ေပ်ာ္ေတာ့
ေပ်ာ္တာေပါ့ ဒါေပမဲ့
စာေမးပဲြေအာင္စာရင္းမွာ ကိုယ္က စာေမးပဲြက်ျပီး
သူမ်ားက ေအာင္ေနျကလွ်င္ေတာ့ 'သူမ်ားေပ်ာ္လို့ မေပ်ာ္နိုင္'ဟု စာသားေလးကို သတိရသည္။
အကယ္၍ ကိုယ္ကေအာင္ျပီး ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က်ေနလွ်င္ ကိုယ္စာေမးပဲြေအာင္လို့ ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက်ေနလို့ ေပ်ာ္ရတာသိပ္ အဓိပၸာယ္မရိွသလိုလို က်တဲ့လူကို အားနာျပီး
သိပ္ေပ်ာ္ျပမေနဖို့ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရသည္။ အဲဒီအေျကာင္းကို
ေရးခ်င္သည္။
ကြ်န္မတို့ အဘိုးအဘြားမ်ား ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ
ဂ်ပန္ေခတ္ ၃ နွစ္တာကာလမွာ ဘယ္ေလာက္မြန္းျကပ္ခဲ့ရသည္ကို အဘြား ေမေမျကီး ေဒၚခင္မို်းခ်စ္က
သူ့စာထဲထည့္ေရးခဲ့လို့ သိခဲ့ရျပီး တစ္ခါတစ္ရံ နႈတ္ကေန ေျပာဆိုတာေတြကို ျကားဖူးခဲ့ရသည္။
'ငါ့ေျမးတို့ အဲဒီလို ေခတ္ဆိုးျကီး မျကံုခဲ့ျကရတာ ကံေကာင္းေလျခင္း'ဟု ေနာက္ဆံုးတြင္
မွတ္ခ်က္ခ်က္တတ္ျကသည္။ ကြ်န္မတို့ ငယ္စဥ္က ျကားခဲ့ရတာေတြမို့ သိပ္နားမလည္ပါ။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျကာက္ရံြ့ခဲ့ရျခင္းကို ေမေမျကီးသည္ Three Years Under The Japs 'ဂ်ပန္
ေခတ္မွာ ၃ နွစ္တာ' တြင္ ေရးျပခဲ့သည္။ ကြ်န္မကလည္း ေမေမျကီးေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲ ဘယ္စာအုပ္အပါးဆံုးလဲဆိုတာ
ဘာသာျပန္ဖို့ ေရြးယူေနရာမွ ထိုစာအုပ္က လွည့္ေရာက္လာေတာ့သည္။
သို့ေပမယ့္လည္းေပါ့ေလ။ ဘာသာျပန္ရင္းနွင့္
ကြ်န္မရင္ထဲျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားမႈက တစ္မို်းျဖစ္လို့ေနသည္။ အင္း ... ထားပါေတာ့ ေလ။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာမို့
ဒီေလာက္ဆိုးရြား အနိွပ္စက္ခံထားျကရေသာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို့ကို နားလည္ပါသည္။ ဘဘျကီး
ေျပာေျပာေန ေသာ ညညအခိ်န္မေတာ္ ျကားေနရသည့္ ဂ်ပန္စစ္ဖိနစ္သံကို ေျကာက္ရံြ့ေနရျခင္းကိုလည္း
သေဘာေပါက္ပါသည္။ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ကီ်းလန့္စာစားေနေနရေသာ ဂ်ပန္ေခတ္ေအာက္ကာလကိုလည္း
မ်က္စိထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္ပါသည္။ သို့ေသာ္...။
ဂ်ပန္ေခတ္ျကီးထဲမွာ ျမန္မာလူမို်းမ်ားသည္
ေျကာက္ရံြ့ျခင္းကို ေဘးခိ်တ္ကာ ၁၂ လရာသီ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြမ်ားကို အဘယ့္ေျကာင့္ က်င္းပနိုင္ခဲ့ျကသနည္း။
အဲဒီေလာက္ ဆိုးဆိုးရြားရြား ထိတ္လန့္တုန္လႈပ္ခါေနေနရေသာ ကာလျကီးအတြင္းမွာ ေပ်ာ္ေနနိုင္ျကေသးတာ
ဘာေျကာင့္ပါလဲ။ တခို့်မ်ား ဂ်ပန္ေတြ နိွပ္စက္ခံရလို့ မ်က္ရည္ေပါက္ျကီးငယ္က်ကာ ဒုကၡဆင္းရဲခံေနျကရတာေတြရိွေန၊
ေတြ့ျမင္၊ ျကားသိေနရဲ့သားနွင့္မ်ား ေပ်ာ္ပဲြေတြ က်င္းပနိုင္ခဲ့ျကတာ ဘာေျကာင့္ပါလဲ။
ဒုကၡပင္လယ္ေဝေနသူေတြကို နည္းနည္းေတာ့ အားနာဖို့ေကာင္း သည္။ ကိုယ္က အဲဒီလို ဒုကၡမေရာက္တာနွင့္ပဲ
ေပ်ာ္သင့္ပါရဲ့လား။
ေမေမျကီး ေရးသားခဲ့ေသာ 'အပ်င္းေျဖနည္း'
စာအုပ္တြင္ ယခုလို ေရးထားတာေတြ့ရသည္။ 'ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ေကာင္းကင္မွ ဗံုးခ် ေျမျပင္ထက္၌လည္း
ဂ်ပန္က နိွပ္စက္၊ သံုးစရာ၊ စားစရာပစၥည္းမ်ားကလည္း ရွားပါးလွသည့္ ေခတ္၌ပင္လွ်င္ စည္ေဗ်ာသံမစဲ
အလွူပဲြခံနိုင္ သည့္ ျမန္မာလူမို်းမ်ားကား ကမၻာတြင္ ရွားေပလိမ့္မည္။ ဂ်ပန္နွင့္ အဂၤလိပ္၊
အေမရိကန္တို့စပ္ျကား၌ ေျမစာပင္ စစ္ေျမျပင္ျဖစ္ခံရေသာ ျမန္မာလူမို်းတို့သည္ ထိုေပ်ာ္တတ္ေသာ
စိတ္ကေလးေျကာင့္သာ ရူးသြတ္မသြားသည္ဟု ဆိုရေပမည္'တဲ့။
ကြ်န္မရင္ထဲမွာ သိပ္မရွင္းလင္းခဲ့ေသာ ထိုကိစၥနွင့္
ပတ္သက္၍ ဘဘျကီး ေမေမျကီးတို့နွင့္ ေဆြးေနြးခဲ့ဖူးသည္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ျမန္မာလူမို်းတို့၏
စိတ္သဘာဝကိုလည္း ေမေမျကီးေရးျပခဲ့ေသာေျကာင့္ နည္းလည္ခံစားလို့ရခဲ့ပါ၏။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မ
ေစာဒကတက္ ေမးခြန္းမ်ားကို ယခုလို ခံစားတတ္သြားေအာင္ ရွင္းျပဖူးခဲ့သည္ကို ျပန္လည္တင္ျပရသည္ရိွေသာ္...
ေျသာ္ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္း က်ေရာက္သက္ဆင္းခဲ့ရရွာေသာ
တို့ျမန္မာျပည္သားမ်ား ထိုစဥ္က ၁၂ လရာသီပဲြေတာ္မ်ားကို မိမိတို့၏ အမို်း သားေရးစိတ္ျဖင့္
မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လစဥ္မပ်က္စိတ္က်င္းပကာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရယူခဲ့ျကရေသာ အျဖစ္သည္ ဂ်ပန္ကို
ဖားျပီး ေပ်ာ္ျပေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္ျကီး ေအးခ်မ္းသာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါသည္ဟူ၍ အဓိပၸာယ္မို်းမရိွပါ။
ကြ်နု္ပ္တို့၏ မို်းခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကို ရွင္သန္ထက္ျမက္ေအာင္ေသြးခဲ့ျကေသာ ဓားသြားမ်ားေပတည္း။
သူတို့၏ ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလာင္ေနေသာမီးကို အမို်းသားေရးစိတ္ဓာတ္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းပစ္ျခင္းသာတည္း။
ရင္ထဲမွာ မေပ်ာ္ရႊင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလွပါသည္ဟု ၄င္းတို့၏ မ်က္နွာမ်ားတြင္ (ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ပါ
တယ္၊ ဒါေပမယ့္... )ဟူေသာ အဓိပၸာယ္မ်ား စီးဝင္ေနသည္ကို ေတြ့ျမင္ျကရပါသည္။
'မ်က္နွာေတြျကည့္လိုက္တာနဲ့ သိပါတယ္။ ရင္ထဲဘယ္ေလာက္ေတာင္
ပူေလာင္ျပီး ေနေနျကရတယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲက အူလိႈက္သည္းလိႈက္ေပ်ာ္လြန္းလို့ ခုန္ေပါက္က်င္းပေနတာမွ
မဟုတ္ဘဲေလ။ ဘယ္နွယ့္ကြယ္ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြ ဂ်ပန္ေခတ္ထဲ ရိွသလားဆို ရိွတာေပါ့။ ရိွေအာင္ကို
မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကို လုပ္ျပျကရတာ။ အဲဒီလို လုပ္ျပျပီးေတာ့ကို တို့ျမန္မာလူထု စိတ္ဓာတ္ေတြ
စုစည္းခဲ့ျကရတာ။ တို့ယဥ္ေက်းမႈ ရိုးရာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္၊ တို့ဗုဒၶဘာသာမတိမ္ေကာေအာင္ဆိုတဲ့
စိတ္ဓာတ္နဲ့ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အေပ်ာ္ေတြပါ။ ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့...'
(အမွတ္ ၁၉ဝ၊ ၂ဝဝ၈၊ ဇန္နဝါရီလ)
No comments:
Post a Comment