စာအုပ္တစ္အုပ္အေျကာင္း တိုင္းျပည္မဲ့လူတစ္ေယာက္ ဂ်ဴနီယာ၀င္း

စာအုပ္တစ္အုပ္အေျကာင္း

တိုင္းျပည္မဲ့လူတစ္ေယာက္

ခ်င္းတြင္းမဂဇင္း ၂၀၀၇?

            ၁၈၂၂ ခုနွစ္ ဧျပီလ ၂ ရက္ Massachusettes ျမို့၌ ေမြးဖြားခဲ့သူ Edward Everett Hale(အက္ဒ္ဝဝ္ အဲဗရက္ ေဟးလ္) သည္ ‘The Man without a country.’ ''တိုင္းျပည္မဲ့လူတစ္ေယာက္''ဟု အမည္တြင္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးသားခဲ့သည္။ ကြ်န္မ ထိုစာအုပ္မူရင္းကို မဖတ္ဖူးခင္မွာ ကြ်န္မ အဘိုးအဘြားမ်ား ဖတ္ျပခဲ့သည့္ Illustrated Classicsမ်ားထဲတြင္ ဖတ္ရႈရင္းနီွးခဲ့ရသည္။ ထိုစာအုပ္က ရုပ္ပံုပန္းခီ်မ်ားျဖင့္မို့ ကေလးသူငယ္မ်ား စိတ္ဝင္တစား ျဖစ္သြားေလာက္ပါသည္။ သို့ေသာ္ အေရး အသားကေတာ့ မူရင္းစာသားအခို့်ျဖင့္ ခ်ယ္မႈန္းသရုပ္ေဖာ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးကိုေတာ့ တိုတိုတုတ္တုတ္ ျပုျပင္ေရးသား ထားသည္။ ထိုဇာတ္လမ္းကို စိတ္ဝင္စား မိသြားတာက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေျကာင့္ျဖစ္သည္။

            ထိုဇာတ္လမ္းကို ဘာမွန္းမသိခင္မွာ ဇာတ္လမ္းထဲအံဝင္ေအာင္ ထည့္ထားေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္က Sir Walter Scott  ၏ Ptriotism(မို်းခ်စ္စိတ္) အမည္တြင္ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာေလးက ဇာတ္လမ္း၏ တစ္ဝက္ေလာက္မွာ ပါသည္။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ နိုလန္ (Nolan) က ထိုကဗ်ာကို ဆံုးေအာင္ပင္ မဖတ္နိုင္ဘဲ ဆုတ္ျဖဲပစ္ကာ ေရထဲပစ္ခ်လိုက္သည့္ အျဖစ္သည္ ေတာ္ေတာ္ ေလး စိတ္ဝင္စားသြားေစသည့္ အဓိက အခ်က္ျဖစ္သည္။ ‘Patriotism’ ဆိုသည့္ ကဗ်ာက ကြ်န္မ အဖိုးဦးခင္ေမာင္လတ္က ကြ်န္မတို့ကို ရိုက္သင္ထားလိုက္သည္မွာ ေနာေက်ေနျပီး အလြတ္ကိုရေနသည့္ကဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ အဖြား ေဒၚခင္မို်းခ်စ္က ထိုကဗ်ာကို ျမန္မာ ေလးခို်းျကီးတစ္ပုဒ္စပ္ခဲ့ရာမွ အစျပုလို့ 'ခင္မို်းခ်စ္' အမည္တြင္ခဲ့ရသည့္ ကဗ်ာ။ ဒီေလာက္ေတာ္ ဆဲြေဆာင္မႈရိွေသာ ကဗ်ာကို နိုလန္က ဘာေျကာင့္ မနွစ္သက္နိုင္ ျဖစ္ရသနည္း။ ကြ်န္မအတြက္ ခိုင္လံုေသာ အေျကာင္းျပခ်က္ကို ထိုရုပ္ပံုမ်ား ေဖာ္ကူ်းထားသည့္ စာအုပ္ဖတ္ရံု ျဖင့္ ရွာမေတြ့ခဲ့ပါ။ ဒါက ကေလးေတြအတြက္မို့ တခို့် အေရးပါေသာ အခန္းမ်ား ရိွေနလိမ့္ဦးမည္ဟု ကြ်န္မ ေတြးမိသည္။ ထို့ေျကာင့္ မူရင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္မိသည္။ သို့ေသာ္ မူရင္းစာအုပ္က အိမ္မွာ မရိွပါ။ ရဖို့လည္း မလြယ္ပါ။ ဒီေတာ့လည္း သိခ်င္စိတ္က အဲဒီမွာ ရပ္သြားရသည္။ တစ္ခါတေလ ေကာက္ကိုင္ျပီး ထိုဇာတ္လမ္းေလးကို ျပန္ဖတ္ရင္းနွင့္ နည္းနည္းေတာ့ ေရးေတးေတးျဖစ္လာရသည္။ သူဘာလို့ ဒီကဗ်ာကို မုန္းရသလဲဆိုတာကို။ သို့ေသာ္ မူရင္းစာအုပ္မရိွေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားသေလာက္နွင့္ပင္ ေရာင့္ရဲခဲ့ရသည္။ ဒီလိုနွင့္ ၁ဝ နွစ္ေလာက္ေတာင္ ျကာခဲ့ေပါ့။

            တစ္ေန့ေတာ့ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက သူ ဘန္ေကာက္မွာ မွာခ်င္တာရိွရင္မွာပါ ဝယ္လာခဲ့ေပးမည္ဟု ဆိုလာေတာ့ ကြ်န္မ ထိုစာအုပ္ကို သတိတရ မွာလိုက္ပါသည္။ စာအုပ္ရွာလို့ ေတြ့ျပီဟု အေျကာင္းျကားေတာ့ ကြ်န္မမွာ စာအုပ္လက္ထဲမေရာက္မခ်င္း စိတ္ကူး နွင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလိုနွင့္ ၂ဝဝ၃ ခုနွစ္မွာ ကြ်န္မ ဖတ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ထိုစာအုပ္ေလး ကြ်န္မလက္ထဲ ေရာက္လာျပီ။ အိမ္က စာအုပ္နွင့္ ယွဥ္ကာ ဘယ္အေျကာင္းအရာေတြ ခ်န္ခဲ့သလဲဆိုတာ တိုက္ျပီးဖတ္ရႈခဲ့သည္။ ဒီလိုနွင့္ သူ့အေျကာင္းေတြ အေတြးအျမင္မွာ ေဆာင္းပါး ၂ ပုဒ္၊ ၃ ပုဒ္ေလာက္ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ နိုလန္ကို သေဘာက်သြားျကေသာ ပရိသတ္မ်ားနွင့္ေတြ့ျပီး သူတို့၏ ေတာင္းဆိုမႈေတြေျကာင့္ ထပ္မံေရး ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္အုပ္လံုးေတာ့ ဘာသာမျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ တစ္ေန့ေတာ့ ျပန္ျဖစ္ခ်င္လည္း ျပန္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို့ေသာ္ ဘာသာျပန္ ဖို့ မလိုေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မ ခံစားလို့ ရေနခဲ့သည္။

            ‘The man without a country’ 'တိုင္းျပည္မဲ့ လူတစ္ေယာက္'တဲ့။ သူ့မွာ တိုင္းျပည္ မရိွပါ။ မည္သူ့မွာမဆို တိုင္းျပည္ရိွပါတယ္။ သို့ေပမဲ့ သူက တိုင္းျပည္ မရိွသူ ျဖစ္သည္။ သူ့အေျကာင္းကို ေရးသားသူက Edward verett Hale  ျဖစ္သည္။ 'ေဟးလ္' သည္ တရားေဟာဆရာတစ္ဦး၊ ျပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္။ ထို့အျပင္ 'တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးစရာ အသက္တစ္ခုတည္းရိွတာ နာတယ္ကြာ'ဟူေသာ သမိုင္းတြင္ခဲ့သည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခဲ့သူ Nathan Hale (နာသန္ ေဟးလ္)၏ တူျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဒီေသြး၊ ဒီ သားေတြ စီးဆင္းေနေသာ 'ေဟးလ္'ဆိုသူ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေရးသားေသာ ဇာတ္လမ္းသည္ အဘယ္နည္း။

            'တစ္ခုေသာ ေနြရာသီမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ စာဖတ္သူေတြရဲ့ လက္ထဲကို စာတစ္ပုဒ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းတဲ့ ဆုကေတာ့ ခပ္ရိုးရိုးပါပဲ။ ကြ်နု္ပ္တို့၏ တိုင္းျပည္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာသိဖို့ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ဇာတ္ေကာင္မွာ တိုင္းျပည္ မရိွပါဘူး။ သူ့အေျကာင္းကို စာဖတ္သူေတြ စိတ္ဝင္စားေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ျကိုးစားေဖာ္ထုတ္ထားပါတယ္'

            'ကြ်န္ေတာ္ဟာ နိုလန္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကို အသက္ဝင္လာေစဖို့ Aaron Barr (အာရြန္ဘား) ဆိုတဲ့ စစ္တပ္အရာရိွတစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ့ကို တကယ့္သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ ေနာက္ခံထားျပီး အသက္သြင္းေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ့ကို တိုင္းျပည္ ရဲ့ သစၥာေဖာက္တစ္ဦးအျဖစ္ ပံုသြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘားကို ဖမ္းလိုက္စဥ္မွာပဲ သူနဲ့ဆက္ဆံခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေလး နိုလန္ဟာ တန္ဆာခံျဖစ္သြားပါ တယ္'

            စစ္ခံုရံုးတြင္ အစစ္ခံခဲ့ရေသာ နိုလန္သည္ အသက္ကငယ္ငယ္ မဟုတ္မခံ စိတ္ဓာတ္ေျကာင့္ တရားရံုးေတြ၏ သဘာဝအရ သူတို့ လိုခ်င္တဲ့အေျဖ မရရေအာင္ တြန္းပို့တဲ့ ေမးခြန္းေတြအေပၚမွာ စိတ္မရွည္ျဖစ္လာရပါသည္။ 'ကြ်န္ေတာ္ဟာ တိုင္းျပည္ သစၥာေဖာက္ဖ်က္ဖို့ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေမရိကန္မွာေမြး၊ အေမရိကေျမေပၚမွာ ျကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ Texas(တက္ကဆပ္) မွာ ျမင္းေတြနဲ့ အခိ်န္ကုန္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုေပၚမွာ စစ္မွန္ေသာ စိတ္ထား၊ သစၥာတရားျဖင့္သာ ေနခဲ့သူျဖစ္ပါ တယ္'

            သို့ေသာ္ သူ့ကို စစ္ေဆးေနသူမ်ားက 'မင္းဟာ အလုပ္ကို ျငီးေငြ့ေနျပီးေတာ့ ဘားရဲ့ အမိန့္ကိုပဲ နာခံမယ္လို့ စိတ္ကူးရိွခဲ့တယ္ မဟုတ္လား' မင္းကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ ဘယ္အရပ္မွာ ေမြးခဲ့ပါသလဲ' 'မင္းငယ္စဥ္က တက္ကဆက္မွာ ျကီးျပင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား။' မင္း စစ္တပ္ထဲဝင္ျပီးကတည္းက မင္းကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ေကြ်းေမြးခဲ့တယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား' မင္းရဲ့ ကံျကမၼာဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေပၚမွာ တည္ေနတယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား' 'မင္း အခုလြယ္ထားတဲ့ ဓားဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု က ေပးခဲ့တာ ဟုတ္ပါသလား' 'မင္းအခုဝတ္ထားတဲ့ ယူနီေဖာင္းကလည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ေပးထားတာ ဟုတ္ပါသလား' နိုလန္ သည္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ 'မဟုတ္ပါ' 'ဟုတ္ပါတယ္'နွင့္ ခ်ည္းပင္ ေျဖဆိုေနရရွာေလသည္။

            ေနာက္ဆံုးတြင္ နိုလန္အား ''တရားရံုး၏ ဥကၠဋၭအေနနွင့္ ေမးမည္။ တရားခံသည္ အမွန္တကယ္ပင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအေပၚ မွာ အျမဲတေစ သစၥာေစာင့္သိသူ ဟုတ္ပါသလား''

            နိုလန္သည္ အလြန္တရာမွ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္လွစြာျဖင့္ ေတာ္ပါေတာ့။ ေဟာဒီ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ အသံကို ထပ္ျပီး မျကား ပါရေစနဲ့ေတာ့။ ကြ်နု္ပ္၏ ဘဝမွာ အဲဒီရံြစရာေကာင္းတဲ့အမည္ကို ထပ္မံ မျကားခ်င္ေတာ့ပါ'ဟု တရားရံုးတစ္ခြင္လံုး အံ့ျသမွင္သက္သြားေစ ေလာက္ေသာ နိုလန္၏ ေဒါသတျကီး ေအာ္ဟစ္လိုက္သံ ဖံုးလႊမ္းသြားေလေတာ့သည္။

            တရားရံုးမွ ဥကၠဋၭသည္ အတန္ျကာ မွင္သက္သြားရာမွ နိုလန္ကို အျကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသြားမည္ကို မွန္းဆျကည့္လိုက္ပါ။ 'တရားခံ ဟာ တရားရံုးကို မထီမဲ့ျမင္ ျပုသည္။ အဆံုးစြန္ေသာ ျပစ္မႈကို ကူ်းလြန္သည္။ တရားခံအတြက္ သူ့အျပစ္နွင့္ ညီမွ်ေသာ အဆံုးစြန္ေသာ အျပစ္ကို ေပးရမည္'ဟု လိွု့်ဝွက္စြာ စည္းေဝးဆံုးျဖတ္ခဲ့ျပီးေနာက္ နိုလန္အား Orleans(ေအာ္လီရန္) ပင္လယ္ျပင္ရိွေရတပ္သေဘၤာေပၚတြင္ ေနေစဟူေသာ အမိန့္အျပင္ သူမျကားခ်င္ေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟူေသာ အမည္ကိုလည္း မျကားေစရဟု ျပစ္ဒဏ္ခ်ခဲ့ေလသည္။ ေအာ္လီရန္မွသည္ အတၲလနၲိတ္ေျမာက္ဘက္ ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ 'တိုင္းျပည္မဲ့လူတစ္ဦး'အျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထိုေရ တပ္ သေဘၤာမွ အရာရိွမ်ား ေျပာင္းသြားသည့္အခါ ''နိုလန္၏ အမိန့္''ကို လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ျကရေလသည္။ အမိန့္အရ နိုလန္ေရွ့တြင္ အေမရိ ကန္ ျပည္ေထာင္စုဟူေသာ အမည္နွင့္ပတ္သက္ေသာ စကားမ်ား၊ စာအုပ္မ်ားကို မေျပာရ၊ မယူေဆာင္ရ၊ သူ၏ ဆနၵအတိုင္း ေနထိုင္ပါေစ ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

            သေဘၤာသားမ်ားက နိုလန္ကို ခင္မင္ေသာေျကာင့္ သူ့အတြက္ စာအုပ္မ်ားကို ယူေဆာင္လာျကရာ ေတာ္ေတာ္ ေရြးရခက္ျကေျကာင္း ဆိုျကေလသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အမည္မပါေအာင္ စာအုပ္မ်ား ေရြးခ်ယ္ဝယ္ယူျကရာတြင္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ အဆင္ေျပပံုရေလသည္။ ထို့ေျကာင့္လည္း Sir Walter Scott ၏ Lay of the last minstrel 'မို်းခ်စ္စိတ္'ဟု အမည္တြင္သည့္ ဒူေပ သ္ အ့န ူေ်အ ျငည်အမနူဒ ကဗ်ာစာအုပ္ နိုလန္လက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့သည္။

            ဤေနရာတြင္ ခက္ေနသည္က နိုလန္၏အျဖစ္ ျဖစ္သည္။ နိုလန္၏ ဘဝ၊ နိုလန္ ယခုလို တိုင္းျပည္မရိွတဲ့ လူတစ္ဦးအျဖစ္ကို ေရာက္ ခဲ့ရေသာ သူ့အေျကာင္းအရင္းခံ။ ထိုကဗ်ာစာေျကာင္းမ်ားေျကာင့္ အနာေပၚတုတ္က်သည့္နွယ္ ျဖစ္သြားေလသည္။

            စဥ္းစားျကည့္ပါ။ နိုလန္တစ္ေယာက္ ေအာ္လီရန္ပင္လယ္ထဲက ေရတပ္သေဘၤာေပၚ ေရာက္လာစဥ္က သေဘၤာအရာရိွမ်ားနွင့္ သေဘၤာ ဝန္ထမ္းမ်ားက သူ့ကို ဘယ္လိုဆက္ဆံခံျကပါသလဲ။ 'မစၥတာနိုလန္- ခင္ဗ်ားကို အမိန့္အရ အစိုးရရဲ့ ခရီးသည္တစ္ဦးလို ဆက္ဆံရမယ္လို့ ဆိုထားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအေပၚ ဘယ္လိုမွ ေစာ္ကားတာမို်း မရိွေစရပါဘူးး'

            ''ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ''

            သေဘၤာကပၸတိန္၏ အတြင္းခန္းမွာေတာ့ နိုလန္နဲ့ပတ္သက္လို့ သေဘၤာဝန္ထမ္းမ်ားကို ယခုလို ညႊန္ျကားထားေလသည္။

            ''ကြ်န္ေတာ္တို့ရဲ့ ခရီးသည္နွင့္ ပတ္သက္လို့ ေရတပ္အတြင္း ေရးမွူးထံက အမိန့္ေတြ ရထားပါတယ္။ မစၥတာနိုလန္ သေဘၤာေပၚမွာ ေနထိုင္စဥ္မွာ သူ့ကို အက်ဥ္းသားတစ္ဦးကဲ့သို့ သူ့ကိုယ္သူ သတိမရမိေစေအာင္ သတိထားဆက္ဆံျကရမယ္။ ဒါေပမဲ့ မည္ကဲ့သို့ေသာ အေျခအေန အေျကာင္းျပခ်က္မို်းေအာက္မွာမွ သူ့တိုင္းျပည္နဲ့ပတ္သက္လို့ သူဘာမွ မျကားေစရဘူး။ သူ့တိုင္းျပည္နဲ့ပတ္သက္လို့ ဘယ္လို သတင္းကိုမွ သူ့ကို မသိေစရဘူး။ သူ မပိုင္ဆိုင္ေတာ့တဲ့ သူ့ရဲ့တိုင္းျပည္ကို သူဘယ္ေတာ့မွ မေတြ့ျမင္ေစရဘူး။ သူ့အထက္အရာရိွ နံေဘးမွာ မရိွဘဲ နိုလန္ကို ဘယ္သူမွ စကားမေျပာျကရဘူး။ အဲဒီညႊန္ျကားခ်က္ေတြကို အားလံုးလိုက္နာျကရမယ္''

            ထိုကဲ့သို့ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္နွင့္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ နိုလန္သည္ တစ္ေန့မွာေတာ့ သူ့အတြက္ ကဗ်ာစာအုပ္ အသစ္တစ္အုပ္ ရခဲ့ေလသည္။

            ''ေဟာဒီ ကဗ်ာစာအုပ္က အသစ္ပဲ မစၥတာနိုလန္ေရ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ေတာင္ မဖတ္ရေသးပါဘူးဗ်ာ''

            ''ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ''

            နိုလန္က ကဗ်ာစာအုပ္ကို လွန္ရင္း မဖတ္ရေသးျကေသာ သေဘၤာဝန္ထမ္းမ်ားအလယ္တြင္ ယခုလို နႈတ္မွ ရြတ္ဖတ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

                                                'Breathes there the man with soul so dead,

                                                Who never to himself hath said,

                                                This is my own, my native land!'

            'ဒါ ငါ့တိုင္းျပည္၊ ငါ့ေမြးရာတိုင္းျပည္ရင္းလို့

            မဟစ္ေအာ္ မေျြကးေျကာ္ဖူးတဲ့လူမို်း၊

            ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွန္း မသိတဲ့လူမို်း၊

            ဒီကမၻာေလာကျကီးေပၚမွာ ရိွသလား'

            နိုလန္နံေဘးကသေဘၤာဝန္ထမ္းမ်ားမွာနိုလန္ဆက္မဖတ္ပါေစနွင့္ေတာ့ဟုဆုေတာင္းေနမိျကေတာ့သည္။ သို့ေသာ္ နိုလန္ကေတာ့ မ်က္နွာျဖူေလ်ာ္စြာျဖင့္ ဆက္ဖတ္ခဲ့ေလသည္။

                                                "Whose heart hath ne'er within him burn'd,

                                                As home his footsteps he that turn'd,

                                                From wandering on a foreign strand!

                                                If such there breathe, go, mark him well,..."

            'ပင္လယ္ရပ္ျခားတိုင္းျပည္အနံွ့

            ေပ်ာ္ပါးလွည့္လည္ေနရာက

            ကိုယ့္အိမ္ဘက္ ေျခဦးလွည့္လိုက္တာေတာင္မွ

            ငါ အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာဆိုတာမရိွ။

            ငါ့တိုင္းျပည္ကို လြမ္းလိုက္တာဆိုတာမရိွ။

            အဲဒီလို မို်းခ်စ္စိတ္မရိွတဲ့ လူမို်းရိွရင္

            ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားလိုက္စမ္းပါ'

            နိုလန္သည္ ေသြးဆုပ္ေနေသာ မ်က္နွာ၊ ခံရခက္လြန္းေသာ တင္းက်ပ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ ဆက္လက္ဖတ္ေနေလသည္။

                                                'For him to Minstrel raptures swell;

                                                High though his titles, proud his name,

                                                Boundless his wealth as wish can claim;

                                                Despite those titles, power and pelf,

                                                The Wretch, concentred all in self,...'

            'သူ့အတြက္မ်ားေတာ့ ကဗ်ာလကၤာေတြ ဘယ္သူမွမေရးထိုး

            သူ့အမည္ သူ့ရာထူးဌာနေတြကေတာ့ျဖင့္

            ေက်ာ္ေစာပါေပတယ္၊ ျမင့္မားပါေပတယ္

            သူ့ဓန ဥစၥာမ်ားလည္း

            လက္ညိႈးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ဆိုသလို

            ေရတြက္လို့ မရနိုင္ေအာင္ ေပါမ်ားလွပါတယ္။

            အဲဒီလို ရာထူးဌာနေတြ၊ တန္ခိုးအာဏာေတြ

            ခ်မ္းသာျြကယ္ဝမႈေတြ ရိွေနေပမယ့္...

            အဲဒီလို တန္ဖိုးမရိွတဲ့သူဟာျဖင့္...

            အရာရာ... ငါ့ဖို့... ငါ့ဖို့ပဲ အဓိကထားတယ္...'

            နိုလန္သည္ ဤေနရာမွာေတာ့ အသက္ရွူရပ္သြားျပီ ထင္ပါသည္။ သူ ဆက္လက္ျပီးေတာ့ပင္ မဖတ္နိုင္ေတာ့ပါ။ စာအုပ္ကို ေရထဲကို လႊင့္ပစ္ကာ သူ့အခန္းေလးထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္မွာ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွာ သူ့ကို ျပန္မျမင္ေတြ့ရေတာ့တာ ၂ လေလာက္ တိုင္ခဲ့ေတာ့ သည္။ ထိုအခိ်န္မွစ၍ နိုလန္သည္ ဘုရားက်မ္းစာအုပ္မ်ားမွလဲြ၍ ဘယ္စာအုပ္ကိုမွ အသံထြက္၍ မဖတ္ေတာ့ပါ။ သူ အက်ဥ္းက်ခံေနရပါလား ဟူသည့္ သူ့ဘဝမွန္ကို အျကိမ္ျကိမ္ အဖန္ဖန္ စဥ္းစားသံုးသပ္ေနပံုရေလသည္။

            သူ ျပစ္ဒဏ္က်ခဲ့ေသာ ၁၈ဝ၇ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၃ ရက္ေန့မွသည္ သူကြယ္လြန္ခိ်န္ ၁၈၆၃ ခုနွစ္ ေမလ ၁၁ ရက္တိုင္ နွစ္ေပါင္း ၅၆ နွစ္ေလာက္ သူ့ဘဝကို ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ျမႈပ္နံွခံရေလသည္။ ထိုစဥ္အေတာအတြင္း သူ့လြတ္လပ္ခြင့္ေပးဖို့ ေလတပ္မွ အရာရိွတစ္ဦးက ျကားမွ အသနားခံစာ တင္ေပးေသာ္လည္း အခိ်န္ဆဲြရင္းနွင့္ပင္ ရက္ေတြ တေရြ့ေရြ့ ကုန္လြန္လာရာမွ 'တိုင္းျပည္မဲ့လူတစ္ ေယာက္' အေျကာင္းသည္ လူေတြျကားထဲမွာ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္သဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

            ဤေနရာတြင္ ဖန္တီးရွင္ေဟးလ္၏ ေပးခ်င္ေသာ သင္ခန္းစာက နိုလန္ ေတြ့ျကံုခဲ့ရေသာ ဘ၀ ျဖစ္သည္။ ေရတပ္သေဘၤာအရာရိွ မ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ားက သူတို့အလုပ္တာဝန္ျပီးဆံုး၍ ေနအိမ္အသီးသီးသို့ ျပန္သြားခိ်န္တြင္ နိုလန္မွာ ျပန္စရာ အိမ္မရိွျခင္း၊ သေဘၤာေပၚမွာ ေနထိုင္ေနရင္း ေတြ့ျကံုလာခဲ့ရေသာ လူမည္းနီဂရိုးမ်ားပင္လွ်င္ သူတို့တိုင္းျပည္ကို ျပန္ပို့ေစခ်င္လြန္းလို့ 'ငါတို့ကို အိမ္ျပန္ပို့ေပးပါ၊ ငါတို့ပိုင္ တဲ့ တိုင္းျပည္ကို ျပန္ပို့ေပးပါ၊ အိမ္နဲ့ေဝးေနတာ ျကာျပီျဖစ္လို့ အိမ္ပဲ ျပန္ပါရေစ' ဟူေသာ စကားမ်ားကို နာျကားမိျခင္းစေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား သည္ နိုလန္၏ရင္ကို မည္မွ်နိုးဆြေစမည္ကို ခံစားလိုက္မိပါသည္။

            'မိသားစုမရိွ၊ အိမ္မရိွ၊ တိုင္းျပည္မရိွတဲ့ ဘဝဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ ျပလိုက္တာပါပဲ။ အခုျမင္ေတြ့ရတဲ့ နီဂရိုးေတြရဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈလိုပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာပစ္လိုက္ပါ။ ေအာ္ဟစ္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္မွာ ျပန္စရာအိမ္ရိွတယ္။ တိုင္းျပည္ရိွတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ ငရဲခန္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္တဲ့အင္အားပါပဲ။ ေဟာဒီ ဒီလူ ဒီလူေတြ သေဘၤာဝန္ထမ္းေတြ၊ အရာရိွေတြ အားလံုး အားလံုးရဲ့ေနာက္မွာ တိုင္းျပည္ဆိုတာ ရိွတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ့ေဘးက ရပ္ေနရတာဟာ ကိုယ့္မိခင္ရဲ့ ေဘးမွာ ရပ္ေနရသလို ကိုယ့္မိခင္က ကိုယ့္ကို ပိုင္ဆိုင္ေနသလိုပါပဲ'

            ယင္းသည္ နိုလန္၏ ဘဝနွင့္ ယွဥ္ျပီးရခဲ့ေသာ သင္ခန္းစာတစ္ခုဟု ဆိုရမွာလား။ သို့တည္းမဟုတ္ အသက္ငယ္ငယ္ တက္ျြကနိုးျကား ေသာ အရြယ္မွာ မဟုတ္မခံေသာ စိတ္ဓာတ္ေျကာင့္ ယခုလိုအျဖစ္နွင့္ ျကံုခဲ့ရသည္လား၊ သို့တည္းမဟုတ္ ကံကိုသာ အျပစ္ပံုခ်လိုက္လွ်င္ ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရိွေသာ ကံတရား၏ စီမံရာဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ရမည္လား ဆိုတာကေတာ့ ကြ်န္မတို့ စာဖတ္သူမ်ားကပဲ ဆံုးျဖတ္ျကလိမ့္ မည္ ထင္ပါသည္။

ခ်င္းတြင္းမဂဇင္း ၂၀၀၇?

