ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႕ ျပည့္ပါရေစ - ဂ်ဴနီယာ၀င္း

  (အမွတ္ ၁၈၈၊ ၂ဝဝ၇၊ နိုဝင္ဘာလ အေတြးအျမင္)

          ကြ်န္မသည္ ဆုေတာင္းရတာ ေတာ္ေတာ္ ဝါသနာပါေသာသူ အမို်းအစားျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ စာေမးပဲြေျဖသည့္ အခါ စာေမးပဲြေအာင္ဖို့ ဆုေတာင္းရပါသည္။ ငယ္ငယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္ေသာ ပထဝီ၊ သမိုင္း၊ ေဘာဂေဗဒဘာသာမ်ား က်မည္စိုးရိမ္ကာ လစဥ္စာေမးပဲြစစ္တိုင္း ဆုေတာင္းရပါသည္။ သို့ေသာ္လည္း က်မည့္ ဘာသာကေတာ့ က်တာပဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မပ်က္ပါ။ ဆုေတာင္းရဲ့ သားနွင့္က်ရသလားဟု အျပစ္မတင္ရက္ပါ။ ဆုေတာင္းမျပည့္သည့္အတြက္လည္း ေနာက္တစ္ခါ ဆုမေတာင္း ေတာ့ဘူးလား ဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ပါ။ ဆုေတာင္းရတာကို ဝါသနာပါေနပံုရပါသည္။ အဲဒီလိုနွင့္ပဲ ဆုေတြမို်းစံုေအာင္ ေတာင္းခဲ့ဖူးပါသည္။

          ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း ဘုရားေရွ့ ဆုေတာင္းရတာ အားမရေတာ့ ကြ်န္မအဘြား ေမေမျကီး ေဒၚခင္မို်းခ်စ္ကိုပါ ဆဲြထည့္ရပါသည္။ ေမေမျကီးကလည္း ကြ်န္မလိုပဲ ထင္သည္။ 'ဒီေန့ စာေမးပဲြေျဖရမယ္။ ဘယ္နွနာရီက ဘယ္နွနာရိီအထိ။ အဲဒီအခိ်န္အတြင္းမွာ ေမေမျကီးက ဘုရားေရွ့မွာ ဖေယာင္းတိုင္ ဘယ္နွစ္တိုင္ထြန္းျပီး ဆုေတာင္းေပးေနေနာ္။ သမီး စာေမးပဲြေျဖရင္း တစ္ခုခုေမ့ရင္ ေမေမျကီးက သမီးစာေမးပဲြ ေျဖနိုင္ဖို့ ဘုရားစင္ေရွ့မွာ ဆုေတာင္းေပးေနရတယ္လို့ စဥ္းစားလိုက္မွာ။ အဲဒါဆိုခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားမွာ၊ သိလားဟု အျကိမ္ျကိမ္ အဖန္ဖန္ တတြတ္တြတ္ ေျပာခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိပါသည္။ ကြ်န္မ ေမေမလည္း မေနရပါ။ 'ေမေမေရ အဲဒီ စာေမးပဲြေျဖေနတဲ့ အခိ်န္အတြင္းမွာ ဖေယာင္း တိုင္ ထြန္းထားေပးေနာ္။ တစ္တိုင္ကုန္သြားရင္ ေနာက္တစ္တိုင္ထြန္းဖို့ ျပင္ထားဦး။ ေတာ္ျကာ ျကားထဲ အဆက္ျပတ္သြားတဲ့အခိ်န္ သမီးစာ ေတြ ေမ့သြားမွာစိုးရမယ္'။ ကြ်န္မသည္ စာေမးပဲြေျဖေနတဲ့ အခိ်န္အတြင္း စဥ္းစားမရေသာအခါ အိမ္ရိွဘုရားစင္ေရွ့ဆုေတာင္းေပးေနသည့္ ေမေမျကီးကို ေတြးယူပါသည္။ ေမေမထြန္း ေပးထားသည့္ ဖေယာင္းတိုင္ကို ျမင္ေယာင္ပါသည္။ 'စဥ္းစားစမ္း'ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးပါသည္။ တစ္ခါတေလ စဥ္းစားလို့ရသြားသည့္အခါရိွသည္။ တစ္ခါတေလ စဥ္းစားမရဘဲ ထားပစ္ခဲ့ရတာရိွသည္။ ထိုအခါ ထိုစဥ္းစား မရေသာအခိ်န္ကို မွတ္ထားျပီး အိမ္ေရာက္ရင္ ရန္လုပ္ပါသည္။ ''အဲဒီအခိ်န္တုန္းက ဖေယာင္းတိုင္ ကုန္သြားတာလား ... ေမေမ ျကီးက ဘုရားစင္ေရွ့မွာ ရိွရဲ့လား'နွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမေမျကီးကေတာ့ 'ေအးကြယ္... အဲဒီတုန္းကထင္ပါရဲ့ တယ္လီဖုန္း လာသလား ေရေသာက္လိုက္သလားပဲ'ဟု စကားနည္း ရန္စဲေျပာတတ္ပါသည္။ ဘဘျကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္သည္ ယခုလိုပင္ ဝင္ေျပာတတ္ပါသည္။ 'ဟဲ့... သမီးထြန္းတာ ေဆးဖေယာင္းတိုင္လားကြယ့္'ဟု ကြ်န္မ ေမေမကို လွမ္းေမးပါသည္။ ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေမေမက တစ္တိုင္တည္း ေသာ ဖေယာင္းတိုင္ကို ဆက္တိုက္ထြန္းေပးေနရေသာေျကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမေမက 'မဟုတ္ဘူး ဘဘရယ္... ဒီလိုပဲ ေဈးထဲက ဝယ္တာ ေတြပါပဲ။ အိမ္မွာ အေရးျကီးတဲ့ ကိစၥေတြရိွရင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းေပးရတာ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနတာပါ'ဟု ေျဖပါသည္။

          ေမေမျကီးကလည္း ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းျပီး ဆုေတာင္းရသည့္ နည္းေတြကိုလည္း ေျပာျပပါသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ ၁ဝ၈ တိုင္စလံုးကို တစ္ေန့တည္းစုျပီးထြန္းဖို့ခက္သည္။ ဒီေတာ့ အခုလို ထြန္းရသည္။ လဆန္း ၁ ရက္ေန့စျပီး ဖေယာင္းတိုင္ ၈ တိုင္ထြန္းရသည္။ လဆန္း ၂ ရက္ေန့မွာ ၉ တိုင္။ လဆန္း ၃ ရက္ေန့မွာ ၁ဝ တိုင္။ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ ၁၆ တိုင္ အထိ ထြန္းရသည္။ ဒီေတာ့ ရက္ေပါင္း ၉ ရက္တိုင္ ရိွသြားရသည္။ ထိုထြန္းခဲ့ေသာ ဖေယာင္းတိုင္ေပါင္းကို ေရတြက္လွ်င္ ထို ၉ ရက္မွာ ၁ဝ၈ တိုင္ျဖစ္ရသည္။ ထိုအခါ ေနာက္ဆံုး ၉ ရက္ေျမာက္ေသာေန့မွာ ကိုယ္အလိုခ်င္ဆံုးဆုကို ေတာင္းရသည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ အေရးျကီးေသာ အခ်က္တစ္ခုက ရိွသည္။ ထိုအခ်က္ကေတာ့ လဆန္း ၁ ရက္ေန့ စထြန္းသည့္ရက္သည္ ဆုေတာင္းလိုသူ၏ ေမြးရက္ျဖစ္ရမည္။ ဥပမာ ျကာသပေတးေန့သည္ လဆန္း ၁ ရက္ေန့ေရာက္ လွ်င္ ထိုကဲ့သို့ ျကာသပေတးေန့ရွင္က ထြန္းသြားရသည္။ ဆုကိုလည္း ထိုေမြးရက္ရွင္ကပဲ ေတာင္းခြင့္ရိွသည္။ ထိုအခါ ေမေမျကီးသည္ ျပကၡဒိန္ကို လစဥ္ အပတ္စဥ္ျကည့္ျပီး ေဟာဒီအပတ္မွာျဖင့္ အိမ္သားေတြ၏ ဘယ္သူ့ေမြးရက္က်သည္။ ဖေယာင္းတိုင္ ၁ဝ၈ တိုင္ အသင့္ျပင္ ထားဖို့ ေဆာ္ျသသည္။ ျပီးေတာ့ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထြန္းဖို့ ဗန္းျကီးဗန္းငယ္ေတြ ဘုရားစင္ေရွ့မွာ ေနရာခ်ေပးသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ မလဲေအာင္ေရေတြထည့္ဖို့ အသင့္လုပ္ထားသည္။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မထြန္းရေသာ အလွည့္ေရာက္လွ်င္ အဲဒီ အတိုင္း ၉ ရက္ထြန္းသြားျပီး ဆုေတာင္းရေတာ့မည့္ရက္ မေရာက္ခင္တြင္ ဘာဆုေတာင္းရမလဲဟု စိတ္ကူးေတြယဥ္ရသည္။ စာေမးပဲြအတြက္ ဆုေတာင္းစရာမရိွလွ်င္ ကြ်န္မ လိုခ်င္တာေတြ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ ေတာင္းလိုက္ရမွ ေက်နပ္သည္။ လဆန္း ၁ ရက္ေန့မွာ ကိုယ့္ေမြးေန့ က်ဖို့ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္း သည္။ ''ဒီလို ခဲခဲယဥ္းယဥ္းတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေရာက္သည့္အခါ ဆုေလးတစ္ခုမွ မေတာင္းလိုက္ရလွ်င္ မျဖစ္''

          ကြ်န္မ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ မဟာသိပၸံတန္းေတြ တက္လွမ္းတဲ့ကာလေတြမွာေပါ့။ စာေမးပဲြအခိ်န္ဇယားဆိုတာ ေရးေျဖကေတာ့ ျပႆနာမရိွပါ။ Viva ဗိုင္ဗာ (နႈတ္ေျဖစာေမးပဲြ)က်ေတာ့ အခိ်န္အတိအက် မသတ္မွတ္ထားပါ။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းေပးေနျက ေသာ သူေတြ ဒုကၡေတြ့ရသည္။ ကြ်န္မက အခုလိုစဥ္းစားျပီး အခိ်န္ကို တြက္ေပးရသည္။ ''ခံုနံပတ္က ဒါဆိုေတာ့ စေျဖရမယ့္ အခိ်န္က ၉ နာရီဆိုရင္ ၁၁ နာရီေလာက္ဆို သမီးဝင္ရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရွ့က သူေတြက ေျဖတာ ၁ဝ မိနစ္နဲ့ျပီးသြားတယ္ဆိုရင္ ၁ဝ နာရီခဲြ ေလာက္ဝင္ရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒီေတာ့ စိတ္ခ်ရေအာင္ ၁ဝ နာရီမထိုးခင္ကတည္းက ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းထားေပးေနာ္။ သမီးေျဖျပီးသြား ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္။ သမီးဖုန္းမဆက္မခ်င္း ဆက္ထြန္းေပးထားေနာ္။ ေမေမျကီးေရ သမီးေျဖရမယ့္ ဆရာေတြက ဘယ္သူေတြလဲမသိဘူး။ ေမေမျကီးက ေမတၲာပို့ေပးေနေနာ္။ သမီးက်က္ထားတာေတြ၊ သမီးညက ျကည့္ထားတာေတြထဲကေမးေအာင္ေလ' ကြ်န္မသည္ အဲဒီေလာက္ အစိုးရိမ္ျကီးျပီး ကိုယ္တစ္ဦးတည္း ဆုေတာင္းရတာနွင့္ အားမရဘဲ အိမ္သားေတြကိုပါ ဝိုင္းျပီးဆုေတာင္းခိုင္းပါသည္။ ထို့ျပင္စြန္းလြန္းဆရာ ေတာ္ ဘုန္းျကီးဆီေရာက္လွ်င္လည္း တစ္လတရားအားထုတ္ဖို့ အဓိဋၭာန္ယူျပီး တရားထိုင္ပါသည္။ ထိုတစ္လျပည့္ေသာ ေန့မွာ ဆုေတာင္းရင္ ျပည့္သတဲ့။ ဒီေတာ့ စာေမးပဲြမေျဖခင္တစ္လမွာက ေနစျပီး အဓိဋၭာန္နွင့္ပင္ အိမ္မွာတရားထိုင္သြားတာ တစ္လပဲျပည့္၊ စာေမးပဲြလည္း ေျဖ စသည္ျဖင့္ ခိ်န္ကိုက္လုပ္ေလ့ရိွပါသည္။ တရားထိုင္တာ၊ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းပူေဇာ္တယ္ဆိုတာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြပဲမို့ ဆုေတာင္းမျပည့္ လည္း ဘာျဖစ္သလဲေပါ့... အနည္းဆံုး အဲဒီကုသိုလ္ေတာ့ ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီလိုပဲ ေတြးကာ ဆုေတြေတာင္းခဲ့တာေတြ မနည္းပါ။ ေျကာင္ေလး အိမ္ျပန္မလာလွ်င္လည္း ဆုေတာင္းရတာ အေမာပါ။ ေမေမျကီးကိုလည္း ဝင္ပါခိုင္းရပါသည္။ အိမ္ျပန္လာသည့္ေျကာင္ေလးကို လည္း ေမေမျကီးဆီ ေခၚသြားကာ ျပန္လာျပီျဖစ္ေျကာင္း၊ ေမေမျကီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္လို့ ျပန္ေရာက္လာတာ စသည္ျဖင့္ ယံုယံုျကည္ ျကည္နွင့္ ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။

          ဆုေတာင္းျပီဆိုမွေတာ့ ျပည့္ခ်င္ပါသည္။ မျပည့္ေတာ့လည္း မတတ္နိုင္ပါ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဘာေျကာင့္ ဆုေတာင္းေတြ မျပည့္ရတာပါလိမ့္ေနာ္ဟု ေတြးမိခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မနွင့္အတူ ဝိုင္းျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့ဖူးသည့္ အဘြားအျဖစ္သူ ေမေမျကီးမရိွေတာ့လို့မ်ား ဒီလိုအေတြးေတြ ဝင္လာရသလား မသိပါ။ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ဆုေတာင္းရံုမက အိမ္က လူေတြပါ ဝိုင္းဆုေတာင္းေပးျကလွ်င္ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွာ ဆုက ပိုျပီးျပည့္နိုင္သည္ဟု ယံုျကည္ထားပံုရပါသည္။ 'ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မွေတာ့ လူေတြဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ဆုပဲေတာင္းေနျကမေပါ့'ဟူေသာ အဆိုကိုလည္း လက္ခံထားရပါဦးမည္။

          ကြ်န္မေတာင္းခဲ့ျပီး မျပည့္ခဲ့ေသာ ဆုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါသည္။ ဥပမာ ကြ်န္မ၏ ဘဝရည္မွန္းခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ တကၠသိုလ္ နည္းျပစာေမးပဲြ၊ အင္တာဗူ်းေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆုေတာင္းခဲ့မလဲဆိုတာ စဥ္းစားျကည့္လိုက္ပါ။ ထိုစာေမးပဲြေတြက်ခဲ့ေတာ့လည္း ကိုယ္မတတ္နိုင္သည့္ ကိစၥမို့ ခံစားရေသာ္ျငားလည္း ကိုယ့္ဘာသာ နွစ္သိမ့္နိုင္ခဲ့ပါသည္။ ျပီးေတာ့ ျပင္သစ္စာ ဒီပလိုမာတက္ရင္း ၄ ျကိမ္ ေလာက္ စာေမးပဲြ ျပန္ေျဖခဲ့ရတုန္းကလည္း ဆုေတာင္းရက္နဲ့ က်ခဲ့တာပဲေလ။ ဆုေတာင္းရတာကို အက်င့္ျကီးပါေန့လို့ပဲ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ ဘုရားရိွခိုး၊ ဆုေတာင္းတာ မပ်က္ခဲ့တာျဖစ္ရမည္။ ကိုယ္ကပဲ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ဆုေတာင္းခဲ့တာေတြေျကာင့္လားဟု တစ္ခါတစ္ရံ ေတြးမိပါ သည္။ မျပည့္လဲ ကိစၥမရိွပါဘူးေလဟု ဆုေတာင္းတာကိုက စိတ္ေလွ်ာ့ထားပံုရေလသည္။ ဒါေျကာင့္လည္း ဆုေတာင္းတဲ့ျကားက စာေမးပဲြပဲ က်က်၊ အဆင္မေခ်ာတာေတြ ရင္ဆိုင္ရရင္ဆိုင္ရ ထိုစိတ္ဒုကၡကို ရင္ဆိုင္ဖို့ အင္အားရိွေနခဲ့တာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္ခဲ့တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေမေမျကီး ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ လဆန္း ၁ ရက္ေန့ကစလို့ ေမြးရက္က်သူက ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းျပီး ဆုေတာင္းရသည့္ အေလ့အထလည္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားခဲ့တာ အခုတိုင္ဆိုပါေတာ့။ ေမေမျကီး ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ စိတ္မပါေတာ့တာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ကြ်န္မ၏ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြလည္း တစ္ခုျပီးတစ္ခု စြန့္ခြာဖယ္ခြာ သြားစမို့လည္း ဆုေတာင္းရတာကိုပင္ စိတ္မပါေတာ့ရာကေန ထိုအေလ့ အထေလးေပ်ာက္ သြားပံုရပါသည္။

          တစ္ေန့က တရားေဟာသည့္ အထဲမွာလား၊ သူမ်ားေျပာတာျကားမိသလားေတာ့ မမွတ္မိပါ။ ကိုယ္က ဆုေတာင္းေမတၲာပို့တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ့စိတ္ဟာ သန့္ရွင္းျကည္လင္ျပီး ငါးပါးသီလျမဲရင္ ပိုျပီးထိေရာက္ပါသတဲ့။ ထိုအခ်က္ေျကာင့္ ကြ်န္မ ေတြေဝသြားခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မ တစ္သက္လံုးဆုေတြေတာင္းလိုက္သည္မွာ ထိုကဲ့သို့ေသာ စိတ္ျကည္လင္မႈနွင့္လား၊ ၅ ပါး သီလေရာ ျမဲေနရဲ့လား။ အဲဒါေျကာင့္ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့တာေနမွာေပါ့။ အဲဒီလို ေတြးလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေျဖသာသြားပါသည္။

          ကြ်န္မသည္ ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြကို လွန္ေလွာရင္း လဆန္းတစ္ရက္ေန့ကို လိုက္ရွာေနမိပါသည္။ ထို့ျပင္ ကြ်န္မ ေမြးရက္က်သည့္လကို ေတြ့လိုေတြ့ျငား ရွာပါသည္။ တစ္လလမွာေတာ့ ေတြ့နိုင္ပါသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ ၁ဝ၈ တိုင္ကိုလည္း စုထားရပါဦးမည္။ အဲဒီေန့ ဖေယာင္း တိုင္ေတြ စထြန္းပါသည္။ ၁ဝ၈ တိုင္ ျပည့္သြားေသာေန့မွာ ဆုတစ္ခုကိုေတာ့ ေတာင္းျကည့္ခ်င္ပါသည္။ မျပည့္လွ်င္လည္း ရပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါ လဆန္း ၁ ရက္ေန့နွင့္ ကြ်န္မ၏ ေမြးရက္ တိုက္ဆိုင္တဲ့ေန့ ေရာက္လာသည့္အခါ ထပ္ျပီးဆုေတာင္းပါဦးမည္။