ေခါင္းစဥ္မဲ့စာတမ္း
(အမွတ္ ၂ဝဝ၊ ၂ဝဝ၈၊ နိုဝင္ဘာလ)
နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီးေျကာင့္ ဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္သို့ ရုတ္တရက္ ေရာက္သြားျကရွာေသာ ဧရာဝတီတိုင္းမွ ရြာသားမ်ားထံသို့ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် သြားေရာက္လွူဒါန္းဖို့ အခြင့္အေရး ရခဲ့ဖူးသည္။ မအူပင္၊ ကို်က္လတ္၊ ဖ်ာပံုရိွ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို့ မိတ္ေဆြအခို့်နွင့္ လိုက္ပါ ခြင့္ ရခဲ့တုန္းက ကြ်န္မစိတ္ကူးနွင့္ ျကိုတင္ေတြးကာ ေက်နပ္ခဲ့မိသည္။
ထိုခရီးတိုကေလးကို မသြားခင္မွာ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း လွူဒါန္းဖို့ ေဆးဝါး၊ အဝတ္အစားမ်ားကို စုေဆာင္းခဲ့သည္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မသြားျဖစ္ခင္တုန္းကေတာ့ တစ္ဆင့္လွူရေသာ စိတ္နွင့္ မတူတာ ေသခ်ာသည္။ ခုေတာ့ ကြ်န္မ၏ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာ ေလးျဖင့္ ခရီးမွတ္တမ္းတင္ရမည္။ သူမ်ားေျပာတာျကားဖူးရံုသက္သက္သာ ရိွခဲ့တာေျကာင့္ အခုအခါမွာျဖင့္ ကိုယ္ေတြ့ျကံုရမည့္အေရး ေတြးကာ စိတ္ကူးယဥ္ေပ်ာ္ေနခဲ့မိပါသည္။
မနက္အေစာျကီးထကာ စတင္ထြက္ခဲ့ျကျပီး အခိ်န္တိုတိုနွင့္ပင္ မအူပင္သို့ ေရာက္ခဲ့ျကပါသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ စစျခင္း ပက္ပင္းေတြ့စဥ္ကပင္ ကြ်န္မ၏ စိတ္ကူးမ်ားသည္ ေလမွာလြင့္စင္ေပ်ာက္ျပက္ခဲ့ရသည္ကို အခုမွပင္ စာလံုးမ်ားအျဖစ္ ေရးခ်ျဖစ္ပါေတာ့ သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားကို ဘုန္းျကီးေက်ာင္းဝင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းဝင္းနွင့္ ခန္းမမ်ားတြင္ ေနရာခ်ထားသည္။ ဟိုင္းျကီးကြ်န္း၊ ဘိုကေလး၊ လပြတၲာစေသာ ေဒသမ်ားရိွေက်းရြာမ်ားက ဒုကၡသည္မ်ားကို 0x158င္းတို့၏ ရင္ဘတ္တြင္ ကပ္ျပားေလးမ်ား ခိ်တ္ေပးထားသျဖင့္ ဘယ္ရြာ ဘယ္ေဒသ ဆိုသည္ကို သိနိုင္ျကသည္။ ကေလးငယ္မ်ား ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား စသည္ျဖင့္ စုေပါင္းကာ ေနထိုင္ျကရသည္။ အလွူရွင္မ်ားက အလ်င္လိုလွ်င္ ေလာ္စပီကာျဖင့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ား ေနရာလာယူပါဟူေသာ ေအာ္သံကို ဦးစြာျကားရပါသည္။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားသည္ အမို်းသားတစ္ဘက္၊ အမို်းသမီးတစ္ဘက္ျဖင့္ ေနရာယူကာ ခန္းမအလယ္တြင္ ထိုင္ေနျကရသည္။ ကြ်န္မ သည္ ထိုျမင္ကြင္းကို စတင္ျမင္လိုက္ရသည့္ အခိ်န္တြင္ပင္ ကြ်န္မစိတ္မ်ား ေလးလံသြားရပါသည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ားတြင္ အသက္အရြယ္ ျကီးရင့္သူမ်ားလည္းပါသည္။ အဲဒါ မဆန္းပါ။ ထိုအထဲတြင္ အသက္ဆယ့္ရွစ္နွစ္ နွစ္ဆယ္အရြယ္ကေလးေတြပါသည္။ ဒီအရြယ္ကေလးေတြ က အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္ေနျကရသည္။ သူတို့မိဘေတြ၊ အဘိုးအဘြားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လို့လဲဟု ကြ်န္မ မေမးရက္ပါ။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ အရြယ္ ျကီးသူေတြ ျကမ္းေပၚထိုင္ကာ ေစာင့္ဆိုင္းေနျကရသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း ကြ်န္မ မျကည့္ရက္ပါ။ သို့ေပမယ့္ အဲဒါ လွူဒါန္းမည့္သူ ေတြအတြက္ လက္ထဲအေရာက္ လွူဒါန္းဖို့ အဆင္အေျပဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္လိုက္မဟဲ့ဟု ဟန္ျပင္ခဲ့ေသာ ကြ်န္မသည္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို့ေလးေတြေရွ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို့ အားနာေနခဲ့မိသည္။ ဒုကၡေရာက္ေနရသည့္အထဲ ဓာတ္ပံုအရိုက္ခံေနရသည့္ အျဖစ္ကို ကြ်န္မ ကိုယ္ခ်င္းစာမိကာ ကိုယ့္စိတ္ျကိုက္မရိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္ကို အခုမွပင္ ဝန္ခံရပါေတာ့မည္။
ေန့လည္ ထမင္းစားခိ်န္နွင့္ တိုးေသာ ဒုကၡသည္စခန္းတစ္ခုတြင္ေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားကို အိုးျကီးတစ္ခုထဲ ခ်က္ထားေသာ ထမင္း နွင့္ ငါးေသတၲာဟင္းမ်ားကို အလွည့္က်ေပးေဝေနျကသည္။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မ၏ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးကို ျပင္ကာ လူအုပ္နားသို့ တိုးသြားပါသည္။ ကြ်န္မကို ျမင္ေသာ သူတို့က ကိုယ္မ်ားကိုရို့၍ လမ္းဖယ္ေပးျကပါသည္။ သူတို့လက္ထဲတြင္ ပန္ကန္ျပား အလြတ္မ်ား ကိုင္ထားျကသည္။ ထမင္းနွင့္ ဟင္းခတ္ေပးတာကို ေစာင့္ေနျကသူေတြေပါ့။ သူတို့ေလးေတြက ကြ်န္မနွင့္ ရြယ္တူေတြ၊ ကြ်န္မအစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္အရြယ္ေတြ၊ ညီမအရြယ္ေတြ၊ သူတို့ေလးေတြက ဒီထမင္း ဒီဟင္းကို အခုလို ေစာင့္ဆိုင္း အလွည့္က်စားေသာက္ေနရသည့္အျဖစ္ကို ကြ်န္မမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို့အေရး လက္ေနွးခဲ့ရျပန္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မ ထိုေနရာမွာ တစ္ပံုပင္ ေသခ်ာမရခဲ့ပါ။ ခ်က္ခ်င္း ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ ေသာ တစ္ပံုမွာ ဝါးသြားပါသည္။ ျပန္ရိုက္ခ်င္စိတ္လည္း မရိွပါ။ အားနာစိတ္နွင့္ တိတ္တိတ္ကေလး ေနမိပါသည္။
ထိုခန္းမထဲမွာ အရြယ္စံု၊ လူစံုအထုတ္အပိုးမ်ားျဖင့္ ေနရာယူနားေနျကပါသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားေနျကပါသည္။ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ မနည္းပါ။ ေဆးရံုမွ မနက္ကမွ ဆင္းလာသည္ဆိုေသာ အသက္သံုးနွစ္အရြယ္ ကေလးေပါက္စနကေလးကို သူ့မိခင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္က ထိန္းေနတာကိုလည္း ေတြ့ခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွ အဝတ္အစားေတြကို ထုတ္ေပးဖို့ကိုပင္ ကြ်န္မ ခီ်တုန္ ခ်တုန္ျဖစ္ေနသည္။ သူတို့၏ မ်က္နွာမ်ားမွာ သူတို့ဘာသာသူတို့ ရပ္တည္ေနနိုင္ခဲ့ျကသူေတြမွန္း သိသာလွသည္။ ခပ္ေအးေအးပင္ သူတို့ ဘာသာ ထိုင္နားေနျကဟန္သာရိွသည္။ ကြ်န္မကို လာစကားေျပာေသာ အမို်းသမီးကေလးတခို့်နွင့္ စကားျပန္ေျပာရင္း ထမိန္ေတြ၊ အတြင္းခံ ေတြပါေျကာင္း လိုအပ္က ေပးခ်င္ေျကာင္း စေျပာမိပါသည္။ ထိုအခါမွ သူတို့ေလးေတြမွာ ဝမ္းသာအားရ မ်က္နွာမ်ားေပၚလာကာ ကြ်န္မ၏ အလွူလည္း အထေျမာက္ခဲ့ရပါသည္။
ထိုေန့က ေနက အလြန္ပူျပင္းလွပါသည္။ ကြ်န္တို့အဖဲြ့သည္ ေခြ်းတစ္လံုးလံုး ျကားမွာပင္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားနွင့္ အိုးမ်ားကို သယ္ျက၊ ခ်ျကနွင့္ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်သည့္တိုင္ မနားခဲ့ျကရပါ။ သူတို့ေလးေတြနွင့္ ေမးျမန္းဖို့၊ စကားေျပာဖို့၊ အားေပးစကားေျပာဖို့ဆိုတာ အမွန္ ေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာသာ ရိွေနခဲ့သည္။ သူတို့မ်က္နွာမ်ား သူတို့ဘဝမ်ားကို အေဝးမွပင္ ေငးေမာရင္း ကြ်န္မ အေမာေျဖခဲ့ရသည္ကို အခုမွပင္ ရင္ဖြင့္လိုက္မိပါသည္။ တစ္ရံတစ္ခါ ကြ်န္မလက္ထဲမွ တစ္ဆင့္ေပးလွူေသာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငပိအိုးမ်ားကို လက္ခံယူေသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ဦးျကီးက 'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ'၊ 'က်န္းမာခ်မ္းသာျကပါေစကြယ္၊ လိုရာဆနၵ ျပည့္ဝပါေစ သမီးရယ္'ဟု ရိုရိုေသေသျဖင့္ ကြ်န္မ မ်က္နွာကို ျပံုးကာျကည့္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုေတာင္းေပးေနတာကို ကြ်န္မကိုယ္ေတြ့ ျကံုခဲ့ရစဥ္က ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ နႈတ္ဆံြ့အခဲ့ ရသည္ကို ကြ်န္မ အခုမွ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနရပါသည္။
ေျသာ္... အဲဒီလို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လွူဖို့အေရးမွာ အသည္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္မာရေပမည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၊ မ်က္ရည္ဝဲရ၊ ရင္နာရ၊ အားနာရနွင့္သာ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မ တစ္ေနရာတည္းမွာ တစ္ေနကုန္ရျပန္လိမ့္မည္။ အလုပ္လည္းတြင္ေတာ့ မည္မထင္။ ဖြင့္ထားေသာ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို့တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္နွင့္ ကြ်န္မ ရန္ကုန္မွာ စီးဖို့ ေျကာက္ရံြ့ေနခဲ့ေသာ ေနာက္ဖြင့္ဘတ္စကားျကီး ေနာက္မွာ ပစၥည္းေတြျကားထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထိုင္စီးခဲ့ရဖူးေလျပီ။ လမ္းျကမ္းရင္ ျကမ္းသလို ေဆာင့္လိုက္၊ ယိမ္းလိုက္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ကိုင္ရိုက္ထားသလို နာက်င္ခဲ့ရေသာ္လည္း ရင္ထဲက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားအား လြယ္လြယ္နွင့္ ေမ့ေပ်ာက္နိုင္မည္မထင္။ ေလယာဥ္ပံ်လို အျမန္နႈန္းျဖင့္ လြင့္ပါးေနေသာ ကားေပၚမွာ တျခားလူေတြေတာ့မသိ၊ ကြ်န္မမွာ ဘုရားစာေတြသာ ရြတ္ေနမိပါသည္။ အျပန္ ခရီးကေတာ့ ေခ်ာင္ခိ်ေနေသာ ကားေပၚမွာ အိပ္ငိုက္၍သာ ေနပါေတာ့သည္။ မျကာမီအိမ္မွာ တစ္ဝျကီး ျပန္နားနိုင္ေပမယ့္ သူတို့ေလးေတြ အေျကာင္း ေတြးရင္းစာနာေနမိပါေတာ့သည္။
ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မ အမွတ္ရခဲ့ေသာ ေဒသတစ္ခုကေတာ့ ကို်က္လတ္က ဘုန္းျကီးေက်ာင္းျကီး ျဖစ္ပါသည္။ ''ကို်က္လတ္ျမို့၊ အမွတ္တစ္ရပ္ကြက္၊ သာသနေတာင္ပါလ နနၷဝင္ ပရိယတၲိစာသင္တိုက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ျကီး၏ ဘဲြ့အမည္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ကို်က္လတ္သားမ်ား၏ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္ပံုရပါသည္။ ရြာသားမ်ားက ဆရာေတာ့္ဆီ ကြ်န္မတို့ကို တေပ်ာ္တပါး ေခၚသြားတာ ျကည့္ပါေတာ့။ ဆရာေတာ့္ထံ ေရာက္လာျကေသာ အလွူရွင္မ်ား၏ ပစၥည္းမ်ားကို မဲလိပ္မ်ား လိပ္၍ မုန္တိုင္းခံရြာသူရြာသားမ်ားကို မဲနိႈက္ေပးခိုင္းရတာ အလြန္ဝါသနာပါေျကာင္း ဆရာေတာ္က မိန့္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ လက္က်န္အိမ္မွ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ တိုက္ပံုအကၤီ်၊ ရွပ္အကၤိီ်၊ ခ်ည္ပုဆိုးမ်ားနွင့္ အေပၚအကၤီ်ခ်ည္ထည္ေလးမ်ား၊ မုန့္ဘီစကြပ္မ်ား၊ ေဆးဝါး မ်ားကို အကုန္အစင္ အဲဒီေန့မွာ လွူပစ္ခဲ့ျပီး ဆရာေတာ္က စုေပါင္းလွူဒါန္းခဲ့ျကေသာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား အိုးမ်ားကို လက္ခံကာ သာဓုေခၚေပး ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ ဘုန္းျကီးေက်ာင္း အျပင္ေရာက္ေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြ တေပ်ာ္တပါး လာနႈတ္ဆက္ေနျကသည္။ ကေလးေတြလည္း ပါသည္။ သူတို့က အလွူရွင္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ေနျကသည္။ ဘုန္းဘုန္းက မဲလိပ္ေတြ နိႈက္ခိုင္းျပီး လွူတာ၊ စသည္ျဖင့္ ဆရာေတာ္က ဝမ္းပမ္းတစ္သာ နႈတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာေနပါသည္။
အျပန္ခရီးမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ဖုန္မ်ား၊ ေခြ်းမ်ား တလူးလူးနွင့္ ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္ေနျကခိ်န္နတြင္ မိုးျကီးေလျကီးနွင့္ တိုးခဲ့ပါ ေသးသည္။ အျပန္ခရီးေမွာင္နွင့္ မည္းမည္းမွာေတာ့ မ်က္စိစင္း အိပ္ငိုက္သည္ထက္ ကြ်န္မမွာ ကားေျပာင္းစီးရျပန္သည္။ ထိုအထဲ ညေနစာ ထမင္းဘူးက ပါမလာျပန္ေသာေျကာင့္ ဗိုက္ဆာတာကို မို်သိပ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ကားရပ္ခိုင္းျပီး ေနာက္ကားမွာ က်န္ခဲ့ေသာ ထမင္းဘူး ယူခိုင္းဖို့လည္း ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ေျကာက္ျပီး မေျပာရဲပါ။ ကားရပ္ခိုင္းဖို့လည္း မျဖစ္နိုင္ပါ။ ထိုေန့ည ဆယ္နာရီခဲြမွာ ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ ပါသည္။ ေမေမက ညေနစာအသင့္ျပင္ထားေသာ္လည္း မစားနိုင္ေတာ့ပါ။ အစာလြန္သြားပါသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလံုးခဲျပီး မူးေနာက္ေဝေနသည့္ ျကားမွ ေမေမတို့ကို ခရီးစဥ္ကို အတိုခု်ပ္ျဖင့္ ေျပာျဖစ္ျကသည္။ ထိုညစ္ညစ္ပတ္ပတ္နွင့္ပင္ ကြ်န္မ အိပ္ရာဝင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ေန့ ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ကို်က္လတ္မွ ဆရာေတာ္ျကီးက ကြ်န္မဆီ ဖုန္းဆက္ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ကို ေပးလွူခဲ့ေသာ ပစၥည္း မ်ား၏ စာရင္းအတိအက်ကို အမိန့္ရိွကာ ယခုအားလံုး လွူျပီးေျကာင္း ရြာသူရြာသားေတြမွာ ေပ်ာ္လြန္းလို့ ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ၊ သာဓုေခၚေစ ခ်င္လို့ ဖုန္းဆက္တာ စသည္ျဖင့္ အမိန့္ရိွပါသည္။ ကြ်န္မမွတစ္ဆင့္ အလွူရွင္ ဒကာေတြ၊ ဒကာမေတြကိုလည္း ေျပာျပေပးပါ။ သာဓုေခၚပါ စသည္ျဖင့္ တဖြဖြေျပာပါသည္။ ကြ်န္မ၏ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ျကည္နူးဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။ ေပးလွူသူနွင့္ လက္ခံသူျကားတြင္ ဤမွ်ေလာက္ ျကည္နူးစရာေကာင္းမွန္း ခံစားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္မရိုက္ခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားကို တစ္ပံုျခင္း ျပန္ျကည့္ရင္း အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မစိတ္ထဲ ဘယ္လိုခံစားရ၊ အဲဒီအခိ်န္မွာေတာ့ ကြ်န္မ ဘယ္လိုေတြးေနရ၊ ကြ်န္မ မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုပင္ ျပန္သတိရ၊ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အေတြးေတြနယ္ခဲ့်ေနမိပါသည္။ အဲဒီ ဒုကၡ ေတာထဲမွာ အမို်းသမီးေတြမ်က္နွာ သနပ္ခါးမျပက္တာ၊ ကေလးေတြမွာေတာင္ သနပ္ခါးဘဲျကား လိမ္းထားတာ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္း သည့္ ဓေလ့ေလးေတြ ေတြ့ခဲ့ရေပသည္။ အမို်းသမီးငယ္ကေလးေတြက ထမိန္ပဲ ဝတ္ပါသတဲ့၊ စကပ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြလည္း မဝတ္၊ မျကိုက္ပါတဲ့၊ ကြ်န္မအလြန္ပဲ ေလးစားခဲ့ေသာ အက်င့္စရိုက္ကေလးေတြပဲ။
ဟိုေနမေကာင္းသည့္ ကေလးေလး ဘယ့္နွယ္ေနလဲမသိ၊ မိဘနွစ္ပါးစလံုးေသဆံုးသြားသည့္ ကေလးေပါက္စနကေလးရဲ့ မ်က္နွာ ကေလးကို မေမ့နိုင္။ ကစားစရာ အရုပ္ကေလးေတြကို ေဆာ့ကစားရင္း ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြေရာ ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲ၊ ဗိုက္ျကီးသည္ ေတြ အခုေလာက္ဆို မီးဖြားျပီးေရာေပါ့။ ဘယ္ေဆးရံု၊ ဘယ္ေဆးခန္းမွာ ေမြးျပီး ဘယ္လိုမ်ား ေနေနျကမလဲ၊ ဟိုင္းျကီးကြ်န္း၊ ဘိုကေလးရြာ ေတြကို ျပန္မယ့္ ေကာင္မကေလးေတြေရာ သူတို့ရပ္ရြာ ေရာက္ျကျပီလား။ ဒါနဲ့ မိဘေပ်ာက္လို့ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ လိုက္ရွာေနတဲ့ မိန္းကေလးကေရာ သူ့မိဘေတြနဲ့ ျပန္ေတြ့ျပီလား။ မေတြ့ရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနရွာမလဲ။ ကြ်န္မရင္ထဲက ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ သည္ အေျဖမဲ့စြာပင္ ရိွေနဆဲ။
No comments:
Post a Comment