ဘဝစာမ်က္နွာ - ဂ်ဴနီယာ၀င္း

(အမွတ္ ၁၈၃၊ ၂ဝဝ၇၊ ဇြန္ အေတြးအျမင္)

          ကြ်န္မ၏ အေတြးအျမင္ ေဆာင္းပါး ၂၉ ပုဒ္ခန့္ကို စုစည္းျပီး ယူနတီစာအုပ္တိုက္မွ 'ေတြးမိေသာ အေတြးမ်ားနွင့္ အေတြးအျမင္ ေဆာင္းပါးမ်ား'ဟူ၍ စာအုပ္တစ္အုပ္ထြက္ရိွခဲ့ပါသည္။ ထို စာအုပ္ထြက္ျပီးေနာက္ဝယ္ ထိုစာအုပ္ကို စာဖတ္သူတခို့်နွင့္ သြားရင္းလာရင္း၊ သူမ်ားက မိတ္ဆက္ေပးရင္း မေတာ္တဆ အေျကာင္းဆံုမိရင္းနွင့္ ေတြ့ဆံုခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မလံုးဝ မထင္မွတ္ထားေသာ စကား တခို့်ကို စာဖတ္သူမ်ားထံမွ ျကားသိခဲ့ရသည္။

          ထိုစာဖတ္သူေတြအားလံုး၏ တညီတညြတ္တည္း နွစ္သက္ပါသည္ဟူေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားမွာ ကြ်န္မ ေဆာင္းပါးေတြ စေရးစတုန္းက ေဆာင္းပါးေတြသာ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ 'ေနာက္ပိုင္းက ဘာေတြမွန္းမသိ'ဟု မေျပာရံုတမယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ တခို့်မ်ား ေရွ့ပိုင္းက ေဆာင္းပါးေတအေျကာင္း အားရပါးရခီ်းကူ်းျကျပီး ေနာက္ပိုင္းက ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ေရာဖတ္ပါေလစဟု ေတြးမိရပါသည္။ ဒီေတာ့ ထိုေရွ့ပိုင္းက ေဆာင္းပါးေတြက ဘာေတြမို့လို့လဲဟု ျကည့္မိလိုက္ေတာ့ ကြ်န္မ၏ တကၠသိုလ္ဘဝ၊ စာသင္သားဘဝ၊ ကြ်န္မ၏ ဘဝအေတြ့ အျကံုေတြ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ၏ ဘဝစာမ်က္နွာ။

          ထိုအေျကာင္းေတြ မ်ားမ်ားေရးစမ္းပါဟု တိုက္တြန္းသြားျကသည္။ ေက်ာင္းသားဘဝ၊ တကၠသိုလ္ဘဝဆိုတာကလည္း ကိုယ္တက္ခ်င္ တိုင္း ဆက္တက္လို့ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သခၤ်ာမဟာသိပၸံဘဲြဆိုတာကို ရဖို့ ၁၉၈၆ ခုနွစ္ ပထမနွစ္ကေန ၁၉၉၇ ခုနွစ္ မဟာသိပၸံေနာက္ဆံုး နွစ္တိုင္ နွစ္ေတြမ်ားစြာ စေတးျပီး သင္ယူခဲ့၊ ေလ့လာခဲ့ရေသာ ဘဝမဟုတ္လား။ အဘိုးျဖစ္သူက အဂၤလိပ္စာဆရာျကီး၊ ဖခင္ျဖစ္သူက သခၤ်ာဆရာျကီးတစ္ဦးမို့ သူတို့ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္းကို ခပ္ရိုးရိုးပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ဖို့ စဥ္းစားခဲ့မိေသာ ကြ်န္မ၏ ဘဝေကာက္ေျကာင္းေတြ ျဖစ္၏။

          တကၠသိုလ္ဆရာဘဝကို ရည္မွန္းခ်က္ျကီးခဲ့ေျကာင္းကို တကၠသိုလ္တက္ခဲ့စဥ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ တြက္ခ်က္ေလ့လာခဲ့ေသာ ကြ်န္မ၏ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို ျကည့္ျပီး ကြ်န္မ အံ့ျသခဲ့ရသည္။ အသံုးမဝင္ေတာ့ေသာ ထိုစာအုပ္ေတြကို စုစည္းထုပ္ပိုးျပီး စတိုခန္းထဲကို ပို့ခဲ့တုန္းက ဘဝကံဇာတ္ဆရာ၏ ကံျကမၼာအလွည့္အေျပာင္းကို ေတြးျကည့္ခဲ့ဖူး၏။ မျမင္ရေသာ ကံတရားေျကာင့္ ရုတ္တရက္ျကီး လက္တဲြျဖုတ္ခဲ့ေသာ ကြ်န္မကို ကြ်န္မ၏ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာမွမျဖစ္သလို ေနသြားခဲ့ျကသည္ကို ကြ်န္မ အလြန္ခါးသီး စက္ဆုပ္မိပါ သည္။ ယခုလို ၁ဝနွစ္ေလာက္ ျကာခဲ့ျပီးမွ အဲဒီတုန္းက ဘာေရာဂါနွင့္ ေသသြားတာလဲလို့ အခုမွ လာျပီး ေမးမေနပါနွင့္ေတာ့ဟုသာ ရင္နာ နာနွင့္ ေျပာရေပေတာ့မည္။ ေမးရမွာအားနာလို့ပါဟူေသာ အေျကာင္းျပခ်က္သည္ပင္ ကြ်န္မကို အထင္ေသးရာ ေရာက္ေနေပေတာ့သည္။ ယခုေတာ့ စတိုခန္းထဲက ထိုထိုေသာ မွတ္စုစာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္မွ မက်န္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္မစိတ္မထိန္းတာနွင့္ပင္ ယူယူျပီး မီးရိႈ့လိုက္တာနွင့္ ကုန္ေလျပီျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ မိခင္ကေတာ့ နွာေမ်ာရွာပါသည္။ သို့ေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြမို့ မတားသာပါ။ ကြ်န္မဖခင္ သခၤ်ာဆရာျကီးကေတာ့ သူလိုခ်င္ေသာ စာအုပ္စာရင္းကိုျပျပီး ဒါေတြပါတဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ ခ်န္ထားေပးပါ။ ကြ်န္မ မျမင္ရတဲ့ေနရာမွာ ထားပါ့မယ္ဟု ေျပာျပီး ေတာင္းထားတာ တစ္အုပ္နွစ္အုပ္ေတာ့ က်န္ေနလိမ့္ဦးမည္။

          ကြ်န္မသည္ အလုပ္မရိွအကိုင္မရိွျဖင့္ ကြ်န္မအဘြားျဖစ္သူ စာေရးဆရာမျကီးေဒၚခင္မို်းခ်စ္၏ စာေပအေမြကို မယူခ်င့္ယူခ်င္ျဖင့္ စာေတြ မေတာက္တေခါက္ေရးစျပုေနေသာ အခိ်န္ကာလျဖစ္ပါသည္။ ထိုကာလသည္ တစ္ဖက္ကလည္း နာက်င္စရာေကာင္းသေလာက္ အျခားတစ္ဖက္ကျကည့္လွ်င္လည္း အဘြားနွင့္ အခိ်န္ျပည့္ေပးျပီး အတူတကြ ေနထိုင္ရေသာေျကာင့္ ျကည္နူးစရာလည္းေကာင္းလွ၏။ ကြ်န္မ အလုပ္တစ္ဖက္နွင့္ဆိုလွ်င္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေမေမျကီးနွင့္ အတူ ေနရပါ့မလားဟု ေတြးျကည့္လိုက္ပါ။ ဒါဘဘျကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္ေျပာ ေနျက Blessing in disguise. (အဆိုးထဲက အေကာင္း)ပါပဲ။ ဒီအျဖစ္ေတြက ကံဇာတ္ဆရာ၏ ေစခိုင္းရာ။ ဒါ ကြ်န္မ၏ ကံျကမၼာ။ တခိ်န္ခိ်န္က်ရင္ ကြ်န္မ၏ ဘဝကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေပးစြမ္းလာေစမည့္ စာေရးသူဘဝကို ခင္းေပးလာမည့္လမ္း။

          ၁၉၉၉ ခုနွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂ ရက္ေန့မွာ ေမေမျကီးကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ စာေရးသားျခင္းကို ကြ်န္မသည္ ေမေမျကီးနွင့္ ေျပာရင္း၊ ဆိုရင္း၊ တိုင္ပင္နီွးေနွာရင္းနွင့္ စိတ္ပါလာခဲ့ေသာ ကာလမ်ားျဖစ္ခဲ့သည့္ အခိ်န္ေတြကို ေတြးျကည့္မိသည္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ေလးသာ မရိွခဲ့ရင္ ကြ်န္မ ဘားျဖစ္သြားမည္လဲဟု မေတြးရဲပါဘူး။ ထိုထိုေသာ အခိ်န္ကာလေတြမွာ သိပၸံနွင့္ နည္းပညာဌာနမွ သခၤ်ာ၊ ရူပ စသည္ျဖင့္ ဘာသာ ရပ္ဆိုင္ရာ Ph.D တက္ဖို့ ျပင္ပေက်ာင္းသားေတြ ေခၚယူသည့္သတင္းကို ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ဝင္ခြင့္အေနျဖင့္ အဂၤလိပ္စာ ေျဖျကရမည္။

          ကြ်န္မသည္ သခၤ်ာကို သံေယာဇဥ္မျပတ္ခဲ့ေသးပါလားဟု ဆိုရမည္ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္မ ဝင္ေျဖခဲ့သည္။ ဝင္ခြင့္ေအာင္ျပီး အင္တာ ဗ်ဴး ေျဖရသည္။ အင္တာဗ်ဴးေအာင္ေတာ့ ေက်ာင္းလခသြင္းရမည့္ရက္ေတြ၊ ေက်ာင္းတက္ရမည့္ရက္ေတြ ေျကညာပါသည္။ အဲဒီေန့က ကြ်န္မ သည္ ကြ်န္မအစ္ကိုနွင့္အတူ ေက်ာင္းလခ သြင္းခဲ့ျကတာ မွတ္မိေနပါသည္။ ေက်ာင္းသားေရးရာက ကြ်န္မ၏ ေက်ာင္းလခကို လက္မခံဘဲ သခၤ်ာပါေမာကၡနွင့္ သြားေတြ့ရမည္ဟု ဆိုပါသည္။ သခၤ်ာတစ္ခုလည္း မဟုတ္ပါ။ တျခားဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြလည္း အလားတူျဖစ္ေနျက တာ ေတြ့ရသည္။ သို့ေသာ သခၤ်ာဘာသာရပ္အေနနွင့္ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း ျပင္ပေက်ာင္းသားရိွသည္။ က်န္တဲ့ ေအာင္ျမင္သူ ၂ဝ ေက်ာ္က ဌာနမွ ဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မလည္း သခၤ်ာပါေမာကၡနွင့္ သြားေတြ့ခဲ့ရပါသည္။

          ပါေမာကၡကေတာ့ ျပင္ပေက်ာင္းသားေတြ လက္မခံေတာ့ေျကာင္း ရွင္းျပပါသည္။ ဒီေတာ့ ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ။ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ဆံုး အျကိမ္ သခၤ်ာနွင့္ ပတ္သက္ဖို့ ျကိုးစားခဲ့မႈသည္ အခ်ည္းနီွးျဖစ္ခဲ့ရသည္။

          ထိုကဲ့သို့ စိတ္ေတြ ေထြျပားေနခိ်န္မွာ ကြ်န္မသည္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို ရွာေတြ့ခဲ့သည္။ ယင္းကေတာ့ ကြ်န္မတို့အိမ္နွင့္ ကားမွတ္ တိုင္ နွစ္မွတ္တိုင္မွ်သာ ေဝးေသာ Alliance Francais  ျပင္သစ္စာသင္ေက်ာင္းမွာ ျပင္သစ္စာ သြားသင္ဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။ သခၤ်ာနွင့္ေတာ့ ေရစက္ကုန္ပါျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ကြ်န္မစိတ္ဓာတ္ေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာေစဖို့ စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို့ ထူးထူးျခားျခား လည္း လုပ္ဖို့ အျဖစ္ကလည္း မရိွေတာ့ ေအးေအးလူလူ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို ေလ့လာလိုက္စားေနျခင္းသည္ ေကာင္းေပစြဟု ကြ်န္မ၏ အေတြးေတြနွင့္ ျဖစ္ပါသည္။

          ကြ်န္မဖခင္ ျပင္သစ္မွာ ပညာေတာ္သင္ျကားခဲ့စဥ္တုန္းက ယူလာေသာ ျပင္သစ္ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို ဖတ္တတ္ခ်င္လို့ပါ။ ျပင္သစ္ရုပ္ရွင္ကားေတြကို နားလည္ခ်င္လို့ပါဟူေသာ အေျကာင္းျပခ်က္မ်ားသည္ ျပင္သစ္စာသင္ဆရာ ဆရာမမ်ား၏ အေမးကို ျကည့္ ေကာင္းေအာင္ ေျဖခဲ့ရေသာ ကြ်န္မ၏ မုသားမ်ားသာ ျဖစ္ေျကာင္း ကြ်န္မသာလွ်င္ သိေနေတာ့သည္။ ထို့ျပင္ ကားမွတ္တိုင္ နွစ္ခုမွ်သာ ေဝးကြာေသာ ထိုျပင္သစ္စာသင္ဖို့ ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းသည္ပင္ အိမ္ခ်င္းနီးေသာေျကာင့္သာ ျဖစ္ေျကာင္း၊ အိမ္နွင့္ ပိုနီးေသာ တျခားဘာသာ ရပ္ သင္ေက်ာင္းမ်ား ရိွေနရင္ ထိုဘာသာရပ္ကို ဦးစားေပးမိမွာ ျဖစ္ေျကာင္းကိုလည္း ကြ်န္မ တစ္ဦးတည္း ယခုတိုင္ သိေနေသာ လိွု့်ဝွက္ ခ်က္ ျဖစ္ေလသည္။

          ထိုထိုကဲ့သို့ေသာ ကြ်န္မ၏ မရိုးသားမႈေတြေျကာင့္ ကြ်န္မသည္ ရိုးသားမႈ လံုးဝမရိွေလေသာေျကာင့္ပင္ ျပင္သစ္ဒီပလိုမာကို သူမ်ားက ၃ နွစ္နွင့္ ရေနခိ်န္မွာ ကြ်န္မ ၆ နွစ္ေနမွ ရခဲ့ျခင္း၊ ထိုဒီပလိုမာတန္းကို ၄ ျကိမ္ ေျဖခဲ့ရျခင္းကို ေတြးမိလိုက္တိုင္း ကြ်န္မသည္ လြန္စြာမွ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိပါသည္။ သို့ပါေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ စာမွစာ၊ သခၤ်ာသာလွ်င္ ဘဝတစ္ခုသဖြယ္ အပတ္တကုတ္ ျကိုးစားေလ့လာခဲ့ရ၍ ေပ်ာ္စရာဘဝ တကၲသိုလ္ဆိုတာကို လံုးဝဥႆံု မခံစားလိုက္ရေသာ ကြ်န္မသည္ ဤျပင္သစ္စာသင္ယူရင္းနွင့္ ေပါင္း သင္း ဆက္ဆံလာခဲ့ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ ထိေတြ့ခြင့္ရလိုက္ျခင္းကို ေတာ္ေတာ္ျကီး ယစ္မူးသာယာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ဤပတ္ဝန္း က်င္ အသစ္မွာ ေမြ့ေလ်ာ္ေနမိရင္း ကြ်န္မ၏ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြအေပၚ အစစ အရာရာ အေလွ်ာ့ေပး ဆက္ဆံခဲ့သည္ကိုလည္း ကြ်န္မ ဘာသာ ကြ်န္မပင္ သတိမထားမိလိုက္ေတာ့ပါ။

          ကြ်န္မ ျပင္သစ္စာသင္ေက်ာင္းကို စတင္ေျခခ်ခဲ့သည့္ (၁၉၉၉- ၂ဝဝဝ) ပညာသင္နွစ္မွာ ဆရာမ ေဒၚခင္ေဆြဦးနွင့္ ဆံုဆည္းခဲ့ရပါ သည္။ ကြ်န္မ ထိုနွစ္စတက္ခိ်န္မွာ ကြ်န္မဖခင္က နည္းနည္းပါးပါး သင္ေပးဖူးေသာ ျပင္သစ္သဒၵါ အနည္းငယ္မွ်နွင့္ စာစီစာကံုး နည္းနည္း ပါးပါးေလာက္သာ ေရးဖူးေသာ အဆင့္ေလာက္သာ ရိွပါသည္။ ဆရာမသည္ စာသင္အလြန္ေတာ္ပါသည္။ သူ့တပည့္မ်ားကို စာသင္ခိ်န္ ၂ နာရီမွာ စကၠန့္ပိုင္းမွ်ပင္ အနားမေပးဘဲ တရစပ္သင္သူ ျဖစ္ပါသည္။ Homework  ေတြကို ကြ်န္မတို့တင္ေသာအခါတြင္လည္း အတန္းထဲမွာ ပင္ ကြ်န္မတို့ကို တျခားေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ခိုင္း၊ ဖတ္ခိုင္းေနရင္းနွင့္ စစ္ေပးသြားသူျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမနွင့္ စာသင္ရေသာ အခိ်န္ ၂ နာရီမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အသက္ရွူေပါက္ပင္ မရိွပါ။ ဆရာမသင္ေပးခဲ့ေသာ ထိုပထမနွစ္တုန္းက ျပင္သစ္သဒၵါ ျပည့္စံုလိုက္ပံုမွာ ယေန့တိုင္ အမွတ္တရရိွေန၊ မွတ္မိေနျပီး လြန္စြာအကို်းရိွခဲ့သည္ကို သတိရမိတိုင္း ဆရာမကို ေအာက္ေမ့ ကန္ေတာ့မိပါသည္။ ဆရာမ၏ ေက်းဇူးတရား၊ ဆရာမ၏ ေစတနာတို့ကို ခံစားခဲ့ရျခင္းအတြက္ ျပင္သစ္စာသင္ဖို့ ဒီေနရာကို ေရြးခ်ယ္လိုက္မိသည္ကို ေက်နပ္ခဲ့မိပါသည္။ ထိုပထမနွစ္ ေအာင္ျပီးသည့္ ေနာက္မွာ ဆရာမနွင့္ ဆက္လည္း မသင္ရေတာ့ဘဲ ဆရာမနွင့္ ေဝးခဲ့ရပါသည္။ ဆရာမနွင့္ စတင္ မိတ္ဆက္ဆံုဆည္းခဲ့ရ ေသာ ထိုToulouseဟူေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးကို ျမင္ေတြ့ရတိုင္း ဆရာမကို သတိရပါသည္။ ၁၉၉၉-၂ဝဝဝ ခုနွစ္ ပညာသင္နွစ္ Toulouse ဟူေသာ အခန္းကေလးမွာ တစ္ရက္မွ ေက်ာင္းမပ်က္ခဲ့ဘဲ ၁ဝဝ ရာခိုင္နႈန္းအျပည့္ တက္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ရိွခဲ့တာကို ဆရာမ အမွတ္ရမည္ဆိုပါလွ်င္ ထိုေက်ာင္းသူဟာ ကြ်န္မပဲ ျဖစ္ပါသည္။

          ၂ဝဝ၄ ခုနွစ္တိုင္ေအာင္ ဒီပလိုမာ သင္တန္းကို ၃ ျကိမ္ဆက္တိုက္ က်ေနေသာအခါ ကြ်န္မသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ျကည့္ ခဲ့ပါသည္။ အေျကာင္းရင္းသည္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ဒီစာသင္ေက်ာင္း ပရိဝုဏ္ေလးမွာ အေပ်ာ္လြန္ေနလို့ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ မရရိွခဲ့ဖူးေသာ တကၠသိုလ္ဘဝ လြတ္လပ္ျခင္းကို ခံစားျပီးရင္း ခံစားရင္းနွင့္ အရိွန္မသတ္နိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ အစ္ကို စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတုန္းက ကာတြန္းတစ္ပုဒ္လိုေပါ့။ ၆ နွစ္နွင့္ ရရမည့္ ထိုဘဲြ့ကို ၆ နွစ္တိတိက်က် တက္ျပီးေအာင္တဲ့ ေက်ာင္း သားက ၈ နွစ္၊ ၉ နွစ္၊ ၁ဝ နွစ္ အျကိမ္ျကိမ္က်ျပီး ေအာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြျကားထဲ မ်က္နွာငယ္ေနရတဲ့ ကာတြန္းတစ္ပုဒ္။ သို့ေသာ္ လည္း ဒီထက္ေတာ့ ကြ်န္မ မက်သင့္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မ မိခင္ကေတာ့ တက္ေနတာ ဒီေလာက္ျကာျပီ သူမ်ားေတြလို ဒီပလိုမာေလးေတာင္ မရေသးဘူး ေျပာရတာရွက္တယ္။ ဒီပလိုမာတစ္ခုေတာ့ ရေအာင္ယူဟု မျကာခဏ ေျပာေလ့ရိွသည္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ခဲ့ပါသည္။ စာေမးပဲြက်ေနေသာအျပစ္ကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ဖို့ ကြ်န္မျပင္ပေက်ာင္းသားအေနျဖင့္ ဒီပလိုမာကို ရေအာင္ ေျဖမည္။ ကြ်န္မ၏ အေပ်ာ္လြန္ေနမႈကို ရပ္တန္းက ရပ္ေအာင္လုပ္ဖို့ ဒီတစ္နည္းသာ ရိွေတာ့သည္။ ထိုနွစ္မွာ ကြ်န္မ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္မမွာ ၃ နွစ္စာ ဒီပလိုမာစာအုပ္ စာတမ္းေတြ ျပည့္စံုေနတာ လြန္ေတာင္လြန္ေနပါေသးသည္။

          ကြ်န္မမွာ စာေရးသည့္အလုပ္ကလဲြလို့ ဘာရိွလို့လဲ။ ကြ်န္မ ေမေမက ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္တစ္ဖက္နွင့္ ဒီေက်ာင္း ကို အေျပးအလႊားတက္ေနရတာ၊ ကိုယ္က အိမ္မွာ ဘာအလုပ္မွလည္း မရိွဘဲနွင့္ ဘာလို့ မေအာင္နိုင္ရသလဲဟု အျပစ္တင္ေလ့ရိွပါသည္။ ထိုတစ္နွစ္မွာေတာ့ ကြ်န္မသည္ စာေရးသည့္ အလုပ္ကို ေရွ့ပိုင္းမွာ ေဇာက္ခ်လုပ္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ျပင္သစ္စာဘာသာရပ္ကို စာေမးပဲြေျဖရမည့္ လမတိုင္ခင္ ၃ လေလာက္မွာေတာ့ ျပင္သစ္စာတစ္ခုတည္းကို ဦးတင္က်က္မွတ္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မ ျကိုတင္သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ကြ်န္မ ေရးထားသည့္စာမူမ်ား၊ စာအုပ္တစ္ပိုင္တစ္စေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ့္အမွတ္အသားနွင့္ကိုယ္ သိမ္းဆည္းခဲ့ျပီး ထိုစာအုပ္ေတြ၊ စာမူေတြေနရာမွာ ျပင္သစ္စာအုပ္ေတြကို အစားထိုးခဲ့၏။ ကြ်န္မ ေန့တိုင္း နားေထာင္သည့္ သီခ်င္းေခြမ်ား၊ စီဒီခ်ပ္မ်ားကို ဖယ္ပစ္ခဲ့ကာ ျပင္သစ္စာေလ့က်င့္ခန္းေခြမ်ား၊ စကားေျပာမ်ားကို အစားထိုးလိုက္သည္။ မနက္မိုးလင္းသည္နွင့္ ျပင္သစ္သီခ်င္းေတြကို ဖြင့္ျပီး နားယဥ္ ေအာင္ လုပ္သည္။ ေန့လယ္ေန့ခင္းဆိုလွ်င္ ျပင္သစ္ဘာသာေျပာ ဗီဒီယိုေခြေတြကို တစ္ေန့တစ္ခုနႈန္းနွင့္ ျကည့္သည္။ ညဘက္က်လွ်င္ ျပင္ သစ္ သဒၵါေတြ က်က္မွတ္ျပီး ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို မွန္မွန္လုပ္သည္။ ညအိပ္ခါနီးမွာ ျပင္သစ္စကားေျပာ အေခြ တစ္နာရီစာေခြကို တစ္ေန့ လွ်င္ နာရီဝက္နႈန္းျဖင့္ နားေထာင္ျပီးမွ အိပ္သည္။ ထိုပံုမွန္အလုပ္က စစခ်င္း တစ္လမွာေတာ့ မခံနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ သို့ေသာ္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမခဲ့ရသည္။ ဒီ ၃ လအတြင္း ျပီးရင္ျပီးျပီ။ ကိ်တ္မိွတ္ျပီး ျကိုးစားဖို့ အားေပးရပါသည္။ ထိုကဲ့သို့ေသာ အျဖစ္သည္ ကြ်န္မ တကၠသိုလ္ ဒုတိယနွစ္မွာတုန္းက ဂုဏ္ထူးတန္းလိုခ်င္လြန္းလို့ မအိပ္မေန ျကိုးစားေနပံုနွင့္အျဖစ္ခ်င္း တူေနသည္။

          ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မမိဘေတြကိုေတာ့ အေစာျကီးကတည္းက ျကိုေျပာထားျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီနွစ္ေတာ့ စာေမးပဲြေအာင္ဖို့လုပ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကံမေကာင္းလို့ မေအာင္ခဲ့ရင္ေတာ့ မတတ္နိုင္ဘူး။ ကြ်န္မတစ္သက္ေတာ့သည္ ဒီပလိုမာရဖို့ ကံမပါဘူးလို့သာ သေဘာထားေပးပါ ေတာ့ဟူ၍ စိတ္ညစ္ညစ္နွင့္ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြ်န္မ ဖခင္ကေတာ့ ဒီလို စိတ္ဓာတ္မို်း ရိွသင့္တာျကာျပီဟု ဆိုပါသည္။ ဒီေလာက္ျကီး ျကိုးစားေနတာကိုလည္း သိပ္သေဘာက်ပံုမရပါ။ ထို ၂ဝဝ၅ ခုနွစ္ စာေမးပဲြေတာ့ ေအာင္ခဲ့ပါသည္။ သို့ေသာ္ ကြ်န္မေအာင္မွတ္ကေတာ့ ပြတ္ ကာသီကာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ကြ်န္မ မိခင္အတြက္ ဒီပလိုမာတစ္ခုေတာ့ ယူေပးနိုင္ခဲ့ပါသည္။

          စာေမးပဲြက ေအာင္သြားေသာအခါ ထိုနွစ္တစ္နွစ္လံုး အိမ္တြင္း ေအာင္းေနရေသာအျဖစ္ကို စာနာေသာအားျဖင့္ ေနာက္တစ္နွစ္ ဆက္ တက္ခ်င္သြားျပန္သည္။ အဲဒီတစ္နွစ္ ဆက္ေအာင္ရင္ ေနာက္ထပ္ ဆာတီဖီကိတ္ (Certificate) တစ္ခု ထပ္ရဦးမည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း ၏ ထံုးစံ တစ္နွစ္တစ္ခါထြက္ေသာ ခရီးကိုလည္း လိုက္ခ်င္လွ၏။ သို့နွင့္ကြ်န္မ မိဘေတြကို ဒီနွစ္ေက်ာင္းဆက္တက္မည္။ ေအာင္သည္ျဖစ္ ေစ၊ က်သည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္ဆက္မတက္ေတာ့ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီနွစ္ေက်ာင္းက ခရီးသြားရင္ လိုက္ခ်င္လို့ပါဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပီး ကတိ ေပးလိုက္ပါသည္။ ကတိေပးသည္ဆိုတာကလည္း ကြ်န္မ မိဘေတြက ကတိေတာင္းလို့ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္မဘာသာ ကြ်န္မကတိတည္ေအာင္ အဲဒီလို လုပ္ယူျပီးေပးေသာ ကတိသာ ျဖစ္ပါသည္။

          ျပင္သစ္ စာသင္ေက်ာင္းမွာ တစ္နွစ္ကို စာေမးပဲြနွစ္ျကိမ္ စစ္ပါသည္။ ပထမတစ္ျကိမ္က ေက်ာင္းစတက္ျပီး ၄ လအျကာမွာ စစ္ ေသာ အစမ္းစာေမးပဲြငယ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဒုတိယအျကိမ္က စာေမးပဲြအစစ္ျကီး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုနွစ္ ၂ဝဝ၅- ၂ဝဝ၆ ပညာသင္နွစ္မွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုအစမ္းစာေမးပဲြေလးကို အခိ်န္စာရင္း အျကည့္မွားျပီး မေျဖလိုက္ရပါ။ ျပီးေတာ့ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ခရီးလိုက္မည့္ ေက်ာင္းသား ေတြကို ထိုစာေမးပဲြေလးေအာင္သည့္ သူမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးမည္ဟူေသာ ျပဋၭာန္းခ်က္အသစ္ေျကာင့္ ခရီးသြားရမည့္ ေက်ာင္းသားစာရင္းမွာ ကြ်န္မအမည္ ျပုတ္က်န္ခဲ့ပါသည္။ ဒီနွစ္ စတက္ကတည္းကိုက ခရီးလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က Certificate လိုခ်င္တဲ့စိတ္ထက္ မ်ားေန တယ္။ အဲဒါကိုက ကြ်န္မက မရိုးသားတာ။ ဒါေျကာင့္လည္း ထိုနွစ္စာေမးပဲြျကီးမွာ က်ခဲ့ျပန္ေတာ့ ကြ်န္မသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အျပစ္ပံုခ်မိပါေတာ့တယ္။

          ကြ်န္မ၏ 'ေတြးမိေသာ အေတြးမ်ား' ဟူေသာ စာအုပ္ထဲက ေရွ့ပိုင္းေဆာင္းပါးေတြမွာ ကြ်န္မ မဟာသိပၸံဘဲြ့ရျပီးသည္အထိသာ ပါေျကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းေရးျဖစ္ေနေသာ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ထိုေနာက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ မပါဝင္ေျကာင္းကို စာဖတ္သူေတြ ေထာက္ျပမွ သတိျပုမိခဲ့ရေျကာင္း ဝန္ခံလိုပါသည္။ အဲဒီလိုေဆာင္းပါးေတြ မ်ားမ်ားေရးစမ္းပါဆိုေတာ့လည္း ရိွမွ မရိွေတာ့တာဟု စိတ္ထဲက ေျပာေနမိခဲ့ ပါသည္။ အဲဒါ ဘာေျကာင့္လဲလို့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္လိုက္ေတာ့ လူ့သေဘာသဘာဝအတိုင္းေပါ့။ ကိုယ္စာေမးပဲြက်ခဲ့ဖူးတာေတြ၊ ရံႈးနိမ့္ ခဲ့ရတာေတြ၊ ျကိုးစားရကို်း မနပ္ခဲ့ရတာေတြ ျပီးေတာ့ အေပ်ာ္လြန္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေရးဖို့ သတၲိဘယ္မွာလာျပီး ရိွပါ့မလဲ။ သို့ေသာ္လည္း စာ ဖတ္သူမ်ားအား ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ စိတ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အရံႈး-အနိုင္၊ အကို်း-အျမတ္ ေပးဆပ္ရယူတည္းဟူေသာ ဘဝ၏ စာမ်က္နွာ ေတြကို ျပန္လည္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရင္း သင္ခန္းစာရယူေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္လည္းေကာင္း ကြ်န္မ၏ အျဖစ္ေတြကို ဘဝစာမ်က္နွာမ်ား အျဖစ္ ေရးခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။