ေတြးမိေသာအေတြးမ်ား - Junior Win

အေတြးအျမင္ (၁၄၁)၊ ၁၉၉၉ နိုဝင္ဘာ

ကြ်န္မ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ပညာေရးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေတြ့အျကံုေတြမ်ားစြာ ေတြ့ရျကံုရတိုင္း အေတြးေတြက အရိပ္လို ကပ္ပါလာျမဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထို အေတြ့အျကံုတို့ကို အေျခခံရင္း အေတြးေတြ နယ္ခဲ့်မိေလသည္။

တစ္ေန့သ၌ ကြ်န္မသည္ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး အစီအစဥ္အတြက္ ေျမာက္ဥကၠလာပျမို့ တစ္ေနရာသို့ သုေတသနအဖဲြ့နွင့္အတူ ကြ်န္မ၏ဖခင္ သခၤ်ာဆရာျကီးအား ကူညီရန္အလို့ငွာ လိုက္ပါခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုအခိ်န္က ကြ်န္မမွာ ၁၉၉၂ ခုနွစ္ သခၤ်ာအဓိကနွင့္ ဒုတိယနွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူဘဝတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ သင္ရမည့္ ဘာသာမွာ သခၤ်ာဘာသာရပ္ျဖစ္ျပီး ဂဏန္း သခၤ်ာ တစ္မွ တစ္ဆယ္အထိကို တစ္နာရီအတြင္း စာ လံုးဝ မေရးတတ္ မဖတ္တတ္ေသာ သင္တန္းသူ သင္တန္းသား အေယာက္ ၂ဝ ခန့္ကို တတ္ေျမာက္ သြားေအာင္ သင္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။

မည္၍မည္မွ် တတ္ေျမာက္သည္ဆိုသည္မွာ စာအုပ္ေရးသားသူ၊ စာသင္ ျကားသူနွင့္ လာတက္ေရာက္ျကမည့္ အစမ္းသပ္ခံ စာသင္သူတို့ေပၚတြင္ တည္ သည္ဟု ဆိုရမည္။ ထိုအခ်က္ကို သုေတသနလုပ္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ဖခင္ သခၤ်ာဆရာျကီးက သင္တန္းသားမ်ားအတြက္ ဆယ္မ်က္နွာခန့္ရိွေသာ ဂဏန္း သခၤ်ာ သေကၤတမ်ားကို ေရးသားထားျပီး ကြ်န္မ၏အစ္ကို စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ကာတြန္းဆရာ ေမာင္ရစ္က ရုပ္ပံုမ်ားျဖင့္ ေရးဆဲြ သရုပ္ေဖာ္ထား ေလသည္။ ကြ်န္မကေတာ့ စာသင္ျကားသူအျဖစ္ တာဝန္ယူထားရေလသည္။

ကြ်န္မဖခင္ သခၤ်ာဆရာျကီးသည္ သုေတသန အစည္းအေဝးတြင္ က်ပန္း ဆရာမတစ္ဦးနွင့္ စမ္းသပ္မႈ ျပုလုပ္ျပီး အေတြ့အျကံုမ်ားအရ ကြ်န္မ တကယ္ ကြင္းဆင္းသင္ျကားရာတြင္ အမွားမျပုလုပ္မိေစရန္ ျကိုတင္ သတိေပး မွာျကား ထားေလသည္။

'ေဖေဖ့ရဲ့ လမ္းညႊန္းခ်က္အတိုင္း သင္ေနာ္။ ကိန္းဂဏန္းသေကၤတေတြ ကို သင္တန္းသားေတြကို ဖတ္ျပ၊ ဖတ္ခိုင္း၊ ေရးျပ၊ ေရးခိုင္း ဟုတ္ျပီလား။ ေဖေဖ အစည္းအေဝးခန္းမမွာတုန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ေရြးျပီး သင္ခိုင္း လိုက္တာ မ်က္နွာဖံုးနဲ့တင္ သင္ျပသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ေဖေဖ့စာအုပ္ရဲ့ ထိေရာက္ မႈကို အကဲျဖတ္လို့ မရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ သမီး သင္ရင္ အဲဒီလို မျဖစ္ ေစနဲ့ေနာ္'

ကြ်န္မ၏ဖခင္က ယခုလို သင္ျကားမည့္သူမ်ား အေျခအေနတို့ကို ရွင္းျပ ပါသည္။

လာေရာက္ သင္ယူျကမည့္သူမ်ားမွာ အသက္ (၁ဝ) နွစ္မွ (၄၅) နွစ္ အရြယ္ အေျကာင္းအမို်းမို်းေျကာင့္ စာမတတ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

(ကြ်န္မ၏အေတြး-ဒီေလာက္အရြယ္ေရာက္မွ ဒီဂဏန္းေလးေတြနဲ့ ထိေတြ့ ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့ တစ္နာရီေတာင္ မလိုပါဘူး၊ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္နဲ့ တစ္ကေန ၁ဝ အျပင္ အေပါင္းအနုတ္ပါ သင္ျပီး သြားမွာ။ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ေတာင္ အပိုလုပ္ျပလိုက္ဦးမွာ)

'သမီးသင္တာကို နံေဘးကေန လူျကီးေတြက အမွတ္ေပးျကလိမ့္မယ္။ သင္ျကားမႈ ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္သလဲ။ သူတို့ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ တတ္သြားသလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့'

(ကြ်န္မ၏အေတြး-ဒီေလာက္ လြယ္တဲ့အလုပ္ ေဖေဖ ဘာလို့ ခိုင္းရ တာလဲဆိုတာ နားမလည္ဘူ။ မ်က္စိမိွတ္ေတာင္ သင္ျပနိုင္တယ္)

ကြ်န္မသည္ စာသင္ျကားေရးဘက္တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ျကီး တတ္သူပီပီ ထိုကဲ့သို့ ယူဆခ်က္မ်ား ရိွေနသည္မွာ မဆန္းပါေပ။

ကြ်န္မ စသင္လိုက္ကတည္းက သေဘာေပါက္ခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္ဆို သည့္ ဂဏန္းေလးနဲ့တင္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ကုန္သြားေလျပီ။ ေပါင္းနုတ္ေရာက္ဖို့ ေနေနသာသာ ဂဏန္း ၉ အထိ ျပီးပါ့မလားဟုပင္ စိုးရိမ္ေနရေလသည္။ ကြ်န္မ စိုးရိမ္ပူပန္သည့္အတိုင္း ဂဏန္း ၅ သင္ျပီးခိ်န္တြင္ တစ္နာရီ ျပည့္သြားေလျပီ။

ကြ်န္မ အာေျခာက္သြားသည္မွာ စာသင္ျပီး စကားပင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာနိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ျကီးလြန္းေသာ၊ မသင္မီက သင္ရ သည့္စာကို လြယ္လြန္းလွခ်ည့္ဟု အထင္ေသးခဲ့ေသာ ကြ်န္မ၏ အယူအဆမွား မ်ားကို ျပန္လည္စဥ္းစားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ အျပစ္တင္ရင္း သင္ခန္းစာတစ္ခု ရခဲ့ေတာ့သည္။ ဒီထက္ ဆိုးရြားေသာ၊ ျပင္၍မရေသာ အမွားမို်း လုပ္ခဲ့မိလွ်င္...။

ဥပမာ-စာသင္ခန္းထဲမွာ လြယ္လြန္းလို့ အလြယ္တကူ ရွင္းျပနိုင္မွာပဲဟု တြက္ဆျပီး ျကိုတင္ျပင္ဆင္မထားဘဲ စာသင္ခန္းထဲေရာက္မွ အစေဖာ္ မရေအာင္ ဒုကၡေရာက္ရတာမို်း မျဖစ္ရေလေအာင္ ဂရုစိုက္ဖို့ အေတြးအေခၚတစ္ခု ရခဲ့ပါ သည္။ အားလံုး အဆင္ေျပသြား၍သာ၊ ဘာတစ္ခုမွ မမွားခဲ့၍သာ ခံသာေပသည္။ ကြ်န္မ၏ သင္ျကားမႈကို အမွတ္ေပးေသာ သုေတသနပုဂၢိုလ္မ်ား၏ တစ္ခုတည္း ေသာ မွတ္ခ်က္မွာ ကြ်န္မ စာသင္တာ အနည္းငယ္ ျမန္ေနသည္ဟူ၍ ျဖစ္ေလ သည္။

ကြ်န္မ ကေလးဘဝက ကြ်န္မကို သုညမွ စသင္ခဲ့ျကေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ားကိုလည္း သတိရလိုက္မိပါသည္။ မည္သည့္ကိစၥမဆို လြယ္ကူသည္ မရိွ။ အလြန္ လြယ္ကူေလ အလြန္ရွင္းျပရတာ ခက္ေလပါပဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျမဲတမ္း သတိေပး ဆံုးမဖို့အတြက္ အေတြ့အျကံုတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ေတာတို့၏ဘုရင္ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းသည္ သူ ဖမ္းရမည့္ သားေကာင္ အျကီးအငယ္မေရြးကို ဖမ္းရာတြင္ အသံုးျပုေသာ အင္အားသည္ အတူတူျဖစ္ သည္တဲ့။ ဥပမာ-ျြကက္ကေလးတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းရာမွာ အသံုးျပုတဲ့ အင္အား ဟာ ဆင္ေကာင္ျကီးေလာက္ကို ဖမ္းရမယ့္အခါ အသံုးျပုရမယ့္ အင္အားနဲ့ အတူတူပဲတဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ရန္သူကို အထင္မေသးရဘူးဆိုတဲ့ ဥပမာပါပဲ။ ဂဏန္း '၁' ကေန '၁ဝ' အထိ ဒီတစ္နာရီအတြင္း သင္ျပီးရမည္ဟု မည္သူနွင့္မွ် အေလာင္းအစား မလုပ္ထား၍သာ ေတာ္ပါေတာ့သည္။

ေနာက္အေတြ့အျကံုမ်ားမွာ ကြ်န္မ၏အလုပ္နွင့္ ပတ္သက္ေလသည္။ ကြ်န္မသည္ နည္းျပစာေမးပဲြကို ေျဖခဲ့ရာတြင္ မဟာသိပံၸ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ၁၉၉၅ ခုနွစ္ စာေမးပဲြနွင့္ အခိ်န္မကြာသျဖင့္ ေကာင္းစြာ မေျဖနိုင္ဘဲ အလုပ္စာေမးပဲြ က်ခဲ့ဖူးပါသည္။ လုပ္သားေကာလိပ္၊ လိႈင္တကၠသိုလ္တို့တြင္ အခိ်န္ပိုင္း ဝင္ လုပ္ေနစဥ္ကလည္း ကြန္ပူ်တာတကၠသိုလ္နည္းျပ အင္တာဗူ်း ဝင္ေျဖခဲ့ရာ မေအာင္ခဲ့ျပန္ပါ။ တစ္ဖန္ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပမ်ားကို နည္းျပမ်ားအျဖစ္ ခန့္စဥ္ ကလည္း ကြ်န္မ မရခဲ့ျပန္ပါ။ ထိုအလုပ္ မရခဲ့ခိ်န္တြင္ သိပံၸနွင့္ နည္းပညာဌာန တြင္ Ph.D တက္ေရာက္ခြင့္ ေရးေျဖစာေမးပဲြ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ အျကိုသင္ တန္းဟုဆိုကာ ရူပေဗဒဘာသာရပ္မ်ားနွင့္ အဂၤလိပ္စာတို့ကို သင္ျကားခဲ့ရပါ သည္။ ကြ်န္မသည္ Ph.D ရျပီး ကြ်န္မ ဝါသနာပါေသာ စာသင္ျကားျခင္းအလုပ္ ကို ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္သြားရေတာ့မည္ဟု ယူဆထားခဲ့မိပါသည္။ ရွစ္လအျကာ (Ph.D သင္တန္း မတက္ေရာက္မီ နွစ္လအလို) တြင္ ထိုအလုပ္မွ ကြ်န္မ ထြက္ခဲ့ ေလသည္။ ထိုထြက္ခဲ့ေသာေန့က ကြ်န္မ စိတ္ဓာတ္ေတြ မက်စဖူး က်ျပီး ဘာေျကာင့္မ်ား အလုပ္အကိုင္ေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္ဟုလည္း ေတြးမိ ေလသည္။

ကြ်န္မသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုသို့ အလွည့္အေျပာင္းမ်ား ျကံုေတြ့ရသည့္ အခါ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္မ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွ အေတြ့အျကံု မ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ျကည့္ဖို့ စိတ္ကူးမိေလသည္။ It’s a wonderful life အမည္ရိွ ေရွးေဟာင္း အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားထဲတြင္ ဇာတ္လိုက္မင္းသားသည္ သူ့ဘဝတြင္ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ကာ ငါသာ လူ ျဖစ္မလာ ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ၊ ေသတာပဲ ေကာင္းတယ္ဟု ဆိုကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို့ ျကံစည္ေလသည္။ ထိုအခိ်န္တြင္ ေသမင္းေရာက္လာျပီး သင့္အသက္ ကို မသတ္ေသခင္...

-         ဤလူ့ေလာကတြင္ သင္ မေမြးဖြားလာဘူးဟု ဘဝကို ေျပာင္းလဲ ဖန္တီးထားျပီ

-         သင္သြားခ်င္သည့္ ေနရာကို သြား

-         သင့္ကို ဘယ္သူမွ မသိ၊ ဘယ္သူမွ မျကားဖူး၊ မျမင္ဖူးျကတဲ့ လူ တစ္ေယာက္အျဖစ္နွင့္ လူ့ေလာကကို သြားျကည့္ေခ်

-         သင္မေပါဘဲ လူ့ေလာကထဲမွာ ဘာတြ ျဖစ္ေနျကမလဲဆိုတာ သင္ ကိုယ္တိုင္ သြားေလ့လာေတာ့...

ဟု ဆိုျပီး ေစလႊတ္လိုက္ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဒီကမၻာေလာကျကီးဟာ တကယ့္ကို သာယာလွပျပီး ထူးျခားဆန္းျကယ္သည့္ ေလာကျကီးေပပဲ၊ ငါ မရိွလို့ မျဖစ္ပါလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသခ်င္သည့္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္သြား ျပီး အျမင္မွန္ ရသြားသည့္အေျကာင္း ျဖစ္ေလသည္။

ထိုရုပ္ရွင္ကားကို ကြ်န္မ ငယ္ငယ္က အဘိုးအဘြားမ်ားနွင့္အတူ ျဗိတိသွ် သံရံုးတြင္ သြားျကည့္ခဲ့ရေလသည္။ ယခု ျပန္စဥ္းစားျကည့္လွ်င္ ဤမွ်ေလာက္သာ မွတ္မိေလသည္။ ထိုရုပ္ရွင္ကား အေသးစိတ္မ်ားကို ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေသာ္ လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေမြးဖြားလာခဲ့လွ်င္ဟု ေျပာင္းလဲထားေသာ ဖန္တီးခ်က္ ကို ကြ်န္မ အလြန္သေဘာက်မိေလသည္။ ကြ်န္မသည္ လူ့ေလာကကို စိတ္ပ်က္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို့ေတာ့ စိတ္မကူးခဲ့ပါ။ သို့ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ငါ ဆယ္တန္းေအာင္တုန္းက သခၤ်ာအဓိက မယူခဲ့ရင္ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဟု စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေတြးခဲ့ေလသည္။ အဲဒီလို အေတြးမို်းနွင့္ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း It’s a wonderful life ထဲကလို ကြ်န္မ လုပ္ခဲ့သမွ်တိုင္းအတြက္ ေနာင္တဆိုတာ မရိွေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မႈမို်း ကင္းေဝးခဲ့ေလသည္။ ဘာလို့ ဒီလို စိတ္ကူးမို်း ေပၚလာရသလဲဟင္ဟုပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးေနမိေလ သည္။

ေနာက္ထပ္ စဥ္းစားမိေသာ အေတြ့အျကံုမ်ားမွာ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာတမ္း တင္ျပပဲြ၊ ေဆြးေနြးပဲြ အေတြ့အျကံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မဟာသိပံၸက်မ္းစာ ေမးပဲြ M.Sc Thesis Defend(၁၉၉၇ မတ္လ) တြင္ နွစ္ျကိမ္၊ စိန္ရတုစာတမ္း ဖတ္ပဲြ (၁၉၉၇ ဒီဇင္ဘာ) တြင္ တစ္ျကိမ္၊ သိပံၸနွင့္ နည္းပညာဌာန၌ (၁၉၉၈ ဒီဇင္ဘာ) တြင္ တစ္ျကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္မသည္ စာေမးပဲြ luck မရိွေျကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျမဲတေစ သတိေပးေနေလသည္။ စားေမးပဲြမွာ ဥပမာ-ျမန္မာစာ ဆယ္ပုဒ္မွ ကိုးပုဒ္က်က္ လွ်င္ က်န္တစ္ပုဒ္ အေမးခံရသည္မွာ ထံုးစံျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္မ၏ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာင္ နင္မက်က္တဲ့ တစ္ပုဒ္ ငါတို့ကို ေျပာစမ္းပါဟု ေျပာရေလာက္ ေအာင္ အေျခအေနက ဆိုးေလသည္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ စာေမးပဲြေတြမွာ ဘာတစ္ခုမွ မခ်န္ရဲ၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ စာတစ္ေျကာင္းတေလပင္ မခ်န္ရဲေလာက္ေအာင္ က်က္ မွတ္ခဲ့ရေလသည္။ မဟာသိပံၸက်မ္းစာေမးပဲြမွာ ဘယ္ဘက္က စမ္းစမ္း ငါ အကုန္ ေျဖနိုင္ရမဟဲ့ဟု လက္မေထာင္ျပီး ''စာေမးပဲြ Luck မရိွဘူးေနာ္'' ဟူေသာ သတိေပးခ်က္ကလည္း ျကာလာေတာ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ကာ ထိုေန့အတြက္ အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ခဲ့ဖူးပါသည္။

စာတစ္ေျကာင္းပင္မက်န္၊ ဘယ္လိုလွည့္ေမးေမး ေျဖနိုင္ရမည္ဟု ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ Challenge လုပ္ထားခါမွ ထိုေန့မွာ ဘာတစ္ခုမွ အေမးမခံလိုက္ရ ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရက်ပ္သြားရသည္။ ဒီေတာ့ ငါကိုက စာေမးပဲြ ူကခု မရိွပါဘူးေလဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္ရေတာ့သည္။

ဒီလိုနွင့္ နွစ္ပတ္အျကာတြင္ က်မ္း thesisစာတမ္းစာေမးပဲြ ဒုတိယ အျကိမ္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးလြန္းေသာ၊ သခၤ်ာ အေတြး အေခၚမ်ားကို နိႈက္နိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ သိေစခ်င္လြန္းေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ သခၤ်ာ ပါေမာကၡေဟာင္းတစ္ဦးနွင့္ သခၤ်ာဘာသာရပ္နွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ စာတမ္း အေျကာင္း ကိုယ္သာ အသိဆံုးဟု ေျြကးေျကာ္တတ္လြန္းေသာ ကြ်န္မတို့ အေတာ္ ဟန္က်ခဲ့ျပီး စာေဆြးေနြးခြင့္ အျပည့္အဝ ရခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတု စာတမ္းဖတ္ပဲြတြင္ ၁၅ မိနစ္ဟူေသာ အခိ်န္တိုအတြင္း ကိုယ္ေရးသားထားေသာ စာတမ္းကို တက္ေရာက္လာျကေသာ သခၤ်ာသမား ဟုတ္သူေရာ၊ မဟုတ္သူပါ နားလည္ေအာင္ တင္ျပ ဖတ္ျပခဲ့ဖူးပါသည္။

ကြ်န္မသည္ thesis defend နွင့္ စိန္ရတုစာတမ္းဖတ္ပဲြတို့တြင္ ကြ်န္မ၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ျကီးေသာ စိတ္မ်ား ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္မသာ ဘယ္လို စာတမ္းမို်းမဆို ေရးသားေျပာဆို ခြင့္ရိွလွ်င္ ဘယ္သူမဆို နားလည္ လက္ခံသြားရမည္ဟူေသာ ဘဝင္ျမင့္သည့္စိတ္ ျကီးစိုးလာေလသည္။

သိပံၸနွင့္နည္းပညာဌာနတြင္ ရူပေဗဒ ပရိသတ္မ်ားအား သခၤ်ာစာတမ္း တင္သြင္း ေဆြးေနြးခဲ့ေသာ ေန့က်မွ ကြ်န္မဟာ ကြ်န္မ အထင္ျကီးသေလာက္ မဟုတ္ေသးပါလားဟု ေနာင္တ အျကီးအက်ယ္ရခဲ့ေတာ့သည္။ ကြ်န္မ၏ စာတမ္း နွင့္ ပတ္သက္၍ အခုလို မွတ္ခ်က္ခ်ျခင္းကို ခံခဲ့ရ၍ ျဖစ္ပါသည္။

'သမီး စာတမ္းက Variational Methodဆိုတာ ဆရာတို့ ရူပေဗဒက variaton လုပ္ျပီး တြက္ရတဲ့ပုစၧာမို်းေတြ မဟုတ္ပါလား။ တပည့္တို့ သူေျပာတဲ့ Variational Methodဆိုတာ ျကားဖူးျကသလား။ အင္း မသိဘူး၊ ဟုတ္လား။ မင္းတို့ စာမေက်ဘူးဆိုတာ ျပတာပဲ။ မင္းတို့ သင္ဖူးတာေပါ့။ Hilbert Space, Banah Space တို့ ဆိုတာလည္း ဆရာတို့ ရူပေဗဒမွာ သံုးေနတာပဲကြယ့္။ တပည့္တို့ အဲဒီ space ေတြကို သိျကတယ္ မဟုတ္လား ကဲ၊ ကဲ၊ ေနာက္ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူရိွရင္ သူနဲ့ ေနာက္မွ ေဆြးေနြးျကေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ ေတာ္ျပီ။ ဆရာ့ အေနနဲ့ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာစရာရိွပါတယ္'

ကြ်န္မ Variational Methodအေျကာင္း တင္ျပစဥ္တုန္းက မေျပာဘဲ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ စကားလံုးတို့မွာ...

''ဒီ Variational Methodဆိုတာ ၁၉၆၅ ခုနွစ္ေလာက္ စခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက တခို့်ေသာ theorem မ်ား မေပၚေသးတဲ့အတြက္ ပုစၧာမ်ားကို မေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ method ဟာ အေျဖ အတိအက်ရွာလို့ မရနိုင္တဲ့ Differential equation, intergration equation ပုစၧာေတြ၊ ဥပမာ-two dimentionပုစၧာေတြရဲ့ ခန့္မွန္းအေျဖမ်ားတြင္ ရွာနိုင္ပါတယ္။ ၁၉၇ဝ ေနာက္ပိုင္း မွာ theorem ေတြနဲ့ ကိုက္ညီတဲ့ functional equationပုစၧာအခို့်ကို ေျဖရွင္းလာ နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ calculatorသံုးျပီး ခ်တြက္တာေတာင္ ေလးျကိမ္တိုင္ ခန့္မွန္းအေျဖ အထိပဲ ရွာနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ျကားထဲက တြက္ခ်က္မႈ အဆင့္မ်ားဟာ အင္မတန္ ခက္ခဲျပီး ရႈပ္ေထြးလို့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ပူ်တာမွာ programme ဆဲြျပီး တြက္နိုင္တဲ့အဆင့္ ေရာက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပုစၧာတြက္ရာမွာ အေထာက္အကူ ျပုနိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မိမိညဏ္ရည္ရဲ့ ဖန္တီးမႈ စြမ္းရည္ဟာ စက္နဲ့ ဘယ္လိုမွ ညီမွ်ျခင္းခ်လို့ မရနိုင္ပါဘူး''

ကြ်န္မသည္ ထို Variational method ကို လြယ္လင့္တကူ နားလည္ နိုင္ရန္ အလြယ္ကူးဆံုး ပုစၧာတစ္ပုဒ္နွင့္သာ ရွင္းလင္းတင္ျပခဲ့ျပီး တြက္ခ်က္ျခင္း အဆင့္မ်ားနွင့္ သာမန္နည္းမ်ား အသံုးျပု၍မရေသာ ပုစၧာမ်ားကို လံုးဝ ေရးျပ ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း မျပုလုပ္ခဲ့ေပ။ အေျကာင္းမွာ သတ္မွတ္ထားသည့္ ဆယ္မိနစ္အတြင္း ထိုအရာမ်ား ေျပာျပေနရံုနွင့္ မည္သူမွ် နားလည္သြားမည္မဟုတ္။ အထင္ျကီးခံ ရရံု သက္သက္သာ ရိွလိမ့္မည္ဟူေသာ ကြ်န္မ၏ ယူဆခ်က္ေျကာင့္ ျဖစ္ေလ သည္။ သို့ရာတြင္ ကြ်န္မ မွန္းခ်က္နွင့္ တကယ္တမ္း ရရိွခ်က္က အဓိပၸာယ္တလဲြ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

ကြ်န္မသည္ အေတြ့အျကံုမ်ားကို အေျခခံရင္း ထိုအေတြ့အျကံုမ်ားမွ အမွားအယြင္းမ်ား၊ သင္ခန္းစာမ်ားကို အျမဲတေစ ဆင္ျခင္ ဆန္းစစ္ခဲ့ေလသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွ် ျကိုတင္တြက္ဆ၍ မရသည့္အတြက္ အေတြ့အျကံုတို့သည္ သာ ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ စြန့္စားရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအေတြ့အျကံု မ်ားနွင့္ ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့ျခင္းတို့အတြက္ ပါဝင္ပတ္သက္ေသာသူမ်ားကို ေက်းဇူး တင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္မသည္ အေျကာင္းအမို်းမို်းေျကာင့္ နည္းျပအလုပ္မ်ားနွင့္ ေဝးခဲ့ရ ေသာ္လည္း ကြ်န္မ ဝါသနာပါေသာ သခၤ်ာဘာသာရပ္ကို ေလ့လာ ေဆြးေနြးခဲ့စဥ္ အခါတုန္းက အေတြ့အျကံုမ်ားကိုကား မေမ့နိုင္ပါေပ။ ကြ်န္မတို့၏ အေတြ့အျကံု မ်ားမွ မွားယြင္းခဲ့ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို အျမဲတေစ ဆန္းစစ္ေနမွသာလွ်င္ ေနာင္တြင္ အမွားအနည္းဆံုးေသာ အေတြ့အျကံုမ်ားကို ျကိုတင္စဥ္းစား ဖန္တီးနိုင္ မည္ ျဖစ္ပါသည္။