ထိုက္တန္ေအာင္ျကိုးစားျခင္း - Junior Win

-->

အေတြးအျမင္ (၁၂၉)၊ ၁၉၉၇ ေအာက္တိုဘာ+နိုဝင္ဘာ

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ မိမိနွင့္ ထိုက္တန္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈနွင့္ ညီမွ် ေသာ ျကိုးစားမႈ လံု့လဝီရိယ ရိွသင့္ပါသည္။ မိမိ ေမွ်ာ္မွန္းသည့္အတိုင္း ထိုက္တန္ေအာင္ မည္သို့ေသာ ျကိုးစားမႈမို်းကို ျကိုးပမ္းအားထုတ္သင့္ပါသလဲဟူ သည့္ အေျဖကို ေလ့လာမိရင္း ''ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျခင္း'' ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရပါသည္။

ပညာေရး လမ္းေျကာင္းေပၚတြင္ ရပ္တည္ဖို့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မိေသာ အခိ်န္ မွာ ၁၉၉၃ ခုနွစ္ သခၤ်ာအဓိကနွင့္ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသူ ဘဝတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစိတ္ဓာတ္မို်းမွာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းတြင္ မဟုတ္ဘဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စိတ္ကူးထဲမွာ ရိွေနျပီး တကၠသိုလ္မွ ဆရာ ဆရာမမ်ား အျဖစ္ ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားမည္ဟု သနိၷဋၭာန္ကိုယ္စီ ခ်ထားျကပါသည္။

ထို ေနာက္ဆံုးနွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္း ေအာင္ျပီး မဟာသိပံၸ ေနာက္ဆံုးနွစ္ တက္ေရာက္ဖို့ တစ္နွစ္ ေစာင့္ရပါသည္။ ထိုေစာင့္နွစ္ေစာင့္ရင္း ကြန္ပူ်တာတကၠ သိုလ္မ MISC ေရးေျဖ စာေမးပဲြကို တခို့်ေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက ဝင္ေရာက္ ေျဖဆိုခဲ့ျကပါသည္။ ထို ေရးေျဖေအာင္ျပီး အင္တာဗူ်း ေျဖရမည့္ေန့မွာ ကြ်န္မတို့ မဟာသိပံၸ ေနာက္ဆံုးနွစ္ေက်ာင္းတက္ရန္ ေဖာင္ပိတ္သည့္ေန့နွင့္ လာတိုက္ဆိုက္ေနျပန္ရာ သခၤ်ာဘာသာရပ္ကို ပိုမိုစိတ္ဝင္စားျပီး သံေယာဇဥ္ရိွ ေသာ၊ တကၠသိုလ္ ဆရာ ဆရာမဘဝကို ပို၍ ျမတ္နိုးေသာ ကြ်န္မ အပါအဝင္ ေရးေျဖေအာင္ျမင္ခဲ့သူအခို့်မွာ ထို အင္တာဗူ်းကို သြားေရာက္ မေျဖဆိုျကေတာ့ ပါ။

၁၉၉၅ မတ္လတြင္ မဟာသိပံၸေနာက္ဆံုးနွစ္ကို ေျဖဆိုခဲ့ျကပါသည္။ ေအာင္ျမင္သူ ၁၈ ေယာက္သာ ရိွခဲ့ျပီး တစ္ေယာက္မွလည္း ဂုဏ္ထူးမထြက္ျက ပါ။ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျကေသာ ကြ်န္မနွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္ ဂုဏ္ထူးမရရိွျခင္း အတြက္-

'အခု ေျဖရတဲ့ ေလးဘာသာစလံုးဟာ course အသစ္လည္း ျဖစ္တယ္။ စနစ္သစ္လည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ သင္တဲ့ဆရာေတြကလည္း reference စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး ငါတို့တစ္ေတြကို အပင္ပန္းခံျပီး သင္ေပးျကတယ္။ တစ္နွစ္လံုး သင္ရ တာမိို့ စာေတြကလည္း တစ္ဘာသာခ်င္းစီကို စာအုပ္ေတြ အမ်ားျကီးနဲ့ လက္ခ်ာ lecture လိုက္ျကရတယ္။ စာေမးပဲြနီးေတာ့ စာေတြက မ်ားလြန္းလို့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ စုျပီး တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ သင္ေပးျပီး က်က္မွတ္ခဲ့ျကရတယ္။ စာေမးပဲြ မေျဖခင္ကတည္းက ငါတို့တစ္ေတြဟာ ေအာင္ရံုေတာင္ မနည္းေျဖျက ရမွာပါလားလို့ နားလည္ေနခဲ့ျကတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း ျမင္ေတြ့ျကရပါတယ္။ ငါတို့ေတြအားလံုး ဂုဏ္ထူး မရတာက ငါတို့ဟာ ဆရာေတြ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ဂုဏ္ထူးအဆင့္အတန္းကို မျပည့္မီေသးလို့၊ ငါတို့ ျကိုးစားဖို့ လိုေသးလို့၊ ဂုဏ္ထူးနဲ့ မထိုက္တန္ေသးလို့ပဲလို့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္နိုင္ျကတယ္' ဟု တညီတညြတ္တည္း ေထာက္ခံေျပာဆိုခဲ့ျကပါသည္။

ထို မဟာသိပံၸ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ေျဖဆိုျပီး နွစ္ပတ္ခန့္အျကာတြင္ ကူ်တာ နည္းျပ စာေမးပဲြကို ေျဖဆိုျကရပါသည္။ ၁၉၉၃ ခုနွစ္ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ဂုဏ္ထူး တန္း ေက်ာင္သားဘဝကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ ဆရာ ဆရာမမ်ား ဘဝသို့ ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း စလွမ္းရျပီဟု ယူဆခဲ့ျကပါ သည္။ သို့ေသာ္ မဟာသိပံၸ ေနာက္ဆံုးနွစ္ စာေမးပဲြကို ျကိုးျကိုးပမ္းစား ေျဖဆိုရ ျပီး ေျခကုန္လမ္းပန္းက်ေနျကေသာ ကြ်န္မနွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခို့်မွာ ထိုအလုပ္ စာေမးပဲြကို မေျဖနိုင္ခဲ့ဘဲ အလုပ္စာေမးပဲြ က်ခဲ့ျကရပါသည္။

'မဟာသိပံၸက်မ္းျပုစုရမည့္ အခိ်န္မွာ မဟာသိပံၸက်မ္းတစ္ခုတည္းကိုပဲ စိတ္သြင္းျပီး လုပ္ရဖို့ အခြင့္အလမ္းရတယ္လို့ သေဘာထားရမယ္။ က်မ္းတစ္ဖက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္ လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မဟာသိပံၸ က်မ္း ျပီးသြားတဲ့အခါက်ရင္ ငါတို့တစ္ေတြဟာ ကူ်တာ ဆရာ ဆရာမဘဝနဲ့ ထိုက္တန္ျပီေပါ့။ အဲဒီလို ထိုက္တန္ဖို့အတြက္ မဟာသိပံၸဘဲြ့ကို ရဖို့ ငါတို့ တစ္ေတြ ဆက္ျကိုးစားရမယ္' ဟု ေတြးေတာခဲ့ျကျပီး နွစ္နွစ္အတြင္း ျပီးစီးေအာင္ ေရးရမည့္ မဟာသိပံၸက်မ္းအတြက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နွစ္ျမႈပ္ခဲ့ျကပါသည္။ က်မ္းျပုစုေနစဥ္ ၁၉၉၅ ခုနွစ္ ဇြန္လတြင္ ကြ်န္မနွင့္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ လုပ္သားေကာလိပ္တြင္ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပ ဝင္လုပ္ခဲ့ျကပါသည္။ အခိ်န္ျပည့္ နည္းျပေတြေလာက္ တာဝန္မျကီးဘဲ မိမိ တာဝန္ယူရေသာ အတန္းတစ္တန္း၏ ကူ်တိုရီရယ္အေပၚတြင္သာ တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္ရေသာေျကာင့္ သက္သက္ သာသာနွင့္ မိမိ၏ က်မ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ဖတ္ရႈေရးသားနိုင္ခဲ့ျကပါသည္။ လုပ္သားေကာလိပ္တြင္ စာသင္နွစ္ သံုးျကိမ္ဆက္တိုက္ လုပ္လာျကေသာ အခိ်န္ ပိုင္း နည္းျပမ်ားမွာ ၁၉၉၆ နိုဝင္ဘာလတြင္ နည္းျပခန့္ထားရန္ ေလွ်ာက္လႊာ (သို့မဟုတ္) full time ေဖာင္မ်ား တင္ခြင္ရသျဖင့္ နည္းျပအျဖစ္ လမ္းေျကာင္း တစ္ခု ပြင့္ေလျပီဟုလည္း ယူဆလို့ ရပါသည္။

၁၉၉၆ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလခန့္တြင္ သခၤ်ာဌာနမွ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပ ေလွ်ာက္ဖို့ ေလွ်ာက္လႊာမ်ား ေခၚပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမ၊ ျကည့္ျမင္တိုင္ျမို့နယ္ေျမ၊ ဗိုလ္တေထာင္နယ္ေျမ၊ ဒဂံုတကၠသိုလ္ စသည္ျဖင့္ မိမိ ျကိုက္နွစ္သက္ရာကို ေလွ်ာက္ခြင့္ရိွသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကြ်န္မနွင့္ ကြ်န္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ က်မ္းျပုစုေနခိ်န္တြင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေက်ာင္းသို့ ေရာက္ေန ေသာေျကာင့္ သိသိခ်င္းပင္ ေလွ်ာက္လႊာမ်ား တင္ခဲ့ျကပါသည္။ ကြ်န္မသည္ ကြ်န္မ၏ အိမ္နွင့္ သြားရတာ လြယ္ကူေသာ လိႈင္နယ္ေျမကို ဦးစားေပး ေလွ်ာက္ခဲ့ ပါသည္။ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ မရမည္ကို စိုးရိမ္၍ ''လိုအပ္သည့္ မည္သည့္နယ္ေျမကိုမဆို'' ဟူ၍ ေလွ်ာက္လႊာမ်ား တင္ခဲ့ျကပါသည္။ က်မ္းျပီး ရန္ လပိုင္းမွ်သာ လိုေတာ့သည့္အတြက္ မိမိ၏ ပညာအရည္အခ်င္းနွင့္ ထိုက္တန္ သည့္ အလုပ္တစ္ခုအေပၚတြင္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ထားခဲ့ျကပါသည္။

ေရြးခ်ယ္ခံထားရသူမ်ားကို ေျကညာေသာအခါ လိႈင္နယ္ေျမအတြက္ ရရိွသူမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္မအမည္ ပါလာပါသည္။ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းအခို့်မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္တြင္ ရျကပါသည္။ တခို့်မွာ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် မရရိွျကပါ။ ကြ်န္မနွင့္ ပညာအရည္အခ်င္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မရရိွျကျခင္းအတြက္ ရရိွခဲ့သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အံ့ျသစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ျကပါသည္။ ခန့္ထားျခင္း ခံရသူမ်ားမွာ M.Scေအာင္ျပီးသားမ်ား၊ thesisက်မ္းျပုစုေနဆဲသူမ်ား၊ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ဂုဏ္ထူး တန္း ပူပူေနြးေနြး ေအာင္ျပီးသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မတို့ ေနာက္ဆံုးနွစ္ ဂုဏ္ထူး တန္း ေအာင္ခဲ့စဥ္တုန္းက စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္ေတြကို လက္ေတြ့ ခံစားခြင့္ရျကတဲ့ သူတို့ေလးေတြ ကံေကာင္းျကပါသည္။ ထိုခန့္ထားျခင္း ခံရသူ အားလံုးမွာ အလုပ္စဝင္ျပီး မျကာခင္မွာပင္ ၤကူူ အငာ ေဖာင္မ်ား တင္ခြင့္ရျကပါ သည္။

၁၉၉၇ ခုနွစ္ မတ္လကုန္ပိုင္းေလာက္တြင္ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပမ်ားကို နည္းျပမ်ား ခန့္ထားရန္အတြက္ အင္တာဗူ်း ေခၚပါသည္။ ၤကူူ အငာန ေဖာင္တင္ ခြင့္ ရသူမ်ားအားလံုး အင္တာဗူ်းတြင္ ဝင္ေရာက္ ေျဖဆိုခြင့္ ရျကပါသည္။

ကူ်တာ စာေမးပဲြတုန္းကလည္း မေအာင္၊ လုပ္သားေကာလိပ္တြင္ ကြ်န္မ တို့ေတြ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပ ဝင္လုပ္တုန္းကလည္း ဝင္မလုပ္၊ ၁၉၉၆ ေအာက္တို ဘာလက အခိ်န္ပိုင္း နည္းျပေတြ ေခၚစဥ္တုန္းကလည္း မသိရိွခဲ့၍ ေလွ်ာက္လႊာ မတင္ခဲ့သူမ်ား၊ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ျပီး မရရိွခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မည္ကဲ့သို့ ေသာ နွစ္သိမ့္စကားမို်းျဖင့္ ေျဖသိမ့္ရမည္ကို ကြ်န္မ မသိပါ။

'ငါတို့ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ M.Scျပီးျပီးသားေတြ၊ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပဘဝနဲ့ အနည္းဆံုး ေလးနွစ္ေလာက္ရိွေနတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ရိွတယ္။ သူတို့တစ္ေတြ ဟာ ငါတို့ထက္ အခိ်န္ပိုင္းနည္းျပဘဝကို အနစ္နာခံျပီး လုပ္ေနျကတာပဲ၊ သူတို့ တစ္ေတြဟာ ငါတို့ထက္ပိုျပီး နည္းျပဘဝနဲ့ ထိုက္တန္ပါတယ္။ ငါတို့ေတြ နည္းျပဘဝနဲ့ ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားတယ္ဆိုတာ သူတို့နဲ့ နိႈင္းယွဥ္လိုက္ရင္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ သူတို့ေတြ ဒီအလုပ္ကို ပိုရသင့္ပါတယ္'

ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ ၁၉၉၆ ေအာက္တိုဘာလကမွ အခိ်န္ပိုင္း စလုပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္မကို အထက္ပါအတိုင္း ေျပာျကပါသည္။ အမွန္တကယ္ ေတာ့ ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိ၏ ပညာအရည္အခ်င္းနွင္ ညီမွ်ေသာ ပန္းတိုင္တစ္ခုကို ယံုျကည္ရဲဝံ့စြာ ဆုပ္ကိုင္ဖို့ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ဘဲ မိမိထက္ပို၍ အနစ္နာခံထားျကသူမ်ားကို ေက်နပ္စြာ ေနာက္ဆုတ္ေပးဝံ့ေသာ စိတ္ဓာတ္လည္း ရိွသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။

Chemistryေမဂ်ာက ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း၏ ညီမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားသည့္အခ်က္ေပၚတြင္ ကြ်န္မနွင့္ ယခုလို အေမးအေျဖ လုပ္ခဲ့ပါသည္။

'နည္းျပဆရာ ဆရာမဝဘဝအေပၚ အစ္မတို့ခံယူခ်က္ သေဘာထားက ညီမတို့နဲ့ ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ။ ညီမအေနနဲ့ ျဖည့္စြက္ခ်င္တာက M.Scဆိုတဲ့ ဘဲြ့တစ္ခုရေအာင္ ''ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျခင္း'' ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီ ''ျကိုးစား ျခင္း'' ဆိုတာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ လံု့လ ဝီရိယလို့ အစ္မအေနနဲ့ ဆိုလိုပါသလားဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္'

'ဟုတ္ပါတယ္၊ မိမိစိတ္ဝင္တစား ရယူထားတဲ့ ဘာသာရပ္အေပၚမွာ ေလးစားတန္ဖိုးထားမႈရိွရင္ မိမိတန္ဖိုးထားတာနဲ့ ညီမွ်တဲ့ ျကိုးစားမႈ လံု့လဝီရိယ ဆိုတာ အလိုလို ရိွလာမွာပဲ။ ''ပညာဆိုတာ ေငြနဲ့ ေပးဝယ္လို့ မရဘူး'' လို့ ေရွးလူျကီးေတြ စကားရိွတယ္ မဟုတ္လား'

Physics ေမဂ်ာမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးနွစ္ တက္ေနစဥ္ ကြ်န္မကို ယခုလို ေျပာျပပါသည္။

'ဒုတိယနွစ္တန္းကို honours တက္ဖို့ အမွတ္မမီခဲ့ေတာ့ အခု ေနာက္ဆံုးနွစ္မ်ာqualify ျဖစ္ရင္ ဆက္တက္ဖို့ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းမွာ ွ်ကေူင္ပ နဲ့ ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားမႈဆိုတာ ရိွျကမွာပဲ။ နင္ေျပာတဲ့ ''ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားမႈ'' ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွ ဦးေနွာက္ထဲ ထည့္ျပီး မိမိရဲ့ ျကိုးစားမႈဂရပ္နဲ့ အဲဒီ ျကိုးစားမႈနဲ့ ထိုက္တန္မယ့္ရလဒ္ကို တိုင္းထြာတြက္ခ်က္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ထိုက္တန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မထိုက္တန္သည္ ျဖစ္ေစ ဘယ္ေက်ာင္သားမဆို qualifyဝင္ခ်င္ျကတာပဲ မဟုတ္လား'

ျမန္မာစာ အဓိကမွ ညီမတစ္ဦးကေတာ့ သိပံၸဘာသာတဲြမွ ဝိဇၨာဘက္ကို ေျပာင္းျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့သူမို့ Roll No  အျမင့္ဆံုးနွင့္ တက္ေရာက္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ သူနွင့္ ကြ်န္မ စကားစပ္မိရင္း ကြ်န္မကို ယခုလို ေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။

'သမီးကို ဂုဏ္ထူးတစ္ခုရဖို့ ''ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျခင္း'' ဆိုတာ ကို သိခ်င္လို့ ေျပာျပပါဦး'

'တို့ကေတာ့ အခု M.Scဘဲြ့ရတဲ့အထိ ဂုဏ္ထူးေတြ ေဝေနေအာင္ မရဖူးလို့ ဘယ္လို ျကိုးစားမႈလဲဆိုတာ မေျဖတတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဂုဏ္ထူးဆို တာ ဆရာေတြနဲ့ ေပတံနဲ့ တိုင္းတာျပီး ဆံုးျဖတ္တာလို့ နားလည္ထားတယ္။ ညီမ ဂုဏ္ထူးလိုခ်င္ရင္ ဆရာေတြရဲ့ ေပတံနဲ့ ကိုက္ညီမႈရိွေအာင္ ျကိုးစားရမွာ ေပါ့'

'အဲဒီ ဆရာေတြရဲ့ ေပတံဆိုတာ ဘာကို ေခၚတာလဲဆိုတာ ရွင္းျပပါဦး'

'ဆရာေတြရဲ့ ေပတံဆိုတာ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ သူသင္တဲ့ ဘာသာရပ္ တစ္ခုအေပၚမွာ သက္ဝင္ယံုျကည္မႈ၊ မိမိတပည့္ရဲ့ ေျဖဆိုမႈကို ျကည့္ျပီး သူ့  သင္ျကားမႈအတိုင္း လိုက္နာနိုင္မႈ မလိုက္နာနိုင္မႈကို ဆိုလိုတာလို့ အေပၚယံအား ျဖင့္ အဲဒီလို ေျပာရလိမ့္မယ္။ မိမိသင္ျကားတဲ့အတိုင္း ျကိုစား ေျဖဆိုထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ေျဖဆိုမႈကို အမွတ္ျခစ္ရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့ ပီတိဆိုတာ ဘာနဲ့မွ မတူဘူးေလ။ ပီတိကိုပဲ ဆရာေတြ စားေနျကတယ္လို့ေတာင္ စကားရိွတယ္ မဟုတ္လား။

စားေမးပဲြမွာ ေျဖဆိုတဲ့ အမွတ္အလိုက္ ခံုနံပါတ္ ျပန္စီတဲ့ စနစ္ကို က်င့္သံုးေနတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေနာက္ဆံုးကေန ပြတ္ကာသီကာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ယခုလို ေျပာပါသည္။

'ကြ်န္ေတာ္ Y.I.Tမွာ ဆရာျပန္လုပ္ဖို့ အားသန္ပါတယ္။ ဒါမွ စာသင္ရ မွာ၊ အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ျကာင့္ အခု အခိ်န္ပိုင္း ဝင္လုပ္ေနတာေလ။ ဒါနဲ့ အဲဒီ ''ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျခင္း'' ဆိုတာ ဘာကို ထိုက္တန္ေအာင္လဲ ဆိုတာ ေျပာျပပါဦး။ ဒါမွ ဘယ္လို ျကိုးစားတယ္ဆိုတာကို ဆက္စဥ္းစားလို့ ရမွာမို့လို့ပါ'

ကြ်န္မ ေျဖနိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ မေျဖနိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို သင့္ေလ်ာ္ ေအာင္ စကားေျပ ျပန္စီျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အဲဒီထဲက တခို့်ေသာ အေျကာင္းအရာ မ်ားကို အတိုခံု်း စိစစ္ခဲ့ပါသည္။ ''ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျခင္း'' အေပၚ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အခို့်၏ ခံယူခ်က္ သေဘာထားမ်ားကိုလည္း ေလ့လာ ခဲ့မိပါသည္။ ကြ်န္မ၏အဘြား စာေရးဆရာမျကီး ေဒၚခင္မို်းခ်စ္နွင့္ စကားမစပ္မိ ေတာ့ အဘြားက သူ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက ျကံု့ေတြ့ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေျပာျပပါသည္။

'ေမေမျကီးတို့ ရွစ္တန္းမွာDဂုဏ္ထူး အဆင့္ထိ ထူးခြ်န္တဲ့သူေတြကို ဆယ္တန္းကို ေက်ာ္ျပီး တက္ခြင့္ရိွတယ္။ အဲဒီနွစ္က ေက်ာ္တက္ခြင့္ရျပီး အဲဒီအထဲမွာ ေမေမျကီး မပါလို့ ငိုဖူးတယ္။ အေဖ အေမကိုလည္း ဘယ္ဆရာ တို့ျဖင့္ သြားေျပာေပးပါဦးဆိုတာ စိတ္ကူး မရိွပါဘူး။ ဘယ္ဆရာကိုမွလည္း နားပူနားဆာ မလုပ္ဖူးပါဘူး။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ့ကိုယ္ဆိုျပီး ကိ်တ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္နဲ့ မထိုက္တန္ဘဲ အတန္းေက်ာ္တက္ခြင့္မရိွဘူး ဆိုတာ ကေလးဘဝကတည္း က နားလည္ေနျပီ။ ကိုယ္နဲ့ မထိုက္တန္ဘဲ ဆယ္တန္း ေရာက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္မိဘက ဒီလို အေခ်ာင္ခိုျပီး ေရာက္ဖို့ အားေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရဲ့ အသိစိတ္ကလည္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုံးမွာ ဘယ္သန့္ရွင္းနိုင္ေတာ့မလဲ။ ကိုယ္နဲ့ ထိုက္တန္တယ္၊ မထိုက္တန္ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိဆံုးပဲေပါ့။ အဲဒီလို ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားမႈဆိုတာ ၁ဝဝ ရာခိုင္နႈန္းအျပည့္ ရိွေနမွာပဲ။ အဲဒါ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ တာဝန္ပဲ'

''ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျခင္း'' ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ကား က်ယ္ျပန့္ လွေပသည္။ ေလ့လာေလေလ မဆံုးနိုင္ေလ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာေရးလမ္းေျကာင္း ေပၚတြင္ ေျခစံုရပ္ဖို့ ျကိုးစားျကသူတိုင္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္၊ ဆရာ ဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္တည္ဖို့ ထိုက္တန္ေအာင္ ျကိုးစားျကဖို့ တိုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ ဘာေျကာင့္ ေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ျကိုးစားဖို့ လိုအပ္ပါသလဲ။ ဘာေျကာင့္ မိမိေမွ်ာ္မွန္းသည့္ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္တစ္ခုကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရရိွဖို့အတြက္ ျကိုးပမ္းအား ထုတ္ခ်င္ေသာ စိတ္ဓာတ္ရိွျကဖို့ တိုက္တြန္းရပါသလဲ။

Words Worth ေရးတဲ့ The Rainbow အမည္ရိွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက စာေျကာင္းေလး တစ္ေျကာင္းကို ဥပမာျပ၍ ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။

The Child is father of the Man. တဲ့။

''ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အရည္အခ်င္းေတြဟာ သူ လူျကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ရိွေနတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြနဲ့ ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲ''

တစ္နည္းအားျဖင့္-

''လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အေနအထိုင္၊ အျပုအမူ၊ အေျပာအဆို အက်င့္စရိုက္ ေတြကို လမ္းညႊန္ျပသသူဟာ တျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက ျပုမူေနထိုင္တဲ့ သူကိုယ္တိုင္ရဲ့ ဗီဇဓေလ့စရိုက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္'' တဲ့။

ထို့ေျကာင့္ ေက်ာင္းသားသူငယ္ဘဝကတည္းက အက်င့္စာရိတၲ ေကာင္း မြန္ေသာ၊ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ေသာသူမ်ား အျဖစ္သို့ ျကိုးစားျကမွ ျဖစ္ပါမည္။ မိမိတို့ လိုခ်င္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္တစ္ခုကို ထိုက္တန္ေသာ ျကိုးစားမႈ မို်းနွင့္ ျကိုးစားနိုင္ျကပါေစဟု ရည္ရြယ္လ်က္ ကြ်န္မ၏ ေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခု်ပ္ လိုက္ပါသည္။