၁၉
ဇူလိုုင္ မေမ့ႏုိင္စရာမ်ား
ဂ်ဴနီယာ၀င္း
ဇူလိုုင္ ၂၀၊ ၂၀၁၂
၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕ကို
ကၽြန္မတုိ႔ လြယ္လြယ္နွင့္ မေမ့ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မ၏ အဘုိးအဘြားမ်ားက ထုုိေန႔ဟာျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔
၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာမ်ား လႊမ္းမိုးေနေသာေန႔ဟု အျမဲေျပာၾကတာကို ကၽြန္မမွတ္မိေနပါသည္။
“ျမိဳ႕ထဲမွာ ဘယ္ေနရာကိုပဲ ၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္၊
ဘတ္စကားေပၚ၊ ရထားေပၚ၊ ေစ်းထဲ၊ ေယာက်ၤားၾကီးေတြ မ်က္လုံးေတြစုိစြတ္၊ အမ်ဴိးသမီးေတြ ငိုရႈိက္ေနလုိက္ၾကတာမ်ား
သူတုိ႕အသည္းနွလုံးေတြကဲြေၾကသြားၾကသလုိ ျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္”
သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ငုိေနၾကသလဲ၊ သူတုိ႔မ်က္ရည္ေတြက
ဘာကုိေဖာ္ညႊန္းေနသလဲ ဆုိတာ ေမးစရာမလုိပါ။
ကၽြန္မအဘုိးက ေျပာပါသည္။ အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ဦးေသဆုံးရင္
သူ႕မိသားစု သူ႕ေဆြမ်ဴိး မိတ္သဂၤဟမ်ားသာ ငုိေၾကြးၾကမွာပဲ တဲ့။ သုိ႕ေသာ္ ထုိေန႔မွာေတာ့
အာဇာနည္ေတြလုပ္ၾကံခံရတဲ့ အဲသည္ေန႔မွာေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့မိသားစု၀င္ေတြ ေဆြမ်ဴိးေတြသာမက ျမိဳ႕ထဲက
လူတုိင္း လူတုိင္း ပူေဆြးၾက၊ မ်က္ႏွာေပၚ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနလုိက္ၾကတာ ပဲ တဲ့။ အားလုံးသည္
ရုတ္တရက္ၾကီး ထိတ္လန္႕၊ ပူေဆြးလြန္းလုိ႕ ဆြံ႔အ၊ သူတုိ႕ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာသူေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့
ေၾကာက္စရာသတင္းဆုိးၾကီးကို ၾကားလုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ကုန္ၾကတာ။
၁၀
နာရီ ၃၇မိႏွစ္။ ေနရာကေတာ့ အလုပ္အမူေဆာင္ေကာင္စီ ျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးအဖဲြ႔၀င္မ်ား အစည္းအေ၀း
လုပ္ေနတဲ့အခန္းတစ္ခုမွာ … ဥကၠဌအဖဲြ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္မူေအာက္က
ျပဳလုပ္တဲ့အစည္းအေ၀းမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ ပုံေဖာ္လို႕မရတဲ့ အလြန္ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့
လူသတ္မႈရဲ့ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္သြားရသည္။ လူထုယုံၾကည္ရသည့္ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ၊
မန္းဘခုိင္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဴိ၊ မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားစပ္စံထြန္း၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘ၀င္း၊ ဦးအုန္းေမာင္၊
ကုိသက္ေထြးတုိ႔ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႕ အာဇာနည္အထိမ္းအမွတ္
စာအုပ္ကေလး၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီးဌာနက ထုတ္ေ၀တဲ့စာအုပ္ေလးထဲမွာ ’Our Fallen Leader’ ဟူသည့္
ထုိေန႕ ထုိအျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္း ေရးထားတာကို ယခုလိုေတြ႕လုိ္က္ရသည္။
“ကာဘရုိက္တာ ေသနတ္ ရ႕ဲ စူးရွတဲ့ အသံရယ္၊ ေလးလံထူထပ္တဲ့ မီးခုိးေငြ႕ေတြက
အဲသည္အခန္းထဲက ထုိးထြက္လာၾကတယ္။”
(အဲသည္
ဇာတ္၀င္ခန္းကုိ The Lady ဆုိသည့္ု ရုပ္ရွင္ထဲ ထည့္ရုိက္ထားလုိက္ပုံကေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္
လဲြေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ့ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ကုိ လက္မ အနည္းငယ္အကြာေလာက္ကေန ပစ္စတုိေသနတ္နဲ႕ ပစ္လုိက္ပုံကို ရိုက္ျပထားေလရဲ့။
အုိး … ကၽြန္မ အဲသည္ေလာက္ေတာ့ သိတယ္။ အဲဒါ ကာဘရုိက္တာ မဟုတ္မွန္း။ ဘယ္အရူးမဆုိ သိႏုိင္တာ။
ကၽြန္မေတာင္ သိတယ္။ အဲသည္ရုပ္ရွင္ထဲက အခန္းက ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ သမုိင္း၀င္အျဖစ္အပ်က္ၾကီး
ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တာပဲ။)
ရက္စက္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ ထုိေန႔ကုိ ေလးလံတဲ့တိမ္လိပ္ေတြ၊
လ်ပ္စီးမုိးၾကိဳးေတြ၊ မုိးသားေတြက ထပ္မံျဖည့္စြက္လုိက္တာ တတုိ္င္းျပည္လုံးကို ပို၍
ပို၍ ေၾကကဲြဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးလုိက္ျပန္ေလသည္။ ကၽြန္မ၏အဘြားးက ေျပာတာကေတာ့ ထူထပ္တဲ့
မိုးသားတိ္မ္လိပ္ၾကီးေတြ သူတုိ႕ေပၚ ဖိႏွိပ္ထားလိုုက္တာ ျပန္ျပီး မရုပ္သိမ္းေတာ့တဲ့
အတုိင္းပဲ တဲ့။ ဆုိးရြားတဲ့ သဘာ၀တရားၾကီးက တတုိင္းျပည္လုံးကို ပုိျပီးထိတ္လန္႔ တုန္လွဴပ္သြားေစသတဲ့။
ထုိကဲ့သို႔ေသာ ၀မ္းနည္းစရာမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း
ဘ၀သည္ ဆက္လက္ျဖတ္သန္းေနပါသည္။ အခိ်န္သည္ ကုစားေပးလုိက္သလုိ အစစအရာရာ ပုံမွန္ျဖစ္သြားသည္။
ရာသီစက္၀န္း တပတ္လည္ေနသလုိ ထုိေန႔သည္လည္း
နွစ္စဥ္ တပတ္ျပန္လည္လာပါသည္။ ကၽြန္မက ထုိေန႔ကုိ ကေလးေတြ ေတြးသလုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဟု
မွတ္မိေနမိသလုိ ကၽြန္မတို႔၏ သူရဲေကာင္းမ်ား ဆုံးရႈံးရလုိ႔ တတုိင္းျပည္လုံး မ်က္ရည္က်ကာ
ေၾကကဲြခဲ့ရေသာ ေနတစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္သည္ မ်က္ရည္စမ်ားကုိ သစ္တုံးလုိ ေျခာက္ေသြ႔သြားေအာင္
လုပ္နုိင္သလို ကၽြန္မတုိ႔၏ နွလုံးသားမ်ားကိုလည္း ေရခဲလုိ ေအးစက္သြားေအာင္ ဖန္တီးလုိ္က္ႏုိင္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ညွာတာမႈမရွိစြာ ရြာသြန္းေနေသာမုိးနွင့္ ၾကမ္းတမ္းစြာ တုိက္ခတ္ေနေသာ ေလျပင္းကုိ
အခု သည္ေဆာင္းပါးေရးေနေသာအခုိက္မွာ ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။
ထုိေန႔ ထုိရက္က က်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ားကုိ
စိတ္ကူးႏွင့္သာ ပုံေဖာ္ႏုိ္င္ေသာ္လည္း ၁၉၄၇ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႔တုန္းက ရြာခဲ့ေသာမုိးကိုေတာ့
အခုလက္ေတြ႔ ခံစားေနရပါသည္။
(The
Unforgettables အမည္နဲ႕႔ ကၽြန္မအဂၤလိပ္လုိေရးသားထားေသာThe Unforgettables ဟူေသာေဆာင္းပါးကို
ဘာသာျပန္ကာ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ တင္ဆက္လုိက္ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment