ပင္လယ္ျပင္ထဲက ဘဝတစ္ခု - ဂ်ဴနီယာ၀င္း

(အမွတ္ ၁၇၃၊ ၂ဝဝ၅ ခုနွစ္၊ ဇြန္ အေတြးအျမင္)

(သူျပစ္ဒဏ္က်ခဲ့ေသာ ၁၈ဝ၇ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၃ ရက္မွသူကြယ္လြန္ခ်န္ ၁၈၆၃ ခုနွစ္ ေမလ ၁၁ ရက္တိုင္

နွစ္ေပါင္း ၅၆ နွစ္ေလာက္ သူ့ဘဝကိုပင္လယ္ျပင္ထဲမွာျမုပ္နံွခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။)

          ‘The man without a country.’  'တိုင္းျပည္မရိွတဲ့လူ' ဇာတ္လမ္းထဲက အဓိက ဇာတ္ေကာင္က Philip Nolan(ဖိလစ္နိုလန္) ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဇာတ္ေကာင္၏ ဖန္တီးရွင္က Edward Everett Hale ျဖစ္ပါသည္။ Nolan အေျကာင္းေတြကို ကြ်န္မ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ရာစုနွစ္ဝက္ေလာက္ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ အက်ဥ္းခ်ခံခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္အေျကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

သူျပစ္ဒဏ္က်ခဲ့ေသာ ၁၈ဝ၇ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၃ ရက္ေန့မွ သူကြယ္လြန္ခိ်န္ ၁၈၆၃ ခုနွစ္ ေမလ ၁၁ ရက္တိုင္ နွစ္ေပါင္း ၅၆ နွစ္ေလာက္ သူ့ဘဝကို ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ျမႈပ္နံွခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူနွင့္ ရင္းနီွးခြင့္ရခဲ့ေသာ အရာရိွေပါက္စ Frederic Ingharn  က သူ့အေျကာင္းေတြကို စီကာပတ္ကံုး ေရးျပထားလို့ Nolan ၏ ဘဝကို ေတြ့ခဲ့ရပါသည္။ Frederic Ingham က အခုလို ပံုေဖာ္ျပခဲ့ပါ သည္။

          ''ကြ်န္ေတာ္နဲ့သူနဲ့ သေဘၤာေပၚမွာ စေတြ့ခဲ့ေတာ့ သူ့အသက္က ၃ဝ ေလာက္ပဲရိွပါေသးတယ္။ သူ့ဘဝကို စဥ္းစားျကည့္ လိုက္ေတာ့ သူက ပင္လယ္သမုဒၵရာတိုင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကုန္းေျမေဒသေတြကိုေတာ့ မနင္းဖူးသေလာက္ ရိွခဲ့တယ္။ ေရတပ္က အရာရိွေတြ၊ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ေနသူေတြထက္ သူက ေရျပင္မွာေနခဲ့ရပါတယ္။ သူ့လိုအထီးက်န္စြာ ဝမ္းနည္းေျကကဲြစြာ ဒီကမၻာျကီးထဲ ေနခဲ့ရဖူးမွာ မဟုတ္ပါ ဘူးလို့ တေလးတနက္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

          ၂၄ နာရီ ဘာအလုပ္မွမရိွ။ သူက တစ္ေန့ကို ၅ နာရီေလာက္ပဲ စာဖတ္ပါတယ္။ 'ကု်ပ္မွာ မွတ္စုစာအုပ္ေတြ ရိွတယ္။ ကု်ပ္ဖတ္သမွ် ေတြကို ေရးမွတ္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ အကုန္လံုးကို ဖိုင္ေတြနဲ့ တဲြထားတယ္'လို့ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလုပ္ရပ္က ဆန္းပါတယ္။ သူခဲြထားတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြက ၆ ခု ၈ ခုေလာက္ရိွတယ္။ အဲဒီထဲမွာ သမိုင္းပါတယ္။ သဘာဝသိပၸံပါတယ္။ ျပီးေတာ့ 'အတိုအထြာမ်ား' လို့ အမည္ေပး ထားတဲ့ဖိုင္တဲြတစ္ခု ရိွပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ သစ္ပင္သစ္ခက္ေတြ၊ ဖဲျကိုးေရာင္စံုေတြ၊ ခရုခံြေလးေတြ၊ အရိုးအစအနေတြ၊ သစ္တိုသစ္ေတြ၊ အဲဒါေတြက သေဘၤာသားေတြက သူ့အတြက္ ခုတ္ထစ္စုေဆာင္း ယူလာခဲ့ေပးတာေတြနဲ့ သူက လွလွပပ တန္ဆာဆင္ထားတယ္။ သူက ပန္းခီ် ဆဲြလည္း သိပ္ေတာ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ ဒီေလာက္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေရးသားဆဲြသားခ်က္ေတြ မေတြ့ဖူးခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီ Nolan  ရဲ့ ဖိုင္တဲြေတြ ဘယ္သူ့လက္ထဲ ေရာက္သြားပါလိမ့္လို့ ေတြးမိတယ္။

          သူ့အေျဖအရေတာ့ စာဖတ္ျခင္းနွင့္ သူ့ဖိုင္တဲြေတြဟာ သူ့အလုပ္ပါပဲတဲ့။ အဲဒီအတြက္ ၂ နာရီ သို့မဟုတ္ ၅ နာရီေလာက္ အခိ်န္ယူရပါ တယ္။ 'လူတိုင္းမွာ မျဖစ္မေန လုပ္ရတဲ့အလုပ္ရယ္၊ စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို့ စိတ္အပန္းေျဖစရာ အလုပ္ရယ္ဆိုတာ ရိွသင့္ပါတယ္။ ကု်ပ္ဘဝရဲ့ သမိုင္းဆိုတာဟာ စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစတဲ့ အလုပ္ပါပဲ' လို့ ဆိုတယ္။ အဲဒီအတြက္ တစ္ေန့ကို ၂ နာရီေလာက္ ေပးပါ တယ္။ သူ့အတြက္ ဖမ္းလာေပးတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ၊ ငါးကေလးေတြနဲ့ သူ့ရဲ့စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ျပီးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပိုးဟပ္ေတြ၊ အင္း ဆက္ေတြ ရွာျပီးကစားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ့ဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ သူဟာ ျခင္ေတြ၊ ယင္ေကာင္ေတြ၊ အင္းဆက္ေတြရဲ့ သဘာဝကို ေတာ္ေတာ္ သိထားသူပါပဲ။

          ဒီလိုနဲ့ တစ္ေန့ကို ၉ နာရီေလာက္ဟာ Nolan ရဲ့ ေန့စဥ္လုပ္ေနက် ဝတၲရားပံုမွန္ျဖစ္ေနတယ္။ က်န္တဲ့အခိ်န္ေတြမွာ သူက စကားေျပာ တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ သူ့အသက္ ျကီးလာတဲ့အခါ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ မွန္မွန္လုပ္တယ္။ သူေနမေကာင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မျကားဖူး သေလာက္ပါပဲ။ သေဘၤာေပၚမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သူက ကမၻာေပၚမွာ အျကင္နာဆံုး သူနာျပုပါပဲ။ အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရင္ သေဘၤာကပၸတိန္က သူ့ကို ဘုရားစာရြတ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ သူဘုရားစာ ဖတ္တာမ်ား သိပ္နားေထာင္ လို့ ေကာင္းတာပဲ။

          သူဟာ ျကင္နာတတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ Nolan တို့ သေဘၤာျကမ္းျပင္ တစ္ေလွ်ာက္လမ္းေလွ်ာက္ျက စကား ေျပာျကပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို သခၤ်ာသင္ေပးပါတယ္။ သခၤ်ာဘာသာရပ္ရဲ့ ေလးနက္တဲ့ အရသာေတြကို ခံစားတတ္ေအာင္ ရွင္းျပ တတ္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ေပးဖတ္ပါတယ္။ စာဖတ္ျခင္းရဲ့ အကို်းတရားေတြကို လမ္းညႊန္ေပးပါတယ္။ သူ့အေျကာင္း အတိတ္ပံုျပင္ ေတြကိုေတာ့ သူဆီက တိုက္ရိုက္ မသိခဲ့ရပါဘူး။ တျခားအရာရိွေတြကတစ္ဆင့္ သူ့ဘဝကို သိခဲ့ရပါတယ္။

          ကြ်န္ေတာ့္ တာဝန္ခိ်န္ ျပီးဆံုးလို့ သေဘၤာကဆင္းရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူနဲ့ခဲြခြာရမွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္နွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္အျကာ ၁၈၃ဝ မွာ သူနဲ့ထပ္ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ရာထူး အေျခအေနနဲ့ သူ့ကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရဖို့ ျကိုးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလုပ္ဟာ ခိုေနတဲ့ သူရဲတေစၧတစ္ေကာင္ကို အျပင္ေမာင္းထုတ္ဖို့ ျကိုးပမ္းရသလိုပါပဲ။ သူ့အေျကာင္း ကို သိတဲ့သူ မရိွေတာ့ဘူး။ သူရဲ့အမႈကိစၥကို ျပန္ေဖာ္ရတဲ့ အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနပါတယ္။ အဲဒီလို လူမို်းမရိွပါဘူးလို့ေတာင္ ဆိုျက တာ ျကည့္ပါေတာ့။ သူ့ကို မသိျကေတာ့ဘူး။

          အဲဒီအျဖစ္ေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ Nolan နဲ့ ထပ္မေတြ့ရေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က သူ့ဆီ တစ္နွစ္ကို နွစ္ခါေလာက္ စာေရးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို့ နွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ ရင္းနီွးခဲ့ျကေပမယ့္ သူကြ်န္ေတာ့္ဆီ စာမျပန္ခဲ့ပါဘူး။ သူနဲ့ေတြ့ဆံုခဲ့ျကသူေတြက တစ္ဆင့္ သူ့အေျကာင္းေတြကို သိေနခဲ့ရပါတယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္အိုစာသြားျပီတဲ့။ သူ့အသက္ ၄ဝ မွာ ၆ဝ ေလာက္ အိုမင္းေနျပီလို့ ျကားရ ပါတယ္။ မေတြ့ရတဲ့ ၁၅ နွစ္မွာ သူအိုမင္းလြယ္ခဲ့ေပမဲ့ သူက ျကင္နာဆဲပါပဲ။ ဘာမွအထြန့္တတ္တာ မရိွပဲနဲ့ တိတ္ဆိတ္စြာ ခံစားေနသူ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူတစ္ကိုယ္တည္း သူရဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကို ေဆးေျကာခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ့ ရင္းနီွးသူေတြေရာ၊ မရင္းနီွးသူေတြ အေပၚမွာပါ ဂရုစိုက္တတ္တာ၊ မိတ္ေဆြဖဲြ့တတ္တာ၊ လူငယ္ေလးေတြကို ဆံုးမတတ္တာေတြေျကာင့္ တခို့်ဟာ သူ့ကို ရိုေသေလးစား ခံထိုက္သူလို့ ျမင္ျက ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူကြယ္လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ့အတြက္ ေနစရာ အိမ္ေလးတစ္လံုးနဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုကိုေတာ့ ေတြ့ခဲ့ရျပီလို့ ဆိုရမွာလား။

          ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ သေဘၤာအရာရိွ Danforth ဟာ Nolan ရဲ့ ေနာက္ဆံုး အခိ်န္ေတြမွာ အတူတကြရိွေနခဲ့တာေျကာင့္ Nolan ရဲ့ အေျကာင္းေတြကို အခုလို စာေရးေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

          ဖရက္ေရ...

          မင္းခ်စ္တဲ့ နိုလန္ကို ဒီခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ရင္းနီွးသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူ့ကို ျကည့္ရတာ သိပ္ဗလေတာင့္တင္းပံု မေပါက္ေပမယ့္ က်န္းမာေရး ေကာင္းခဲ့ပံုေတာ့ ရပါတယ္။ သို့ေသာ္လည္း သူရဲ့ေနာက္ဆံုးအခိ်န္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နီးကပ္ေနျပီေပါ့။ ဆရာဝန္ကလည္း သူ့ကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ျကည့္ေပးေနပါတယ္။ မေန့ကပဲ ဆရာဝန္က နိုလန္ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းဘူးလို့ ေျပာပါတယ္။ သူ့အခန္းကို ဆရာ ဝန္ကို ဝင္ခဲ့ဖို့ေခၚပါတယ္။ ဆရာဝန္က သူ့အခန္းထဲကို ဝင္ခြင့္ရတာ ပထမဦးဆံုးပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ေတြ့ခ်င္တယ္လို့ ေျပာတာေျကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာလည္း သူ့အခန္းကို ပထမဦးဆံုး ျမင္ေတြ့ခြင့္ရတဲ့ အျပင္လူတစ္ဦးေပါ့။ သူ့အခန္းကို ေတြ့လိုက္ရလို့ ဘုရားေတာင္ တမိပါရဲ့ ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ လူငယ္ေလးေတြက သူ့ရဲ့ စံျမန္းရာအခန္းကို သားရဲတြင္းေဟာင္းျကီးလို့ ခန့္မွန္းျပီး ေလွ်ာက္ေျပာခဲ့ဖူးျကတာကို မွတ္မိလိမ့္ မယ္ ထင္ပါတယ္။

          နိုလန္က အားအင္ခိ်နဲ့စြာနဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေနပါတယ္။ သူ့လက္တစ္ဖက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝင္လာခဲ့ဖို့ ျကိုဆိုေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဟာ သူ့အခန္းကို ဂရုမျပုမိဘဲ မေနနိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ သူ့ရဲ့အထူးစီမံထားတဲ့ အခန္းကေလးဟာ သူ့ရဲ့ဘဝ၊ သူ့ရဲ့တိုင္းျပည္၊ သူ့ရဲ့အိမ္ကေလး ပါပဲ။ သူ့ကုတင္နေဘးက နံရံေတြမွာ ျကယ္ေတြပံုေဖာ္ထားပါတယ္။ ျကယ္ေတြက သမၼတဝါရွင္တန္ရဲ့ ရုပ္ပံုနေဘးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အလြန္လွပတဲ့ သိန္းငွက္ျကီးတစ္ေကာင္ကို ေရးဆဲြထားတယ္။ သူ့ရဲ့ နႈတ္သီးဟာ ေနအေရာင္ေတြ တလက္လက္ ေတာက္ပေနတယ္။ သူ့ရဲ့ ေျခသည္းေတြနဲ့ ကမၻာလံုးျကီးကို ကုတ္ဆဲြထားတယ္။ သူ့ရဲ့ အေတာင္ပံျဖန့္ထားတဲ့ ဟန္ပန္ဟာ အရိပ္ေတြေတာင္ က်ေနသလိုပါပဲ။ နိုလန္က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ မ်က္လံုးေတြ မခြာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ့သြားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းစြာ ျပံုးတယ္။ 'မင္း ကု်ပ္ရဲ့တိုင္းျပည္ကို ေတြ့ျပီေပါ့'တဲ့။ သူက သူ့ေျခရင္းရိွရာကို လက္ညိွုးထိုးျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေျမပံုကို ေတြ့ရပါတယ္။ သူမွတ္မိသေလာက္ ေရးဆဲြထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေျမပံုေပၚမွာ 'အင္ဒီးရားနားနယ္ေျမ' 'မစၥစပီနယ္ေျမ' 'လူဝီဇီးရားနား နယ္ေျမ' စသည္ျဖင့္ ေရွးကေခၚေဝၚခဲ့တဲ့ အမည္ေတြကို စာလံုးျကီးျကီးနဲ့ ေရးထားပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို အခုလို ေျပာတယ္။ 'ဒန္းဖို့(ဒ္)ရယ္ ကု်ပ္မေနရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ ကု်ပ္ရဲ့အိမ္ကိုလည္း မေရာက္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ကု်ပ္ကို တစ္ခုခု ေျပာျပစမ္းပါဗ်ာ။ ဒီသေဘၤာေပၚမွာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေျကာင္း ဘာဆိုဘာမွ သိခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ အလံေတာ္ ကို ကု်ပ္ထက္ ခ်စ္နိုင္တဲ့သူမရိွနိုင္ပါဘူး။ သူ့အတြက္ ဆုေတာင္းေမတၲာပို့သနိုင္တဲ့ သူမို်းမရိွနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီထဲမွာ ျကယ္စင္ေပါင္း ၃၄ ခုကို ေတြ့လား။ သူတို့ရဲ့ အမည္ေတြကို ကု်ပ္မသိပါဘူးေလ။ ဘယ္ျကယ္စင္ တစ္ခုတစ္ေလမွ ေလ်ာ့မသြားတာ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ရ မယ္။ ကု်ပ္ မကြယ္လြန္ခင္မွာ ကု်ပ္ရဲ့တိုင္းျပည္အေျကာင္းေတြ ေျပာျပပါလားကြယ္။

          ဖရက္ေရ... ကြ်န္ေတာ္ဟာ အရင္တုန္းက သူ့ကို ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေတြးျပီး ထိတ္လန့္တုန္လႈပ္မိပါတယ္။ ေျကာက္လို့လား မေျကာက္လို့လား။ သနားလို့လား မသနားလို့ပဲလား ဘာေျကာင့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူေမးသမွ် ေျဖဖို့ အသင့္ျဖစ္ေနရပါျပီ။ သူေမးသမွ်ေတြကေတာ့ သူ့ဘဝမွာေဝးကြာျဖတ္ေတာက္ျခင္း ခံရတဲ့ သူ့ရဲ့တိုင္းျပည္အေျကာင္းေတြပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ။ အထူးသျဖင့္ သူေမြးဖြားျကီးျပင္းခဲ့ရာ ႊနထေ် နယ္ေျမအေျကာင္းကို ျကားရတာ သူေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနပံုမ်ား ခင္ဗ်ားကို ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ။

          ဖရက္ေရ...

          ေျပာရရင္ေတာ့လည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ လူမမာ တစ္ဦးကို ရာစုနွစ္ဝက္ေလာက္ျကာေညာင္းခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္ျပန္လွန္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ ေရေနြးေငြ့သြားသေဘၤာေတြ၊ မီးရထားသံလမ္းေတြ၊ ေျကးနန္းဆက္သြယ္ေရးေတြကစလို့ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈေတြ၊ စာအုပ္ စာေပေတြ၊ ကမၻာ့စာျကီးေပျကီးေတြ၊ တိုးတက္လာတဲ့ ေကာလိပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေျကာင္း ေျပာျပရတာဟာ ေရာဘင္ဆင္ခရူးဆိုးကို ၅၆ နွစ္စာ ေမးခြန္းေတြ ေျဖေနရသလိုပါပဲ။ သူက ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပသမွ်ေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျဖည္း ျဖည္းနဲ့ေတာ့ နႈတ္ဆိတ္လာပါတယ္။ သူပင္ပန္းေနလို့ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စကားေတြထဲ ေမ်ာပါေနလို့ပဲလို့ ေတြးမိတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ ကို အနားမွာပဲေနဖို့ ေျပာပါတယ္။

          ေနာက္ေတာ့ သူ့ကုတင္နံေဘးက ေမတၲာပို့တဲ့ စာအုပ္ေလးကို ယူခိုင္းပါတယ္။ သူလွန္ခိုင္းတဲ့ စာမ်က္နွာကို ေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ အနီေရာင္ အမွတ္အသားနဲ့ မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြကို ေတြ့ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ့နေဘးမွာ ထိုင္ျပီး ဖတ္ျပခဲ့ပါတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္နဲ့အတူ လိုက္ဖတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ့္အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ့ ကရုဏာ ေတာ္နဲ့ ကြ်နု္ပ္တို့၏ ကူ်းလြန္ခဲ့ေသာ အမွားေတြကို ခြင့္လႊတ္ေပးတဲ့ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္'စတဲ့ စာေျကာင္းေတြ ပါပါတယ္။ စာအုပ္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္နွာကို သူကလွန္ပါတယ္။ 'ကြ်နု္ပ္တို့ တိုင္းျပည္အကို်း သယ္ပိုးေနျကသူမ်ားအား ေစာင္မျကည့္ရႈေပးဖို့ လိႈက္လဲွစြာ ဆုေတာင္းပါ၏'တဲ့။ အဲဒီေနာက္ သူက အခုလိုေျပာပါတယ္။

          'ဒန္ဖို့(ဒ္)ရယ္ ကိုယ္အဲဒီလို ေန့ညမျပတ္ ဆုေတာင္းေမတၲာ ပို့သလာတာ နွစ္ေပါင္း ၅၅ နွစ္ရိွပါျပီ'။ ျပီးေတာ့ သူအိပ္ခ်င္တယ္လို့ ေျပာပါတယ္။ 'ကိုယ္မရိွေတာ့ရင္ ေဟာဒီသမၼာက်မ္းစာအုပ္ကို ျကည့္လိုက္ပါကြယ္'တဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နႈတ္ဆက္ျပီး သူ့အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေနာက္ဆံုးပဲလို့ ကြ်န္ေတာ္ မေတြးမိပါဘူး။ သူပင္ပန္းလို့ အိပ္ခ်င္တာလို့ပဲ ေတြးမိတယ္။ သူ စိတ္ရႊင္လန္းေနတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္နာရီေလာက္ အျကာမွာ ဆရာဝန္က ဝင္ေရာက္ စမ္းသပ္ ျကည့္ေတာ့ သူကြယ္လြန္သြားျပီဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ သူ့မ်က္နွာက အပူပင္ကင္းစြာ ျပံုးေနတယ္။

          သူ့ရဲ့သမၼာက်မ္းစာအုပ္ကို ျကည့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္တို တစ္ခုနဲ့ ညွပ္ထားတဲ့ စာမ်က္နွာကို ေတြ့လိုက္ရပါတယ္။ ဘုရားသခင္ဟာ ဘယ္လိုလူမို်းအတြက္ကိုမဆို မ်က္နွာမလိုက္ဘဲ နားခိုဖို့ေနရာတစ္ခုကို အဆင္သင့္ လုပ္ေပးထားတယ္လို့ ဆိုလိုတဲ့ စာေျကာင္းေတြကို ေတြ့ လိုက္ရပါတယ္။ ညွပ္ထားတဲ့ စာရြက္တိုကေလးမွာေတာ့...

          'ကြ်န္ေတာ္ ကြယ္လြန္တဲ့အခါ ပင္လယ္ထဲမွာပဲ ျမႈပ္နံွေပးပါ။ အဲဒီေနရာသည္သာ ကြ်န္ေတာ္၏ အိမ္၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေနရာျဖစ္လို့ ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္၏ ဝိညာဥ္ခိုနားပါေစဆိုျပီး ေအာ္လီရန္တို့ဖို့(ဒ္) အက္ဒမ္ဆိုတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေက်ာက္တံုးေလး တစ္တံုးသာမွ် အမွတ္တရ မထားလိုက္ပါနဲ့။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရွက္စရာအျဖစ္အျပင္ တျခားဘာမွေျပာစရာမရိွတဲ့အတြက္ အဲဒီအျဖစ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မခံယူဝံ့ပါ'

          ဆိုတဲ့ နိုလန္ရဲ့လက္ေရးနဲ့ စာလံုးေတြက အားလံုးကို နႈတ္ဆက္ေနပါတယ္။''

          ဤကား ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ဘဝတစ္ခုကို ကုန္လြန္ဆံုးခဲ့ရေသာ ဖီးလစ္နိုလန္၏ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ သတၲဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုဟု ဆိုပါသည္။ ကံစီမံရာဟု ဆိုပါလွ်င္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရခဲ့ေသာ ကံတရားအတြက္ ဘဝတစ္ခုကို ျကိုးစားရွင္သန္ခဲ့ရေသာ ပင္လယ္ျပင္ထဲက ဘဝ တစ္ခုကို တင္ျပလိုက္ပါသည္။

          (Nolan အေျကာင္းေတြကို ဖတ္ခ်င္ပါေသးသည္ဟူေသာ စာဖတ္ပရိသတ္တစ္ဦးသို့။)

Ref The man without a country (Edward Everett Hale)