ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့ - ဂ်ဴနီယာ၀င္း

(အမွတ္ ၁၇၉ အေတြးအျမင္)

(သူမွတ္မိသမွ် သူ့ငယ္ဘဝေတြ၊ သူ့ အေတြ့အျကံုေတြသည္ Mark Twain  အတြက္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြ

 ရလာခဲ့ေလသည္။ သူ့ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ကေလးေတြသည္ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၁ဝဝ ေလာက္က

ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေခတ္ ေကာင္ကေလးေတြ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနျကသလို ခံစားဖတ္ရႈျကရပါသည္။

သူ့ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အသံုးအနႈန္းေတြ၊ အေျပာအဆိုေတြသည္ ကြ်န္မတို့အတြက္ တစိမ္းဆန္ ေကာင္း

ဆန္ေနေသာ္လည္း ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ Mark Twainသည္ ဒီလိုလူေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြျကားထဲမွာ ရွင္သန္

ေနထိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္ဆိုတာ ျဖစ္ပါသည္။)

          ကေလးဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ဖန္တီးရွင္ေတြကို စိတ္ဝင္စားမိသည္။ သူတို့ရဲ့ ငယ္ဘ၀မွာ သူတို့ျကီးျပင္းရွင္သန္လာရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ျပန္လည္ခံစားျပီး ေရးဖဲြ့ထားျကသည္။ ကိုယ့္ရဲ့ငယ္ဘဝ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း ပါသည္။ ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္ေတြလည္း ပါသည္။ ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္တာေတြလည္း ရိွသည္။ သို့ေသာ္ ကေလးဘဝကို သရုပ္ေဖာ္ရည္ညႊန္းထားတာေတြ ျဖစ္ေသာေျကာင့္ ရွင္းသန့္ရိုး သားတဲ့ အေတြးေတြ၊ အျမင္ေတြ၊ ျဖူစင္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ရိွေနေလသည္။

          ဒီလို ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြရဲ့ ဖန္တီးသူေတြက ကေလးေတြ မဟုတ္ပါ။ အေတြ့အျကံုရင့္က်က္ေနတဲ့ ပုဂၢိုလ္ျကီးေတြပါ။ ဒါေျကာင့္မို့လို့ပင္ သူတို့ဟာ ကေလးေတြအတြက္ စာေပေတြ ေရးသားနိုင္ျကတာမ်ားလား။ ပထမဦးစြာ မိတ္ဆက္ေပးလိုသူကေတာ့ Mark Twain (၁၈၃၅-၁၉၁ဝ) ျဖစ္ပါသည္။ သူ့အမည္ရင္းက Samuel Langhorne Clements ျဖစ္ပါသည္။

          Mark Twain သည္ မစၥစပီျမစ္ေရယဥ္ေျကာတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပဲ့ကိုင္တစ္ဦးအျဖစ္ နွစ္အေတာ္ျကာ အလုပ္လုပ္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ေရ၏ အတိမ္အနက္ အမွတ္အသား ‘Mark Twain’  ဟူေသာ ေအာ္သံကို အစဲြျပု၍ ထိုအမည္ေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သူ့ဘဝ စာေရးဆရာအျဖစ္ မေရာက္ခင္မွာ စာပံုနိွပ္ဆရာ၊ သတင္းစာသမား၊ သတင္းေထာက္၊ အယ္ဒီတာအလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ မစၥစပီျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္က ျမစ္ကမ္းေဘးက ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေနထိုင္ျကီးျပင္းခဲ့ရေသာ သူ့ရဲ့ငယ္ဘဝကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူးတဲ့။ သူ့ရဲ့ကေလးဇာတ္ ေကာင္ Tom Sawyer နွင့္ Huckleberry Finnေကာင္ကေလးနွစ္ဦး၏ စြန့္စားခန္းေတြက စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလွပါသည္။

          သူမွတ္မိသမွ် သူ့ငယ္ဘဝေတြ၊ သူ့ အေတြ့အျကံုေတြသည္ Mark Twain  အတြက္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြ ရလာခဲ့ေလသည္။ သူ့ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ကေလးေတြသည္ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၁ဝဝ ေလာက္က ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေခတ္ ေကာင္ကေလးေတြ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနျကသလို ခံစားဖတ္ရႈျကရပါသည္။ သူ့ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အသံုးအနႈန္းေတြ၊ အေျပာအဆိုေတြသည္ ကြ်န္မတို့အတြက္ တစိမ္းဆန္ ေကာင္း ဆန္ေနေသာ္လည္း ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ Mark Twain သည္ ဒီလိုလူေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြျကားထဲမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္ဆိုတာ ျဖစ္ပါသည္။

          Tom Sawyer စြန့္စားခန္းထဲက သူ့ရဲ့ အေရးအသားတစ္ခုကို ခံစားျကည့္ရေအာင္။Tom (တြမ္)ရယ္၊Huck Finn (ဟက္)ရယ္၊ Joe(ဂို်း)ရယ္ အိမ္ေျပးကေလး ၃ ေယာက္ ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ ထိုင္ရင္း စကားေျပာေနျက ပါသည္။

          'ေပ်ာ္စရာပဲေနာ္'

          'ဟုတ္ပါ့'တြမ္က ေျဖတယ္။

          'ျမို့ကေကာင္ေလးေတြ ငါတို့ကိုေတြ့ရင္ ဘာေျပာျကမလဲ'

          'ဘာေျပာျကမလဲ... အင္း... ဒီမွာသာဆို သူတို့ေသမွာပဲ... ေဟးဟက္ကီး... မင္းေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ'

          'ငါလည္း အဲဒီလိုပဲ' ဟက္က ေျဖတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။

          'ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ငါကေတာ့ အခုလိုေနရတာ ေက်နပ္တယ္။ ျကည့္စမ္း၊ ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့အရာ ငါဘာကိုမွ မလိုခ်င္ဘူး။ ဒီေနရာ မွာ ေကာင္းေကာင္းမစား မေသာက္ရပါဘူး... သူတို့လည္း ဒီေနရာမွာ မေနနိုင္ပါဘူး'

          တြမ္က ေျပာတယ္။ 'ငါ့အတြက္ေတာ့ဒီေနရာဟာ ဘဝပဲ။ မနက္အေစာ ျကီးမထရဘူး။ ေက်ာင္းမသြားရဘူး။ ေရမခို်းလည္းျဖစ္တယ္။ ပန္းကန္မေဆးရဘူး၊ အဝတ္မေလွ်ာ္ရဘူး... အို... ရိွရိွသမွ်ေသာ အေရးမပါတဲ့အလုပ္ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ရဘူးေလ'

          ဤကား Mark Twain ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ၏ စရိုက္ေတြ ျဖစ္ပါသည္။

          တခို့်ေသာ စာေရးဆရာေတြက သူတို့၏ အမည္ရင္းမ်ားကို အသံုးမျပုျကေပ။ ထို့ေျကာင့္ပင္ 'ကေလာင္အမည္' ဆိုတာ တီထြင္လာ ျကေလသည္။ ‘Alice in Wonderland’ နွင့္ ‘Alice through the looking glass’ ဟူေသာ ထင္ရွားလွသည့္ ကေလးစာအုပ္နွစ္အုပ္ကို ေရးသားခဲ့သူ Lewis Carroll ၏ အမည္ရင္းမွာ Charles Latwidge Dodgson (၁၈၃၂-၁၈၉၈) ျဖစ္ပါသည္။

          သူ၏ ကေလးဇာတ္ေကာင္ Alice (အဲလစ္) က အျပင္မွာ တကယ္ရိွပါသည္။ Oxfordခရစ္ယာန္ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းမွ ဘုန္းေတာ္ ျကီး တစ္ဦး၏သမီး ျဖစ္သည္။ မစၥတာ Dodgsonသည္ အဲလစ္နွင့္ သူ့ညီအစ္မတစ္ေတြကို ျမစ္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ေခၚသြားေလ့ရိွကာ ကေလးစြန့္စားခန္း ပံုျပင္ေတြကို ေျပာျပပါသည္။

          'အံ့ဖြယ္ကမၻာပံုျပင္ေတြ ထြက္ေပၚလာတယ္... တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္... တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ေပါ့။ စိတ္ဝင္စားစရာေတြကို တူးေဖာ္ျပီး ... ဒီလိုပံုျပင္ေတြေျပာျကာတယ္... အိမ္ကိုျပန္လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ... ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ့ သူတို့ကေလးေတြက... ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေဆာ့ကစား ရင္းနွင့္ေပါ့'

          ၁၈၆၅ ခုနွစ္မွာ ‘Alice in Wonderland’ စာအုပ္ထုတ္ျပီးသည့္ေနာက္ တေလးစာဖတ္ပရိသတ္ေတြ၏ အားေပးမႈေျကာင့္ပင္ ၁၈၇၁ ခုနွစ္မွာ Through the looking glass ထြက္လာသည္။ စာအုပ္နွစ္အုပ္စာလံုးမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ယေန့တိုင္မို်းဆက္တိုင္း လက္ဆင့္ ကမ္း လာခဲ့ျကသည္။ ဗူငခန နွင့္ ဇာတ္ေကာင္ပံုမ်ားကို Sir John Tenneil (၁၈၂ဝ-၁၉၁၄) က ေရးဆဲြေပးသည္။ သူဆဲြေသာ ပံုေတြထဲက ဘုရင္မျကီး၊ ဦးထုပ္ေရာင္းသူနွင့္ ယုန္ျဖူကေလးတို့မွာ ထင္ရွားလွသည္။

Lewis Carroll သည္ ကေလးေတြကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ကေလးေတြဆီက ယံုျကည့္မႈကို အလိုရိွသည္။ ကေလးေတြနွင့္ ခင္ခင္ မင္မင္ ေနခ်င္သည္။ သို့ေသာ္ျငားလည္း သူက လူျကီးေတြနွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရမွာကို ရွက္ရံြ့သူျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈနွင့္ ဆန့္ က်င္စြာ သူက အလြန္ေအးေဆးတည္ျငိမ္ေသာ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္သူျဖစ္ေလသည္။

          သူ့ဇာတ္ေကာင္ Alice သည္ Humpty Dumpty နွင့္ စကားေျပာသည္။ လိပ္ကေလးနွင့္ မိတ္ေဆြဖဲြ့သည္။ ယုန္ကေလး၊ ျြကက္ ကေလးတို့နွင့္ လက္ဖက္ရည္အတူေသာက္သည္။ ဘုရင္မျကီးနွင့္ ခရိုးကတ္ ကစားသည္။ သူမ၏ အိပ္မက္ေတြ မဆံုးခင္အထိပင္ သူမမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ စြန့္စားခန္းေတြ ျပည့္ေနသည္။ Lewis Carroll ကို ''အဲလစ္နွင့္ သူမ၏ အံ့ဖြယ္ကမၻာကို ဖန္တီးခဲ့ေသာ အလြန္ရွက္တတ္ ေသာ လူသားတစ္ဦး''ဟု ေခၚေဝၚေရးသားထားသည္ကို ေတြ့ဖူးပါသည္။

          Robert Lewis Stevenson (၁၈၅ဝ-၁၈၉၄) သည္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူက ဥေရာပတစ္ခြင္နွင့္ အေမရိကသို့ ခရီးလွည့္လည္ခဲ့ျပီး လွပေသာ ပစၥဖိတ္ကြ်န္းမွာ ေနာက္ဆံုး အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူက ကေလးအမ်ားစုဟာ ခရီးသြားရတာ နွစ္သက္ ျကမွန္းသိသည္။ သူေရးသားခဲ့ေသာ ‘Travel’ ကဗ်ာတြင္ ေကာင္ကေလးတစ္ဦးက သူျကီးလာရင္ သြားဦးမည့္ ထူးျခားျပီး စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေနရာေတြကို အိပ္မက္မက္ေနသည္။ သူသြားလိုေသာ ေနရာက အာဖရိကက ေတာေတြဆီကို ျဖစ္နိုင္သည္။ အေရွ့ဘက္က ေရွးေဟာင္းျမို့ျကီး ေတြလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။

          'ကြ်န္ေတာ္ မနက္အေစာျကီးထျပီး... ေရႊပန္းသီးေတြ သီးတဲ့ေနရာကိုသြားမယ္... သေဘၤာေက်ာက္ခ်ရာ ျကက္တူေရြးရိွတဲ့ေကာင္းကင္ျပာ ျကီးေအာက္ကို သြားမယ္...။

          သိုးေတြ၊ ဆိတ္ေတြက်က္စားရာ၊ အထီးက်န္ ေရာ္ဘင္ဆင္ကရူးဆိုးရဲ့ ေလွကေလးေတြလည္း ရိွေနမယ္။

          အေရွ့ဘက္အရပ္က ေနလံုးျကီးက ထြက္ျပူလာတယ္။ ဗလီေက်ာင္းေတြရိွရာကို သြားလည္ဦးမယ္။ သဲကနၲာရေတြျကားထဲလည္း ေရာက္တယ္။ အနီးတစ္ဝိုက္မွာလည္း ေဈးတန္းျကီးက ဝယ္ခ်င္စရာ။ နာမည္ေက်ာ္ အုတ္တံတိုင္းရိွရာ တရုတ္ျပည္လည္းေရာက္မယ္။ ကနၲာရရဲ့ တစ္ဖက္မွာ တျခားတိုင္းျပည္အရပ္က ဒရမ္းတီးသံ၊ တီးမႈတ္သံေတြ ျကားေနရတယ္။ ေတာေတြရိွရာလည္းေရာက္တယ္။ မီးလိုပူျပင္းတဲ့ ရာသီလည္း ေတြ့ရဦးမယ္။ အဂၤလန္လိုလည္း က်ယ္ျပန့္လွတယ္။ ျပာသာဒ္လိုလည္း ခမ္းနားေပါ့။ ေမ်ာက္ေတြကလည္း အျပည့္၊ အုန္းသီးေတြကလည္း ေပါ၊ အဲဒီသဲကနၲာရထဲမွာေပါ့။ လူသူမေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြလည္း ေတြ့ရတယ္။ ကေလးေတြ၊ မင္းသားေလး ေတြ၊ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြလည္း ရိွတယ္။ သူတို့က လူျကီးအတတ္ေတြ သင္ယူလို့ေပါ့။

          တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညတစ္ညမွာ... လမ္းေတြ၊ အိမ္ေတြမွာလည္း လူသူကင္းမဲ့လို့... ကေလးငိုသံ၊ ျြကက္ေခ်ာက္သံလည္း မရိွ၊ တစ္ျမို့လံုး အလင္းတစ္စေတာင္ မျမင္ရ။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကြ်န္ေတာ္က သစ္ကုလားအုပ္ျကီး စီးလို့ ဝင္လာတယ္။ ေမွာင္မည္းညစ္ေပေနတဲ့ မီးဖိုခန္းကို မီးထြန္းလိုက္တယ္။ အို... နံရံေပၚက ပန္းခီ်းကားေတြပါလား။ သူရဲေကာင္းေတြရဲ့ ရုပ္ပံု လႊာေတြ... တိုက္ပဲြဝင္ စီးခ်င္းထိုးေနျကပံုေတြ... ဟိုးနံရံရဲ့ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာေတာ့ အီဂ်စ္ေကာင္ကေလးေတြရဲ့ ကစားစရာအရုပ္ေတြ...။'

          ဤသို့ျဖင့္ ကေလးေတြ၏ ဇာတ္ရုပ္ေတြ၊ ကေလးငယ္ေတြ၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြကို ပံုေဖာ္ထားတာေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွ သည္။ ဒီလို ပုဂၢိုလ္ျကီးေတြ ေနထိုင္ျကီးျပင္းလာခဲ့ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မွန္းဆ၍ရသည္။ သူတို့က ကေလးဆန္ဆန္ အေတြးေတြနွင့္ ခံစားေရးဖဲြ့ထားတာကို ဖတ္ရတာ အားက်မိပါသည္။ 'ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့'ဟု နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ ဘာေတြေပၚလာမွာ ပါလိမ့္။Lewis Carroll ၏ အဲလစ္ ဇာတ္ေကာင္မို်း၊ Mark Twain ၏ Tomsawyerဇာတ္ရုပ္နွင့္ Lewis Stevenson ၏ 'ခရီးသြား အိပ္မက္' ကဗ်ာမို်းကို စိတ္ကူးယဥ္လိုက္မိပါသည္။