အသက္နဲ႕လူေတြ
(အမွတ္ ၁၉၉၊ ၂ဝဝ၈၊ ေအာက္တိုဘာလ)
'အသက္နဲ႕လူေတြ'ပါ။ 'အသက္မဲ့လူေတြ' မဟုတ္ပါ။ သူတို့မွာ ကြ်န္မတို့လိုပဲ အသက္ရိွပါတယ္။ သူတို့ဆိုတာ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီး ဒဏ္ေျကာင့္ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ရစရာမရိွေအာင္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရသူေတြပါ။ အသက္ေတြရိွသလို ခံစားတတ္တဲ့ နွလံုးသားေတြလည္း ရိွပါ တယ္။ ခံစားတတ္တယ္။ ငိုေျြကးတတ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တယ္။ ဆာေလာင္တတ္တယ္။ သနားတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္တတ္ျက ပါတယ္။
အသက္ရိွတယ္လို့ ဆိုလိုက္တဲ့အတြက္ ခံစားမႈေတြ ပါသြားပါတယ္။ လူေတြလို့ ဆိုလိုက္ေတာ့ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ဦးေနွာက္ေတြနဲ့အတူ ေတြးေခၚတဲ့ အသိညဏ္ေတြပါသြားတယ္။ သူတို့ဟာ ေလးဘက္ေလးတန္ကာရံထားတဲ့ အိမ္ကေလးေတြမွာ မိသားစုနဲ့အတူတကြ ေနျကတယ္။ ကြ်န္မတို့ေတြလိုပဲ ေန့စဥ္ကိစၥေတြ၊ အလုပ္ေတြနဲ့ ရႈပ္ေနျကပါတယ္။ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြလည္း ရိွတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြလည္း ရိွတယ္။ ျပီးေတာ့... ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ေနျကသူေတြပါ။
ရုတ္တရက္ အျဖစ္ဆိုးကို လက္ခံလိုက္တဲ့အခိ်န္မွာ ကိုယ္ဖက္တြယ္ျပီးေနေနတဲ့ အိမ္ကေလးလည္း ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ ေန့စဥ္ ေတြ့ေနက် မိသားစုေတြလည္း ဖရိုဖရဲ တကဲြတျပားျဖစ္သြားရံုမက ကိုယ့္အသက္ေတြကိုေတာင္ ဖက္နဲ့ထုပ္ျပီး ေျပးလႊားရွင္သန္လာခဲ့ျကရသူ ေတြပါ။ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ေငြေျကး၊ အိုးခြက္ပန္းကန္ ဘာဆိုဘာမွ မရိွေတာ့တဲ့ ေဟာဒီမုန္တိုင္းျကီးကို ျကံ့ျကံ့ခံရင္ဆိုင္ရွင္သန္ခဲ့ျကရတဲ့ အသက္နဲ့လူေတြပါ။ ကိုယ့္ဘိုးဘြား၊ ကိုယ့္မိဘ၊ ကိုယ့္သားသမီး၊ ကိုယ့္ေျမးကေလးေတြ ရွာေဖြဖက္တြယ္ဖို့ နွလံုးသားနဲ့ လူေတြမွာ ကိုယ့္အသက္ေလး ဆက္ရွင္ဖို့အေရး သူတကာကို လက္ျဖန့္ေတာင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံလိုက္ရျပီ။ ရုတ္တရက္ျကီးဆို သလို အသိကင္းမဲ့၊ အရွက္ကင္းမဲ့... အဲသည္လိုအျဖစ္မို်းကို ကိုယ္သာျကံုလိုက္ရရင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ျကိုတင္ျပီး ေငြေျကးဥစၥာေတြကို လံုျခံုတဲ့ေနရာပို့ထားခိ်န္မရိွ။ ကိုယ့္အဘိုးအဘြားေတြကို ေဘးလြတ္ရာ ေရွာင္ဖို့အခိ်န္မရိွ၊ နို့စို့ရြယ္ကေလးငယ္ေတြ၊ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ၊ မေျပး နိုင္ မလႊားနိုင္သူေတြအတြက္ စဥ္းစားေပးခိ်န္မရိွလိုက္တဲ့အျဖစ္။ ျပီးေတာ့ သူတို့အားလံုးဟာ အသက္နဲ့လူေတြပါ။ ဝမ္းနည္းေျကကဲြတတ္ပါ တယ္။ ဆံုးရံႈးမႈကိုလည္း ခံစားတတ္ျကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဟာဒီဒဏ္ကိုလည္း ခံနိုင္ရည္ရိွျကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္အထိ ျကံ့ျကံ့ခံေပး ျကမွာလဲ။ သူတို့ရဲ့ အခုေလာက္ထိ ခံနိုင္ရည္ရိွမႈကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို့ရဲ့ ဆံုးရံႈးမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ သူတို့ရဲ့ နွလံုးသားေတြ၊ သူတို့ရဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ျပန္ေျပာဖို့ အင္အားရိွေနဆဲ သူတို့ရဲ့ စကားလံုးေတြ အဲသည္အသက္နဲ့လူေတြ။
မိသားစုဝင္ေတြ အစုလိုက္ အျပံုလိုက္ ေပ်ာက္ဆံုး ေသဆံုး ဆံုးရံႈးမႈကို လက္ခံလိုက္ျကရျပီ။ အဲသည္အဘိုး၊ အဲသည္အဘြား၊ အဲသည္ မိဘ၊ အဲသည္ အစ္ကို၊ ေမာင္၊ ညီေလး၊ ညီမေလး၊ သား၊ သမီး၊ အဲသည္ ေျမးကေလးေတြနဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ့ရေတာ့ဘူး။ အဲသည္လို မွတ္လိုက္ရျပီ။ အဲသည္လို ယူဆျကေပေတာ့။ ေနာက္ လိုက္ရွာမေနနဲ့ေတာ့။ ေဟာသည္မွာတင္ သည္ဘဝ သည္မွ်သာ ဘယ္လိုလဲ...၊ သတၲဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုဆိုတာကို ဘယ္လို နွလံုးသြင္းျပီး ဘယ္လို စိတ္ေျဖျကမလဲ။ သူတို့မပါဘဲ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္တည္ေဆာက္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ ျကရေတာ့မယ္။ အသက္နဲ့လူေတြေလ အသက္မဲ့လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ခံစားတတ္တယ္။ မ်က္ရည္က်တတ္တယ္။ သတိရတတ္တယ္။ ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ ေသေသာသူ ျကာရင္ေမ့ ေပ်ာက္ေသာသူရွာရင္ေတြ့ဆိုတာ မယံုဘူး။ နွလံုးသားတစ္ခုလံုး ဆဲြညစ္ ဆုတ္နယ္ လႊင့္ပစ္ခံလိုက္ရတာ။ အေလာင္းေတာင္ ရွာမရဘဲ ေသျပီလို့ သတ္မွတ္လိုက္ရတာ။ ခံစားတတ္ျကပါတယ္။ စက္ရုပ္မွ မဟုတ္ တာပဲ။ အသက္နဲ့လူေတြပါ။
ဒီအရင္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုယ္နဲ့မဆိုင္ဘူးလို့ ယူဆခဲ့ျကတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးလာပါ။ ဒီေန့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး အစည္းအေဝးရိွတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ... တဲ့။ အဲသည္လိုဆိုရင္ ကိုယ့္အဘိုး ကိုယ့္အေဖ သြားျကရတယ္။ မိသားစုထဲမွာ အသက္ အျကီးဆံုးကိုေခၚတာေပါ့။ အခုေတာ့ အဲသည္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခုနွစ္မွ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ကေလးပါ။ အခုမွ ဆယ္တန္းေရာက္ တာပါ။ ေက်ာင္းမေနဖူးေပမဲ့ ၂ဝ နွစ္ေတာ့ ရိွျပီ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ ေခၚေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအရြယ္ကေလးေတြ အေျပးအလႊား သြားတန္းစီ ရတယ္။ ထိုင္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ျကရတယ္။ လွူတဲ့ပစၥည္းေတြ လက္ခံရတယ္။ မိဘကိုယ္စား ဘိုးဘြားကိုယ္စားတဲ့။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚကို အရင္က ကိုယ္နဲ့ ဘာဆိုင္လို့လဲလို့ ထင္ခဲ့တာေလ။ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီးေျကာင့္ ဘိုးဘြားမိဘေတြမွ မရိွေတာ့တာ။ ကိုယ္မွ မသြားရင္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ညီေလး၊ ညီမေလး ဘယ္လိုစခန္း ဆက္သြားမွာတုန္း။ နာျကင္ေနတဲ့ နွလံုးသားနဲ့ လူျကီးလုပ္ေနျကရျပီ။ အသက္နဲ့လူေတြကိုး။ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ သတၲိေတြ၊ ဘယ္သူက ေပးလိုက္မွန္းမသိတဲ့ အင္အားေတြနဲ့ ဘဝဆိုတာ အဲဒါပဲ။ ခါးသီးတယ္၊ အျကင္နာကင္းမဲ့တယ္။ မ်က္နွာလိုက္တယ္။ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို့ရြာတို့၊ အကုသိုလ္မ်ားဝင္ရင္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ဝင္တယ္တို့ ရိွသမွ်ေသာ စကားပံုေတြ အကုန္မွန္ေတာ့တာပဲ။ ကမၻာေျမျကီးေပၚမွာ မတ္မတ္ရပ္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ျမိုသိပ္၊ က်န္ရိွေနေသးတဲ့ ကိုယ့္ေသြးသားေတြရဲ့ လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထား။ ကံျကမၼာကို ရင္ေကာ့ျပီးခံတယ္။
မိသားစုနဲ့ ထပ္တူထပ္မွ်တို့ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္လို့ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကို ျမိုခ်ထားလိုက္။ သူတို့ မိသားစုဝင္ ဆံုးရံႈးတာ တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊ အစုလိုက္အျပံုလိုက္။ အဲဒါ ထပ္တူထပ္မွ် ဆိုလိုက္ရင္ မျပည့္စံုေသးဘူး။ ဒီထက္မက အဓိပၸာယ္ရိွတဲ့ စကားလံုး ေတြ ရိွဦးမယ္။ ဒီထက္ျပင္းထန္တဲ့ ေျကကဲြစရာ စကားလံုးေတြ ရိွဦးမယ္။ နႈတ္ကေနေတာင္ ေရတြက္ဖို့ ဘာမွ ထြက္မလာဘူး။ စကားလံုးရွာ မရဆိုတာ အခုမွပဲ သိေတာ့တယ္။ ေမးလည္း မေမးရက္။ ျကားလည္းမျကားရဲ။ စဥ္းစားမိရံုေလးနဲ့တင္ ျကက္သီးထမတက္ ခံစားရတယ္။ သူတို့က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ မျကည့္ရက္ဘူး။ အခိ်န္ဆိုတဲ့သမားေတာ္က ဘယ္မွာတုန္း။ ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားဖို့ ေစာလြန္းပါေသး သတဲ့။ ဒီေတာ့ ရင္ထဲကဒဏ္ရာကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ကုစားေပေတာ့။ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ လပိုင္းအတြင္းမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ရပ္တည္ ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရးဆိုတဲ့ တာဝန္ေတြ၊ ဝတၲရားေတြနဲ့ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္နိုင္တာ။ အခိ်န္ဆိုတဲ့အရာကို ဟားတိုက္လို့ ေတာင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့။ ေဟာဒီလပိုင္းနဲ့ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရွင္သန္၊ ဘယ္မွာလဲ လြမ္းစရာအခိ်န္၊ မ်က္ရည္က်စရာအခိ်န္။ ဒီေတာ့ အခိ်န္ဆို တာ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက သူတို့ရင္ထဲက ဒဏ္ရာေတြ ကုစားဖို့အခိ်န္ မရိွေတာ့ဘူး။ သူ့စားဝန္ေနေရးအတြက္ တာဝန္ဝတၲရားအတြက္ ေပးလိုက္ရတဲ့အခိ်န္ေတြ ကုန္ျပီ။
နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း မီးဖြားလိုက္တဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ၊ မုန္တိုင္းျကီးထဲ ေျပးရလႊားရတဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ မုန္တိုင္းအျပီးမွာ ေမြးကင္းစကေလးအတြက္၊ ဗိုက္ထဲက ေမြးကာနီးကေလးအတြက္ သူတို့ဘာေတြ စဥ္းစားေနမွာလဲ။ ဒါေတာင္ ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ မိသားစုဝင္ေတြ အတြက္ မပါေသးဘူး။ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ စိတ္မထိခိုက္ရတို့၊ နာေရးကိစၥေတာင္ ကိုယ္ဝန္နဲ့ ေမြးတဲ့သူေတြကေလး ထိခိုက္မွာစိုးလို့ လိွု့်ဝွက္ ထားရမယ္တို့ စတဲ့ အယူအဆေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။ သူတို့မ်ား ဘယ္လိုအင္အားေတြ၊ သတၲိေတြနဲ့ ရပ္တည္ေနျကမွာပါလိမ့္။ အသက္နဲ့ လူေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ထက္ သတၲိရိွလိုက္ျကတာ။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြဟာ အေမွာင္ထဲက အလင္းေရာင္လား။ ဘုရားကေပးတဲ့ ဆုလာဘ္တစ္ပါးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။
မုန္တိုင္းအတြင္းမွာ ေမြးကင္းစကေလးေတြကို မိဘေတြ၊ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြက အတင္းဖက္ျပီး ေျပးလႊားခိုင္းခဲ့လို့ လြတ္ျကတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြ ကိုယ့္ဘာသာ အသက္ကို ဖက္နဲ့ထုပ္နိုင္တဲ့ အရြယ္ေတြျဖစ္လို့ လြတ္ခဲ့နိုင္ျကတယ္။ အဲဒီအသက္အရြယ္ျကားက ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္အရြယ္ကေလးေတြမွာေတာ့ မ်ားစြာအသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ျကရတယ္။ တကဲြတျပား ျဖစ္ကုန္ျကတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ေမြးကင္း စေလးေတြ၊ ကေလးပုစိေကြးေလးေတြမွာ သူတို့ကို ေထြးေပြ့ထားတဲ့ ေဆြမို်းေတြ၊ မိဘေတြ (ရိွေသးရင္ေတာ့)၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ ကစားစရာ ရုပ္ကေလးေတြပိုက္လို့ ေပ်ာ္ေနျကတယ္။ အေဖ၊ အေမ၊ ဘယ္မွာလဲလို့ မေမးတတ္ပါဘူး။ တစိမ္းေတြလက္ထဲေရာက္လည္း နားမလည္ရွာဘူး။ ကစားစရာ၊ စားစရာ၊ ေဆာ့စရာေတြရိွေနရင္ ျပည့္စံုေနျကျပီ။ ေနာင္သိတတ္လာတဲ့ တစ္ေန့မွာ သူ့ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ က ေျပာျပမွသိမယ္။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ဆိုတာကို လက္ဆင့္ကမ္းေျပာတဲ့စကားလံုးေတြနဲ့ သူတို့ေလးေတြ သိသြားျကလိမ့္မယ္။ အဲသည္လိုပဲ လက္ခံထားေပေတာ့။
နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ေသဆံုးသြားသူေတြအတြက္ ဆြမ္းဦးဆိုတာ ဘယ္ေနမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ပါ။ သပိတ္သြတ္တာတို့၊ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းတို့စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲခဲ့ဘူး။ တမလြန္က ဘိုးဘြား၊ မိဘ၊ သားသမီး ေျမးေတြေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြ တာဝန္မေက်ခဲ့ရ တာ နားလည္ေပးျကပါေတာ့လို့ပဲ ေတာင္းပန္ျကရေတာ့မယ္။ တစ္လျပည့္ (နွစ္လ)ျပည့္ေတြကိုေတာ့ အလွူရွင္ေတြရဲ့ အလွူေငြေလးေတြနဲ့ အမွ်တန္းေဝနိုင္ခဲ့ျကျပီေပါ့။ နာဂစ္မုန္တိုင္းျကီး မတိုင္မီ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သြားသူေတြအတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ သူတို့က ဒီလိုဆိုးရြား၊ ရက္စက္တဲ့ ေျကာက္စရာအျဖစ္ေတြကို ျမင္မသြားျကဘူး။ ျကံုမသြားျကရဘူး။ ထိတ္လန့္တုန္လႈပ္မသြားျကရဘူး။ ရူးသြပ္မသြားျကဘူး။ နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ေလဒဏ္၊ ေရဒဏ္ျကား အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ျကသူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္း ေျကကဲြမိတဲ့ျကားက က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြရဲ့ ပူပင္ေသာက၊ လြမ္းေဆြးအပူမီးေတြ မခံရေလျခင္းလို့ ျကံဖန္ေတြးျပီး ေျဖလိုက္မိပါရဲ့။ ေမြးကတည္းက လယ္လုပ္၊ စိုက္ပို်းေရးလုပ္၊ ငါးဖမ္း လုပ္ငန္း၊ တံငါလုပ္ငန္းနဲ့ အသက္ေမြးလာခဲ့ျကသူေတြေလ။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားျကီး မကိုင္ဖူးျကပါဘူးတဲ့။ အဝတ္တစ္စံုေလာက္နဲ့ေနလို့ ျဖစ္ပါသတဲ့။ အဲဒီလို ဘ0xJrSာ မုန္တိုင္းအတြင္း ကြယ္လြန္သြားသူေတြကိုေတာ့ သတိရေနျကတယ္။ အရင္က ေနခဲ့ရတဲ့ မိသားစုဘဝကိုေတာ့ ဘယ္လိုအရာမို်းနဲ့မွ မလဲနိုင္၊ တန္ဖိုးထားေနဆဲျဖစ္ေျကာင္းပါ။
No comments:
Post a Comment