Friday, July 20, 2012

Unforgettable ....


၁၉  ဇူလိုုင္ မေမ့ႏုိင္စရာမ်ား
ဂ်ဴနီယာ၀င္း
ဇူလိုုင္ ၂၀၊ ၂၀၁၂
၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕ကို ကၽြန္မတုိ႔ လြယ္လြယ္နွင့္ မေမ့ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မ၏ အဘုိးအဘြားမ်ားက ထုုိေန႔ဟာျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာေန႔ဟု အျမဲေျပာၾကတာကို ကၽြန္မမွတ္မိေနပါသည္။
“ျမိဳ႕ထဲမွာ ဘယ္ေနရာကိုပဲ ၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္၊ ဘတ္စကားေပၚ၊ ရထားေပၚ၊ ေစ်းထဲ၊ ေယာက်ၤားၾကီးေတြ မ်က္လုံးေတြစုိစြတ္၊ အမ်ဴိးသမီးေတြ ငိုရႈိက္ေနလုိက္ၾကတာမ်ား သူတုိ႕အသည္းနွလုံးေတြကဲြေၾကသြားၾကသလုိ ျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္”
သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ငုိေနၾကသလဲ၊ သူတုိ႔မ်က္ရည္ေတြက ဘာကုိေဖာ္ညႊန္းေနသလဲ ဆုိတာ ေမးစရာမလုိပါ။
ကၽြန္မအဘုိးက ေျပာပါသည္။ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ဦးေသဆုံးရင္ သူ႕မိသားစု သူ႕ေဆြမ်ဴိး မိတ္သဂၤဟမ်ားသာ ငုိေၾကြးၾကမွာပဲ တဲ့။ သုိ႕ေသာ္ ထုိေန႔မွာေတာ့ အာဇာနည္ေတြလုပ္ၾကံခံရတဲ့ အဲသည္ေန႔မွာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့မိသားစု၀င္ေတြ ေဆြမ်ဴိးေတြသာမက ျမိဳ႕ထဲက လူတုိင္း လူတုိင္း ပူေဆြးၾက၊ မ်က္ႏွာေပၚ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနလုိက္ၾကတာ ပဲ တဲ့။ အားလုံးသည္ ရုတ္တရက္ၾကီး ထိတ္လန္႕၊ ပူေဆြးလြန္းလုိ႕ ဆြံ႔အ၊ သူတုိ႕ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာသူေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေၾကာက္စရာသတင္းဆုိးၾကီးကို ၾကားလုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ကုန္ၾကတာ။
၁၀ နာရီ ၃၇မိႏွစ္။ ေနရာကေတာ့ အလုပ္အမူေဆာင္ေကာင္စီ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးအဖဲြ႔၀င္မ်ား အစည္းအေ၀း လုပ္ေနတဲ့အခန္းတစ္ခုမွာ … ဥကၠဌအဖဲြ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္မူေအာက္က ျပဳလုပ္တဲ့အစည္းအေ၀းမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ ပုံေဖာ္လို႕မရတဲ့ အလြန္ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ လူသတ္မႈရဲ့ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္သြားရသည္။ လူထုယုံၾကည္ရသည့္ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ၊ မန္းဘခုိင္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဴိ၊ မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားစပ္စံထြန္း၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘ၀င္း၊ ဦးအုန္းေမာင္၊ ကုိသက္ေထြးတုိ႔ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႕ အာဇာနည္အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္ကေလး၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီးဌာနက ထုတ္ေ၀တဲ့စာအုပ္ေလးထဲမွာ ’Our Fallen Leader’ ဟူသည့္ ထုိေန႕ ထုိအျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္း ေရးထားတာကို ယခုလိုေတြ႕လုိ္က္ရသည္။
ကာဘရုိက္တာ ေသနတ္ ရ႕ဲ စူးရွတဲ့ အသံရယ္၊ ေလးလံထူထပ္တဲ့ မီးခုိးေငြ႕ေတြက အဲသည္အခန္းထဲက ထုိးထြက္လာၾကတယ္။”
(အဲသည္ ဇာတ္၀င္ခန္းကုိ The Lady ဆုိသည့္ု ရုပ္ရွင္ထဲ ထည့္ရုိက္ထားလုိက္ပုံကေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ့ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ကုိ လက္မ အနည္းငယ္အကြာေလာက္ကေန  ပစ္စတုိေသနတ္နဲ႕ ပစ္လုိက္ပုံကို ရိုက္ျပထားေလရဲ့။ အုိး … ကၽြန္မ အဲသည္ေလာက္ေတာ့ သိတယ္။ အဲဒါ ကာဘရုိက္တာ မဟုတ္မွန္း။ ဘယ္အရူးမဆုိ သိႏုိင္တာ။ ကၽြန္မေတာင္ သိတယ္။ အဲသည္ရုပ္ရွင္ထဲက အခန္းက ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ သမုိင္း၀င္အျဖစ္အပ်က္ၾကီး ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာပဲ။)
ရက္စက္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ ထုိေန႔ကုိ ေလးလံတဲ့တိမ္လိပ္ေတြ၊ လ်ပ္စီးမုိးၾကိဳးေတြ၊ မုိးသားေတြက ထပ္မံျဖည့္စြက္လုိက္တာ တတုိ္င္းျပည္လုံးကို ပို၍ ပို၍ ေၾကကဲြဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးလုိက္ျပန္ေလသည္။ ကၽြန္မ၏အဘြားးက ေျပာတာကေတာ့ ထူထပ္တဲ့ မိုးသားတိ္မ္လိပ္ၾကီးေတြ သူတုိ႕ေပၚ ဖိႏွိပ္ထားလိုုက္တာ ျပန္ျပီး မရုပ္သိမ္းေတာ့တဲ့ အတုိင္းပဲ တဲ့။ ဆုိးရြားတဲ့ သဘာ၀တရားၾကီးက တတုိင္းျပည္လုံးကို ပုိျပီးထိတ္လန္႔ တုန္လွဴပ္သြားေစသတဲ့။
ထုိကဲ့သို႔ေသာ ၀မ္းနည္းစရာမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ဘ၀သည္ ဆက္လက္ျဖတ္သန္းေနပါသည္။ အခိ်န္သည္ ကုစားေပးလုိက္သလုိ အစစအရာရာ ပုံမွန္ျဖစ္သြားသည္။
ရာသီစက္၀န္း တပတ္လည္ေနသလုိ ထုိေန႔သည္လည္း နွစ္စဥ္ တပတ္ျပန္လည္လာပါသည္။ ကၽြန္မက ထုိေန႔ကုိ ကေလးေတြ ေတြးသလုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဟု မွတ္မိေနမိသလုိ ကၽြန္မတို႔၏ သူရဲေကာင္းမ်ား ဆုံးရႈံးရလုိ႔ တတုိင္းျပည္လုံး မ်က္ရည္က်ကာ ေၾကကဲြခဲ့ရေသာ ေနတစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္သည္ မ်က္ရည္စမ်ားကုိ သစ္တုံးလုိ ေျခာက္ေသြ႔သြားေအာင္ လုပ္နုိင္သလို ကၽြန္မတုိ႔၏ နွလုံးသားမ်ားကိုလည္း ေရခဲလုိ ေအးစက္သြားေအာင္ ဖန္တီးလုိ္က္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ညွာတာမႈမရွိစြာ ရြာသြန္းေနေသာမုိးနွင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ တုိက္ခတ္ေနေသာ ေလျပင္းကုိ အခု သည္ေဆာင္းပါးေရးေနေသာအခုိက္မွာ ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။
ထုိေန႔ ထုိရက္က က်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ားကုိ စိတ္ကူးႏွင့္သာ ပုံေဖာ္ႏုိ္င္ေသာ္လည္း ၁၉၄၇ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႔တုန္းက ရြာခဲ့ေသာမုိးကိုေတာ့ အခုလက္ေတြ႔ ခံစားေနရပါသည္။
(The Unforgettables အမည္နဲ႕႔ ကၽြန္မအဂၤလိပ္လုိေရးသားထားေသာThe Unforgettables ဟူေသာေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ကာ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ တင္ဆက္လုိက္ပါသည္။)



Saturday, July 7, 2012

Book Advertisement – Newspaper World




စာအုပ္အမည္ - သတင္းစာေလာက
ေရးသူ - ေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္
ပထမအၾကိမ္ - ၁၉၅၂ ၾသဂုတ္လ ျမန္မာႏုိင္ငံဘာသာျပန္စာေပအသင္း
ဒုတိယအၾကိမ္ - ၂၀၁၂ ဇြန္
ရန္ေအာင္စာေပ
အုပ္ေရ ၅၀၀
စာမ်က္ႏွာ - ၂၃၀
တန္ဖုးိ - ၂၀၀၀က်ပ္
”ျပည္သူ႕သတင္းစာဟူသည္ျပည္သူတုိ႕၏ယုံၾကည္လဲႊအပ္ျခင္းခံရေသာပစၥည္းျဖစ္၏ဟူ၍လည္းေကာင္း၊သတင္းစာႏွင့္မကင္းသူဟူသမွ်တုိ႕သည္လည္းတာ၀န္ရွိသမွ်အစြမ္းကုန္ေအာင္ျပည္သူတုိ႕၏ယုံၾကည္လဲႊအပ္ျခင္းခံရသူမ်ားျဖစ္သည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ျပည္သူ႕၀န္ကုိထမ္းေသာအလုပ္ထက္ယုတ္ည႔ံေသာတာ၀န္ကုိလက္ခံျခင္းသည္ပင္လွ်င္ျပည္သူ႕ယုံၾကည္မူကုိသစၥာေဖာက္ရာက်သည္ဟူ၍လည္းေကာင္းကၽြႏုိပ္ယုံၾကည္သည္။“
ယင္းသည္သတင္းစာဆရာ့လက္သုံး၀ါဒျဖစ္သည္။
“သတင္းစာမ်ား၏ေကာင္းက်ဴိးဆုိးက်ဴိးကုိေစာဒကတက္စရာအမ်ားပင္ရွိလာသည္။သတင္းစာမ်ားသည္မဖြယ္ရာေသာမုဒိမ္းကႏၱသတင္းမ်ားကုိေဖာ္ျပကာလူတုိ႕၏အက်င့္စာရိတၱကိုပ်က္ျပားေစသည္။သတင္းစာလြတ္လပ္မူဟုအမည္တပ္ကာစည္းကမ္းမဲ့ေရးသားၾကသည္။လင္ကြာမယားခုိးအေလာင္းကစားခုးိးမူသတ္မူတုိ႕ကုိအသားေပးေဖာ္ျပခင္းျဖင့္လူတုိ႕၏တိရစာၦန္စိတ္ယုတ္မာမ်ားကုိအားေပးသည္။ဤသည္ပင္လွ်င္သတင္းစာ၏လြတ္လပ္မူေပေလာ။
ယင္းသည္အခန္းတစ္စတုတၳမဏိဳင္အခန္းတြင္ေဖာ္ျပခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။ယင္းသည္လူတုိ႕၏တိရိစာၦန္စိတ္ယုတ္မာမူမ်ားကုိအားေပးေနပါလားဟုယခုကဲ့သို႕ေရးသားထားသည္ကုိဖတ္ရသည္။ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ဤကဲ့သို႕ေသာ္အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပားမွန္မသိ၊မပ်က္ျပားမွန္းမသိယေန႕တုိင္သတင္းထဲပါေနသမွ်ကုိဖတ္ေနရသည္မွာၾကာျပီျဖစ္ပါသည္။ထုိကဲ့သို႕ေသာျပစ္မူမ်ားကိုအေၾကာင္းျပဳကာမျဖစ္သင့္ေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိဆဲြေခၚသလုိျဖစ္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္။အပ္ႏွင့္ထြင္းရမွာကုိပုဆိန္နွင့္ေပါက္ရသည့္အျဖစ္၏အဓိကတရားခံမ်ားကားဤကဲ့သို႕ေသာသတင္းမ်ားကိုအသားေပးေရွ႕တမ္းတင္ကာဦးစားေပးေရးသားေနၾကတာေတြေၾကာင့္ေလာဟုစဥ္းစားစရာျဖစ္ရသည္။

“သုိ႕ေသာ္ရာဇ၀င္မွေပးေသာအေတြ႕အျမင္မ်ားအရအညစ္အပတ္အစုတ္ပဲ့ဆုံးေသာသတင္းစာမ်ားသည္ဖိႏွိတ္ခ်ဴပ္ခ်ယ္ခံရေသာသတင္းစာမ်ားထက္လုိလားဖြယ္ေကာင္းေသးသည္ဟုကၽြႏုိ္ပ္ယူဆသည္ဟုသတင္းစာဆရာၾကိးေအေဂ်ကမ္းမင္းကေရးသားခဲ့ဖူးသည္။သုိ႕ျဖစ္လွ်င္သတင္းစာမ်ားအားေရးခ်င္သလုိေရးႏူိင္သည္ဟုလြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားရေတာ့မည္ေလာ။စည္းကမ္းမဲ့တာ၀န္မဲ့ေရးသားျခင္းကုိအားေပးရမည္ေလာဟူေသာေမးခြန္းမ်ားေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။“
ယင္းသည္အခန္းႏွစ္သတင္းစာလြတ္လပ္မူအခန္းမွေကာက္နွဴတ္ခ်က္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။သတင္းစာလြတ္လပ္မူဟုစကားထဲထည့္ေျပာၾကရာတြင္သတင္းစာအေရးအသားမ်ားကုိအထက္အုပ္ခ်ဴပ္သူအာဏာပုိင္မ်ားကခ်ဴပ္ခ်ယ္သည့္အတြက္ဟူေသာအဓိပၸါယ္ႏွင့္အေျပာမ်ားသည္။သတင္းစာျဖစ္ေပၚလာေသာသမုိင္းေၾကာင္းကုိျပန္ၾကည့္ေသာအခါသတင္းစာမ်ားသည္စတင္ေပၚေပါက္လာသည္မွအစျပဳ၍အထက္အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္အတုိက္အခံျဖစ္လာရျပီးအထက္အာဏာပိုင္မ်ား၏ခ်ဴပ္ခ်ယ္ျခင္းကုိသတင္းစာမ်ားကတြန္းလွန္ခဲ့ၾကရသည္ကုိေတြ႕ၾကရသည္။ဤသို႕အစခ်ီထားေသာထုိအခန္းတြင္ႏိုင္ငံတကာတ၀ွမ္းကသတင္းစာမ်ား၏လြတ္လပ္ခြင့္နွင့္ပတ္သက္သမွွ်တုိ႕ကုိအက်ဥ္းခ်ဴပ္တင္ျပထားယုံမကလြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္၊ေျပာဆုိခြင့္၊သတင္းစာနဲ႕အစုိးရ၊သတင္းစာ၏ရန္သူ၊သတင္းစာ၏တာ၀န္၊သတင္းစာဆရာနဲ႕ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြက္စဥ္းစားဖြယ္ရာမ်ားအစရွိသျဖင့္ဖတ္ရူကာသခန္းစာမ်ားဗဟုသုတမ်ားေပးထားသည္ကုိေတြ႕ၾကရပါမည္။
အခန္းသုံးသတင္းစာႏွင့္လူထုအခန္းတြင္ေတာ့လူေတြနဲ႕သတင္းစာအေပၚသေဘာထားပုံမ်ား၊ႏုိင္ငံေရးကိစၥမ်ား၌သတင္းစာသည္လူထု၏စိတ္ကုိေျပာင္းရန္အျမဲတမ္းမတတ္ႏိုင္ပုံ၊သတင္းစာကိုလက္နက္သဖြယ္အသုံးျပဳကာႏုိင္ငံေရးပါတီ၀ါဒျဖန္႕ခ်င္းသည္လည္းခရီးေရာက္သင့္သေလာက္မေရာက္ႏိုင္ပုံ၊ႏုိင္ငံျခားသတင္းနဲ႕လူမ်ားအျပင္ဆုိဗီယက္၊ျဗိတိသွ်၊ဆစ္ဒနီ၀က္၊ခ်က္ျပည္ေထာင္စုတုိ႕ကသတင္းစာနည္းနိသရမ်ားနွင့္လူထုပုိင္သတင္းစာျဖစ္ေပၚလာေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာစာမ်ားကုိေတြ႕ၾကရပါသည္။
အခန္းေလးသတင္းစာလုပ္ငန္းတြင္သတင္းစာအလုပ္အေၾကာင္း၊သတင္းစာဆရာမ်ား၏နစ္နာမူမ်ား၊သတင္းစာပိုင္ရွင္တုိ႕၏သတင္းစာပညာကုိဘာသာရပ္တစ္ခုအျဖစ္စနစ္တက်သင္ၾကားဖူးသူမ်ားျဖစ္ဖုိ႕လုိေၾကာင္း၊ကင္စေလမာတန္၏“လူထုအလုိရွိေသာသတင္းစာ”၊သတင္းစာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦး၏အျပစ္တင္မူ၊သတင္းစာအလုပ္မွာေတာ့အယ္ဒီတာလက္ေထာက္အယ္ဒီတာျမဳိ႕သတင္းေထာက္၊နယ္ႏွင့္နုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္အစရွိသည္တုိ႕အေၾကာင္းမ်ား၊သတင္းစာစက္တင္ပုံနွိတ္ဆ၇ာမ်ားစက္ဆရာစာစီစက္လွည့္သတင္းစာထုတ္ပုိးသူမ်ားကေနသတင္းစာပုိ႕သမားအဆုံးစသည့္အလုပ္အေထြေထြ၊“ကေလာင္ဖ်ားဓါးသြားထက္ပို၍ထက္သည္“ဆုိသည့္စကားဆုိတာအယ္ဒီတာကေလာင္စသည္တုိ႕အျပင္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္ဆုိသည့္သတင္းစာေလာကၾကိးအေၾကာင္းကိုလည္းေတြ႕ရွိဖတ္ရူၾကရဦးမည္။
အခန္းငါးကေတာ့သတင္းစာေလာကအတြက္အရည္အခ်င္း။သတင္းစာအလုပ္ကုိလုပ္ေတာ့မည္ဟုစိတ္ပုိင္းျဖတ္ထားသူတစ္ဦးသည္မိမိ၌လုိအပ္ေသာအရည္အခ်င္းမ်ားတကယ္ရွိမရွိကုိစာရင္းခ်ကာမေထာက္မညွာမွန္သည့္အတုိင္းစစ္ေဆးၾကည့္ဖုိ႕လုိေၾကာင္းအစခ်ီလ်က္သိကၡာ၊တာ၀န္တည္းဟူေသာအသြင္သဏာန္မ်ားကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းေရးသားထားသည္မ်ားေတြ႕ရသည္။သတင္းစာအလုပ္ကုိစနစ္တက်ေလ့လာဖုိ႕သတ္မွတ္ထားေသာစည္းကမ္းခ်က္မ်ား။သတင္းစာဆရာ၏အဂါၤရပ္။အခ်က္အလက္ရွာတတ္မူ။အေရးအသားေကာင္းမူ။သတင္းစာပညာမ်ားကိုတစ္ခုခ်င္းဆီရွင္းလင္းထားသည္။
အခန္းေျခာက္သတင္းစာအလုပ္သမားအခန္း။အထူးသတင္းေထာက္၊အယ္ဒီတာ၊စစ္သတင္းေထာက္၊ပါလီမာန္သတင္းေထာက္မ်ား၏အရည္အခ်င္းမ်ားကုိဖတ္ရူေလ့လာၾက၇မည္။
အခန္းခုႏွစ္မွာေခါငး္ၾကီးပုိင္း၏အေရးပါပုံ။အခန္းရွစ္သတင္းနွင့္သတင္းယူနည္းတြင္ကိုယ္တုိင္ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းသူ၏ရွိသင့္ရွိထုိက္ေသာအရည္အခ်င္းမ်ား၊ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းခန္းမ်ားကုိေရးသားပုံမ်ားပါ၀င္သည္။အခန္းကုိးတြင္သတင္းေဆာင္းပါးနွင့္ေ၀ဖန္စာေဆာင္းပါးမ်ားအေၾကာင္းျဖစ္သည္။စာအုပ္ေ၀ဖန္ျခင္း၊ေ၀ဖန္စာေရးျခင္း၊ရုပ္ရွင္ျပဇာတ္မ်ားကိုေ၀ဖန္ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။အခန္းတစ္ဆယ္သတင္းေထာက္လွမ္းျခင္းအတတ္မွာေတာ့သတင္းမ်ားကိုဖတ္ခ်င္စဖြယ္ေရးသားရသည့္အတတ္ကလည္းအႏုပညာတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းေရးသားထားသည္။မေတာ္တဆျဖစ္မူ၊ေလယာ်္ပ်က္က်မူ၊မီးရထားေမွာက္မူ၊ရာထူးခန္းထားျခင္း၊အခမ္းအနားပဲြ၊တရားရုံးသတင္း၊ရာဇ၀တ္မူ၊ကြာရွင္းမူ၊အထိမ္းအမွတ္အေဆာက္အဦဖြင့္လွစ္ပဏာတ္ရုိက္၊ကပ္ဆုိက္မူမ်ား၊အစည္းအေ၀း၊သပိတ္ေမွာက္မူ၊ႏုိင္ငံေရးနွင့္ေရြးေကာက္ပဲြသတင္း၊မဲဆြယ္သတင္း၊ေရြးေကာက္ပဲြသတင္း၊တရားပဲြနဲ႕စည္းေ၀းပဲြသတင္း၊ေဟာေျပာပဲြအစရွိသည္မ်ားကိုေရးသားသည့္အခါဘယ္လိုအခ်က္အလက္မ်ားကျဖင့္ပါကုိပါရမည္ကုိတစ္ခုျခင္းဆီကုိရွင္းျပထားသည္။
အခန္းဆယ္တစ္သတင္းစာ၏အျခားအစိတ္အပိုင္းမ်ားတြင္ရုပ္ျပသတင္းစာ၊သတင္းဓါတ္ပုံအမ်ဴိးအစားမ်ား၊ဓါတ္ပုံပညာအေရးၾကီးပုံ၊သတင္းဓါတ္ပုံ၏ဂုဏ္အဂၤါမ်ား၊ရုပ္ေျပာင္ကာတြန္းမ်ား၊သတင္းေဆာင္းပါးအလြတ္ေဆာင္းပါးေကာ္လံေဆာင္းပါးမ်ားအေၾကာင္းအျပင္သတင္းစာနဲ႕စာေရးဆရာတုိ႕၏အလုပ္၊မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္မ်ား၏အခန္းဂဏ၊စသည္ျဖင့္ပါ၀င္ထားသည္။ေနာက္ဆုံးအခန္းဆယ့္နွစ္ဗမာျပည္သတင္းစာေလာကတြင္အထက္ျမန္မာျပည္ကုိအဂၤလိပ္တုိ႕မသိမ္းမွီ၊အဂၤလိပ္တုိ႕သိမ္းပိုက္ျပီးေနာက္ပို္င္း၊ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးေခတ္ေပၚေပါက္ခ်ိန္၊ျမန္မာျပည္ကုိဂ်ပန္တုိ႕ၾကိးစိုးခ်ိန္၊ဂ်ပန္တုိ႕ထြက္ေျပးျပီးအဂၤလိပ္တုိ႕၀င္လာခ်ိန္ဟူ၍အပိုင္း၅ပုိင္းခဲြျခားကာထုိေခတ္ထုိအခါကထုတ္ၾကေသာသတင္းစာမ်ားအေၾကာင္းကိုအက်ဥ္းခ်ဴံးေရးသားထားပါသည္။
၁၈၇၇ထုတ္အယ္ဒီတာဘုိး၀ဇီရ၏ရတနာပုံသတင္းစာ၊မစ္စတာရစ္ပလီထုတ္ဟံသာ၀တီသတင္းစာ၊ေနာက္ပုိင္းမွာျမန္မာ့တာရာသတင္းစာ၊ျမန္မာအေဆြသတင္းစာ၊ျမန္မာ့၀တီသတင္းစာ၊ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးသတင္းစာ၊မႏၱေလးတုိင္းသတင္းစာ၊ေမာ္လျမိဳင္သတင္းစာ…..အစရွိသျဖင့္အေထြေထြေသာသတင္းစာအမည္မ်ားနွင့္ထုိထုိေသာသတင္းစာမ်ားအေၾကာင္းကုိသမုိ္င္းနွင့္တကြယွဥ္တြဲသိလာရသည္မွာေပ်ာ္စရာေကာင္းကာစိတ္၀င္စားဖြယ္အျပည့္ျဖစ္ပါသည္။ထုိ႕ျပင္ေရးသူႏွစ္ဖက္ခၽြန္(ဟံသာ၀တီသတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဴပ္ေဟာင္းဦးစိန္)၏“သတင္းစာေလာကၾကီးသန္႕ရွင္းေပေတာ့မည္“ဟူေသာေခါင္းစဥ္တပ္ဟံသာ၀တီသတင္းစာေကာက္ႏွဴတ္ခ်က္ကုိဖတ္ရဦးမည္။
သတင္းစာေစာင္ေရ၊အမ်ဴိးသားပုိင္အဂၤလိပ္သတင္းစာ၊ညေနသတင္းစာ၊စင္ဆာအစရွိသည့္သတင္းစာအေၾကာင္းအေထြေထြမ်ားကုိလည္းနိဂုန္းပို္င္းမွာပါရွိေလသည္။
ထုိစာအုပ္ပုံနွိတ္ဆဲအခါ(၁၉၅၂ခုႏွစ္ဟုအၾကမ္းဖ်င္းမွတ္ရမည္ထင္သည္)ကတကၠသို္လ္ေက်ာင္းေတြ၌သတင္းစာအတတ္ကုိဘာသာရပ္တစ္ခုအေနႏွင့္ပို႕ခ်သင္ၾကားေနျပီျဖစ္သည္ဟူေသာမွတ္ခ်က္ကုိဖတ္လုိ္က္ရသည့္အခါယခုအခါထုိအခန္းဂဏမရွိေတာ့သည္မွာၾကာေလျပီဟုနွေမ်ာျခင္းမ်ားျဖစ္ရပါသည္။တကယ္သာသင္ခဲ့ဖူးရင္ျဖင့္သည္လုိသာဆုိရင္သတင္းေထာက္လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ားကစာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ထက္ပုိသြားေလမလား၊သုိ႕မဟုတ္ဆရာျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတာင္လႊမ္းမိုးခံသြားရမည္ထင္ပါသည္။
ေမေမၾကိးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္အလြန္ေလးစားေသာသတင္းစာသမားတစ္ဦးရွိပါသည္။၎အမည္မွာ“ဂါးဒီယန္းဦးစိန္၀င္း“ျဖစ္သည္။သူကဂါးဒီယန္းသတင္းစာအယ္ဒိတာခ်ဴပ္တစ္ဦးျဖစ္ကာေမေမၾကိးကသူ႕ေအာက္မွာ1950sေလာက္ကအေတာ္ၾကာအလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။သူသည္သူ၏သတင္းစာတုိက္ကသူ၏သတင္းေထာက္မ်ားကိုေငြေၾကးေတာင္းသေလာက္ထုတ္ေပးကာဘယ္ေသာအခါမွစာရင္းအတိအက်ေတာင္းသူမဟုတ္ဟုဆုိသည္။ကုန္ျပီလားေနာက္ထပ္ဘယ္ေလာက္ယူမလဲစသည္ျဖင့္သာေငြေၾကးကိစၥေျပာဆုိသူျဖစ္သည္။ထုိသတင္းေထာက္မ်ားမွာသတင္းထူးသတင္းဦးရဖုိ႕အေရးေျခကုန္ေအာင္ေလ်ာက္ရသည္လည္းရွိ၊သတင္းလုိက္ရင္းနဲ႕ဘတ္စကား၊တက္စီ၊ရထား၊သေဘာၤစသျဖင့္ၾကဳံရာကိုအပင္ပန္းခံကာလုိက္ၾကရ၏။သတင္းေပးမည့္သူကအရက္ၾကိဳက္ရင္အရက္တုိက္၊ေငြေၾကးဆုိေငြစသျဖင့္အလုိက္ေပးကာသတင္းကိုလုိက္ၾကရ၏။ထုိ႕ေၾကာင့္ဂါးဒီယန္းဦးစိန္၀င္းနဲ႕ပတ္သက္လာလွ်င္သတင္းေထာက္မ်ားအေပၚအလြန္ဂရုစုိက္သူအျဖစ္ေတြ႕ျမင္ရသည္။ဤကားေမေမၾကီးေျပာတာၾကားဖူးတာေလးထည့္ေရးလုိက္တာျဖစ္ပါသည္။
ေမေမၾကီးေဒၚခင္မ်ဴိးခ်စ္၏ထိုသတင္းစာေလာကစာအုပ္ကုိေမေမၾကီးတို႕ရွိစဥ္ကဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။စာအုပ္သည္ေတာ္ေတာ္ၾကီးေဟာင္းႏြမး္ကာစာရြက္မ်ားပင္ျပဳတ္ေနျပီျဖစ္သည္။ထုိစာအုပ္ေလးကိုအသစ္တဖန္ထြက္လာခဲ့ရင္ေကာင္းမွာပဲဟုကၽြန္မ၏စိတ္ထဲမွာရွိေနတာၾကာျပီျဖစ္ပါသည္။စာဖတ္သူမ်ားကုိယခုလုိေဖာက္သည္ခ်ေသာအခြင့္အေရးရဖုိ႕ကစာအုပ္ထြက္လာဖုိ႕ကအေရးၾကီးပါသည္။ယခုေတာ့ရန္ေအာင္စာေပကေနထြက္လာျပီျဖစ္ရာအလြန္၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရပါသည္။
စာဖတ္သူမ်ားကတဆင့္ကၽြန္မတုိ႕၏သတင္းစာေလာကၾကီးအားဤစာအုပ္ေလးကိုကိုင္ရင္းေ၀ဖန္သုံးသပ္ကာတည့္မတ္ေပးႏုိင္ၾကပါေစသတည္း။ထုိ႕အျပင္ယေန႕ေခတ္သတင္းေထာက္မ်ားအတြက္လက္စဲြစာအုပ္ေလးျဖစ္ကာထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေသာသတင္းသမားေကာင္းမ်ားျဖစ္လာၾကပါေစ။