ေန႕သစ္ တစ္ေန႕ - ဂ်ဴနီယာ၀င္း

(အမွတ္ ၁၈၂၊ ၂ဝဝ၇၊ ေမလ အေတြးအျမင္)

          'ယင္းသည္ ေန့သစ္တစ္ေန႕၏အစ ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားသခင္က ကြ်နု္ပ္ကို ကြ်နု္ပ္လိုသလို အသံုးျပုဖို့ ဒီေန႕ကိုေပးပါသည္။ ကြ်နု္ပ္ဟာ ထို့ေန႕ကို ျဖုန္းပစ္နိုင္သည္ (သို့မဟုတ္) ေကာင္းတာေတြ လုပ္ျပီး အသံုးခ်နိုင္သည္။ ဒီေန႕ကြ်နု္ပ္တို့ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ အေရး ျကီးလွသည္။ အေျကာင္းမွာ ေန့တစ္ေန့ကို ကြ်နု္ပ္၏ဘဝနွင့္ အလဲအလွယ္ ျပုရမွာမို့ျဖစ္ပါသည္။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ေရာက္လာရင္ ဒီေန့ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရေတာ့ပါ။ ဒီေန႕က ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့မွာ၊ ဒီေတာ့ထားပစ္ခဲ့ရသည့္ ထိုေန့ တစ္ေန့ကို ကြ်နု္ပ္က တစ္ခုခုျဖင့္ လဲလွယ္ရ မည္။ ဒီေတာ့ကြ်နု္ပ္က အနိုင္ရတာကို လိုခ်င္သည္။ မရူးခ်င္ပါ။ ေကာင္းတာကိုပဲလုပ္ခ်င္သည္။ မေကာင္းတာကို မလုပ္ခ်င္ပါ။ ေအာင္ျမင္ ခ်င္ပါသည္။ မဆံုးရံႈးခ်င္ပါ။ ဒါေျကာင့္ အဲဒီအတြက္ ကြ်နု္ပ္ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာတန္ဖိုးကို ကြ်နု္ပ္ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရေစရ။'

          ဤစာတမ္းကို ေရးသူက အမည္မသိ စာေရးဆရာ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၈ ရာစုကာလတုန္းက စာတိုစာစဟု ဆိုရမည္။ ေန့ေတြ မ်ားစြာသည္ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ကုန္ဆံုးသြားေလသည္။ ေန့တစ္ေန့ကို ဘယ္လိုကုန္လြန္ခဲ့ပါသလဲဟု စဥ္းစားျကည့္လွ်င္ တစ္ခါတစ္ရံ အခိ်န္ျဖုန္းခဲ့မိေသာ ေန့ေတြကို နွေမ်ာတသျဖစ္ရသည္။ Benjamin Franklin (၁၇ဝ၆-၁၇၉ဝ) ကဆိုပါလွ်င္ ‘Never put off till tomorrow that which you can do today.’ 'ဒီေန့လုပ္နိုင္တဲ့အရာကို ေနာက္တစ္ေန့ ဘယ္ေတာ့မွ မေရႊ႕ေလနဲ့ဟုဆိုသည္။

          Aaron Burr ၏ အဆိုကို ေလ့လာျကည့္ပါက ‘Never do today what yu can put off till tomorrow, delay may give clear light as to what is best to be done.’ 'မနက္ျဖန္ကို ေရႊ႕လို့ရတဲ့အလုပ္ကို ဒီေန့ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေလနွင့္။ ဆိုင္းငံ့ျခင္းဟာ ဘာလုပ္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲဆိုတာ ရွင္းလင္းစြာသိျမင္ေစနိုင္တယ္'ဟု ဆိုထားေလသည္။

          ေန့သစ္တစ္ေန့ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္မွာလုပ္စရာေတြက ရိွေနသည္။ တာဝန္ဝတၲရားေတြကေတာ့ ျကိုဆိုေနမွာ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ လုပ္စရာမရိွဘဲ ျပီးခ်င္ျပီးသြားနိုင္သည္။ ေက်ာင္းသားသည္ ေက်ာင္းတာဝန္ရိွသည္။ ဆရာသည္ ဆရာအလုပ္ရိွသည္။ ဆရာဝန္သည္လည္း သူ့မွာ အလုပ္ရိွသည္။ လူတိုင္းမွာ သူ့အလုပ္နွင့္သူေတာ့ရိွေနျကသည္။ ထိုအခါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ေန့ရက္ေတြ၊ ျပန္မရေတာ့ေသာ ေန့ရက္ ေတြအတြက္ ေနာင္တေတာ့ မရခ်င္ပါ။ ဒီေတာ့ ေကာင္းတာေတြကို လုပ္ပါမည္။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အကို်းရိွခ်င္ပါသည္။

          William Oslerသည္ ကေနဒါလူမို်းဆရာဝန္ ပညာတတ္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ သုေတသနလုပ္ငန္း၊ စာေရးသမားမ်ားျဖင့္ အေလးစားခံရသူျဖစ္ပါသည္။ သူ၏သုေတသနလုပ္ငန္း၊ စာေရးသမားမ်ားျဖင့္ အေလးစားခံရသူျဖစ္ပါသည္။ Willia Osler (၁၈၄၉-၁၉၁၉) ၏ သူ့တပည့္ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ပညာရပ္နွင့္ပတ္သက္၍ လည္းေကာင္း၊ ေဆးကုသမႈနွင့္ ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ျသဇာ သက္ေရာက္သူျဖစ္ေလသည္။ သူက သူ့တပည့္ေတြကို အျကံေပးစကားေတြက ဤသို့ျဖစ္ေလသည္။

          ေရွ့ကို ေရာက္ဖို့ဆိုပါလွ်င္ အနာဂတ္ကို လံုးဝမစဥ္းစားေလနွင့္။ ယခုလက္ငင္းလုပ္ရမည့္ အလုပ္ကို မေန့က အလုပ္နွင့္ မနက္ျဖန္ ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကို စိတ္မပူဘဲနွင့္ လုပ္ပါဟုဆိုသည္။ သူ့အျကံညဏ္သည္ အလြန္ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္မတို့အတြက္ ေကာင္းသည္။ ကြ်န္မတို့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားသည္ မနက္ျဖန္ဘာလုပ္မလဲဆိုတဲ့ အိပ္မက္ကမၻာထဲမွာ အခိ်န္ျဖုန္းလ်က္ရိွကာ ရရိွခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မႈရလဒ္ေတြကို ေစ့ေစ့ေတြးေတာေနသူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ေထာက္ျပထားသည္။

          Osler က ‘Banish the future.’ 'အနာဂတ္ကို ထုတ္ပစ္လိုက္'တဲ့။ 'ယေန့ လက္ထဲမွာရိွေနေသာ အခိ်န္မ်ားအတြက္ အသက္ရွင္ပါ။ သူ့မွာ အလုပ္ေတြကို ခဲြေဝ ေပးရဦးမည္။ အလုပ္ဘယ္ေလာက္ ျပီးသြားျပီလဲဆိုတာကို မစဥ္းစားပါနဲ့။ အခက္အခဲေတြက တပံုတပင္နွင့္ ဝင္ လာေတာ့မည္။ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ေနေသာအလုပ္က ျပီးခ်င္ျပီးေတာ့မည္။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ့ မ်က္ခံုးေတြ တြန့္သြားေစမည့္ တာဝန္ေတြက ေစာင့္ ေနသည္။ ဒီေန့အဖို့ ဒီေလာက္ပဲလို့ ထားခ်င္ထားလိမ့္မည္... ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မျမင္ရတဲ့ အကြာအေဝးေလာက္မွာ မႈန္ဝါးဝါး ရိွေနတဲ့အရာေတြကို မျကည့္ပါနွင့္။ သို့ေသာ္လက္ထဲမွာ ေသခ်ာရိွေနတာကို လုပ္ပါ...  လို့မွာခ်င္ပါသည္' ဟု ဆိုေလသည္။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ထိုဥပေဒသကို လက္ကိုင္ျပုရာမွာ ရရိွလာမယ့္ ရလဒ္ေတြကို ျကိုျပီးေတြးယူထားျကသည္။ ရက္ေရႊ႕တာနွင့္ အလုပ္ကို ေနာက္ဆုတ္ျခင္းသည္ အက်င့္ဆိုးတစ္ခုျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္ေလသည္။

          ေန့သစ္တစ္ေန့ကို ကုန္လြန္ဖို့ ေျပာတာဆိုတာေတြကို မွတ္သားရင္းနွင့္ ေန့သစ္ တစ္ေန့တာကို အကို်းရိွရိွကုန္သြားဖို့၊ ေကာင္းတာေတြ လုပ္ရင္းကုန္သြားဖို့ တာဝန္ျကီးလွပါလားဟု ေတြးမိပါသည္။ ဆံုးမစကားေတြကေတာ့ တကယ့္လိုက္နာသင့္လွေပမည္။ ထို့ေျကာင့္ ေန့သစ္ တစ္ေန့ကို အခုလိုျကိုမည္။

          မနက္ျဖန္သည္ ဒီေန့မဟုတ္ေတာ့ေသာ ေန့သစ္တစ္ေန့ ျဖစ္မည္။ ဒီေန့လုပ္စရာရိွတာေတြကို ဒီေန့အျပီးလုပ္ရမည္ဟု ဆံုးမထားသည္။ ဒီေဆာင္းပါးကို မနက္ျဖန္မွ ေရးလွ်င္လည္းရသည္။ သို့ေသာ္ ဒီေန့အျပီးေရးရမည္။ မျပီးနိုင္ေသးလွ်င္ မနက္ျဖန္ က်ရင္ဒီထက္ပိုေကာင္းေသာ အျကံညဏ္ေတြ ရနိုင္ေသးသည္မဟုတ္ေလာ။ ဒီေတာ့ပိုေကာင္းေသာ အျကံညဏ္ေတြရလာဖို့ မနက္ျဖန္အထိ ေရႊ့ထားမည္။ ယင္းသည္ ေန့သစ္တစ္ေန့ကို ျကိုဆိုလိုက္မည့္ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ ေရာက္ရိွလာေတာ့မည့္ ေန့သစ္တစ္ေန့ကို စိတ္ကူးျဖင့္ မွန္းျကည့္ မည္။ အဲဒီအတြက္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္စက္ဖို့လိုသည္။

          ကြ်န္မေက်ာင္းသားဘဝမွာ အိမ္စာေတြ၊ စာဖတ္စရာေတြနွင့္သာ ေန့စဥ္အခိ်န္ေတြကုန္ခဲ့ရသည္။ စာေမးပဲြကို အလြန္ေျကာက္ရံြ့စြာျဖင့္ ျကိုတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ေန့တစ္ေန့ျပီးတစ္ေန့ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းပင္မသိပါ။ အကို်းရိွရိွ အခိ်န္ေတြကုန္ခဲ့သလား၊ ျဖုန္းပစ္ခဲ့ သလားဆိုတာ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို့ အဘိုးအဘြားေတြရိွစဥ္က သင္ျကားခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ား၊ ရိွတ္စပီးယား ျပဇာတ္မ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ မ်ားစြာအတြက္သင္ခဲ့ရေသာ အခိ်န္သည္ တစ္ေန့ကို တစ္နာရီပင္ မရိွခဲ့ပါ။ သို့ေသာ္ ယခုတိုင္ ထိုတန္ဖိုးကို နားလည္ေနရသည္။ အဘိုးအဘြားမိဘေတြကို ေျကာက္လို့ပဲ ဒီလိုစာျကီးေပျကီးေတြ သင္ျကားဖတ္ရႈခဲ့ရသည္ဟုပဲ ဆိုဆို၊ လြန္ခဲ့ျပီးေသာ အခိ်န္ကာလမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားျပီး ခ်င့္ခိ်န္ျကည့္လွ်င္ ထိုအခိ်န္မ်ားကား တစ္ေန့ကို တစ္နာရီပင္ မျပည့္၊ ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္စာ ပဲရိွရိွ ေက်နပ္စရာေကာင္းခဲ့ေျကာင္းကို ဝန္ခံရေပမည္။

          တစ္ေန့ကို ၂၄ နာရီေတာ့ စာမဖတ္နိုင္ပါ။ ၁ဝ နာရီကလည္းမ်ားေနေသးသည္။ တစ္နာရီဆိုရင္ေတာ့စဥ္းစားရမည္။ ကိုယ္ဖတ္ေနသည့္ စာေတြက ေနာင္တစ္ခိ်န္ ျပန္စဥ္းစားျကည့္လွ်င္ အကို်းျပုသည္၊ မျပုသည္ဆိုတာထက္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းလွပါသည္။ စာအုပ္စာေပေတြ ထဲမွာ ပညာဆိုတဲ့အလင္းေရာင္ရိွတယ္။ အဲဒီအလင္းေရာင္ကေလးက ကိုယ့္ဘဝကိုလင္းလက္ေစပါတယ္။ ဂရိဒ႑ာရီထဲမွာ ပရိုမီးသီးရက္စ္က လူေတြကို မီးဆိုတဲ့ အလင္းေရာင္ကိုေပးခဲ့လို့ ဇီးယုဇ္နတ္မင္းျကီးက ျပစ္ဒဏ္ခတ္ခဲ့တဲ့အေျကာင္းကို ဖတ္ဖူးတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုက သိျကား မင္းကဲ့သို့ တန္ဆိုးရိွတဲ့ ဇီးယုဇ္နတ္မင္းျကီးက လူေတြပညာတတ္မွာ အလြန္ေျကာက္တယ္လို့ဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ေန့သစ္ေတြတိုင္းမွာ စာေတြ ဖတ္ရင္း ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ျကိုးစားျကရင္းနွင့္ အခိ်န္ေတြကို ကုန္လြန္သြားျကရင္ေကာင္းမွာပဲ...  ဟု ေတြးလိုက္မိပါသည္။