္မ်ား၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို ဝယ္ယူေနျကသူေတြရယ္၊ တာလပတ္မ်ား၊ ဓာတ္ခဲသံုး ဓာတ္မီးမ်ား၊ သစ္ပင္ခုတ္ဓားမ်ား၊ သြပ္ျပားမ်ားကို အလုအယက္ ဝယ္ေနျကသူေတြရယ္၊ ျပိုလဲေနေသာ ဓာတ္တိုင္မ်ား၊ သစ္ပင္ ျကီးေတြရယ္၊ ဘာဘတ္စ္ကားမွမရိွ၊ ကားအခို့်သာသြားလာေနျကတာေတြရယ္၊ နွစ္ ၁ဝဝ အတြင္း တစ္ခါပဲ ျဖစ္သည့္ ျကံုေတာင့္ျကံုခဲ နာဂစ္ မုန္တိုင္းျကီးအေျကာင္း ေျပာေနျကသံေတြရယ္၊ ျပီးေတာ့ နာဂစ္မိုးေလဝသအေျကာင္းေပါ့။


ကြ်န္မ အိမ္ျပန္လာျပီး ကြ်န္မေတြ့ခဲ့တာေတြ၊ ျကားခဲ့တာေတြကို ျပန္ေျပာရသည္။ အံ့ျသစရာ၊ တယ္လီဖုန္းက မပ်က္ပါ။ တယ္လီဖုန္း ကပ်က္သာ မပ်က္တယ္၊ သူ့ျကိုးက ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းေတာင္မသိပါ။ သစ္ပင္ေတြျကားထဲမွာ ရိွလိမ့္မည္။ ေရဒီယိုလည္း နားေထာင္လို့ မရပါ။ ဘာစေတရွင္မွလည္း မျကားရေတာ့။ ပ်က္စီးသြားေသာ ျခံဝင္းနွင့္ အမိုးတစ္ဝက္ပြင့္သြားတာေတြ ဘယ္ကေန စလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ ပါ။ ကြ်န္မတို့ရိွတာေတြကို ေျကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပုတ္ စားေသာ္လည္း ေရခဲေသတၲာမရသျဖင့္ မနက္ခ်က္လည္း ညေနကုန္ေအာင္စား၊ ေနာက္တစ္ေန့ဆို သိုးကုန္သည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားမွာ မနက္ဝယ္လည္း၊ ညေနနြမ္းကုန္ျပီ။ ေဈးကလည္း ေန့တိုင္းမသြားနိုင္။ ေမေမ့ အစ္ကိုနွင့္ ေမာင္၊ ကြ်န္မဦးေလးနွင့္ အေဒၚမ်ားက ထမင္းဟင္းေတြခ်က္ျပီး လာပို့ျကပါသည္။ သည္လိုနွင့္ ၃ ရက္၊ ၄ ရက္ေလာက္ ေနသား က်ေအာင္ ေနရသည္။ ျခံလည္း မရွင္းနိုင္ေသး။ သစ္ပင္ခုတ္သူလည္းမရ၊ ေခါင္မိုးလည္းသည္အတိုင္း။ မိုးရြာလည္း ျကည့္ေနရသည္။


ကီ်းကန္းေသးေသးေလးေတြက ျခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနျကသည္ကို အိမ္ကေျကာင္ေတြက ကစားစရာလို လိုက္ေဆာ့ေနျကသည္။ ကီ်းကန္းေတြ၊ ငွက္ေတြကို သနားသျဖင့္ စားျြကင္း စားက်န္မ်ားကို အက်အနထည့္ကာ ေကြ်းျဖစ္ခဲ့သည္။ ''အဓိကျပႆနာက ေရျဖစ္သည္။ ေရစင္မွာ ေရက ၄ ပံု ၁ ပံုဆိုတာ ျပေနသည္။ သည္ေတာ့ အဲသည္ေရကို ေခြ်တာသံုးရမည္။ ကြ်န္မက အဲသည္ေရကို ညအိပ္ခါနီးက်ရင္ မ်က္နွာသစ္၊ သြားတိုက္သည့္အခါ သံုးသည္။ ထမင္းခ်က္သည့္အခါ သံုးသည္။ မိုးေရခံရသည္။ မိုးေရျဖင့္ ေရခို်း၊ ပန္းကန္ေဆးရသည္။ ည ၈ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘုရားစာရြတ္ စိပ္ပုတီးစိပ္၊ တရားထိုင္ကာ ၉ နာရီေလာက္ အိပ္ျကသည္။ ေစာေစာအိပ္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ ပံုမွန္နိုးသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ မနိုးသည့္ အခိ်န္။ ရႈပ္ပြကာ တစ္စစီျပန့္ကဲ်ေနေသာ သြပ္ျပားမ်ားလည္း မေကာက္နိုင္ေသး။ သစ္ပင္ခုတ္မည့္သူလည္း မရေသး။ အမိုးကလည္း ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ဆဲ။


မုန္တိုင္းအျပီး ၄ ရက္အျကာမွာ သစ္ပင္ခုတ္သမားရသည္။ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းေန့က ေဈးထက္ ထက္ဝက္ေလာက္ သက္သာသြားသည္။ ၆ ရက္ေျမာက္ေန့မွာ ေဖေဖက မီးစက္တစ္လံုးကို ဝယ္ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခဲြေလာက္ မီးစက္ဖြင့္ကာ ည ၈ နာရီျကေတာ့ ေမေမက ေရဒီယိုနားေထာင္မည္ျဖစ္၍ မီးစက္ျပန္ပိတ္။ မီးစက္ကလည္း အေတာ္နားျငီးသည္။ နားက မခံနိုင္ေတာ့။ ပံုမွန္ ၉ နာရီအိပ္တာက ေတာ့ မေျပာင္းလဲ။ မနက္ ၅ နာရီထတာလည္း အက်င့္ျဖစ္သြားသည္။ ၇ ရက္ ေျမာက္ေန့မွာ တစ္နာရီ ၂ ေသာင္းျဖင့္ ေရတင္ျကသည္။ ေရတင္သည့္သူေတြက ေရစင္ေပၚတက္ျကည့္ျကရာ ေရစင္ထဲ ကီ်းကန္းေတြ ၆ ေကာင္ေလာက္ ပုပ္ပြကာ ေသေနျကသည္တဲ့။ ေရစင္ဖံုးသည့္ အဖံုးလည္း ဘယ္လြင့္သြားသည္မသိ။ ကြ်န္မမွာ ထိုေရကို မ်က္နွာသစ္၊ သြားတိုက္လုပ္လာတာ ဘယ္ေလာက္ျကာျပီလဲ။ သူတို့က ဘာအနံ့မွ မရဘူးလားဟု ေမးျကသည္။ တကယ္ပဲ ဘာအနံ့မွကို မရတာ။ ေရတင္သည့္သူေတြက ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းပါသည္။ ေရစင္ကို ေသခ်ာ ေဆးေျကာ သန့္စင္ေပးျပီး အဖံုးဖံုးျပီးမွ ေရကိုတင္ေပးသြားျကသည္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြေတာ့ ေဈးေလွ်ာ့ေပးျကပါသည္။


ေဆြမို်း၊ မိတ္ေဆြမ်ားက ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား၊ မုန့္မ်ား၊ ျကက္သြန္၊ အာလူးနွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ဝယ္ယူလာေပးျကသျဖင့္ ကြ်န္မတို့မွာ ေက်းဇူးတင္ေနျကရသည္။ ေရခဲေသတၲာျကီးလည္း မီးမရိွသျဖင့္ ဖြင့္လိုက္တိုင္း အေတာ္နံေစာ္ေနပါျပီ။ ေရခဲေသတၲာကို မီွခိုခဲ့ တာ အက်င့္ပါေနေသာေျကာင့္ စားဖို့ ေသာက္ဖို့ သိမ္းဆည္းရတာေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေတြ့လာပါသည္။


ဘဘျကီး ေမေမျကီးတို့ စာအုပ္ဗီရိုမ်ား ေရစိုကုန္သြားသည့္အတြက္ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္၊ ေနပူလွမ္း၊ ျပန္သိမ္းနွင့္ တစ္ေန့တစ္ေန့ မနားျကရပါ။ သစ္ပင္ခုတ္အလုပ္သမားမ်ား မျပီးမခ်င္းလည္း ေစာင့္ျကည့္ေနရသည္။ တစ္ေန့တစ္ေန့ကို အလုပ္ေတြကလည္း ေပၚေပၚလာသည္။ ဓာတ္ျကိုးက သစ္ပင္ေတြျကားထဲ ျပုတ္က်သြားတာေတြ၊ ပန္းအိုးေတြလဲေနတာျပန္ေထာင္ရ၊ မိုးရြာရင္ မိုးပက္မွာစိုးလို့ ကာရနွင့္ ညဆိုေမာေမာနွင့္ ေစာေစာအိပ္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တျခံလံုးလည္း ကီ်းကန္းေသမ်ားေျကာင့္ ပုပ္ေစာ္နံေနတာေတြကို အလုပ္သမား ေတြကို ရွာရွင္းခိုင္းကာ ျမႈပ္ခိုင္းရေသးသည္။ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္လဲျပီးသြားေတာ့ ရွင္းလင္းသြားသည့္ ျမင္ကြင္းကို ေတြ့ျကရပါသည္။ ထူးဆန္းစြာ ပိနၷဲပင္ အျမစ္ျကားမွ အပင္ေပါက္ေလး ၂ ပင္က ထိုးထိုးေထာင္ထြက္လာသည္။ မန္က်ည္းပင္ေတြ ခုတ္လိုက္ေသာ္လည္း အရြက္မ်ားက မနြမ္းေသး။ ျပတ္သြားေသာ ေရွာက္ပင္၊ သံပုရာပင္ေတြ၊ ဒန့္ဒလြန္ပင္မ်ားမွ အေညွာင့္ေလးေတြ ထြက္လာသည္။ ွအေမ ဗစစူန အပင္ေပါက္ေတြကိုလည္း ဟိုမွာ သည္မွာ ေတြ့ျကရသည္။ ဒါဆို မို်းေတာ့ မျပတ္ေတာ့ပါ။ သူတို့ကေလးေတြကို ေစာင့္ျကည့္ျကရေတာ့မည္။


ထိုသို့ အိမ္ကိစၥ၊ ျခံကိစၥမ်ား လံုးခ်ာလိုက္ေနသည့္ျကားမွပင္ ကိုယ့္ထက္ ဆိုးရြားစြာ ခံစားေနျကရရွာေသာ ဧရာဝတီတိုင္း၊ ဟိုင္းျကီး ကြ်န္းတို့ဘက္သို့ သြားေရာက္ျကမည့္ ေစတနာရွင္မ်ားအား အဝတ္အစား၊ ေဆးဝါးမ်ားနွင့္ တတ္နိုင္သေလာက္ အလွူေငြမ်ားကို လွူျဖစ္ခဲ့ေသး သည္။ ကြ်န္မသည္ ထိုအခိ်န္၌ သူတို့ကို ပို၍ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ အဝတ္အစားဆိုလည္း ကိုယ္ျပန္ဝယ္လို့ရသည္။ သူတို့က ဝယ္စရာမရိွဟု ေတြးကာ ရိွသမွ်ကို ဆိုင္းမေနဘဲ ထည့္လွူျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီလို အခြင့္အေရးကို ရရိွျခင္းကို ဘယ္ေလာက္ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းပါသလဲ။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားလွူသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ဝမ္းသာမိပါသည္။ ကြ်န္မတို့မွာေတာ့ တျခံလံုးနီးပါး လဲျပိုခဲ့သျဖင့္ မ်က္နွာလဲႊမရ ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။


ေမလ ၁၉ ရက္မွာေတာ့ မီးျပန္လာျပီ။ ေမလ ၁၈ ရက္ေန့က အီးပီစီကလူေတြ လာလုပ္သြားျကပါသည္။ ကြ်န္မတို့ ျခံထဲက ဓာတ္ျကိုးမ်ား ျပတ္သြားသည္ကို လဲဆက္ေပးသြားျကပါသည္။ ကြ်န္မတို့ ေရခဲေသတၲာျကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ကို နံေစာ္ေနပါျပီ။ ျပန္ရွင္းျပန္ေဆး ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္နွင့္ အနံ့မေပ်ာက္ပါ။ ထိုေန့မွာပင္ ေဖေဖ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ထဲမွ ေခါင္မိုးမိုးဖို့ အလုပ္သမား ၂ ေယာက္ လႊတ္ေပး လိုက္သျဖင့္ ေခါင္မိုးကိစၥ ေျပလည္သြားခဲ့ပါသည္။ သြပ္သံတစ္ပိႆာေလာက္ကုန္ပါသည္။ သြပ္ျပားမ်ား ျပန္ရသျဖင့္ ေတာ္ပါေသးသည္။ ၃ ရက္ေလာက္အျကာမွာ ေခါင္မိုးမိုးျပီး ဝင္းတံခါးျပင္ျပီးနွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္ျပီးပါသည္။ မီးလာျပီး ေရတင္မရသျဖင့္ စစ္ေဆးျကည့္ ေတာ့မွ ေလပိုက္မွာ ျပႆနာ ရိွေနပါသည္။ ကြ်န္မတို့မွာ မီးလာျပီး ေရတင္မရသျဖင့္ ေရျပႆနာနွင့္ ၃ ရက္ေလာက္ရင္ဆိုင္လိုက္ရေသး သည္။


ကြ်န္မတို့ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီးေျကာင့္ သစ္ပင္ေတြျပို၊ အိမ္အမိုးေတြ ပ်က္စီး၊ ေရဒုကၡ... စသည္ျဖင့္ ရက္ ၂ဝ ေက်ာ္ခံလိုက္ရသည့္ ကာလအတြင္းတြင္ သင္ခန္းစာေတြ ေတာ္ေတာ္ရလိုက္ပါသည္။ ေရခဲေသတၲာထဲမွာ သား၊ ငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အျပည့္ရိွမွ ေနလို့ျဖစ္သည္ ဟု ယူဆခ်က္မွားသည္။ မနက္ေဈးက ဝယ္လာေသာ ဟင္းရြက္တစ္မို်း၊ ဟင္းတစ္ခြက္စာနွင့္ တစ္ေန့လံုးစားလို့ ျဖစ္ရင္ကို ဘဝက ျပည့္စံုသြားျပီျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန့ ကိစၥကို ေနာက္ေန့က်မွ စဥ္းစားပါ။ ဒီေန့စားလို့လံုေလာက္ရင္ ေတာ္ျပီ။ ေဈးက နွစ္ရက္စာဆိုျပီး ဝယ္လာတာေတြေတာင္ ေနာက္တစ္ေန့ မိႈတက္၊ သိုးကုန္ျပီျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ တစ္ေန့စာကေလးပဲ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ စိတ္က အရမ္းခ်မ္း သာသြားသည္။


ေရကို သံုးသာသံုး၊ ေရမ်ားမ်ားသံုးမွ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆခ်က္ မွားသည္။ ေရကို ေခြ်တာသည့္ ေနရာတြင္ ပန္းကန္ေဆးသည့္ ကိစၥကို ေတာ္ေတာ္ျကီး ေခြ်တာခဲ့ရသည္။ မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္ မိုးေရေတြခံထားကာ မိုးေရကို သံုး၍ရသည္။ ေသာက္ေရသန့္ကိုသာ ျကိုခ်က္ေသာက္ရ သည္။ ထိုစဥ္က ဧည့္သည္ကိုေတာင္ ေသာက္ေရတိုက္၍ ဧည့္မခံနိုင္။ အိမ္လာလုပ္သည့္ အလုပ္သမားမ်ားကိုလည္း ေရမတိုက္နိုင္။ ခို်းသည့္ ေရကိုလည္း မိုးေရပဲခို်း။ သည္ေတာ့မွ ဟိုးအရင္က ေရေတြ ငါတို့ ေတာ္ေတာ္ျဖုန္းခဲ့ပါလားဟု စဥ္းစားမိသည္။


ည မီးမရိွသျဖင့္ ညေန ၅ နာရီခဲြေလာက္ဆို ထမင္းစား၊ ျပီးရင္ ပန္းကန္ေတြသည္ အတိုင္းပံုထား (ေမွာင္ျကီးထဲေဆးလွ်င္ ေရပိုသံုးမိမည္စိုးတာလည္း ပါမွာေပါ့)၊ မနက္မွ ေဆးျကသည္။ ထမင္းစားျပီးတာနွင့္ စိပ္ပုတီးစိပ္၊ ဘုရားရိွခိုးနွင့္ ည ၈ နာရီခဲြဆို အိပ္ငိုက္ ေနျပီ။ ည ၉ နာရီအိပ္ရာဝင္ျကကာ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ဆို သူ့အလိုလို နိုးလာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ တစ္ေန့လံုး ျခံကိစၥ၊ အိမ္ကိစၥမ်ားနွင့္ စာလည္း မေရးနိုင္၊ စာလည္းမဖတ္နိုင္။ ေနာက္ဆံုးမီးျပန္လာျပီး သစ္ပင္ခုတ္ ကိစၥ ျပတ္၊ အိမ္အမိုး မိုးျပီးျပီ ဆိုေတာ့မွ ကြ်န္မတို့၏ ေန့စဥ္ ပံုမွန္ဘဝ ျပန္ေရာက္ျပီလားဟု သံုးသပ္မိသည္။


ထိုပံုမွန္ အေျခအေနဆိုသည့္အထဲတြင္ ဆံုးရံႈးခဲ့ရေသာ သစ္ပင္ေတြ မပါပါ။ ကုန္ခဲ့ေသာ ေငြေျကးမ်ား မပါပါ။ ကို်းသြားေသာ တံခါး ရြက္ျကီးကို သည္အတိုင္းလက္ပိုက္ျကည့္ေနရေသးတာ မပါ။ ယိုင္နဲ့သြားေသာ ျခံစည္းရိုးေတြ မျပင္နိုင္ေသး။ သပ္အမိုးမ်ား လြတ္ေနေသးျဖင့္ မိုးပက္ေန၊ မိုးယိုေနတာေတြ မပါ။ ယခုထိ စာအုပ္ေတြ ေရစိုသြားတာေတြကို ထုတ္လွန္းရ ရုပ္ရတာေတြ မပါေသး။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္ေန့စဥ္ ဘဝဆိုတာ စာေရးစာဖတ္အလုပ္မ်ားကို ျပန္ကိုင္မိရံုေလးကိုပဲ ေခၚလိုက္ျကပါစို့။ ဧရာဝတီတိုင္းဘက္က ရြာကေလးေတြမွာေတာ့ ေနအိမ္ေတြ သာမက အသက္ေတြေတာင္ စေတးျကရရွာေတာ။ သူတို့ရဲ့ ပံုမွန္အေျခအေနဆိုတာ ဘာလဲ။ သူတို့ရဲ့ အားကိုးရာဆိုတာ ဘာလဲ။ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္ရစ္သူေတြအတြက္ အသက္ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို့ ခြန္အားေတြ ဘယ္လိုေမြးျကမလဲ။ ကြ်န္မတို့ကေရာ ဘာလုပ္ေပးနိုင္ပါ သလဲ။


နာဂစ္မုန္တိုင္း ဝင္ခဲ့ျပီး တစ္လေက်ာ္ျကာခဲ့ပါျပီ။ အဲသည္တုန္းက အျဖစ္ေတြကို ျကံ့ျကံ့ခံရင္ဆိုင္လာခဲ့ရာမွ ပံုမွန္ဘဝကို ေရာက္ဖို့ ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရ၊ ဘယ္လို စိတ္ဒုကၡေရာက္ ခံစားခဲ့ရသည္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းျကီး သေဘာေပါက္မိရပါသည္။ ပံုမွန္ဘဝကို ေရာက္ဖို့ သူတို့အခိ်န္ ဘယ္ေလာက္ယူရမွာလဲ။ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြပါ ေပ်ာက္ဖို့ဖိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္ဘဝကို ေရာက္ခြင့္ေတာင္ ရပါေတာ့မလား ဟုသာ...။


(ဧရာဝတီတိုင္းဘက္က ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသို့ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ဒုကၡသည္မ်ားနွင့္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ့ဆံုအားေပးခဲ့စဥ္သူတို့၏ ဝမ္းနည္းေသာက မ်က္နွာမ်ားကို ေတြ့ျမင္စာနာစြာျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။)




Tuesday, January 6, 2015

အသက္နဲ႕လူေတြ ဂ်ဴနီယာ၀င္း



အသက္နဲ႕လူေတြ


(အမွတ္ ၁၉၉၊ ၂ဝဝ၈၊ ေအာက္တိုဘာလ)


'အသက္နဲ႕လူေတြ'ပါ။ 'အသက္မဲ့လူေတြ' မဟုတ္ပါ။ သူတို့မွာ ကြ်န္မတို့လိုပဲ အသက္ရိွပါတယ္။ သူတို့ဆိုတာ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီး ဒဏ္ေျကာင့္ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ရစရာမရိွေအာင္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရသူေတြပါ။ အသက္ေတြရိွသလို ခံစားတတ္တဲ့ နွလံုးသားေတြလည္း ရိွပါ တယ္။ ခံစားတတ္တယ္။ ငိုေျြကးတတ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တယ္။ ဆာေလာင္တတ္တယ္။ သနားတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္တတ္ျက ပါတယ္။


အသက္ရိွတယ္လို့ ဆိုလိုက္တဲ့အတြက္ ခံစားမႈေတြ ပါသြားပါတယ္။ လူေတြလို့ ဆိုလိုက္ေတာ့ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ဦးေနွာက္ေတြနဲ့အတူ ေတြးေခၚတဲ့ အသိညဏ္ေတြပါသြားတယ္။ သူတို့ဟာ ေလးဘက္ေလးတန္ကာရံထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြမွာ မိသားစုနဲ့အတူတကြ ေနျကတယ္။ ကြ်န္မတို့ေတြလိုပဲ ေန့စဥ္ကိစၥေတြ၊ အလုပ္ေတြနဲ့ ရႈပ္ေနျကပါတယ္။ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြလည္း ရိွတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြလည္း ရိွတယ္။ ျပီးေတာ့... ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ေနျကသူေတြပါ။


ရုတ္တရက္ အျဖစ္ဆိုးကို လက္ခံလိုက္တဲ့အခိ်န္မွာ ကိုယ္ဖက္တြယ္ျပီးေနေနတဲ့ အိမ္ကေလးလည္း ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ ေန့စဥ္ ေတြ့ေနက် မိသားစုေတြလည္း ဖရိုဖရဲ တကဲြတျပားျဖစ္သြားရံုမက ကိုယ့္အသက္ေတြကိုေတာင္ ဖက္နဲ့ထုပ္ျပီး ေျပးလႊားရွင္သန္လာခဲ့ျကရသူ ေတြပါ။ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ေငြေျကး၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ ဘာဆိုဘာမွ မရိွေတာ့တဲ့ ေဟာဒီမုန္တိုင္းျကီးကို ျကံ့ျကံ့ခံရင္ဆိုင္ရွင္သန္ခဲ့ျကရတဲ့ အသက္နဲ့လူေတြပါ။ ကိုယ့္ဘိုးဘြား၊ ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္ေျမးကေလးေတြ ရွာေဖြဖက္တြယ္ဖို့ နွလံုးသားနဲ့ လူေတြမွာ ကိုယ့္အသက္ေလး ဆက္ရွင္ဖို့အေရး သူတကာကို လက္ျဖန့္ေတာင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံလိုက္ရျပီ။ ရုတ္တရက္ျကီးဆို သလို အသိကင္းမဲ့၊ အရွက္ကင္းမဲ့... အဲသည္လိုအျဖစ္မို်းကို ကိုယ္သာျကံုလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ျကိုတင္ျပီး ေငြေျကးဥစၥာေတြကို လံုျခံုတဲ့ေနရာပို့ထားခိ်န္မရိွ။ ကိုယ့္အဘိုးအဘြားေတြကို ေဘးလြတ္ရာ ေရွာင္ဖို့အခိ်န္မရိွ၊ နို့စို့ရြယ္ကေလးငယ္ေတြ၊ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ၊ မေျပး နိုင္ မလႊားနိုင္သူေတြအတြက္ စဥ္းစားေပးခိ်န္မရိွလိုက္တဲ့အျဖစ္။ ျပီးေတာ့ သူတို့အားလံုးဟာ အသက္နဲ့လူေတြပါ။ ဝမ္းနည္းေျကကဲြတတ္ပါ တယ္။ ဆံုးရံႈးမႈကိုလည္း ခံစားတတ္ျကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဟာဒီဒဏ္ကိုလည္း ခံနိုင္ရည္ရိွျကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္အထိ ျကံ့ျကံ့ခံေပး ျကမွာလဲ။ သူတို့ရဲ့ အခုေလာက္ထိ ခံနိုင္ရည္ရိွမႈကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို့ရဲ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ သူတို့ရဲ့ နွလံုးသားေတြ၊ သူတို့ရဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ျပန္ေျပာဖို့ အင္အားရိွေနဆဲ သူတို့ရဲ့ စကားလံုးေတြ အဲသည္အသက္နဲ့လူေတြ။


မိသားစုဝင္ေတြ အစုလိုက္ အျပံုလိုက္ ေပ်ာက္ဆံုး ေသဆံုး ဆံုးရံႈးမႈကို လက္ခံလိုက္ျကရျပီ။ အဲသည္အဘိုး၊ အဲသည္အဘြား၊ အဲသည္ မိဘ၊ အဲသည္ အစ္ကို၊ ေမာင္၊ ညီေလး၊ ညီမေလး၊ သား၊ သမီး၊ အဲသည္ ေျမးကေလးေတြနဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ့ရေတာ့ဘူး။ အဲသည္လို မွတ္လိုက္ရျပီ။ အဲသည္လို ယူဆျကေပေတာ့။ ေနာက္ လိုက္ရွာမေနနဲ့ေတာ့။ ေဟာသည္မွာတင္ သည္ဘဝ သည္မွ်သာ ဘယ္လိုလဲ...၊ သတၲဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုဆိုတာကို ဘယ္လို နွလံုးသြင္းျပီး ဘယ္လို စိတ္ေျဖျကမလဲ။ သူတို့မပါဘဲ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္တည္ေဆာက္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ ျကရေတာ့မယ္။ အသက္နဲ့လူေတြေလ အသက္မဲ့လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ခံစားတတ္တယ္။ မ်က္ရည္က်တတ္တယ္။ သတိရတတ္တယ္။ ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ ေသေသာသူ ျကာရင္ေမ့ ေပ်ာက္ေသာသူရွာရင္ေတြ့ဆိုတာ မယံုဘူး။ နွလံုးသားတစ္ခုလံုး ဆဲြညစ္ ဆုတ္နယ္ လႊင့္ပစ္ခံလိုက္ရတာ။ အေလာင္းေတာင္ ရွာမရဘဲ ေသျပီလို့ သတ္မွတ္လိုက္ရတာ။ ခံစားတတ္ျကပါတယ္။ စက္ရုပ္မွ မဟုတ္ တာပဲ။ အသက္နဲ့လူေတြပါ။


ဒီအရင္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုယ္နဲ့မဆိုင္ဘူးလို့ ယူဆခဲ့ျကတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးလာပါ။ ဒီေန့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး အစည္းအေဝးရိွတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ... တဲ့။ အဲသည္လိုဆိုရင္ ကိုယ့္အဘိုး ကိုယ့္အေဖ သြားျကရတယ္။ မိသားစုထဲမွာ အသက္ အျကီးဆံုးကိုေခၚတာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲသည္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခုနွစ္မွ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ကေလးပါ။ အခုမွ ဆယ္တန္းေရာက္ တာပါ။ ေက်ာင္းမေနဖူးေပမဲ့ ၂ဝ နွစ္ေတာ့ ရိွျပီ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ ေခၚေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအရြယ္ကေလးေတြ အေျပးအလႊား သြားတန္းစီ ရတယ္။ ထိုင္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ျကရတယ္။ လွူတဲ့ပစၥည္းေတြ လက္ခံရတယ္။ မိဘကိုယ္စား ဘိုးဘြားကိုယ္စားတဲ့။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚကို အရင္က ကိုယ္နဲ့ ဘာဆိုင္လို့လဲလို့ ထင္ခဲ့တာေလ။ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီးေျကာင့္ ဘိုးဘြားမိဘေတြမွ မရိွေတာ့တာ။ ကိုယ္မွ မသြားရင္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ညီေလး၊ ညီမေလး ဘယ္လိုစခန္း ဆက္သြားမွာတုန္း။ နာျကင္ေနတဲ့ နွလံုးသားနဲ့ လူျကီးလုပ္ေနျကရျပီ။ အသက္နဲ့လူေတြကိုး။ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ သတၲိေတြ၊ ဘယ္သူက ေပးလိုက္မွန္းမသိတဲ့ အင္အားေတြနဲ့ ဘဝဆိုတာ အဲဒါပဲ။ ခါးသီးတယ္၊ အျကင္နာကင္းမဲ့တယ္။ မ်က္နွာလိုက္တယ္။ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို့ရြာတို့၊ အကုသိုလ္မ်ားဝင္ရင္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ဝင္တယ္တို့ ရိွသမွ်ေသာ စကားပံုေတြ အကုန္မွန္ေတာ့တာပဲ။ ကမၻာေျမျကီးေပၚမွာ မတ္မတ္ရပ္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ျမိုသိပ္၊ က်န္ရိွေနေသးတဲ့ ကိုယ့္ေသြးသားေတြရဲ့ လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထား။ ကံျကမၼာကို ရင္ေကာ့ျပီးခံတယ္။


မိသားစုနဲ့ ထပ္တူထပ္မွ်တို့ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္လို့ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကို ျမိုခ်ထားလိုက္။ သူတို့ မိသားစုဝင္ ဆံုးရံႈးတာ တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊ အစုလိုက္အျပံုလိုက္။ အဲဒါ ထပ္တူထပ္မွ် ဆိုလိုက္ရင္ မျပည့္စံုေသးဘူး။ ဒီထက္မက အဓိပၸာယ္ရိွတဲ့ စကားလံုး ေတြ ရိွဦးမယ္။ ဒီထက္ျပင္းထန္တဲ့ ေျကကဲြစရာ စကားလံုးေတြ ရိွဦးမယ္။ နႈတ္ကေနေတာင္ ေရတြက္ဖို့ ဘာမွ ထြက္မလာဘူး။ စကားလံုးရွာ မရဆိုတာ အခုမွပဲ သိေတာ့တယ္။ ေမးလည္း မေမးရက္။ ျကားလည္းမျကားရဲ။ စဥ္းစားမိရံုေလးနဲ့တင္ ျကက္သီးထမတက္ ခံစားရတယ္။ သူတို့က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ မျကည့္ရက္ဘူး။ အခိ်န္ဆိုတဲ့သမားေတာ္က ဘယ္မွာတုန္း။ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားဖို့ ေစာလြန္းပါေသး သတဲ့။ ဒီေတာ့ ရင္ထဲကဒဏ္ရာကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ကုစားေပေတာ့။ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ လပိုင္းအတြင္းမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ရပ္တည္ ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရးဆိုတဲ့ တာဝန္ေတြ၊ ဝတၲရားေတြနဲ့ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္နိုင္တာ။ အခိ်န္ဆိုတဲ့အရာကို ဟားတိုက္လို့ ေတာင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့။ ေဟာဒီလပိုင္းနဲ့ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရွင္သန္၊ ဘယ္မွာလဲ လြမ္းစရာအခိ်န္၊ မ်က္ရည္က်စရာအခိ်န္။ ဒီေတာ့ အခိ်န္ဆို တာ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက သူတို့ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ ကုစားဖို့အခိ်န္ မရိွေတာ့ဘူး။ သူ့စားဝန္ေနေရးအတြက္ တာဝန္ဝတၲရားအတြက္ ေပးလိုက္ရတဲ့အခိ်န္ေတြ ကုန္ျပီ။


နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း မီးဖြားလိုက္တဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ၊ မုန္တိုင္းျကီးထဲ ေျပးရလႊားရတဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ မုန္တိုင္းအျပီးမွာ ေမြးကင္းစကေလးအတြက္၊ ဗိုက္ထဲက ေမြးကာနီးကေလးအတြက္ သူတို့ဘာေတြ စဥ္းစားေနမွာလဲ။ ဒါေတာင္ ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ မိသားစုဝင္ေတြ အတြက္ မပါေသးဘူး။ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ စိတ္မထိခိုက္ရတို့၊ နာေရးကိစၥေတာင္ ကိုယ္ဝန္နဲ့ ေမြးတဲ့သူေတြကေလး ထိခိုက္မွာစိုးလို့ လိွု့်ဝွက္ ထားရမယ္တို့ စတဲ့ အယူအဆေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။ သူတို့မ်ား ဘယ္လိုအင္အားေတြ၊ သတၲိေတြနဲ့ ရပ္တည္ေနျကမွာပါလိမ့္။ အသက္နဲ့ လူေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ထက္ သတၲိရိွလိုက္ျကတာ။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြဟာ အေမွာင္ထဲက အလင္းေရာင္လား။ ဘုရားကေပးတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ပါးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။


မုန္တိုင္းအတြင္းမွာ ေမြးကင္းစကေလးေတြကို မိဘေတြ၊ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြက အတင္းဖက္ျပီး ေျပးလႊားခိုင္းခဲ့လို့ လြတ္ျကတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ ကိုယ့္ဘာသာ အသက္ကို ဖက္နဲ့ထုပ္နိုင္တဲ့ အရြယ္ေတြျဖစ္လို့ လြတ္ခဲ့နိုင္ျကတယ္။ အဲဒီအသက္အရြယ္ျကားက ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္အရြယ္ကေလးေတြမွာေတာ့ မ်ားစြာအသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ျကရတယ္။ တကဲြတျပား ျဖစ္ကုန္ျကတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ေမြးကင္း စေလးေတြ၊ ကေလးပုစိေကြးေလးေတြမွာ သူတို့ကို ေထြးေပြ့ထားတဲ့ ေဆြမို်းေတြ၊ မိဘေတြ (ရိွေသးရင္ေတာ့)၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ ကစားစရာ ရုပ္ကေလးေတြပိုက္လို့ ေပ်ာ္ေနျကတယ္။ အေဖ၊ အေမ၊ ဘယ္မွာလဲလို့ မေမးတတ္ပါဘူး။ တစိမ္းေတြလက္ထဲေရာက္လည္း နားမလည္ရွာဘူး။ ကစားစရာ၊ စားစရာ၊ ေဆာ့စရာေတြရိွေနရင္ ျပည့္စံုေနျကျပီ။ ေနာင္သိတတ္လာတဲ့ တစ္ေန့မွာ သူ့ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ က ေျပာျပမွသိမယ္။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ဆိုတာကို လက္ဆင့္ကမ္းေျပာတဲ့စကားလံုးေတြနဲ့ သူတို့ေလးေတြ သိသြားျကလိမ့္မယ္။ အဲသည္လိုပဲ လက္ခံထားေပေတာ့။


နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ေသဆံုးသြားသူေတြအတြက္ ဆြမ္းဦးဆိုတာ ဘယ္ေနမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ပါ။ သပိတ္သြတ္တာတို့၊ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းတို့စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲခဲ့ဘူး။ တမလြန္က ဘိုးဘြား၊ မိဘ၊ သားသမီး ေျမးေတြေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြ တာဝန္မေက်ခဲ့ရ တာ နားလည္ေပးျကပါေတာ့လို့ပဲ ေတာင္းပန္ျကရေတာ့မယ္။ တစ္လျပည့္ (နွစ္လ)ျပည့္ေတြကိုေတာ့ အလွူရွင္ေတြရဲ့ အလွူေငြေလးေတြနဲ့ အမွ်တန္းေဝနိုင္ခဲ့ျကျပီေပါ့။ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီး မတိုင္မီ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သြားသူေတြအတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ သူတို့က ဒီလိုဆိုးရြား၊ ရက္စက္တဲ့ ေျကာက္စရာအျဖစ္ေတြကို ျမင္မသြားျကဘူး။ ျကံုမသြားျကရဘူး။ ထိတ္လန့္တုန္လႈပ္မသြားျကရဘူး။ ရူးသြပ္မသြားျကဘူး။ နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ေလဒဏ္၊ ေရဒဏ္ျကား အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ျကသူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္း ေျကကဲြမိတဲ့ျကားက က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြရဲ့ ပူပင္ေသာက၊ လြမ္းေဆြးအပူမီးေတြ မခံရေလျခင္းလို့ ျကံဖန္ေတြးျပီး ေျဖလိုက္မိပါရဲ့။ ေမြးကတည္းက လယ္လုပ္၊ စိုက္ပို်းေရးလုပ္၊ ငါးဖမ္း လုပ္ငန္း၊ တံငါလုပ္ငန္းနဲ့ အသက္ေမြးလာခဲ့ျကသူေတြေလ။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားျကီး မကိုင္ဖူးျကပါဘူးတဲ့။ အဝတ္တစ္စံုေလာက္နဲ့ေနလို့ ျဖစ္ပါသတဲ့။ အဲဒီလို ဘ0xJrSာ မုန္တိုင္းအတြင္း ကြယ္လြန္သြားသူေတြကိုေတာ့ သတိရေနျကတယ္။ အရင္က ေနခဲ့ရတဲ့ မိသားစုဘဝကိုေတာ့ ဘယ္လိုအရာမို်းနဲ့မွ မလဲနိုင္၊ တန္ဖိုးထားေနဆဲျဖစ္ေျကာင္းပါ။




Monday, January 5, 2015

ေခါင္းစဥ္မဲ့စာတမ္း ဂ်ဴနီယာ၀င္း

ေခါင္းစဥ္မဲ့စာတမ္း
(အမွတ္ ၂ဝဝ၊ ၂ဝဝ၈၊ နိုဝင္ဘာလ)
            နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီးေျကာင့္ ဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္သို့ ရုတ္တရက္ ေရာက္သြားျကရွာေသာ ဧရာဝတီတိုင္းမွ ရြာသားမ်ားထံသို့ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် သြားေရာက္လွူဒါန္းဖို့ အခြင့္အေရး ရခဲ့ဖူးသည္။ မအူပင္၊ ကို်က္လတ္၊ ဖ်ာပံုရိွ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို့ မိတ္ေဆြအခို့်နွင့္ လိုက္ပါ ခြင့္ ရခဲ့တုန္းက ကြ်န္မစိတ္ကူးနွင့္ ျကိုတင္ေတြးကာ ေက်နပ္ခဲ့မိသည္။
            ထိုခရီးတိုကေလးကို မသြားခင္မွာ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း လွူဒါန္းဖို့ ေဆးဝါး၊ အဝတ္အစားမ်ားကို စုေဆာင္းခဲ့သည္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မသြားျဖစ္ခင္တုန္းကေတာ့ တစ္ဆင့္လွူရေသာ စိတ္နွင့္ မတူတာ ေသခ်ာသည္။ ခုေတာ့ ကြ်န္မ၏ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာ ေလးျဖင့္ ခရီးမွတ္တမ္းတင္ရမည္။ သူမ်ားေျပာတာျကားဖူးရံုသက္သက္သာ ရိွခဲ့တာေျကာင့္ အခုအခါမွာျဖင့္ ကိုယ္ေတြ့ျကံုရမည့္အေရး ေတြးကာ စိတ္ကူးယဥ္ေပ်ာ္ေနခဲ့မိပါသည္။
            မနက္အေစာျကီးထကာ စတင္ထြက္ခဲ့ျကျပီး အခိ်န္တိုတိုနွင့္ပင္ မအူပင္သို့ ေရာက္ခဲ့ျကပါသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ စစျခင္း ပက္ပင္းေတြ့စဥ္ကပင္ ကြ်န္မ၏ စိတ္ကူးမ်ားသည္ ေလမွာလြင့္စင္ေပ်ာက္ျပက္ခဲ့ရသည္ကို အခုမွပင္ စာလံုးမ်ားအျဖစ္ ေရးခ်ျဖစ္ပါေတာ့ သည္။
            ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားကို ဘုန္းျကီးေက်ာင္းဝင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းဝင္းနွင့္ ခန္းမမ်ားတြင္ ေနရာခ်ထားသည္။ ဟိုင္းျကီးကြ်န္း၊ ဘိုကေလး၊ လပြတၲာစေသာ ေဒသမ်ားရိွေက်းရြာမ်ားက ဒုကၡသည္မ်ားကို 0x158င္းတို့၏ ရင္ဘတ္တြင္ ကပ္ျပားေလးမ်ား ခိ်တ္ေပးထားသျဖင့္ ဘယ္ရြာ ဘယ္ေဒသ ဆိုသည္ကို သိနိုင္ျကသည္။ ကေလးငယ္မ်ား ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား စသည္ျဖင့္ စုေပါင္းကာ ေနထိုင္ျကရသည္။ အလွူရွင္မ်ားက အလ်င္လိုလွ်င္ ေလာ္စပီကာျဖင့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ား ေနရာလာယူပါဟူေသာ ေအာ္သံကို ဦးစြာျကားရပါသည္။
            အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားသည္ အမို်းသားတစ္ဘက္၊ အမို်းသမီးတစ္ဘက္ျဖင့္ ေနရာယူကာ ခန္းမအလယ္တြင္ ထိုင္ေနျကရသည္။ ကြ်န္မ သည္ ထိုျမင္ကြင္းကို စတင္ျမင္လိုက္ရသည့္ အခိ်န္တြင္ပင္ ကြ်န္မစိတ္မ်ား ေလးလံသြားရပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားတြင္ အသက္အရြယ္ ျကီးရင့္သူမ်ားလည္းပါသည္။ အဲဒါ မဆန္းပါ။ ထိုအထဲတြင္ အသက္ဆယ့္ရွစ္နွစ္ နွစ္ဆယ္အရြယ္ကေလးေတြပါသည္။ ဒီအရြယ္ကေလးေတြ က အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္ေနျကရသည္။ သူတို့မိဘေတြ၊ အဘိုးအဘြားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လို့လဲဟု ကြ်န္မ မေမးရက္ပါ။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ အရြယ္ ျကီးသူေတြ ျကမ္းေပၚထိုင္ကာ ေစာင့္ဆိုင္းေနျကရသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း ကြ်န္မ မျကည့္ရက္ပါ။ သို့ေပမယ့္ အဲဒါ လွူဒါန္းမည့္သူ ေတြအတြက္ လက္ထဲအေရာက္ လွူဒါန္းဖို့ အဆင္အေျပဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္လိုက္မဟဲ့ဟု ဟန္ျပင္ခဲ့ေသာ ကြ်န္မသည္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို့ေလးေတြေရွ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို့ အားနာေနခဲ့မိသည္။ ဒုကၡေရာက္ေနရသည့္အထဲ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေနရသည့္ အျဖစ္ကို ကြ်န္မ ကိုယ္ခ်င္းစာမိကာ ကိုယ့္စိတ္ျကိုက္မရိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္ကို အခုမွပင္ ဝန္ခံရပါေတာ့မည္။
            ေန့လည္ ထမင္းစားခိ်န္နွင့္ တိုးေသာ ဒုကၡသည္စခန္းတစ္ခုတြင္ေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားကို အိုးျကီးတစ္ခုထဲ ခ်က္ထားေသာ ထမင္း နွင့္ ငါးေသတၲာဟင္းမ်ားကို အလွည့္က်ေပးေဝေနျကသည္။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မ၏ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးကို ျပင္ကာ လူအုပ္နားသို့ တိုးသြားပါသည္။ ကြ်န္မကို ျမင္ေသာ သူတို့က ကိုယ္မ်ားကိုရို့၍ လမ္းဖယ္ေပးျကပါသည္။ သူတို့လက္ထဲတြင္ ပန္ကန္ျပား အလြတ္မ်ား ကိုင္ထားျကသည္။ ထမင္းနွင့္ ဟင္းခတ္ေပးတာကို ေစာင့္ေနျကသူေတြေပါ့။ သူတို့ေလးေတြက ကြ်န္မနွင့္ ရြယ္တူေတြ၊ ကြ်န္မအစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္အရြယ္ေတြ၊ ညီမအရြယ္ေတြ၊ သူတို့ေလးေတြက ဒီထမင္း ဒီဟင္းကို အခုလို ေစာင့္ဆိုင္း အလွည့္က်စားေသာက္ေနရသည့္အျဖစ္ကို ကြ်န္မမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို့အေရး လက္ေနွးခဲ့ရျပန္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မ ထိုေနရာမွာ တစ္ပံုပင္ ေသခ်ာမရခဲ့ပါ။ ခ်က္ခ်င္း ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ ေသာ တစ္ပံုမွာ ဝါးသြားပါသည္။ ျပန္ရိုက္ခ်င္စိတ္လည္း မရိွပါ။ အားနာစိတ္နွင့္ တိတ္တိတ္ကေလး ေနမိပါသည္။
            ထိုခန္းမထဲမွာ အရြယ္စံု၊ လူစံုအထုတ္အပိုးမ်ားျဖင့္ ေနရာယူနားေနျကပါသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားေနျကပါသည္။ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ မနည္းပါ။ ေဆးရံုမွ မနက္ကမွ ဆင္းလာသည္ဆိုေသာ အသက္သံုးနွစ္အရြယ္ ကေလးေပါက္စနကေလးကို သူ့မိခင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္က ထိန္းေနတာကိုလည္း ေတြ့ခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွ အဝတ္အစားေတြကို ထုတ္ေပးဖို့ကိုပင္ ကြ်န္မ ခီ်တုန္ ခ်တုန္ျဖစ္ေနသည္။ သူတို့၏ မ်က္နွာမ်ားမွာ သူတို့ဘာသာသူတို့ ရပ္တည္ေနနိုင္ခဲ့ျကသူေတြမွန္း သိသာလွသည္။ ခပ္ေအးေအးပင္ သူတို့ ဘာသာ ထိုင္နားေနျကဟန္သာရိွသည္။ ကြ်န္မကို လာစကားေျပာေသာ အမို်းသမီးကေလးတခို့်နွင့္ စကားျပန္ေျပာရင္း ထမိန္ေတြ၊ အတြင္းခံ ေတြပါေျကာင္း လိုအပ္က ေပးခ်င္ေျကာင္း စေျပာမိပါသည္။ ထိုအခါမွ သူတို့ေလးေတြမွာ ဝမ္းသာအားရ မ်က္နွာမ်ားေပၚလာကာ ကြ်န္မ၏ အလွူလည္း အထေျမာက္ခဲ့ရပါသည္။
            ထိုေန့က ေနက အလြန္ပူျပင္းလွပါသည္။ ကြ်န္တို့အဖဲြ့သည္ ေခြ်းတစ္လံုးလံုး ျကားမွာပင္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားနွင့္ အိုးမ်ားကို သယ္ျက၊ ခ်ျကနွင့္ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်သည့္တိုင္ မနားခဲ့ျကရပါ။ သူတို့ေလးေတြနွင့္ ေမးျမန္းဖို့၊ စကားေျပာဖို့၊ အားေပးစကားေျပာဖို့ဆိုတာ အမွန္ ေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာသာ ရိွေနခဲ့သည္။ သူတို့မ်က္နွာမ်ား သူတို့ဘဝမ်ားကို အေဝးမွပင္ ေငးေမာရင္း ကြ်န္မ အေမာေျဖခဲ့ရသည္ကို အခုမွပင္ ရင္ဖြင့္လိုက္မိပါသည္။ တစ္ရံတစ္ခါ ကြ်န္မလက္ထဲမွ တစ္ဆင့္ေပးလွူေသာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငပိအိုးမ်ားကို လက္ခံယူေသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဦးျကီးက 'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ'၊ 'က်န္းမာခ်မ္းသာျကပါေစကြယ္၊ လိုရာဆနၵ ျပည့္ဝပါေစ သမီးရယ္'ဟု ရိုရိုေသေသျဖင့္ ကြ်န္မ မ်က္နွာကို ျပံုးကာျကည့္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုေတာင္းေပးေနတာကို ကြ်န္မကိုယ္ေတြ့ ျကံုခဲ့ရစဥ္က ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ နႈတ္ဆံြ့အခဲ့ ရသည္ကို ကြ်န္မ အခုမွ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနရပါသည္။
            ေျသာ္... အဲဒီလို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လွူဖို့အေရးမွာ အသည္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္မာရေပမည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၊ မ်က္ရည္ဝဲရ၊ ရင္နာရ၊ အားနာရနွင့္သာ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မ တစ္ေနရာတည္းမွာ တစ္ေနကုန္ရျပန္လိမ့္မည္။ အလုပ္လည္းတြင္ေတာ့ မည္မထင္။ ဖြင့္ထားေသာ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို့တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္နွင့္ ကြ်န္မ ရန္ကုန္မွာ စီးဖို့ ေျကာက္ရံြ့ေနခဲ့ေသာ ေနာက္ဖြင့္ဘတ္စကားျကီး ေနာက္မွာ ပစၥည္းေတြျကားထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထိုင္စီးခဲ့ရဖူးေလျပီ။ လမ္းျကမ္းရင္ ျကမ္းသလို ေဆာင့္လိုက္၊ ယိမ္းလိုက္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ထားသလို နာက်င္ခဲ့ရေသာ္လည္း ရင္ထဲက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားအား လြယ္လြယ္နွင့္ ေမ့ေပ်ာက္နိုင္မည္မထင္။ ေလယာဥ္ပံ်လို အျမန္နႈန္းျဖင့္ လြင့္ပါးေနေသာ ကားေပၚမွာ တျခားလူေတြေတာ့မသိ၊ ကြ်န္မမွာ ဘုရားစာေတြသာ ရြတ္ေနမိပါသည္။ အျပန္ ခရီးကေတာ့ ေခ်ာင္ခိ်ေနေသာ ကားေပၚမွာ အိပ္ငိုက္၍သာ ေနပါေတာ့သည္။ မျကာမီအိမ္မွာ တစ္ဝျကီး ျပန္နားနိုင္ေပမယ့္ သူတို့ေလးေတြ အေျကာင္း ေတြးရင္းစာနာေနမိပါေတာ့သည္။
            ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မ အမွတ္ရခဲ့ေသာ ေဒသတစ္ခုကေတာ့ ကို်က္လတ္က ဘုန္းျကီးေက်ာင္းျကီး ျဖစ္ပါသည္။ ''ကို်က္လတ္ျမို့၊ အမွတ္တစ္ရပ္ကြက္၊ သာသနေတာင္ပါလ နနၷဝင္ ပရိယတၲိစာသင္တိုက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ျကီး၏ ဘဲြ့အမည္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ကို်က္လတ္သားမ်ား၏ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ပံုရပါသည္။ ရြာသားမ်ားက ဆရာေတာ့္ဆီ ကြ်န္မတို့ကို တေပ်ာ္တပါး ေခၚသြားတာ ျကည့္ပါေတာ့။ ဆရာေတာ့္ထံ ေရာက္လာျကေသာ အလွူရွင္မ်ား၏ ပစၥည္းမ်ားကို မဲလိပ္မ်ား လိပ္၍ မုန္တိုင္းခံရြာသူရြာသားမ်ားကို မဲနိႈက္ေပးခိုင္းရတာ အလြန္ဝါသနာပါေျကာင္း ဆရာေတာ္က မိန့္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ လက္က်န္အိမ္မွ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ တိုက္ပံုအကၤီ်၊ ရွပ္အကၤိီ်၊ ခ်ည္ပုဆိုးမ်ားနွင့္ အေပၚအကၤီ်ခ်ည္ထည္ေလးမ်ား၊ မုန့္ဘီစကြပ္မ်ား၊ ေဆးဝါး မ်ားကို အကုန္အစင္ အဲဒီေန့မွာ လွူပစ္ခဲ့ျပီး ဆရာေတာ္က စုေပါင္းလွူဒါန္းခဲ့ျကေသာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား အိုးမ်ားကို လက္ခံကာ သာဓုေခၚေပး ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ ဘုန္းျကီးေက်ာင္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြ တေပ်ာ္တပါး လာနႈတ္ဆက္ေနျကသည္။ ကေလးေတြလည္း ပါသည္။ သူတို့က အလွူရွင္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ေနျကသည္။ ဘုန္းဘုန္းက မဲလိပ္ေတြ နိႈက္ခိုင္းျပီး လွူတာ၊ စသည္ျဖင့္ ဆရာေတာ္က ဝမ္းပမ္းတစ္သာ နႈတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာေနပါသည္။
            အျပန္ခရီးမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ဖုန္မ်ား၊ ေခြ်းမ်ား တလူးလူးနွင့္ ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္ေနျကခိ်န္နတြင္ မိုးျကီးေလျကီးနွင့္ တိုးခဲ့ပါ ေသးသည္။ အျပန္ခရီးေမွာင္နွင့္ မည္းမည္းမွာေတာ့ မ်က္စိစင္း အိပ္ငိုက္သည္ထက္ ကြ်န္မမွာ ကားေျပာင္းစီးရျပန္သည္။ ထိုအထဲ ညေနစာ ထမင္းဘူးက ပါမလာျပန္ေသာေျကာင့္ ဗိုက္ဆာတာကို မို်သိပ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ကားရပ္ခိုင္းျပီး ေနာက္ကားမွာ က်န္ခဲ့ေသာ ထမင္းဘူး ယူခိုင္းဖို့လည္း ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေျကာက္ျပီး မေျပာရဲပါ။ ကားရပ္ခိုင္းဖို့လည္း မျဖစ္နိုင္ပါ။ ထိုေန့ည ဆယ္နာရီခဲြမွာ ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ ပါသည္။ ေမေမက ညေနစာအသင့္ျပင္ထားေသာ္လည္း မစားနိုင္ေတာ့ပါ။ အစာလြန္သြားပါသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလံုးခဲျပီး မူးေနာက္ေဝေနသည့္ ျကားမွ ေမေမတို့ကို ခရီးစဥ္ကို အတိုခု်ပ္ျဖင့္ ေျပာျဖစ္ျကသည္။ ထိုညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နွင့္ပင္ ကြ်န္မ အိပ္ရာဝင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
            ေနာက္ေန့ ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ကို်က္လတ္မွ ဆရာေတာ္ျကီးက ကြ်န္မဆီ ဖုန္းဆက္ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ကို ေပးလွူခဲ့ေသာ ပစၥည္း မ်ား၏ စာရင္းအတိအက်ကို အမိန့္ရိွကာ ယခုအားလံုး လွူျပီးေျကာင္း ရြာသူရြာသားေတြမွာ ေပ်ာ္လြန္းလို့ ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ၊ သာဓုေခၚေစ ခ်င္လို့ ဖုန္းဆက္တာ စသည္ျဖင့္ အမိန့္ရိွပါသည္။ ကြ်န္မမွတစ္ဆင့္ အလွူရွင္ ဒကာေတြ၊ ဒကာမေတြကိုလည္း ေျပာျပေပးပါ။ သာဓုေခၚပါ စသည္ျဖင့္ တဖြဖြေျပာပါသည္။ ကြ်န္မ၏ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ျကည္နူးဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။ ေပးလွူသူနွင့္ လက္ခံသူျကားတြင္ ဤမွ်ေလာက္ ျကည္နူးစရာေကာင္းမွန္း ခံစားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
            ကြ်န္မရိုက္ခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားကို တစ္ပံုျခင္း ျပန္ျကည့္ရင္း အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဘယ္လိုခံစားရ၊ အဲဒီအခိ်န္မွာေတာ့ ကြ်န္မ ဘယ္လိုေတြးေနရ၊ ကြ်န္မ မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုပင္ ျပန္သတိရ၊ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အေတြးေတြနယ္ခဲ့်ေနမိပါသည္။ အဲဒီ ဒုကၡ ေတာထဲမွာ အမို်းသမီးေတြမ်က္နွာ သနပ္ခါးမျပက္တာ၊ ကေလးေတြမွာေတာင္ သနပ္ခါးဘဲျကား လိမ္းထားတာ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္း သည့္ ဓေလ့ေလးေတြ ေတြ့ခဲ့ရေပသည္။ အမို်းသမီးငယ္ကေလးေတြက ထမိန္ပဲ ဝတ္ပါသတဲ့၊ စကပ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြလည္း မဝတ္၊ မျကိုက္ပါတဲ့၊ ကြ်န္မအလြန္ပဲ ေလးစားခဲ့ေသာ အက်င့္စရိုက္ကေလးေတြပဲ။
            ဟိုေနမေကာင္းသည့္ ကေလးေလး ဘယ့္နွယ္ေနလဲမသိ၊ မိဘနွစ္ပါးစလံုးေသဆံုးသြားသည့္ ကေလးေပါက္စနကေလးရဲ့ မ်က္နွာ ကေလးကို မေမ့နိုင္။ ကစားစရာ အရုပ္ကေလးေတြကို ေဆာ့ကစားရင္း ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲ၊ ဗိုက္ျကီးသည္ ေတြ အခုေလာက္ဆို မီးဖြားျပီးေရာေပါ့။ ဘယ္ေဆးရံု၊ ဘယ္ေဆးခန္းမွာ ေမြးျပီး ဘယ္လိုမ်ား ေနေနျကမလဲ၊ ဟိုင္းျကီးကြ်န္း၊ ဘိုကေလးရြာ ေတြကို ျပန္မယ့္ ေကာင္မကေလးေတြေရာ သူတို့ရပ္ရြာ ေရာက္ျကျပီလား။ ဒါနဲ့ မိဘေပ်ာက္လို့ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ လိုက္ရွာေနတဲ့ မိန္းကေလးကေရာ သူ့မိဘေတြနဲ့ ျပန္ေတြ့ျပီလား။ မေတြ့ရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနရွာမလဲ။ ကြ်န္မရင္ထဲက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ သည္ အေျဖမဲ့စြာပင္ ရိွေနဆဲ။