His Thoughts - Dr.KhinMaungWin

ေအာက္တုိဘာလ ၂၃ ရက္ေန႕ဖြားေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္း၏အင္တာဗ်ဴးႏွင့္ေဆာင္းပါးမ်ား

ေကာက္ႏွဴတ္ခ်က္အမွတ္တရမ်ား

 

- ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ကြန္ျပဴတာ ၁၉၆၇ ခုနွစ္

ယေန႕တြင္ျမန္မာႏုိင္ငံအပါအ၀င္ကမာၻ႕ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ကြန္ျပဴတာသုံးမွေခတ္မီသည္ဟူေသာအျမင္မ်ဴိးျဖစ္

ေနသည္။ရုံးမ်ား၊ေက်ာင္းမ်ား၊ကုမၸဏီမ်ားအားလုံးတြင္ကြန္ျပဴတာမ်ားသုံးေနၾကသည္။ထိုအျဖစ္ကုိေတြ႕

ေသာအခါကၽြန္ေတာ္သည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိျပန္လည္သတိရမိသည္။

ထုိအခ်ိန္ကကၽြန္ေတာ္သည္စီးပြားေရးတကၠသုိလ္သခ်ၤာဌာနတြင္အမူထမ္းလ်က္ရွိ၏။ကၽြန္ေတာ္၏ဌာန

မူးမွာေဒါက္တာခ်စ္ေဆြျဖစ္၏။သူသည္ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ကြန္ျပဴတာဌာနတစ္ခုျဖစ္လာရန္ေနာင္တြင္ေနရာ

တုိင္းတြင္ကြန္ျပဴတာသုံးလာရန္ပထမဦးဆုံးၾကဳိးပမ္းခဲ့သူျဖစ္သည္။

၁၉၆၇ခုႏွစ္တြင္ကြန္ျပဴတာစိတ္၀င္စားေရးကုိရည္ရြယ္၍စီးပြားေရးတကၠသုိလ္စာရင္းအင္းဌာန၏လက္

ေတြ႕ခန္းတြင္ကြန္ျပဴတာဆုိင္ရာေဆြးေႏြးပဲြတစ္ခုကိုပထမဦးဆုံးက်င္းပခဲ့သည္။ထုိေဆြးေႏြးပဲြတြင္တက္

ေရာက္ေဆြးေႏြးသူမ်ားမွာေဒါက္တာခ်စ္ေဆြ၊ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညႊန္႕(ထုိအခ်ိန္ကပါေမာကၡ၊စီးပြားေရး

တကၠသုိလ္။ေနာင္အခါတြင္ပါေမာကၡ)၊ေဒါက္တာသန္းထုိက္(ထုိအခ်ိန္က ကထိကသခ်ၤာဌာန၊စက္မူတကၠ

သုိလ္၊ေနာင္အခါပါေမာကၡ)၊ေဒါက္တာဖင္ေလး(ထုိအခ်ိန္ကပါေမာကၡေဘာဂေဗဒ)တုိ႕ျဖစ္ၾကသည္။တကၠ

သုိလ္ေကာလိပ္မ်ားရွိပါေမာကၡ၊ကထိကမ်ားစြာဖိတ္ၾကားထားေသာလည္းလာေရာက္သူပရိသတ္မရွိသ

ေလာက္ျဖစ္သည္။

ထုိအခါေဒါက္တာခ်စ္ေဆြသည္သူကုိယ္တုိင္ဌာနမ်ားကုိသြားေရာက္၍ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္းကုိလုိက္ေျပာ

လွ်င္စိ္တ္၀င္စားသူမ်ားရွိလာမည္ဟုေမွ်ာ္လင့္ကာဌာနမ်ားသုိ႕သြားေရာက္ခဲ့သည္။

သူႏွင့္အေဖာ္လုိက္မည့္သူမရွိသျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္အားေခၚသြားသည္။

ထုိအခ်ိန္ကေျခာက္ထပ္ရုံး၊ကမ္းနားဘက္တြင္ရွိSEDဗဟုိစာရင္းအင္းရုံးသုိ႕ေရာက္ခဲ့သည္။ယင္းဌာနရွိ

ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးကဤသုိ႕ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆီမွာကြန္ျပဴတာေတြဘာေတြလုိမယ္မထင္ပါ

ဘူး။ဒီမွာ Punch Card Machine ေတြနဲ႕အားလုံးအလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

AG ရုံးေခၚဗဟုိစာရင္းစစ္ရုံးသုိ႕ေရာက္ေသာအခါတြင္ထုိဌာနကပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးကကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဌာနက

၀င္ေငြ၊ထြက္ေငြေလာက္ပဲလုပ္ရတာျဖစ္လုိ႕ကြန္ျပဴတာေတြဘာေတြလုိမယ္မထင္ပါဘူး။

ေဆာက္လုပ္ေရးရုံးသုိ႕ေရာကေသာအခါတြင္လညး္ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးကဤသုိ႕ေမးသည္။"ဆရာတုိ႕ကြန္ျပဴ

တာက မသိကိန္းသုံးလုံးပါတဲ့ညီမွ်ျခင္းရွင္းလုိ႕ရသလား"ထုိအခါေဒါက္တာခ်စ္ေဆြက"မသိကိန္းသုံးလုံး

သာမကအလုံးနွစ္ရာေတာင္ရပါတယ္။"ဟုျပန္ေျဖလုိက္သည္။ထုိပုဂၢဳိလ္ကစာရြက္တစ္ရြက္ေပၚတြင္မွတ္

စုမ်ားေရးမွတ္ျပီးဒီလုိဆုိရ္ကၽြန္ေတာ့္အထက္အရာရွိကုိအက်ဴိးအေၾကာင္းေျပာျပပါ့မယ္။

ဤသည္ကား၁၉၆၇ခုႏွစ္ကျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ကြန္ျပဴတာသုံးရန္ၾကိဴးပမ္းခ်က္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ထုိအေၾကာင္း

မ်ားကိုေရွးေခတ္ေဟာင္းေအာက္ေမ့ဖြယ္အျဖစ္ေရးသားတင္ျပလုိက္ပါသည္။

(အေတြးအျမင္ ၁၃၀ း ၁၉၉၇ဒီဇင္ဘာလ+၁၉၉၈ဇန္န၀ါရီ အတုိအထြာအေတြးမ်ားေဆာင္းပါးမွ)

 

- ဆရာ့ကိုယ္ဆရာအခုေခတ္မွာေက်ာင္းဆရာလုပ္တာမေအာင္ျမင္ဘူးလုိ႕ပဲယူဆတယ္

ဆရာကပညာရပ္ကုိတတ္ေအာင္အကုန္သင္တယ္။ေက်ာင္းသားေတြကလာေမးတယ္။"ဒါေတြကစာေမးပဲြ

မွာေမးမွာလား"တဲ့။ငါကမင္းတုိ႕ကုိတတ္ေအာင္သင္ေနတာဆုိေတာ့ေက်ာင္းသားေတြကဆရာ့ကိုေ၀ဖန္တယ္။

"ဒီဆရာကသင္ခန္းစာအားလုံးကုိအေလးေပးသင္တာ။ဒီဆရာသင္တာလုိက္္တက္လုိ႕ကေတာ့စာေမးပဲြမွာ

ဘာေမးလဲသိမွာမဟုတ္ဘူး။"တဲ့။

ဆရာ့ေနရာမွာဆက္ခံမယ့္တပည့္တစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။မ်ားေသာအားျဖင့္၀ါသနာေပၚအေျခခံျပီးပညာရပ္

တစ္ခုက္ုိသင္ယူတာထက္စာရင္ရတဲ့အမွတ္ကုိအေျခခံျပီးတက္ၾကတာကုိး။၀ါသနာမပါေတာ့တုိးတက္ဖုိ႕မလြယ္

ဘူး။

ဆရာတုိ႕မ်ဴိးဆက္အထိထူးခၽြန္တဲ့သူေတြထြက္လာတာဟာ၀ါသနာပါရာကိုလုပ္ၾကလုိ႕ပဲ။အဓိက ကသင္

ခ်င္တဲ့စိတ္ကဦးေဆာင္တာပဲ။ဒီဘက္ေနာက္ပုိင္းၾကေတာ့ကြန္ျပဴတာတတ္ရင္ဘာျဖစ္မွာမုိ႕၊ႏုိင္ငံျခားသြား

ရေအာင္လုိ႕၊ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕ ဒါမ်ဴိးေတြျဖစ္ေနတယ္။

(၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ထြန္းလြင္၏အေမးကုိေျဖၾကားခဲ့ပုံ)

 

-မိဘခင္းေပးတဲ့လမ္းေပၚေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္

ဆရာကစာသင္ရတာ၀ါသနာပါတယ္။အသင္၀ါသနာပါတဲ့သူဟာစာသင္ေနရတာကိုေတာ့ေက်နပ္တယ္လို႕

ေျပာရမွာပဲ။ဒါေပမယ့္မေက်နပ္တဲ့အပုိင္းေတြလည္းအခုထိရွိေနတယ္။အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ေက်ာင္းသားေတြ

ကုိဆရာစာသင္ေပးခဲ့ရတဲ့အတြက္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ရလဒ္အေနနဲ႕ေတာ့ေက်နပ္မူမရွိဘူး။၀ါသနာပါလုိ႕သင္ေပး

ခဲ့ရတာအေပၚေက်နပ္ေပမယ့္သင္ေပးခဲ့ရတဲ့အတြက္ေကာင္းက်ဴိးဘာေတြရွိခဲ့သလဲဆုိတာျပန္သုံးသပ္ၾကည့္

ေတာ့တစ္ခုမွမယ္မယ္ရရမေတြ႕ပါဘူး။

အဲဒီလုိမယ္မယ္ရရေက်နပ္စရာမေတြ႕ခဲ့တာဟာေက်ာင္းသားေတြေၾကာင့္လား၊ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္လားဆုိ

ရင္တစ္ခုမွမဟုတ္ပါဘူး။အဲဒီဟာေတြေၾကာင့္တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး။ဆရာ့ကိုယ္ဆရာစည္းရုံးေရးညံ့ခဲ့လုိ႕ပဲလုိ႕ထင္

တယ္။ကိုယ္သင္ေပးခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ၊အတူတူလုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြအေပၚပါေမာကၡ

ျဖစ္လာခ်ိ္န္မွာကုိယ့္လက္ေအာက္ကဆရာ၊ဆရာမေတြအေပၚဆရာကကိုယ့္ဖက္ပါေအာင္မစည္းရုံးႏုိင္ခဲ့ဘူူး။

စည္းရုံးေရးညံ့ခဲ့တယ္လို႕ပဲခံယူပါတယ္။

ဆရာသင္ေပးတဲ့တပည့္ေတြထဲမွာထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္သြားတဲ့သူေတြရွိၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒါဟာသူတုိ႕ဟာ

သူတုိ႕ေတာ္လုိ႕ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ဆရာသင္ေပးခဲ့လုိ႕ျဖစ္သြားတာမဟုတ္ဘူးလုိ႕ထင္ပါတယ္။

ဆရာေျပာတဲ့သေဘာကဆရာေက်ာင္းဆရာဘ၀ကေနပါေမာကၡအထိျဖစ္လာတာမွာဘာအက်ဴိးမွမရွိခဲ့ဘူး

လုိ႕ဆုိခ်င္တဲ့သေဘာပါပဲ။

( ၂၀၀၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ မွာ ခက္မာ၏အေမးကုိေျဖၾကားပုံ)

 

-ပါရဂူဘဲြ႕ကုိဘာေၾကာင့္ယူျဖစ္ခဲ့သလဲဆုိေတာ့

ပါရဂူဘဲြ႕ကုိရတဲ့လူအေနနဲ႕လူေတြကငါေျပာတာပိုနားေထာင္လာမယ္။ေျပာတဲ့ေနရာမွာ၀ိတ္ရွိလာမယ္။

အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႕ဆရာပါရဂူဘဲြ႕သြားယူတာ။ပါရဂူဘဲြ႕ရတဲ့လူစကားနဲ႕ ပါရဂူဘဲြ႕ မရတဲ့

လူစကားမတူဘူး။ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ဆရာပါရဂူဘဲြ႕ယူတာဟာဆရာေျပာတာကိုလူေတြေလးေလးစားစား

နားေထာင္ေစခ်င္တာပဲရွိတယ္။

(၁၉၉၈ခုႏွစ္  သင့္ဘ၀ ပါရဂူမ်ားနွင့္စကားေျပာျခင္းမွ)

 

အခုေခတ္မွာလူတုိင္းဟာဘာသာရပ္အားလုံးရဲ႕အခက္ဆုံးေတြကိုသိၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္

ဘယ္သူမွ ဘယ္ဘာသာရပ္ရဲ႕လြယ္ကူတဲ့အေျခခံေတြကုိမသိၾကပါဘူး။ G.B.Shaw

သင္ဘာဖတ္သင့္သလဲ ?

ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္သင့္ပါသည္။

ဘယ္လုိဖတ္သင့္သလဲ ?

ကုိယ္ဖတ္ခ်င္သလုိဖတ္သင့္ပါသည္

ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ဖတ္သင့္သလဲ ?

ကုိယ္ေပွ်ာ္ရႊင္ဖုိ႕ဖတ္သင့္ပါသည္

Dr.Stella Center