Saturday, May 8, 2010

Nargis Anniversary - Human with Life


နာဂစ္အမွတ္တရေဆာင္းပါး

အေတြးအျမင္မဂၢဇင္း ေအာက္တုိဘာလ ၂၀၀၈ ခုနွစ္အမွတ္စဥ္ ၁၉၉

အသက္နဲ႕လူေတြ

ဂ်ဴနီယာ၀င္း

‘အသက္နဲ႕လူေတြ’ပါ။‘အသက္မဲ့လူေတြ’မဟုတ္ပါ။သူတုိ႕မွာကၽြန္မတုိ႕လုိပဲအသက္ရွိပါတယ္။

သူတုိ႕ဆုိတာနာဂစ္မုန္တုိင္းၾကီးဒဏ္ေၾကာင့္အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ရစရာမရွိေအာင္ပ်က္စီး

သြားခဲ့ရသူေတြပါ။အသက္ေတြရွိသလုိခံစားတတ္တဲ့ႏွလုံးသားေတြလည္းရွိပါတယ္။ခံစားတတ္

တယ္။ငိုေၾကြးတတ္တယ္။ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တယ္။သနားတတ္တယ္။ျပီးေတာ့ေက်းဇူးတင္တတ္ၾက

ပါတယ္။

အသက္ရွိတယ္လုိ႕ဆုိလုိက္တဲ့အတြက္ခံစားမူေတြပါသြားပါတယ္။လူေတြလို႕ဆုိလုိက္ေတာ့စဥ္းစား

တတ္တဲ့ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႕အတူေတြးေခၚတဲ့အသိညဏ္ေတြပါသြားတယ္။သူတုိ႕ဟာေလးဘက္ေလး

တန္ကာရံထားတဲ့အိမ္ကေလးေတြမွာမိသားစုနဲ႕အတူတကြေနၾကတယ္။ကၽြန္မတို႕ေတြလုိပဲေန႕

စဥ္ကိစၥေတြ၊အလုပ္ေတြနဲ႕ရူပ္ေနၾကပါတယ္။မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြလည္းရွိတယ္။စိတ္ညစ္

စရာေတြလည္းရွိတယ္။ျပီးေတာ့…ကိုယ့္အားကုိယ္ကုိးျပီးေနၾကသူေတြပါ

ရုတ္တရက္အျဖစ္ဆုိးကုိလက္ခံလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာကိုယ္ဖက္တြယ္ျပီးေနတဲ့အိမ္ကေလးလည္း

ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ေန႕စဥ္ေတြ႕ေနက်မိသားစုေတြလည္းဖရုိဖရဲတကဲြတျပားျဖစ္သြားရုံမက

ကိုယ့္အသက္ေတြကိုေတာင္ဖက္နဲ႕ထုတ္ျပီးေျပးလႊားရွင္သန္လာခဲ့ၾကသူေတြပါ။ပစၥည္းဥစၥာ၊

ေငြေၾကး အုိးခြက္ပန္းကန္ ဘာဆုိဘာမွမရွိေတာ့တဲ့ေဟာဒီမုန္တုိင္းၾကီးကုိၾကံ့ၾက့ံခံရင္ဆုိင္ရွင္သန္

ခဲ့ၾကရတဲ့အသက္နဲ႕လူေတြပါ။ကုိယ့္ဘုိးဘြား ကိုယ့္မိဘ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္ေျမးကေလးေတြ

ရွာေဖြဖက္တြယ္ဖုိ႕ႏွလုံးသားနဲ႕လူေတြမွာကိုယ့္အသက္ေလးဆက္ရွင္ဖုိ႕အေရး သူတကာကုိ

လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကိုလက္မခံခ်င္ဘဲလက္ခံလုိက္ရျပီ။ရုတ္တရက္ၾကီးဆုိသလုိ

အသိကင္းမဲ့ အရွက္ကင္းမဲ့ .. .. အဲသည္လိုအျဖစ္မ်ဴိးကုိကုိယ္သာၾကံဳလုိက္ရရင္ဘယ္လုိျဖစ္

သြားမလဲ။ၾကိဳတင္ျပီးေငြေၾကးဥစၥာေတြကိုလုံျခဳံတဲ့ေနရာပုိ႕ထားခ်ိန္မရွိ။ကိုယ့္အဘုိးအဘြား

ေတြကုိေဘးလြတ္ရာေရွာင္ဖုိ႕အခ်ိန္မရွိ၊ႏုိ႕စုိ႕ရြယ္ကေလးငယ္ေတြ၊ကိုယ္၀န္သည္ေတြ၊မေျပး

ႏုိင္မလႊားႏုိင္သူေတြအတြက္စဥ္းစားေပးခ်ိန္မရွိလုိ္က္တဲ့အျဖစ္။ျပီးေတာ့သူတုိ႕အားလုံးဟာ

အသက္နဲ႕လူေတြပါ။၀မ္းနည္းေၾကကဲြတတ္ပါတယ္။ဆုံးရူံးမူကိုလည္းခံစားတတ္ၾကပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ေဟာဒီဒဏ္ကိုလည္းခံႏုိင္ရည္ရွိၾကပါတယ။ဒါေပမယ့္ဘယ္ေလာက္ထိၾက့ံၾကံ့ခံေပး

ၾကမွာလဲ။သူတုိ႕ရဲ႕အခုေလာက္ထိခံႏုိင္ရည္ရွိမူကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။သူတုိ႕ရဲ႕ဆုံးရူံးမူေတြ

ကုိရင္ဆုိင္ရတဲ့မ်က္လုံးေတြ၊သူတုိ႕ရဲ႕ႏွလုံးသားေတြ၊သူတုိ႕ရဲ႕အျဖစ္ဆုိးေတြကုိျပန္ေျပာဖုိ႕

အင္အားရွိေနဆဲသူတုိ႕ရဲ႕စကားလုံးေတြ အသည္ အသက္နဲ႕လူေတြ။

မိသားစု၀င္ေတြအစုလုိက္ အျပဳံလုိက္ ေပ်ာက္ဆုံး ေသဆုံး ဆုံးရူံးမူကို လက္ခံလုိက္ၾကရျပီ။

အဲသည္အဘိုး အဲသည္အဘြား အဲသည္မိဘ အဲသည္အစ္ကုိ၊ေမာင္၊ညီေလး၊ညီမေလး၊သား၊

သမီး၊အဲသည္ ေျမးကေလးေတြ နဲ႕ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။အဲသည္လုိမွတ္လိုက္

၇ျပီ။အဲသည္လုိယူဆၾကေပေတာ့။ေနာက္လုိက္ရွာမေနနဲ႕ေတာ့။ေဟာသည္မွာတင္သည္ဘ၀

သည္မွ်သာ ဘယ္လုိလဲ….သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုဆုိတာကိုဘယ္လုိႏွလုံးသြင္းျပီးဘယ္လုိ

စိတ္ေျဖၾကမလဲ။သူတုိ႕မပါပဲကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္တည္ေဆာက္၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္

ၾကရေတာ့မယ္။အသက္နဲ႕လူေတြေလ အသက္မဲ့လူေတြမွမဟုတ္တာ။ခံစားတတ္တယ္။မ်က္

ရည္က်တတ္တယ္။သတိရတတ္တယ္။၀မ္းနည္းတတ္တယ္။ေသေသာသူၾကာရင္ေမ့ ေပ်ာက္

ေသာသူရွာရင္ေတြ႕ ဆုိတာမယုံဘူး။ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ဆဲြညစ္ဆုတ္နယ္ လႊင့္ပစ္ခံလုိက္ရ

တာ။အေလာင္းေတာင္ရွာမရဘဲေသျပီလုိ႕သတ္မွတ္လုိက္ရတာ။ခံစားတတ္ၾကပါတယ္။စက္ရုပ္

မွမဟုတ္တာပဲ။အသက္နဲ႕လူေတြပါ။

ဒီအရင္ကအိမ္ေထာင္ဦးစီးဆုိတဲ့စကားလုံးကုိကိုယ္နဲကမဆုိင္ဘူးလို႕ယူဆခဲ့ၾကတယ္။အိမ္

ေထာင္ဦးစီးလာပါ။ဒီေန႕အစည္းအေ၀းရွိတယ္။အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ……….တဲ့။အဲသည္လုိ

ဆုိရင္ကိုယ့္အဘုိး ကိုယ့္အေဖ သြားၾကရတယ္။မိသားစုထဲမွာအသက္အၾကီးဆုံးကိုေခၚတာ

ေပါ့။အခုေတာ့အဲသည္လုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။အခုႏွစ္မွဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ကေလးပါ။အခုမွ

ဆယ္တန္းေရာက္တာပါ။ေက်ာင္းမေနဖူးေပမယ့္ ၂၀ ႏွစ္ေတာ့ရွိပါျပီ။အိမ္ေထာင္ဦးစီးေတြ

ေခၚေနတယ္ဆုိရင္အဲဒီအရြယ္ကေလးေတြအျပးအလြားသြားတန္းစီရတယ္။ထုိင္ဆုိတဲ့

ေနရာမွာထုိင္ၾကရတယ္။လွဴတဲ့ပစၥညး္ေတြလက္ခံရတယ္။မိဘကိုယ္စား ဘုိးဘြားကုိယ္စားတဲ့။

အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆုိတဲ့အေခၚအေ၀ၚကုိအရင္ကကိုယ္နဲကဘာဆုိင္လုိ႕လဲလို႕ထင္ခဲ့တာေလ။

နာဂစ္မုန္တုိင္းၾကီးေၾကာင့္ဘုိးဘြားမိဘေတြမွမရွိေတာ့တာ။ကုိယ္မွမသြားရင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့

ကုိယ့္ညီေလး ညီမေလးေတြဘယ္လုိစခန္းဆက္သြားမွာတုန္း။နာၾကင္ေနတဲ့ႏွလုံးသားနဲ႕

လူၾကီးလုပ္ေနၾကရျပီ။အသက္နဲ႕လူေတြကိုး။ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့သတၱိေတြ

အင္အားေတြနဲ႕ ဘ၀ဆိုတာအဲဒါပဲ။ခါးသီးတယ္။အၾကင္နာကင္းမဲ့တယ္။မ်က္နွာလုိက္တယ္။

ကံဆုိးမသြားရာမိုးလုိက္လုိ႕ရြာတုိ႕ အကုသုိလ္မ်ား၀င္ရင္အတုံးလုိက္အတစ္လုိက္၀င္တယ္တုိ႕

ရွိသမွ်ေသာစကားပုံေတြ အကုန္မွန္ေတာ့တာပဲ။ကမာၻေျမၾကီးေပၚမွာမတ္မတ္ရပ္၊ခံစားခ်က္

ေတြကုိျမိဳသိပ္ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ကိုယ့္ေသြးသားေတြ႕ရ႕ဲလက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထား။

ကံၾကမၼာကိုရင္ေကာ့ျပီးခံမယ္။

မိသားစုနဲ႕ထပ္တူထပ္မွ်တုိ႕ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္ လို႕ဆုိတဲ့စကားလုံးေတြကိုျမိဳခ်ထားလုိက္။

သူုတုိ႕မိသားစု၀င္ဆုံးရူံးတာတစ္ယာက္လည္းမဟုတ္ အစုလုိက္အျပဳံလုိက္။အဲဒါ ထပ္တူထပ္

မွ် ဆုိလုိက္ရင္မျပည့္စုံေသးဘူး။ဒီထက္မကအဓိပၸါယ္ရွိတဲ့စကားလုံးေတြရွိဦးမယ္။ဒီထက္

ျပင္းထန္တဲ့ေၾကကဲြစရာစကားလုံးေတြရွိဦးမယ္။ႏွဴတ္ကေနေတာင္ေရရြတ္ဖုိ႕ဘာမွထြက္မလာ

ဘူး။စကားလုံးရွာမရဆုိတာအခုမွပဲသိေတာ့တယ္။ေမးလည္းမေမးရက္ ၾကားလည္းမၾကားရဲ။

စဥ္းစားမိရုံေလးနဲ႕တင္ၾကက္သီးထမတတ္ခံစားရပါတယ္။သူတုိ႕က်တဲ့မ်က္ရည္ေတြမၾကည့္ရက္

ဘူး။အခ်ိန္ဆုိတဲ့သမားေတာ္ကဘယ္မွာတုန္း။ရင္ထဲကဒဏ္ရာေတြကိုဖုိ႕ေစာလြန္းပါေသးသတဲ့။

ဒီေတာ့ရင္ထဲကဒဏ္ရာကိုကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီးကုစားေပေတာ့။ရက္ပို္င္းအတြင္းမွာ လပုိင္းအ

တြင္းမွာကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ရပ္တည္ေရး၊စားေရးေသာက္ေရး၊ေနေရးထုိင္ေရးဆုိတဲ့တာ၀န္ေတြ

၀တၱရားေတြနဲ႕ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ႏုိ္င္တာ။အခ်ိန္ဆိုတဲ့အရာကိုဟားတုိက္လုိ႕ေတာင္ရယ္လုိက္

ခ်င္ပါရဲ႕။ေဟာဒီ လပုိင္းနဲ႕ရုန္းကန္လွဴပ္ရွား ရွင္သန္ …။ဘယ္မွာလဲလြမ္းစရာအခ်ိန္၊မ်က္ရည္

က်စရာအခ်ိန္။ဒီေတာ့အခ်ိန္ဆိုတာမရွိေတာ့ဘူး။ဆုိလုိတာက သူတုိ႕ရင္ထဲကဒဏ္ရာေတြကုစား

ဖုိ႕အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူူး။သူ႕စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တာ၀န္၀တၱရားအတြက္ ေပးလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္

ေတြ ကုန္ျပီ။

နာဂစ္မုန္တုိင္းအတြင္းမီးဖြားလုိက္တဲ့ကိုယ္၀န္သည္ေတြ မုန္တုိ္ငး္ၾကီးထဲေျပးရလႊားရတဲ့ကိုယ္၀န္

သည္ေတြ မုန္တုိင္းအျပီးမွာေမြးကင္းစကေလးေတြအတြက္ ဗုိက္ထဲကေမြးကာနီးကေလးအတြက္

သူတုိကဘာေတြစဥ္းစားေနမွာလဲ။ဒါေတာင္ဆုံးရူံးသြားတဲ့မိသားစု၀င္ေတြအတြက္မပါေသးဘူး။

ကိုယ္၀န္သည္ေတြစိတ္မထိခုိက္ရတုိ႕၊နာေရးကိစၥေတာင္ကိုယ္၀န္နဲ႕ေမြးတဲ့သူေတြအတြက္

ကေလးထိခို္က္မွာစုိးလုိ႕လ်ဴိ႕၀ွက္ထားရမယ္ဆုိတဲ့အယူအဆေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ။

သူတုိ႕မ်ားဘယ္လုိအင္အားေတြ သတၱိေတြနဲ႕ရပ္တည္ေနၾကမွာပါလိမ့္။အသက္နဲ႕လူေတြပါပဲ။

ဒါေပမယ့္သာမန္ထက္သတၱိရွိလုိက္ၾကတာ။ဒီလုိစိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြဟာအေမွာင္ထဲကအလင္း

ေရာင္လား။ဘုရားကေပးတဲ့ဆုလာဘ္တစ္ပါးမ်ားျဖစ္ေနမလား။

မုန္တုိင္းအတြင္းမွာေမြးကင္းစကေလးေတြကုိမိဘေတြ အစ္ကုိေတြ အစ္မေတြကအတင္းဖက္ျပီး

ေျပးလႊားႏုိင္ခဲ့လုိ႕လြတ္ၾကတယ္။ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးေတြကိုယ္ဘာသာအသက္ကုိဖက္နဲ႕

ႏုိ္င္တဲ့အရြယ္ေတြျဖစ္လုိ႕လြတ္ခဲ့ႏုိင္ၾကတယ္။အဲဒီၤအသက္အရြယ္ၾကားကဟုိမေရာက္သည္

မေရာက္အရြယ္ေလးေတြမွာေတာ့မ်ားစြာအသက္ဆုံးရူံးခဲ့ၾကရတယ္။တကဲြံတျပားျဖစ္ကုန္ၾက

တယ္။က်န္ခဲ့တဲ့ေမြးကင္းစေလးေတြ၊ကေလးပုစီေကြးေလးေတြမွာသူတုိကကိုေထြးေပြ႕ထား

တဲ့ေဆြမ်ဴိးေတြ မိဘေတြ(ရွိေသးရင္ေတာ့)၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕လက္ထဲမွာကစားစရာရုပ္ကေလး

ေတြပိုက္လုိ႕ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။အေဖ အေမ ဘယ္မွာလဲလို႕မေမးတတ္ပါဘူး။တစိမ္းေတြလက္

ထဲေရာက္လည္းနားမလည္ရွာဘူး။ကစားစရာ စားစရာ ေဆာ့စရာေတြရွိေနရင္ျပည့္္္္္္စံုေနၾကျပီ။

ေနာင္သိတတ္တဲ့တစ္ေန႕မွာ သူ႕ကုိတစ္ေယာက္ေယာက္ကေျပာျပမွသိမယ္။ပါးစပ္ရာဇ၀င္

ဆုိတာကုိလက္ဆင့္ကမ္းတဲ့စကားလုံးေတြနဲ႕သူတုိ႕ေလးေတြသိသြားၾကလိ္မ့္မယ္။အဲသည္လုိ

ပဲလက္ခံထားေပေတာ့။

နာဂစ္မုန္တုိင္းအတြင္းေသဆုံးသြားသူေတြအတြက္ဆြမး္ဦးဆုိတာဘယ္ေနမွန္ေတာင္မသိလုိက္

ရတဲ့အျဖစ္ပါ။သပိတ္သြတ္တာတုိ႕ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းတုိ႕ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားရဲခဲ့ဘူး။တမလြန္

ကဘုိ္းဘြား မိဘ သား သမီး ေျမးေတြေတာ့က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြတာ၀န္မေက်ခဲ့၇တာကိုနားလည္

ေပးၾကပါေတာ့လုိ႕ပဲေတာင္းပန္ၾကရေတာ့မယ္။တစ္လျပည့္(ႏွစ္လျပည့္)ေတြကုိေတာ့အလွဴ

ရွင္ေတြရဲ႕အလွဴေငြေလးေတြန႕ဲအမွ်အတန္းေ၀ႏုိင္ခဲ့ၾကျပီေပါ့။နာဂစ္မုန္တုိင္းၾကီးမတုိင္မွီ

ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သြားသူေတြအတြက္၀မ္းသာမိပါတယ္။သူတုိ႕ကဒီလုိဆုိးရြားရက္စက္

တဲ့ေၾကာက္စရာအျဖစ္ေတြကုိျမင္မသြားၾကဘူး။ၾကံဳမသြားၾကရဘူး။ထိတ္လန္႕တုန္လွဴပ္

မသြားၾကရဘူး။ရူးသြပ္မသြားၾကရဘူး။နာဂစ္မုန္တုိင္းအတြင္းေလဒဏ္ ေရဒဏ္ ၾကားမွာ

အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ၾကသူေတြအတြက္စိတ္မေကာင္း ေၾကကဲြမိတဲ့ၾကားကက်န္ရစ္ခဲ့သူေတြ

ရဲ႕ ပူပင္ေသာက လြမ္းေဆြးအပူမီးေတြ မခံရေလျခင္းလို႕ၾကံဖန္ေတြးျပီးေျဖလုိ္က္မိပါရဲ႕။

ေမြးကတည္းကလယ္လုပ္ စိုက္ပ်ဴိးေရးလုပ္ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း တံငါလုပ္ငန္းနဲ႕အသက္ေမြးလာ

ခဲ့ၾကသူေတြေလ။ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ပါတယ္။ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးမကုိင္ဖူးၾကပါဘူး..တဲ့။

အ၀တ္တစ္စုံေလာက္နဲ႕ေနလုိ႕ျဖစ္ပါသတဲ့။အဲဒီလုိ ဘ၀ထဲမွာမုန္တုိင္းအတြင္းကြယ္လြန္သြား

သူေတြကုိေတာ့သတိရေနၾကပါတယ္။အရင္ကေနခဲ့ရတဲ့မိသားစုဘ၀ကိုေတာ့ဘယ္လုိအရာ

မ်ဴိးနဲ႕မွမလဲႏုိင္ တန္ဖုိးထားေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

2 comments:

Shinlay said...

နာဂစ္ရဲ ့ေနာက္ဆက္တြဲ ဒုကၡေတြကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲ သူငယ္ခ်င္း...

ျမတ္ႏိုး said...

ဖတ္ပီးေမာသြားတယ္..

ျပန္ျမင္လာတယ္..
အခုေရာ...ဘယ္လိုေနသလဲ....မေမးရဲဘူး။ မေမးရက္ဘူး။ သူတို႔ေတြရဲ့...ဘ၀ေတြ..ခါးေကာ့ေအာင္ခံေနရတဲ့ဘ၀ေတြ..။ ကမၻာမွာ.. ရက္စက္စြာခံခဲ့ရတဲ့ လူေပါင္းမ်ားစြာေသဆံုးခဲ့မႈ။ ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ မေသသင့္ပဲ ထပ္မံေသဆံုးမႈေတြ..။

ႏွလံုးသားရိွတဲ့သူတိုင္းကေတာ့ စာနာၾကမွာပါ။လုပ္ေပးႏိုင္သေလာက္လုပ္ေပးေနမိတယ္။