ဘဘျကီးကိုလြမ္းပါသည္ - ဂ်ဴ နီယာ၀င္း

အေတြးအျမင္ (၁၅၆)၊ ၂ဝဝ၂ ခုနွစ္

ဘဘျကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္သည္ အဂၤလိပ္စာ ဆရာျကီးတစ္ဦးျဖစ္၍ သူ့ဘဝတစ္  သက္တာလံုး အဂၤလိပ္စာ သင္ျကားျခင္းျဖင့္ အခိ်န္ကုန္လြန္ခဲ့ေသာေျကာင့္ ေျမး ျဖစ္ေသာ ကြ်န္မအေနျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ ေတြ့လိုက္တိုင္း ဘဘျကီးကို သတိတရ လြမ္းဆြတ္မိျခင္းသည္ အဆန္းမဟုတ္ဟု ဆိုျကေပမည္။ သို့ရာတြင္ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ အျပင္ တျခား လြမ္းစရာေတြကလည္း ရိွေနပါေသး သည္။

ကြ်န္မတို့ သိတတ္စအရြယ္ ဘဘျကီးထံမွ မျကာခဏဆိုသလို ျကားေန က် စကားတစ္ခြန္းရိွပါသည္။ ''ဒီေန့ေခတ္ မင္းတို့ေတြ ကံေကာင္းျကပါသတဲ့'' ထိုကံေကာင္းျခင္းဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ဖို့ သိပ္ေလး ေလးနက္နက္ မေတြးတတ္ခဲ့ေသးပါ။ ဒါေျကာင့္ တကယ္ ကံေကာင္းလို့ပဲဟု ခပ္ရိုးရိုးပဲ ေတြးပါသည္။

ဘဘျကီးတို့ေခတ္မွာ တယ္လီေဗးရွင္၊ ဗီဒီယိုစက္ေတြ မရိွေသး။ ကြန္ပူ် တာ ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိပါ။ ခလုတ္ကေလး တစ္ခ်က္နိွပ္လိုက္ရံုနွင့္ အရုပ္ေတြ၊ အသံေတြ လႈပ္ရွားေနျကတာေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ျကည့္ေနရသည့္ ဘဝ သည္ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းသည့္ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ျခင္းေပပဲဟု ဘဘျကီးက ယူဆပါသည္။ ဘဘျကီးတို့မွာ အဂၤလိပ္အစိုးရေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္ေတြျကား ေျပးလႊားလႈပ္ရွား ရုန္းကန္ေျကာက္ရံြ့ ထိတ္လန့္ေနရျခင္းျဖင့္ ဘ၀ထက္၀က္ ေလာက္ ကုန္လြန္ခဲ့ျကရေပသည္။ ပညာေရးအေနနဲ့ဆိုလွ်င္ အမို်းသားေက်ာင္းကို ခက္ခက္ခဲခဲနွင့္ တည္ေထာင္ခဲ့ရျပီး မို်းခ်စ္စိတ္၊ အနစ္နာခံစိတ္တို့ျဖင့္ ပညာ ကို ရွာေဖြေလ့လာ သင္ယူခဲ့ျကရသည္။ ေနေရးထိုင္ေရးက်ျပန္ေတာ့လည္း စစ္ အတြင္း ဗံုးသံျကားသည္နွင့္ ဗံုးခိုက်င္းထဲကို ဝင္ပုန္းျကရ၊ အလုပ္ဆင္းခိ်န္ဆို လွ်င္ ေတြ့ရာ က်င္းထဲ ဝင္ခိုျကရ၊ မိသားစုဝင္ေတြ မဆံုမခ်င္း စိတ္တပူပူနွင့္ ေစာင့္ျကရသည့္ အျဖစ္မို်းေပတည္း။ ကြ်န္မ၏ ဖခင္သည္ ထိုစဥ္က ကေလး ငယ္သာသာ ရိွေသာ္လည္း ဗံုးသံျကားသည္နွင့္ ဗံုးခိုက်င္းထဲ သူ့ဘာသာ ဝင္ေဆာ့ ေနတတ္သည္ဟု ဘဘျကီးတို့ေျပာျပတာေတြ ျကားရသည္မွာ ယခုေခတ္ လူေတြ အဖို့ အထူးအဆန္းေတြ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ျကေပမည္။ မေတြ့ဖူး မျကံုဖူး လိုက္ျက ရံုမက ေခတ္မီတိုးတက္လ်က္ရိွေသာ စက္ပစၥည္းေတြကို မိုးေပၚက က်လာသလို လက္ခံ ေဆာ့ကစားစရာေတြသဖြယ္ စူးစမ္းေနျကသည့္ ဘဝမို်းမို့ ဘဘျကီးက ဒီလိုမွတ္ခ်က္ခ်ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

တယ္လီေဗရွင္းေတြ ေပၚလာသည့္အတြက္ ကြ်န္မတို့၏ စာဖတ္ခိ်န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုယူခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားပါသည္။ ဗီဒီယိုစက္ေတြ ေပၚလာသည့္အတြက္ အေခြငွားရ၊ ျကည့္ျပီး မေကာင္းျပန္ေတာ့ ေဒါသထြက္ရ စသည့္ ဒုကၡေတြ ရိွလာပါသည္။ ကြန္ပူ်တာ (စီဒီရြန္) ေတြမွာ Library, dictionary စသည္ျဖင့္ အဆင့္ျမင့္ စီဒီအခ်ပ္ေတြ ေပၚလာျပန္ေတာ့ အဂၤလိပ္ စာလံုးတစ္လံုးကို အဘိဓာန္စာအုပ္ထဲမွာ ရွာဖို့ ခက္ခဲလာျကေလမည္လားဟု ကြ်န္မ ေတြးမိပါသည္။

အလြယ္တကူ သယ္ေဆာင္သြားလို့ရသည့္ စသမအေဘူန အနူနစ့သညန ေတြ ေပၚလာသည့္အတြက္ ရရိွလာသည့္ အျပစ္မ်ားကို တစ္လ နွစ္ျကိမ္ထုတ္ ဥုေစင ျပင္သစ္မဂၢဇင္း ၂ဝဝဝ ျပည့္နွစ္ ဇြန္လထုတ္တြင္ ယခုကဲ့သို့ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ့ရပါသည္။ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္က ‘Les portables sont-ils dangereux?’ ျဖစ္ပါသည္။ ''သယ္ေဆာင္ရ လြယ္ကူသည့္ ဒီလက္ကိုင္ တယ္လီဖုန္းကေလး ေတြ အနၲရာယ္ရိွသလား''တဲ့။ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ စကားတိုတို သတင္း တိုတို ဖလွယ္ျကဖို့ အသံုးျပုရတဲ့ ဒီလက္ကိုင္ အိတ္ေဆာင္ တယ္လီဖုန္းေလးေတြ  က ထုတ္လႊတ္လိုက္တဲ့ မိုက္ခရိုလိႈင္းေတြဟာ ေအာ္ဗင္ (oven) မီးဖိုအသံုးျပု ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ သင့္ရဲ့ လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္းကေလးက ဟင္းခ်က္တဲ့ မိုက္ခရိုေဝ့ ေအာ္ဗင္က ထုတ္လႊင့္တဲ့ စြမ္းရည္ထက္ ၅ဝဝ ဆေလာက္ပဲ နိမ့္ပါ တယ္။ သင့္ရဲ့ လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္းက ထုတ္လႊင့္လိုက္တဲ့ မိုက္ခရိုလိႈင္း တစ္ဝက္ေလာက္က သင့္ရဲ့ ဦးေခါင္းထဲကို စိမ့္ဝင္သြားေစနိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ လိႈင္းေတြက မ်က္နွာေပၚက အသားအေရေတြ၊ ျြကက္သားေတြ၊ မ်က္နွာအရိုး ေတြဆီကို ျဖတ္သြားပါတယ္။ သူက ၂ စင္တီမီတာ အထူရိွတဲ့ ဦးေနွာက္ရဲ့ အာရံု အခံလႊာကိုေတာင္ ေရာက္သြားပါေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုအခိ်န္က ဒီတယ္ လီဖုန္းေတြက လူေတြကို အနၲရာယ္ေပးနိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ခ်ျပဖို့ လံုေလာက္တဲ့ သက္ေသအေထာက္အထား မရိွေသးပါဘူး'' ဟု ေရးသားထားသည္ ကို ေတြ့ရပါသည္။ ကမၻာေပၚမွာ ယေန့စာရင္းအရ အသံုးျပုေနသူ အေရအတြက္ သန္း ၃ဝဝ ရိွျပီ ေနာက္နွစ္ ၂ဝဝ၃ က်ရင္ ၃ ဆေလာက္ ရိွသြားနိုင္သည္ဟု တြက္ျပထားပါသည္။

ယခု ကြ်န္မတို့ နိုင္ငံမွာလည္း ကားေမာင္းရင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အသံုးျပုေနျကတာေတြကို ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ စတင္ ေတြ့ျမင္ေနျကရေလ သည္။ ဒီလို သယ္ရလြယ္သည့္ အိတ္ေဆာင္ တယ္လီဖုန္းေလးေတြ တိုးတက္လာ တာကို ဘဘျကီးေတြ့ရင္ ကံေကာင္းလိုက္တာဟု၊ ေခတ္မီလာသည့္ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ျကေပသည္ဟု ေျပာေပလိမ့္ဦးမည္။ မည္သည့္ေနရာမွာမဆို အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အကို်း၊ အျပစ္ ဒြန္တဲြေနသည့္အတြက္ အခုအခိ်န္မွာေတာ့ ဘဘျကီးကို အကို်းသင့္ အေျကာင္းသင့္ ေစာဒကတက္ခ်င္ပါသည္။ ထို့ေျကာင့္ အသစ္အဆန္း ေတြ၊ ေခတ္မီပစၥည္းေတြ ေတြ့ရတိုင္း ဘဘျကီးကို သတိရေနေတာ့သည္။

ေနာက္ ဘဘျကီး ေျပာေနက် စကားတစ္ခုမွာ We believe in tomorrow ျဖစ္ပါသည္။ ေကြးေသာလက္ မဆန့္မီ၊ ဆန့္ေသာလက္ မေကြးမီ ဟူေသာ အစိုးမရသည့္ ေသျခင္းတရားကို ကြ်န္မတို့ လူသားေတြက ထိုစကားမို်း ျဖင့္ စိန္ေခၚလ်က္ရိွေနပါသည္။ မနက္ျဖန္၊ ေနာက္အပတ္၊ ေနာက္လ၊ ေနာက္နွစ္ က်ရင္ စသည္ျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန့ ကိုယ္အသက္ရွင္ေနဦးမည္ဟု ေသခ်ာေနျကပါ သည္။ ''ကိုယ္ အဲဒီေန့ မေသေသးရင္ေတာ့ ေတြ့ျကတာေပါ့ကြာ''ဟု ဘယ္သူ ကမွ ေျပာေလ့ေျပာထ မရိွပါ။ သို့ေသာ္ အဲဒီလိုပဲ ယံုျကည္ထားပါသည္။ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္ အခိ်န္းအခ်က္ လုပ္ျကသည့္အခါ ဘဘျကီး၏ ထိုစကားကို သတိရမိျပီး ျကက္သီးေမြးညင္း ထမိပါသည္။

ဘဘျကီး၏ စကားအေမြတစ္ခုမွာ 'ျဖစ္သမွ် အေျကာင္း အေကာင္း' 'အဆိုးထဲက အေကာင္း'၊ 'အဆိုးထဲမွာ အေကာင္းေတြ ရိွေနပါတယ္'၊ blessing in disguiseဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။ ေလာကျကီးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို့ အဓိကဟု ဆိုလွ်င္ အဲဒီလို အေကာင္းဘက္ကခ်ည္း ေတြးတတ္ဖို့ ေရးျကီးေလသည္။ ကြ်န္မ အေတြ့အျကံုေတြအရ ေျပာရလွ်င္ အဲဒီလို စိတ္ထားတတ္တာ စိတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာပါသည္။ အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပတာ၊ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တာေတြကအစ အေပါ့ပါးဆံုး ေျပာရလွ်င္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ေခါက္လဲလို့ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္လွ်င္ေတာင္ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနရဖို့ ျဖစ္တာပဲဟု ျကံဖန္ေတြးျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္လာပါသည္။

စားေမးပဲြက်လို့ စိတ္ညစ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ကြ်န္မက နွစ္သိမ့္ စကားေတြ ေျပာေတာ့ သူက ''နင္က သူမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေတာ္ေတာ္ ေျပာတတ္တာပဲ' ဟု တအံ့တျသ ေျပာတာကို ခံခဲ့ရဖူးပါသည္။ ကိုယ္ ဘာမွ ျပန္လည္ ျပုျပင္လို့ မရေတာ့တဲ့အရာေတြကို ေတြးေတြးျပီး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနဦးမွာလား။ ျပီးတာ ျပီးျပီးပဲ What is done cannot be undone ဟူ၍ သေဘာထားတတ္ေအာင္လည္း ဘဘျကီးပဲ သင္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

ဘဘျကီးတို့ ရင္ဆိုင္ေတြ့ျကံု ရုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ ဘဝမို်းမွာ ဘဘျကီးတို့ရဲ့ အေတြ့အျကံုေတြနွင့္ ယွဥ္ျပီး လက္ခံက်င့္သံုးခဲ့ရသည့္ အရာေတြသည္ ကြ်န္မတို့ ေခတ္မွာပင္ ေခတ္မီလ်က္ သတိတရ လြမ္းေမာစရာမ်ား အျဖစ္ ယေန့တိုင္ ဆန္းသစ္လ်က္ ရိွေနပါေတာ့သည္။